Kinderen
alle pijlers
abortus.. verstand of gevoel volgen?
zaterdag 16 februari 2008 om 23:44
Ik ben een alleenstaande moeder van 29 jaar en heb 2 kinderen van 7 en bijna 11 jaar. Vorige week kwam ik er achter dat ik 10 weken zwanger ben van mijn ex (vader van mn kids)
Ik verkeer op dit moment in de 5 dagen bedenktijd en heb het daar erg moeilijk mee...
Mijn verstand zegt dat ik een abortus moet doen omdat ik het alleen opvoeden van mn 2 kids die ik al heb zwaar vind, de situatie met mijn ex vaak veel stress geeft en als ik een 3e kind krijg, helemaal niet los kom van hem.
Bovendien weten mijn familie en collega's op het werk alles van de problemen en het verdriet wat ik daar van heb en heb gehad dus ik weet zeker dat iedereen mij voor gek verklaard als ik een 3 kind krijg en kan ze niet ongelijk geven!
Toch.. er groeit nu een klein mensje in mij en mijn gevoel kan het denk ik helemaal niet aan om het weg te laten halen.
Ik zal er kapot aan gaan! Maar als ik het kindje laat komen, misschien ook wel?!
Heeft iemand hier ook in zo een situatie gezeten en wil hun ervaring met mij delen of mij steunen in deze zware beslissing?
Ik verkeer op dit moment in de 5 dagen bedenktijd en heb het daar erg moeilijk mee...
Mijn verstand zegt dat ik een abortus moet doen omdat ik het alleen opvoeden van mn 2 kids die ik al heb zwaar vind, de situatie met mijn ex vaak veel stress geeft en als ik een 3e kind krijg, helemaal niet los kom van hem.
Bovendien weten mijn familie en collega's op het werk alles van de problemen en het verdriet wat ik daar van heb en heb gehad dus ik weet zeker dat iedereen mij voor gek verklaard als ik een 3 kind krijg en kan ze niet ongelijk geven!
Toch.. er groeit nu een klein mensje in mij en mijn gevoel kan het denk ik helemaal niet aan om het weg te laten halen.
Ik zal er kapot aan gaan! Maar als ik het kindje laat komen, misschien ook wel?!
Heeft iemand hier ook in zo een situatie gezeten en wil hun ervaring met mij delen of mij steunen in deze zware beslissing?
zaterdag 16 februari 2008 om 23:49
Wanhopigemama,
Ik heb niet in jouw situatie gezeten, dus heb geen tips. Wat me alleen direct te binnen viel, is dat de eventuele reactie van familie en collega's geen enkele rol moet spelen. JIJ beslist, het is JOUW leven en JOUW zwangerschap.
Nog iets: je zegt dat je met een derde kind helemaal niet los komt van je ex, maar dat is nu natuurlijk ook al zo. Je hebt al 2 kinderen van hem, dus je zult altijd aan hem verbonden zijn. Het aantal kinderen maakt voor dat gegeven natuurlijk niets uit.
Voor de rest lijkt mij de afweging gevoel/verstand een heel moeilijke. Ik wens je dan ook veel wijsheid toe!
Ik heb niet in jouw situatie gezeten, dus heb geen tips. Wat me alleen direct te binnen viel, is dat de eventuele reactie van familie en collega's geen enkele rol moet spelen. JIJ beslist, het is JOUW leven en JOUW zwangerschap.
Nog iets: je zegt dat je met een derde kind helemaal niet los komt van je ex, maar dat is nu natuurlijk ook al zo. Je hebt al 2 kinderen van hem, dus je zult altijd aan hem verbonden zijn. Het aantal kinderen maakt voor dat gegeven natuurlijk niets uit.
Voor de rest lijkt mij de afweging gevoel/verstand een heel moeilijke. Ik wens je dan ook veel wijsheid toe!
.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:50
Lieve wanhopige mama,
Ik heb nooit in een vergelijkbare situatie gezeten en hoop er eerlijk gezegd ook nooit in te komen. Wat lijkt me dat een moeilijke beslissing!
Ik ben bang dat ik je niet echt kan helpen, wil alleen 1 argument weerleggen; je zegt 'dan kom ik nooit meer van hem los', maar dat is toch al zo, als je al 2 kinderen van hem hebt?
Jouw familie en vrienden houden echt vast heel veel van je en zullen je steunen in je keuze. Vertrouw daarop!
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs Bep
Ik heb nooit in een vergelijkbare situatie gezeten en hoop er eerlijk gezegd ook nooit in te komen. Wat lijkt me dat een moeilijke beslissing!
Ik ben bang dat ik je niet echt kan helpen, wil alleen 1 argument weerleggen; je zegt 'dan kom ik nooit meer van hem los', maar dat is toch al zo, als je al 2 kinderen van hem hebt?
Jouw familie en vrienden houden echt vast heel veel van je en zullen je steunen in je keuze. Vertrouw daarop!
Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Liefs Bep
zaterdag 16 februari 2008 om 23:53
Wat een rottige situatie. Ik zou zelf zeggen, bij twijfel nóóit doen. En als ik lees dat je zegt 'mijn gevoel kan het niet aan om het weg te laten halen' dan zou ik het echt níet doen.
Zet op een rijtje waar je je precies zorgen over maakt. Zijn dat vooral praktische zaken, zijn dat emotionele zaken? Het is nu moeilijk om alles te overzien waarschijnlijk en door het op te schrijven zie je makkelijker welke problemen op te lossen zijn en welke gewoon niet.
Los van je ex kom je toch niet, je hebt 2 kinderen met hem, al zijn die al wat groter, dus dat zou ik niet teveel laten meespelen. Wat je omgeving zegt, daar zou ik me niet teveel van aantrekken. En je bént al zwanger, dus ik denk dat de meeste mensen dat ook gewoon als een feit zullen aanvaarden als je het kindje houdt. Ze zullen hoogstens zeggen dat het de zaak niet makkelijker maakt, maar dat wist je ook al.
Ik heb er zelf geen ervaring mee,Heel veel sterkte in ieder geval.
Zet op een rijtje waar je je precies zorgen over maakt. Zijn dat vooral praktische zaken, zijn dat emotionele zaken? Het is nu moeilijk om alles te overzien waarschijnlijk en door het op te schrijven zie je makkelijker welke problemen op te lossen zijn en welke gewoon niet.
Los van je ex kom je toch niet, je hebt 2 kinderen met hem, al zijn die al wat groter, dus dat zou ik niet teveel laten meespelen. Wat je omgeving zegt, daar zou ik me niet teveel van aantrekken. En je bént al zwanger, dus ik denk dat de meeste mensen dat ook gewoon als een feit zullen aanvaarden als je het kindje houdt. Ze zullen hoogstens zeggen dat het de zaak niet makkelijker maakt, maar dat wist je ook al.
Ik heb er zelf geen ervaring mee,Heel veel sterkte in ieder geval.
zaterdag 16 februari 2008 om 23:55
zaterdag 16 februari 2008 om 23:57
Wat je ook beslist, laat bovengenoemde alsjeblieft geen rol spelen in je overwegingen!! Mocht je besluiten het kindje te houden dan zijn al deze mensen er na een week of twee echt wel over uitgepraat. Als je besluit het kindje om deze reden 'weg te laten halen', zal de verwerking stukken langer duren....
zaterdag 16 februari 2008 om 23:57
Bij twijfel nooit doen. Ik heb zelf geen ervaring, maar mensen in mijn omgeving die wel ervaring hebben, zijn doodongelukkig geworden, omdat ze destijds onder druk van omgeving een keuze hebben gemaakt waar ze niet achter stonden.
Vervolgens zijn ze nu de rest van hun leven meer met hun kind bezig, dan dat ze dat geweest waren als het wel geboren was (bij wijze van spreken)
Heel veel sterkte en wijsheid!
Vervolgens zijn ze nu de rest van hun leven meer met hun kind bezig, dan dat ze dat geweest waren als het wel geboren was (bij wijze van spreken)
Heel veel sterkte en wijsheid!
zondag 17 februari 2008 om 00:00
Probeer op lange termijn te denken ipv op korte termijn. Waar denk je dat je over 10 jaar het meeste spijt van zult hebben? Van een kind dat je gekregen hebt of een abortus die je hebt laten uitvoeren? Dat zal voor iedereen anders zijn.
Je situatie klinkt buitengewoon ingewikkeld, maar bedenk inderdaad dat het jóuw leven, jóuw keuze is.
Je situatie klinkt buitengewoon ingewikkeld, maar bedenk inderdaad dat het jóuw leven, jóuw keuze is.
zondag 17 februari 2008 om 00:24
Ik heb wel in jouw situatie gezeten.
Mijn 1e reactie is niet doen, laat alsjeblieft geen abortus doen als je zo twijfelt.
Ik heb toen (4jr geleden) puur op verstand besloten het wel te doen, mijn gevoel riep nee.
Mijn omgeving vond het beter, mijn man zag het niet zitten(op punt van scheiden) ik slikte nog antidepressiva, de omstandigheden waren simpelweg niet positief.
En dus heb ik toen een abortus laten doen.
Heel veel verdriet heb ik ervan gehad.
Uiteindelijk is het heftigste wel weggeebt.
Ik zit in een andere situatie dan jij natuurlijk.
Heb zelfs nog een kindje gekregen daarna.
Uiteraard kan ik je geen raad geven, mijn eerste reactie is puur op emotie.
Ik weet uit ervaring dat je soms je verstand voor moet laten gaan.
Helemaal omdat je alleen bent en de situatie met je ex verwarrend is.
Wat ik je zou willen aanraden is een paar gesprekken te hebben met een psycholoog, je huisart, iemand van fiom of het vbok.
Met het vbok heb ik een paar keer gesproken en daar heb ik echt heel veel aan gehad, was de beste steun die ik gekregen heb.
Zij werken in de basis vanuit hun geloof (ik ben zelf niet gelovig) zoveel liefde, warmte, ervaring(weten echt waar ze het over hebben!) en rust.
En vooral even een moment van rust om te kunnen bezinnen voordat je zo'n moeilijke keuze maakt is zoo ontzettend belangrijk!
Ik heb pas na de abortus met iemand van hen gesproken enwenste dat ik vooraf gedaan had.
Daarnaast je geeft aan5dgn bedenktijd.
Natuurlijk moet je niet te lang wachten, maar echt je hebt wel even de tijd hoor!
Een paar dagen meer en je besluit weloverwogen kunnen nemen is zo belangrijk!
Ik wens je veel liefde toe!
En hoop dat je je keuze kunt maken uit liefde; voor jezelf en je kinderen.
ps
Misschien wat "zweverig" of spiritueel. (maar dat ben ik wel geworden na deze ervaring.)
Weet dat je baby ook "weet" dat jij zult besluiten wat goed is!
groetjes Petra
Mijn 1e reactie is niet doen, laat alsjeblieft geen abortus doen als je zo twijfelt.
Ik heb toen (4jr geleden) puur op verstand besloten het wel te doen, mijn gevoel riep nee.
Mijn omgeving vond het beter, mijn man zag het niet zitten(op punt van scheiden) ik slikte nog antidepressiva, de omstandigheden waren simpelweg niet positief.
En dus heb ik toen een abortus laten doen.
Heel veel verdriet heb ik ervan gehad.
Uiteindelijk is het heftigste wel weggeebt.
Ik zit in een andere situatie dan jij natuurlijk.
Heb zelfs nog een kindje gekregen daarna.
Uiteraard kan ik je geen raad geven, mijn eerste reactie is puur op emotie.
Ik weet uit ervaring dat je soms je verstand voor moet laten gaan.
Helemaal omdat je alleen bent en de situatie met je ex verwarrend is.
Wat ik je zou willen aanraden is een paar gesprekken te hebben met een psycholoog, je huisart, iemand van fiom of het vbok.
Met het vbok heb ik een paar keer gesproken en daar heb ik echt heel veel aan gehad, was de beste steun die ik gekregen heb.
Zij werken in de basis vanuit hun geloof (ik ben zelf niet gelovig) zoveel liefde, warmte, ervaring(weten echt waar ze het over hebben!) en rust.
En vooral even een moment van rust om te kunnen bezinnen voordat je zo'n moeilijke keuze maakt is zoo ontzettend belangrijk!
Ik heb pas na de abortus met iemand van hen gesproken enwenste dat ik vooraf gedaan had.
Daarnaast je geeft aan5dgn bedenktijd.
Natuurlijk moet je niet te lang wachten, maar echt je hebt wel even de tijd hoor!
Een paar dagen meer en je besluit weloverwogen kunnen nemen is zo belangrijk!
Ik wens je veel liefde toe!
En hoop dat je je keuze kunt maken uit liefde; voor jezelf en je kinderen.
ps
Misschien wat "zweverig" of spiritueel. (maar dat ben ik wel geworden na deze ervaring.)
Weet dat je baby ook "weet" dat jij zult besluiten wat goed is!
groetjes Petra
zondag 17 februari 2008 om 00:25
Okay, misschien een ander advies dan je wilt horen.
jaarlijks laten gemiddeld alleen in Nederland al 29.500 vrouwen hun zwangerschap afbreken, om de meest uiteenlopende redenen dan ook.
Laat je niets aanpraten als het kind wordt wel groot, en waar 2 al zijn kunnen ook 3 eten.
Theoretisch is dat waar, maar in de praktijk is dat anders he?
En ook al worden ze gemakkelijk terzijde geschoven, het blijft natuurlijk wel het feit dat je ex, familie, je financiele situatie, je omgeving er op een bepaalde manier indirect wel mee te maken krijgen. Niet dat je voor hen een beslissing moet maken, maar kan wel degelijk meespelen in het nemen VAN een beslissing.
En of je je beslissing nu neemt emotioneel of rationeel, als jij erachter staat, zul je er ook geen spijt van krijgen.
iedereen kent die verhalen van vrouwen die er nooit overheen zijn gekomen etc. etc. en natuurlijk zullen die er ook heus wel zijn, maar ik ken ook verhalen van mensen die gewoon opgelucht waren en achter hun beslissing stonden.
mijn beste vriendin is zo iemand, was zwanger van haar ex, ongelukje, heeft goed over nagedacht, voors en tegens overwogen en heeft een abortus laten doen.
nu heeft ze 2 kindjes maar spijt van die beslissing toen heeft ze nooit gehad, alleen dat ze uberhaupt voor een keuze werd gesteld, dat was het ergste.
en eventuele begeleiding is er ook na die tijd, als dat nodig is.
ik wil je absoluut geen abortus aanpraten, maar ik weet dat het soms heel makkelijk gezegd is voor anderen om het niet te doen, terwijl veel zaken, als ex, financien, werk, die voor anderen makkelijk weg te wuiven lijken te zijn, dat voor jou helemaal niet zo is, en wel degelijk een belangrijke factor spelen in het nemen van zo'n grote beslissing.
jaarlijks laten gemiddeld alleen in Nederland al 29.500 vrouwen hun zwangerschap afbreken, om de meest uiteenlopende redenen dan ook.
Laat je niets aanpraten als het kind wordt wel groot, en waar 2 al zijn kunnen ook 3 eten.
Theoretisch is dat waar, maar in de praktijk is dat anders he?
En ook al worden ze gemakkelijk terzijde geschoven, het blijft natuurlijk wel het feit dat je ex, familie, je financiele situatie, je omgeving er op een bepaalde manier indirect wel mee te maken krijgen. Niet dat je voor hen een beslissing moet maken, maar kan wel degelijk meespelen in het nemen VAN een beslissing.
En of je je beslissing nu neemt emotioneel of rationeel, als jij erachter staat, zul je er ook geen spijt van krijgen.
iedereen kent die verhalen van vrouwen die er nooit overheen zijn gekomen etc. etc. en natuurlijk zullen die er ook heus wel zijn, maar ik ken ook verhalen van mensen die gewoon opgelucht waren en achter hun beslissing stonden.
mijn beste vriendin is zo iemand, was zwanger van haar ex, ongelukje, heeft goed over nagedacht, voors en tegens overwogen en heeft een abortus laten doen.
nu heeft ze 2 kindjes maar spijt van die beslissing toen heeft ze nooit gehad, alleen dat ze uberhaupt voor een keuze werd gesteld, dat was het ergste.
en eventuele begeleiding is er ook na die tijd, als dat nodig is.
ik wil je absoluut geen abortus aanpraten, maar ik weet dat het soms heel makkelijk gezegd is voor anderen om het niet te doen, terwijl veel zaken, als ex, financien, werk, die voor anderen makkelijk weg te wuiven lijken te zijn, dat voor jou helemaal niet zo is, en wel degelijk een belangrijke factor spelen in het nemen van zo'n grote beslissing.
zondag 17 februari 2008 om 00:33
Nog een aanvulling:
Ik heb veel verdriet gehad van mijn abortus, het sneed door mijn ziel en deed veel pijn.
Ik kon niet anders op dat moment.
Heb het er (bij vlagen nog) erg moeilijk mee gehad.
Maar nu na 4jr kan ik zeggen; ik heb geen spijt!
Wat Miesteph ook zegt, de omstandigheden zijn simpelweg niet positief, gemakkelijk en ideaal voor je.
Je hebt het nu al zwaar, de situatie met je ex is problematisch.
Probeer je gevoel niet uit te schakelen, maar ook realistisch te blijven.
En ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk en zwaar dat is!
We hebben in Nederland de mogelijkheid om op een veilige en legale wijze een abortus te kunnen doen.
Er is geen vrouw die het met plezier of "gemakkelijk" zal doen, hoezeer de tegenstanders dat ook beweren.
Neem alsjeblieft contact op met het VBOK (dit kan 24u per dag!)
En ga praten,pratenpraten, en huilen als je wilt.
ls je gehuild en gepraat hebt neem je pas in rust je besluit.
Nogmaals: Liefs Petra.
Ik heb veel verdriet gehad van mijn abortus, het sneed door mijn ziel en deed veel pijn.
Ik kon niet anders op dat moment.
Heb het er (bij vlagen nog) erg moeilijk mee gehad.
Maar nu na 4jr kan ik zeggen; ik heb geen spijt!
Wat Miesteph ook zegt, de omstandigheden zijn simpelweg niet positief, gemakkelijk en ideaal voor je.
Je hebt het nu al zwaar, de situatie met je ex is problematisch.
Probeer je gevoel niet uit te schakelen, maar ook realistisch te blijven.
En ik weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk en zwaar dat is!
We hebben in Nederland de mogelijkheid om op een veilige en legale wijze een abortus te kunnen doen.
Er is geen vrouw die het met plezier of "gemakkelijk" zal doen, hoezeer de tegenstanders dat ook beweren.
Neem alsjeblieft contact op met het VBOK (dit kan 24u per dag!)
En ga praten,pratenpraten, en huilen als je wilt.
ls je gehuild en gepraat hebt neem je pas in rust je besluit.
Nogmaals: Liefs Petra.
zondag 17 februari 2008 om 00:34
Dankjulliewel.. de reactie's geven me weer nieuwe inzichten en stof tot nadenken...
Waar ik over 10 jaar het meeste spijt van zal hebben, weet ik niet..
Ben gek op baby's en ervaar dat bij mijn eerste 2 kids ook als de makkelijkste en leukste tijd.. Mijn zoon is nu 10 jaar, dus tegen de pubertijd en vind de conflicten die daar bij horen erg moeilijk..
Waar ik me ook zorgen om maak is het financieële.. ik werk 5 dagen, heb een leuke baan en kom dit jaar uit een schuldsanering waar ik in ging toen ik en mijn ex uit elkaar gingen..
Met mijn inkomen kan ik krap leven en niks extra's.. het leven van mn ex is zoiezo een puinhoop maar de 2 kids die ik al heb zijn door hem altijd materialistisch erg verwend..
Een 3e kan ik misschien aanleren daar niet aan te wennen..
Vandaag had ik geen avondeten in huis, alleen lege statiegeld flessen en daar kwam ik niet ver mee dus moest mijn ex vragen of hij geld kon brengen voor boodschappen.. dat heeft hij ook gedaan maar het zette me wel aan het denken, dat ik het alleen niet zal redden..
Waar ik over 10 jaar het meeste spijt van zal hebben, weet ik niet..
Ben gek op baby's en ervaar dat bij mijn eerste 2 kids ook als de makkelijkste en leukste tijd.. Mijn zoon is nu 10 jaar, dus tegen de pubertijd en vind de conflicten die daar bij horen erg moeilijk..
Waar ik me ook zorgen om maak is het financieële.. ik werk 5 dagen, heb een leuke baan en kom dit jaar uit een schuldsanering waar ik in ging toen ik en mijn ex uit elkaar gingen..
Met mijn inkomen kan ik krap leven en niks extra's.. het leven van mn ex is zoiezo een puinhoop maar de 2 kids die ik al heb zijn door hem altijd materialistisch erg verwend..
Een 3e kan ik misschien aanleren daar niet aan te wennen..
Vandaag had ik geen avondeten in huis, alleen lege statiegeld flessen en daar kwam ik niet ver mee dus moest mijn ex vragen of hij geld kon brengen voor boodschappen.. dat heeft hij ook gedaan maar het zette me wel aan het denken, dat ik het alleen niet zal redden..
zondag 17 februari 2008 om 01:07
Kweenie hoor, maar los van je ex ben je sowieso nog niet als je er dingen mee doet waar je zwanger van kunt worden, nog los van het feit dat hij de vader is van je andere kinderen. Het lijkt me überhaupt een sukkel van de eerste orde, een jong meisje zwanger maken dat nog bij haar ouders woont, daar ook intrekken en en passant z'n ex bezwangeren. Sjonge.
Los daarvan is het kwaad al geschied. Ik denk niet dat je van hem veel steun kunt verwachten, dus je zult het alleen moeten doen. Ik heb zelf altijd het idee dat als je al moeder bént en weet hoe het is om een kindje in je te voelen groeien en om een pasgeboren baby in je armen te houden, het gevoelsmatig bijna onmogelijk is om over te gaan tot abortus, ook al is een zwangerschap nog zo onverwacht. En zo te lezen denk je er zelf ook zo over. Je praktische bezwaren kan ik me heel goed voorstellen, ik zou ook niet blij zijn in jouw situatie.
Maar goed, les jeux sont fait, je bent 10 weken zwanger en hebt 5 dagen bedenktijd. Tijd om te overdenken hoe je het gaat redden als je je kind gaat houden, en hoe je het emotioneel trekt als je het weg laat halen. Ik denk misschien te makkelijk, maar als je een dak boven je hoofd hebt en een baan om je geld mee te verdienen, is het misschien moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. Het ligt er helemaal aan hoe sterk je gevoel is dat je dit kindje wilt houden en hoe sterk je in je schoenen staat t.o.v. andermans mening. Heb je nog kleertjes van toen je andere kinderen klein waren, hoeveel mensen met kleine kinderen die misschien nog wat over hebben ken je?
Ik wens je heel veel sterkte met je beslissing. Probeer de beslissing zelf te nemen, laat je niets influisteren door je omgeving. Anderen hebben makkelijk praten, het is jouw lichaam, het is jouw kind, het zijn jouw emoties en jouw financiën. Weten je kinderen trouwens dat nog op zo'n goede ... eh.... voet met hun vader staat?
Los daarvan is het kwaad al geschied. Ik denk niet dat je van hem veel steun kunt verwachten, dus je zult het alleen moeten doen. Ik heb zelf altijd het idee dat als je al moeder bént en weet hoe het is om een kindje in je te voelen groeien en om een pasgeboren baby in je armen te houden, het gevoelsmatig bijna onmogelijk is om over te gaan tot abortus, ook al is een zwangerschap nog zo onverwacht. En zo te lezen denk je er zelf ook zo over. Je praktische bezwaren kan ik me heel goed voorstellen, ik zou ook niet blij zijn in jouw situatie.
Maar goed, les jeux sont fait, je bent 10 weken zwanger en hebt 5 dagen bedenktijd. Tijd om te overdenken hoe je het gaat redden als je je kind gaat houden, en hoe je het emotioneel trekt als je het weg laat halen. Ik denk misschien te makkelijk, maar als je een dak boven je hoofd hebt en een baan om je geld mee te verdienen, is het misschien moeilijk, maar zeker niet onmogelijk. Het ligt er helemaal aan hoe sterk je gevoel is dat je dit kindje wilt houden en hoe sterk je in je schoenen staat t.o.v. andermans mening. Heb je nog kleertjes van toen je andere kinderen klein waren, hoeveel mensen met kleine kinderen die misschien nog wat over hebben ken je?
Ik wens je heel veel sterkte met je beslissing. Probeer de beslissing zelf te nemen, laat je niets influisteren door je omgeving. Anderen hebben makkelijk praten, het is jouw lichaam, het is jouw kind, het zijn jouw emoties en jouw financiën. Weten je kinderen trouwens dat nog op zo'n goede ... eh.... voet met hun vader staat?
zondag 17 februari 2008 om 02:03
Dankje dropje.. jou hele reactie legt alle woorden in mijn mond..
Mijn ex is idd. een grote sukkel wat zijn omgang met vrouwen/ meisjes betreft en ik kan mezelf ook wel voor mn kop slaan dat ik na alles het nog over mn hart heb kunnen verkrijgen nog sex met hem te hebben met als vervolg nu zwanger te zijn..
Bijna alles wat ik had aan baby spullen, zoiezo kleertjes heb ik in de loop der jaren weg gegeven.. het enige wat ik nog heb is een baby bedje..
Ik heb een 4 kamer ééngezinswoning dus mijn kids hebben allebei een eigen slaapkamer en kom dus zoiezo 1 kamer tekort.. wat nog niet veel zegt want toen mijn jongste geboren werd woonde we in een 3 kamer flat en lag zij ook bij mij in de slaapkamer..
Mijn kids weten wel van de ... goede.. "voet" tussen hun vader en moeder want als hij bij mij in bed belandde bleef hij ook slapen en waren ze altijd blij verrast als ze hem s'morgens bij mij in bed aantroffen..
Voor de kids zal het ook zeker verwarrend zijn alles bij elkaar maar ik ben ook maar een mens en na 4 jaar alleen is er geen andere man in mijn leven geweest, alleen hun vader...
Mijn ex is idd. een grote sukkel wat zijn omgang met vrouwen/ meisjes betreft en ik kan mezelf ook wel voor mn kop slaan dat ik na alles het nog over mn hart heb kunnen verkrijgen nog sex met hem te hebben met als vervolg nu zwanger te zijn..
Bijna alles wat ik had aan baby spullen, zoiezo kleertjes heb ik in de loop der jaren weg gegeven.. het enige wat ik nog heb is een baby bedje..
Ik heb een 4 kamer ééngezinswoning dus mijn kids hebben allebei een eigen slaapkamer en kom dus zoiezo 1 kamer tekort.. wat nog niet veel zegt want toen mijn jongste geboren werd woonde we in een 3 kamer flat en lag zij ook bij mij in de slaapkamer..
Mijn kids weten wel van de ... goede.. "voet" tussen hun vader en moeder want als hij bij mij in bed belandde bleef hij ook slapen en waren ze altijd blij verrast als ze hem s'morgens bij mij in bed aantroffen..
Voor de kids zal het ook zeker verwarrend zijn alles bij elkaar maar ik ben ook maar een mens en na 4 jaar alleen is er geen andere man in mijn leven geweest, alleen hun vader...
zondag 17 februari 2008 om 02:08
Jeetje meid wat een verschikkelijke moeilijke keuze waar je voor staat.
Ik zou niet puur op mijn gevoel afgaan,en bij twijfel geen abortus plegen lijkt mij ook geen goed uitgangspunt(wie twijfelt er niet in zo'n situatie)
Het lijkt mij wel belangrijk dat je uiteindelijk een beslissing neemt waar jezelf achter staat.
Wellicht een paar belangrijke punten om goed over na te denken.
Sta je stevig in je schoenen om alleen nog een kindje op te voeden
Financieen
combinatie met werk.
Heb je een goed sociaal vangnet om je te ondersteunen bij het groot brengen van je kids.
Houd er rekening mee als de vader dit kind niet erkent,hij geen allimentatieplicht heeft.
Hoe gaat vader er mee om als je het kindje wel laat komen?
Zal hij dit kindje behandelen als zijn kind, net als de andere twee?
Stel dat het niet zo is en dit kindje wordt het niet geaccepteerde zoon/dochter van dezelfde vader als zijn broertje/zusje.
Dat zal best een zware last zijn voor het kindje en hoe vang je dat op(als dat al op te vangen is)
Ik ben niet voor of tegen abortus.
Ik was zelf 16 toen ik zwanger raakte en besloot toen samen met de vader het kindje te laten komen.
We hadden geen huis geen inkomsten ,net een paar maanden een relatie.
Met mijn dochter is alles op zijn pootjes terecht gekomenen ik heb geen moment spijt gehad hoe moeilijk het ook vaak was.
Maar als ik nu ongepland zwanger zou raken weet ik niet wat ik zou doen.
Inmiddels heb ik drie kid en een nieuwe relatie,geld zat en plaats genoeg in huis en een hoop liefde.
Maar ook een hoop gezondheids en psychische problemen.
De vraag zou voor mij dan zijn of ik het wel aan kan op dat vlak.
Mischien is dat wel de belangrijkste vraag die je je moet stellen.
En alleenstaand moederschap lijkt mij heel zwaar.
Kan je dit kind een gelukkig leven bieden?? Ook een belangrijke vraag!
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte met deze lastige kwestie.
Ik zou niet puur op mijn gevoel afgaan,en bij twijfel geen abortus plegen lijkt mij ook geen goed uitgangspunt(wie twijfelt er niet in zo'n situatie)
Het lijkt mij wel belangrijk dat je uiteindelijk een beslissing neemt waar jezelf achter staat.
Wellicht een paar belangrijke punten om goed over na te denken.
Sta je stevig in je schoenen om alleen nog een kindje op te voeden
Financieen
combinatie met werk.
Heb je een goed sociaal vangnet om je te ondersteunen bij het groot brengen van je kids.
Houd er rekening mee als de vader dit kind niet erkent,hij geen allimentatieplicht heeft.
Hoe gaat vader er mee om als je het kindje wel laat komen?
Zal hij dit kindje behandelen als zijn kind, net als de andere twee?
Stel dat het niet zo is en dit kindje wordt het niet geaccepteerde zoon/dochter van dezelfde vader als zijn broertje/zusje.
Dat zal best een zware last zijn voor het kindje en hoe vang je dat op(als dat al op te vangen is)
Ik ben niet voor of tegen abortus.
Ik was zelf 16 toen ik zwanger raakte en besloot toen samen met de vader het kindje te laten komen.
We hadden geen huis geen inkomsten ,net een paar maanden een relatie.
Met mijn dochter is alles op zijn pootjes terecht gekomenen ik heb geen moment spijt gehad hoe moeilijk het ook vaak was.
Maar als ik nu ongepland zwanger zou raken weet ik niet wat ik zou doen.
Inmiddels heb ik drie kid en een nieuwe relatie,geld zat en plaats genoeg in huis en een hoop liefde.
Maar ook een hoop gezondheids en psychische problemen.
De vraag zou voor mij dan zijn of ik het wel aan kan op dat vlak.
Mischien is dat wel de belangrijkste vraag die je je moet stellen.
En alleenstaand moederschap lijkt mij heel zwaar.
Kan je dit kind een gelukkig leven bieden?? Ook een belangrijke vraag!
Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte met deze lastige kwestie.
zondag 17 februari 2008 om 10:25
zondag 17 februari 2008 om 10:28
Je moet het even beter op een rijtje zetten:
1e. met een derde zou je niet los komen van je ex.......met die twee die je al hebt is dat ook al zo, (of wou je die bij hun vader weg houden?)
2. Je zegt het zal zwaar zijn......hier heb je helemaal gelijk in.
Maar je hebt een beetje hulp toch, van die twee die je al hebt?
3. Familie en vrienden weten van mijn situatie en verklaren mij voor gek.......Nou en, het is jou leven en je kunt nou eenmaal niet doen wat een ander vind dat je moet doen.
4. Ik zal eraan kapot gaan wat ik ook doe........bedenk wel, een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest! maw. het valt meestal toch nog wel mee.
Bij dit laatste zinnetje (ik zal eraan kapot als ik het weg laat halen) komt het op mij toch over dat jij het liever wil houden?
Als dat zo is wees dan ook eerlijk tegenover jezelf!
Teruglezend bedenk ik me dat ik over kom als zijnde heel erg tegen abortus, ik verzeker je dat dat niet zo is, ik heb zelf nog idd met de protestmarsen meegelopen. Nogmaals, ik vind abortus prima, ik krijg alleen het gevoel dat jij het niet echt wil.
zondag 17 februari 2008 om 10:32
Iry schreef:
Houd er rekening mee als de vader dit kind niet erkent,hij geen allimentatieplicht heeft.
Nou dat is toch niet zo, daar zijn DNA testen toch voor uitgevonden!?
Het is echt niet zo, dat als een vader een kind niet erkent dat hij dan ook niet zou hoeven bijdragen in de kosten, dat zou wel heel makkelijk zijn zeg!
Houd er rekening mee als de vader dit kind niet erkent,hij geen allimentatieplicht heeft.
Nou dat is toch niet zo, daar zijn DNA testen toch voor uitgevonden!?
Het is echt niet zo, dat als een vader een kind niet erkent dat hij dan ook niet zou hoeven bijdragen in de kosten, dat zou wel heel makkelijk zijn zeg!
zondag 17 februari 2008 om 10:46
hallo wanhopige mama,
ik heb wel ervaring met abortus, jaren lang heb ik last gehad van schuldgevoel.
maar nu heb ik er vrede mee, en weet ik dat ik toen niet anders kon.
mijn partner en ik waren uit elkaar, ik slikte medicijnen die niet konden in combinatie met een zwangerschap, en ik had het gevoel dat ik het niet aan zou kunnen!
ik heb nu 2 kinderen. Soms denk ik er nog wel aan terug maar de schuldgevoelens zijn er niet meer omdat ik het kindje toen nooit het leven had kunnen geven dat het verdiende!!!
het is belangrijk dat JIJ nagaat wat je gevoel zegt, JIJ bent degene die de zwangerschap moet doorlopen en daarnaast ook nog 2 andere kinderen moet opvoeden. JIJ bent degene die met alle emoties om moet kunnen gaan die er bij de zwangerschap komen kijken. Jouw kinderen spelen natuurlijk ook een belangrijke rol in deze hele situatie....kunnen zij het emotioneel aan, de komst van nog een broertje of zusje?
ik denk dat het onderwerp alimentatie hier helemaal niet toe doet...de financieen komen op de 2e of nog lagere plek. Jouw gevoelens en belevingen zijn nummer 1!!!!!
Ga na wat dit met je doet, ga na wat het met je kinderen gaat doen, in hoeverre komt hun vader weer 'in the picture' en zitten ze daarop te wachten?
Het is jouw lijf, jouw leven en jouw beslissing! Wat een ander er ook van mag vinden of denken!
veel succes!
ik heb wel ervaring met abortus, jaren lang heb ik last gehad van schuldgevoel.
maar nu heb ik er vrede mee, en weet ik dat ik toen niet anders kon.
mijn partner en ik waren uit elkaar, ik slikte medicijnen die niet konden in combinatie met een zwangerschap, en ik had het gevoel dat ik het niet aan zou kunnen!
ik heb nu 2 kinderen. Soms denk ik er nog wel aan terug maar de schuldgevoelens zijn er niet meer omdat ik het kindje toen nooit het leven had kunnen geven dat het verdiende!!!
het is belangrijk dat JIJ nagaat wat je gevoel zegt, JIJ bent degene die de zwangerschap moet doorlopen en daarnaast ook nog 2 andere kinderen moet opvoeden. JIJ bent degene die met alle emoties om moet kunnen gaan die er bij de zwangerschap komen kijken. Jouw kinderen spelen natuurlijk ook een belangrijke rol in deze hele situatie....kunnen zij het emotioneel aan, de komst van nog een broertje of zusje?
ik denk dat het onderwerp alimentatie hier helemaal niet toe doet...de financieen komen op de 2e of nog lagere plek. Jouw gevoelens en belevingen zijn nummer 1!!!!!
Ga na wat dit met je doet, ga na wat het met je kinderen gaat doen, in hoeverre komt hun vader weer 'in the picture' en zitten ze daarop te wachten?
Het is jouw lijf, jouw leven en jouw beslissing! Wat een ander er ook van mag vinden of denken!
veel succes!
zondag 17 februari 2008 om 11:44
Hier sluit ik me ook bij aan. Want ook al zou de vader alimentatie gaan betalen, hij lijkt me zo (uit de beschrijvingen) dat het niet zo'n verantwoordelijke man is met bijbehorende baan dat zijn salaris de kosten van een kind kan dekken. En de kosten zullen (uit de lengte of breedte) toch betaald moeten worden. Dus wat doe je dan ook je andere kinderen aan? Zij zullen hiervan toch wel de dupe worden.
