Kinderen
alle pijlers
12-jarige zoon aan het puberen geslagen!!!!
zondag 27 april 2008 om 17:44
Hellup, mijn 12-jarige zoon is aan het puberen geslagen!
Die lieve jongen (iedereen zei altijd dat ik maar bofte met zo'n leuke en lieve zoon en dat vond ik zelf ook!), herken ik nu soms bijna niet meer. Het gaat met vlagen. Vorig jaar toen we op vakantie waren heb ik hem voor het eerst zo meegemaakt. Ineens enorm dwars, gevoel dat hij oneerlijk behandeld wordt, grote mond, enz. Ik dacht "Wat is Dit...!" Gelukkig ging het na een paar dagen weer over. Daarna ging het een hele tijd goed. Maar nu is het dus sinds zo'n twee weken helemaal mis. Hij is werkelijk niet te harden thuis, ik kan niets goed doen in zijn ogen, krijg overal commentaar op, mijnheer loopt hier de hele boel te bepalen, kritiek op het eten, beheert de afstandsbediening van de TV, zit z'n zusje te jennen, doet niets wat hem gevraagd wordt, en een hele grote mond naar mij toe. Dit dus nu al zo'n 2 weken. Vanochtend kwam hij beneden en antwoordde hij niet op mijn "goedemorgen". Ik heb thee voor hem gezet en ben me gaan douchen. Toen ik daarna weer beneden kwam en voorstelde dat hij zijn kleren aan zou doen (want hij liep nog in zijn pyama) om daarna samen wat leuks te gaan doen vandaag kreeg ik een snauw van: "nou nou, dat zal wel weer wat geweldigs zijn maar niet heus..." Toen knapte er iets bij mij. Ik heb hem (voor het eerst in mijn leven!) een pets gegeven, hem gesommeerd zich aan te kleden en hem het huis uitgezet met de mededeling dat hij niet meer thuis hoefde te komen tot hij weer normaal kan doen.
Zelf heb ik daarna de auto gepakt en ben ik naar mijn ouders gereden om af te koelen. Inmiddels is het 17.34 uur en is hij nog niet thuis..
Wat nu? En wie herkent zich hierin? En hoe ga jij hier mee om? Want dit gaat niet goed zo..
(ps. ik ben overigens alleenstaand moeder. Vader is normaliter ook wel in beeld maar momenteel met vakantie..)
Die lieve jongen (iedereen zei altijd dat ik maar bofte met zo'n leuke en lieve zoon en dat vond ik zelf ook!), herken ik nu soms bijna niet meer. Het gaat met vlagen. Vorig jaar toen we op vakantie waren heb ik hem voor het eerst zo meegemaakt. Ineens enorm dwars, gevoel dat hij oneerlijk behandeld wordt, grote mond, enz. Ik dacht "Wat is Dit...!" Gelukkig ging het na een paar dagen weer over. Daarna ging het een hele tijd goed. Maar nu is het dus sinds zo'n twee weken helemaal mis. Hij is werkelijk niet te harden thuis, ik kan niets goed doen in zijn ogen, krijg overal commentaar op, mijnheer loopt hier de hele boel te bepalen, kritiek op het eten, beheert de afstandsbediening van de TV, zit z'n zusje te jennen, doet niets wat hem gevraagd wordt, en een hele grote mond naar mij toe. Dit dus nu al zo'n 2 weken. Vanochtend kwam hij beneden en antwoordde hij niet op mijn "goedemorgen". Ik heb thee voor hem gezet en ben me gaan douchen. Toen ik daarna weer beneden kwam en voorstelde dat hij zijn kleren aan zou doen (want hij liep nog in zijn pyama) om daarna samen wat leuks te gaan doen vandaag kreeg ik een snauw van: "nou nou, dat zal wel weer wat geweldigs zijn maar niet heus..." Toen knapte er iets bij mij. Ik heb hem (voor het eerst in mijn leven!) een pets gegeven, hem gesommeerd zich aan te kleden en hem het huis uitgezet met de mededeling dat hij niet meer thuis hoefde te komen tot hij weer normaal kan doen.
Zelf heb ik daarna de auto gepakt en ben ik naar mijn ouders gereden om af te koelen. Inmiddels is het 17.34 uur en is hij nog niet thuis..
Wat nu? En wie herkent zich hierin? En hoe ga jij hier mee om? Want dit gaat niet goed zo..
(ps. ik ben overigens alleenstaand moeder. Vader is normaliter ook wel in beeld maar momenteel met vakantie..)
zondag 27 april 2008 om 18:01
Jeetje, wat een situatie joh. Niet zo'n goeie actie om hem en klap te geven, maar ik kan me het gevoel helemaal voorstellen hoor. Niet te schuldig over voelen, als je met hem gaat praten moet je misshcien je excuses ervoor aanbieden, maar ook niet meer dan dat.
Kun je met hem in gesprek gaan en hem zeggen hoe erg dit je kwetst? Dat je van hem houdt en het goed probeert te doen, en dat je het erg moeilijk vindt dat hij zo hatelijk tegen je doet.
Laat hem weten dat je hem begrijpt. Dat je snapt dat het een moeilijke tijd is, en dat ouders soms hardvochtige monsters lijken in de ogen van de kinderen, maar dat je toch echt je best doet en vindt dat eht zo moet.
Die dingen zijn denk ik het belangrijkste in zo'n conflictgesprek, hem laten weten dat je naar hem luistert en hem begrijpt, maar aan de andere kant ook proberen jouw kant uit te leggen.
Sterkte ermee!
Kun je met hem in gesprek gaan en hem zeggen hoe erg dit je kwetst? Dat je van hem houdt en het goed probeert te doen, en dat je het erg moeilijk vindt dat hij zo hatelijk tegen je doet.
Laat hem weten dat je hem begrijpt. Dat je snapt dat het een moeilijke tijd is, en dat ouders soms hardvochtige monsters lijken in de ogen van de kinderen, maar dat je toch echt je best doet en vindt dat eht zo moet.
Die dingen zijn denk ik het belangrijkste in zo'n conflictgesprek, hem laten weten dat je naar hem luistert en hem begrijpt, maar aan de andere kant ook proberen jouw kant uit te leggen.
Sterkte ermee!
zondag 27 april 2008 om 18:07
Is het plotseling gebeurd of is hij zich geleidelijk aan zo gaan gedragen? Kan er iets gebeurd zijn, bijvoorbeeld op school of elders waarom hij anders doet?
Zit hij in groep 8 van de basisschool of in de brugklas?
Hij heeft in ieder geval gebeld en misschien is het ook even goed om een "time-out" te nemen. Belangrijk is wel om met elkaar te praten. Grenzen stellen, ook in hoe hij zich naar jou, naar zijn zusje en in het algemeen dient te gedragen.
Probeer er achter te komen of hij ook iets wil bereiken met zijn gedrag, of dat het een schreeuw om aandacht is omdat hij zelf niet goed in vel voelt zitten. Als hij puber is heeft hij het ook moeilijk en probeer hem met zijn onzekerheden? daarin te steunen. Probeer er ook voor hem te zijn!
Hoe is jouw gevoel hier nu over, zo achteraf gezien?
Zit hij in groep 8 van de basisschool of in de brugklas?
Hij heeft in ieder geval gebeld en misschien is het ook even goed om een "time-out" te nemen. Belangrijk is wel om met elkaar te praten. Grenzen stellen, ook in hoe hij zich naar jou, naar zijn zusje en in het algemeen dient te gedragen.
Probeer er achter te komen of hij ook iets wil bereiken met zijn gedrag, of dat het een schreeuw om aandacht is omdat hij zelf niet goed in vel voelt zitten. Als hij puber is heeft hij het ook moeilijk en probeer hem met zijn onzekerheden? daarin te steunen. Probeer er ook voor hem te zijn!
Hoe is jouw gevoel hier nu over, zo achteraf gezien?
zondag 27 april 2008 om 18:15
Ja, ontzettend lastig. En dit tik had ik hem inderdaad niet moeten geven, heb ik ook spijt van. Maar hij haalde me echt het bloed onder de nagels vandaan. Volgende keer meteen een blokje om gaan..
Ik had me voorgenomen om, waneer mijn zoon thuis zou komen, er juist niet uit mezelf over te gaan praten.
Ik wou dan gewoon normaal doen en er niet meer over beginnen.
De discussies zijn dan nl. eindeloos, discussieren kan mijn zoon als de beste en dat heeft hij niet van een vreemde.
Maar wanneer mijn zoon er uit zichzelf over zou beginnen, dan zou ik er wel met hem over gaan praten.
Dit is nu echter niet aan de orde. Toen mijn zoon net belde vroeg ik hem of hij nog even langskwam om spullen te halen. En dat wil hij dus niet. Hij heeft het al helemaal geregeld met zijn vriendje, hij heeft niets meer nodig.
En morgen (of eigenlijk vanavond laat) komt zijn vader gelukkig weer terug van vakantie. Die zal dan morgen hier wel langsgaan om zijn spullen te halen zei mijn zoon.. En dan blijft hij voorlopig bij zijn vader.
Ik voel me nu heel naar..
Ik had me voorgenomen om, waneer mijn zoon thuis zou komen, er juist niet uit mezelf over te gaan praten.
Ik wou dan gewoon normaal doen en er niet meer over beginnen.
De discussies zijn dan nl. eindeloos, discussieren kan mijn zoon als de beste en dat heeft hij niet van een vreemde.
Maar wanneer mijn zoon er uit zichzelf over zou beginnen, dan zou ik er wel met hem over gaan praten.
Dit is nu echter niet aan de orde. Toen mijn zoon net belde vroeg ik hem of hij nog even langskwam om spullen te halen. En dat wil hij dus niet. Hij heeft het al helemaal geregeld met zijn vriendje, hij heeft niets meer nodig.
En morgen (of eigenlijk vanavond laat) komt zijn vader gelukkig weer terug van vakantie. Die zal dan morgen hier wel langsgaan om zijn spullen te halen zei mijn zoon.. En dan blijft hij voorlopig bij zijn vader.
Ik voel me nu heel naar..
zondag 27 april 2008 om 18:17
Is het zo werkelijk gegaan? Denk niet dat het juist is, dat je nu hem laat bepalen hoe het verder gaat.
Wat er gebeurd is zal toch eerst eens uitgepraat moeten worden alvorens hij kan gaan logeren.
Jij kunt zeggen waarom jij tot de pets kwam en hij kan eens zeggen waarom hij zo godsgruwelijk tegen jou is.
Maar nu bepaalt nog steeds wat er gebeurt in huis........
zondag 27 april 2008 om 18:21
Ingeling, ik heb geen puber, nog, en wil je even een hele dikke knuffel geven 
en succes wensen voor de komende jaren.... (f)
Er zijn goede cursussen hoe je om moet gaan met pubers, is dat wat voor jou?
En hoe is de verhouding tussen jou en zijn vader, zijn jullie on speaking terms? Want ik denk dat vader hier niet in mee moet gaan, dat zoon daar kan blijven. Pa kan zoon meenemen en even goed met hem praten, maar daarna moet zoon terug naar huis, en vader moet daar ook onverbiddelijk in zijn. Het is niet goed om toe te geven aan weglopen!
Misschien kunnen jullie dan met zijn drieen even praten. Niet discussieren, maar duidelijk uitleggen dat er bepaalde regels zijn in huis en dat hij zich daar aan moet houden. Het is belangrijk dat jij en zijn vader daarin één lijn trekken!. Ik zou wel beginnen met je excuus aan te bieden voor die pets.....
sterkte!
en succes wensen voor de komende jaren.... (f)Er zijn goede cursussen hoe je om moet gaan met pubers, is dat wat voor jou?
En hoe is de verhouding tussen jou en zijn vader, zijn jullie on speaking terms? Want ik denk dat vader hier niet in mee moet gaan, dat zoon daar kan blijven. Pa kan zoon meenemen en even goed met hem praten, maar daarna moet zoon terug naar huis, en vader moet daar ook onverbiddelijk in zijn. Het is niet goed om toe te geven aan weglopen!
Misschien kunnen jullie dan met zijn drieen even praten. Niet discussieren, maar duidelijk uitleggen dat er bepaalde regels zijn in huis en dat hij zich daar aan moet houden. Het is belangrijk dat jij en zijn vader daarin één lijn trekken!. Ik zou wel beginnen met je excuus aan te bieden voor die pets.....
sterkte!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 18:21
Hoi Jo-jootje,
Mijn zoon zit in de brugklas van havo/vwo. Het is allemaal een beetje geleidelijk gegaan. Maar de laatste 2 weken was het echt iedere dag mis.
En ik voel me nu heel vervelend onder dit alles. Ik had het niet meer in de hand vanmorgen. Ik ben ook heel verdrietig. Ik hou zo ontzettend veel van hem.
Maar ik wil dit niet zoals het de afgelopen weken ging. Ik trek dat niet. Ik wil het gewoon gezellig hebben met elkaar. Daar doe ik alles voor. Ik doe alles om het gezellig te hebben. Het helpt allemaal niets. Het maakt niet uit wat ik doe of laat. Het is gewoon verkeerd. Hij voelt zich verongelijkt, tekort gedaan, oneerlijk behandeld, ik weet het allemaal niet..
Mijn zoon zit in de brugklas van havo/vwo. Het is allemaal een beetje geleidelijk gegaan. Maar de laatste 2 weken was het echt iedere dag mis.
En ik voel me nu heel vervelend onder dit alles. Ik had het niet meer in de hand vanmorgen. Ik ben ook heel verdrietig. Ik hou zo ontzettend veel van hem.
Maar ik wil dit niet zoals het de afgelopen weken ging. Ik trek dat niet. Ik wil het gewoon gezellig hebben met elkaar. Daar doe ik alles voor. Ik doe alles om het gezellig te hebben. Het helpt allemaal niets. Het maakt niet uit wat ik doe of laat. Het is gewoon verkeerd. Hij voelt zich verongelijkt, tekort gedaan, oneerlijk behandeld, ik weet het allemaal niet..
zondag 27 april 2008 om 18:23
zondag 27 april 2008 om 18:28
Pom, dit zou ik ook heel graag willen. Maar misschien is het nu ook goed om elkaar even met rust te laten. Ik weet het ook niet.
En Poezewoes, mijn zoon zou hoe dan ook morgen naar zijn vader gaan. Hij blijft daar de hele week omdat het vakantie is. Ik werk deze week nog een aantal dagen. Maar zijn vader en ik kunnen verder goed met elkaar praten. We zitten ook wel grotendeels op 1 lijn, onze zoon is bij hem thuis ook wel dwars. Maar hij kan op de een of andere manier toch meer ontzag afdwingen als ik. Mijn zoon doet meer op hem uit dan op mij, lijkt het.
En dat komt ook doordat ik het misschien teveel gezellig wil hebben thuis. Ik doe daar veel moeite voor. Ook omdat ik ook nog een klein meisje heb. En een drukke baan. Als ik thuiskom wil ik het graag fijn hebben.
Bij zijn vader is hij verder de enige. Zijn vader heeft wel een vriendin, met haar was hij nu ook op vakantie. Ik heb ook het idee dat dat misschien een beetje bij mijn zoon stak..
En Poezewoes, mijn zoon zou hoe dan ook morgen naar zijn vader gaan. Hij blijft daar de hele week omdat het vakantie is. Ik werk deze week nog een aantal dagen. Maar zijn vader en ik kunnen verder goed met elkaar praten. We zitten ook wel grotendeels op 1 lijn, onze zoon is bij hem thuis ook wel dwars. Maar hij kan op de een of andere manier toch meer ontzag afdwingen als ik. Mijn zoon doet meer op hem uit dan op mij, lijkt het.
En dat komt ook doordat ik het misschien teveel gezellig wil hebben thuis. Ik doe daar veel moeite voor. Ook omdat ik ook nog een klein meisje heb. En een drukke baan. Als ik thuiskom wil ik het graag fijn hebben.
Bij zijn vader is hij verder de enige. Zijn vader heeft wel een vriendin, met haar was hij nu ook op vakantie. Ik heb ook het idee dat dat misschien een beetje bij mijn zoon stak..
zondag 27 april 2008 om 18:42
Ik vind eerlijk gezegd dat je je zoon veel te veel macht geeft. Dat hij nu doodleuk bepaalt dat hij niet meer thuiskomt vind ik echt niet kunnen, maar goed, die ruimte geef jij hem zelf.
Hoewel ik zelf geen puber heb (ja, een kleuterpuber
) herken ik je gevoel wel hoor, ook ik heb het graag gezellig met mijn zoon en ook ik ben alleenstaand, maar ook ik merk hier thuis regelmatig dat ik over me heen laat lopen door die behoefte aan gezelligheid.
Als ik jou was zou ik juist de teugels strakker gaan aantrekken en ook weer gaan straffen. Jij bent namelijk de baas in huis, en niet hij. Vanochtend had jij je niet uit je eigen huis moeten laten jagen door een twaalfjarige, is hij nou helemaal betoeterd? En tja, ondanks dat ik heeeeeeeeeel goed begrijp dat jij je rot voelt over die klap zou ik dat naar hem toe echt niet laten merken. Laat hem maar even voelen dat ook jij grenzen hebt, nu maakt hij de dienst uit. Eerst een grote bek, dan druipt gekke henkie (jij dus) af, vervolgens besluit meneer te gaan logeren en straft hij JOU door doodleuk te zeggen dat hij vanavond niet meer thuis komt. De volledige omgekeerde wereld in mijn ogen.
Lieve schat, I feel your struggle, echt, dus ik wil jou niet kwetsen of tegen de haren instrijken, maar in mijn lekenoptiek ga je nog hele zware puberjaren krijgen als dit de manier is waarop je dat voortaan gaat aanpakken. Jij bent de baas in huis en hij heeft zich naar jouw regels te schikken.
Dus als ik jou was zou ik nu bij dat vriendje aan de telefoon hangen en zeggen dat hij een half uur heeft om thuis te komen en dan bij thuiskomst zouden de rapen gaar zijn.
Maar ja, dat ben ik, je moet doen wat voor jou het beste voelt maar als buitenstaander zeg ik dat hij deze slag in ieder geval van jou gewonnen heeft ipv andersom. Oh ja, en door zijn vader de kastanjes uit het vuur te laten halen morgen bevestig je dat beeld naar hem toe ook, in mijn optiek.
sterkte, dit soort dingen zijn klote maar echt, JIJ bent de baas in huis.
Hoewel ik zelf geen puber heb (ja, een kleuterpuber
) herken ik je gevoel wel hoor, ook ik heb het graag gezellig met mijn zoon en ook ik ben alleenstaand, maar ook ik merk hier thuis regelmatig dat ik over me heen laat lopen door die behoefte aan gezelligheid. Als ik jou was zou ik juist de teugels strakker gaan aantrekken en ook weer gaan straffen. Jij bent namelijk de baas in huis, en niet hij. Vanochtend had jij je niet uit je eigen huis moeten laten jagen door een twaalfjarige, is hij nou helemaal betoeterd? En tja, ondanks dat ik heeeeeeeeeel goed begrijp dat jij je rot voelt over die klap zou ik dat naar hem toe echt niet laten merken. Laat hem maar even voelen dat ook jij grenzen hebt, nu maakt hij de dienst uit. Eerst een grote bek, dan druipt gekke henkie (jij dus) af, vervolgens besluit meneer te gaan logeren en straft hij JOU door doodleuk te zeggen dat hij vanavond niet meer thuis komt. De volledige omgekeerde wereld in mijn ogen.
Lieve schat, I feel your struggle, echt, dus ik wil jou niet kwetsen of tegen de haren instrijken, maar in mijn lekenoptiek ga je nog hele zware puberjaren krijgen als dit de manier is waarop je dat voortaan gaat aanpakken. Jij bent de baas in huis en hij heeft zich naar jouw regels te schikken.
Dus als ik jou was zou ik nu bij dat vriendje aan de telefoon hangen en zeggen dat hij een half uur heeft om thuis te komen en dan bij thuiskomst zouden de rapen gaar zijn.
Maar ja, dat ben ik, je moet doen wat voor jou het beste voelt maar als buitenstaander zeg ik dat hij deze slag in ieder geval van jou gewonnen heeft ipv andersom. Oh ja, en door zijn vader de kastanjes uit het vuur te laten halen morgen bevestig je dat beeld naar hem toe ook, in mijn optiek.
sterkte, dit soort dingen zijn klote maar echt, JIJ bent de baas in huis.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 april 2008 om 18:45
Ik ben het met Poezewoes eens. Zoals je de situatie net beschrijft, lijkt het me juíst heel belangrijk om samen met de vader duidelijk die grens te trekken. Het is voor hem ook onduidelijk als hij bij de één meer kan maken dan bij de ander. Ik denk dat je toch het best je zoon eerst thuis kan laten komen om dit uit te praten.
Als je zoiets een week laat liggen gaat dat alleen maar verder broeien en kristalliseren en wordt het eerder erger dan beter denk ik.
Bovendien moet hij gewoon weten dat hij zich niet zo kan gedragen. Wat mij zelf hielp als puber, was de mens achter die 'vervelende strenge zeurmoeder' zien. Oftewel, laten zien hoe jij je erbij voelt, wat jouw overwegingen zijn en waarom je het belangrijkt vindt dat het zo gaat. En hoe je je erbij voelt als hij zo tegen je is. Alleen zeggen 'het is voor je eigen bestwil' helpt niks, maar uitleggen waaróm dat zo is misschien wel.
Ik denk wel dat het heel belangrijk is om rustig te blijven bij het gesprek, geen stemverheffing, geen beschuldigingen, anders schiet hij ook gelijk weer in de verdediging. Ook belangrijk om zijn mening serieus te nemen, dus geen dooddoeners gebruiken als 'hier ga ik niet over in discussie' of 'het moet gewoon zo, punt uit'.
Dat leidt tot frustratie en dan zal hij waarschijnlijk alleen harder tegenstribbelen.
zondag 27 april 2008 om 18:50
Ik heb nu zelf een beetje een toestand met mijn eigen zoon, en ik had daar van de week toevallig met een goede vriendin een gesprek over. Zij zei iets heel raaks: Hoe strakker de grenzen zijn, hoe vaker je het gezellig hebt met elkaar. Ik zat namelijk ook mijn eigen softheid te verdedigen met het argument dat ik niet alleen maar politieagent wil zijn, dat ik op de momenten dat we samen zijn het ook echt leuk wil hebben samen. En toen zei zij dat dus, en volgens mij heeft ze gelijk. Een kind dat weet dat de grenzen flexibel zijn, is volgens mij veel meer bezig met kijken tot hoever hij kan gaan, dan een kind dat weet "tot hier en niet verder". Zij zag dat aan het gedrag van haar zoon, die met haar man veel leuker en gezelliger is terwijl haar man echt heul veel strenger is dan zij. Bij hem probeert haar zoon veel minder uit dan bij haar.
Hoewel ik en mijn vriendin natuurlijk veel jongere kinderen hebben geloof ik wel dat daar wat in zit, van mijn eigen puberteit herinner ik me dat zowel mijn broer als ik veel leuker waren met onze moeder dan met onze vader, en mijn moeder was ook veel strenger. Mijn broer zei het laatst ook al tegen mij: "een gezonde dosis angst voor je moeder is echt niet verkeerd hoor". En ik denk eerlijk gezegd dat mijn broer en vriendin gelijk hebben.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 april 2008 om 18:51
Ik zou niets liever willen dan hem ophalen. Of hem sommeren om naar huis te komen. Maar ik ben zelf degene geweest die hem uit het huis gezet heeft vanmorgen! En toen hij mij vroeg waar hij heen moest, en waar hij dan moest slapen, heb ik gezegd: "Zoek dat zelf maar uit verder. Ga maar naar je vrienden en slaap daar maar, daar ben je toch altijd al liever als hier!"
Dus, wat moet ik nou..
Dus, wat moet ik nou..
zondag 27 april 2008 om 18:58
Hem gaan ophalen. En dan een heel stevig gesprek met hem hebben. En voortaan ook niet meer op die manier "dreigen", want je ziet nu zelf dat je je daarmee in een lastig parket hebt gemanoeuvreerd. Ten eerste heb je door te zeggen "je bent toch liever daar dan hier" jezelf een beetje ondergeschikt aan hem gemaakt, alsof hij jou een gunst doet door gewoon thuis te zijn en zich normaal te gedragen, en ten tweede kan je dat niet afmaken, want hij weet natuurlijk net zo goed als jij dat je hem niet echt het huis uit gaat zetten.
Ik moet stiekem wel een beetje lachen, want ik ben ook zo'n dombo in die dingen, ik dreigde bijvoorbeeld met "nou, dan ga ik" als mijn zoon 's ochtends niet wilde luisteren en ik hem niet meekreeg. Tja, lekkere suffe actie, want je kan dat dreigement niet waarmaken en dan ben je dus door je eigen kind in een dode hoek gemanoeuvreerd.
Ik heb vreselijk met je te doen hoor, begrijp me niet verkeerd, over 8 jaar zie ik dit soort taferelen ook wel bij mijzelf gebeuren. Dus ik bedoel het niet betweterig, het is gewoon verhelderend om dat eens van een ander te lezen als je er zelf niet middenin zit.
Ik zou hem gewoon gaan ophalen als ik jou was, dus.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 april 2008 om 19:02
Niet zo streng voor jezelf joh, je bent ook maar een mens met gevoel. Misschien juist wel goed dat je eens een keer de boel uit de hand hebt laten lopen, da's voor jezelf verhelderend en voor hem ook. Mooie opening voor een stevig gesprek misschien, want echt wel dat hij vanochtend vreselijk geschrokken is.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 april 2008 om 19:02
Ingeling, je hebt vanmorgen even de verkeerde afslag gepakt. It happens, je bent ook maar een mens. Even rust, ruimte en een kort afkoelen kan geen kwaad.
Maar er moet wel gepraat worden, en niet pas over een week. Ik denk dat je er goed aan doet om samen met de vader van je puber en je puber zelf het gesprek aan te gaan. Probeer niet als één front tegenover hem te gaan zitten, maar geeft wel de verhoudingen goed aan: wij zijn je ouders en verantwoordelijk voor jou. Basta. Er valt best te praten en te onderhandelen, maar niet als je je zo gedraagt. Gedraag je je als een kind, dan word je als een kind behandeld. Vind je zelf dat je geen kind meer bent, laat dat dan maar zien in je gedrag.
Ik ben het eens met strakke grenzen, zoals Fash zegt. Ik denk alleen dat het grote verschil tussen een peuterpuber en een echte puber opvoeden is, dat het binnen de lijn der verwachting ligt dat je een puber juist ook wat meer los gaat laten, meer verantwoordelijkheden gaat geven. Daarbij blijven je eigen grenzen overeind, maar het is wel een heel gezoek waar dan dat stukje vrijheid in mag zitten, en waarin niet. Je kunt een puber niet meer als een peuter behandelen.
Maar er moet wel gepraat worden, en niet pas over een week. Ik denk dat je er goed aan doet om samen met de vader van je puber en je puber zelf het gesprek aan te gaan. Probeer niet als één front tegenover hem te gaan zitten, maar geeft wel de verhoudingen goed aan: wij zijn je ouders en verantwoordelijk voor jou. Basta. Er valt best te praten en te onderhandelen, maar niet als je je zo gedraagt. Gedraag je je als een kind, dan word je als een kind behandeld. Vind je zelf dat je geen kind meer bent, laat dat dan maar zien in je gedrag.
Ik ben het eens met strakke grenzen, zoals Fash zegt. Ik denk alleen dat het grote verschil tussen een peuterpuber en een echte puber opvoeden is, dat het binnen de lijn der verwachting ligt dat je een puber juist ook wat meer los gaat laten, meer verantwoordelijkheden gaat geven. Daarbij blijven je eigen grenzen overeind, maar het is wel een heel gezoek waar dan dat stukje vrijheid in mag zitten, en waarin niet. Je kunt een puber niet meer als een peuter behandelen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zondag 27 april 2008 om 19:07
Nee, dat bedoel ik ook niet, Poezewoes, maar je kunt wel van een puber eisen dat hij jou geen grote bek geeft. En als hij dat wel doet, dan kan daar best een sanctie opstaan. Die van vanochtend was dan weliswaar niet zo handig (), maar een gepaste straf zou hier wel op zijn plaats zijn in mijn ogen.
Ik ben het wel met je eens hoor, daar niet van, maar vrijheid is wat mij betreft de beloning voor goed gedrag.
), maar een gepaste straf zou hier wel op zijn plaats zijn in mijn ogen. Ik ben het wel met je eens hoor, daar niet van, maar vrijheid is wat mij betreft de beloning voor goed gedrag.
Am Yisrael Chai!
zondag 27 april 2008 om 19:10
Ik heb er echt geen verstand van (godzijdank), maar mijn eerste gedacht is of je hem niet te veel in de watten legt. Mijn oudste is pas 7, maar zet echt zelf de waterkoker aan als hij thee wil (inschenken doe ik omdat het nog te gevaarlijk voor hem is). Ik vind het ook wel fijn als het gezellig is in huis, maar dat betekent niet dat ik mijn kinderen in de watten leg. Ze moeten, jong als ze zijn, al best veel zelf doen. Misschien stel je je wat te 'slaafs' op waardoor je zoon nu hij groter wordt gaat kijken in hoeverre hij over je heen kan lopen?
zondag 27 april 2008 om 19:15
Ingeling, ik begrijp je helemaal. Ik vind je actie niet fout. Jij bent ook een mens. Het is allemaal heel mooi gesproken om te zeggen: ga een gesprek aan. Maar ik weet uit ervaring dat dat vaak niet mogelijk is. Ik denk dat het goed is als ie naar zijn vader gaat en dat hij hem dan ook eens onderhanden neemt. Zelf pak ik die dingen meestal zo aan. Ik heb gelukkig ook een dermate goeie relatie met zijn vader dat dit ook mogelijk is. Mijn puber is 15 en op zich een heerlijke knul. Ik kan het ook heel goed met hem vinden maar...........als ie naar bed moet zijn de rapen gaar. Ook voert ie weinig uit op school en ik krijg het met geen mogelijkheid aan zijn verstand om daar verandering in te brengen. Ing, probeer in ieder geval met zijn vader samen te werken. Ik begrijp je wanhoop alleen weet ik helaas geen pasklare oplossing. Enne........die klap hoef je geen excuses voor te maken, tenzij hij zelf eerst met excuses komt.
zondag 27 april 2008 om 19:25
Ik heb net de vader van mijn zoon aan de telefoon gehad. Hij is al onderweg en zal rond 21.00 uur thuis zijn. Hij heeft mijn zoon al aan de telefoon gehad en gezegd dat hij om 21.00 uur bij hem thuis moet zijn. Zo niet dan haalt hij hem op.
Mijn zoon vond dit bepaald niet leuk maar heeft uiteindelijk gemurmeld dat hij zelf naar huis zou komen.
Zijn vader gaat dan een gesprek met hem aan. Hij zal mijn zoon dan ook vragen hoe die denkt dit op te gaan lossen met mij.
Later vanavond de vader van mijn zoon mij bellen en verslag doen van het gesprek.
Mijn zoon vond dit bepaald niet leuk maar heeft uiteindelijk gemurmeld dat hij zelf naar huis zou komen.
Zijn vader gaat dan een gesprek met hem aan. Hij zal mijn zoon dan ook vragen hoe die denkt dit op te gaan lossen met mij.
Later vanavond de vader van mijn zoon mij bellen en verslag doen van het gesprek.
zondag 27 april 2008 om 19:29
Klopt, ik heb omwille van de goede vrede soms teveel goed gevonden. Ik weet het. Misschien uit een soort schuldgevoel, om te compenseren dat zijn vader en ik uit elkaar waren gegaan. Maar ook als reactie op mijn eigen jeugd vroeger. Die was niet zo leuk. Veel dwang, er werd nooit gepraat, als je niet luisterde kreeg je een pak slaag, enz.
Ik heb altijd gezegd dat ik dat later anders zou doen.
Ik zou altijd in gesprek blijven met mijn kinderen, nooit slaan, enz.
En zie nu..
Ik heb altijd gezegd dat ik dat later anders zou doen.
Ik zou altijd in gesprek blijven met mijn kinderen, nooit slaan, enz.
En zie nu..
zondag 27 april 2008 om 19:36
