Vader is ongeneeslijk ziek

ik heb in een zelfde situatie gezeten, mijn ouders wilden vooral veel samen zelf doen. Ik ben in de laatste maanden wel een paar keer een weekend gaan logeren bij mijn ouders, alleen dus zonder partner en dat voelde heel fijn om tijd door te brengen met alleen het gezin, beetje nostalgisch. Ik kijk daar fijn op terug, was heel waardevol.

Wat ontzettend verdrietig!
Ook hier ervaring, ik ben net zo oud als jij. Vorig jaar ben ik mijn vader verloren en ik ben heel blij dat ik nog mooie herinneringen met hem heb kunnen maken. Geniet van de kleine dingetjes, maak foto's en filmpjes met hem. Knuffel hem, vraag hem dingen die je nog wil vragen, haal herinneringen op. En vergeet in alles wat er nu gebeurt vooral niet om ook voor jezelf te zorgen. Het is een emotionele rollercoaster, maar daarin is het belangrijk om jezelf niet te vergeten.

Veel sterkte!!!

Joyce48 schreef: ↑

11-11-2020 12:07

Het gaat bij jou wel heel veel over jou!
Die 'trieste sfeer' bij je ouders, wat jij allemaal hebt meegemaakt met je broer ......

Sta je er niet bij stil dat het voor je ouders gewoon heel fijn is als je er voor hén bent? Zij hebben het grootste verdriet te verdragen: eerst een zoon verliezen en nu je vader die verdrietig is omdat hij je moeder alleen achter moet laten, je moeder die zich een weg zal moeten zoeken na het overlijden van je vader.
Dan is het toch fijn als hun dochter vaak komt, ze steunt, veel mooie gesprekken samen waarmee iedereen mooie herinneringen kan opbouwen en niet alleen maar denkt aan haar fijne leven met partner en vrienden?

Heb jij zelf al iemand verloren van wie je veel hield? Echt mens, je weet niet waar je over praat.

Phloxx schreef: ↑

12-11-2020 12:24

Heb jij zelf al iemand verloren van wie je veel hield? Echt mens, je weet niet waar je over praat.

Ik weet zeker wel waarover ik praat. Ik wéét van de onmacht, de schrijnende pijn, het onmetelijke verdriet, zowel voor als na het overlijden.

Maar juist daarom laat ik als een nabij familielid gaat overlijden zoveel mogelijk alles uit mijn handen vallen en probeer er voor diegene te zijn. Ik probeer zijn lijden te verzachten voor zover mogelijk: een kussen opschudden, een washandje door het gezicht, een lekkere voetmassage, een wandelingetje buiten, al of niet in de rolstoel, meenemen voor een ritje in de auto (vragen welke plekjes hij nog wil zien), iets lekkers kopen, het lievelingsmaaltje koken, samen naar zijn lievelingsmuziek luisteren, samen een foto-album doorbladeren of gewoon alleen maar naast hem zitten, gewoon er zijn.
Dat is voor de zieke die gaat overlijden heel fijn en waardevol om zich zo geliefd en vertroeteld te voelen, maar voor mezelf eigenlijk ook: het werkt voor mij helend in al mijn verdriet. Het geeft me een goed gevoel dat ik er alles aan doe om die laatste tijd betekenisvol te maken, om hem op alle manieren te laten voelen dat ik van hem houd.
En als dan de dag daar is dat het definitieve afscheid is geweest en de pijn en het verdriet in alle hevigheid toeslaat, weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om die laatste periode zinvol, warm en liefdevol te laten zijn. In alle rauwe rouw kan ik dan toch terugkijken op een mooie tijd samen.

Dat fijne leven met partner en vrienden is er volgende week, maand, jaar ook nog, zo'n betekenisvolle periode met je vader kun je echter nooit meer overdoen.

MALAMENTE-1 schreef: ↑

11-11-2020 16:37

Jeetje, wat een ontzettend heftig en ontroerend verhaal zeg... Hopelijk heb je alles nu een beetje een plekje kunnen geven... Hoe oud ben je als ik vragen mag?

Voordat mijn broer overleed heb ik ook nauwelijks afscheid kunnen nemen omdat hij buiten bewustzijn was. Ik ga inderdaad zoveel mogelijk naar mijn pap toe om hopelijk nog mooie momenten te kunnen hebben met hem.

Ik ben inmiddels 43, was 26 toen mijn vader overleed. Echt de leeftijd dat je zelf ook allerlei stappen in het leven maakt. Hij heeft gelukkig wel nog mijn inmiddels man ontmoet en ze hebben elkaar ook echt wel goed leren kennen. Hij was er alleen niet bij alle volgende stappen, trouwen en kinderen. Dat vind ik nog het aller moeilijkste dat mijn kinderen hem nooit hebben leren kennen want ik weet zeker dat hij een geweldige opa zou zijn geweest. Gelukkig hebben ze wel meer dan genoeg herinneringen aan mijn moeder en mijn zus al is juist door die sterke banden het gemis ook heel groot.

Pak die tijd met je vader en wat ook als tip werd gegeven leg die mooie momenten ook vast. foto's zijn zo waardevol.

Joyce48 schreef: ↑

13-11-2020 11:11

Ik weet zeker wel waarover ik praat. Ik wéét van de onmacht, de schrijnende pijn, het onmetelijke verdriet, zowel voor als na het overlijden.

Maar juist daarom laat ik als een nabij familielid gaat overlijden zoveel mogelijk alles uit mijn handen vallen en probeer er voor diegene te zijn. Ik probeer zijn lijden te verzachten voor zover mogelijk: een kussen opschudden, een washandje door het gezicht, een lekkere voetmassage, een wandelingetje buiten, al of niet in de rolstoel, meenemen voor een ritje in de auto (vragen welke plekjes hij nog wil zien), iets lekkers kopen, het lievelingsmaaltje koken, samen naar zijn lievelingsmuziek luisteren, samen een foto-album doorbladeren of gewoon alleen maar naast hem zitten, gewoon er zijn.
Dat is voor de zieke die gaat overlijden heel fijn en waardevol om zich zo geliefd en vertroeteld te voelen, maar voor mezelf eigenlijk ook: het werkt voor mij helend in al mijn verdriet. Het geeft me een goed gevoel dat ik er alles aan doe om die laatste tijd betekenisvol te maken, om hem op alle manieren te laten voelen dat ik van hem houd.
En als dan de dag daar is dat het definitieve afscheid is geweest en de pijn en het verdriet in alle hevigheid toeslaat, weet ik dat ik er alles aan heb gedaan om die laatste periode zinvol, warm en liefdevol te laten zijn. In alle rauwe rouw kan ik dan toch terugkijken op een mooie tijd samen.

Dat fijne leven met partner en vrienden is er volgende week, maand, jaar ook nog, zo'n betekenisvolle periode met je vader kun je echter nooit meer overdoen.

Mooi dat dat voor jóu en jóuw familielid/geliefde op deze manier werkte. Mijn moeder ziet me aankomen...Echt.
Mijn moeder heeft zo'n hekel aan dit getrut, ze zou zich opgelaten en gegeneerd voelen. Wat voor jou werkt, werkt niet voor iedereen.
Mijn moeder leeft het liefst door zoals het is, en zegt: het alledaagse is mij het meeste waard. Dát wil ik elke dag voelen tot ik doodga. Voor haar hoeven alle 'extra's' niet zo nodig. En wij volgen daarin.

Als je deze rouw al hebt meegemaakt, dan weet je toch dat dit voor iedereen op een andere manier werkt? Er is geen goed of slecht, en Malamente luistert naar haar ouders en doet wat ze kan. Dit is hoe het voor haar werkt en voor haar ouders.

Get off your high horse, hoor.

Phloxx schreef: ↑

12-11-2020 12:24

Heb jij zelf al iemand verloren van wie je veel hield? Echt mens, je weet niet waar je over praat.

En toch begrijp ik heel goed wat Joyce48 zegt en ik vind er tevens wel een deel waarheid in zitten.

Ik weet sinds een jaar dat ik ongeneeslijk ziek ben en besef mij maar al te goed dat daarmee ook mijn naaste omgeving een ‘deel-diagnose’ heeft gekregen. Voor hen is het ook moeilijk daarmee te dealen, zij voelen zich vaak machteloos en ook verdrietig en dat mag en is heel begrijpelijk. Bij mijn vrienden kan ik gelukkig heel goed mijn verdriet kwijt en kan ik er openlijk over praten zonder mijn woorden op een weegschaaltje te hoeven afwegen. Bij mijn ouders en zus ligt dat anders. Natuurlijk kan ik daar deels mijn angst en verdriet kwijt, maar ik merk dat ik dat vooral probeer niet te doen. Zij, en mn mijn ouders, zijn ontroostbaar vanaf het moment dat hun kind de diagnose ongeneeslijk ziek kreeg en dat begrijp ik heel erg goed. Zo ook bij mijn zus, al zit zij in de verzorging en voert regelmatig zeer moeilijke gesprekken met familie van cliënten, maar nu het haar eigen zus betreft, komt het wel heel dichtbij en zie en voel ik hoeveel zij haar best moet doen niet te breken. Gelukkig ben ik een vrij positief ingesteld persoon en draag ik mijn ziekte best goed (hoor ik van mijn vrienden), maar heb ik uiteraard ook mijn minder goeie momenten. Mijn ouders zien deze minder goeie momenten maar zelden, ik probeer juist erg ‘gezellig’ voor hen te zijn, zo ook voor mijn zus, maar dat neemt niet weg dat het verdriet wat zij hebben er niet is of mag zijn.

Meestal gaat dat prima, de balans is goed, maar soms slaat het wel (onbewust hoor) de verkeerde kant op en daarin begrijp ik de post van Joyce48 dus erg goed.

Voorbeeld: ik lag al een paar weken in het ziekenhuis en ik zou door chemo mijn lange haren gaan verliezen en had voor mezelf besloten dit niet af te wachten. Het leek mij namelijk afschuwelijk steeds losse plukken haar op mijn hoofdkussen te vinden. Ik heb een kennis van mij (kapster) gevraagd of zij mijn haren kon komen afscheren, zo had ik het immers zelf nog een beetje onder controle. Ik keek hier enorm tegenop en had mijn zus gevraagd of zij erbij wilde zijn als mentale ondersteuning. Gedeelde smart is halve smart, nietwaar? Ik heb de kapster gevraagd naar enkele geschikte data, zodat mijn zus een dag kon kiezen dat het haar uitkwam gezien zij vrij moest nemen van haar werk. De kapster kwam met 4 data, 3 net voor Kerst 2019 en 1 datum, de dag na Kerst. Ik zag best enorm op tegen dat moment, wilde het het liefst zo snel mogelijk achter de rug hebben en dat wist mijn zus ook. Koos zij tóch voor de laatste optie, de dag na Kerst. Ik vroeg haar of ze écht niet 1 van de andere data kon en ja, dat kon wel, maar dat wilde ze liever niet. Want: dan zat zij met Kerst met 2 verdrietige ouders!
En dat viel bij mij echt zo verkeerd, want ik hield (en houd) al zoveel rekening met hun gevoelens, maar vergeet dan niet dat ik dan altijd nog de persoon ben die de ziekte helemaal moet dragen, incl. de behandelingen. Dat het MIJN haren waren die eraf geschoren werden en niet die van hun!

Het is gewoon heel erg moeilijk waaraan je goed doet als een dierbare ongeneeslijk ziek is, er is nu eenmaal geen handboek voor. Ik zeg altijd, behandel mij nu ik ziek ben niet anders dan hoe je mij daarvoor behandelde. Ik ben nog steeds ‘Lois’ en niet ‘zieke Lois’ en als ik hulp nodig heb of iets anders, dan geef ik dat wel aan. Ontwijk mij niet als het te moeilijk wordt, liever dat je dan gewoon zegt dat je het moeilijk vindt of niet weet wat te zeggen. Maar ga vooral niet voor mij denken of mij betuttelen, al begrijp ik ook goed dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan.

Dus TO, ik snap heel goed hoe moeilijk het voor je is en dat je bang bent een terugval te krijgen, maar probeer ervoor te waken dat deze ‘mogelijke’ terugval je gaat weerhouden van mooie en kostbare momenten met je vader. Luister naar zijn wensen en volg je eigen gevoel.

Ik wens je heel veel sterkte!

MIJN POST SVP NIET QUOTEN, ik verwijder deze misschien ivm herkenning en privacy!

Ik heb net mijn moeder begraven. Ik, wij, hebben er voor gekozen om zo veel mogelijk tijd samen door te brengen. Ondanks de in de eerste instantie slechte prognose heeft ze nog bijna 3 jaar weten bij te sprokkelen.

Nu met corona ook bewust nauwelijks tot geen contact met de buitenwereld zodat wij thuis gewoon konden doen zonder afstand en met knuffelen.
Handig ook zodat ik soms de fysieke zorg van haar man kon overnemen. Ik ben heel blij dat we ondanks de corona met een gerust hart bij elkaar konden zijn. Geen vakantie, niet naar mijn vriend (die dat ook helemaal begreep) Je weet niet hoeveel tijd iemand nog heeft en ik, wij, wilden het uiterste er uit halen. En dat is gelukt.
Wat rouw, gemis en verdriet betreft. Omdat het meestal een stuk sneller gaat had ik de tijd om afscheid te nemen, nog wat herinneringen te maken en alvast wat verdriet te voelen en te verwerken.
In mijn geval was op dat moment doorgaan met mijn leven niet de beste keus geweest en had de klap harder aangekomen.
Sterkte.

JonathanStrange schreef: ↑

13-11-2020 13:23

Mooi dat dat voor jóu en jóuw familielid/geliefde op deze manier werkte. Mijn moeder ziet me aankomen...Echt.
Mijn moeder heeft zo'n hekel aan dit getrut, ze zou zich opgelaten en gegeneerd voelen. Wat voor jou werkt, werkt niet voor iedereen.
Mijn moeder leeft het liefst door zoals het is, en zegt: het alledaagse is mij het meeste waard. Dát wil ik elke dag voelen tot ik doodga. Voor haar hoeven alle 'extra's' niet zo nodig. En wij volgen daarin.

Als je deze rouw al hebt meegemaakt, dan weet je toch dat dit voor iedereen op een andere manier werkt? Er is geen goed of slecht, en Malamente luistert naar haar ouders en doet wat ze kan. Dit is hoe het voor haar werkt en voor haar ouders.

Get off your high horse, hoor.

Tja zo was mijn moeder ook. Doe maar normaal dan doe je gek genoeg en het liefst alles zelf doen.
Toch waren een van de laatste dingen die ze tegen haar man heeft gezegd dat ze het als heel warm en fijn heeft ervaren dat we er de laatste maanden zo voor haar waren.
En nee wij waren niet het alledaagse normale gezin en de band met mijn moeder was er in mijn jeugd niet tot nauwelijks. Ben meer door anderen opgevoed dan door mijn moeder. Haar man vertelde me dat ze daar achteraf heel veel spijt van had. Sinds de geboorte van mijn zoontje is ze anders geworden. Een fijne oma en doordat ze van dichtbij gade sloeg hoe de band tussen mij en zoon was werd ze zelf ook meer moeder. Ook dankzij haar tweede man.
Niet iedereen is hetzelfde. Maar er zijn maar weinig mensen die doodgaan zoals ze leven.

loisnvt schreef: ↑

13-11-2020 14:11

ik zou door chemo mijn lange haren gaan verliezen en had voor mezelf besloten dit niet af te wachten. Het leek mij namelijk afschuwelijk steeds losse plukken haar op mijn hoofdkussen te vinden. Ik heb een kennis van mij (kapster) gevraagd of zij mijn haren kon komen afscheren,
MIJN POST SVP NIET QUOTEN, ik verwijder deze misschien ivm herkenning en privacy!

Ik wilde toch graag dit quoten, lijkt me dat dit verder geen herkenning oplevert.

Heb jij dan niet ontzettend last van jeuk gehad? Want je haar verlies je toch, en je kunt beter lang haar verliezen dan die stoppels.
De raad is normaal altijd niet scheren.

strings-attached schreef: ↑

13-11-2020 19:25

Ik wilde toch graag dit quoten, lijkt me dat dit verder geen herkenning oplevert.

Heb jij dan niet ontzettend last van jeuk gehad? Want je haar verlies je toch, en je kunt beter lang haar verliezen dan die stoppels.
De raad is normaal altijd niet scheren.

Nee, ik heb totaal geen last van jeuk gehad gelukkig.

En stel dat dat wel het geval was geweest, dan had ik dat voor lief genomen, want ik had echt geen lange plukken op mijn kussen willen vinden