Gezondheid
alle pijlers
Oma mogelijk dementie..
zondag 14 februari 2021 om 22:04
Goedenavond allemaal,
Mocht mijn verhaal niet onder de juiste pijler staan, dan excuses.
Sorry als er een heel verhaal staat, ik denk dat ik het ook gewoon even kwijt wil.
Om bij het begin te beginnen. Ik ben zelf 25 jaar oud en ik woon nog thuis bij mijn ouders. De moeder van mijn moeder (mijn oma dus) is altijd een apart type persoon geweest, van wat ik van mijn ouders heb gehoord. Mijn oma is altijd al wat achterdochtig geweest in haar leven. Ze bekijkt situaties en mensen altijd zwart/wit. Of goed of slecht. Geen grijs gebied. Ze heeft moeite met de grenzen van andere accepteren en respecteren en trekt zich er weinig van aan. Heel egoistisch ook in haar doen en laten. Ze is verder heel aardig en lief persoon maar heeft altijd haar karaktereigenschappen gehad. Ze kan geen beslissingen maken en wil dit ook absoluut niet. Ze is enorm wereldvreemd en begrijpt de wereld vaak niet. Naarmate de jaren is dit erger geworden maar sprak ze er nooit over (ze wil overigens ook nergens over praten). Sinds het begin van de coronacrisis merken we echter dat het echt extreme vormen begint aan te nemen. Extreem paranoïde, beschuldigend gedrag richting andere, overal tegenaan schoppen, letterlijk niks willen, zich opsluiten in huis, denken dat mensen inbreken in haar huis, aannames maken die nergens op gebasseerd zijn etc etc. Dit gedrag overstijgt in zodanige mate dat wij denken dat er dus meer achter zit dan enkel het verouderingsproces en haar karaktereigenschappen. Mijn opa lijd hier enorm onder.
Mijn overgrootoma (moeder van oma) had op het eind van haar leven dementie en had overeenkomende gedragingen.
Nu is het zo dat mijn ouders en ik actie gaan ondernemen en gaan naar de huisarts.
Nu vroeg ik mij af of iemand weet hoe het traject gaat richting diagnosticeren van eventuele dementieproblematiek (of ander soort wanneer blijkt dat dit het geval zou zijn), wanneer de persoon in kwestie niet mee wil werken aan dergelijke onderzoeken? Ze weet het nog niet dat hiermee naar de huisarts wordt gegaan maar haar goed kennende weten we dat ze niet mee zal willen werken hieraan of er zelfs tegenaan gaat schoppen (figuurlijk gezien uiteraard).
Misschien niet helemaal fair om zonder haar medeweten nu naar de huisarts te gaan maar we zien op het moment geen andere optie. Uit zichzelf gaat ze dit niet doen en mijn opa lijd er steeds meer onder en waarschijnlijk zijzelf ook.
Het breekt mijn hart om hen zo te zien. Ik ben altijd enorm close met hen geweest en ik voel me er echt enorm verdrietig om, om hen zo te zien. Het doet mij ook enorm pijn.
Dus nogmaals mijn vraag: weet iemand hoe dat in zijn werk gaat wanneer de persoon in kwestie naar alle waarschijnlijkheid vrij weinig tot niet zal willen meewerken? Kan je dan überhaupt wel iets?
Hoe kunnen wij hier als ouders en kleinkinderen mee omgaan? Gericht op mijn oma maar ook richting mijn opa?
Soms kunnen de reacties op viva wat hard zijn, maar weet dat wij dit met de beste bedoelingen doen en niet goed weten hoe dit aan te pakken. We vinden het enorm lastig en we maken ons ernstige zorgen over zowel oma als opa.
Iemand hier ervaringen mee?
Edit: vergeten erbij te vermelden: ze wonen nog gewoon allebei samen in hun eigen huis, dus niet in een verzorgingstehuis of dergelijke.
Mocht mijn verhaal niet onder de juiste pijler staan, dan excuses.
Sorry als er een heel verhaal staat, ik denk dat ik het ook gewoon even kwijt wil.
Om bij het begin te beginnen. Ik ben zelf 25 jaar oud en ik woon nog thuis bij mijn ouders. De moeder van mijn moeder (mijn oma dus) is altijd een apart type persoon geweest, van wat ik van mijn ouders heb gehoord. Mijn oma is altijd al wat achterdochtig geweest in haar leven. Ze bekijkt situaties en mensen altijd zwart/wit. Of goed of slecht. Geen grijs gebied. Ze heeft moeite met de grenzen van andere accepteren en respecteren en trekt zich er weinig van aan. Heel egoistisch ook in haar doen en laten. Ze is verder heel aardig en lief persoon maar heeft altijd haar karaktereigenschappen gehad. Ze kan geen beslissingen maken en wil dit ook absoluut niet. Ze is enorm wereldvreemd en begrijpt de wereld vaak niet. Naarmate de jaren is dit erger geworden maar sprak ze er nooit over (ze wil overigens ook nergens over praten). Sinds het begin van de coronacrisis merken we echter dat het echt extreme vormen begint aan te nemen. Extreem paranoïde, beschuldigend gedrag richting andere, overal tegenaan schoppen, letterlijk niks willen, zich opsluiten in huis, denken dat mensen inbreken in haar huis, aannames maken die nergens op gebasseerd zijn etc etc. Dit gedrag overstijgt in zodanige mate dat wij denken dat er dus meer achter zit dan enkel het verouderingsproces en haar karaktereigenschappen. Mijn opa lijd hier enorm onder.
Mijn overgrootoma (moeder van oma) had op het eind van haar leven dementie en had overeenkomende gedragingen.
Nu is het zo dat mijn ouders en ik actie gaan ondernemen en gaan naar de huisarts.
Nu vroeg ik mij af of iemand weet hoe het traject gaat richting diagnosticeren van eventuele dementieproblematiek (of ander soort wanneer blijkt dat dit het geval zou zijn), wanneer de persoon in kwestie niet mee wil werken aan dergelijke onderzoeken? Ze weet het nog niet dat hiermee naar de huisarts wordt gegaan maar haar goed kennende weten we dat ze niet mee zal willen werken hieraan of er zelfs tegenaan gaat schoppen (figuurlijk gezien uiteraard).
Misschien niet helemaal fair om zonder haar medeweten nu naar de huisarts te gaan maar we zien op het moment geen andere optie. Uit zichzelf gaat ze dit niet doen en mijn opa lijd er steeds meer onder en waarschijnlijk zijzelf ook.
Het breekt mijn hart om hen zo te zien. Ik ben altijd enorm close met hen geweest en ik voel me er echt enorm verdrietig om, om hen zo te zien. Het doet mij ook enorm pijn.
Dus nogmaals mijn vraag: weet iemand hoe dat in zijn werk gaat wanneer de persoon in kwestie naar alle waarschijnlijkheid vrij weinig tot niet zal willen meewerken? Kan je dan überhaupt wel iets?
Hoe kunnen wij hier als ouders en kleinkinderen mee omgaan? Gericht op mijn oma maar ook richting mijn opa?
Soms kunnen de reacties op viva wat hard zijn, maar weet dat wij dit met de beste bedoelingen doen en niet goed weten hoe dit aan te pakken. We vinden het enorm lastig en we maken ons ernstige zorgen over zowel oma als opa.
Iemand hier ervaringen mee?
Edit: vergeten erbij te vermelden: ze wonen nog gewoon allebei samen in hun eigen huis, dus niet in een verzorgingstehuis of dergelijke.
heartattack wijzigde dit bericht op 14-02-2021 22:12
Reden: Ontbrekende informatie toegevoegd
Reden: Ontbrekende informatie toegevoegd
2.15% gewijzigd
maandag 15 februari 2021 om 07:31
Nou, dat is niet waar, ik heb al meerdere in mijn omgeving gehad, waarbij de arts gewoon langs komt, een praatje maakt en zijn vermoedens uitspreekt. Daarna is het natuurlijk aan jou of je er verder iets mee doet.
TO: mijn moeder is al overleden, maar gedrag veranderde wel idd. Vooral naar mijn vader toe, daar werd ze agressief tegen.
maandag 15 februari 2021 om 08:08
In deze westerse maatschappij spelen ouderen een veel minder belangrijke rol dan bijvoorbeeld in sommige oosterse landen, waar je pas belangrijk wordt als je oud en wijs bent. Hier raak je dus wat uitgerangeerd en je hebt minder te doen (aan echt belangrijke dingen) als je ouder wordt en dan worden je hersencellen en -verbindingen niet meer zo getraind en het verval gaat dan sneller.
Ik zou niet weten wat je eraan zou kunnen doen. Levens verlopen nu eenmaal zo.
Ik zou niet weten wat je eraan zou kunnen doen. Levens verlopen nu eenmaal zo.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 15 februari 2021 om 08:24
maandag 15 februari 2021 om 08:33
Wij hebben helaas de ervaring dat een crisisdienst pas wordt ingezet als er gevaar is voor zichzelf en omgeving. Tot dat moment is het vreselijk moeilijk om iets voor elkaar te krijgen als de persoon in kwestie geen ziekte-inzicht heeft en niet meewerkt. Vaak zijn ze in staat om voor een huisarts een façade op te houden.Calamitycat schreef: ↑14-02-2021 23:55Pff, lees jij wel? Ik heb het helemaal niet over uit huis plaatsen gehad. De CD doet o.a. een psychiatrisch onderzoek en komt zo tot een diagnose en een behandelplan. Een consult bij de huisarts is het begin omdat hij of zij de CD kan inschakelen en zó gaat de bal dan rollen.
maandag 15 februari 2021 om 08:50
En dat laatste is denk ik wat ze ook zal doen...bisto schreef: ↑15-02-2021 08:33Wij hebben helaas de ervaring dat een crisisdienst pas wordt ingezet als er gevaar is voor zichzelf en omgeving. Tot dat moment is het vreselijk moeilijk om iets voor elkaar te krijgen als de persoon in kwestie geen ziekte-inzicht heeft en niet meewerkt. Vaak zijn ze in staat om voor een huisarts een façade op te houden.
maandag 15 februari 2021 om 09:01
Ik heb nog niet alles gelezen maar wil even met je delen hoe het destijds met mijn vader (Alzheimer, inmiddels overleden) gegaan is.
Mijn vader was ook altijd een moeilijke, dominante, wereldvreemde man. Dus toen wij het vermoeden kregen dat er iets aan de hand was duurde het ook nog een hele tijd voordat mijn moeder actie durfde te ondernemen. Vrijwillig meegaan naar de huisarts zou hij nooit gedaan hebben. "Gelukkig" kwam hij wel al regelmatig bij de huisarts en praktijkondersteuner ivm o.a. hoge bloeddruk en op de loer liggende diabetes.
Uiteindelijk, toen het voor ons echt duidelijk was dat er iets aan de hand was met pa, is mijn moeder alleen naar de huisarts gegaan en heeft aan de hand van een soort logboek wat ze bijgehouden had uitgelegd wat er speelde. Toen heeft de huisarts een plan bedacht waarmee hij mijn vader naar de praktijk kon krijgen en heeft ook de praktijkondersteuner op de hoogte gebracht. Toen heben ze mijn vader uitgenodigd voor een 'seniorencheck' die zogenaamd standaard gedaan werd bij mensen vanaf 70 jaar. Dat vond hij logisch dus is hij gegaan en tijdens die simpele onderzoekjes hebben zowel huisarts als praktijkondersteuner mijn vader verkapt allerlei vragen gesteld om een inschatting te kunnen maken of er inderdaad iets aan de hand was.
Uiteindelijk gingen de alarmbellen al bijna gelijk rinkelen bij de huisarts en vanaf toen is alles heel snel gegaan qua vervolgtraject. Probleem bij het vervolgtraject blijft echter de onwil van de persoon in kwestie die niet beseft, of in ontkenning is, dat er iets met hem/haar aan de hand is. Bij ons kwam de hulpverlening pas echt op gang toen pa zelf begon te beseffen dat hij zichzelf niet meer was.
Het is een heftige, vermoeiende, mensonterende en hartverscheurende tijd geweest. Mijn moeder heeft hem zo lang mogelijk thuis verzorgd totdat ze er zelf bijna aan onderdoor ging. Toen ze aan het eind van haar latijn was kon hij gelukkig snel terecht in het verpleeghuis waar hij al een paar jaar dagbesteding had. Achteraf denken wij (daar kom je nooit meer achter) dat er misschien al veeeeel eerder iets aan de hand was met pa en dat zijn gedrag misschien deels een gevolg was van een aandoening. De huisarts vond ook dat zijn aftakeling wel erg snel ging na het stellen van de diagnose en denkt ook dat dit al jaren langzaam aan het sudderen was. Maar mijn vader praatte ook nergens over, iedereen was gek behalve hij. Hoe jij je oma beschrijft laat me enorm aan hem denken. Net als jouw opa had mijn moeder ook geen leven met mijn vader.
Er zijn dus mogelijkheden maar makkelijk is het niet. Je moet ook de juiste mensen treffen, wij hadden het geluk een creatief denkende welwillende huisarts te hebben.
Ik wens jullie veel sterkte.
Mijn vader was ook altijd een moeilijke, dominante, wereldvreemde man. Dus toen wij het vermoeden kregen dat er iets aan de hand was duurde het ook nog een hele tijd voordat mijn moeder actie durfde te ondernemen. Vrijwillig meegaan naar de huisarts zou hij nooit gedaan hebben. "Gelukkig" kwam hij wel al regelmatig bij de huisarts en praktijkondersteuner ivm o.a. hoge bloeddruk en op de loer liggende diabetes.
Uiteindelijk, toen het voor ons echt duidelijk was dat er iets aan de hand was met pa, is mijn moeder alleen naar de huisarts gegaan en heeft aan de hand van een soort logboek wat ze bijgehouden had uitgelegd wat er speelde. Toen heeft de huisarts een plan bedacht waarmee hij mijn vader naar de praktijk kon krijgen en heeft ook de praktijkondersteuner op de hoogte gebracht. Toen heben ze mijn vader uitgenodigd voor een 'seniorencheck' die zogenaamd standaard gedaan werd bij mensen vanaf 70 jaar. Dat vond hij logisch dus is hij gegaan en tijdens die simpele onderzoekjes hebben zowel huisarts als praktijkondersteuner mijn vader verkapt allerlei vragen gesteld om een inschatting te kunnen maken of er inderdaad iets aan de hand was.
Uiteindelijk gingen de alarmbellen al bijna gelijk rinkelen bij de huisarts en vanaf toen is alles heel snel gegaan qua vervolgtraject. Probleem bij het vervolgtraject blijft echter de onwil van de persoon in kwestie die niet beseft, of in ontkenning is, dat er iets met hem/haar aan de hand is. Bij ons kwam de hulpverlening pas echt op gang toen pa zelf begon te beseffen dat hij zichzelf niet meer was.
Het is een heftige, vermoeiende, mensonterende en hartverscheurende tijd geweest. Mijn moeder heeft hem zo lang mogelijk thuis verzorgd totdat ze er zelf bijna aan onderdoor ging. Toen ze aan het eind van haar latijn was kon hij gelukkig snel terecht in het verpleeghuis waar hij al een paar jaar dagbesteding had. Achteraf denken wij (daar kom je nooit meer achter) dat er misschien al veeeeel eerder iets aan de hand was met pa en dat zijn gedrag misschien deels een gevolg was van een aandoening. De huisarts vond ook dat zijn aftakeling wel erg snel ging na het stellen van de diagnose en denkt ook dat dit al jaren langzaam aan het sudderen was. Maar mijn vader praatte ook nergens over, iedereen was gek behalve hij. Hoe jij je oma beschrijft laat me enorm aan hem denken. Net als jouw opa had mijn moeder ook geen leven met mijn vader.
Er zijn dus mogelijkheden maar makkelijk is het niet. Je moet ook de juiste mensen treffen, wij hadden het geluk een creatief denkende welwillende huisarts te hebben.
Ik wens jullie veel sterkte.
"Kump ut vandaag neet, dan kump ut murrege"
maandag 15 februari 2021 om 09:14
Hoe oud is oma en hoe oud opa?
In jullie geval kan opa denk ik meer dan wij destijds omdat die bij haar in huis woont en ook zelf patiënt is bij de huisarts.
Dan moet echter ook opa wel meewerken en duidelijk aangeven dat hij het niet meer aan kan.
maandag 15 februari 2021 om 09:17
Eerste stap is inderdaad de huisarts. Een beetje doortastende huisarts snapt dat je niet zo maar komt met het vermoeden dat een van je (groot)ouders misschien dementerende is. Verder ken ik uit ervaring werkelijk geen enkele oudere die zelf toegaf dementerende te zijn, ja misschien een beetje vergeetachtig maar niet meer dan dat. Ik denk dat veruit het grootste gedeelte van de dementerende geen ziekte-inzicht heeft en ontkend dat er iets aan de hand is.
Ik ben verantwoordelijk voor wat ik schrijf, niet voor wat u leest.
maandag 15 februari 2021 om 09:21
Mijn moeder ontkende ook alles en weigerde dus ook alles. Ik had veel aan de alzheimer hulp lijn. Daar zitten ervaringsdeskundigen. Uiteindelijk kreeg ik ma mee door te zeggen dat we haar vitamine b moesten checken. Uiteraard in overleg met de huisarts. Die was overal van op de hoogte. Mijn moeder woonde alleen dus kwam er al snel hulp. Koken deed ze niet meer voor zichzelf en ze vergat het gas telkens. Ook zag ze slecht door een oogziekte. Maar als je het vroeg had ze gisteren nog gekookt hoor. Wat dus niet eens kon. Omdat ze alleen was vond ze de mensen van de thuiszorg eigenlijk wel gezellig.
Ook ma begon met enorme achterdocht. Eerst logische achterdocht waar nog wat in kon zitten, tot ze het kruipluik ging blokkeren want daar kwamen snachts mannen uit, de schoonmaakhulp stal alles, uiteindelijk wij ook als kinderen. Maar geheugentechnisch merkte je nog weinig, dat kwam pas later. Die achterdocht heeft ze altijd gehouden. Ze verstopte haar sleutels, maar wist de ochtend erna natuurlijk nooit meer precies waar. Dus daar kwam het verminderende geheugen samen met de achterdocht en dat maakte het enorm lastig.
Uiteindelijk met de casemanager aan boord ging het eigelijk heel soepel. Ook wilde ma niet naar een verzorgingstehuis, maar de casemanager regelde alle formulieren voor her CIZ die oordeelden dat ma naar een tehuis MOEST. Daar kwam geen willen meer aan te pas voor ma. Ze zou een gevaar voor zichzelf gaan worden. Zou ze niet gaan of tegenwerken had zelfs de politie er aan te pas kunnen komen. Een fijn prive tehuis voor haar gevonden. Helaas kon ze daar deze februari terecht, maar is ze op 6 december overleden aan een hersenbloeding. Nou ja helaas voor mij, ik had haar graag wat langer willen hebben, oud was ze nog niet. En na jaren intensieve mantelzorg leek het me fijn gewoon ‘op de koffie’ te komen en leuke dingen te doen met haar. Voor haarzelf was het wellicht beter.
Ook ma begon met enorme achterdocht. Eerst logische achterdocht waar nog wat in kon zitten, tot ze het kruipluik ging blokkeren want daar kwamen snachts mannen uit, de schoonmaakhulp stal alles, uiteindelijk wij ook als kinderen. Maar geheugentechnisch merkte je nog weinig, dat kwam pas later. Die achterdocht heeft ze altijd gehouden. Ze verstopte haar sleutels, maar wist de ochtend erna natuurlijk nooit meer precies waar. Dus daar kwam het verminderende geheugen samen met de achterdocht en dat maakte het enorm lastig.
Uiteindelijk met de casemanager aan boord ging het eigelijk heel soepel. Ook wilde ma niet naar een verzorgingstehuis, maar de casemanager regelde alle formulieren voor her CIZ die oordeelden dat ma naar een tehuis MOEST. Daar kwam geen willen meer aan te pas voor ma. Ze zou een gevaar voor zichzelf gaan worden. Zou ze niet gaan of tegenwerken had zelfs de politie er aan te pas kunnen komen. Een fijn prive tehuis voor haar gevonden. Helaas kon ze daar deze februari terecht, maar is ze op 6 december overleden aan een hersenbloeding. Nou ja helaas voor mij, ik had haar graag wat langer willen hebben, oud was ze nog niet. En na jaren intensieve mantelzorg leek het me fijn gewoon ‘op de koffie’ te komen en leuke dingen te doen met haar. Voor haarzelf was het wellicht beter.
maandag 15 februari 2021 om 09:50
Wederom niet waar. Ze kunnen wél stappen maken, en façades/geen ziekte-inzicht daar zijn ze op getraind. Denk je nou echt dat ze rechtsomkeert maken als iemand niet mee wil werken?bisto schreef: ↑15-02-2021 08:33Wij hebben helaas de ervaring dat een crisisdienst pas wordt ingezet als er gevaar is voor zichzelf en omgeving. Tot dat moment is het vreselijk moeilijk om iets voor elkaar te krijgen als de persoon in kwestie geen ziekte-inzicht heeft en niet meewerkt. Vaak zijn ze in staat om voor een huisarts een façade op te houden.
Maar ik zal aan mijn collega's doorgeven dat ze die 80+ huisbezoeken per week eigenlijk voor de kat zijn viool doen en dat hun werk eigenlijk wel afgeschaft kan worden, goed? Dat jij er een slechte ervaring mee heb, wil niet zeggen dat het altijd zo gaat. Ik doe dit werk al 25 jaar en weet echt waar ik het over heb.
Oma vertoont verward gedrag, of dit nou met een dementieel beeld te maken heeft of er een psychisch probleem aan ten grondslag ligt, de CD kan ingrijpen en in overleg met betrokken partijen (huisarts etc.) hulp bieden.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt naast de Sarcastische zee.
maandag 15 februari 2021 om 17:27
AmenCalamitycat schreef: ↑15-02-2021 09:50Wederom niet waar. Ze kunnen wél stappen maken, en façades/geen ziekte-inzicht daar zijn ze op getraind. Denk je nou echt dat ze rechtsomkeert maken als iemand niet mee wil werken?
Maar ik zal aan mijn collega's doorgeven dat ze die 80+ huisbezoeken per week eigenlijk voor de kat zijn viool doen en dat hun werk eigenlijk wel afgeschaft kan worden, goed? Dat jij er een slechte ervaring mee heb, wil niet zeggen dat het altijd zo gaat. Ik doe dit werk al 25 jaar en weet echt waar ik het over heb.
Oma vertoont verward gedrag, of dit nou met een dementieel beeld te maken heeft of er een psychisch probleem aan ten grondslag ligt, de CD kan ingrijpen en in overleg met betrokken partijen (huisarts etc.) hulp bieden.
