Kinderen
alle pijlers
Aanstelleritus kind van 4
dinsdag 22 januari 2008 om 08:46
Hallo allemaal,
Mijn dochter heeft sinds deze week een accute aanval van de "aanstelleritus": heel hard en lang huilen als haar zusje van 2 per ongeluk of express tegen haar aanloopt, ze een duwtje krijgt of zoiets en jengelen om alles, heel lang en flauw.
Ik wil haar verdriet niet ondermijnen, huilen mag. Als ze lang hard huilt, zetten we haar vaak even in een andere ruimte, nadat we haar hebben getroost, maar aan deze flauwekul wil ik juist weer niet te veel aandacht schenken.
Je weet als ouder volgens mij prrrrima wanneer het echt is en wanneer niet.
Iemand tips?
Liefs,
Yentje
Mijn dochter heeft sinds deze week een accute aanval van de "aanstelleritus": heel hard en lang huilen als haar zusje van 2 per ongeluk of express tegen haar aanloopt, ze een duwtje krijgt of zoiets en jengelen om alles, heel lang en flauw.
Ik wil haar verdriet niet ondermijnen, huilen mag. Als ze lang hard huilt, zetten we haar vaak even in een andere ruimte, nadat we haar hebben getroost, maar aan deze flauwekul wil ik juist weer niet te veel aandacht schenken.
Je weet als ouder volgens mij prrrrima wanneer het echt is en wanneer niet.
Iemand tips?
Liefs,
Yentje
dinsdag 22 januari 2008 om 09:24
Hoi Yentje,
Toen mijn zoon 5 was voelde hij ook altijd alles en huilde om niks. Toen hij in de tuin viel en huilde heb ik er weinig aandacht aan besteed. Er was niets te zien. Maar toen hij na drie dagen nog klaagde van zijn pols en ik bij de huisarts kwam bleek die toch gebroken te zijn. Mijn huisarts had de grootste lol dat ik hem er drie dagen mee had laten lopen. Maar ik heb me heel lang een hele slechte moeder gevoeld. Het was gelukkig maar een klein breukje en hijzelf had er verder weinig last van en toonde iedereen vol trots zijn gipsen armpje. Ik wil er maar mee zeggen dat ik ook altijd wel had gedacht dat ik echt van aanstellerij kon onderscheiden en dat bleek dus niet zo te zijn. Heel gevaarlijk bij kinderen die de pijn al snel voelen. Gelukkig is het met zijn pols helemaal goed gekomen.![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
Toen mijn zoon 5 was voelde hij ook altijd alles en huilde om niks. Toen hij in de tuin viel en huilde heb ik er weinig aandacht aan besteed. Er was niets te zien. Maar toen hij na drie dagen nog klaagde van zijn pols en ik bij de huisarts kwam bleek die toch gebroken te zijn. Mijn huisarts had de grootste lol dat ik hem er drie dagen mee had laten lopen. Maar ik heb me heel lang een hele slechte moeder gevoeld. Het was gelukkig maar een klein breukje en hijzelf had er verder weinig last van en toonde iedereen vol trots zijn gipsen armpje. Ik wil er maar mee zeggen dat ik ook altijd wel had gedacht dat ik echt van aanstellerij kon onderscheiden en dat bleek dus niet zo te zijn. Heel gevaarlijk bij kinderen die de pijn al snel voelen. Gelukkig is het met zijn pols helemaal goed gekomen.
dinsdag 22 januari 2008 om 10:08
dinsdag 22 januari 2008 om 10:47
Mijn dochter van 5 heeft ook de neiging om overal om te gaan huilen.
Je herkent zelf het aanstelhuilen wel en het echte huilen.
Als zijn zich aanstelt zeg ik altijd "ga maar even op de gang zitten huilen, als je gezellig kan doen mag je weer naar binnen" Meestal staat ze na 30 seconden met een stralende lach weer voor me.
Je herkent zelf het aanstelhuilen wel en het echte huilen.
Als zijn zich aanstelt zeg ik altijd "ga maar even op de gang zitten huilen, als je gezellig kan doen mag je weer naar binnen" Meestal staat ze na 30 seconden met een stralende lach weer voor me.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
dinsdag 22 januari 2008 om 10:56
Ja ik herken dat! Zoals je zelf al aangeeft probeer je het aanstellerige gedrag te filteren. Maar ik heb gemerkt dat mijn zoontje van bijna 5 soms gewoon behoefte heeft om even te huilen. Misschien raakt hij zo wat "kinder-stress" kwijt? Ik denk dat je het prima oplost. Het is vast een fase waar ze doorheen moet. Verder is het toch een happy camper?
dinsdag 22 januari 2008 om 13:49
Thanks voor al jullie geruststellende reacties. Het is inderdaad ook een deel stress, maar het maakt zo'n lawaai 
Ze is een vrolijk kind en daarom ben ik ook zo verbaasd om haar kleinzerigheid. De (schoon) familie begon er afgelopen weekend opmerkingen over te maken dat ze zo'n flauw kind was. Vandaar dat ik aan mezelf begon te twijfelen, vrees ik ..... 
Ze is een vrolijk kind en daarom ben ik ook zo verbaasd om haar kleinzerigheid. De (schoon
) familie begon er afgelopen weekend opmerkingen over te maken dat ze zo'n flauw kind was. Vandaar dat ik aan mezelf begon te twijfelen, vrees ik .....
donderdag 24 januari 2008 om 00:19
Joh, misschien heeft ze gewoon een verkoudheid onder de leden, en voelt ze zich nu niet honderd procent, dan kan zo'n plagerig duwtje van je zus nou net effe....de druppel zijn dat je dus een keel opzet.
Ik zie wel vaak dat bij twee kindjes, de oudste al als een hele grote meid wordt gezien, maar ze is dan wel niet meer zo'n heel klein ukkie, ze toch nog steeds ook maar een jong kind, met emoties en pijntjes en goeie en slechte dagen, zoals we allemaal hebben. Wie weet heeft ze gewoon juist wat extra knuffels nodig.
Ik zie wel vaak dat bij twee kindjes, de oudste al als een hele grote meid wordt gezien, maar ze is dan wel niet meer zo'n heel klein ukkie, ze toch nog steeds ook maar een jong kind, met emoties en pijntjes en goeie en slechte dagen, zoals we allemaal hebben. Wie weet heeft ze gewoon juist wat extra knuffels nodig.
maandag 28 januari 2008 om 11:57
He Toetyfroety, wat een lieve reactie. Tuurlijk kan dat het zijn, maar het duurt wel al een tijdje. Ze slaapt ook wat minder goed de laatste 2 weken, steeds heel vroeg wakker, wat niks voor haar is. Vanochtend weer mopperend naar BSO (school was dicht) en zo. Ik ben 17 wkn zwanger en word er helaas wel heeeeeeeeeel moe van en reageer niet altijd even geduldig, wat mijn schuldgevoel natuurlijk wel opvoert (zeker na zo'n confronterend mailtje van jou ).
Ik had gewoon gehoopt dat iemand 'het medicijn' wel zou weten, denk ik....
).Ik had gewoon gehoopt dat iemand 'het medicijn' wel zou weten, denk ik....
