Gezondheid
alle pijlers
Vader is ongeneeslijk ziek
woensdag 11 november 2020 om 09:35
Hoi allemaal,
Onlangs is ons verteld dat mijn vader kanker heeft en dat dit niet meer te genezen is. Sterker nog, zijn status is al zo slecht dat ze waarschijnlijk ook geen chemo meer kunnen doen.
Voor mij was dit echt een hele grote klap. Vooral omdat mijn broer nog geen 2 jaar geleden óók is overleden (op 26-jarige leeftijd). Ik weet niet echt hoe ik deze informatie momenteel moet verwerken en ik voel me een beetje verward. Ik heb geen idee hoe lang hij nog heeft maar dit zullen hooguit een paar weken zijn. Ik woon best een stukje van mijn ouders vandaan en ze hebben beiden gezegd dat ik voor mezelf maar zoveel mogelijk afleiding moet zoeken en moet proberen om door te gaan met mijn leven.
Ik kom ook net uit een periode van overspannenheid en ik merk dat ik ontzettend bang ben. Bang om weer terug te vallen, bang om mezelf weer te verliezen en weg te zakken in een depressie. Zodra ik opsta voel ik me een beetje verward en leeg. Het voelt zo raar om gewoon maar mijn leven te leven, wetende dat mijn vader gaat overlijden.
Ik vroeg me af of iemand tips heeft om om te gaan met een ongeneeslijk ziek familielid en het idee dat iemand gaat sterven. Daarnaast vroeg ik me af of iemand tips heeft om niet weg te zakken in de wanhoop of om opnieuw overspannen te raken.
Alvast bedankt!
Onlangs is ons verteld dat mijn vader kanker heeft en dat dit niet meer te genezen is. Sterker nog, zijn status is al zo slecht dat ze waarschijnlijk ook geen chemo meer kunnen doen.
Voor mij was dit echt een hele grote klap. Vooral omdat mijn broer nog geen 2 jaar geleden óók is overleden (op 26-jarige leeftijd). Ik weet niet echt hoe ik deze informatie momenteel moet verwerken en ik voel me een beetje verward. Ik heb geen idee hoe lang hij nog heeft maar dit zullen hooguit een paar weken zijn. Ik woon best een stukje van mijn ouders vandaan en ze hebben beiden gezegd dat ik voor mezelf maar zoveel mogelijk afleiding moet zoeken en moet proberen om door te gaan met mijn leven.
Ik kom ook net uit een periode van overspannenheid en ik merk dat ik ontzettend bang ben. Bang om weer terug te vallen, bang om mezelf weer te verliezen en weg te zakken in een depressie. Zodra ik opsta voel ik me een beetje verward en leeg. Het voelt zo raar om gewoon maar mijn leven te leven, wetende dat mijn vader gaat overlijden.
Ik vroeg me af of iemand tips heeft om om te gaan met een ongeneeslijk ziek familielid en het idee dat iemand gaat sterven. Daarnaast vroeg ik me af of iemand tips heeft om niet weg te zakken in de wanhoop of om opnieuw overspannen te raken.
Alvast bedankt!
woensdag 11 november 2020 om 09:37
woensdag 11 november 2020 om 09:42
Ik herken het, mijn moeder is ook ongeneeslijk ziek. Het is een gekke combinatie: je vader leeft nog, maar je weet dat binnen afzienbare tijd dit niet meer zo is. En dus ga je al rouwen, maar dat kan eigenlijk niet, want hij is er nog. Een voorschot nemen op verdriet kan niet. Je ouders hebben dus gelijk, je kunt niet anders dan doorgaan met leven, maar het is enórm pijnlijk 
Je mag me pb-en als je dat fijn vindt!
Je mag me pb-en als je dat fijn vindt!
woensdag 11 november 2020 om 09:57
Wat vreselijk voor je.
Het advies van je ouders begrijp ik, maar is niet waar ik zelf voor zou kiezen. Je vader is er nog. Misschien vind jij (!) samen afscheid nemen wel veel prettiger dan nu 'doorgaan met je leven en afleiding zoeken'. Samen herinneringen ophalen, nog nieuwe herinneringen maken, nog eens vertellen dat je van hem houdt. Dingen aan hem vragen die hij je mee wil geven voor als je ooit moeder wordt. Of misschien wil je hem het boekje 'pap vertel eens' laten invullen zodat je later als je nog vragen hebt daarin kan lezen. Misschien wil je nog samen een paar mooie foto's laten maken (er zijn bedrijven die dit doen, speciaal ook in deze levensfase). Misschien heeft je vader nog een wens en kan je die met de ambulancewens nog laten uitkomen. Er zijn zoveel mogelijkheden om met deze tijd om te gaan, kies vooral wat bij jou / jullie past. Het rouwen begint nu al, hoe verdrietig ook. Als je echt bang bent om terug te vallen kan je misschien nu al een rouwtherapeut inschakelen.
Het advies van je ouders begrijp ik, maar is niet waar ik zelf voor zou kiezen. Je vader is er nog. Misschien vind jij (!) samen afscheid nemen wel veel prettiger dan nu 'doorgaan met je leven en afleiding zoeken'. Samen herinneringen ophalen, nog nieuwe herinneringen maken, nog eens vertellen dat je van hem houdt. Dingen aan hem vragen die hij je mee wil geven voor als je ooit moeder wordt. Of misschien wil je hem het boekje 'pap vertel eens' laten invullen zodat je later als je nog vragen hebt daarin kan lezen. Misschien wil je nog samen een paar mooie foto's laten maken (er zijn bedrijven die dit doen, speciaal ook in deze levensfase). Misschien heeft je vader nog een wens en kan je die met de ambulancewens nog laten uitkomen. Er zijn zoveel mogelijkheden om met deze tijd om te gaan, kies vooral wat bij jou / jullie past. Het rouwen begint nu al, hoe verdrietig ook. Als je echt bang bent om terug te vallen kan je misschien nu al een rouwtherapeut inschakelen.
woensdag 11 november 2020 om 09:59
Wat erg voor je. Ik heb het gevoel dat je nog vrij jong bent (en je vader dus waarschijnlijk ook, klopt dat? Ik heb het ongeveer 9 jaar geleden meegemaakt met mijn moeder, die toen 71 was. Dat ging ook heel snel: tussen de diagnose en haar overlijden zat uiteindelijk maar 6 weken. Net als jij woonde ik ook best ver van mijn ouders vandaan, in elk geval te ver weg om iedere dag snel even op bezoek te gaan.
Lief van je ouders dat ze zeggen dat je maar zoveel mogelijk door moet proberen te gaan. Ik kreeg indertijd zo'n beetje hetzelfde advies. Dat is heel moeilijk, maar het hielp me toch wel om het vol te houden. Ook na het overlijden van mijn moeder was het voor mij goed om zo snel mogelijk weer te gaan werken en toch leuke dingen te blijven doen. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk (en sowieso in deze tijd niet zo makkelijk). Doe waar je je het beste bij voelt. En blijf hier van je afschrijven, er is altijd wel iemand die reageert hier.
Heel veel sterkte!
Lief van je ouders dat ze zeggen dat je maar zoveel mogelijk door moet proberen te gaan. Ik kreeg indertijd zo'n beetje hetzelfde advies. Dat is heel moeilijk, maar het hielp me toch wel om het vol te houden. Ook na het overlijden van mijn moeder was het voor mij goed om zo snel mogelijk weer te gaan werken en toch leuke dingen te blijven doen. Maar dat is voor iedereen anders natuurlijk (en sowieso in deze tijd niet zo makkelijk). Doe waar je je het beste bij voelt. En blijf hier van je afschrijven, er is altijd wel iemand die reageert hier.
Heel veel sterkte!
Nothing happens for a reason
woensdag 11 november 2020 om 10:05
Mijn vader is overleden toen ik 29 was. Ik woonde toen op anderhalf uur enkele reis. Toch ging ik twee keer per week en vond dat heel fijn. Voor mijn moeder was dat ook fijn, dan kon zij ook even iets voor zichzelf doen. Doe waar jij je goed bij voelt! En zorg goed voor jezelf qua voeding, sport en rust.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
woensdag 11 november 2020 om 10:11
Sterkte alvast! Het is nooit leuk om te horen als je hoort dat je vader ongeneeslijk ziek is.
Kan je niet een tijdje bij je ouders wonen? Zo kan je je ouders helpen waar het nodig is en ben je ook veel bij je vader! Dan kan je juist op goede dagen leuke dingen met hem doen.
Mijn vader kreeg in 2014 acute leukemie. Mijn broer en ik besloten toen om bij mijn ouders te gaan wonen. Zodat we konden uithelpen waar nodig was en bij mijn vader op bezoek konden.
Hij was behandeld en had stamcel transplantatie gehad. Het ging daarna een tijd goed met hem. Helaas kregen wij in juni 2015 te horen dat het weer was terug gekeerd en dat hij niet meer beter kon worden. Hij is uiteindelijk in september 2015 overleden.
Het bij hem zijn, heeft goed geholpen met het verwerken van zijn dood. Ik kon hem helpen wanneer dat nodig was, maar op goede dagen konden we bijvoorbeeld leuke dingen doen (deze tijd met corona is dat lastiger). Maar we gingen samen een stuk wandelen met de hond. We gingen wat vaker uit eten.
Ik ben blij dat ik dat de laatste maanden heb kunnen doen, zodat ik op een goede manier afscheid kon nemen.
Maar nogmaals veel sterkte! En je kunt mij altijd een on sturen!
Kan je niet een tijdje bij je ouders wonen? Zo kan je je ouders helpen waar het nodig is en ben je ook veel bij je vader! Dan kan je juist op goede dagen leuke dingen met hem doen.
Mijn vader kreeg in 2014 acute leukemie. Mijn broer en ik besloten toen om bij mijn ouders te gaan wonen. Zodat we konden uithelpen waar nodig was en bij mijn vader op bezoek konden.
Hij was behandeld en had stamcel transplantatie gehad. Het ging daarna een tijd goed met hem. Helaas kregen wij in juni 2015 te horen dat het weer was terug gekeerd en dat hij niet meer beter kon worden. Hij is uiteindelijk in september 2015 overleden.
Het bij hem zijn, heeft goed geholpen met het verwerken van zijn dood. Ik kon hem helpen wanneer dat nodig was, maar op goede dagen konden we bijvoorbeeld leuke dingen doen (deze tijd met corona is dat lastiger). Maar we gingen samen een stuk wandelen met de hond. We gingen wat vaker uit eten.
Ik ben blij dat ik dat de laatste maanden heb kunnen doen, zodat ik op een goede manier afscheid kon nemen.
Maar nogmaals veel sterkte! En je kunt mij altijd een on sturen!
woensdag 11 november 2020 om 10:13
Heel veel sterkte!
Het is niet makkelijk. Ik maak het nu voor de tweede keer in de korte tijd mee. Vorig jaar is mijn vader overleden aan de gevolgen van kanker en nu heel binnenkort mijn schoonmoeder.
Ik kamp met een depressie en icm deze gebeurtenissen is het zwaar. Wat mij wel hielp is zoveel mogelijk bij mijn vader en schoonmoeder zijn. Nog samen kunnen zijn. Je kunt niks aan de situatie veranderen, je kunt er alleen zijn. En nee, dat is niet gemakkelijk.
Het is niet makkelijk. Ik maak het nu voor de tweede keer in de korte tijd mee. Vorig jaar is mijn vader overleden aan de gevolgen van kanker en nu heel binnenkort mijn schoonmoeder.
Ik kamp met een depressie en icm deze gebeurtenissen is het zwaar. Wat mij wel hielp is zoveel mogelijk bij mijn vader en schoonmoeder zijn. Nog samen kunnen zijn. Je kunt niks aan de situatie veranderen, je kunt er alleen zijn. En nee, dat is niet gemakkelijk.
woensdag 11 november 2020 om 10:14
woensdag 11 november 2020 om 10:15
Ja, zelf ook afleiding zoeken is belangrijk. Jij bent er ook nog om voor te zorgen.
woensdag 11 november 2020 om 10:17
inderdaad, het leuke dingen doen en in contact blijven met mijn eigen leven helpt mij om bij momenten juist er helemaal voor mijn moeder en vader te zijn.
woensdag 11 november 2020 om 10:22
Dat is inderdaad hoe ik het zelf ook wilde aanpakken. Wel gewoon mijn leven hier behouden maar ook op bezoek gaan zo vaak als het kan. Een tijd bij mijn ouders wonen gaat voor mij niet gunstig zijn. Mijn vrienden en partner wonen hier en ik heb hier een fijn leven. Iedere dag in de trieste sfeer hangen van mijn ouders gaat me niet helpen. Vooral na het lange ziekteverleden wat ik al heb meegemaakt met mijn broer.
Dat betekent overigens niet dat ik het niet een hele goede tip vind!
Dat betekent overigens niet dat ik het niet een hele goede tip vind!
woensdag 11 november 2020 om 11:12
Maak veel foto's en video's met elkaar. Helaas zelf mijn moeder verloren 10 maanden na de diagnose. Heb veel tijd met haar doorgebracht en dus ook veel foto's gemaakt. Herinneringen opschrijven, heb samen met mijn moeder het boek 'mam vertel eens' ingevuld. Was heel fijn om dat samen te doen.
Heel veel sterkte gewenst
Heel veel sterkte gewenst
woensdag 11 november 2020 om 12:07
Het gaat bij jou wel heel veel over jou!MALAMENTE-1 schreef: ↑11-11-2020 10:22Dat is inderdaad hoe ik het zelf ook wilde aanpakken. Wel gewoon mijn leven hier behouden maar ook op bezoek gaan zo vaak als het kan. Een tijd bij mijn ouders wonen gaat voor mij niet gunstig zijn. Mijn vrienden en partner wonen hier en ik heb hier een fijn leven. Iedere dag in de trieste sfeer hangen van mijn ouders gaat me niet helpen. Vooral na het lange ziekteverleden wat ik al heb meegemaakt met mijn broer.
Dat betekent overigens niet dat ik het niet een hele goede tip vind!
Die 'trieste sfeer' bij je ouders, wat jij allemaal hebt meegemaakt met je broer ......
Sta je er niet bij stil dat het voor je ouders gewoon heel fijn is als je er voor hén bent? Zij hebben het grootste verdriet te verdragen: eerst een zoon verliezen en nu je vader die verdrietig is omdat hij je moeder alleen achter moet laten, je moeder die zich een weg zal moeten zoeken na het overlijden van je vader.
Dan is het toch fijn als hun dochter vaak komt, ze steunt, veel mooie gesprekken samen waarmee iedereen mooie herinneringen kan opbouwen en niet alleen maar denkt aan haar fijne leven met partner en vrienden?
woensdag 11 november 2020 om 12:21
Joyce48 schreef: ↑11-11-2020 12:07Het gaat bij jou wel heel veel over jou!
Die 'trieste sfeer' bij je ouders, wat jij allemaal hebt meegemaakt met je broer ......
Sta je er niet bij stil dat het voor je ouders gewoon heel fijn is als je er voor hén bent? Zij hebben het grootste verdriet te verdragen: eerst een zoon verliezen en nu je vader die verdrietig is omdat hij je moeder alleen achter moet laten, je moeder die zich een weg zal moeten zoeken na het overlijden van je vader.
Dan is het toch fijn als hun dochter vaak komt, ze steunt, veel mooie gesprekken samen waarmee iedereen mooie herinneringen kan opbouwen en niet alleen maar denkt aan haar fijne leven met partner en vrienden?
Lees jij wel goed?!
Ze moet zelf oppassen om niet weer depressief te worden, ik denk dat ze haar deel wel heeft gehad.
woensdag 11 november 2020 om 12:24
Vind ik een heel goede tip. Mijn ouder is vorig jaar heel onverwacht overleden en ik heb echt nauwelijks foto’s, video’s, geschreven herinneringen van mijn ouder. Ja, een boodschappenlijstje en dat soort dingen. Maar heb nog wel wat vragen voor mijn ouder die ik nooit zal kunnen stellen. Heel basaal ook zijn bepaalde vragen over familie en bijvoorbeeld familierecepten.Zaphod schreef: ↑11-11-2020 11:12Maak veel foto's en video's met elkaar. Helaas zelf mijn moeder verloren 10 maanden na de diagnose. Heb veel tijd met haar doorgebracht en dus ook veel foto's gemaakt. Herinneringen opschrijven, heb samen met mijn moeder het boek 'mam vertel eens' ingevuld. Was heel fijn om dat samen te doen.
Heel veel sterkte gewenst
Sterkte, TO
woensdag 11 november 2020 om 12:30
Oh, dus als ze zichzelf weer voorbij loopt en overspannen raakt is niet zo erg? Ik lees dat ze er voor haar ouders wil zijn, maar dat ze ook op zichzelf moet passen. Ik lees daar werkelijk waar niks egoïstisch in.
woensdag 11 november 2020 om 12:59
Nee inderdaad. De ouders van TO - en later de nabestaande - hebben er trouwens niks aan als TO zelf weer in een overspannenheid valt, of erger. Het is juist goed dat TO de eigen grenzen bewaakt en alert is op eigen welzijn. Daar kan TO en omgeving alleen maar profijt van hebben, zeker op de lange termijn.
woensdag 11 november 2020 om 13:04
woensdag 11 november 2020 om 13:43
Hier ook ervaring, 5 jaar geleden is mijn zus overleden en 2,5 jaar daarna mijn moeder. Als het een kwestie van weken is dan zou ik wel binnen wat je vader aankan het contact behouden en er ook heengaan. Juist als je er zo gevoelig voor bent kan dit je helpen omdat je de tijd hebt om afscheid te nemen en het goed te doen al klinkt goed een beetje als een stom woord in deze. Heb je bij je broer afscheid kunnen nemen of ging dat heel abrupt?
Door die tijd te nemen voorkom je dat je straks zit met dingen als had ik maar dit of dat. Je krijgt de kans om het stap voor stap te doen, waardoor je kan groeien in het afscheid nemen. het verdriet wordt daardoor niet minder maar je kan het wel beter behappen althans dat is mijn ervaring.
Ik heb 2 keer afscheid kunnen nemen, de eerste keer al vele jaren geleden van mijn vader hij was ziek maar het ging op zich prima en de prognoses waren redelijk tot het ineens heel erg fout ging. Hij is toen nog enkele uren bij geweest waardoor dingen gezegd konden worden naar elkaar, heel waardevol.
De 2e keer was bij mijn zus dat was euthanasie dus een proces wat je instapt waardoor je heel veel met elkaar gaat delen. Hoe verdrietig het ook was we hebben ook heel veel mooie momenten gehad en ook gelachen en dat koester ik nog elke dag.
Mijn moeder dat was een ander verhaal, daar heb ik geen afscheid van kunnen nemen daar is een operatie heel fout gegaan door fouten die gemaakt zijn en ze is niet meer bij geweest.
Ik merk echt het verschil tussen de manieren van afscheid nemen, dat van mijn moeder weegt echt het zwaarste dus als je het ook maar enigszins aankan pak dan de tijd die je nog hebt met je vader dat gaat jou ook helpen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Door die tijd te nemen voorkom je dat je straks zit met dingen als had ik maar dit of dat. Je krijgt de kans om het stap voor stap te doen, waardoor je kan groeien in het afscheid nemen. het verdriet wordt daardoor niet minder maar je kan het wel beter behappen althans dat is mijn ervaring.
Ik heb 2 keer afscheid kunnen nemen, de eerste keer al vele jaren geleden van mijn vader hij was ziek maar het ging op zich prima en de prognoses waren redelijk tot het ineens heel erg fout ging. Hij is toen nog enkele uren bij geweest waardoor dingen gezegd konden worden naar elkaar, heel waardevol.
De 2e keer was bij mijn zus dat was euthanasie dus een proces wat je instapt waardoor je heel veel met elkaar gaat delen. Hoe verdrietig het ook was we hebben ook heel veel mooie momenten gehad en ook gelachen en dat koester ik nog elke dag.
Mijn moeder dat was een ander verhaal, daar heb ik geen afscheid van kunnen nemen daar is een operatie heel fout gegaan door fouten die gemaakt zijn en ze is niet meer bij geweest.
Ik merk echt het verschil tussen de manieren van afscheid nemen, dat van mijn moeder weegt echt het zwaarste dus als je het ook maar enigszins aankan pak dan de tijd die je nog hebt met je vader dat gaat jou ook helpen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Geniet van vandaag want je weet nooit of morgen je gegeven is...
woensdag 11 november 2020 om 16:37
Jeetje, wat een ontzettend heftig en ontroerend verhaal zeg... Hopelijk heb je alles nu een beetje een plekje kunnen geven... Hoe oud ben je als ik vragen mag?meisjeviva33 schreef: ↑11-11-2020 13:43Hier ook ervaring, 5 jaar geleden is mijn zus overleden en 2,5 jaar daarna mijn moeder. Als het een kwestie van weken is dan zou ik wel binnen wat je vader aankan het contact behouden en er ook heengaan. Juist als je er zo gevoelig voor bent kan dit je helpen omdat je de tijd hebt om afscheid te nemen en het goed te doen al klinkt goed een beetje als een stom woord in deze. Heb je bij je broer afscheid kunnen nemen of ging dat heel abrupt?
Door die tijd te nemen voorkom je dat je straks zit met dingen als had ik maar dit of dat. Je krijgt de kans om het stap voor stap te doen, waardoor je kan groeien in het afscheid nemen. het verdriet wordt daardoor niet minder maar je kan het wel beter behappen althans dat is mijn ervaring.
Ik heb 2 keer afscheid kunnen nemen, de eerste keer al vele jaren geleden van mijn vader hij was ziek maar het ging op zich prima en de prognoses waren redelijk tot het ineens heel erg fout ging. Hij is toen nog enkele uren bij geweest waardoor dingen gezegd konden worden naar elkaar, heel waardevol.
De 2e keer was bij mijn zus dat was euthanasie dus een proces wat je instapt waardoor je heel veel met elkaar gaat delen. Hoe verdrietig het ook was we hebben ook heel veel mooie momenten gehad en ook gelachen en dat koester ik nog elke dag.
Mijn moeder dat was een ander verhaal, daar heb ik geen afscheid van kunnen nemen daar is een operatie heel fout gegaan door fouten die gemaakt zijn en ze is niet meer bij geweest.
Ik merk echt het verschil tussen de manieren van afscheid nemen, dat van mijn moeder weegt echt het zwaarste dus als je het ook maar enigszins aankan pak dan de tijd die je nog hebt met je vader dat gaat jou ook helpen.
Ik wens je heel veel sterkte!
Voordat mijn broer overleed heb ik ook nauwelijks afscheid kunnen nemen omdat hij buiten bewustzijn was. Ik ga inderdaad zoveel mogelijk naar mijn pap toe om hopelijk nog mooie momenten te kunnen hebben met hem.
