Gezondheid
alle pijlers
Rustig blijven in onzekere situatie vader
maandag 8 november 2021 om 19:19
Mijn vader is 70 jaar. Sinds begin oktober is hij aan het kwakkelen: een fikse blaasontsteking met daaropvolgend een bijbalontsteking. Tot en met vrijdag slikt hij een forse dosering antibiotica (co-trimoxazol). Vorige week knapte hij eindelijk een beetje op na een periode lusteloos te zijn geweest.
Afgelopen woensdag kreeg hij keelpijn (pijn bij het slikken) en last van oprispingen en verhoging/koorts. Hij voelt zich regelmatig rillerig. Hij heeft zich laten testen op corona. De uitslag was negatief. Vanavond heeft hij ook banaan uitgespuugd. Hij heeft een verminderde eetlust en is afgelopen maand 5 kilo afgevallen. Hij hikt af en toe ook (als ik dat Google, kom ik ook meteen op kanker uit...).
Vanochtend heb ik de huisarts gebeld. Morgen wordt er bloed afgenomen en hij is sinds vandaag gestart met maagzuurremmers.
Het kan van alles zijn, maar ik word gek van doemscenario's in mijn hoofd (slokdarmkanker, maagkanker). Ik word verdrietig en gestrest van deze gedachten. Ik weet dat het geen nut heeft om op de zaken vooruit te lopen, maar ik heb deze ervaring in mijn werk en ik ben zo bang om hem te verliezen.
Met dit topic wil ik om tips vragen om mijn hoofd koel te houden. Morgen en overmorgen werk ik ook gewoon. Ik zie er tegenop, maar het is ook goede afleiding en het wordt er niet anders van als ik niet zou gaan werken. Maar hoe blijf ik rustig?
Afgelopen woensdag kreeg hij keelpijn (pijn bij het slikken) en last van oprispingen en verhoging/koorts. Hij voelt zich regelmatig rillerig. Hij heeft zich laten testen op corona. De uitslag was negatief. Vanavond heeft hij ook banaan uitgespuugd. Hij heeft een verminderde eetlust en is afgelopen maand 5 kilo afgevallen. Hij hikt af en toe ook (als ik dat Google, kom ik ook meteen op kanker uit...).
Vanochtend heb ik de huisarts gebeld. Morgen wordt er bloed afgenomen en hij is sinds vandaag gestart met maagzuurremmers.
Het kan van alles zijn, maar ik word gek van doemscenario's in mijn hoofd (slokdarmkanker, maagkanker). Ik word verdrietig en gestrest van deze gedachten. Ik weet dat het geen nut heeft om op de zaken vooruit te lopen, maar ik heb deze ervaring in mijn werk en ik ben zo bang om hem te verliezen.
Met dit topic wil ik om tips vragen om mijn hoofd koel te houden. Morgen en overmorgen werk ik ook gewoon. Ik zie er tegenop, maar het is ook goede afleiding en het wordt er niet anders van als ik niet zou gaan werken. Maar hoe blijf ik rustig?
celine*28 wijzigde dit bericht op 08-11-2021 19:33
5.86% gewijzigd
woensdag 10 november 2021 om 13:36
De verhoogde psa waarde is zorgelijk en het is goed dat hij doorverwezen wordt.
Sterkte hiermee.
Celine, natuurlijk maak je je zorgen. Probeer hier goed mee om te gaan. Niet te veel googelen, positieve dingen doen, niet teveel in je hoofd gaan zitten en zorgen voor goed eten.
Je rent keihard tegen een betonnen muur op als je je zo ontzettend veel zorgen maakt.
Denk hierbij aan de spreuk, men lijdt het meest van het lijden dat men vreest.
Je vader is direct in een goed traject geplaatst. Ik wens je veel sterkte en positieve gedachten
Sterkte hiermee.
Celine, natuurlijk maak je je zorgen. Probeer hier goed mee om te gaan. Niet te veel googelen, positieve dingen doen, niet teveel in je hoofd gaan zitten en zorgen voor goed eten.
Je rent keihard tegen een betonnen muur op als je je zo ontzettend veel zorgen maakt.
Denk hierbij aan de spreuk, men lijdt het meest van het lijden dat men vreest.
Je vader is direct in een goed traject geplaatst. Ik wens je veel sterkte en positieve gedachten
woensdag 10 november 2021 om 14:09
Hè Celine, wat naar 
Na mijn moeders overlijden ben ik hypochondrisch gebleven. Voor mij helpt het dat gevoel er te laten zijn. Met Googlen wil ik graag controle houden maar ik maak me er meer gespannen mee. Het lost ook niets op, je komt er weinig door te weten want je kan als leek niet veel met die informatie. Niet naar waar je werkelijk op zoekt bent. Je zult die controle los moeten laten en het moeten overgeven aan de professionals. Dat is niet gemakkelijk!
Maar door te zeggen tegen mezelf: het is oké, je zorgen maken mag, bang zijn mag - dan komt het gevoel los en verwerk ik wat ik voel. Dan is het even een potje janken maar daarna krijg ik meer rust.
Misschien kan je er iets mee. Ik wens jullie veel sterkte
Na mijn moeders overlijden ben ik hypochondrisch gebleven. Voor mij helpt het dat gevoel er te laten zijn. Met Googlen wil ik graag controle houden maar ik maak me er meer gespannen mee. Het lost ook niets op, je komt er weinig door te weten want je kan als leek niet veel met die informatie. Niet naar waar je werkelijk op zoekt bent. Je zult die controle los moeten laten en het moeten overgeven aan de professionals. Dat is niet gemakkelijk!
Maar door te zeggen tegen mezelf: het is oké, je zorgen maken mag, bang zijn mag - dan komt het gevoel los en verwerk ik wat ik voel. Dan is het even een potje janken maar daarna krijg ik meer rust.
Misschien kan je er iets mee. Ik wens jullie veel sterkte
woensdag 10 november 2021 om 16:05
Nee, absoluut niet. Ik maak mij nu des te meer zorgen. Zo stom, ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, maar vanmiddag heb ik prostaatkanker in relatie tot anemie opgezocht en toen las ik dat dit al in een vergevorderd stadium zou moeten zijn. Ik kan wel overgeven van de spanning. Het helpt me niet, maar toch kan ik de verleiding niet weerstaan om dingen op te zoeken. Ik zit mezelf echt te martelen.
woensdag 10 november 2021 om 17:33
Klopt Celine.
Ik denk dat je zelf even contact opdoet nemen met je huisarts. Hij kan je mogelijkheden geven om beter met de situatie om te gaan.
Vorig jaar waren psa waarden laag, nu ineens hoog. Dat lijkt eerder op een ontsteking. M’n zwager heeft laatst wel diagnose prostaatkanker gehad. Preventieve controle, iets verhoogde waarden, maar wel foute boel.
De doorlooptijd is altijd gruwelijk, zeker voor patiënt zelf. Daarom is het belangrijk dat je probeert om toch sterker in je schoenen te staan. Dus niet googelen, maar afleiding zoeken. Je zegt dat je jezelf zit te martelen. Dat kun je toch wel stoppen?
Ik denk dat je zelf even contact opdoet nemen met je huisarts. Hij kan je mogelijkheden geven om beter met de situatie om te gaan.
Vorig jaar waren psa waarden laag, nu ineens hoog. Dat lijkt eerder op een ontsteking. M’n zwager heeft laatst wel diagnose prostaatkanker gehad. Preventieve controle, iets verhoogde waarden, maar wel foute boel.
De doorlooptijd is altijd gruwelijk, zeker voor patiënt zelf. Daarom is het belangrijk dat je probeert om toch sterker in je schoenen te staan. Dus niet googelen, maar afleiding zoeken. Je zegt dat je jezelf zit te martelen. Dat kun je toch wel stoppen?
woensdag 10 november 2021 om 19:02
Vraag jezelf even af hoe je je vader nu tot de beste steun kan zijn. Ik zal alvast antwoorden, hij heeft niets aan jou paniek. Verman je, het gaat even niet om jou.Celine*28 schreef: ↑10-11-2021 16:05Nee, absoluut niet. Ik maak mij nu des te meer zorgen. Zo stom, ik kan mijzelf wel voor mijn hoofd slaan, maar vanmiddag heb ik prostaatkanker in relatie tot anemie opgezocht en toen las ik dat dit al in een vergevorderd stadium zou moeten zijn. Ik kan wel overgeven van de spanning. Het helpt me niet, maar toch kan ik de verleiding niet weerstaan om dingen op te zoeken. Ik zit mezelf echt te martelen.
Iedere dag is gehaktdag
woensdag 10 november 2021 om 20:17
woensdag 10 november 2021 om 21:11
Sterker nog, helemaal níemand heeft iets aan jouw paniek. Probeer jezelf geregeld even te dwingen wat meer in het heden te blijven in plaats van op de zaken vooruit te lopen.
Wat mij uiteindelijk hielp: mezelf voor blijven houden dat ik het Worst Case Scenario ook aan zou kunnen als het zover zou komen. En dat was ook zo. Mijn vader is uiteindelijk overleden. En ik kon het aan. En ja, ik heb gerouwd. En ik denk nog steeds elke dag aan hem. Maar ik kon en kan het aan. En het opvangen van mijn radeloze moeder, kon ik ook aan. Het heeft een paar jaar geduurd voor zij het leven weer een beetje aan kon. Dat was zwaar. Maar ook dat kon ik aan. Crisissituatie binnen kerngezin, waarbij mijn vader de leidende rol op zich zou nemen. Kon ik aan.
Kortom, ik ben sterk. Veerkrachtig. In staat om door te leven tijdens en na crisis. Dat kan jij ook. Vertrouw op je eigen kracht.
woensdag 10 november 2021 om 21:51
Hoi Celine,
Wat naar dat je met deze zorgen zit.
Ik zit nu in een soortgelijke situatie als jou met de kwakkelende gezondheid van mijn vader. Alleen is hij 12 jaar jonger. Ik sta mezelf niet toe om te googelen en neem ieder moment zoals die komt. Heel lastig, want je wilt de onzekerheid het liefst gelijk wegnemen en weer verder leven. Maar ik kan er nu weinig aan doen, behalve hoop houden dat hij nog lang en weer gezond verder mag leven.
Ik wens jou heel veel sterkte!
Wat naar dat je met deze zorgen zit.
Ik zit nu in een soortgelijke situatie als jou met de kwakkelende gezondheid van mijn vader. Alleen is hij 12 jaar jonger. Ik sta mezelf niet toe om te googelen en neem ieder moment zoals die komt. Heel lastig, want je wilt de onzekerheid het liefst gelijk wegnemen en weer verder leven. Maar ik kan er nu weinig aan doen, behalve hoop houden dat hij nog lang en weer gezond verder mag leven.
Ik wens jou heel veel sterkte!
woensdag 10 november 2021 om 22:07
Waarom blijf je hierin hangen? Dat je het niet aankunt?
Op geen enkel moment meld je hoe het met je vader gaat. Of je moeder.
Je blijft jezelf herhalen dat je het niet aankunt. Als dat zo is, dan had je een ander gesprek met je huisarts gehad. Een huisarts adviseert geen valeriaan, hij schrijft voor of stuurt je door.
Geen enkele reactie neem je serieus. Ieder antwoord is dat jij de situatie niet aan kan. Dat is iedereen wel duidelijk inmiddels.
Iedereen komt je adviseren met de beste bedoelingen, maar je reageert erg onvolwassen.
woensdag 10 november 2021 om 22:16
Je gaat het wel aankunnen en weet je waarom? Omdat je op dat moment geen andere keuze hebt.
Als het te heftig wordt voor je geest dan schakelt hij over op de automatische piloot. En dan ga je gewoon door.
Wat heb je namelijk voor andere opties? Dit gebeurt zoveel mensen op een dag en die moeten het op de een of andere manier aankunnen.
Beterschap voor je vader.
Als het te heftig wordt voor je geest dan schakelt hij over op de automatische piloot. En dan ga je gewoon door.
Wat heb je namelijk voor andere opties? Dit gebeurt zoveel mensen op een dag en die moeten het op de een of andere manier aankunnen.
Beterschap voor je vader.
subnautica wijzigde dit bericht op 10-11-2021 22:24
60.26% gewijzigd
woensdag 10 november 2021 om 22:23
Oké, bedankt. Sorry dat ik hierdoor van slag ben geraakt. Ik had dit ook niet aan zien komen en ben zoekende naar een manier om rustig te worden, mezelf te geruststellen. Ik zoek bevestiging, omdat het onzeker voelt en ik het lastig vind om daarmee te dealen en me voor mijn ouders sterk wil houden, zodat ik er voor ze ben.
woensdag 10 november 2021 om 22:27
Logisch dat je bevestiging zoekt. Maar dat is er nu gewoon even niet. Dat kan niemand je geven. Dat is nu even de situatie. Stop met je er zo hevig tegen verzetten, dat werkt alleen maar averechts. Accepteer dat je nu even geen enkele vorm van controle hebt.Celine*28 schreef: ↑10-11-2021 22:23Oké, bedankt. Sorry dat ik hierdoor van slag ben geraakt. Ik had dit ook niet aan zien komen en ben zoekende naar een manier om rustig te worden, mezelf te geruststellen. Ik zoek bevestiging, omdat het onzeker voelt en ik het lastig vind om daarmee te dealen en me voor mijn ouders sterk wil houden, zodat ik er voor ze ben.
woensdag 10 november 2021 om 22:30
En trouwens, waarom zou jij dit niet aankunnen? Even bot gezegd, in het meest gunstige scenario van het leven komt er voor iedereen het punt dat ouders ziek gaan worden en overlijden. Even los van het feit dat er helemaal niets vaststaat, hoor, maar vroeg of laat kom je hiervoor te staan. Net als de meeste mensen. Waarom zou jij dat niet aankunnen?
woensdag 10 november 2021 om 22:49
Ja.
Ik heb het ook meegemaakt. Bij ons was het slecht nieuws en hij is een jaar later overleden. Door allerlei omstandigheden kwam alle zorg en emotionele ondersteuning op mij neer, en moest ik dealen met complexe, emotionele situaties waarin ik me vrijwel continu radeloos voelde. Maar ik deed wat gedaan moest worden en ik was er voor mijn vader en ik redde het. Je lichaam en hoofd gaan in dat soort situaties (zeker als je ook veel praktische zaken moet regelen), op standje overleven.
Ik wil dan ook niet zeggen dat ik zo maar even terugveerde toen het allemaal voorbij was, toen kreeg ik de emotionele ontlading pas. Ik heb ruim de tijd genomen om zelf te herstellen van alle stress en om te rouwen, ik heb ook met een professional gesproken. Dat hielp.
Schroom vooral niet om die hulp te zoeken. Ook lotgenotencontact via facebook bijvoorbeeld kan heel fijn zijn.
Heel veel sterkte met de onzekerheid en hopelijk valt het mee. Maar jij kan dit. Ga in het oog van de storm staan.
woensdag 10 november 2021 om 22:55
Jufjoke schreef: ↑10-11-2021 22:30En trouwens, waarom zou jij dit niet aankunnen? Even bot gezegd, in het meest gunstige scenario van het leven komt er voor iedereen het punt dat ouders ziek gaan worden en overlijden. Even los van het feit dat er helemaal niets vaststaat, hoor, maar vroeg of laat kom je hiervoor te staan. Net als de meeste mensen. Waarom zou jij dat niet aankunnen?
Dat is natuurlijk zo. Maar de ene situatie is de andere niet. Het overlijden van een ouder kan variëren van mooi rustig afscheid waarbij inderdaad het enige is dat je rouwt om je ouder.
Maar er zijn helaas ook complexe, schrijnende situaties waarbij er veel meer stress en ellende en bijbehorende emoties om de hoek komen kijken. Ik kan je situaties vertellen, zoals helaas ook de mijne, dat je je afvraagt hoeveel een mens kan dragen.
En, ter geruststelling voor TO, kunnen bijna alle mensen het toch dragen.
woensdag 10 november 2021 om 23:00
Ik herken het wel enigszins hoor. Toen mijn moeder ernstig ziek bleek, voelde het alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Je weet dat je ouders niet het eeuwige leven hebben maar tot op dar moment had ik daar nooit zo over nagedacht, ook al ben ik lang en breed volwassen. En dat is voor mij echt een verwerkingsproces geweest. Het besef dat ik ooit, op korte of lange termijn, zonder mijn ouders verder moet.
Overigens stond voor mij dat verwerkingsproces volledig los van mijn moeders ziekte. Dwz ik heb mijn ouders niet "lastig gevallen" met mijn gedachten en paniek, en ik kon het op dat moment prima aan om mijn ouders te steunen en er voor ze te zijn. Als het moment daar is dan kun je dat gewoon, zoals hierboven ook door verschillenden gezegd wordt.
Maar goed, eerst maar eens afwachten wat er uit de onderzoeken komt. Sterkte, voor jou en je vader.
Overigens stond voor mij dat verwerkingsproces volledig los van mijn moeders ziekte. Dwz ik heb mijn ouders niet "lastig gevallen" met mijn gedachten en paniek, en ik kon het op dat moment prima aan om mijn ouders te steunen en er voor ze te zijn. Als het moment daar is dan kun je dat gewoon, zoals hierboven ook door verschillenden gezegd wordt.
Maar goed, eerst maar eens afwachten wat er uit de onderzoeken komt. Sterkte, voor jou en je vader.
donderdag 11 november 2021 om 05:30
Nou, ik durf wel te zeggen dat ik mee kan praten over complex, stress en schrijnend. En dat doet veel met iemand. Maar mijn punt is dat je ook dan door kan.Parella schreef: ↑10-11-2021 22:55Dat is natuurlijk zo. Maar de ene situatie is de andere niet. Het overlijden van een ouder kan variëren van mooi rustig afscheid waarbij inderdaad het enige is dat je rouwt om je ouder.
Maar er zijn helaas ook complexe, schrijnende situaties waarbij er veel meer stress en ellende en bijbehorende emoties om de hoek komen kijken. Ik kan je situaties vertellen, zoals helaas ook de mijne, dat je je afvraagt hoeveel een mens kan dragen.
En, ter geruststelling voor TO, kunnen bijna alle mensen het toch dragen.
donderdag 11 november 2021 om 08:35
Nou dat vind ik ook weer de andere kant opslaan, eerlijk gezegd. Dit is een rot tijd, dus bewust genieten lijkt me niet haalbaar. Dus laat t komen hoe t komt. Met angst, met onzekerheid, en met alles wat komt. Maar zeg 'stop' als je merkt dat je doordraaft in je hoofd. Want dat kost je zoveel energie en kan totaal onnodig zijn geweest.
Deze tijd van onzekerheid is erg lastig, ik weet t toen mijn eigen vader erg ziek was en we niet wisten hoe erg. Maar toen de uitslagen er waren (en die waren niet goed), een behandelplan was gemaakt en mee begonnen, kwam er meer rust. We wisten wat er was, wat er ging gebeuren etc.
Ik heb in die onzeker periode ook een topic aangemaakt hier en het hielp me. Ik dacht ook niet dat ik t aankon, maar geloof me, hoe moeilijk ook, ik kon t wel. Met mijn vader is, wonder boven wonder, alles goed gekomen. Veel sterkte!
donderdag 11 november 2021 om 08:46
donderdag 11 november 2021 om 09:00
Ik denk dat vooral het niet weten wat er aan de hand is voor de emoties zorgt die TO heeft. Het maakt onzeker, het duurt lang (voor je gevoel), in de tussentijd kunnen er allerlei scenario's door je hoofd gaan, je wordt angstig, er is geen controle.
Pas wanneer de uitslagen bekend zijn, het gesprek met de arts is geweest komt meestal de rust en daarmee ook de kracht terug. Het is dan wat het is.
Dan gebeurt er "eindelijk" wat, wat dat ook mag zijn.
Heel veel sterkte met het wachten op de uitslag.
Pas wanneer de uitslagen bekend zijn, het gesprek met de arts is geweest komt meestal de rust en daarmee ook de kracht terug. Het is dan wat het is.
Dan gebeurt er "eindelijk" wat, wat dat ook mag zijn.
Heel veel sterkte met het wachten op de uitslag.
