Gezondheid
alle pijlers
reanimatie leeftijdsafhankelijk protocol??
vrijdag 8 februari 2008 om 00:28
( typefout in topictitel, is natuurlijk reanimatie)
Hoi.
Even een vraag over deze kwestie.
De opa van mijn vriend is een paar keer opgenomen in het ziekenhuis.
Mijn vriend vertelde dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat als hij een hartaanval zou krijgen ze niets meer deden gezien zijn leeftijd(96).Als hij dat wèl wilde moest hij dat aangeven zodat ze dat kenbaar konden maken..
Ben ik nou gek of is dat de omgekeerde wereld?
Ik neem aan dat het ziekenhuis in principe alles uit de kast haalt,mits je zelf aangeeft dat je dat niet wil.
Ik vind ook de vraag een beetje raar als deze alleen maar gesteld wordt op basis van zijn leeftijd.
Het is inderdaad al een behoorlijke leeftijd,maar zolang iemand niet in een fysieke uitzichtloze situatie zit,vind ik de vraag ook raar?
Mijn vriend en ik hebben er wat discussie over. Hij vind het een normale vraag en niet gek op deze leeftijd.Hij beweert dat, na een bepaalde leeftijd,dit het protocol is van het ziekenhuis.
Ik vind het een achterlijke vraag om na een bepaald leeftijd te vragen,zelfs onbeschoft.
In mijn ogen mag deze vraag alleen maar gesteld worden als het leven ,als gevolg van een ziekte, een grote lijdensweg gaat worden en de situatie uitzichtloos is.
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Wat vinden jullie,en kan dit werkelijk een protocol zijn van een ziekenhuis,dat deze vraag ook leeftijdsgebonden is?
Hoi.
Even een vraag over deze kwestie.
De opa van mijn vriend is een paar keer opgenomen in het ziekenhuis.
Mijn vriend vertelde dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat als hij een hartaanval zou krijgen ze niets meer deden gezien zijn leeftijd(96).Als hij dat wèl wilde moest hij dat aangeven zodat ze dat kenbaar konden maken..
Ben ik nou gek of is dat de omgekeerde wereld?
Ik neem aan dat het ziekenhuis in principe alles uit de kast haalt,mits je zelf aangeeft dat je dat niet wil.
Ik vind ook de vraag een beetje raar als deze alleen maar gesteld wordt op basis van zijn leeftijd.
Het is inderdaad al een behoorlijke leeftijd,maar zolang iemand niet in een fysieke uitzichtloze situatie zit,vind ik de vraag ook raar?
Mijn vriend en ik hebben er wat discussie over. Hij vind het een normale vraag en niet gek op deze leeftijd.Hij beweert dat, na een bepaalde leeftijd,dit het protocol is van het ziekenhuis.
Ik vind het een achterlijke vraag om na een bepaald leeftijd te vragen,zelfs onbeschoft.
In mijn ogen mag deze vraag alleen maar gesteld worden als het leven ,als gevolg van een ziekte, een grote lijdensweg gaat worden en de situatie uitzichtloos is.
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Wat vinden jullie,en kan dit werkelijk een protocol zijn van een ziekenhuis,dat deze vraag ook leeftijdsgebonden is?
vrijdag 8 februari 2008 om 02:03
Ik vind het geen rare vraag. Ik denk dat je op een zekere leeftijd - welke leeftijd dat is, tja, dat is lastig - een beetje uitgeleefd bent. Je wéét dat je dood zult gaan binnen niet afzienbare tijd. Is het dan niet fijner als je weet dat je sterft aan een hartaanval, en dat je niet nog verder hoeft af te te takelen? Als opa het zou willen, dan zouden ze hem reanimeren, maar, zoals Q ook zegt, het maakt voor hem de drempel wel lager. Hij hoeft niet te zeggen: ik wil niet meer.
Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou, jullie heel erg moeilijk is. Hij was/is nog relatief goed, en ondanks zijn leeftijd lag het niet in de lijn der verwachtingen dat hij snel zou gaan. Als het onverwachts komt is het voor de omgeving altijd moeilijker. Ik ben ook heel blij dat mijn opa na zijn eerste 'bijna dood ervaring' (de aorta in zijn buik is ineens gescheurd, hij had veel geluk met ambulance in de buurt en vaatspecialist toevallig in het ziekenhuis), maar daarna takelde hij vrij snel af, en ik ben blij dat hij daarna (3 jaar later) toch nog redelijk plots is komen te overlijden. Hij heeft niet onnodig hoeven lijden, maar wij hadden ook nog een beetje tijd om eraan te wennen.
Ik vind het een lastige vraag. Wie is 'de gezondheidszorg' om te bepalen wie er wel of niet nog in aanmerking komt voor behandeling... Maar aan de andere kant vind ik het tragisch om te zien dat oude mensen die een prachtig leven gehad hebben, en er nu gewoon moe van zijn, nog maar weer dóór moeten omdat de medische wetenschap nou eenmaal in staat is om ze in leven te houden. En juist daarom vind ik het heel terecht dat aan de opa van je vriend gevraagd is of hij nog wel wil dat ze hem reanimeren. Hij is 96. Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij nu gewoon geen zin meer heeft in de sores met de familie. En ik zou iedereen, en zeker op die leeftijd, een makkelijke, pijnloze dood toewensen, hoe raar dat ook moge klinken.
Ik kan me goed voorstellen dat het voor jou, jullie heel erg moeilijk is. Hij was/is nog relatief goed, en ondanks zijn leeftijd lag het niet in de lijn der verwachtingen dat hij snel zou gaan. Als het onverwachts komt is het voor de omgeving altijd moeilijker. Ik ben ook heel blij dat mijn opa na zijn eerste 'bijna dood ervaring' (de aorta in zijn buik is ineens gescheurd, hij had veel geluk met ambulance in de buurt en vaatspecialist toevallig in het ziekenhuis), maar daarna takelde hij vrij snel af, en ik ben blij dat hij daarna (3 jaar later) toch nog redelijk plots is komen te overlijden. Hij heeft niet onnodig hoeven lijden, maar wij hadden ook nog een beetje tijd om eraan te wennen.
Ik vind het een lastige vraag. Wie is 'de gezondheidszorg' om te bepalen wie er wel of niet nog in aanmerking komt voor behandeling... Maar aan de andere kant vind ik het tragisch om te zien dat oude mensen die een prachtig leven gehad hebben, en er nu gewoon moe van zijn, nog maar weer dóór moeten omdat de medische wetenschap nou eenmaal in staat is om ze in leven te houden. En juist daarom vind ik het heel terecht dat aan de opa van je vriend gevraagd is of hij nog wel wil dat ze hem reanimeren. Hij is 96. Ik kan me eigenlijk heel goed voorstellen dat hij nu gewoon geen zin meer heeft in de sores met de familie. En ik zou iedereen, en zeker op die leeftijd, een makkelijke, pijnloze dood toewensen, hoe raar dat ook moge klinken.
-
vrijdag 8 februari 2008 om 02:09
Hmm..
anemoon,dat verwoord je wel goed in je stukje.
Dat mensen die nu eenmaal uitgeleefd zijn,toch door moeten omdat de wetenschap nu eenmaal de middelen levert.(terwijl ze dat dus helemaal niet meer willen)
Is inderdaad ook een kant om het te bekijken.
Toch vraag ik mij in het algemeen af wat de leeftijdsgrens is,of zal dat ook maar een grijs gebied zijn.
Dank je wel trouwens voor het sterkte wensen.
anemoon,dat verwoord je wel goed in je stukje.
Dat mensen die nu eenmaal uitgeleefd zijn,toch door moeten omdat de wetenschap nu eenmaal de middelen levert.(terwijl ze dat dus helemaal niet meer willen)
Is inderdaad ook een kant om het te bekijken.
Toch vraag ik mij in het algemeen af wat de leeftijdsgrens is,of zal dat ook maar een grijs gebied zijn.
Dank je wel trouwens voor het sterkte wensen.
vrijdag 8 februari 2008 om 02:14
En zou er wellicht toch ook naar de persoon gekeken worden?
De opa van mijn vriend zit niet meer zo vol van levensvreugde dat is wel duidelijk te merken.
Maar iemand die dat wel heeft en geen aanwijsbare reden heeft op korte termijn een hartaanval te krijgen(behalve leeftijd mischien),wordt het dan ook gevraagd,zou dat ook een rol spelen?.
Dat is wel meten met twee maten natuurlijk,zou ook raar zijn eigenlijk.
De opa van mijn vriend zit niet meer zo vol van levensvreugde dat is wel duidelijk te merken.
Maar iemand die dat wel heeft en geen aanwijsbare reden heeft op korte termijn een hartaanval te krijgen(behalve leeftijd mischien),wordt het dan ook gevraagd,zou dat ook een rol spelen?.
Dat is wel meten met twee maten natuurlijk,zou ook raar zijn eigenlijk.
vrijdag 8 februari 2008 om 07:57
Kan het misschien te maken hebben met hoe je opa zou zijn NA de reanimatie? Dus dat hij nu helemaal in orde is, maar dat hij door een tikkeltje zuurstofgebrek (ofzo, ik ben geen arts) ánders uit de reanimatie komt? Wat in combinatie met zijn leeftijd betekent dat hij een kasplantje zou moeten zijn?
Ze opereren toch ook liever geen oudere mensen? Vanwege de narcose, omdat ze daar te zwak voor zijn? Misschien een beetje een gekke vergelijking, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Sterkte in ieder geval!
Ze opereren toch ook liever geen oudere mensen? Vanwege de narcose, omdat ze daar te zwak voor zijn? Misschien een beetje een gekke vergelijking, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
Sterkte in ieder geval!
vrijdag 8 februari 2008 om 08:18
Hoi Iry, ik denk dat Maudym gelijk heeft. Ik werk zelf in een verpleeghuis (leeftijden vanaf 50 jaar) en ook wij hanteren een niet-reanimeer beleid. Oftewel, er wordt niet gereanimeerd tenzij er nadrukkelijk is aangegeven dat dat wel wordt gewenst.
De reden hiervan heeft niet zozeer te maken met de leeftijd van de bewoners, maar meer met de slagingskans van de behandeling.
Bij ons wonen enkele mensen die een 'geslaagde' reanimatie hebben meegemaakt (in hun jongere jaren). Met 'geslaagd' wordt dan bedoeld dat het gelukt is om het hart weer tot pompen aan te zetten, iemand heeft het overleefd. Maar de kwaliteit van leven ná een geslaagde reanimatie is over het algemeen veel lager dan vóór de reanimatie.
Ik heb zelf een BHV cursus gedaan voor een jeugdvereniging, en in het EHBO-gedeelte daarvan werd reanimatie bewust overgeslagen. Motivatie: het komt zó zelden voor dat een kind gereanimeerd moet worden, dat degene die de reanimatie uitvoert daarin zó weinig ervaring heeft, dat de slagingskans van de behandeling te klein is.
De reden hiervan heeft niet zozeer te maken met de leeftijd van de bewoners, maar meer met de slagingskans van de behandeling.
Bij ons wonen enkele mensen die een 'geslaagde' reanimatie hebben meegemaakt (in hun jongere jaren). Met 'geslaagd' wordt dan bedoeld dat het gelukt is om het hart weer tot pompen aan te zetten, iemand heeft het overleefd. Maar de kwaliteit van leven ná een geslaagde reanimatie is over het algemeen veel lager dan vóór de reanimatie.
Ik heb zelf een BHV cursus gedaan voor een jeugdvereniging, en in het EHBO-gedeelte daarvan werd reanimatie bewust overgeslagen. Motivatie: het komt zó zelden voor dat een kind gereanimeerd moet worden, dat degene die de reanimatie uitvoert daarin zó weinig ervaring heeft, dat de slagingskans van de behandeling te klein is.
vrijdag 8 februari 2008 om 08:35
Dat de vraag gesteld wordt is heel normaal. Zowel bij oudere mensen als bij mensen met een levensbedreigende ziekte, maar wel als de situatie er naar is. Als een ouder iemand dus al veel medische problemen en klachten heeft, wordt het aan de orde gesteld.
Maar meestal is het wel andersom; als er niet over gesproken wordt en de patient heeft niet getekend voor een NTBR, wordt hij/zij gereanimeerd als het nodig mocht blijken te zijn. Pas als er over gesproken is en de afspraak is gemaakt dat er geen reanimatie plaats hoeft te vinden, wordt dat in de status en het verpleegkundig dossier genoteerd en handelt men daarna.
Zoals jij het beschrijft is het een beetje vreemd. Vanaf welke leeftijd zou je dan niet meer hoeven reanimeren? Vanaf 95? Vanaf 87? Vanaf 108? Een ziekenhuis kan niet oordelen over de levenslust en levensvreugde van iemand op leeftijd. Daarom begrijp ik niet waarom ze uitgaan van standaard niet reanimeren op zo'n hoge leeftijd.
Ik ben verpleegkundige en vind de vraag niet vreemd. Het is best belangrijk om te weten. Stel dat zijn opa totaal geen plezier meer in zijn leven zou hebben, ondanks dat hij lichamelijk en geestelijk nog goed gezond is (die mensen zijn er echt), dan kan ik me heel goed voorstellen dat hij zegt dat reanimeren niet meer hoeft.
Maar meestal is het wel andersom; als er niet over gesproken wordt en de patient heeft niet getekend voor een NTBR, wordt hij/zij gereanimeerd als het nodig mocht blijken te zijn. Pas als er over gesproken is en de afspraak is gemaakt dat er geen reanimatie plaats hoeft te vinden, wordt dat in de status en het verpleegkundig dossier genoteerd en handelt men daarna.
Zoals jij het beschrijft is het een beetje vreemd. Vanaf welke leeftijd zou je dan niet meer hoeven reanimeren? Vanaf 95? Vanaf 87? Vanaf 108? Een ziekenhuis kan niet oordelen over de levenslust en levensvreugde van iemand op leeftijd. Daarom begrijp ik niet waarom ze uitgaan van standaard niet reanimeren op zo'n hoge leeftijd.
Ik ben verpleegkundige en vind de vraag niet vreemd. Het is best belangrijk om te weten. Stel dat zijn opa totaal geen plezier meer in zijn leven zou hebben, ondanks dat hij lichamelijk en geestelijk nog goed gezond is (die mensen zijn er echt), dan kan ik me heel goed voorstellen dat hij zegt dat reanimeren niet meer hoeft.
anoniem_55413 wijzigde dit bericht op 08-02-2008 08:36
Reden: woordje vergeten
Reden: woordje vergeten
% gewijzigd
vrijdag 8 februari 2008 om 09:14
het is een normale gang van zaken. bij mij op het werk is het zelf zo dat er standaard NIET gereanimeerd wordt... tenzij het in het Dossier staat aangegeven of de persoon het wel wil.
ik werk in een verzorgingshuis en onze jongste bewoner is net 60 jaar.....
bij de intake/opname wordt verteld dat we een niet-reanimeren beleid hebben....tenzij ze zelf aangeven dat ze wel gereanimeerd willen worden.
en op mijn afdeling (ruim 50 kamers) is er niet 1 die gereanimeerd wil worden.........
ik werk in een verzorgingshuis en onze jongste bewoner is net 60 jaar.....
bij de intake/opname wordt verteld dat we een niet-reanimeren beleid hebben....tenzij ze zelf aangeven dat ze wel gereanimeerd willen worden.
en op mijn afdeling (ruim 50 kamers) is er niet 1 die gereanimeerd wil worden.........
vrijdag 8 februari 2008 om 11:32
Ik sluit me volledig aan bij Anemoon.
Ik heb helaas ook de andere kant meegemaakt. Patienten gereanimeerd, waar de familie achteraf van zei "het had voor ons en de persoon in kwestie niet gehoeven".
De kans op een geslaagde reanimatie is ook nog eens heel erg klein (zelfs in een ziekenhuis). Los van alle drama's en lijdenswegen die nog kunnen volgen uit een enigszins geslaagde reanimatie. Heb dit vaak meegemaakt, en geloof me, dan heb je bijna 'spijt' dat je ze gereanimeerd hebt.
Blijft een hele moeilijke kwestie. Ik ben nu door de jaren heen hierin wat gehard, maar begrijp dat de vraag of je gereanimeerd wilt worden hard aan kan aankomen bij de patient en/of familie. (btw, in onze instelling bestaan er ook nog een aantal varianten op het 'niet reanimeren' beleid. Wel of geen medicamenten, wel of geen beademing etc.)
Ik heb helaas ook de andere kant meegemaakt. Patienten gereanimeerd, waar de familie achteraf van zei "het had voor ons en de persoon in kwestie niet gehoeven".
De kans op een geslaagde reanimatie is ook nog eens heel erg klein (zelfs in een ziekenhuis). Los van alle drama's en lijdenswegen die nog kunnen volgen uit een enigszins geslaagde reanimatie. Heb dit vaak meegemaakt, en geloof me, dan heb je bijna 'spijt' dat je ze gereanimeerd hebt.
Blijft een hele moeilijke kwestie. Ik ben nu door de jaren heen hierin wat gehard, maar begrijp dat de vraag of je gereanimeerd wilt worden hard aan kan aankomen bij de patient en/of familie. (btw, in onze instelling bestaan er ook nog een aantal varianten op het 'niet reanimeren' beleid. Wel of geen medicamenten, wel of geen beademing etc.)
vrijdag 8 februari 2008 om 12:41
Het ligt aan de arts die het gesprek voert met de patiënt, hoe hij of zij de vraag stelt over reanimeren. Het is voor elke patiënt, oud of jong van belang dat het wel in de status staat.
Je hebt van die dokters die vragen heel onhandig of er "gereanimeerd moet worden bij calamiteiten". Een ander legt uit wat de consequenties zijn van reanimeren, beademen en de kansen op volledig herstel of juist niet en de gevolgen voor de hersenen, legt uit wat bv. coma is en hoe lang iemand op een intensive care moet blijven.
Jammer dat het bij jullie anders is gelopen. Toch is, ondanks dat je vriend zijn opa nog fit is, de kans op het overleven na een reanimatie (laat staan volledig herstel) op zo'n hoge leeftijd heel minimaal. Helaas.
En dat heeft alles te maken met de leeftijd, je hart is misschien nog wel beter dan de meesten op die leeftijd, maar niet meer zo goed als vroeger.
Volgens mij is er geen leeftijdsgrens, die bepaal jezelf.
Je hebt van die dokters die vragen heel onhandig of er "gereanimeerd moet worden bij calamiteiten". Een ander legt uit wat de consequenties zijn van reanimeren, beademen en de kansen op volledig herstel of juist niet en de gevolgen voor de hersenen, legt uit wat bv. coma is en hoe lang iemand op een intensive care moet blijven.
Jammer dat het bij jullie anders is gelopen. Toch is, ondanks dat je vriend zijn opa nog fit is, de kans op het overleven na een reanimatie (laat staan volledig herstel) op zo'n hoge leeftijd heel minimaal. Helaas.
En dat heeft alles te maken met de leeftijd, je hart is misschien nog wel beter dan de meesten op die leeftijd, maar niet meer zo goed als vroeger.
Volgens mij is er geen leeftijdsgrens, die bepaal jezelf.
vrijdag 8 februari 2008 om 13:52
Bij ons in het ziekenhuis wordt met codes gewerkt.
code A=alles uit de kast
Code B=Niet reanimeren evt aangevuld met niet beademen/geen ic/ccu.
Code C= geen behandeling,behalve voor comfort(pijnstilling en evt zuurstof)
In principe heeft iedereen bij binnenkomst code A,tenzij anders vermeldt(sommige mensen dragen een niet-reanimerenverklaring bij zich)
Een code B kan worden afgesproken op basis van wens van de patient, maar ook op basis van medisch zinvol of niet.
Als er van te voren kan worden vastgesteld dat iemand nooit meer van de beademing af zal komen,is dat dus medisch niet zinvol.Zeer hoge leeftijd past daarbij,al wordt er zeker naar de rest van het plaatje gekeken.Bloeduitslagen vertellen heel veel over de werking van de andere organen.Werken die ook niet optimaal,dan is een reanimatie bij mensen van 60 soms medisch niet zinvol en krijgen ook zij code B.Zoals Muzze al zegt,is de kans op een geslaagde reanimatie nihil op zeer hoge leeftijd.Je kunt ervan uitgaan dat het hart echt op is,als het er op die leeftijd mee stopt.Dat vertellen we er ook bij,maar als de patient(maar meestal is het de familie die aandringt) dan toch kiest voor reanimatie,kan dat gewoon.(al weten wij en de artsen dat het niet zinvol is)
Wat dan weleens gebeurd is dat iemand achteruitgaat,de ic-arts komt en op basis van de gegevens beslist de patient niet over te nemen,omdat hij toch zal overlijden.De uitslagen laten dan zien dat alle organen hun functie aan het verliezen zijn.Dan wordt opnieuw met de familie besproken dat reanimeren op dat moment medisch niet meer zinvol is en volgt alsnog code B.Dit kan dus zelfs vlak na een geslaagde reanimatie zijn.
Niet reanimeren is overigens niet hetzelfde als niet behandelen,zoals ik bij de codes al uitlegde.Iemand die niet meer gereanimeerd zal worden,krijgt wel gewoon een volledige behandeling.
code A=alles uit de kast
Code B=Niet reanimeren evt aangevuld met niet beademen/geen ic/ccu.
Code C= geen behandeling,behalve voor comfort(pijnstilling en evt zuurstof)
In principe heeft iedereen bij binnenkomst code A,tenzij anders vermeldt(sommige mensen dragen een niet-reanimerenverklaring bij zich)
Een code B kan worden afgesproken op basis van wens van de patient, maar ook op basis van medisch zinvol of niet.
Als er van te voren kan worden vastgesteld dat iemand nooit meer van de beademing af zal komen,is dat dus medisch niet zinvol.Zeer hoge leeftijd past daarbij,al wordt er zeker naar de rest van het plaatje gekeken.Bloeduitslagen vertellen heel veel over de werking van de andere organen.Werken die ook niet optimaal,dan is een reanimatie bij mensen van 60 soms medisch niet zinvol en krijgen ook zij code B.Zoals Muzze al zegt,is de kans op een geslaagde reanimatie nihil op zeer hoge leeftijd.Je kunt ervan uitgaan dat het hart echt op is,als het er op die leeftijd mee stopt.Dat vertellen we er ook bij,maar als de patient(maar meestal is het de familie die aandringt) dan toch kiest voor reanimatie,kan dat gewoon.(al weten wij en de artsen dat het niet zinvol is)
Wat dan weleens gebeurd is dat iemand achteruitgaat,de ic-arts komt en op basis van de gegevens beslist de patient niet over te nemen,omdat hij toch zal overlijden.De uitslagen laten dan zien dat alle organen hun functie aan het verliezen zijn.Dan wordt opnieuw met de familie besproken dat reanimeren op dat moment medisch niet meer zinvol is en volgt alsnog code B.Dit kan dus zelfs vlak na een geslaagde reanimatie zijn.
Niet reanimeren is overigens niet hetzelfde als niet behandelen,zoals ik bij de codes al uitlegde.Iemand die niet meer gereanimeerd zal worden,krijgt wel gewoon een volledige behandeling.
vrijdag 8 februari 2008 om 18:05
quote:extrahalo schreef op 08 februari 2008 @ 17:56:
Dit is een van de standaardvragen in het ziekenhuis. Ik weet dat bij het ziekenhuis waar ik nu zit, het standaard gevraagd wordt voor een operatie, maar op veel andere afdelingen is het ook een standaard vraag van de verpleging bij het intakegesprek. En in principe hoort de verpleging deze vraag te stellen bij iedereen die 18 plus is....
En wat al eerder gezegd is: reanimatie is zeker geen wondermethode. Mensen die na reanimatie weer bijkomen zijn ook zeer zelden nog zoals voorheen en vaak echt beroerd af. Bij jonge mensen is de kans op herstel wel een stuk groter dan bij ouderen, dat wel.Klopt!! Ben de afgelopen tijd 2 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis.. en bij de intake werd mij beide keren gevraagd of ik gereanimeerd wil worden... was toen geloof ik 25/26, en de opname in het ziekenhuis was alleen voor onderzoek enzo... geen operatie of andere risico's... dus gewoon standaard vraag!
Dit is een van de standaardvragen in het ziekenhuis. Ik weet dat bij het ziekenhuis waar ik nu zit, het standaard gevraagd wordt voor een operatie, maar op veel andere afdelingen is het ook een standaard vraag van de verpleging bij het intakegesprek. En in principe hoort de verpleging deze vraag te stellen bij iedereen die 18 plus is....
En wat al eerder gezegd is: reanimatie is zeker geen wondermethode. Mensen die na reanimatie weer bijkomen zijn ook zeer zelden nog zoals voorheen en vaak echt beroerd af. Bij jonge mensen is de kans op herstel wel een stuk groter dan bij ouderen, dat wel.Klopt!! Ben de afgelopen tijd 2 keer opgenomen geweest in het ziekenhuis.. en bij de intake werd mij beide keren gevraagd of ik gereanimeerd wil worden... was toen geloof ik 25/26, en de opname in het ziekenhuis was alleen voor onderzoek enzo... geen operatie of andere risico's... dus gewoon standaard vraag!
vrijdag 8 februari 2008 om 18:53
Hoi,
Ik werk zelf ook in de gezondheidszorg en bij ons wordt deze vraag altijd gesteld, dus inderdaad bij 18+.
Dit omdat veel mensen een niet-reanimeerwens hebben (vooral ouderen en mensen met een terminale ziekte). Er is dus geen leeftijdsgrens aan verbonden.
Wel is het zo dat de kans dat iemand die 96 jaar oud is ongeschonden uit een reanimatie komt nihil is. De kans is vele malen groter dat hij er ernstig gehandicapt van uitkomt (verlamd, comateus of verpleeghuisbehoeftig) of dat het niet lukt (mede doordat de hersenen bij een reanimatie altijd zuurstofgebrek krijgen en hersenen van iemand die oud is kunnen daar zeer slecht tegen). De kwaliteit van leven is dan meestal belangrijker voor mensen dan het feit dat het leven simpelweg verlengd wordt. Je "redt" dan iemand als arts die vervolgens langer moet lijden onder een ernstige handicap.
Ik hoop dat ik het een beetje aan je uit heb kunnen leggen!
Ik werk zelf ook in de gezondheidszorg en bij ons wordt deze vraag altijd gesteld, dus inderdaad bij 18+.
Dit omdat veel mensen een niet-reanimeerwens hebben (vooral ouderen en mensen met een terminale ziekte). Er is dus geen leeftijdsgrens aan verbonden.
Wel is het zo dat de kans dat iemand die 96 jaar oud is ongeschonden uit een reanimatie komt nihil is. De kans is vele malen groter dat hij er ernstig gehandicapt van uitkomt (verlamd, comateus of verpleeghuisbehoeftig) of dat het niet lukt (mede doordat de hersenen bij een reanimatie altijd zuurstofgebrek krijgen en hersenen van iemand die oud is kunnen daar zeer slecht tegen). De kwaliteit van leven is dan meestal belangrijker voor mensen dan het feit dat het leven simpelweg verlengd wordt. Je "redt" dan iemand als arts die vervolgens langer moet lijden onder een ernstige handicap.
Ik hoop dat ik het een beetje aan je uit heb kunnen leggen!
vrijdag 8 februari 2008 om 22:10
Hoi allemaal.
Bedankt voor alle reacties,goed om te lezen en het verhaal een beetje helder te krijgen.
Ik krijg wel een beetje de indruk dat het discussiepunt anders uitgelegd wordt in sommige reacties.
Voor de duidelijkheid wil ik dan ook aangeven dat ik het niet raar vind dat de vraag gesteld word of iemand gereanimeerd wil worden.
Ik vind het raar dat er vermeld werd dat er een niet reanimeerbeleid bestaat(na een bepaalde leeftijd) en dat ,als de persoon het anders wil dit dus apart genoteerd zou worden.
Maar zoals jij ook al zegt extrahalo,ik heb het niet uit eerste hand.Vandaar ook mijn twijfel of de vraagstelling zoals ik hem hoorde wel correct is.
Ik heb het vermoeden dat het waarschijnlijk anders is gebracht,gezien de duidelijke uitleg van een verpleegkundige hier( hoewel het soms ook bot uit iemands mond kan komen natuurlijk,iedereen is mens).
Ik vind wel dat er een verschil is in een ziekenhuis of verpleeghuis waar de vraag gesteld wordt.
@janjane38.
Bedankt voor je heldere uitleg.
Zoals jij het beschrijft is het voor mij ook heel duidelijk en logisch. En een fijn gegeven dat er wel meerdere factoren worden bekeken en meewegen.Ik ga er nu maar van uit dat het ook op deze manier gebracht zal zijn.De langere weg die de info naar mij heeft gemaakt zal het waarschijnlijk wat korter door de bocht gemaakt hebben.
Heel fijn dat je de moeite nam om het hier te posten.
Gezien de opa van mijn vriend altijd een sterke gezondheid had,heb ik denk ik ook over het hoofd gezien dat de vitale organen van een persoon op hoge leeftijd natuurlijk minder klappen kunnen verdragen.
Nou ja,ik had sowieso wel vrede met zijn besluit op de ze vraag. Nu ben ik dankzij jullie reacties ook wel tot rust gekomen tot betrekking van de vraagstellig/ziekenhuisbeleid vanuit het ziekenhuis waar hij ligt.
Ik hoop vooral dat deze man niet onnodig hoeft te lijden en hij waardig afscheid kan nemen van het leven.
Nogmaals bedankt allemaal!
O ja ,Angel 6 bedankt voor het veranderen van mijn topictitel.
Bedankt voor alle reacties,goed om te lezen en het verhaal een beetje helder te krijgen.
Ik krijg wel een beetje de indruk dat het discussiepunt anders uitgelegd wordt in sommige reacties.
Voor de duidelijkheid wil ik dan ook aangeven dat ik het niet raar vind dat de vraag gesteld word of iemand gereanimeerd wil worden.
Ik vind het raar dat er vermeld werd dat er een niet reanimeerbeleid bestaat(na een bepaalde leeftijd) en dat ,als de persoon het anders wil dit dus apart genoteerd zou worden.
Maar zoals jij ook al zegt extrahalo,ik heb het niet uit eerste hand.Vandaar ook mijn twijfel of de vraagstelling zoals ik hem hoorde wel correct is.
Ik heb het vermoeden dat het waarschijnlijk anders is gebracht,gezien de duidelijke uitleg van een verpleegkundige hier( hoewel het soms ook bot uit iemands mond kan komen natuurlijk,iedereen is mens).
Ik vind wel dat er een verschil is in een ziekenhuis of verpleeghuis waar de vraag gesteld wordt.
@janjane38.
Bedankt voor je heldere uitleg.
Zoals jij het beschrijft is het voor mij ook heel duidelijk en logisch. En een fijn gegeven dat er wel meerdere factoren worden bekeken en meewegen.Ik ga er nu maar van uit dat het ook op deze manier gebracht zal zijn.De langere weg die de info naar mij heeft gemaakt zal het waarschijnlijk wat korter door de bocht gemaakt hebben.
Heel fijn dat je de moeite nam om het hier te posten.
Gezien de opa van mijn vriend altijd een sterke gezondheid had,heb ik denk ik ook over het hoofd gezien dat de vitale organen van een persoon op hoge leeftijd natuurlijk minder klappen kunnen verdragen.
Nou ja,ik had sowieso wel vrede met zijn besluit op de ze vraag. Nu ben ik dankzij jullie reacties ook wel tot rust gekomen tot betrekking van de vraagstellig/ziekenhuisbeleid vanuit het ziekenhuis waar hij ligt.
Ik hoop vooral dat deze man niet onnodig hoeft te lijden en hij waardig afscheid kan nemen van het leven.
Nogmaals bedankt allemaal!
O ja ,Angel 6 bedankt voor het veranderen van mijn topictitel.
vrijdag 8 februari 2008 om 23:32
Graag gedaan Iry,
Overigens is het codebeleid geen statisch gegeven.
Het kan zomaar zijn dat we iemand opnemen om te overlijden(komt dan vitaal heel slecht en meestal niet aanspreekbaar binnen),met code C.Bij ook maar een beetje verbetering wordt dit veranderd in code B en wordt alsnog een behandeling gestart.Ik heb werkelijk meegemaakt dat zo iemand dan alsnog verder opknapt en weer beter werd.
Dat is dan echt wel een uitzondering.
Het is ook zeker niet zo dat mensen die Alzheimer hebben per definitie code B krijgen.Iemand die diep dement is en met een aandoening binnenkomt die goed te genezen is,krijgt gewoon code A(tenzij anders bekend is)
Dat klinkt misschien onlogisch, maar wie zijn wij om een oordeel te vellen over de kwaliteit van leven.Misschien is die patient wel heel gelukkig binnen zijn/haar beperking.
Daar komt nog bij dat een arts i.p wil genezen,maar wel binnen de mogelijkheden.
Ik vind dat ons ziekenhuis daar heel zorgvuldig mee omgaat.
Het is de taak van de arts te bepalen welke code iemand krijgt,maar wij bereiden de mensen vast voor op de vraag.Vaak geven zij het antwoord dan al aan ons.
Een reanimatie is geen sinicure.sterker nog, ik denk dat het voor de patient zelf heel onaangenaam is.Als je dan al van te voren weet dat iemand die reanimatie waarschijnlijk niet overleeft,wil je dat iemand graag besparen.
Het is zeker van belang hoe dat wordt gebracht.Zomaar zeggen,"dat heeft geen zin in uw geval" is not done.Leg dan in ieder geval uit
waarom dat geen zin heeft.met de term 'medisch niet zinvol' zeg je hetzelfde,maar het komt wat vriendelijker over.
Overigens is het codebeleid geen statisch gegeven.
Het kan zomaar zijn dat we iemand opnemen om te overlijden(komt dan vitaal heel slecht en meestal niet aanspreekbaar binnen),met code C.Bij ook maar een beetje verbetering wordt dit veranderd in code B en wordt alsnog een behandeling gestart.Ik heb werkelijk meegemaakt dat zo iemand dan alsnog verder opknapt en weer beter werd.
Dat is dan echt wel een uitzondering.
Het is ook zeker niet zo dat mensen die Alzheimer hebben per definitie code B krijgen.Iemand die diep dement is en met een aandoening binnenkomt die goed te genezen is,krijgt gewoon code A(tenzij anders bekend is)
Dat klinkt misschien onlogisch, maar wie zijn wij om een oordeel te vellen over de kwaliteit van leven.Misschien is die patient wel heel gelukkig binnen zijn/haar beperking.
Daar komt nog bij dat een arts i.p wil genezen,maar wel binnen de mogelijkheden.
Ik vind dat ons ziekenhuis daar heel zorgvuldig mee omgaat.
Het is de taak van de arts te bepalen welke code iemand krijgt,maar wij bereiden de mensen vast voor op de vraag.Vaak geven zij het antwoord dan al aan ons.
Een reanimatie is geen sinicure.sterker nog, ik denk dat het voor de patient zelf heel onaangenaam is.Als je dan al van te voren weet dat iemand die reanimatie waarschijnlijk niet overleeft,wil je dat iemand graag besparen.
Het is zeker van belang hoe dat wordt gebracht.Zomaar zeggen,"dat heeft geen zin in uw geval" is not done.Leg dan in ieder geval uit
waarom dat geen zin heeft.met de term 'medisch niet zinvol' zeg je hetzelfde,maar het komt wat vriendelijker over.
