Kinderen
alle pijlers
2e kind ja of nee?
zondag 5 augustus 2007 om 21:05
Ik ben benieuwd hoe mensen de afweging maken om wel of geen tweede kindje te "krijgen".
Mijn man en ik zijn hier nu volop mee bezig.
We zijn hardstikke gelukkig met onze dochter (2) maar twijfelen over een tweede.
Voornaamste argument om wel een tweede te willen is omdat het voor onze dochter anders zo zielig is.
Argumenten om het bij 1 te laten: we zijn erg perfectionistisch en dat slokt energie, we hebben nog veel dromen die we willen najagen en zijn bang dat die met 2 kinderen erg op de achtergrond raken en we vinden het soms best gewoon zwaar een kind, twee kinderen daar kan ik mij echt geen voorstelling van maken (dubbel zo zwaar, help).
We zijn allebei niet super carriere minded, hebben een lekker leventje en doen veel leuke dingen met onze dochter.
Het lastige is dat het natuurlijk niet alleen een rationele beslissing is maar ook een emotionele, ben benieuwd hoe andere stellen hier mee omgaan.
De 1e heeft ook 2 jaar op zich laten wachten en eerlijk gezegd ben ik ook een beetje bang dat het tweede kindje niet zo ontzetten makkelijk is als onze dochter en dat we een huilbaby krijgen die 6 maanden alleen maar huilt ozo.
Of dat we de goden verzoeken na een gezonde baby en we een kindje met veel zorgen krijgen.
Mijn man en ik zijn hier nu volop mee bezig.
We zijn hardstikke gelukkig met onze dochter (2) maar twijfelen over een tweede.
Voornaamste argument om wel een tweede te willen is omdat het voor onze dochter anders zo zielig is.
Argumenten om het bij 1 te laten: we zijn erg perfectionistisch en dat slokt energie, we hebben nog veel dromen die we willen najagen en zijn bang dat die met 2 kinderen erg op de achtergrond raken en we vinden het soms best gewoon zwaar een kind, twee kinderen daar kan ik mij echt geen voorstelling van maken (dubbel zo zwaar, help).
We zijn allebei niet super carriere minded, hebben een lekker leventje en doen veel leuke dingen met onze dochter.
Het lastige is dat het natuurlijk niet alleen een rationele beslissing is maar ook een emotionele, ben benieuwd hoe andere stellen hier mee omgaan.
De 1e heeft ook 2 jaar op zich laten wachten en eerlijk gezegd ben ik ook een beetje bang dat het tweede kindje niet zo ontzetten makkelijk is als onze dochter en dat we een huilbaby krijgen die 6 maanden alleen maar huilt ozo.
Of dat we de goden verzoeken na een gezonde baby en we een kindje met veel zorgen krijgen.
zondag 5 augustus 2007 om 21:15
Ik zou zeggen als ik zo je verhaal lees, doe het alsjeblieft niet. Ik heb het idee dat jullie het willen voor je dochter en neit voor jullie zelf. En jullie zullen het moeten opvoeden / op laten groeien en nei jullie dochter.
Maar het is jullie keuze. Ik wens jullie veel succes en liefde toe in de toekomst en hoop dat jullie voor julliezelf de juiste beslissing kunnen maken.
zondag 5 augustus 2007 om 22:05
Hoi Miep,
Hier een moeder van een dochter van (bijna) 2. Wij hebben altijd de droom gehad om 2 kinderen te hebben. Bij mij duurde het de 1e keer ook 2 jaar voordat ik zwanger werd. Op een gegeven moment kwam dat verlangend gevoel naar een 2e. We zijn begonnen in maart, met in ons achterhoofd dat het wel eens langer zou kunnen duren. En warempel; zwanger (ongeveer 7.5 wk nu).
Ik snap jouw achterliggende gedachte om ervoor te gaan (al staat het er een beetje krom:P). Ben zelf broer/zusloos. Vroeger geen probleem, maar nu vind ik het toch wel een gemis. Helemaal als je even kijkt naar de toekomst en wat dat met zich mee kan brengen. Als ouders zijn weggevallen, sta je er alleen voor (om maar een ernstig voorbeeld te noemen).
Ook zijn wij de drukte die zo'n tweede kind met zich meebrengt (zorgen) niet vergeten, maar zoveel mensen die ons zijn voorgegaan. Dus moet ons dat ook zeker gaan lukken!
Succes met jullie beslissing!
Hier een moeder van een dochter van (bijna) 2. Wij hebben altijd de droom gehad om 2 kinderen te hebben. Bij mij duurde het de 1e keer ook 2 jaar voordat ik zwanger werd. Op een gegeven moment kwam dat verlangend gevoel naar een 2e. We zijn begonnen in maart, met in ons achterhoofd dat het wel eens langer zou kunnen duren. En warempel; zwanger (ongeveer 7.5 wk nu).
Ik snap jouw achterliggende gedachte om ervoor te gaan (al staat het er een beetje krom:P). Ben zelf broer/zusloos. Vroeger geen probleem, maar nu vind ik het toch wel een gemis. Helemaal als je even kijkt naar de toekomst en wat dat met zich mee kan brengen. Als ouders zijn weggevallen, sta je er alleen voor (om maar een ernstig voorbeeld te noemen).
Ook zijn wij de drukte die zo'n tweede kind met zich meebrengt (zorgen) niet vergeten, maar zoveel mensen die ons zijn voorgegaan. Dus moet ons dat ook zeker gaan lukken!
Succes met jullie beslissing!
zondag 5 augustus 2007 om 23:07
hoi miep,
wij hebben altijd vanaf het begin gezegt we graag 2 a 3 kids willen. onze eerste is net 6 weekjes maar als ik mijn broer ziet met zijn 2 kleintjes kan ik niet wachten op de 2e. ik wil wel dat eerste uit de luiers is en voor bij de peuterpubertijd is. geen goeie combi met evt. een huilbaby.
groetjes marianne
wij hebben altijd vanaf het begin gezegt we graag 2 a 3 kids willen. onze eerste is net 6 weekjes maar als ik mijn broer ziet met zijn 2 kleintjes kan ik niet wachten op de 2e. ik wil wel dat eerste uit de luiers is en voor bij de peuterpubertijd is. geen goeie combi met evt. een huilbaby.
groetjes marianne
maandag 6 augustus 2007 om 08:50
Hoi Miep,
Wij hebben een dochter van bijna 1 jaar en hebben nu ook de wens voor een 2e kindje. Bij ons speelt ook mee dat het voor onze dochter "goed" is om een broertje of zusje te krijgen, maar dat is zeker niet de voornaamste reden.
Ik ben zwanger geraakt zonder dat we er echt voor gingen. Ik was met de pil gestopt, had er geen zin meer in. Een eventuele zwangerschap was welkom maar gevoelsmatig leek het nog erg ver weg. Maar toch vrij snel zwanger geworden, vond het geweldig! En nu onze kleine er is, geniet ik zo van haar! Ik vind alles geweldig, alle kleine en grote ontwikkelingen.
Maar soms vind ik het ook doodeng hoor, kan ik het wel aan een 2e erbij?! Maar ik hoor vaak om me heen dat een eerste kindje de grootste veranderingen met zich meebrengt. Maar mijn instelling is vaak, we zien wel hoe het loopt! Ik hoop uberhaubt weer een keer zwanger te mogen worden!
Wij hebben een dochter van bijna 1 jaar en hebben nu ook de wens voor een 2e kindje. Bij ons speelt ook mee dat het voor onze dochter "goed" is om een broertje of zusje te krijgen, maar dat is zeker niet de voornaamste reden.
Ik ben zwanger geraakt zonder dat we er echt voor gingen. Ik was met de pil gestopt, had er geen zin meer in. Een eventuele zwangerschap was welkom maar gevoelsmatig leek het nog erg ver weg. Maar toch vrij snel zwanger geworden, vond het geweldig! En nu onze kleine er is, geniet ik zo van haar! Ik vind alles geweldig, alle kleine en grote ontwikkelingen.
Maar soms vind ik het ook doodeng hoor, kan ik het wel aan een 2e erbij?! Maar ik hoor vaak om me heen dat een eerste kindje de grootste veranderingen met zich meebrengt. Maar mijn instelling is vaak, we zien wel hoe het loopt! Ik hoop uberhaubt weer een keer zwanger te mogen worden!
maandag 6 augustus 2007 om 09:48
Hoihoi
Nou hier iemand die voor hetzelfde dilemma stond als jij. Tot 2 maanden gelegen waren wij er van overtuigd dat we het bij ons ene meisje zouden houden. Ze is nu inmiddels 4½ jaar. We vonden het prima zp, hadden alle tijd voor haar en onszelf, makkelijk kindje prima prima prima. ALle babyspullen weggedaan en dan ineens is er toch dat gevoel van "he een 2e kindje zou erg welkom zijn". Eerder waren wij er gewoon niet aan toe om allerlei (hetgeen wat nu) onbenullige redenen zijn. ZOals bijv. vrijheid kwijt, we hebben het nu zo goed waar beginnen we aan etc.etc.
Dus je gevoel geeft echt aan als je toebent aan een 2e en soms duurt dat gewoon wat langer..........:P
Wij zijn inmiddels druk bezig voor nummertje 2 en laten volgens mij echt een bom vallen al we met de blijde boodschap komen, omdat wij altijd stelling beweerd hebben dat we het bij 1 lieten. Maar dat is dus echt iets wat je gevoel aangeeft en niet iets wat je verstandelijk bepaalt.
SUcces met je beslissing, maar zoals ik het nu bij jou lees.............wacht nog ff tot je er echt van overtuigd bent.
Nou hier iemand die voor hetzelfde dilemma stond als jij. Tot 2 maanden gelegen waren wij er van overtuigd dat we het bij ons ene meisje zouden houden. Ze is nu inmiddels 4½ jaar. We vonden het prima zp, hadden alle tijd voor haar en onszelf, makkelijk kindje prima prima prima. ALle babyspullen weggedaan en dan ineens is er toch dat gevoel van "he een 2e kindje zou erg welkom zijn". Eerder waren wij er gewoon niet aan toe om allerlei (hetgeen wat nu) onbenullige redenen zijn. ZOals bijv. vrijheid kwijt, we hebben het nu zo goed waar beginnen we aan etc.etc.
Dus je gevoel geeft echt aan als je toebent aan een 2e en soms duurt dat gewoon wat langer..........:P
Wij zijn inmiddels druk bezig voor nummertje 2 en laten volgens mij echt een bom vallen al we met de blijde boodschap komen, omdat wij altijd stelling beweerd hebben dat we het bij 1 lieten. Maar dat is dus echt iets wat je gevoel aangeeft en niet iets wat je verstandelijk bepaalt.
SUcces met je beslissing, maar zoals ik het nu bij jou lees.............wacht nog ff tot je er echt van overtuigd bent.
maandag 6 augustus 2007 om 09:51
Wij wilden na onze oudste (ook van juli 2005:)) snel genoeg een tweede.
Dus toen hij 9 maand was, besloten we ervoor te gaan.
En jawel, meteen prijs en maar liefst twee keer.
Oudste is ondertussen dus ook 2 en de tweeling is ruim 6 maand. En ja, ik heb mijn handen meer dan vol. (De zeldzame momenten dat ik 'rust' heb, zoals nu, zit ik mijn tijd hier te verdoen op het forum.:P Of ik ga duchtig huishouden.)
En net als jij ben ik heel perfectionistisch, maar dankzij (en dat meen ik echt) mijn 3 musketiers zijn de scherpe kantjes er wel vanaf.
Tijd voor mezelf heb ik overdag, als ik alleen ben met hen, weinig, maar dat haal ik wel weer in als ze 's avonds slapen of als Lunaman thuis is. Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik, door mijn kinderen, dingen mis of niet kan doen.
Ik denk nu soms wel eens 'wat was 1 kind toch relaxed', terwijl ik dat toen ik nog maar 1 kind had echt niet zo ervaarde hoor. Wat had ik het toch druk met mijn oudste...
Je groeit er dus in mee volgens mij en hoe druk/hectisch het soms ook is... wat ben ik blij met mijn kereltjes en wat geniet ik van al de dingen die ze doen, ontdekken, leren,...
Dus toen hij 9 maand was, besloten we ervoor te gaan.
En jawel, meteen prijs en maar liefst twee keer.
Oudste is ondertussen dus ook 2 en de tweeling is ruim 6 maand. En ja, ik heb mijn handen meer dan vol. (De zeldzame momenten dat ik 'rust' heb, zoals nu, zit ik mijn tijd hier te verdoen op het forum.:P Of ik ga duchtig huishouden.)
En net als jij ben ik heel perfectionistisch, maar dankzij (en dat meen ik echt) mijn 3 musketiers zijn de scherpe kantjes er wel vanaf.
Tijd voor mezelf heb ik overdag, als ik alleen ben met hen, weinig, maar dat haal ik wel weer in als ze 's avonds slapen of als Lunaman thuis is. Ik heb absoluut niet het gevoel dat ik, door mijn kinderen, dingen mis of niet kan doen.
Ik denk nu soms wel eens 'wat was 1 kind toch relaxed', terwijl ik dat toen ik nog maar 1 kind had echt niet zo ervaarde hoor. Wat had ik het toch druk met mijn oudste...
Je groeit er dus in mee volgens mij en hoe druk/hectisch het soms ook is... wat ben ik blij met mijn kereltjes en wat geniet ik van al de dingen die ze doen, ontdekken, leren,...
maandag 6 augustus 2007 om 10:01
Nou als ik dit zo lees moeten jullie het (voorlopig) gewoon lekker laten. Voor je eerste kind nog een kind nemen is natuurlijk onzin. Voor hetzelfde geld slaan ze elkar de hersens in en zullen ze in hun latere leven elkaar mijden ipv opzoeken (ik ken een aantal van dat soort gevallen). Een tweeede kind is geen garantie voor een goed band tussen je kinderen.
Verder ben ik niet bekend met je twijfel. Eerder andersom juist. Ik wil erg gevoelsmatig wel 4, maar ik zou aan de andere kant niet in willen leveren qua geld e.d.. En als ik 4 kinderen had wilde ik wel aanzienlijk minder werken of zelfs tijdenlijk stoppen met werken.(dit is dan een van de redenen) Wij zijn nu voor nummer 2 bezig en misschien komt er ooit nog wel een nummertje 3...
maandag 6 augustus 2007 om 10:22
Over dat blijven werken...
Toen oudste geboren is, ben ik 3 dagen gaan werken, nu met de tweeling erbij werk ik nog 2 dagen. Ik besef dat ik geluk heb dat ik 'maar' 2 dagen hoef te werken omdat dit financieel gezien bij ons kan. Ik kan natuurlijk niet in jullie portemonee kijken.
Aan de andere kant wil ik perse 2 dagen werken, zodat ik die 2 dagen niet alleen maar hoef te 'zorgen' (al is dat relatief want ben kleuterjuf:P) en mijn eigen ding kan doen.
Ook hier komt er misschien ooit nog wel een 4de (en 5de?). Ik las ooit een zin van een moeder van 4 kinderen, die me altijd is bijgebleven. Als mensen tegen haar zeiden: '4 kinderen? Hoe moet dat financieel, qua woning,...?' Antwoordde zij: 'Als er plaats is in mijn hart, is er ook plaats in mijn huis.'
En zo voel ik het dus ook.
't Is maar net wat je als ouders belangrijk vindt en welke keuzes je maakt, wat je prioriteiten zijn.(Moeten alle kinderen een eigen kamer, dure kleding of niet, 2x per jaar op reis of de achtertuin op stelten zetten en ga zo maar voort.)
En gelukkig mag iedereen dat zelf beslissen...
Toen oudste geboren is, ben ik 3 dagen gaan werken, nu met de tweeling erbij werk ik nog 2 dagen. Ik besef dat ik geluk heb dat ik 'maar' 2 dagen hoef te werken omdat dit financieel gezien bij ons kan. Ik kan natuurlijk niet in jullie portemonee kijken.
Aan de andere kant wil ik perse 2 dagen werken, zodat ik die 2 dagen niet alleen maar hoef te 'zorgen' (al is dat relatief want ben kleuterjuf:P) en mijn eigen ding kan doen.
Ook hier komt er misschien ooit nog wel een 4de (en 5de?). Ik las ooit een zin van een moeder van 4 kinderen, die me altijd is bijgebleven. Als mensen tegen haar zeiden: '4 kinderen? Hoe moet dat financieel, qua woning,...?' Antwoordde zij: 'Als er plaats is in mijn hart, is er ook plaats in mijn huis.'
En zo voel ik het dus ook.
't Is maar net wat je als ouders belangrijk vindt en welke keuzes je maakt, wat je prioriteiten zijn.(Moeten alle kinderen een eigen kamer, dure kleding of niet, 2x per jaar op reis of de achtertuin op stelten zetten en ga zo maar voort.)
En gelukkig mag iedereen dat zelf beslissen...
maandag 6 augustus 2007 om 10:29
Als ik je verhaal lees zou ik ook zeggen, doe nog (maar even?) niet. Teveel twijfels en angsten.
Ben wel benieuwd naar wat je dromen en plannen dan zijn. En waarom die wel kunnen doorgaan met 1 kind en niet met 2?
Zelf heb ik er twee. Ze zijn net drie en bijna 5 ondertussen.
Een tijd terug las ik ergens dat iemand zich met 1 kind een stel met een kind voelde en met 2 kinderen een gezin. Dat herken ik wel. Niet lullig bedoeld voor iedereen met 1 kind (je moet zo oppassen soms op dit forum).... Vorige week was oudste uit logeren en was alleen jongste dus thuis. Dat is inderdaad een heel andere sfeer waar je dan in zit. Ik merkte dat je je dan als ouder meer moet inspannen om dat kind te vermaken, bezig te houden. Want de enige waarmee hij contact kan hebben ben jij. Als ze allebei thuis zijn houden ze elkaar veel meer bezig. Lief en ik waren ooit eens een weekendje samen weg en zagen toen bij het ontbijt in het hotel ook een echtpaar zitten met een zoontje van een jaar of acht. Toen zag ik dat zo'n kind dus veel vaker dan mijn kinderen alleen met volwassenen zit. Die ouders praatten over volwassen dingen en hij zat wat te spelen met een robotje en voor zich uit te kijken. Dan besef ik wel dat ik mazzel heb dat die van mij het (over het algemeen :P) goed met elkaar kunnen vinden. Die ouwehoeren dan dus lekker met z'n tweetjes en verzinnen samen spelletjes of spelen verstoppertje.
Als je bewust kiest voor 1 kind lijkt het me een goed idee om er voor te zorgen dat ze wel vaak in contact komt met andere kinderen. En dat er de ruimte is om regelmatig kinderen mee naar huis te nemen. Ook voor logeerpartijtjes enzo (als dat kind dat zelf leuk vindt natuurlijk...). En misschien zijn er neefjes of nichtjes waarmee een goed contact kan worden opgebouwd, zodat die later (want daar hoor je mensen toch vaak over?) een soort vervanging kunnen zijn voor broers of zussen. Toch ook familie, dus ook sterke band mee mogelijk.....
Alleen een kind proberen te krijgen voor het kind dat je al hebt is misschien te weinig reden voor jullie. Laat het misschien nog even rusten? En kijk per half jaar hoe het voelt.
Dat het echt dubbel zo zwaar is, dat heb ik niet zo ervaren.
Succes met nadenken en balans vinden!
Ben wel benieuwd naar wat je dromen en plannen dan zijn. En waarom die wel kunnen doorgaan met 1 kind en niet met 2?
Zelf heb ik er twee. Ze zijn net drie en bijna 5 ondertussen.
Een tijd terug las ik ergens dat iemand zich met 1 kind een stel met een kind voelde en met 2 kinderen een gezin. Dat herken ik wel. Niet lullig bedoeld voor iedereen met 1 kind (je moet zo oppassen soms op dit forum).... Vorige week was oudste uit logeren en was alleen jongste dus thuis. Dat is inderdaad een heel andere sfeer waar je dan in zit. Ik merkte dat je je dan als ouder meer moet inspannen om dat kind te vermaken, bezig te houden. Want de enige waarmee hij contact kan hebben ben jij. Als ze allebei thuis zijn houden ze elkaar veel meer bezig. Lief en ik waren ooit eens een weekendje samen weg en zagen toen bij het ontbijt in het hotel ook een echtpaar zitten met een zoontje van een jaar of acht. Toen zag ik dat zo'n kind dus veel vaker dan mijn kinderen alleen met volwassenen zit. Die ouders praatten over volwassen dingen en hij zat wat te spelen met een robotje en voor zich uit te kijken. Dan besef ik wel dat ik mazzel heb dat die van mij het (over het algemeen :P) goed met elkaar kunnen vinden. Die ouwehoeren dan dus lekker met z'n tweetjes en verzinnen samen spelletjes of spelen verstoppertje.
Als je bewust kiest voor 1 kind lijkt het me een goed idee om er voor te zorgen dat ze wel vaak in contact komt met andere kinderen. En dat er de ruimte is om regelmatig kinderen mee naar huis te nemen. Ook voor logeerpartijtjes enzo (als dat kind dat zelf leuk vindt natuurlijk...). En misschien zijn er neefjes of nichtjes waarmee een goed contact kan worden opgebouwd, zodat die later (want daar hoor je mensen toch vaak over?) een soort vervanging kunnen zijn voor broers of zussen. Toch ook familie, dus ook sterke band mee mogelijk.....
Alleen een kind proberen te krijgen voor het kind dat je al hebt is misschien te weinig reden voor jullie. Laat het misschien nog even rusten? En kijk per half jaar hoe het voelt.
Dat het echt dubbel zo zwaar is, dat heb ik niet zo ervaren.
Succes met nadenken en balans vinden!
woensdag 8 augustus 2007 om 11:46
Voor ik echt over kinderen krijgen ging nadenken had ik altijd in mijn hoofd dat ik wel 3 kinderen wilde. Toen het er echt om ging, zei mijn man dat hij 2 wel genoeg vond. (ik kom uit een gezin met 4 en hij met 2 kinderen.) Toen mijn meisje was geboren en zo'n 6 weken oud was, dacht ik dat ik nooit meer kinderen zou willen. Toen ze 3 maanden oud was en de condoom was gescheurd vond ik het eigenlijk toch wel leuk, dat de mogelijkheid bestond dat ik weer zwanger was. Dat bleek niet zo te zijn.
Nu is mijn man ziek en waarschijnlijk komt dat door alle drukte die het hebben van een baby met zich mee brengt (gecombineerd met moeilijkheden op zijn werk). Het is dus nog maar zeer de vraag of we ooit gaan proberen om een tweede kind te krijgen. Maar ja, ons meisje is nog geen half jaar, dus we hebben nog tijd genoeg om eerst eens aan te kijken hoe het zal gaan. (Maar het lijkt me toch wel heel naar als die ziekte de reden zou zijn om geen tweede kindje te willen...)
Nu is mijn man ziek en waarschijnlijk komt dat door alle drukte die het hebben van een baby met zich mee brengt (gecombineerd met moeilijkheden op zijn werk). Het is dus nog maar zeer de vraag of we ooit gaan proberen om een tweede kind te krijgen. Maar ja, ons meisje is nog geen half jaar, dus we hebben nog tijd genoeg om eerst eens aan te kijken hoe het zal gaan. (Maar het lijkt me toch wel heel naar als die ziekte de reden zou zijn om geen tweede kindje te willen...)
dinsdag 21 augustus 2007 om 20:28
hoi miep....
wij hebben een dochter van 9 maanden en willen er graag een tweede bij wij gaan er voor!!! maar ik heb ook getwijfeld hoor....manlief wilde er meteen al twee ik wilde eerst kijken hoe ik het met 1 deed.....na negen maanden kan ik zeggen dat ik er aan toe ben! je moet het wel zelf willen en niet omdat het zoleuk is voor je dochter....of omdat alleen ook maar alleen is!
succes met je beslissing
wij hebben een dochter van 9 maanden en willen er graag een tweede bij wij gaan er voor!!! maar ik heb ook getwijfeld hoor....manlief wilde er meteen al twee ik wilde eerst kijken hoe ik het met 1 deed.....na negen maanden kan ik zeggen dat ik er aan toe ben! je moet het wel zelf willen en niet omdat het zoleuk is voor je dochter....of omdat alleen ook maar alleen is!
succes met je beslissing
dinsdag 21 augustus 2007 om 22:24
Hoi Miep,
Dit is iets dat ook bij ons speelt. Onze dochter is nu 16 maanden en ik zou graag volgend jaar voor een 2e willen gaan. Mijn man twijfelt heel erg, hij vindt het zwaarder dan hij had gedacht en veel vermoeiender. Wij zitten dus niet op 1 lijn wat dit betreft, hopelijk gaat dat nog wel gebeuren, ik vind het een moeilijke beslissing.
Wat voor mij meespeelt:
- gevoel, zoals een vriendin van mij zegt: rammelende eierstokken
- nog 1 keer het zwanger zijn meemaken, nog een keer een bevalling (1e keer was nogal een drama), nog een keer zo'n klein hummeltje op mogen zien groeien
- een zusje of broertje voor onze dochter, denk dat ze het geweldig zal vinden, niet alleen nu, maar ook later
Succes met jullie beslissing!
Dit is iets dat ook bij ons speelt. Onze dochter is nu 16 maanden en ik zou graag volgend jaar voor een 2e willen gaan. Mijn man twijfelt heel erg, hij vindt het zwaarder dan hij had gedacht en veel vermoeiender. Wij zitten dus niet op 1 lijn wat dit betreft, hopelijk gaat dat nog wel gebeuren, ik vind het een moeilijke beslissing.
Wat voor mij meespeelt:
- gevoel, zoals een vriendin van mij zegt: rammelende eierstokken
- nog 1 keer het zwanger zijn meemaken, nog een keer een bevalling (1e keer was nogal een drama), nog een keer zo'n klein hummeltje op mogen zien groeien
- een zusje of broertje voor onze dochter, denk dat ze het geweldig zal vinden, niet alleen nu, maar ook later
Succes met jullie beslissing!
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 22 augustus 2007 om 10:40
ik twijfel ook, wel of geen tweede. Mijn zoon wordt in november 3. In mijn hart heb ik de keuze allang gemaakt, want ik wil een tweede, voor mijn zoontje, maar zeker ook voor mezelf en mijn man. Maar rationeel heb ik de juiste afwegingen nog niet gevonden.
Ik zie vreselijk op tegen de zwangerschap(vanaf maand 2 BI, dus vanaf maand 5 geregeld plat, heel veel pijn en ik woonde zowat bij de fysio), daarna een horrorbevalling, PPD die heel erg lang heeft geduurd, huilbaby die altijd ziek was en pas ging slapen snachts met 20 maanden.
Ik zie dus nog wel wat beren op de weg, hoe dat gaat zijn met een tweede.
En aan de andere kant: het hoeft allemaal niet zo te zijn bij een tweede. Ik hoef geen zware BI te krijgen, ik hoef geen ppd te krijgen, geen hulilbaby die niet slaapt. En misschien is er met de gynaecoloog ook wel wat te regelen met een keizersnede na 24 uur aanmodderen, zodat ik niet weer 50 uur hoef te kreperen voor ie eindelijk met zn mes aankomt. Ik ben daarnaast nog jong, man iets ouder maar jong genoeg, financieel komen we niets te kort, we hebben ruimte zat in huis.....
Eigenlijk weet ik t wel, maar schuif ik de beslissing voor me uit....puur uit angst dat ik hetzelfde riedeltje ga krijgen....Bij mn eerste was ik bij de eerste poging zwanger, dus het idee van "we gaan er voor en tegen de tijd dat"...gaat misschien niet op, die gok durf ik iig niet te nemen....zucht......twijfel......zucht....
Ik zie vreselijk op tegen de zwangerschap(vanaf maand 2 BI, dus vanaf maand 5 geregeld plat, heel veel pijn en ik woonde zowat bij de fysio), daarna een horrorbevalling, PPD die heel erg lang heeft geduurd, huilbaby die altijd ziek was en pas ging slapen snachts met 20 maanden.
Ik zie dus nog wel wat beren op de weg, hoe dat gaat zijn met een tweede.
En aan de andere kant: het hoeft allemaal niet zo te zijn bij een tweede. Ik hoef geen zware BI te krijgen, ik hoef geen ppd te krijgen, geen hulilbaby die niet slaapt. En misschien is er met de gynaecoloog ook wel wat te regelen met een keizersnede na 24 uur aanmodderen, zodat ik niet weer 50 uur hoef te kreperen voor ie eindelijk met zn mes aankomt. Ik ben daarnaast nog jong, man iets ouder maar jong genoeg, financieel komen we niets te kort, we hebben ruimte zat in huis.....
Eigenlijk weet ik t wel, maar schuif ik de beslissing voor me uit....puur uit angst dat ik hetzelfde riedeltje ga krijgen....Bij mn eerste was ik bij de eerste poging zwanger, dus het idee van "we gaan er voor en tegen de tijd dat"...gaat misschien niet op, die gok durf ik iig niet te nemen....zucht......twijfel......zucht....
woensdag 22 augustus 2007 om 22:02
Moeilijk he, Sunlight? Jouw twijfels zijn wel wat vergelijkbaar met die van mijn man. (niet helemaal natuurlijk, hij was niet zwanger 
) Maar ook hier een meisje die erg kan spoken, met name 's nachts en een moeilijke bevalling, waarna zowel dochter als ik 5 dagen in het ziekenhuis hebben gelegen. Het heeft hem enorm heeft aangegrepen dat zijn kleine meisje daar in het ziekenhuis lag, met slangetjes en een monitor die steeds piepte, terwijl hij in zijn uppie thuis was en zich zorgen maakte. Dat hij zoveel van ons kindje zou houden heeft hem volgens mij echt overvallen.
Hoe denkt jouw man erover?
) Maar ook hier een meisje die erg kan spoken, met name 's nachts en een moeilijke bevalling, waarna zowel dochter als ik 5 dagen in het ziekenhuis hebben gelegen. Het heeft hem enorm heeft aangegrepen dat zijn kleine meisje daar in het ziekenhuis lag, met slangetjes en een monitor die steeds piepte, terwijl hij in zijn uppie thuis was en zich zorgen maakte. Dat hij zoveel van ons kindje zou houden heeft hem volgens mij echt overvallen. Hoe denkt jouw man erover?
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
donderdag 23 augustus 2007 om 08:54
Juultje, Mijn man denkt er iets anders over als ik, die ziet minder beren op de weg. Die heeft zoiets van dit was erg en hoeveel kans heb je dat een tweede weer precies zo wordt met moeilijkheden en ziekenhuizen en niet slapen snachts? tuurlijk weet ie dat het altijd erger kan, maar hij gaat vooralsnog van het positieve uit. Hij zegt ook, dat als het exact hetzelfde wordt, dat we ook dat wel weer zullen trekken. Hoewel ik zoiets heb van ja, maar toendertijd had je niemand anders om voor te zorgen dan de baby, terwijl je nu al een peuter hebt rondlopen, die je naast al die ellende dan ook nog alleen moet verzorgen.
Qua zwangerschap heeft hij zoiets van: ik hoop met heel mn hart dat het niet weer zo wordt, en voor hem stond als een paal boven water dat we toendertijd wel uiteindelijk groen licht kregen voor een tweede, qua BI. Als er was gezegd dat er mogelijk rolstoelen aan te pas zouden moeten komen bij een tweede(zoals bij mijn vriendin) dat had hij het niet aangedurfd.
En die bevalling...ik denk dat het aan hem te danken is dat ik uiteindelijk een keizersnede heb gehad, hij werd na 50 uur zo wanhopig van mij zo te zien dat ie als een dolle stier die gang op is gerend en een verpleegster bijna aan haar haren naar de kamer heeft gesleurd en haar heeft gdwongen om een gyn te bellen. Ook mijn tussentijdse ruggenprik heb ik aan zijn standvastigheid te danken, dus wat dat betreft maak ik me daarover geen zorgen. Ik wil alleen wel denk ik van tevoren horen dat ik een keizersnede krijg als het na 24 uur niet opschiet. En die ppd...ja, er schijnt een injectie te zijn die de kans erop vermindert, direct na de bevalling krijg je die toegediend. Maar ook dat overleven we wel, zegt ie dan. Daar komen we samen wel weer uit.
Hij is dus een stukje positiever dan dat ik ben daarin, meer van het glas is halfvol, terwijl ie bij miij halfleeg is.....
Hoe staan jullier er samen in dan? verschilt dat erg?
Qua zwangerschap heeft hij zoiets van: ik hoop met heel mn hart dat het niet weer zo wordt, en voor hem stond als een paal boven water dat we toendertijd wel uiteindelijk groen licht kregen voor een tweede, qua BI. Als er was gezegd dat er mogelijk rolstoelen aan te pas zouden moeten komen bij een tweede(zoals bij mijn vriendin) dat had hij het niet aangedurfd.
En die bevalling...ik denk dat het aan hem te danken is dat ik uiteindelijk een keizersnede heb gehad, hij werd na 50 uur zo wanhopig van mij zo te zien dat ie als een dolle stier die gang op is gerend en een verpleegster bijna aan haar haren naar de kamer heeft gesleurd en haar heeft gdwongen om een gyn te bellen. Ook mijn tussentijdse ruggenprik heb ik aan zijn standvastigheid te danken, dus wat dat betreft maak ik me daarover geen zorgen. Ik wil alleen wel denk ik van tevoren horen dat ik een keizersnede krijg als het na 24 uur niet opschiet. En die ppd...ja, er schijnt een injectie te zijn die de kans erop vermindert, direct na de bevalling krijg je die toegediend. Maar ook dat overleven we wel, zegt ie dan. Daar komen we samen wel weer uit.
Hij is dus een stukje positiever dan dat ik ben daarin, meer van het glas is halfvol, terwijl ie bij miij halfleeg is.....
Hoe staan jullier er samen in dan? verschilt dat erg?
donderdag 23 augustus 2007 om 09:19
Hoi Miep,
Ook ik herken je twijfels. Wij kregen echter allebei het gevoel dat we toch heel graag een tweede kindje wilden toen ons oudste zoontje ruim drie jaar was. Ik had geluk dat ik snel zwanger werd. Inmiddels hebben we twee zoontjes van vijf jaar en een jaar. Ik was ook ontzettend bang voor een huilbaby. Gelukkig was onze jongste dat absoluut niet maar hij sliep wel heel heel slecht. Ik heb daarom het eerste jaar als super zwaar ervaren. En ook nu hij goed slaapt heb ik best moeite om alles goed draaiende te houden maar ik ben zo blij met onze keuze! Ik heb me altijd schuldig gevoeld over de gedachte dat we het misschien bij een kindje zouden houden. De jongens kunnen nog niet heel veel met elkaar spelen maar zijn zo gek op elkaar. En ook vind ik het zo leuk om alles nog een keer mee te maken (vooral om de verschillen te zien want daar blijf ik me over verbazen). Bij ons is het gevoel voor een tweede dus vanzelf gekomen. Ik hoop dat dat bij jullie ook vanzelf duidelijk wordt en laat je niet opjagen door een eventueel te groot leeftijdsverschil. Ik zie om me heen dat dat elk leeftijdsverschil namelijk zijn voor en nadelen heeft.
Ook ik herken je twijfels. Wij kregen echter allebei het gevoel dat we toch heel graag een tweede kindje wilden toen ons oudste zoontje ruim drie jaar was. Ik had geluk dat ik snel zwanger werd. Inmiddels hebben we twee zoontjes van vijf jaar en een jaar. Ik was ook ontzettend bang voor een huilbaby. Gelukkig was onze jongste dat absoluut niet maar hij sliep wel heel heel slecht. Ik heb daarom het eerste jaar als super zwaar ervaren. En ook nu hij goed slaapt heb ik best moeite om alles goed draaiende te houden maar ik ben zo blij met onze keuze! Ik heb me altijd schuldig gevoeld over de gedachte dat we het misschien bij een kindje zouden houden. De jongens kunnen nog niet heel veel met elkaar spelen maar zijn zo gek op elkaar. En ook vind ik het zo leuk om alles nog een keer mee te maken (vooral om de verschillen te zien want daar blijf ik me over verbazen). Bij ons is het gevoel voor een tweede dus vanzelf gekomen. Ik hoop dat dat bij jullie ook vanzelf duidelijk wordt en laat je niet opjagen door een eventueel te groot leeftijdsverschil. Ik zie om me heen dat dat elk leeftijdsverschil namelijk zijn voor en nadelen heeft.
