Gezondheid
alle pijlers
reanimatie leeftijdsafhankelijk protocol??
vrijdag 8 februari 2008 om 00:28
( typefout in topictitel, is natuurlijk reanimatie)
Hoi.
Even een vraag over deze kwestie.
De opa van mijn vriend is een paar keer opgenomen in het ziekenhuis.
Mijn vriend vertelde dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat als hij een hartaanval zou krijgen ze niets meer deden gezien zijn leeftijd(96).Als hij dat wèl wilde moest hij dat aangeven zodat ze dat kenbaar konden maken..
Ben ik nou gek of is dat de omgekeerde wereld?
Ik neem aan dat het ziekenhuis in principe alles uit de kast haalt,mits je zelf aangeeft dat je dat niet wil.
Ik vind ook de vraag een beetje raar als deze alleen maar gesteld wordt op basis van zijn leeftijd.
Het is inderdaad al een behoorlijke leeftijd,maar zolang iemand niet in een fysieke uitzichtloze situatie zit,vind ik de vraag ook raar?
Mijn vriend en ik hebben er wat discussie over. Hij vind het een normale vraag en niet gek op deze leeftijd.Hij beweert dat, na een bepaalde leeftijd,dit het protocol is van het ziekenhuis.
Ik vind het een achterlijke vraag om na een bepaald leeftijd te vragen,zelfs onbeschoft.
In mijn ogen mag deze vraag alleen maar gesteld worden als het leven ,als gevolg van een ziekte, een grote lijdensweg gaat worden en de situatie uitzichtloos is.
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Wat vinden jullie,en kan dit werkelijk een protocol zijn van een ziekenhuis,dat deze vraag ook leeftijdsgebonden is?
Hoi.
Even een vraag over deze kwestie.
De opa van mijn vriend is een paar keer opgenomen in het ziekenhuis.
Mijn vriend vertelde dat ze in het ziekenhuis hadden gezegd dat als hij een hartaanval zou krijgen ze niets meer deden gezien zijn leeftijd(96).Als hij dat wèl wilde moest hij dat aangeven zodat ze dat kenbaar konden maken..
Ben ik nou gek of is dat de omgekeerde wereld?
Ik neem aan dat het ziekenhuis in principe alles uit de kast haalt,mits je zelf aangeeft dat je dat niet wil.
Ik vind ook de vraag een beetje raar als deze alleen maar gesteld wordt op basis van zijn leeftijd.
Het is inderdaad al een behoorlijke leeftijd,maar zolang iemand niet in een fysieke uitzichtloze situatie zit,vind ik de vraag ook raar?
Mijn vriend en ik hebben er wat discussie over. Hij vind het een normale vraag en niet gek op deze leeftijd.Hij beweert dat, na een bepaalde leeftijd,dit het protocol is van het ziekenhuis.
Ik vind het een achterlijke vraag om na een bepaald leeftijd te vragen,zelfs onbeschoft.
In mijn ogen mag deze vraag alleen maar gesteld worden als het leven ,als gevolg van een ziekte, een grote lijdensweg gaat worden en de situatie uitzichtloos is.
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Wat vinden jullie,en kan dit werkelijk een protocol zijn van een ziekenhuis,dat deze vraag ook leeftijdsgebonden is?
vrijdag 8 februari 2008 om 00:32
DAs gek..Wie zijn hun nou om te bepalen dat je te oud bent..??Er zijn mensen die 60 zijn die lichamelijk misschien net zo oud zijn als iemand van 96. Wie bepaald wat oud is?? Vogens mij moet het ziekenhuis gewoon reanimeren totdat het geen zin meer heeft. In mijn werk moet ik ook wel eens reanimeren en wij kijken echt niet naar leeftijd en ik weet dat de ambulance die ter plaatse komt daar ook niet naar kijkt. Die moeten een protocol afwerken en dat is niet aan leeftijd gebonden.
vrijdag 8 februari 2008 om 00:37
Op zich ben ik het wel met je vriend eens zolang het ziekenhuis dit heel duidelijk aangeeft. Daarmee geven ze de keuze en vermijden aan de andere kant dat mensen gereanimeerd worden die dit een mooie dood hadden gevonden op hun leeftijd.
Edit obv de reactie van Krengiserweer:
Ik weet uit ervaring dat ze dat idd ook vragen bij jongere mensen die zeer ernstig (terminaal) ziek zijn. Ik vond het eigenlijk wel geruststellend dat daar zo bewust mee werd omgegaan toen.
Edit obv de reactie van Krengiserweer:
Ik weet uit ervaring dat ze dat idd ook vragen bij jongere mensen die zeer ernstig (terminaal) ziek zijn. Ik vond het eigenlijk wel geruststellend dat daar zo bewust mee werd omgegaan toen.
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 00:43
Hoezo vermijden? Dat heeft toch niet met leeftijd te maken?
Logisch dat op deze leeftijd de dood veel dichter bij komt en dus vaker op tafel komt.
Maar iemand van 40 kan ook wel balen achteraf dat hij gereanimeerd is,omdat hij dit ook een mooie dood had gevonden en om wat voor reden ook niet meer had wilen leven.
Leeftijd mag in mijn ogen geen rol spelen.
De toestand van een patient en levensvooruitzicht zou het uitgangspunt moeten zijn.
Logisch dat op deze leeftijd de dood veel dichter bij komt en dus vaker op tafel komt.
Maar iemand van 40 kan ook wel balen achteraf dat hij gereanimeerd is,omdat hij dit ook een mooie dood had gevonden en om wat voor reden ook niet meer had wilen leven.
Leeftijd mag in mijn ogen geen rol spelen.
De toestand van een patient en levensvooruitzicht zou het uitgangspunt moeten zijn.
vrijdag 8 februari 2008 om 00:44
Ik vind het ook vreemd. Want waar ligt dan die grens. Bij 90? bij 80? of bij 70 al? Als je 20 bent vind je een 60 jarige al oud. Als je zelf 50 bent dan ljkt 70 ineens wel behoorlijk dichtbij.
Toch gebeurt dit al veel langer in ziekenhuizen.
Ik ken een 85 jarige die kerngezond was maar een nieuwe heup en knie nodig had.
Daar deden ze behoorlijk moeilijk over in het ziekenhuis. Ach mevrouw die kosten zijn te hoog in vergelijking met hoe lang u er nog plezier van kan hebben.
Nou was die vrouw een strijdbaar iemand en heeft wel voor elkaar gekregen dat ze geholpen werd. Maar ze heeft wel eerst een test moeten afleggen of ze niet beginnend dementerend was want dan deden ze het echt niet meer.
Toch gebeurt dit al veel langer in ziekenhuizen.
Ik ken een 85 jarige die kerngezond was maar een nieuwe heup en knie nodig had.
Daar deden ze behoorlijk moeilijk over in het ziekenhuis. Ach mevrouw die kosten zijn te hoog in vergelijking met hoe lang u er nog plezier van kan hebben.
Nou was die vrouw een strijdbaar iemand en heeft wel voor elkaar gekregen dat ze geholpen werd. Maar ze heeft wel eerst een test moeten afleggen of ze niet beginnend dementerend was want dan deden ze het echt niet meer.
vrijdag 8 februari 2008 om 00:48
Iry: in theorie wel, maar ziekenhuizen kennen patienten en familie minder goed dan bijv. verpleeghuizen. Als iemand niet levensbedreigend ziek is, zullen ze deze vraag niet stellen aan een twintiger omdat de kans dat die niet gereanimeerd wil worden heel klein is. Bij iemand van 96 is die kans veel groter juist omdat de dood dichterbij komt en vind ik het dus logisch dat het besproken wordt.
(NB in het verpleeghuis waar ik werkte was dit een standaardvraag en wilden veel mensen inderdaad geen reanimatie meer)
(NB in het verpleeghuis waar ik werkte was dit een standaardvraag en wilden veel mensen inderdaad geen reanimatie meer)
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 00:53
Tsja websje
Dat vraag ik dus ook iedere keer of er niet meer aan de hand is dan dat wij weten omdat deze vraag op tafel komt.
Kan het mij niet voorstellen.
Deze man is in de 7 jaar dat ik hem ken nooit ziek geweest,woont nog zelfstandig,is tot twee jaar geleden actief vrijwiller geweets bij de kerk,rijd nog auto(vandaag zelf naar het ziekenhuis gereden!)
En nog zeer pienter.
Hij is de laatse weken een paar keer opgenomen geweest voor ernstige bloedarmoede.
Inmiddels is vastgesteld dat hij chronische leukemie heeft.
Na info ingewonnen te hebben,weet ik dat dit een vorm is waar je oud mee kan worden(dat is hij al wel).
Ik vind deze vraag uit het oogpunt van het ziekenhuis niet plaatsen.
Ik begrijp wel de reactie van mijn vriend,gezien zijn opa veel problemen heeft mijn zijn zonen(vader van mijn vriend en de broer ervan) en daar erg onder lijdt.
Zijn opa geeft aan daar zo moe van te zijn dat hij geen zin meer heeft in dit leven.
Maar.....dit vind ik buiten het ziekenhuisverhaal liggen,het maakt de discussie die ik met mijn vriend heb echter wel gevoelig.
Ik laat dit bij hem ook maar rusten,maar moet hier even mijn ei kwijt.
Dat vraag ik dus ook iedere keer of er niet meer aan de hand is dan dat wij weten omdat deze vraag op tafel komt.
Kan het mij niet voorstellen.
Deze man is in de 7 jaar dat ik hem ken nooit ziek geweest,woont nog zelfstandig,is tot twee jaar geleden actief vrijwiller geweets bij de kerk,rijd nog auto(vandaag zelf naar het ziekenhuis gereden!)
En nog zeer pienter.
Hij is de laatse weken een paar keer opgenomen geweest voor ernstige bloedarmoede.
Inmiddels is vastgesteld dat hij chronische leukemie heeft.
Na info ingewonnen te hebben,weet ik dat dit een vorm is waar je oud mee kan worden(dat is hij al wel).
Ik vind deze vraag uit het oogpunt van het ziekenhuis niet plaatsen.
Ik begrijp wel de reactie van mijn vriend,gezien zijn opa veel problemen heeft mijn zijn zonen(vader van mijn vriend en de broer ervan) en daar erg onder lijdt.
Zijn opa geeft aan daar zo moe van te zijn dat hij geen zin meer heeft in dit leven.
Maar.....dit vind ik buiten het ziekenhuisverhaal liggen,het maakt de discussie die ik met mijn vriend heb echter wel gevoelig.
Ik laat dit bij hem ook maar rusten,maar moet hier even mijn ei kwijt.
vrijdag 8 februari 2008 om 00:58
quote:websje schreef op 08 februari 2008 @ 00:48:
Iry: in theorie wel, maar ziekenhuizen kennen patienten en familie minder goed dan bijv. verpleeghuizen. Als iemand niet levensbedreigend ziek is, zullen ze deze vraag niet stellen aan een twintiger omdat de kans dat die niet gereanimeerd wil worden heel klein is. Bij iemand van 96 is die kans veel groter juist omdat de dood dichterbij komt en vind ik het dus logisch dat het besproken wordt.
(NB in het verpleeghuis waar ik werkte was dit een standaardvraag en wilden veel mensen inderdaad geen reanimatie meer)
Naar mijn weten is hij niet levensbedreigend ziek.
Daarom snap ik deze vraag ook niet,gezien er gezegd wordt dat het een standaard vraag is boven een bepaalde leeftijd.
waar mag die grens dan liggen?
Overigens heeft hij aangegeven niet gereanimeerd te willen worden en dat respecteer ik.
Iry: in theorie wel, maar ziekenhuizen kennen patienten en familie minder goed dan bijv. verpleeghuizen. Als iemand niet levensbedreigend ziek is, zullen ze deze vraag niet stellen aan een twintiger omdat de kans dat die niet gereanimeerd wil worden heel klein is. Bij iemand van 96 is die kans veel groter juist omdat de dood dichterbij komt en vind ik het dus logisch dat het besproken wordt.
(NB in het verpleeghuis waar ik werkte was dit een standaardvraag en wilden veel mensen inderdaad geen reanimatie meer)
Naar mijn weten is hij niet levensbedreigend ziek.
Daarom snap ik deze vraag ook niet,gezien er gezegd wordt dat het een standaard vraag is boven een bepaalde leeftijd.
waar mag die grens dan liggen?
Overigens heeft hij aangegeven niet gereanimeerd te willen worden en dat respecteer ik.
vrijdag 8 februari 2008 om 01:01
In mijn ogen mag deze vraag alleen maar gesteld worden als het leven ,als gevolg van een ziekte, een grote lijdensweg gaat worden en de situatie uitzichtloos is.
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Misschien dat je vervelende gevoel hier aan ligt? Ik denk (met jou) niet dat een ziekenhuis iets achterhoudt en het daarom vraagt.
Om even een voorbeeld aan te halen uit de praktijk: Een bewoner in een verzorgingshuis die in principe ook alles nog zelf kon en deed had een hartaanval gehad onder de douche. Omdat er geen afspraak was gemaakt, is hij gereanimeerd. Deze man was volgens mij ook ergens in de negentig en heel boos toen hij weer bijkwam en hoorde wat er was gebeurt. Dit was voor hem een mooie (pijnloze) manier geweest om te sterven zonder lange ziektes en alles wat erbij hoort.
Maar als jij aangeeft dat problemen met zijn zonen invloed hebben op zijn beslissing, zou ik dat wel aankaarten. Dan neemt hij misschien alsnog dezelfde beslissing, maar weet je zelf beter waar hij het op baseert. (Ik neem trouwens aan dat hij niet gereanimeerd wil worden, is dat eigenlijk wel het geval)
En na een goed gesprek met een arts over je levenskansen.
Misschien dat je vervelende gevoel hier aan ligt? Ik denk (met jou) niet dat een ziekenhuis iets achterhoudt en het daarom vraagt.
Om even een voorbeeld aan te halen uit de praktijk: Een bewoner in een verzorgingshuis die in principe ook alles nog zelf kon en deed had een hartaanval gehad onder de douche. Omdat er geen afspraak was gemaakt, is hij gereanimeerd. Deze man was volgens mij ook ergens in de negentig en heel boos toen hij weer bijkwam en hoorde wat er was gebeurt. Dit was voor hem een mooie (pijnloze) manier geweest om te sterven zonder lange ziektes en alles wat erbij hoort.
Maar als jij aangeeft dat problemen met zijn zonen invloed hebben op zijn beslissing, zou ik dat wel aankaarten. Dan neemt hij misschien alsnog dezelfde beslissing, maar weet je zelf beter waar hij het op baseert. (Ik neem trouwens aan dat hij niet gereanimeerd wil worden, is dat eigenlijk wel het geval)
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:02
Oh sorrry websje,las je post niet helemaal goed.
De kans is inderdaad veel kleiner bij een jong persoon dat hij niet gereanimeerd wil worden.
Toch vind ik deze vraag erg gevaarlijk om standaard te vragen na een bepaalde leeftijd.
Hoewel de dood dichtbij kan zijn na een bepaalde leeftijd,kan het ook nog wel heel lang duren.
Wat leg je iemand dan voor na een bepaalde leeftijd?
En wat is die grens dan?
De kans is inderdaad veel kleiner bij een jong persoon dat hij niet gereanimeerd wil worden.
Toch vind ik deze vraag erg gevaarlijk om standaard te vragen na een bepaalde leeftijd.
Hoewel de dood dichtbij kan zijn na een bepaalde leeftijd,kan het ook nog wel heel lang duren.
Wat leg je iemand dan voor na een bepaalde leeftijd?
En wat is die grens dan?
vrijdag 8 februari 2008 om 01:06
sorry, dat kruiste elkaar dus
Juist omdat de kans boven een bepaalde leeftijd groter is dat mensen niet gereanimeerd willen worden, snap ik de vraag wel. Waar je dan die grens legt is een tweede. Zoals ik schreef werd dit binnen die verpleeginstelling met alle bewoners besproken. In een ziekenhuis kan ik me voorstellen dat dit wordt voorgelegd aan iedereen boven de -zeg- 80. Wat mij trouwens opviel is dat mensen van die leeftijd deze vraag veel minder schokkend vinden dan hun jongere familie. Vaak is het iets waar ze zelf ook al over hebben nagedacht.
Juist omdat de kans boven een bepaalde leeftijd groter is dat mensen niet gereanimeerd willen worden, snap ik de vraag wel. Waar je dan die grens legt is een tweede. Zoals ik schreef werd dit binnen die verpleeginstelling met alle bewoners besproken. In een ziekenhuis kan ik me voorstellen dat dit wordt voorgelegd aan iedereen boven de -zeg- 80. Wat mij trouwens opviel is dat mensen van die leeftijd deze vraag veel minder schokkend vinden dan hun jongere familie. Vaak is het iets waar ze zelf ook al over hebben nagedacht.
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:07
Ik denk ook niet dat het ziekenhuis iets achterhoudt.
Ik heb het vermoeden dat de info niet goed bij ons terecht komt,gezien hij zelf de gesprekken voert met de artsen. en wij dus afhankelijk zijn van wat hij ons verteld(en dat is zijn goed recht)
Maar het wekt wel onbegrip op.
Kan je als kleinzoon een gesprek aanvragen met de toezichthoudende arts?
Moet je natuurlijk toestemming van hem hebben,hij is immers nog gewoon bij zijn volle verstand.
Ik heb het vermoeden dat de info niet goed bij ons terecht komt,gezien hij zelf de gesprekken voert met de artsen. en wij dus afhankelijk zijn van wat hij ons verteld(en dat is zijn goed recht)
Maar het wekt wel onbegrip op.
Kan je als kleinzoon een gesprek aanvragen met de toezichthoudende arts?
Moet je natuurlijk toestemming van hem hebben,hij is immers nog gewoon bij zijn volle verstand.
vrijdag 8 februari 2008 om 01:08
quote:iry schreef op 08 februari 2008 @ 01:02:
Wat leg je iemand dan voor na een bepaalde leeftijd?
En wat is die grens dan?Je legt toch niet meer dan een vraag voor? Er is geen dwang om voor het één of het ander te kiezen (en het kan ook steeds veranderd worden!), maar geeft voor iedereen duidelijkheid. En dat geldt ook omgekeerd. Als iemand wel wil dat alles uit de kast getrokken wordt, gebeurt dat. Ook al is die patient 96.
Wat leg je iemand dan voor na een bepaalde leeftijd?
En wat is die grens dan?Je legt toch niet meer dan een vraag voor? Er is geen dwang om voor het één of het ander te kiezen (en het kan ook steeds veranderd worden!), maar geeft voor iedereen duidelijkheid. En dat geldt ook omgekeerd. Als iemand wel wil dat alles uit de kast getrokken wordt, gebeurt dat. Ook al is die patient 96.
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:10
quote:iry schreef op 08 februari 2008 @ 01:07:
Ik denk ook niet dat het ziekenhuis iets achterhoudt.
Ik heb het vermoeden dat de info niet goed bij ons terecht komt,gezien hij zelf de gesprekken voert met de artsen. en wij dus afhankelijk zijn van wat hij ons verteld(en dat is zijn goed recht)
Maar het wekt wel onbegrip op.
Kan je als kleinzoon een gesprek aanvragen met de toezichthoudende arts?
Moet je natuurlijk toestemming van hem hebben,hij is immers nog gewoon bij zijn volle verstand.Denk je dat hij dat doet om jullie te beschermen dan? Want dan lijkt me een gesprek met hemzelf een stuk nuttiger dan met de arts. Volgens mij mag dat trouwens ook niet.
(Wat natuurlijk wel kan is tussendoor een gesprekje met de verpleging voeren...geeft misschien ook meer info? )
Ik denk ook niet dat het ziekenhuis iets achterhoudt.
Ik heb het vermoeden dat de info niet goed bij ons terecht komt,gezien hij zelf de gesprekken voert met de artsen. en wij dus afhankelijk zijn van wat hij ons verteld(en dat is zijn goed recht)
Maar het wekt wel onbegrip op.
Kan je als kleinzoon een gesprek aanvragen met de toezichthoudende arts?
Moet je natuurlijk toestemming van hem hebben,hij is immers nog gewoon bij zijn volle verstand.Denk je dat hij dat doet om jullie te beschermen dan? Want dan lijkt me een gesprek met hemzelf een stuk nuttiger dan met de arts. Volgens mij mag dat trouwens ook niet.
(Wat natuurlijk wel kan is tussendoor een gesprekje met de verpleging voeren...geeft misschien ook meer info? )
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:12
Ik denk ook wel dat het voor ons schokkender is dan voor de persoon zelf (op die leeftijd?).
Maar ik heb gewoon sterk het vermoeden,dat zijn antwoord meer met de familiekwestie te maken heeft. En dat vind ik heel triest.
maarja,wat doe ik er aan,en wie ben ik om dat af te keuren.
Ik weet ook wel dat het zijn leven is,en hij heeft altijd geroepen dat hij niet in een verzorgingstehuis terecht wil komen.Ik begrijp zijn beslissing wel.
maar dat komt omdat ik de persoonlijke omstandigheden ken.
Het ziekenhuis mag toch alleen maar oordelen op basis van de fysieke toestand?
Dat idee leeft tenminste bij mij,maar mischien zie ik het verkeerd.
Maar ik heb gewoon sterk het vermoeden,dat zijn antwoord meer met de familiekwestie te maken heeft. En dat vind ik heel triest.
maarja,wat doe ik er aan,en wie ben ik om dat af te keuren.
Ik weet ook wel dat het zijn leven is,en hij heeft altijd geroepen dat hij niet in een verzorgingstehuis terecht wil komen.Ik begrijp zijn beslissing wel.
maar dat komt omdat ik de persoonlijke omstandigheden ken.
Het ziekenhuis mag toch alleen maar oordelen op basis van de fysieke toestand?
Dat idee leeft tenminste bij mij,maar mischien zie ik het verkeerd.
vrijdag 8 februari 2008 om 01:16
Volgens mij is het punt dat het ziekenhuis niet oordeelt. Hij wordt hierdoor niet 'afgeschreven' of niet meer behandeld. Ze leggen hem alleen de vraag voor of hij gereanimeerd wil worden als dat nodig is. (met het risico dat hij daarna wel met ernstige medische klachten moet leven...en dus bijvoorbeeld naar een verzorgingshuis zal moeten)
Zie jij het zelf misschien niet een beetje als een beslissing om een soort van zelfmoord te plegen?
Zie jij het zelf misschien niet een beetje als een beslissing om een soort van zelfmoord te plegen?
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:19
O ja websje,Dat is inderdaad wel een idee om de verpleging te polsen.
Ja je legt inderdaad een vraag voor,maar wel een beladen vraag(okè mischien niet meer op die leeftijd).
Maar ik kan mij zo voorstellen dat deze vraag ook gedachten op kan wekken bij mensen(of je leven inderdaad dan nog wel zo kostbaar is) en dan de vraag beïnvloed wordt.
Dit is meer een algemene gedachte en niet van toepassing op de persoonlijke situatie.
qwert: mischien is hoogbejaard idd terminaal.
Maar waar ligt die grens dan?
Stel bij 80,je kan dus,zie je wel dan nog 96 worden. Hoe terminaal ben je dan op je 80ste(ik weet niet waar die grens ligt uiteraard)
Ja je legt inderdaad een vraag voor,maar wel een beladen vraag(okè mischien niet meer op die leeftijd).
Maar ik kan mij zo voorstellen dat deze vraag ook gedachten op kan wekken bij mensen(of je leven inderdaad dan nog wel zo kostbaar is) en dan de vraag beïnvloed wordt.
Dit is meer een algemene gedachte en niet van toepassing op de persoonlijke situatie.
qwert: mischien is hoogbejaard idd terminaal.
Maar waar ligt die grens dan?
Stel bij 80,je kan dus,zie je wel dan nog 96 worden. Hoe terminaal ben je dan op je 80ste(ik weet niet waar die grens ligt uiteraard)
vrijdag 8 februari 2008 om 01:24
Nee ik zie het niet als een soort zelfmoord plegen,en nogmaals respecteer ik zijn beslissing en heb ik er vrede mee.
Wat je zegt,kan ik mij ook goed voorstellen. Iemand die altijd zelfstandig heeft geleefd en niet in een verzorgingstehuis terecht wil komen,het risico van een beroerde gezondhiedstoestand niet wil nemen na reanimeren.
Ik ben gewoon zo verbaast dat deze vraag kennelijk gesteld wordt op basis van leeftijd.
En gezien ik er zo'n discussie over kreeg met mijn vriend vroeg ik mij af wat anderen daar dan van vinden.
Wat je zegt,kan ik mij ook goed voorstellen. Iemand die altijd zelfstandig heeft geleefd en niet in een verzorgingstehuis terecht wil komen,het risico van een beroerde gezondhiedstoestand niet wil nemen na reanimeren.
Ik ben gewoon zo verbaast dat deze vraag kennelijk gesteld wordt op basis van leeftijd.
En gezien ik er zo'n discussie over kreeg met mijn vriend vroeg ik mij af wat anderen daar dan van vinden.
vrijdag 8 februari 2008 om 01:30
vrijdag 8 februari 2008 om 01:38
Mischien wordt mijn gedachte hierover wel beïnvloed door de lijdensweg die ik van zeer dichtbij heb meegemaakt van mijn oma. Die wel ernstig ziek was,maar iedere keer weer opgelapt werd terwijl ze zo'n pijn had en geen levenstoekomst had.
Dat is ook wel echt het andere uiterste. Heb je het zelf wel eens met hem over deze beslissing gehad? Wie weet is het voor hem helemaal niet beladen...Ik kan me op zich trouwens wel voorstellen dat jullie er een discussie over kregen. Die kregen wij ook toen die vraag in het ziekenhuis kwam tussen de familieleden die dit rationeel een hele normale vraag vonden (incl. moi dus ) en familieleden die een beetje hetzelfde gevoel als jij hadden. Zolang de persoon in kwestie uiteindelijk echt zelf beslist lijkt me daar ook niets mis mee.
Welterusten trouwens, morgenvroeg soort van sollicitatiegesprek dus moet proberen de wallen binnen de perken te houden
Dat is ook wel echt het andere uiterste. Heb je het zelf wel eens met hem over deze beslissing gehad? Wie weet is het voor hem helemaal niet beladen...Ik kan me op zich trouwens wel voorstellen dat jullie er een discussie over kregen. Die kregen wij ook toen die vraag in het ziekenhuis kwam tussen de familieleden die dit rationeel een hele normale vraag vonden (incl. moi dus ) en familieleden die een beetje hetzelfde gevoel als jij hadden. Zolang de persoon in kwestie uiteindelijk echt zelf beslist lijkt me daar ook niets mis mee.
Welterusten trouwens, morgenvroeg soort van sollicitatiegesprek dus moet proberen de wallen binnen de perken te houden
Dat zeg ik....
vrijdag 8 februari 2008 om 01:56
Dankje voor je reacties websje.( en de anderen)
Het helpt wel om mijn vriends standpunt beter te begrijpen.
En het gaat inderdaad om de persoon die de beslissing maakt.
En die heeft het besluit genomen om niet te reanimeren en daar heb ik vrede mee hoor.
Mischien nog eens navragen bij hem zelf wat er nu precies aan de hand is(hoewel hij maar vaag blijft doen) en bij de verpleging.
Ik laat het verder rusten.Het is al verdrietig genoeg voor mijn vriend,en ik besef mij nu ook dat het aangaan van de discussie nou niet bepaalt onder de noemer steunen valt(schaam).
(succes morgen!!)
Het helpt wel om mijn vriends standpunt beter te begrijpen.
En het gaat inderdaad om de persoon die de beslissing maakt.
En die heeft het besluit genomen om niet te reanimeren en daar heb ik vrede mee hoor.
Mischien nog eens navragen bij hem zelf wat er nu precies aan de hand is(hoewel hij maar vaag blijft doen) en bij de verpleging.
Ik laat het verder rusten.Het is al verdrietig genoeg voor mijn vriend,en ik besef mij nu ook dat het aangaan van de discussie nou niet bepaalt onder de noemer steunen valt(schaam).
(succes morgen!!)
