Gezondheid
alle pijlers
Moeheid herstel burnout
zondag 19 april 2020 om 09:55
Hallo allemaal,
Ik ben geloof ik op zoek naar wat opbeurende woorden. Ik zit nu negen maanden thuis met een burn-out. Ik ben jarenlang te hard doorgegaan.
De eerste maanden van thuiszitten gingen op zich wel. Klusjes in huis, ergens koffie drinken en krant lezen, sporten. Daarna kwamen twee maanden van een echt dieptepunt. Op de bank, ik kon niets. Kon niet eten, kon er niet op uit, etc.
Nu gaat het wel een stuk beter als in ik kan even van huis voor boodschappen of wandeling, ik heb weer eetlust en ik doe dingetjes in en om huis. Maar: ik ben zo intens moe. Ik slaap Snachts gewoon goed en overdag meestal nog een uur of twee en ik blijf moe. Fysiek moe en in m’n hoofd moe.
Ik heb wekelijks therapie (nu online) en m’n behandelaar zegt dat dit bij het proces hoort. Dat m’n lichaam moet herstellen van jarenlange roofbouw.
Ik heb toch wel behoefte aan wat ervaringsverhalen of opbeurende woorden. De moeheid is zo overweldigend dat het mij soms angstig maakt. Hoe lang blijft deze moeheid? Hoe kun je hier het best mee omgaan? Aan toegeven of doorheen bijten? Hoe weet je of je op de weg naar beterschap zit:(?
Ik ben geloof ik op zoek naar wat opbeurende woorden. Ik zit nu negen maanden thuis met een burn-out. Ik ben jarenlang te hard doorgegaan.
De eerste maanden van thuiszitten gingen op zich wel. Klusjes in huis, ergens koffie drinken en krant lezen, sporten. Daarna kwamen twee maanden van een echt dieptepunt. Op de bank, ik kon niets. Kon niet eten, kon er niet op uit, etc.
Nu gaat het wel een stuk beter als in ik kan even van huis voor boodschappen of wandeling, ik heb weer eetlust en ik doe dingetjes in en om huis. Maar: ik ben zo intens moe. Ik slaap Snachts gewoon goed en overdag meestal nog een uur of twee en ik blijf moe. Fysiek moe en in m’n hoofd moe.
Ik heb wekelijks therapie (nu online) en m’n behandelaar zegt dat dit bij het proces hoort. Dat m’n lichaam moet herstellen van jarenlange roofbouw.
Ik heb toch wel behoefte aan wat ervaringsverhalen of opbeurende woorden. De moeheid is zo overweldigend dat het mij soms angstig maakt. Hoe lang blijft deze moeheid? Hoe kun je hier het best mee omgaan? Aan toegeven of doorheen bijten? Hoe weet je of je op de weg naar beterschap zit:(?
zondag 19 april 2020 om 10:06
Zie jezelf gewoon als patiënt. Je bent herstellende, je kunt leuke dingen ondernemen, maar met mate en rustpauzes tussendoor.
Ben zelf hersteld van een andere ziekte en daardoor ook revalidatieprogramma gehad. Pas na een half jaar werd me geleerd hoe ik geen lekkages in het herstel meer had door teveel te doen. Het is geen griepje waar je van moet herstellen. Goede balans zoeken tussen rust en activiteit.
Succes
Ben zelf hersteld van een andere ziekte en daardoor ook revalidatieprogramma gehad. Pas na een half jaar werd me geleerd hoe ik geen lekkages in het herstel meer had door teveel te doen. Het is geen griepje waar je van moet herstellen. Goede balans zoeken tussen rust en activiteit.
Succes
zondag 19 april 2020 om 10:30
zondag 19 april 2020 om 11:02
Slaap je niet te lang? Overdag slapen kan ook verkeerd zijn, je blijft er als het ware in hangen. Bovendien is je conditie misschien wel een stuk verslechterd na 9 maanden burn out.
Mijn dochter moest zich heel strikt aan een schema houden: elke dag precies om dezelfde tijd naar bed en om dezelfde tijd opstaan, niet langer dan 9 uur in bed liggen. Overdag niet liggen en al helemaal niet slapen. In het begin was dat heel zwaar, maar al snel merkte ze verbetering.
Daarnaast beweging opbouwen vanaf 3x per dag 5 minuten wandelen of fietsen, elke dag een minuut langer (1 rustdag in de week) totdat ze aan twee keer een uur fietsen per dag zat en daarna 1 keer per dag nog langer.
Het heeft wel wat maanden gekost, maar het heeft enorm geholpen!
Mijn dochter moest zich heel strikt aan een schema houden: elke dag precies om dezelfde tijd naar bed en om dezelfde tijd opstaan, niet langer dan 9 uur in bed liggen. Overdag niet liggen en al helemaal niet slapen. In het begin was dat heel zwaar, maar al snel merkte ze verbetering.
Daarnaast beweging opbouwen vanaf 3x per dag 5 minuten wandelen of fietsen, elke dag een minuut langer (1 rustdag in de week) totdat ze aan twee keer een uur fietsen per dag zat en daarna 1 keer per dag nog langer.
Het heeft wel wat maanden gekost, maar het heeft enorm geholpen!
zondag 19 april 2020 om 11:05
Dit lijkt me prima advies.pamelacourson schreef: ↑19-04-2020 11:02Slaap je niet te lang? Overdag slapen kan ook verkeerd zijn, je blijft er als het ware in hangen. Bovendien is je conditie misschien wel een stuk verslechterd na 9 maanden burn out.
Mijn dochter moest zich heel strikt aan een schema houden: elke dag precies om dezelfde tijd naar bed en om dezelfde tijd opstaan, niet langer dan 9 uur in bed liggen. Overdag niet liggen en al helemaal niet slapen. In het begin was dat heel zwaar, maar al snel merkte ze verbetering.
Daarnaast beweging opbouwen vanaf 3x per dag 5 minuten wandelen of fietsen, elke dag een minuut langer (1 rustdag in de week) totdat ze aan twee keer een uur fietsen per dag zat en daarna 1 keer per dag nog langer.
Het heeft wel wat maanden gekost, maar het heeft enorm geholpen!
Vermoeidheid na een burn out kan heel lang aanhouden. Sommige mensen komen niet meer op hun oude energieniveau. Wees goed voor jezelf en accepteer dat het herstel een hele tijd kan duren. En het kan ook met flinke ups en downs gaan. Dan denk je dat het een stuk beter gaat, en opeens gaat het weer minder. Uiteindelijk kom je er wel weer bovenop.
zondag 19 april 2020 om 11:30
Hi allemaal - bedankt voor jullie reacties en adviezen! De goede balans tussen activiteit en rust moet ik vinden ja maar ik kan gewoon niet op m’n lichaam vertrouwen nu want lichaam zendt alleen maar moe-signalen. Een duidelijk schema is denk ik ook de weg ja - niet meer dan x aantal uren slapen en niet slapen op de dag. Lastig maar misschien wel beter want uit een middagslaap wordt ik nou ook niet heel uitgerust wakker :p. Verder idd acceptatie dat dit lang gaat duren maar vanmorgen baalde ik weer zo van de moeheid dat acceptatie dan best lastig is. Ik ga er weer voor 
.
En dat ik nu negen maanden thuiszit, zou het heel erg vinden als mijn fam en vrienden en werkgever dan denken dat ik thuiszit en niks doe..de afgelopen maanden waren hard werken hoor..aan ontspanning, herkennen van patronen, goed voor m’n lichaam (en hoofd) zorgen.
.En dat ik nu negen maanden thuiszit, zou het heel erg vinden als mijn fam en vrienden en werkgever dan denken dat ik thuiszit en niks doe..de afgelopen maanden waren hard werken hoor..aan ontspanning, herkennen van patronen, goed voor m’n lichaam (en hoofd) zorgen.
zondag 19 april 2020 om 13:17
Ik herken mijn eigen proces in die van jou, nu meer dan een jaar bezig maar goed opweg.hannamai schreef: ↑19-04-2020 11:30En dat ik nu negen maanden thuiszit, zou het heel erg vinden als mijn fam en vrienden en werkgever dan denken dat ik thuiszit en niks doe..de afgelopen maanden waren hard werken hoor..aan ontspanning, herkennen van patronen, goed voor m’n lichaam (en hoofd) zorgen.
Dit stukje krimpte ik van ineen, vooral omdat ik daar nu nog het meeste moeite mee heb zelf. Ook dit moet je accepteren dat je dit van jezelf vraagt en van jezelf verwacht. Je bent nu eenmaal ziek, wat andere vinden mag een worst wezen. Je bent herstellende. Jij, jij, jij.. laat anderen voor wat het is.. probeer niets in te vullen voor ze.. en al zouden ze het hardop zeggen.. jij bent herstellende.. jij bent hard bezig, jij weet dit van jezelf en dat is genoeg en voldoende. Anderen mogen daar zelfs wat van vinden, dit zou je echter ook links mogen laten liggen, jou geluk draait namelijk om jezelf en niet om wat anderen misschien wel niet van je vinden. Vertrouw jezelf en het proces!
Liefs,
zondag 19 april 2020 om 13:23
Ik had veel baat bij een ritme en structuur. Ik had geen officiele burn-out maar zat wel in de trein ernaartoe.
Als ik in huis (bezig) was, was ik niet vermoeid, maar een uitstapje naar de supermarkt was nog net een stap te ver. Zat ik helemaal overprikkeld weer thuis, de uren daarna.
De eerste dagen/weken was ik vooral aan het uitrusten. Ik zat bomvol spanning en dat kwam er de weken erna langzaam uit. Ik ging elke dag even naar buiten en ondanks dat ik dat spannend en toch een soort van 'verboden' vond, deed het me wel goed.
Die moeheid herken ik trouwens wel, maar dat was nog voordat ik werd ziekgemeld. Ik sliep toen al tijden slecht en was daardoor overdag op stage vermoeid. Toen ik thuis kwam te zitten ging het slapen ook langzaam steeds beter.
Als ik in huis (bezig) was, was ik niet vermoeid, maar een uitstapje naar de supermarkt was nog net een stap te ver. Zat ik helemaal overprikkeld weer thuis, de uren daarna.
De eerste dagen/weken was ik vooral aan het uitrusten. Ik zat bomvol spanning en dat kwam er de weken erna langzaam uit. Ik ging elke dag even naar buiten en ondanks dat ik dat spannend en toch een soort van 'verboden' vond, deed het me wel goed.
Die moeheid herken ik trouwens wel, maar dat was nog voordat ik werd ziekgemeld. Ik sliep toen al tijden slecht en was daardoor overdag op stage vermoeid. Toen ik thuis kwam te zitten ging het slapen ook langzaam steeds beter.
zondag 19 april 2020 om 14:33
he hanna, ik zit sinds december thuis met een burn out. Na 2 maanden met bijna alleen maar slapen gaat het nu iets beter. maar bij mij is ook het energie niveau no zo laag, zo frustrerend. Ik hoop ook dat het nu toch wel eens wat beter zal gaan. Corona en het hele gezin thuis helpt wat dat betreft niet mee.
Zoals kwebbeltje ook zegt, structuur helpt wel. Hoe beperkt het ook is. Kijk wat voor jezelf haalbaar is.
Zoals kwebbeltje ook zegt, structuur helpt wel. Hoe beperkt het ook is. Kijk wat voor jezelf haalbaar is.
The past may be in tatters
But today is all that matters
But today is all that matters
zondag 19 april 2020 om 15:00
Hey hannamai,
Ik herken veel in je verhaal en er zijn een paar dingen die ik met je wil delen.
Ik zit sinds oktober thuis met een burnout en zware depressie en hier voelt de moeheid soms nog als een mokerslag. In de eerste weken kon ik door de adrenaline en het stresssysteem wat totaal uit balans was niet goed slapen. Toen dit wat rustiger werd sliep ik een tijd lang zo'n 14 uur per dag. 10-12 's nachts, rest overdag b. Op was ik. Kon niet meer goed praten, kon niet lezen of tv kijken. Thee drinken en uit het raam staren was het enige.
Wat betreft dat 'anderen denken dat je niets doet': ik snap het maar het is zo oneerlijk tegenover jezelf. Herstellen van jarenlange roofbouw, slaaptekort, een lijf wat strak heeft gestaan van de stress is niet niks doen!
Je bent ziek, zo mag je jezelf ook behandelen.
Je werkt juist keihard door nu dát te doen wat ervoor gaat zorgen dat je hier gezonder uit gaat komen. Als dat inhoudt dat je moet slapen en wandelen, dan is dat t. Als dat inhoudt dat je max 15 min per dag iets kan rommelen, dan is dat t.
Er zijn superveel theorieën over wat het beste is om te herstellen van een burnout. Maar realiseer je alsjeblieft ook dat ieders situatie uniek is. De reden dat je bent waar je bent, hoe je als persoon in elkaar steekt, hoe je omgeving ermee om gaat; allemaal factoren die meespelen.
Voor mij is één van mijn belangrijkste doelen mijn eigen kompas weer leren kennen en leren volgen. Dat was meer dan weg.
Kijk kritisch naar of wat jij doet voor jou als helpend of voldoende voelt. De wereld en jijzelf kan nog zoveel van je willen maar je zult het toch stap voor stap moeten onderzoeken.
De oude ik ga je niet meer zijn, tis nu een kwestie van de nieuwe jij leren kennen.
Sorry. Een lang verhaal, t raakte me wat je schreef.
Ja de vermoeidheid zal minder worden, maar niet zoals we zo graag zouden willen : dat we van de ene op de andere dag ons weer energiek voelen.
De burnout is ook niet in een dag ontstaan.
Een dikke knuffel en veel sterkte
Ik herken veel in je verhaal en er zijn een paar dingen die ik met je wil delen.
Ik zit sinds oktober thuis met een burnout en zware depressie en hier voelt de moeheid soms nog als een mokerslag. In de eerste weken kon ik door de adrenaline en het stresssysteem wat totaal uit balans was niet goed slapen. Toen dit wat rustiger werd sliep ik een tijd lang zo'n 14 uur per dag. 10-12 's nachts, rest overdag b. Op was ik. Kon niet meer goed praten, kon niet lezen of tv kijken. Thee drinken en uit het raam staren was het enige.
Wat betreft dat 'anderen denken dat je niets doet': ik snap het maar het is zo oneerlijk tegenover jezelf. Herstellen van jarenlange roofbouw, slaaptekort, een lijf wat strak heeft gestaan van de stress is niet niks doen!
Je bent ziek, zo mag je jezelf ook behandelen.
Je werkt juist keihard door nu dát te doen wat ervoor gaat zorgen dat je hier gezonder uit gaat komen. Als dat inhoudt dat je moet slapen en wandelen, dan is dat t. Als dat inhoudt dat je max 15 min per dag iets kan rommelen, dan is dat t.
Er zijn superveel theorieën over wat het beste is om te herstellen van een burnout. Maar realiseer je alsjeblieft ook dat ieders situatie uniek is. De reden dat je bent waar je bent, hoe je als persoon in elkaar steekt, hoe je omgeving ermee om gaat; allemaal factoren die meespelen.
Voor mij is één van mijn belangrijkste doelen mijn eigen kompas weer leren kennen en leren volgen. Dat was meer dan weg.
Kijk kritisch naar of wat jij doet voor jou als helpend of voldoende voelt. De wereld en jijzelf kan nog zoveel van je willen maar je zult het toch stap voor stap moeten onderzoeken.
De oude ik ga je niet meer zijn, tis nu een kwestie van de nieuwe jij leren kennen.
Sorry. Een lang verhaal, t raakte me wat je schreef.
Ja de vermoeidheid zal minder worden, maar niet zoals we zo graag zouden willen : dat we van de ene op de andere dag ons weer energiek voelen.
De burnout is ook niet in een dag ontstaan.
Een dikke knuffel en veel sterkte
