Gezondheid
alle pijlers
Wij leven met chronische pijn - kletstopic vervolg
woensdag 29 april 2020 om 20:25
Een (redelijk) vast groepje forummers, dat pijn heeft door verschillende oorzaken, praat hier al enige tijd met elkaar over het wel en wee van het leven met pijn. Maar ook over andere dingen: wat we zoal doen, ons gezin en werk.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging:
Een verzoekje van een aantal vaste forummers hier: wil je iets kwijt over een onderwerp wat bij een ander wellicht gevoelig ligt, zoals eetstoornis of suïcide, schrijf dan boven de alinea het woord trigger, zodat forummers gewaarschuwd worden en eroverheen kunnen lezen.
Iedereen is welkom om mee te praten. Sleutelwoorden zijn "niets moet" en "respect voor elkaar".
Nieuwe regel: Ga geen sorry zeggen voor je bericht, ga niet zeggen dat je klaagt. Klagen doen we geen van allen, wel even lekker van ons afschrijven.
Toevoeging:
Een verzoekje van een aantal vaste forummers hier: wil je iets kwijt over een onderwerp wat bij een ander wellicht gevoelig ligt, zoals eetstoornis of suïcide, schrijf dan boven de alinea het woord trigger, zodat forummers gewaarschuwd worden en eroverheen kunnen lezen.
anoniem_364102 wijzigde dit bericht op 07-05-2020 19:54
11.50% gewijzigd
maandag 4 mei 2020 om 10:37
Corrigeer me als ik het fout heb, maar bij een revalidatietraject wordt toch ook juist het mentale gedeelte meegenomen?eennieuwbegin schreef: ↑04-05-2020 10:30Een revalidatietraject is over gesproken door huisarts en fysio. Maar doordat ik ook psychische problemen heb twijfelen ze of ik het op dit moment aan kan en vol kan houden. Ze (en ik ook) zijn bang dat ik te snel instort.
Het blijft een open optie voor de toekomst.
Dat boek ga ik sowieso lezen, thanks voor de tip!
maandag 4 mei 2020 om 10:44
Het was te ingewikkeld zeiden ze. Ze konden het aantal dagdelen en uren wel verminderen naar max 3x2 uur, maar mijn toenmalige psycholoog twijfelde of dat zelfs niet te belastend zou zijn. Minder was niet mogelijk omdat je dan te lang bezig zou zijn en te weinig zou bereiken.
Dat is wat mij verteld is.
maandag 4 mei 2020 om 11:18
Bij mijn revalidatie komen ook heel veel mensen met burn-out en depressies. De insteek daar is vooral de psychologische kant heel goed behandelen. Fysiek komt daar veel minder aan bod en ze kijken bij alles wat bij je past. In mijn Startgroep waren er twee met een depressie, twee met een burn-out, iemand met een conversiestoornis en iemand die een lichte hersenbloeding had gehad (allemaal van ongeveer mijn leeftijd).eennieuwbegin schreef: ↑04-05-2020 10:30Een revalidatietraject is over gesproken door huisarts en fysio. Maar doordat ik ook psychische problemen heb twijfelen ze of ik het op dit moment aan kan en vol kan houden. Ze (en ik ook) zijn bang dat ik te snel instort.
Het blijft een open optie voor de toekomst.
Dat boek ga ik sowieso lezen, thanks voor de tip!
Je begint met een intake bij een psychiater, een psycholoog en een fysio. Dan maken ze een behandelplan voor jou.
Vervolgens krijg je eerst een paar korte groepsbijeenkomsten waarin je leert hoe pijn in je lichaam werkt, hoe emoties van invloed zijn enz. Dat is 1x per week.
Daarna krijg je een volledig op jou aangepast programma. Dat bestaat vooral uit psychologische zaken en aangevuld met evt sport en fysio. Bij de psychologische zaken kan je denken aan cognitieve gedragstherapie, act, mindfulness, assertiviteitstraining, sessies bij de psychiater etc, net wat bij je past. Sowieso wordt je hele traject begeleid door een vaste psycholoog.
Daarnaast kan je dus sporten. In het begin deed ik dat maar een paar minuten. Bij heel veel therapieën moet je steeds net op of over je grens gaan, dat deed ik al mijn hele leven. Ik heb dus echt moeten leren om daar een stuk onder te gaan zitten. Ik heb aan topsport gedaan en nu kon ik nog geen 5 minuten fietsen. Dus moest ik drie minuten fietsen. Net zo vaak (in sessies) totdat het klachtenarm was. Dus op 60-75% zitten met je kunnen en van daaruit opbouwen.
De meeste revalidaties zijn juist gericht op het fysieke maar zolang je geest niet begrijpt wat je doet is dat minder effectief.
Ik zag er ook enorm tegenop, op het punt van beginnen kon ik bijna niets, lag alleen maar de hele dag op de bank, ook bang om iets te doen dat de klachten erger maakte was depri en moest om het kleinste al huilen. Maar was wel bereid om alles te doen om van mijn klachten af te komen, dat laatste werd hem niet, en dan dus te leren accepteren dat het er is.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 4 mei 2020 om 11:25
Zo dachten ze er bij ons gelukkig niet over. In het begin had ik een groepssessie van 2,5u waarbij je mocht weggaan of pauze nemen als je behoefte eraan had. De meesten deden dit vijf weken zonder iets anders ernaast. En dan heb je dus aangepast. Ik deed 1x sporten en 1x psycholoog. 2x een uur dus. Icm oefeningen thuis.eennieuwbegin schreef: ↑04-05-2020 10:44Het was te ingewikkeld zeiden ze. Ze konden het aantal dagdelen en uren wel verminderen naar max 3x2 uur, maar mijn toenmalige psycholoog twijfelde of dat zelfs niet te belastend zou zijn. Minder was niet mogelijk omdat je dan te lang bezig zou zijn en te weinig zou bereiken.
Dat is wat mij verteld is.
Ik ben er wel 20kg afgevallen in die tijd (ik was te zwaar) en mijn conditie is een stuk verbeterd -al kan ik nu door Corona wel weer bijna opnieuw beginnen
) Maar goed, zoiets moet maar net in de buurt zijn.
Heb jij je psycholoog nog? Dan zou ik dit boek met diegene doorwerken.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
maandag 4 mei 2020 om 12:14
Heb nu even pauze, vandaag een on line lesdag weer. Sommige dingen vraag ik me echt af wat ik er doe, rekenen bijvoorbeeld, ik verveel me kapot. Maar mijn vervroegde examen gaat door Corona niet meer door, en ik ben dus verplicht het hele jaar les te volgen. Saaaaaai. Gaap.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 4 mei 2020 om 12:51
Ik heb de vergadering er weer opzitten. Ik merk dat dat toch best veel energie vraagt. In de normale situatie zou ik na de vergadering naar het werk (andere werkplek) fietsen en dan met collega's pauze houden, waarna ik aan het werk zou gaan. Nu merk ik echt dat ik moeite heb met afsluiten en weer doorgaan.
Bovendien is concentreren lastiger met huisgenoten om me heen.
Bovendien is concentreren lastiger met huisgenoten om me heen.
Later is nu
maandag 4 mei 2020 om 12:54
Eennieuwbegin; ik heb in oktober een revalidatietraject afgerond en dat heeft in de acceptatie wel veel gedaan. Echter bij ons was het ook zo dat je ‘grote’ psychologische dingen eerst moest afronden voordat je mocht beginnen. Als je meer informatie wilt laat maar weten, heb nu niet zoveel tijd om te reageren maar vanavond eventueel nog wel.
"After all this time?" "Always."
maandag 4 mei 2020 om 15:03
Erg is dat he Dreamer. Ik heb het ook, ben echt af na zo'n dag achter de laptop. Zo direct nog één les, dan om half vijf is deze schooldag weer afgelopen gelukkig. Heb wel bergen en bergen huiswerk weer.
Zucht. wordt een drukke week , gelukkig hoef ik deze week niet zoveel te werken.
Zucht. wordt een drukke week , gelukkig hoef ik deze week niet zoveel te werken.
Als ik niet kan wat ik wil, dan wil ik wat ik kan!
maandag 4 mei 2020 om 17:08
Ja
Ik zag je 'like' en dacht 'Huh, dat is toch Kwebbeltje?"
Afijn, gezellig
![:-]](./../../../../smilies/77_happy.gif "Happy"){kind=small}
Later is nu
maandag 4 mei 2020 om 17:15
Dit is al reactie op iemand, die een foto van een jaar later deelde van (ik meen) dezelfde pizzakoerier. Ik weet nog dat ik de eerste keer dat ik die foto zag zó ontroerd was. Dat zo'n jonge jongen gewoon de tijd neemt in z'n hectische baan, om tóch dat respect te tonen. 
(en dan nog in mijn stad ook)
(en dan nog in mijn stad ook)
Later is nu
maandag 4 mei 2020 om 18:29
maandag 4 mei 2020 om 21:48
Eennieuwbegin veel tips heb ik niet qua acceptatie. Zelf heb ik nu 10 jaar klachten en soms kan ik het makkelijk accepteren, maar er zijn momenten dat mij dit niet zo lukt. Dat maakt het allemaal alleen maar moeilijker.
Hieronder een tekst die ik graag met je wil delen. Vervang "stress" voor chronisch ziek zijn of pijn of gewoon stress.
𝑬𝒆𝒏 𝒈𝒍𝒂𝒔 𝒘𝒂𝒕𝒆𝒓
Een leraar psychologie loopt rond in het klaslokaal en vertelt over het omgaan met stress. De leraar heeft een glas water in zijn hand. Alle leerlingen verwachten de vraag of het glas halfvol of halfleeg is. In plaats daarvan vraagt de leraar met een glimlach op zijn gezicht: ‘Hoe zwaar is dit glas?’ De leerlingen geven antwoorden variërend van 25 gram tot 200 gram. De leraar antwoordt: ‘Het absolute gewicht doet er niet toe. De zwaarte hangt vooral af van hoe lang ik het vasthoud. Als ik het een minuut vasthoud, is het geen enkel probleem. Na een uur krijg ik pijn in mijn arm. En als ik het glas de hele dag vasthoud, zal mijn arm gevoelloos worden en verlammingsverschijnselen vertonen. Hoe langer ik het vasthoud, hoe zwaarder het wordt.’ De leraar vervolgde: ‘Stress en zorgen zijn als dat glas water. Er even aan denken is geen probleem. Als ik er langer aan denk, zal het me pijn gaan doen. Als ik er de hele dag aan denk, zal het me verlammen. Ik zal tot niets meer in staat zijn.’ Het is belangrijk om stress en zorgen los te laten. Zo vroeg als je kunt. Accepteer je situatie en richt je aandacht op wat je wel kunt doen. Vergeet niet om het glas water op tijd neer te zetten.
Hieronder een tekst die ik graag met je wil delen. Vervang "stress" voor chronisch ziek zijn of pijn of gewoon stress.
𝑬𝒆𝒏 𝒈𝒍𝒂𝒔 𝒘𝒂𝒕𝒆𝒓
Een leraar psychologie loopt rond in het klaslokaal en vertelt over het omgaan met stress. De leraar heeft een glas water in zijn hand. Alle leerlingen verwachten de vraag of het glas halfvol of halfleeg is. In plaats daarvan vraagt de leraar met een glimlach op zijn gezicht: ‘Hoe zwaar is dit glas?’ De leerlingen geven antwoorden variërend van 25 gram tot 200 gram. De leraar antwoordt: ‘Het absolute gewicht doet er niet toe. De zwaarte hangt vooral af van hoe lang ik het vasthoud. Als ik het een minuut vasthoud, is het geen enkel probleem. Na een uur krijg ik pijn in mijn arm. En als ik het glas de hele dag vasthoud, zal mijn arm gevoelloos worden en verlammingsverschijnselen vertonen. Hoe langer ik het vasthoud, hoe zwaarder het wordt.’ De leraar vervolgde: ‘Stress en zorgen zijn als dat glas water. Er even aan denken is geen probleem. Als ik er langer aan denk, zal het me pijn gaan doen. Als ik er de hele dag aan denk, zal het me verlammen. Ik zal tot niets meer in staat zijn.’ Het is belangrijk om stress en zorgen los te laten. Zo vroeg als je kunt. Accepteer je situatie en richt je aandacht op wat je wel kunt doen. Vergeet niet om het glas water op tijd neer te zetten.
maandag 4 mei 2020 om 21:49
Mijn dochter kon haar rekenexamen wel gewoon doen... (ze had een 10, ben wat dat betreft wel echt trots op haar want op de basisschool kwam rekenen bij haar altijd slecht uit de bus).lientje69 schreef: ↑04-05-2020 12:14Heb nu even pauze, vandaag een on line lesdag weer. Sommige dingen vraag ik me echt af wat ik er doe, rekenen bijvoorbeeld, ik verveel me kapot. Maar mijn vervroegde examen gaat door Corona niet meer door, en ik ben dus verplicht het hele jaar les te volgen. Saaaaaai. Gaap.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
