zwanger en pijnstillers

Hoewel het niet 'mocht', heb ik tijdens de eerste weken van mijn zwangerschap ibuprofen geslikt, ik had toen een wortelkanaalontsteking. Dat deed zo'n verschrikkelijke pijn, dat de baby het laatste was waar ik aan dacht...



Nippo, bij mij heeft paracetamol nooit geholpen, ik slikte bij migraine altijd ibuprofen. Maar idd, tijdens zwangerschap nooit migraine gehad.

Bij mij ook nauwelijks Fleurtje (vandaar die migrainemiddelen), maar bij TO misschien wel. Ik behoor overigens tot die pechvogels die alleen maar meer aanvallen krijgen als ze zwanger zijn, maar bij de meeste vrouwen wordt het inderdaad minder.

quote:nippo schreef op 17 augustus 2008 @ 14:02:

Blumpke, om welk middel gaat dat? Ik heb ook migrainemiddelen gebruikt tijdens de zwangerschappen, in overleg met huisarts, gynaecoloog en neuroloog. Het is natuurlijk beter van niet want je neemt een zeker risico, maar de kwaal kan echt erger zijn dan het middel. Maar je hebt het over bloedingen, dus ik denk dat jij het over een ander middel hebt, ging het om een NSAID ofzo?



TO: van mijn gynaecoloog mag ik 8 paracetamol per dag (en die slik ik ook regelmatig). Verloskundigen zijn geen arts, en erg behoudend hierin (wat terecht is als het niet echt nodig is, maar soms is het helaas wel echt nodig).



Het was een middel waarbij er forse risico's konden optreden (verbloeding, onderontwikkeling, uitschakeling van organen, hypoglycemie, bradycardie, ademdepressies direct na geboorte, etc). Apotheker en neuroloog waren het geheel met mij eens.

Ik bedoelde met bloedverdunners eigenlijk de asperines, ibuprofen, etc.



2e gedeelte móet ik natuurlijk even op reageren : Verloskundigen zijn geen artsen, maar horen wel alles te weten (of te weten waar ze het juiste antwoord kunnen vinden) over medicijnen en zwangerschap.

Huisartsen weten er minder over (wat betreft zwangerschap) , of zijn er erg laks over, is mijn ervaring.(uiteraard niet iedereen over 1 kam scheren!)

Blumpke, ik lees hier heel vaak dat vk zeggen dat je bij problemen af en toe een paracetamol mag. Prima bij lichte klachten, maar in geval van migraine is dat echt geen oplossing, maar migraine is ook geen reden voor een begeleiding door een gynaecoloog. Terwijl een gynaecoloog in dit soort gevallen gewoon 8 paracetamol per dag adviseert als dat nodig is.



En natuurlijk weten vk gelukkig waar ze info over medicijnen en de zwangerschap moeten opzoeken, maar dat weet mijn huisarts ook en de apotheker heeft er nog meer verstand van. Het probleem is meer dat vk soms niet voldoende weten van de onderliggende ziektes om in te schatten of het middel inderdaad erger is dan de kwaal. Mijn vk schreef me ooit iets homeopathisch voor zonder me daarover te informeren, en een vk van een vriendin verwees huilbaby's door naar een alternatieve therapie waarvan ze duidelijk ook niet de voor- en nadelen kende. Daar wreekt zich toch wat mij betreft het feit dat het geen wetenschappelijke opleiding is en dat vk geen artsen zijn.



Overigens denk ik wel dat vk heel kundig zijn in het begeleiden van normaal verlopende bevallingen. De gynaecologen die ik ken bevallen allemaal het liefst onder begeleiding van een vk, maar ik ken geen een arts die thuis wil bevallen, dat vinden ze allemaal te risicovol. Toch opvallend, gezien de voorliefde van vk voor thuisbevallingen.

8 paracetamol per dag vind ik echt bizar veel.

Ook als je niet zwanger bent

vriendin is geopereerd tijdens haar zwangerschap (cyste aan haar eileiders) maar die mocht maar 6 paracetamol per dag van haar begeleidend arts; alleen in het ziekenhuis onder strenge controle hebben ze haar andere pijnstillers (ik meen opiaten) gegeven toen het echt niet meer uit te houden was van de pijn. Wellicht was haar arts te voorzichtig, kan, maar ik zou in géén geval op eigen houtje andere medicijnen dan paracetamol slikken als je zwanger wilt worden of zwanger bent. Inderdaad even langs de huisarts of gyn!

Calvijn, als je ze niet nodig hebt moet je ze natuurlijk ook niet gebruiken want geen paracetamol is gezonder. Maar alsmaar enorme pijn is ook niet gezond voor een baby, en bovendien niet altijd uit te houden voor de moeder, hoe graag ze dat ook zou willen.

Even een vraag, Nippo: waarom is het niet gezond voor een baby als de moeder pijn heeft?



(Vraag het meer voor mijzelf. Ben het topic met aandacht aan het volgen. Voor mijn zwangerschap slikte ik tenminste vier naproxen per dag en sinds ik zwanger ben, ben ik daar uiteraard mee gestopt. Ik verga van de pijn, maar mijn gyn wil niet verder dan paracetamol en laat dát nou geen zak helpen. Ben enorm van de ene op de andere voet aan het hinken of ik door wil pakken, naar academisch gaan en kijken of die wel wat voor me kunnen betekenen, of dat ik moet berusten, want beter pijn dan medicijnen. Ofzo. Dus vandaar, dat je je niet aangevallen voelt ofzo )

ik vermoed dat nippo doelt op stress en stresshormonen die vrij komen als je echt pijn hebt en dan de hele dag door.

calvijn, 8 paracetamol per dag is een normale dosering voor mensen die veel pijn hebben of na een operatie. Paracetamol is een apart goedje, 1 doosje tegelijk en je gaat dood, 8 per dag en er is niks aan de hand. Natuurlijk slik je niet voor je lol paracetamol, maar het is een tamelijk onschuldige pijnstiller, behalve als je koorts wil monitoren.



Nippo. dat van wat je schrijft over artsen herken ik, maar vergeet niet dat artsen alleen maar geroepen worden bij bevallingen die niet goed gaan of waarbij het mis gaat (ik zou zelf ook nooit thuis willen bevallen, ken ook te veel voorbeelden), maar hun beeld is wel wat vertekend.

Klopt wat je zegt Arwen, artsen zien alleen de probleemgevallen. Maar aan de andere kant heb je geen garantie dat je zelf geen probleemgeval bent natuurlijk.



Roque, ik voel me helemaal niet aangevallen . Het is inderdaad zoals Arwen zegt, het probleem zou kunnen zijn de stress en de stresshormonen. Sterkte ermee, ik hoop dat er misschien alternatieve medicatie voor je is. Informeer anders eens bij je apotheek, die hebben soms hele goede suggesties.



Over die 8 paracetamol per dag: die moet je natuurlijk niet dagelijks gebruiken over langere periodes, want dan wordt het wel een probleem. Maar met tussenpozen 8 per dag zou geen kwaad moeten kunnen.

Daar heb ik nog niet eens aan gedacht.



Wat voor gevolgen kan stress en stresshormonen hebben op de ongeboren vrucht? Want in zoverre is er bij mij niets te merken dat kind goed groeit en lekker ronddobbert enzo.

Te veel stresshormonen in de zwangerschap zouden consequenties kunnen hebben voor het kind later in het leven. Daar merk je nu dus niets van. Het is wel onduidelijk hoeveel stress je daarvoor zou moeten hebben.

of inderdaad op de groei, maar daar is gelukkig geen sprake van. Sterkte roque.

O, dus nu moet ik me ook nog zorgen maken als ik géén pijnstilling slik



Dank Arwen!

Nippo, ik ga de discussie niet aan



Ik kan alleen zeggen, dat ik wat betreft pijnstilling een hoop weet en dat ik altijd RIVM of de apotheker om advies vraag en zeker geen huisarts. En daar blijk ik vaak goed aan gedaan te hebben.



En kiezen tussen pijn of een medicijn is kiezen tussen twee kwaden, hoe dan ook. Op het moment dat je je kind met medicijnen in groot gevaar brengt, vraag ik me af of je dat ervoor over hebt. Zeker als je dit al voor je zwangerschap weet.

Dan hoef je net zo goed niet meer te stoppen met roken, alcohol, rauw vlees etc.

Blumke, wat zeg je me nou?! Hoe kóm je erbij om noodzakelijk medisch ingrijpen (en geloof me: een gynaecoloog schrijft echt geen medicijnen voor z'n eigen lol voor) te vergelijken met niet stoppen met roken, alcohol, rauw vlees, etc? Ik val echt van mijn stoel hier hoor! Júist jij zou moeten weten dat het gecontroleerd voorschrijven van medicatie vele, vele malen minder risico's oplevert dan de dingen die jij even boud opsomt. Met deze uitspraak bewijs je volgens mij precíes de stelling van Nippo, dat verloskundigen, omdat ze geen arts zijn, te weinig inzicht hebben in ziektes en dus géén inzicht hebben in de noodzakelijkheid van de behandeling van die ziektes.



Heb je enig benul van wat pijn met je lijf doet? Dat levert stress op. Hele echte (chronische) stress. En jij zou toch als verloskundige moeten weten dat aan stress tijdens de zwangerschap óók risico's kleven die niet misselijk zijn. Denk aan miskraam, hoge bloeddruk, vroeggeboorte, groeiachterstand, geboorteafwijkingen. Als je die risico's kunt voorkomen door -onder toezicht en gecontroleerd door een kundige specialist- de juiste pijnmedicatie te gebruiken, dan kan het wel degelijk zo zijn dat de risico's van pijnbestrijding vele malen opwegen tegen de risico's van de medicatie daarvoor. Zeker als de behandeling met die medicatie zo beperkt mogelijk wordt gehouden (kortdurend, kleine doseringen, precies wat je zelf ook kunt lezen in het farmacotherapeutisch kompas bij bijvoorbeeld ibuprofen), dan kan het wel degelijk zo zijn dat de (relatief kleine) nadelen van die medicatie opwegen tegen de (bij zeer sterke chronische pijn relatief grote) nadelen van de stress die dat een zwangere vrouw oplevert als ze die medicatie níet slikt. Maar, zoals Nippo zeer terecht stelt: die afweging moet gemaakt worden door een arts, door een specialist. Eentje die ervaring heeft met zwangerschap, ziekte en medicijngebruik (anders dan enkel de categorie 1 medicijnen in de indeling van het RIVM). Eentje die snapt dat niet stoppen met roken (eigen keuze) iets totaal, maar dan ook echt totáál anders is dan tegen wil en dank een ziekte hebben die de zwangerschap risico's geeft. Ben d'r verdorie echt kwaad om.



Ik heb zelf tijdens mijn zwangerschap cortico's gekregen voor de longrijping van mijn dochter. Pure stresshormonen. En ik heb aan den lijve ondervonden wat zo'n overdosis stress doet met zowel jezelf als met een foetus. Mijn bloedwaarden raakten volledig van slag en mijn kind kreeg een veel hogere hartslag, herstelde haar hartslag moeilijker en aan al haar bewegingen kon ik voelen hoe ontzettend onbehaagelijk zij zich voelde in mijn baarmoeder. Ze stompte me helemaal blauw van binnen van de stress(hormonen) die via mijn bloedbaan rechtstreeks bij haar terecht kwam(en). Pas twee dagen na toediening van de cortico's werd ze weer wat rustiger.



Ik heb zelf tijdens mijn zwangerschap ook andere medicatie moeten gebruiken. Medicatie waarvan een andere arts had gezegd dat hij ze niet toe wilde dienen, vanwege de risico's. Ik was totáál overstuur, want nu liep mijn kind Groot Gevaar.

Godzijdank kreeg ik een arts aan mijn bed die me uitlegde wat de risico's werkelijk waren (die waren verwaarloosbaar) en wat de risico's waren van het níet behandelen van deze complicatie. Hij stelde mij gerust, zodat ik begreep dat deze behandeling in mijn geval het beste was wat ze konden doen.



Natuurlijk ga je een gezonde zwangere niet behandelen met medicatie. Maar als je ondragelijk veel pijn lijdt (en in het geval van Roque bijvoorbeeld is daar sprake van) en je krijgt van artsen en verloskundigen zoals jij dit soort boude uitspraken toegeslingerd, dan durf je dus niet meer te vragen om iets wat in jouw specifieke situatie geen luxe maar noodzaak is.



Ik ben zoals je misschien wel merkt ontzettend pissed over je uitspraak. Kan er met mijn verstand niet bij dat iemand met een beroep als het jouwe zó'n vergelijking trekt. Je zou ook gewoon iemand gerust kunnen stellen, kunnen zeggen dat dit oordeel, of pijnmedicatie noodzakelijk is, geveld moet worden door een goede specialist. Liefst in een academisch ziekenhuis, omdat ze daar tenminste een fatsoenlijke dosis ervaring hebben met de combinatie medicijngebruik en zwangerschap.

Jij bent geen arts. Als iemand aangeeft zich zorgen te maken om -in haar ogen ondragelijke- pijn; als iemand aangeeft zo veel pijn te hebben dat ze normaal gesproken geen dag zónder pijnmedicatie leeft, dan is het enige juiste advies wat jij kunt geven: ga naar een goede gynaecoloog en overleg dáár wat er wél mogelijk is.



Potverdrie, je zit gewoon mensen met pijn in een verdomhoek te zetten door je vergelijking. Terwijl pijn een klacht is waarvan je sowieso al snel het gevoel hebt dat je je aanstelt, want pijn is subjectief, dus je kunt niet aan de hand van bloedonderzoek o.i.d. staven dat de pijn die jij hebt echt ondragelijk is.



Ik wist ook voor mijn zwangerschap al dat de kans groot was dat ik medicijnen zou moeten gebruiken. Godzijdank ging het bij mij dan tenminste nog om aantoonbare zaken, zodat ik niet de strijd aan hoefde of mijn klachten wel erg genoeg waren (al is dat, oh ironie, uiteindelijk wel gebeurd, omdat ik volgens de verloskundige van dienst "net op de grenswaarde" zat en "tja, dan kon ze me niet helpen"... tegen alle afspraken met de gynaecoloog in. )

Volgens jou had ik dan net zo goed ook maar gewoon rauw vlees kunnen eten, kunnen roken en alcohol kunnen drinken. Alsof het gebruik van genotsmiddelen ook maar in de verste verte vergelijkbaar is met het hebben van een ziekte.



Bah bah bah. Ben d'r gewoon beroerd van.



(En ga nu op vakantie, dus ik ga niet terugpraten. Maar ik móest dit kwijt, want ik vind dat je moet weten wat dit bij iemand los kan maken. En dan ben ik niet eens meer zwanger en -de gode zij dank- met behulp van al die medicatie moeder geworden van een fantastisch kind die het fantastisch doet. Kun je nagaan hoe dit aan kan komen als je nog wél stijf staat van de hormonen. )

Zo Blumpke, jij durft. Ik ben dan wel niet zwanger en zal dat ook nooit (kunnen) worden, maar zelfs bij mij gaan de haren overeind staan als ik je kromme vergelijking lees. Voor alle duidelijkheid: rood vlees, roken en alcohol heb je níet nodig om normaal te kunnen leven en kun je dus gewoon laten staan. Voor medicijnen gaat die vlieger lang niet altijd op.

Ik vind het een beetje eng als verloskundigen de arts uit gaan hangen.

IK vatte de opmerking van Blumpke in eerste instantie op als reactie op "haar" geval, waarbij de patiënt wel naar de huisarts luisterde en niet naar haar (en de gyn?) en waarbij het kind schade heeft opgelopen. Waarbij ik dan nog steeds denk dat je de vergelijking zoals gemaakt niet moet trekken. Ben het verder namelijk wel eens met Qwertu's relaas



Blumke, hoe zie jij de gevolgen van (chronische) pijn en bijkomend stresshormoon dan, ten opzichte van (gecontroleerd) medicijngebruik? Ik ben nu 15 weken zwanger en heb daarvan in elk geval 14 weken (de eerste week durf ik niet meer met zekerheid te zeggen) geen pijnstilling gebruikt. Ik slaap erg slecht 'snachts, vanwege pijn. Ik kan eigenlijk weinig anders dan op de bank zitten, vanwege pijn. Ga ik een dag naar vriendinnen, of boodschappen doen, dan wéét ik van tevoren dat ik dat moet bezuren. Ik ben op mijn tandvlees doorgegaan met werken (weliswaar halve dagen) tot het onmogelijk was (nu een week geleden). En ik moet nog 25 weken... En toch wil jij, ook in mijn geval, beweren dat ik als ik aan de pijnstilling ga (wat ik dus nog steeds aan het afwegen ben), dat ik dan net zo goed de filet american en de gerookte zalm danwel sushi naar binnen kan schuiven? Net als dat glaasje port 'savonds (alsof dat mag met medicijngebruik )?

Roque, wat mijn gyn tegen me zei over de eerste medicatie waar ik mee moest beginnen om op de been te blijven, is dat het vele, vele malen belangrijker was dat ik op de been bleef, dat is heel nadrukkelijk afgewogen tegen de risico's die met medicijngebruik samenhangen. (Waarbij het uiteraard gaat om medicijnen die niet vallen in de vierde categorie van de richtlijnen van het RIVM: sowieso nooit gebruiken tijdens de zwangerschap.)

Uitputting door stress (en voor je lijf is zowel ziekte als pijn als uitputting stress) kan wel degelijk je zwangerschap schaden. Ik heb zelf heel sterk het gevoel dat de dreigende vroeggeboorte met 23 (!) weken een rechtstreeks gevolg is geweest van de ziektestress die ik gehad heb tijdens de zwangerschap. Ik heb ook heel sterk het gevoel dat de strikte bedrust die daarop volgde mijn zwangerschap gered heeft.



Nu speelden er bij mijn zwangerschap meer mechanismes een rol dan alleen uitputting en stress, maar de mogelijke gevolgen van het één en het ander ontlopen elkaar niet zo veel. Als ik zie hoe veel jij lijdt onder je pijn (en in aanmerking genomen hoe veel pijnstilling je slikte vóór je zwanger werd, bij pijn die volgens mij minder zwaar was dan wat je nu te verstouwen krijgt), dan is het in mijn ogen alleen maar zeer gerechtvaardigd dat je pijnstilling krijgt.



Ik heb tijdens mijn zwangerschap te maken gehad met bewustzijnverlies door de uitputting. Ik maak me erge zorgen om jouw welzijn, zeker als ik lees dat je naast de uitputting die pijn an sich al oplevert, ook nog eens niet kunt slapen van de pijn. Ik hoop oprecht dat je je door uitspraken zoals die hier door sommigen gedaan worden er niet van laat weerhouden om de stappen te zetten die volgens mij in jouw geval noodzaak zijn en zeker geen luxe.



Zo. En dan ga ik nu op vakantie.

Q,ik denk niet dat mijn pijn nu (veel) erger is dan voor de zwangerschap. Ik denk alleen wel dat ik 'm toen onderdrukte, dus had ik er minder last van dan nu



Heb net bij de gyn overigens dyclofenac meegekregen. Volgens het handboek van de RIVM tussen de 13 en de 26 weken bij incidenteel gebruik geen probleem. Hoewel geen dagelijkse pijnstilling is drie keer per week al vele malen beter dan niets

Hè, Roque, ben héééél blij dit bericht nog even voor de vakantie te lezen. Dit lucht me ontzettend op, dat je in ieder geval weer een achterdeur hebt als je het niet meer trekt.

Toch even een kleine reactie op wat eerder geschreven is, ik ben zelf arts en wil toch het liefst thuis bevallen als alles er goed uitziet dus dat alle artsen in het ziekenhuis willen bevallen is niet waar. In mijn ogen is een normale bevalling iets heel natuurlijks wat je prima onder leiding van een verloskundige in je huis kan doen en niet een medische aandoening waarvoor je naar het ziekenhuis moet.

Wat betreft de pijnstilling, inderdaad liever niet maar stress is ook niet goed dus iom een arts, de ene huisarts is hier beter in dan de andere, een middenweg proberen te zoeken

quote:qwertu schreef op 19 augustus 2008 @ 01:14:

Blumke, wat zeg je me nou?! Hoe kóm je erbij om noodzakelijk medisch ingrijpen (en geloof me: een gynaecoloog schrijft echt geen medicijnen voor z'n eigen lol voor) te vergelijken met niet stoppen met roken, alcohol, rauw vlees, etc? Ik val echt van mijn stoel hier hoor! Júist jij zou moeten weten dat het gecontroleerd voorschrijven van medicatie vele, vele malen minder risico's oplevert dan de dingen die jij even boud opsomt. Met deze uitspraak bewijs je volgens mij precíes de stelling van Nippo, dat verloskundigen, omdat ze geen arts zijn, te weinig inzicht hebben in ziektes en dus géén inzicht hebben in de noodzakelijkheid van de behandeling van die ziektes.





Qwertu, die uitspraak was sarcastisch bedoeld! Ik had niet verwacht dat je zó fel zou reageren en dat dat niet duidelijk was!

Ik weet héél goed wat pijn inhoudt. Ik heb een aantekening waardoor ik ook (sterkere) pijnstillers mag voorschrijven (nee, ben geen klinische vk), waaronder ook tramal, pethedine (een opiaat dus), phenergan (is overigens geen pijnstiller, maar wordt gebruikt als slaapmiddel) en nog een aantal anderen.

Maar ik wilde ermee zeggen (wat jij ook zegt) dat er wel wat meer bij komt kijken dan een stugge vk.



Het irriteert me gewoon dat heel veel mensen geen idee hebben wat het inhoudt om verloskundige te zijn. Het is niet gezellig een babbeltje maken en eens kijken of de baby met zijn hoofd naar beneden ligt. Het is constant afwegingen maken, acute verloskunde, etc etc. Ik heb ook een aantekening uitwendige versie, iets dat niet elke gyn mag/kan, ik prik ook infusen, reanimeer en verdoof. En als ik straks mijn master ga doen (vind mezelf er nu nog te jong voor), ben ik ook dr. Wat ben ik dan meer dan nu?



Terugkomend op het onderwerp: naar mijn mening moet je bij voorkeur naar de desbetreffende arts voor medicatie en niet (per see) bij een gyn of een huisarts. Voor migraine bij een neuroloog of pijnarts, etc.