Gezondheid
alle pijlers
Verdriet na abortus
maandag 2 september 2019 om 11:58
Lieve lezers,
5 weken voor mijn man zijn sterilisatie kwam ik er achter dat ik zwanger was van ons vierde kindje. Totaal onverwachts want we keken altijd goed uit. Blijkbaar 1x niet goed genoeg dat begrijp ik ook wel. Na eerst het ongeloof en de paniek die ik voelde een afspraak gemaakt bij een kliniek. Aangezien ik nog vroeg was adviseerde ze dat ik over twee weken mocht komen omdat het anders te vroeg in de zwangerschap was en ze mij nog niet konden helpen ivm de kans dat behandeling zou mislukken. Nadat de schok een beetje geland was, werd er ook gekeken naar mogelijkheden. Andere auto, slaapkamers zouden verdeeld moeten worden maar dit zijn praktische zaken, dus konden ze opgelost worden. Mijn motto waar er drie zijn kunnen er in principe ook 4.
Nu zullen jullie denken vanwaar toch de abortus?
Ons oudste zoontje heeft ADHD en daar hebben we best ons handjes vol aan. Lief mannetje maar heel intens en altijd op zoek naar grenzen. Ons middelste zoontje volgt zijn weg, soms wordt hij een beetje ondergesneeuwd door de aandacht die oudste broer krijgt/vraagt. Daar moeten we echt op letten. Ons jongste zoontje, staat in begin stadium van diagnostiek voor autisme. Een psycholoog heeft dit ook al bevestigd. maar hij heeft sowieso een spraaktaal achterstand, loopt 9 mnd achter in ontwikkeling en verder is het nog onduidelijk wat er precies gaat uitkomen en wat zijn toekomt gaat zijn.
Nu was ons verteld dat oudere mannen 66% kans (en mijn man is 50 dus valt zeker in die categorie) verhoogde kans hebben op kinderen met o.a autisme. En Als er al een kindje binnen het gezin is die dat heeft komt daar nog eens 20% boven op.
Om die reden hebben we het verdrietige besluit moeten maken om zwangerschap af te breken. Ik was nog maar heel pril 6 weken rond zwanger toen behandeling plaats vond.
De angst voor wederom een kindje met een rugzakje/beperking heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik deze keus heb gemaakt. We weten niet wat de hulpbehoefte van ons jongste zoontje gaat inhouden behalve dat het vrij intensief is.
Ik wilde het eventuele nieuwe kindje besparen dat het een lastig leven zou krijgen. daarnaast kon ik niet overzien hoe ik iedereen inclusief een vierde kindje de aandacht, zorg, liefde te geven die zij nodig hebben en ook verdienen zonder mezelf daarin te verliezen en waar er nog minder tijd is voor mijn man en mezelf samen.
Vandaar onze keus.
Nu is het bijna een week na de behandeling en voel me er zo verdrietig bij, ik vind het oprecht jammer en het voelt ook als falen van mezelf dat het mij niet is gelukt. Ik weet ook niet of dat logisch is wat ik denk en voel. Maar ik heb er echt oprecht verdriet van en had voor mijn gevoel geen andere keus zonder dat ik er iemand mee tekort zou doen. Daarnaast zou ik ons nieuwe kindje meer een kans willen geven op een gezond leven. Het voelde als Russisch roulette. Ikzelf werk in de psychiatrie en weet uit ervaring dat mensen best een volwaardig leven kunnen hebben maar als ik ze vraag of ze gelukkkig zijn met hun huidige bestaan met wat ze wel of niet aankunnen? Dan blijft het een lange tijd stil. Ik durfde het gewoon niet aan voor zowel de belasting voor nieuwe kindje als voor huidige gezinssamenstelling.
Maar dat maakt het niet minder verdrietig en mijn hart bloed hier echt door
5 weken voor mijn man zijn sterilisatie kwam ik er achter dat ik zwanger was van ons vierde kindje. Totaal onverwachts want we keken altijd goed uit. Blijkbaar 1x niet goed genoeg dat begrijp ik ook wel. Na eerst het ongeloof en de paniek die ik voelde een afspraak gemaakt bij een kliniek. Aangezien ik nog vroeg was adviseerde ze dat ik over twee weken mocht komen omdat het anders te vroeg in de zwangerschap was en ze mij nog niet konden helpen ivm de kans dat behandeling zou mislukken. Nadat de schok een beetje geland was, werd er ook gekeken naar mogelijkheden. Andere auto, slaapkamers zouden verdeeld moeten worden maar dit zijn praktische zaken, dus konden ze opgelost worden. Mijn motto waar er drie zijn kunnen er in principe ook 4.
Nu zullen jullie denken vanwaar toch de abortus?
Ons oudste zoontje heeft ADHD en daar hebben we best ons handjes vol aan. Lief mannetje maar heel intens en altijd op zoek naar grenzen. Ons middelste zoontje volgt zijn weg, soms wordt hij een beetje ondergesneeuwd door de aandacht die oudste broer krijgt/vraagt. Daar moeten we echt op letten. Ons jongste zoontje, staat in begin stadium van diagnostiek voor autisme. Een psycholoog heeft dit ook al bevestigd. maar hij heeft sowieso een spraaktaal achterstand, loopt 9 mnd achter in ontwikkeling en verder is het nog onduidelijk wat er precies gaat uitkomen en wat zijn toekomt gaat zijn.
Nu was ons verteld dat oudere mannen 66% kans (en mijn man is 50 dus valt zeker in die categorie) verhoogde kans hebben op kinderen met o.a autisme. En Als er al een kindje binnen het gezin is die dat heeft komt daar nog eens 20% boven op.
Om die reden hebben we het verdrietige besluit moeten maken om zwangerschap af te breken. Ik was nog maar heel pril 6 weken rond zwanger toen behandeling plaats vond.
De angst voor wederom een kindje met een rugzakje/beperking heeft er eigenlijk voor gezorgd dat ik deze keus heb gemaakt. We weten niet wat de hulpbehoefte van ons jongste zoontje gaat inhouden behalve dat het vrij intensief is.
Ik wilde het eventuele nieuwe kindje besparen dat het een lastig leven zou krijgen. daarnaast kon ik niet overzien hoe ik iedereen inclusief een vierde kindje de aandacht, zorg, liefde te geven die zij nodig hebben en ook verdienen zonder mezelf daarin te verliezen en waar er nog minder tijd is voor mijn man en mezelf samen.
Vandaar onze keus.
Nu is het bijna een week na de behandeling en voel me er zo verdrietig bij, ik vind het oprecht jammer en het voelt ook als falen van mezelf dat het mij niet is gelukt. Ik weet ook niet of dat logisch is wat ik denk en voel. Maar ik heb er echt oprecht verdriet van en had voor mijn gevoel geen andere keus zonder dat ik er iemand mee tekort zou doen. Daarnaast zou ik ons nieuwe kindje meer een kans willen geven op een gezond leven. Het voelde als Russisch roulette. Ikzelf werk in de psychiatrie en weet uit ervaring dat mensen best een volwaardig leven kunnen hebben maar als ik ze vraag of ze gelukkkig zijn met hun huidige bestaan met wat ze wel of niet aankunnen? Dan blijft het een lange tijd stil. Ik durfde het gewoon niet aan voor zowel de belasting voor nieuwe kindje als voor huidige gezinssamenstelling.
Maar dat maakt het niet minder verdrietig en mijn hart bloed hier echt door
maandag 2 september 2019 om 13:41
Ik lees dat je de beslissing uit liefde hebt gemaakt. Uit liefde voor de kinderen die al geboren zijn en jouw liefde, zorg en aandacht hard nodig hebben. En uit liefde voor je kleine in je buik, omdat je ergens wist dat je hem of haar niet jouw liefde, zorg en aandacht kon geven die het kindje nodig had.
Maar ik snap dat je hart huilt en dat je rouwt. Misschien kun je iets doen met een ritueel of sierraad. Misschien kun je je kindje een brief schrijven en die begraven in je tuin. Gevoelens van schuld zijn zeker niet terecht. En het helpt jou, je kind en je kinderen niet. Je hebt een moedige en dappere beslissing gemaakt uit liefde.
Maar ik snap dat je hart huilt en dat je rouwt. Misschien kun je iets doen met een ritueel of sierraad. Misschien kun je je kindje een brief schrijven en die begraven in je tuin. Gevoelens van schuld zijn zeker niet terecht. En het helpt jou, je kind en je kinderen niet. Je hebt een moedige en dappere beslissing gemaakt uit liefde.
maandag 2 september 2019 om 13:46
En vergeet de wachtlijsten niet die in sommige klinieken helaas aanwezig zijn. En als bij de intake en de vervolggesprekken blijkt dat er teveel twijfel is, wordt je inderdaad weggestuurd om nog even de tijd te nemen om tot een weloverwogen keuze te komen.
maandag 2 september 2019 om 13:47
Mv84,
Het is onwijs verdrietig voor je en je mag er echt ook verdrietig om zijn. Dat mag volgende week nog en volgend jaar ook nog. Geef jezelf tijd om erom te rouwen. Jullie namen een beslissing voor je andere kinderen, dat is een hele dappere beslissing.
Het is onwijs verdrietig voor je en je mag er echt ook verdrietig om zijn. Dat mag volgende week nog en volgend jaar ook nog. Geef jezelf tijd om erom te rouwen. Jullie namen een beslissing voor je andere kinderen, dat is een hele dappere beslissing.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 2 september 2019 om 14:00
Idd er werd mij al verteld dat als ik die dag niet behandeld zou worden ivm de twijfel die ik teveel liet zien. ik pas over twee weken weer terecht zou kunnen ivm drukte. Ik wilde dat voor zijn. Voor mij zou dat betekenen dat kindje nog verder ontwikkelt was en het voor mij nog moeilijker werd om goede beslissing te maken
Ik heb hun echt moeten overtuigen dat dit de juiste keus was voor mij maar hier niet 100% achter kon staan. In betere omstandigheden was het 100% welkom geweest nadat we van de schrik waren bekomen
maandag 2 september 2019 om 14:02
Wat vreselijk wat je is overkomen, een kindje wat al helemaal af was en alleen nog maar hoefde te groeien. Sterkte met dit verschrikkelijke verlies
maandag 2 september 2019 om 17:42
Hier sluit ik me bij aan, heel mooi verwoord! Heel veel sterkte TO en respect voor je keuze!Ananas schreef: ↑02-09-2019 13:41Ik lees dat je de beslissing uit liefde hebt gemaakt. Uit liefde voor de kinderen die al geboren zijn en jouw liefde, zorg en aandacht hard nodig hebben. En uit liefde voor je kleine in je buik, omdat je ergens wist dat je hem of haar niet jouw liefde, zorg en aandacht kon geven die het kindje nodig had.
Maar ik snap dat je hart huilt en dat je rouwt. Misschien kun je iets doen met een ritueel of sierraad. Misschien kun je je kindje een brief schrijven en die begraven in je tuin. Gevoelens van schuld zijn zeker niet terecht. En het helpt jou, je kind en je kinderen niet. Je hebt een moedige en dappere beslissing gemaakt uit liefde.
maandag 2 september 2019 om 18:45
Dankjewel ,lief van je
Het is inmiddels 4 jaar geleden en ik kan zeggen dat het echt een plekje heeft gekregen. Dat realiseer je je plotseling op een dag, zonder dat je er op dat moment je best voor lijkt te doen. Dat doet de tijd voor je. Voor jou wordt het ook ooit beter,echt
maandag 2 september 2019 om 20:00
Ik voel me helemaal begrepen, dank je wel voor je lieve, lieve reactieAnanas schreef: ↑02-09-2019 13:41Ik lees dat je de beslissing uit liefde hebt gemaakt. Uit liefde voor de kinderen die al geboren zijn en jouw liefde, zorg en aandacht hard nodig hebben. En uit liefde voor je kleine in je buik, omdat je ergens wist dat je hem of haar niet jouw liefde, zorg en aandacht kon geven die het kindje nodig had.
Maar ik snap dat je hart huilt en dat je rouwt. Misschien kun je iets doen met een ritueel of sierraad. Misschien kun je je kindje een brief schrijven en die begraven in je tuin. Gevoelens van schuld zijn zeker niet terecht. En het helpt jou, je kind en je kinderen niet. Je hebt een moedige en dappere beslissing gemaakt uit liefde.
Ben blij met alle lieve reacties die ik heb mogen ontvangen.
Het is de moeilijkste beslissing beweest die we ooit hebben moeten maken. Ik heb vanaf woensdag al een hele Noordzee bij elkaar gehuild, soms zelf gebrult
omdat ik het graag anders had gewild maar de situatie is zoals hij is. En daar moeten we het mee doen. Ik heb verdriet omdat ik idd dit kindje niet kon ontmoeten maar het heeft zeker een plekje in mijn hart gekregen. Lijkt me idd mooi om een afscheid ritueel te gaan doen zodat ik er zelf vrede mee leert krijgen met de tijd en omdat ik vind dat dit kindje het ook verdient.
maandag 2 september 2019 om 20:11
Dat is toch super mooiMv84 schreef: ↑02-09-2019 20:00Ik voel me helemaal begrepen, dank je wel voor je lieve, lieve reactie
Ben blij met alle lieve reacties die ik heb mogen ontvangen.
Het is de moeilijkste beslissing beweest die we ooit hebben moeten maken. Ik heb vanaf woensdag al een hele Noordzee bij elkaar gehuild, soms zelf gebrult
Ik heb verdriet omdat ik idd dit kindje niet kon ontmoeten maar het heeft zeker een plekje in mijn hart gekregen. Lijkt me idd mooi om een afscheid ritueel te gaan doen zodat ik er zelf vrede mee leert krijgen met de tijd en omdat ik vind dat dit kindje het ook verdient.
De erkenning die je het op dat moment geeft , maakt dat het voor altijd bij je hoort.
Het tastbaar maken zal je zeker helpen bij je rouwproces. Zijn of haar ontstaan zal dan voor jou , ondanks de afbraak , niet zonder betekenis zijn geweest.
