Wangedrag van patiënten

Ik snap dat mensen last van emoties hebben op zo'n moment, maar dreigen lost helemaal niets op.



Ik heb ook wel eea mee gemaakt, maar wat mij het meest is bijgebleven is toen mijn moeder op de oncologie afdeling lag. Plotseling opgenomen vanwege complicaties en het leek opeens heel hard te gaan (ze was al op gegeven). Mijn vader was er al en ik kwam ook langs. Zaten we huilend naast haar bed, zegt de vrouw naast haar "Nou, ik wist niet dat het al bezoekuur was. Belachelijk, al die mensen die zomaar buiten bezoekuur langskomen". Mijn moeder was nog goed genoeg om mij te sussen, want ik was in staat om dat mens te lijf te gaan.



Ik moet zelf voor onderzoek regelmatig naar het ziekenhuis en had een tijd terug een bedank kaartje naar de desbetreffende afdeling gestuurd, omdat ze altijd zo netjes met je omgaan. Toen ik een jaar later weer moest zag ik dat kaartje hangen. Vond het wel bijzonder dat een kaartje er een jaar later nog hing. Dat zei iets over hoe weinig ze een compliment krijgen vond ik en hoeveel waarde ze er aan hechten.

Het lost ook helemaal niets op, maar soms kan het wel even lekker opluchten om even heel erg boos te worden. Mini was nog niet zo lang geleden opgenomen op de kinderafdeling. Liepen daar een paar verpleegkundigen rond die hun begrip en medeleven lang geleden kwijt zijn geraakt. Ik ben een paar keer enorm boos geworden, wat een heksen waren dat zeg. Wil er meteen bij zeggen dat dat er twee waren, de rest: echt grote schatten met heel veel hart voor hun werk. Maar deze twee dames, écht, als jullie dit lezen: Ga ander werk doen!

Heb wel verhalen gehoord, van artsen in mijn omgeving.



Na een ongeluk op de EHBO (gelukkig niet heel ernstig) van 4 automobilisten werden de genen met meeste klachten het eerst geholpen. Een van de passagiers, meisje die eigenlijk niets had klaagde toch wat over haar schouder. Arts had op dat moment geen tijd. Komt een half uur later bij haar terug. Staat het grietje masacara op te doen en zegt: ik ben nu even bezig.



En mensen met een hoofdwond (vaak dronken) die arts bedreigen dat als ze pijn voelen de arts wat aan doen...



Mijn vader heeft als arts met arrestanten en gevangenen gewerkt. Als die in zo'n situatie bleven dreigen werd er gewoon niet gehecht. Dan maar wild vlees...

Oooh ik werk zelf ook in de zorg.. Kan zo langzamerhand wel een boek vol schrijven.



* familie die er maar van uit gaan dat wij de afwas wel doen en laten gerust als ze na kerktijd (zondagochtend) even bij pa of ma op visite komen de afwas staan. (15 kopjes met schoteltjes bv) En dat terwijl we in de weekenden met minder personeel rondlopen. Tip : ga voor je weer weg gaat bij je ouders en/of opa en oma ff de afwas doen , kleine moeite groot gebaar voor het verzorgend personeel ! Velen zullen nu zeggen Dat doe ik ALTIJD .. Tja maar er zijn ook heeeeeel veeeeel die het niet doen .. Heel irritant kan dat zijn als er nog een berg afwas staat terwijl je liever ff met een bewoner een praatje maakt.



* familie die je rustig uitscheld omdat je niet op tijd de dokter hebt gebeld voor pa of ma.. terwijl pa of ma ons zelf niet eerder heeft geinformeerd. (bij veel zorgvragers komen we amper binnen omdat zij zichzelf nog redden)



* Zorgvragers die je uitschelden omdat je te laat bent, terwijl je ze uit hebt gelegd dat je wat later bent omdat een medebewoner onwel werd of het liep wat uit bij een andere bewoner. Hun antwoord is dan : Heb ik niets mee te maken ik zou om 8uur geholpen worden, afspraak is afspraak. (dit gebeurd ongeveer ELKE dag !!)



* Zorgvragers die je slaan , uitschelden , trappen (en nee dan heb ik het niet over de zorgvragers die dementerend zijn !! van hun kan ik het enigzins nog begrijpen )



* Families die je alleen met verjaardagen , met kerst of nieuwjaarsdag ziet bij hun vader of moeder.. (3x per jaar dus) en dan in eens aan komen draven met een ellenlange klachtenlijst.. Duhh kom dan zelf gewoon wat vaker , dan weet je waarom wij bepaalde dingen op bepaalde wijze uitvoeren.



* Familie die staat ruzie te maken op de gang over de erfenis terwijl pa of ma terminaal ligt





Bewoners/zorgvragers maar ook families worden steeds mondiger (en vooral ook steeds aggressiever in hun taalgebruik). Ik bijt redelijk van mij af en wanneer ik niet juist bejegend wordt ben ik in staat om daar iets van te zeggen.





Gelukkig zijn er ook veel lieve leuke bewoners en familie leden die af en toe onze snoeppot vullen , een bedankkaartje sturen , ons verwennen met een appeltaart in het weekend e.d.

Kleine moeite maar je maakt ons er zooooooo blij mee !! Dan weten we weer waar we het voor doen in de zorg. Soms is dat nl ver te zoeken.. Stank voor dank krijgt steeds meer de overhand in de gezondheidszorg.

wat ik ook altijd erg lief vind is wanneer familie ons bedankt in de rouwkaart/rouwadvertentie bv:



Onze dank gaat uit naar de liefdevolle verzorging van ......huis



Op de een of andere manier raakt mij dat. Toen mijn opa's en oma's overleden heb ik ook aan mijn familie gezegd dat ze de verzorging van het verzorgingshuis, verpleeghuis en de thuiszorg moesten bedanken voor de zorg die ze gegeven hebben. ( eh wanneer je vind dat dit niet zo is moet je het er natuurlijk niet op zetten )

Petje af voor artsen, verpleegkundigen etc....

Wat zij allemaal meemaken.....

Ik snap ook de agressie niet die bijv. ambulance personeel meemaken. Zij komen notabene helpen!!

Ik ben zelf niet zo aardig, vrees ik.... Probeer het wel, maar elke keer dat ik al richting het ziekenhuis fiets, voel ik de spanning opkomen. Zal nooit schelden of iemand bedreigen en als bezoek ben ik keurig, maar als ik zelf voor controle moet word ik kattig.



(Overigens ben ik niet zo voor elke willekeurige artsenafspraak, alleen de borstkanker gerelateerde en ik zeg het vantevoren)

Wat mij ook heel erg opvalt is de manier waarop mensen elkaar soms advies geven op diverse fora. Voorbeeld: iemand wil graag een verwijzing naar een specialist, maar de huisarts vindt dat niet nodig. Als advies krijgen ze dan vaak mee dat ze dan maar een verwijzing moeten eisen, want een huisarts zou dit niet mogen weigeren. Volgens mij is het nog altijd de arts die bepaalt of er uiteindelijk wel of niet verwezen wordt (al zou ik me hierin kunnen vergissen) maar los daarvan zijn er zoveel nettere manieren om opnieuw je wens om een verwijzing te bespreken. Een derde keer terugkomen op een bepaalde klacht en nog eens aangeven dat je echt nog geen duidelijk antwoord op je vraag hebt, was voor mijn huisarts bijvoorbeeld een duidelijke hint Maar je kunt ook nog eens vriendelijk vragen, eventueel vragen of je huisarts je misschien toch "voor je gemoedsrust" door wil sturen, ook al staat hij/zij daar zelf niet achter, etc. Volgens mij zullen er maar weinig huisartsen zijn die dan uiteindelijk níet doorverwijzen. En dan is er natuurlijk ook nog altijd de mogelijkheid dat de huisarts gewoon gelijk heeft, en een verwijzing inderdaad niet nodig is/was.



Maar goed, heb ook gekke dingen meegemaakt hoor. De politie erbij op de SEH vanwege een agressieve dronken kerel. Of mensen die enorm kwaad worden omdat ze wat langer moeten wachten. Pas nog zat ik in de wachtkamer van de SEH, en daar zat een meisje van een jaar of 10 met haar beide ouders. Het meisje hield met haar ene hand haar andere pols gesteund vast. Was gebeurd met gymles op school. Een kneuzing, schat ik in, al kan het natuurlijk ook best een breuk geweest zijn. De moeder was voor de zoveelste keer bij de bali aan het vragen 'of ze nu eindelijk aan de beurt waren', en naderde het kookpunt. Toen zij haar beklag deed over het feit dat er mensen ná hen binnengekomen waren die eerder geholpen werden, legde de mevrouw aan de bali uit dat dat te maken had met de urgentie. Dát vond mevrouw helemaal te gek, zag ze als een belediging, en ze raasde terug in de wachtkamer nog even door tegen mij. Ik moet zeggen dat ik daar niet echt op zit te wachten als ik erg veel pijn heb, maar goed, ik probeerde begrijpend te reageren en bevestigde dus ook dat het inderdaad "heel vervelend" is als je lang moet wachten. Ik wilde er bijna nog bij zeggen dat dat nu eenmaal zo werkt als je naar de SEH komt, maar besloot dat het beter was gewoon mijn mond te houden. Moeder echter ging nog even door over hoe belachelijk het allemaal was en dat ze het "niet vond kunnen" dat zij als minder urgent werden betiteld, want "het kind was helemaal overstuur". Een klein meisje dat stilletjes op een stoel zit en heel af en toe een zacht snikje laat horen vind ik mega-zielig, maar "helemaal overstuur" was op haar echt niet van toepassing. Op de moeder misschien wel.



Maar goed, ik snap überhaupt niet zo goed dat er mensen zijn die bijvoorbeeld in de wachtkamer van de huisartsenpost of SEH compleet doordraaien, want als ik zelf buiten kantoortijden een arts nodig heb, ben ik er meestal zo beroerd aan toe dat ik daar echt niet meer toe in staat zou zijn, zelfs al zou ik het wíllen. of ik heb een probleem dat niet echt ernstig is maar dat medisch gezien wel verholpen moet worden, en dan wacht ik altijd rustig af tot er iemand tijd voor mij heeft. Want natúúrlijk wordt iemand die net een ernstig auto-ongeval heeft gehad eerder geholpen dan ik als ik m'n schouder weer eens uit de kom heb. En als er dan net twéé trauma's binnen worden gebracht en ik uren moet wachten, dan baal ik uiteraard wel, maar dan ga ik echt niet lopen zeuren. Zo werkt het nu eenmaal. Maar ik ben dan ook zo'n patiënt die in het ziekenhuis rustig tegen de verpleegkundige die mij aan het wassen is, zegt dat ie wel eerst naar de bel kan gaan, omdat ik best even kan wachten, als ie tenminste de dekens weer even over me heen legt Want als ik zélf bijvoorbeeld nodig naar de wc moet, hoop ik óók dat ze de minder urgente dingen even laten liggen, zodat ze mij kunnen helpen voor het te laat is. Er zijn nu eenmaal urgente en minder urgente dingen, en het zou m.i. helpen als patiënten daar zelf al een beetje rekening mee kunnen houden.

ik werk ook in de zorg en ik voel me regelmatig opgejaagd. als iets niet a la minuut gebeurd worden ze al boos. Of partners/familie die je gaan vertellen wat je moet doen terwijl je het al duizend keer gedaan hebt en het echt wel weet.

ik heb wel eens het idee dat mensen denken dat we op ons gemakkie koffie zitten te leuten terwijl hun moeten wachten. Terwijl we ondertussen écht van hot naar her vliegen en soms pas na 6 uur achter elkaar non stop werken pauze hebben.

Vandaag ook eentje meegemaakt in op de huisartsenpost in Maastricht. Kwam de post ingewaggeld, helemaal dronken, vrouw van tegen de 40. Ging zich melden want ze had een "look in d'r kop"

oftewel gat in d'r hoofd. Werd vriendelijk verzorgd om even te gaan zitten, wachttijd was toch zeker 45 minuten schat ik zo.

Gaat eerst met haar dronken kop lopen schelden tegen iets/ iemand?

Belt dan haar dochter, dat ze gevallen was en moest wachten want ze had een gat in haar hoofd en ze wilden haar niet gelijk helpen.

Op het volume dat je haar aan de andere kant van Maastricht waarschijnlijk ook had gehoord. Wilt dan tegen mijn vriend aanpraten dat het toch niet normaal is dat je met een gat in je hoofd (zag niks maar goed) niet gelijk geholpen werd. Vriendlief reageerde niet. Dus 10 seconden later, volume nog harder, hem aantikkend nogmaals zeuren. Waarom vriend beetje geirriteerd doet: "zeg wil je me niet aanraken" en ze bind in.

Telefoontje nr 2, weer zeuren weer een volume van heb ik jou daar. Telefoontje nr 3 hetzelfde. Ze wilde dus dat iemand haar kwam ophalen maar ik denk dat ze het wel vaker heeft gedaan ofzo want uiteindelijk had ze het erover dat wel met de taxi naar huis kwam. De mensen achter haar durfden niet zo goed iets tegen haar te zeggen toen ze tegen hun ook begon te raaskallen dat ze toch zeker al een uur aan het wachten was met haar look in dr kop en dat niemand haar wilde helpen, ze was dr net een kwartier pfft.

Zag 2 beveilingsmensen binnenkomen en was toen aan de beurt, toen ik terug kwam was ze dr niet meer dus of ze vriendelijk meegenomen is ofzo weet ik niet maar ze was me toch een kabaal aan het maken en zeuren....verschrikkelijk.

Ik vind dat mensen gewoon is normaal moeten doen met zijn allen, dat geldt voor patienten ( +familie) en voor de zorgverleners. Mijn oma heeft jarenlang in verzorgingstehuizen gezeten en over het algemeen heeele lieve mensen (die we uiteraard lekker verwenden in het weekend met iets lekkers ). Maar je komt daar wel eens van die familieleden tegen, komen nooit langs, maar als ze langs komen zo vreselijk brutaal tegen het personeel, daar erger ik me dood aan. Vreselijk.



Maar mijn huisarts daarentegen is een vreselijke vent en ik kan niet zeggen dat ik daar altijd aardig tegen ben geweest. Ik ben zelfs een keer aan de telefoon helemaal los gegaan tegen hem omdat hij mij weigerde door te sturen naar een specialist, in plaats daarvan kreeg ik steeds nieuwe medicijnen. Na het een aantal keer netjes vragen om het verwijzen en het toch proberen van minstens 4 verschillende medicijnen ben ik zo boos geworden op die vent, ben geen proefkonijn zeg. Echt ruzie met die man gehad, want hij vond dat er nog genoeg medicijnen waren om te testen :S. Ik wilde gewoon naar een dermatoloog. Uiteindelijk via een andere huisarts een verwijzing gehad en ik wist al na 1 afspraak bij de dermatoloog wat het probleem was.



Het is ook fout gegaan op het moment dat hij mijn broertje niet heeft doorverwezen. Hij praatte altijd al slecht, maar de huisarts had er geen verklaring voor. Wat bleek nou 8 jaar later, amandelen zo groot als eieren. En wat bleek nog 4 jaar later? Een stukje van zijn gehemelte is open en bij de specialist kregen we te horen dat het niet ernstig is, maar dat het al jaren geleden verhopen had kunnen zijn door de juiste oefeningen. Die arme jongen wordt al jaren gepest omdat hij slecht praat.



Zal het verhaal van mijn ma en andere broertje achterwege laten, maar ik denk dat je hier toch wel kan spreken van een huisarts met grootheidswaanzin.



Gelukkig kun je bij bijna alle hulpverleners gewoon je ei kwijt als je het er niet mee eens bent of iets dergelijks. Dan is het helemaal niet nodig om boos te worden ofzo.