Kinderen
alle pijlers
12-jarige zoon aan het puberen geslagen!!!!
zondag 27 april 2008 om 17:44
Hellup, mijn 12-jarige zoon is aan het puberen geslagen!
Die lieve jongen (iedereen zei altijd dat ik maar bofte met zo'n leuke en lieve zoon en dat vond ik zelf ook!), herken ik nu soms bijna niet meer. Het gaat met vlagen. Vorig jaar toen we op vakantie waren heb ik hem voor het eerst zo meegemaakt. Ineens enorm dwars, gevoel dat hij oneerlijk behandeld wordt, grote mond, enz. Ik dacht "Wat is Dit...!" Gelukkig ging het na een paar dagen weer over. Daarna ging het een hele tijd goed. Maar nu is het dus sinds zo'n twee weken helemaal mis. Hij is werkelijk niet te harden thuis, ik kan niets goed doen in zijn ogen, krijg overal commentaar op, mijnheer loopt hier de hele boel te bepalen, kritiek op het eten, beheert de afstandsbediening van de TV, zit z'n zusje te jennen, doet niets wat hem gevraagd wordt, en een hele grote mond naar mij toe. Dit dus nu al zo'n 2 weken. Vanochtend kwam hij beneden en antwoordde hij niet op mijn "goedemorgen". Ik heb thee voor hem gezet en ben me gaan douchen. Toen ik daarna weer beneden kwam en voorstelde dat hij zijn kleren aan zou doen (want hij liep nog in zijn pyama) om daarna samen wat leuks te gaan doen vandaag kreeg ik een snauw van: "nou nou, dat zal wel weer wat geweldigs zijn maar niet heus..." Toen knapte er iets bij mij. Ik heb hem (voor het eerst in mijn leven!) een pets gegeven, hem gesommeerd zich aan te kleden en hem het huis uitgezet met de mededeling dat hij niet meer thuis hoefde te komen tot hij weer normaal kan doen.
Zelf heb ik daarna de auto gepakt en ben ik naar mijn ouders gereden om af te koelen. Inmiddels is het 17.34 uur en is hij nog niet thuis..
Wat nu? En wie herkent zich hierin? En hoe ga jij hier mee om? Want dit gaat niet goed zo..
(ps. ik ben overigens alleenstaand moeder. Vader is normaliter ook wel in beeld maar momenteel met vakantie..)
Die lieve jongen (iedereen zei altijd dat ik maar bofte met zo'n leuke en lieve zoon en dat vond ik zelf ook!), herken ik nu soms bijna niet meer. Het gaat met vlagen. Vorig jaar toen we op vakantie waren heb ik hem voor het eerst zo meegemaakt. Ineens enorm dwars, gevoel dat hij oneerlijk behandeld wordt, grote mond, enz. Ik dacht "Wat is Dit...!" Gelukkig ging het na een paar dagen weer over. Daarna ging het een hele tijd goed. Maar nu is het dus sinds zo'n twee weken helemaal mis. Hij is werkelijk niet te harden thuis, ik kan niets goed doen in zijn ogen, krijg overal commentaar op, mijnheer loopt hier de hele boel te bepalen, kritiek op het eten, beheert de afstandsbediening van de TV, zit z'n zusje te jennen, doet niets wat hem gevraagd wordt, en een hele grote mond naar mij toe. Dit dus nu al zo'n 2 weken. Vanochtend kwam hij beneden en antwoordde hij niet op mijn "goedemorgen". Ik heb thee voor hem gezet en ben me gaan douchen. Toen ik daarna weer beneden kwam en voorstelde dat hij zijn kleren aan zou doen (want hij liep nog in zijn pyama) om daarna samen wat leuks te gaan doen vandaag kreeg ik een snauw van: "nou nou, dat zal wel weer wat geweldigs zijn maar niet heus..." Toen knapte er iets bij mij. Ik heb hem (voor het eerst in mijn leven!) een pets gegeven, hem gesommeerd zich aan te kleden en hem het huis uitgezet met de mededeling dat hij niet meer thuis hoefde te komen tot hij weer normaal kan doen.
Zelf heb ik daarna de auto gepakt en ben ik naar mijn ouders gereden om af te koelen. Inmiddels is het 17.34 uur en is hij nog niet thuis..
Wat nu? En wie herkent zich hierin? En hoe ga jij hier mee om? Want dit gaat niet goed zo..
(ps. ik ben overigens alleenstaand moeder. Vader is normaliter ook wel in beeld maar momenteel met vakantie..)
zondag 27 april 2008 om 19:39
Mee eens, dat geeft ik toch ook aan? Als hij vindt dat hij geen kind meer is, moet ie dat maar laten zien. Pas dan wordt hij ook niet als kind behandelt.:
Nee, dat bedoel ik ook niet, Poezewoes, maar je kunt wel van een puber eisen dat hij jou geen grote bek geeft. En als hij dat wel doet, dan kan daar best een sanctie opstaan. Die van vanochtend was dan weliswaar niet zo handig (), maar een gepaste straf zou hier wel op zijn plaats zijn in mijn ogen.
Ik ben het wel met je eens hoor, daar niet van, maar vrijheid is wat mij betreft de beloning voor goed gedrag.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 20:47
Dat gevoel ken ik ook. Ik heb en doe hetzelfde. Daarbij komt ook nog dat je het alleen moet doen, vaak ook nog erbij werkt, en dat heeft weer het gevolg dat je vaak niet de energie hebt om de strijd aan te gaan. Tenminste dat heb ik zelf en veel andere alleenstaande moeders die ik ken.
Ik hoop echt dat het gesprek met zijn vader gaat helpen. Succes!!!
zondag 27 april 2008 om 20:59
Heel goed dat hij naar huis teruggefloten wordt (weliswaar van vader maar dat maakt niet uit).
Die logeerpartij is in mijn ogen een beloning die hij niet verdient.
Bovendien vind ik ook dat het een beetje de omgekeerde wereld is als hij uitmaakt of hij wel of niet thuiskomt. Hij heeft je niet eens om toestemming gevraagd??!!
Je hebt het inderdaad niet echt handig aangepakt vanochtend, maar dat weet je zelf nu inmiddels wel. Je bent ook maar een mens, en je kan eens uit je slof schieten wat achteraf misschien niet zo heel handig was. Een klap geven zou ik nooit doen, je geeft ze daarmee zó het verkeerde voorbeeld en laat ook zien dat je blijkbaar machteloos stond.
Misschien kun je volgende keer even diep ademhalen en zeggen: Als je heel de dag gaat zitten chagerijen ga je dat maar op je kamer doen. Of hem gewoon eens laten, dat gedrag hoort bij een puber, hij hoeft toch niet persé altijd gezellig te zijn met jou? Maar zeggen dat hij niet thuis hoeft te komen voor hij weer gezellig kan doen vind ik echt niet kunnen, het is namelijk ook zijn huis! Het lijkt me een heel onzeker bestaan als je puber bent met bijbehorend chaggo gedrag en word je op straat gezet, hij moet zich wel veilig voelen ook nu zichzelf te zijn. (Wat dan weer niet betekent dat hij de dienst uitmaakt en iedereen afsnauwt)
Sterkte iniedergeval, voel je maar niet schuldig verder. Ik heb zelf een dochter van 11 die ook al aan de gang is, dus ik weet hoe het soms is...
Die logeerpartij is in mijn ogen een beloning die hij niet verdient.
Bovendien vind ik ook dat het een beetje de omgekeerde wereld is als hij uitmaakt of hij wel of niet thuiskomt. Hij heeft je niet eens om toestemming gevraagd??!!
Je hebt het inderdaad niet echt handig aangepakt vanochtend, maar dat weet je zelf nu inmiddels wel. Je bent ook maar een mens, en je kan eens uit je slof schieten wat achteraf misschien niet zo heel handig was. Een klap geven zou ik nooit doen, je geeft ze daarmee zó het verkeerde voorbeeld en laat ook zien dat je blijkbaar machteloos stond.
Misschien kun je volgende keer even diep ademhalen en zeggen: Als je heel de dag gaat zitten chagerijen ga je dat maar op je kamer doen. Of hem gewoon eens laten, dat gedrag hoort bij een puber, hij hoeft toch niet persé altijd gezellig te zijn met jou? Maar zeggen dat hij niet thuis hoeft te komen voor hij weer gezellig kan doen vind ik echt niet kunnen, het is namelijk ook zijn huis! Het lijkt me een heel onzeker bestaan als je puber bent met bijbehorend chaggo gedrag en word je op straat gezet, hij moet zich wel veilig voelen ook nu zichzelf te zijn. (Wat dan weer niet betekent dat hij de dienst uitmaakt en iedereen afsnauwt)
Sterkte iniedergeval, voel je maar niet schuldig verder. Ik heb zelf een dochter van 11 die ook al aan de gang is, dus ik weet hoe het soms is...
zondag 27 april 2008 om 21:36
Lieve Ingeling,
ik ben ook doorgeslagen in mijn pubertijd: huilbuien, krijsen dat ik mijn ouders haat, niks meer leuk vinden van wat zij deden, me voor hen schamen... En dat terwijl ik op de basisschool echt een moederskindje was.
Als ik nu terugkijk dan zie ik dat ik me voornamelijk tegen mijn moeder zo gedroeg en dat terwijl zij veel meer dan mijn vader haar best deed om lief en begrijpend te zijn. Mijn vader strafte me als ik een rotbui had en negeerde me verder, mijn moeder ging onderhandelen en werd verdrietig.
Met dat verdriet van mijn moeder kon ik als puber helemaal niks. Ik snapte ook niet goed dat het haar verdrietig maakte. Ik vond haar gewoon stom.
Mijn opstandige gedrag was trouwens ook een gevolg van de nieuwe situatie op school. Ik viel een beetje buiten de boot en liep dus op school zó op mijn tenen dat de frustratie daarover er thuis uitkwam. Dat hoeft bij jouw zoon helemaal niet zo te zijn, maar ik zou als ik jou was wel mijn ogen open houden.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat ik me aansluit bij de rest: jij moet de regels maken en uiteindelijk wordt het dan plezieriger. Hoe moeilijk het ook is om streng te zijn voor je lieve kind.
Verder heb ik in onze situatie gemerkt dat het het beste is om alles goed uit te praten en het liefst zo snel mogelijk. Kun je misschien nog naar de vader toegaan vanavond en met z'n drieën het gesprek voeren? Of anders je zoon aan de lijn krijgen? Ik denk dat het belangrijk is om zo eerlijk mogelijk tegen hem te zijn. Dat je je rot voelde door zijn gedrag maar ook dat je je daardoor te veel hebt laten gaan. Dat je dat niet deed omdat je hem niet leuk vindt, maar juist omdat je hem zo graag ziet. En eventueel dat je wilde dat het weer zo gezellig was als jij het vond.
Bied in ieder geval je excuses aan. Jij bent ook maar een mens en het is voor je zoon alleen maar goed om te zien dat jij ook fouten maakt en dat je daarvoor uit durft te komen.
De kans is groot dat hij koppig is en vindt dat hij niks verkeerd heeft gedaan. Laat het dan maar, jij hoeft je gelijk niet te halen. Als je in de toekomst duidelijker bent en het heft in handen houdt dan komt het vast wel goed. Die leuke knul die het was is heus niet ineens verdwenen.
Ik hoop dat je straks met een beter gevoel naar bed gaat omdat jullie het met elkaar een beetje konden oplossen. En sterkte!
ik ben ook doorgeslagen in mijn pubertijd: huilbuien, krijsen dat ik mijn ouders haat, niks meer leuk vinden van wat zij deden, me voor hen schamen... En dat terwijl ik op de basisschool echt een moederskindje was.
Als ik nu terugkijk dan zie ik dat ik me voornamelijk tegen mijn moeder zo gedroeg en dat terwijl zij veel meer dan mijn vader haar best deed om lief en begrijpend te zijn. Mijn vader strafte me als ik een rotbui had en negeerde me verder, mijn moeder ging onderhandelen en werd verdrietig.
Met dat verdriet van mijn moeder kon ik als puber helemaal niks. Ik snapte ook niet goed dat het haar verdrietig maakte. Ik vond haar gewoon stom.
Mijn opstandige gedrag was trouwens ook een gevolg van de nieuwe situatie op school. Ik viel een beetje buiten de boot en liep dus op school zó op mijn tenen dat de frustratie daarover er thuis uitkwam. Dat hoeft bij jouw zoon helemaal niet zo te zijn, maar ik zou als ik jou was wel mijn ogen open houden.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat ik me aansluit bij de rest: jij moet de regels maken en uiteindelijk wordt het dan plezieriger. Hoe moeilijk het ook is om streng te zijn voor je lieve kind.
Verder heb ik in onze situatie gemerkt dat het het beste is om alles goed uit te praten en het liefst zo snel mogelijk. Kun je misschien nog naar de vader toegaan vanavond en met z'n drieën het gesprek voeren? Of anders je zoon aan de lijn krijgen? Ik denk dat het belangrijk is om zo eerlijk mogelijk tegen hem te zijn. Dat je je rot voelde door zijn gedrag maar ook dat je je daardoor te veel hebt laten gaan. Dat je dat niet deed omdat je hem niet leuk vindt, maar juist omdat je hem zo graag ziet. En eventueel dat je wilde dat het weer zo gezellig was als jij het vond.
Bied in ieder geval je excuses aan. Jij bent ook maar een mens en het is voor je zoon alleen maar goed om te zien dat jij ook fouten maakt en dat je daarvoor uit durft te komen.
De kans is groot dat hij koppig is en vindt dat hij niks verkeerd heeft gedaan. Laat het dan maar, jij hoeft je gelijk niet te halen. Als je in de toekomst duidelijker bent en het heft in handen houdt dan komt het vast wel goed. Die leuke knul die het was is heus niet ineens verdwenen.
Ik hoop dat je straks met een beter gevoel naar bed gaat omdat jullie het met elkaar een beetje konden oplossen. En sterkte!
zondag 27 april 2008 om 21:52
Hoi,
Ik ben inmiddels 2 jaar verder met een zoon van 14 die een echte puber is.
Mijn ervaring is dat alles wat wij gezellig vinden je beter kunt laten, want dat zien de heren als betuttelen.
Vraag ze iets, deel het meer mede, geef ze geen keuze en wees heel consequent en geef duidelijk de huisregels aan, want ze wonen wel met je onder één dak, maar jij bepaalt de regels zolang ze geen huur/hypotheek betalen.
Houd je hart vast, laat ze ontdekken, want het meeste leren ze door op hun bek te gaan (hoe hard dat voor ons moeders is).
Heel veel sterkte, want ik vind het een heel zware tijd de pubertijd, veel zwaarder dan ik ooit had verwacht.
Groetjes
X
Ik ben inmiddels 2 jaar verder met een zoon van 14 die een echte puber is.
Mijn ervaring is dat alles wat wij gezellig vinden je beter kunt laten, want dat zien de heren als betuttelen.
Vraag ze iets, deel het meer mede, geef ze geen keuze en wees heel consequent en geef duidelijk de huisregels aan, want ze wonen wel met je onder één dak, maar jij bepaalt de regels zolang ze geen huur/hypotheek betalen.
Houd je hart vast, laat ze ontdekken, want het meeste leren ze door op hun bek te gaan (hoe hard dat voor ons moeders is).
Heel veel sterkte, want ik vind het een heel zware tijd de pubertijd, veel zwaarder dan ik ooit had verwacht.
Groetjes
X
zondag 27 april 2008 om 22:15
Euh, die toestemming had moeder indirect dus wel gegeven, door hem te zeggen dat hij pas weer thuis hoefde te komen als hij weer normaal kon doen..... Dat is een redelijk open einde. Maar ja, dat heeft TO nu ook wel door.:
Heel goed dat hij naar huis teruggefloten wordt (weliswaar van vader maar dat maakt niet uit).
Die logeerpartij is in mijn ogen een beloning die hij niet verdient.
Bovendien vind ik ook dat het een beetje de omgekeerde wereld is als hij uitmaakt of hij wel of niet thuiskomt. Hij heeft je niet eens om toestemming gevraagd??!!
Je hebt het inderdaad niet echt handig aangepakt vanochtend, maar dat weet je zelf nu inmiddels wel. Je bent ook maar een mens, en je kan eens uit je slof schieten wat achteraf misschien niet zo heel handig was. Een klap geven zou ik nooit doen, je geeft ze daarmee zó het verkeerde voorbeeld en laat ook zien dat je blijkbaar machteloos stond.
Misschien kun je volgende keer even diep ademhalen en zeggen: Als je heel de dag gaat zitten chagerijen ga je dat maar op je kamer doen. Of hem gewoon eens laten, dat gedrag hoort bij een puber, hij hoeft toch niet persé altijd gezellig te zijn met jou? Maar zeggen dat hij niet thuis hoeft te komen voor hij weer gezellig kan doen vind ik echt niet kunnen, het is namelijk ook zijn huis! Het lijkt me een heel onzeker bestaan als je puber bent met bijbehorend chaggo gedrag en word je op straat gezet, hij moet zich wel veilig voelen ook nu zichzelf te zijn. (Wat dan weer niet betekent dat hij de dienst uitmaakt en iedereen afsnauwt)
Sterkte iniedergeval, voel je maar niet schuldig verder. Ik heb zelf een dochter van 11 die ook al aan de gang is, dus ik weet hoe het soms is...
Verder ben ik het wel eens met je posting.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 22:41
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb er echt wat aan.
Maar The Empress, even wat rechtzetten hoor, ik heb het zeker niet niet tegen mijn zoon gezegd dat hij pas thuis mag komen als hij weer gezellig gaat doen, maar ik heb gezegd dat hij thuis mag komen als hij weer normaal gaat doen.
Hij hoeft zeker niet altijd gezellig te zijn/ doen, maar wel een beetje normaal graag. En dat betekent geen grote mond, enz.
Ik zit nu met spanning te wachten op het telefoontje van zijn vader..
Maar The Empress, even wat rechtzetten hoor, ik heb het zeker niet niet tegen mijn zoon gezegd dat hij pas thuis mag komen als hij weer gezellig gaat doen, maar ik heb gezegd dat hij thuis mag komen als hij weer normaal gaat doen.
Hij hoeft zeker niet altijd gezellig te zijn/ doen, maar wel een beetje normaal graag. En dat betekent geen grote mond, enz.
Ik zit nu met spanning te wachten op het telefoontje van zijn vader..
zondag 27 april 2008 om 22:44
Ik vind je zoon wel jong om al te puberen. Meestal zijn meisjes eerder en jongens beginnen pas rond de 14..15...Is er echt niets anders aan de hand? Omdat je ook zegt dat het ineens 2 weken geleden begon.
Maar goed, natuurlijk zijn er wel 12 jarige jongenspubers dussss......Mijn zoons zijn nu bijna 14 en 16 en ik heb nog geen klagen. Ze hebben redelijk veel vrijheid bij ons, maar dingen gebeuren wel in overleg. En grote bekken tolereren m'n man en ik niet. Er kan gewoon gepraat worden. Tuurlijk kunnen ze mopperen en OOHHHH !!! en AAARRGGHHHH !!! mooperend weglopen. Jammer dan voor ze..ik laat ze. Als ouders van een puber moet je niet alles horen...Ze kunnen ook uren in hun kamertje doorbrengen. Dat doen pubers nou eenmaal. Moet ik ze dan naar beneden roepen en ze op de bank neerzetten om gezellig thee te drinken???
Laat ze lekker hun gang gaan en ze komen vanzelf. We hebben geregeld gezellige momenten met z'n allen.
Ze moeten zich aan een paar dingen houden bij ons. Ik wil dus weten waar ze zijn en/of hoe laat ze thuis zijn. En daar moeten ze zich aan houden anders bellen of sms-en. Ze doen hun best op school...klaar. Ze mogen lekker weg etc. als het huiswerk is gedaan, anders ben je weer vroeg thuis óf ga je nog niet weg.
En hou het een beetje gezellig thuis...en met elkaar. En alles loopt wonderwel goed!
Maar goed, natuurlijk zijn er wel 12 jarige jongenspubers dussss......Mijn zoons zijn nu bijna 14 en 16 en ik heb nog geen klagen. Ze hebben redelijk veel vrijheid bij ons, maar dingen gebeuren wel in overleg. En grote bekken tolereren m'n man en ik niet. Er kan gewoon gepraat worden. Tuurlijk kunnen ze mopperen en OOHHHH !!! en AAARRGGHHHH !!! mooperend weglopen. Jammer dan voor ze..ik laat ze. Als ouders van een puber moet je niet alles horen...Ze kunnen ook uren in hun kamertje doorbrengen. Dat doen pubers nou eenmaal. Moet ik ze dan naar beneden roepen en ze op de bank neerzetten om gezellig thee te drinken???
Laat ze lekker hun gang gaan en ze komen vanzelf. We hebben geregeld gezellige momenten met z'n allen.
Ze moeten zich aan een paar dingen houden bij ons. Ik wil dus weten waar ze zijn en/of hoe laat ze thuis zijn. En daar moeten ze zich aan houden anders bellen of sms-en. Ze doen hun best op school...klaar. Ze mogen lekker weg etc. als het huiswerk is gedaan, anders ben je weer vroeg thuis óf ga je nog niet weg.
En hou het een beetje gezellig thuis...en met elkaar. En alles loopt wonderwel goed!
zondag 27 april 2008 om 22:55
Nou, mijn posting en het telefoontje hebben elkaar gekruisd. Ik heb net de vader ook gesproken.
Mijn zoon was daar om 20.00 uur huilend thuisgekomen, zijn vader heeft een gesprek met hem gehad en mijn zoon had gezegd dat hij best kon begrijpen dat hij de laatste tijd niet altijd makkelijk was, maar dat hij mijn reactie daarop van vanmorgen toch wel erg overdreven vond.
Voorstel van mijn ex is nu om het bij ons allebei maar even te laten bezinken, donderdag hebben we weer contact.
Ik zal in tussentijd ook eens rondkijken naar een opvoeddeskundige hier in de buurt. Dan kan ik daar misschien eens een paar keer langsgaan om te bespreken hoe ik in bepaalde situaties met mijn puberende zoon het beste kan reageren. Mijn ex wil dan ook wel een keer meegaan maar het is in eerste instantie voor mij. Hij kan er nog wel redelijk mee omgaan, hij heeft meer overwicht op mijn zoon dan ik.
Pfff, we hebben het weer gehad.. Ik laat het nu even met rust. Mijn zoon draait de komende dagen wel weer bij, en ik ook wel weer. Maar van zo'n dag als vandaag hoef ik echt geen herhaling! Ik ben kapot en ga naar bed.
Heel erg bedankt voor jullie reacties vandaag! Het was fijn om even stoom af te kunnen blazen bij jullie en jullie tips te lezen!
Mijn zoon was daar om 20.00 uur huilend thuisgekomen, zijn vader heeft een gesprek met hem gehad en mijn zoon had gezegd dat hij best kon begrijpen dat hij de laatste tijd niet altijd makkelijk was, maar dat hij mijn reactie daarop van vanmorgen toch wel erg overdreven vond.
Voorstel van mijn ex is nu om het bij ons allebei maar even te laten bezinken, donderdag hebben we weer contact.
Ik zal in tussentijd ook eens rondkijken naar een opvoeddeskundige hier in de buurt. Dan kan ik daar misschien eens een paar keer langsgaan om te bespreken hoe ik in bepaalde situaties met mijn puberende zoon het beste kan reageren. Mijn ex wil dan ook wel een keer meegaan maar het is in eerste instantie voor mij. Hij kan er nog wel redelijk mee omgaan, hij heeft meer overwicht op mijn zoon dan ik.
Pfff, we hebben het weer gehad.. Ik laat het nu even met rust. Mijn zoon draait de komende dagen wel weer bij, en ik ook wel weer. Maar van zo'n dag als vandaag hoef ik echt geen herhaling! Ik ben kapot en ga naar bed.
Heel erg bedankt voor jullie reacties vandaag! Het was fijn om even stoom af te kunnen blazen bij jullie en jullie tips te lezen!
zondag 27 april 2008 om 22:56
Baseer je dat op eigen ervaring? Ik zie in mijn werk heel veel jongens die met 12 jaar al aardig in de puberteit schieten hoor, en ook vaak zomaar ineens. Soms is het na een grote uitbarsting ook ineens weer over, en soms ook niet. Hang van je kind af.
Kinderen uit gescheiden gezinnen komen vaak wat eerder in de puberteitsfase, dan kinderen waarvan de ouders niet gescheiden zijn. Maar dat is vrij logisch, als je weet dat kinderen door een scheiding sneller 'groot' worden.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 23:02
Ingeling, ik kan me voorstellen dat je het prettig vindt om het een paar dagen te laten rusten, maar ik denk wel dat het een goed idee zou zijn om morgen naar je ex toe te gaan om met je zoon te praten. De confrontatie uitstellen lijkt mij geen goed idee.
Jou zoon voelt nu dat hij fout zat, en kan in de komende dagen alleen maar redenen gaan verzinnen die zijn gedrag vergoeilijken. Ook zijn verblijf bij vader zonder confrontatie met jou, geeft hem wellicht het idee dat jij meer fout bent dan hij is. Ik denk dat het beter is als jullie nu beiden face to face excuus aanbieden voor jullie gedrag, nu het nog zo vers ligt. Even praten over hoe verder als hij weer thuis komt. En pas daarna even rust inlassen.
Jou zoon voelt nu dat hij fout zat, en kan in de komende dagen alleen maar redenen gaan verzinnen die zijn gedrag vergoeilijken. Ook zijn verblijf bij vader zonder confrontatie met jou, geeft hem wellicht het idee dat jij meer fout bent dan hij is. Ik denk dat het beter is als jullie nu beiden face to face excuus aanbieden voor jullie gedrag, nu het nog zo vers ligt. Even praten over hoe verder als hij weer thuis komt. En pas daarna even rust inlassen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 23:23
Het meeste is al gezegd, maar er viel me nog iets anders op: net schreef je dat hij niet per se altijd gezellig hoeft te zijn voor jou, maar eerder schreef je: "Ik wil het gewoon gezellig hebben met elkaar. Daar doe ik alles voor. Ik doe alles om het gezellig te hebben. Het helpt allemaal niets. Het maakt niet uit wat ik doe of laat. Het is gewoon verkeerd. Hij voelt zich verongelijkt, tekort gedaan, oneerlijk behandeld, ik weet het allemaal niet.."
Zou het kunnen dat jij door je eigen jeugd, scheiding etc. zelf veel behoefte hebt aan gezelligheid thuis, en dat tot nu toe je kinderen daar ook veel aan hebben bijgedragen (door meestal lief en gezellig te zijn) maar dat het nu heel moeilijk wordt om te accepteren dat je puberende zoon zich daar niet meer voor 'leent'? Pubers haten alles wat wij gezellig vinden, en zijn er ook actief op uit om gezelligheid de nek om te draaien. Dat zou voor jou wel eens extra moeilijk kunnen zijn... door je eigen behoeften. Probeer hier eens achter te komen. Ik vind het nl. opmerkelijk dat er iets in je knapte toen je zoon negatief deed over iets gezelligs doen met jou. Mij persoonlijk leek die opmerking een vrij normale puberopmerking, maar bij jou raakt dat een hele gevoelige snaar blijkbaar. Kan het dat hij jou met dergelijk vijandig gedrag een heel onveilig gevoel geeft, omdat hij je herinnert aan een aantal van je eigen levenservaringen? Probeer dat te scheiden van zijn (normale) pubergedrag. Anders worden het extra zware jaren, voor jou en voor hem!
sterkte meid, ik denk dat het wijs is om wat opvoedtips te krijgen als je zo van slag bent nu. hoop dat je snel wat handigheid krijgt in het omgaan met het pubergedrag!
Zou het kunnen dat jij door je eigen jeugd, scheiding etc. zelf veel behoefte hebt aan gezelligheid thuis, en dat tot nu toe je kinderen daar ook veel aan hebben bijgedragen (door meestal lief en gezellig te zijn) maar dat het nu heel moeilijk wordt om te accepteren dat je puberende zoon zich daar niet meer voor 'leent'? Pubers haten alles wat wij gezellig vinden, en zijn er ook actief op uit om gezelligheid de nek om te draaien. Dat zou voor jou wel eens extra moeilijk kunnen zijn... door je eigen behoeften. Probeer hier eens achter te komen. Ik vind het nl. opmerkelijk dat er iets in je knapte toen je zoon negatief deed over iets gezelligs doen met jou. Mij persoonlijk leek die opmerking een vrij normale puberopmerking, maar bij jou raakt dat een hele gevoelige snaar blijkbaar. Kan het dat hij jou met dergelijk vijandig gedrag een heel onveilig gevoel geeft, omdat hij je herinnert aan een aantal van je eigen levenservaringen? Probeer dat te scheiden van zijn (normale) pubergedrag. Anders worden het extra zware jaren, voor jou en voor hem!
sterkte meid, ik denk dat het wijs is om wat opvoedtips te krijgen als je zo van slag bent nu. hoop dat je snel wat handigheid krijgt in het omgaan met het pubergedrag!
maandag 28 april 2008 om 10:02
Het was even zoeken maar via de ene doorverwijzing naar de andere doorverwijzing heb ik zojuist dan toch contact gehad met een mevrouw van een Bureau voor Opvoedingsondersteuning. Het was een fijn gesprek en zij heeft mijn gegevens overgenomen en zal deze doorspelen naar de opvoedingsdeskundige. Hij/zij zal dan z.s.m. contact met mij opnemen voor een afspraak.
Zo, de eerste stap is gezet.
Maf is dat eigenlijk. Als je kinderen klein zijn word je van haver tot gort begeleid. Alles word je geleerd, van hoe je ze in de wieg moet leggen en een pamper moet omdoen, tot hoe je hun taalgevoel of spel kunt bevorderen. Maar als ze de puberleeftijd hebben bereikt, sta je er verder alleen voor..
Maar gelukkig toch niet helemaal, ik ben heel benieuwd straks..
Zo, de eerste stap is gezet.
Maf is dat eigenlijk. Als je kinderen klein zijn word je van haver tot gort begeleid. Alles word je geleerd, van hoe je ze in de wieg moet leggen en een pamper moet omdoen, tot hoe je hun taalgevoel of spel kunt bevorderen. Maar als ze de puberleeftijd hebben bereikt, sta je er verder alleen voor..
Maar gelukkig toch niet helemaal, ik ben heel benieuwd straks..
maandag 28 april 2008 om 10:15
Poezewoes, dank voor je advies maar ik ga nu niets forceren. Laat het maar even voor wat het is. Mijn zoon kan nu even bij zijn vader tot rust komen, en ik hier ook.
We komen aan het eind van de week weer bij elkaar, voor die tijd heb ik nog even contact met zijn vader. En dan praten we er over. Dan zijn we allemaal tot bedaren en bezinning gekomen.
Ik zie nu ook wel in dat het voornamelijk mijn probleem is. Dit gedrag hoort dus kennelijk bij de fase die mijn zoon nu blijkbaar ingaat ("de" puberteit) en voor mij is dit helemaal nieuw. Het gaat er dus vooral om dat ik leer hiermee om te gaan.
MissMara, wat mij deed knappen gisterenmorgen was inderdaad de ondankbaarheid die mijn zoon uitstraalde/ uitsprak nadat ik (ondanks ook op dat moment weer zijn slechte humeur) voorstelde wat leuks te gaan doen. Ik doe zo mijn best om het toch leuk te hebben met elkaar.
En dat refereer ik dan inderdaad aan mijn eigen jeugd. Bij ons thuis vroeger kon nooit wat, mijn ouders deden nooit wat leuks met ons. En ik probeer dat juist zo anders te doen met mijn kinderen. En dan krijg je deze reactie!
In de ogen van mijn zoon heb ik nu ook nooit wat goeds gedaan, hij trekt nu met terugwerkende kracht alles krom wat recht was. Ook leuke herinneringen van toen hij klein was. Alles was achteraf stom.. Ik vind het zo vreselijk ondankbaar. Heb ik me daar al die jaren voor uitgesloofd, denk ik dan..
Moeilijk hoor!
We komen aan het eind van de week weer bij elkaar, voor die tijd heb ik nog even contact met zijn vader. En dan praten we er over. Dan zijn we allemaal tot bedaren en bezinning gekomen.
Ik zie nu ook wel in dat het voornamelijk mijn probleem is. Dit gedrag hoort dus kennelijk bij de fase die mijn zoon nu blijkbaar ingaat ("de" puberteit) en voor mij is dit helemaal nieuw. Het gaat er dus vooral om dat ik leer hiermee om te gaan.
MissMara, wat mij deed knappen gisterenmorgen was inderdaad de ondankbaarheid die mijn zoon uitstraalde/ uitsprak nadat ik (ondanks ook op dat moment weer zijn slechte humeur) voorstelde wat leuks te gaan doen. Ik doe zo mijn best om het toch leuk te hebben met elkaar.
En dat refereer ik dan inderdaad aan mijn eigen jeugd. Bij ons thuis vroeger kon nooit wat, mijn ouders deden nooit wat leuks met ons. En ik probeer dat juist zo anders te doen met mijn kinderen. En dan krijg je deze reactie!
In de ogen van mijn zoon heb ik nu ook nooit wat goeds gedaan, hij trekt nu met terugwerkende kracht alles krom wat recht was. Ook leuke herinneringen van toen hij klein was. Alles was achteraf stom.. Ik vind het zo vreselijk ondankbaar. Heb ik me daar al die jaren voor uitgesloofd, denk ik dan..
Moeilijk hoor!
maandag 28 april 2008 om 11:00
Ingeling,pubers vinden van alles stom dat moet je niet op jezelf betrekken.Je hoeft het niet ondankbaar te vinden,lach er gewoon om en over 10 jaar lachen jij en je zoon er samen om.
In de puberteit moet je alles wat ze op en aan te merken hebben met een korreltje zout nemen.In een boze bui zeg jezelf ook wel eens wat wat je niet meent.
Onze oudste zoon is 16 jaar,ik vind de puberteit een heerlijke leeftijd maar ja we hebben ook wel een gemakkelijke puber,1x in de zoveel maand heeft hij eens een opstandige bui van 5 minuten,meestal als hij zijn zin niet krijgt,maar dat is bij hem ook zo weer over,terwijl je als ouders daarover nog lang na kunt mokken,ach het hoort gewoon bij het puberen....
In de puberteit moet je alles wat ze op en aan te merken hebben met een korreltje zout nemen.In een boze bui zeg jezelf ook wel eens wat wat je niet meent.
Onze oudste zoon is 16 jaar,ik vind de puberteit een heerlijke leeftijd maar ja we hebben ook wel een gemakkelijke puber,1x in de zoveel maand heeft hij eens een opstandige bui van 5 minuten,meestal als hij zijn zin niet krijgt,maar dat is bij hem ook zo weer over,terwijl je als ouders daarover nog lang na kunt mokken,ach het hoort gewoon bij het puberen....
maandag 28 april 2008 om 21:56
Elle Michel, jouw zoon klinkt inderdaad als een makkelijke puber! Fijn hoor!
Mijn zoon was hier vanmiddag nog even bij mij thuis. Daarvoor belde hij even. Toen heb ik hem aan de telefoon gezegd dat ik spijt had van hoe het gisteren was gegaan. Hij hing halverwege op. Maar even later kwam hij samen met een vriendje hier om op zijn kamer spullen uit te zoeken voor de vrijmarkt op koninginnedag. En dat ging aardig. Ik ben meegelopen naar boven en hij zei een paar dingen tegen mij, en keek mij daarbij ook aan. Hij had ook wat dingen gepakt voor de vrijmarkt waar ik het niet mee eens was. Die heb ik weer teruggepakt en dat accepteerde hij ook.
Het eerste contact is dus weer gelegd. Hij weet dat hij hier weer bij mij thuis komen kan. Ongetwijfeld zal het voorval van gisteren ook nog uitgebreid tussen ons besproken worden. Maar dat komt vanzelf. Mijn zoon zal er vanzelf een keer over beginnen. Daar wacht ik op. Zelf ga ik niets forceren.
En ik heb vandaag dus contact gehad met bureau Jeugdzorg. Alle gegeven zijn opgenomen, over ongeveer 6 weken zal ik worden uitgenodigd voor een gesprek.
Jammer dat dit nog zo lang moet duren, maar er wordt kennelijk wel meer beroep gedaan op bureau Jeugdzorg..
Wel fijn dat dit kan!
Mijn zoon was hier vanmiddag nog even bij mij thuis. Daarvoor belde hij even. Toen heb ik hem aan de telefoon gezegd dat ik spijt had van hoe het gisteren was gegaan. Hij hing halverwege op. Maar even later kwam hij samen met een vriendje hier om op zijn kamer spullen uit te zoeken voor de vrijmarkt op koninginnedag. En dat ging aardig. Ik ben meegelopen naar boven en hij zei een paar dingen tegen mij, en keek mij daarbij ook aan. Hij had ook wat dingen gepakt voor de vrijmarkt waar ik het niet mee eens was. Die heb ik weer teruggepakt en dat accepteerde hij ook.
Het eerste contact is dus weer gelegd. Hij weet dat hij hier weer bij mij thuis komen kan. Ongetwijfeld zal het voorval van gisteren ook nog uitgebreid tussen ons besproken worden. Maar dat komt vanzelf. Mijn zoon zal er vanzelf een keer over beginnen. Daar wacht ik op. Zelf ga ik niets forceren.
En ik heb vandaag dus contact gehad met bureau Jeugdzorg. Alle gegeven zijn opgenomen, over ongeveer 6 weken zal ik worden uitgenodigd voor een gesprek.
Jammer dat dit nog zo lang moet duren, maar er wordt kennelijk wel meer beroep gedaan op bureau Jeugdzorg..
Wel fijn dat dit kan!
