Kinderen
alle pijlers
Alleenstaande aanstaande mama"s!
dinsdag 15 mei 2007 om 17:07
Ik ben een alleenstaande aanstaande mama. Het is een lang verhaal, maar ik zal het even in het kort uitleggen.
Een jaar geleden ben ik verhuisd naar een appartement boven een jachtwerf. De eigenaar van de jachtwerf is tevens mijn huisbaas. We konden het meteen goed met elkaar vinden en zo nu en dan kwam hij na het werk even boven om een pilsje of wijntje te drinken. We werden vrienden...hele goede vrienden. Toen we een avond wat teveel wijn hadden gehad is hij blijven slapen en hebben we sex gehad. Dit is eigenlijk zo gebleven, maar een relatie zat er niet in. Daar kwam ik achter toen ik merkte dat ik gevoelens voor hem kreeg en dat niet wederzijds was. Hier hebben we destijds over gepraat en we zouden vrienden blijven. Hij heeft gezegd dat hij van me houdt, maar niet op DIE manier. We deden altijd wel iets leuks, samen uit eten, naar de bios, stukje toeren. Maar de sex bleef. Kon geen kwaad als we beiden zouden weten waar we aan toe waren. Ik gebruikte de pil al 7 jaar, maar toen ik 3 weken overtijd was ben ik voor de zekrheid toch maar een test gaan halen en ja hoor! Zwanger! Hij was in de werf aan het werk en heb hem meteen geroepen. Ik stond te trillen van schrik. Dit was niet de bedoeling! Wat nu? Hij heeft ervoor gezorgd dat ik rustig werd en heeft me mee uit eten genomen. Niet dat ik een hap door m'n keel kon krijgen. De volgende dag zei hij dat het hem beter leek om abortus te plegen, omdat dit niet was wat we wilden. Ik ben altijd tegen abortus geweest, maar heb toch heel even getwijfeld. Ik was in paniek! Ik ben huilend op de fiets gestapt en naar m'n moeder gesjeest. Toen ik haar het verhaal uitlegde was ze zo ontzettend begripvol! Ze vroeg of ik ook aan abortus had gedacht als de vader er nooit over was begonnen. Ik kwam tot de conclusie dat ik er zelf nooit over na zou denken. Dus ik besloot het te houden en ineens kon ik ervan genieten. De vader had het hier duidelijk moeilijk mee, dus ik stelde voor om het alleen te gaan doen. Op dit moment heeft hij geaccepteerd dat hij vader wordt en wil hij zijn verantwoordelijkheid nemen. Maar ik hou me er niet teveel aan vast. Ik zorg ervoor dat ik mezelf en m'n kindje straks kan redden en dat ik onafhankelijk ben. We hebben veel gesproken en ik denk dat we er wel uit gaan komen, maar toch...we zijn geen gezinnetje...en dat zullen we ook nooit worden...
Ik woon nu nog steeds boven de jachtwerf en mijn contact met de vader is gelukkig weer zoals het was. Ik ben druk op zoek naar een andere woning, ook vanwege de ruimte. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen als ons kindje er straks is. Zal hij er voor hem/haar zijn?
Als jullie het ook 'alleen' gaan/moeten doen, ben ik erg benieuwd naar jullie verhaal!
Liefs Bonny
Een jaar geleden ben ik verhuisd naar een appartement boven een jachtwerf. De eigenaar van de jachtwerf is tevens mijn huisbaas. We konden het meteen goed met elkaar vinden en zo nu en dan kwam hij na het werk even boven om een pilsje of wijntje te drinken. We werden vrienden...hele goede vrienden. Toen we een avond wat teveel wijn hadden gehad is hij blijven slapen en hebben we sex gehad. Dit is eigenlijk zo gebleven, maar een relatie zat er niet in. Daar kwam ik achter toen ik merkte dat ik gevoelens voor hem kreeg en dat niet wederzijds was. Hier hebben we destijds over gepraat en we zouden vrienden blijven. Hij heeft gezegd dat hij van me houdt, maar niet op DIE manier. We deden altijd wel iets leuks, samen uit eten, naar de bios, stukje toeren. Maar de sex bleef. Kon geen kwaad als we beiden zouden weten waar we aan toe waren. Ik gebruikte de pil al 7 jaar, maar toen ik 3 weken overtijd was ben ik voor de zekrheid toch maar een test gaan halen en ja hoor! Zwanger! Hij was in de werf aan het werk en heb hem meteen geroepen. Ik stond te trillen van schrik. Dit was niet de bedoeling! Wat nu? Hij heeft ervoor gezorgd dat ik rustig werd en heeft me mee uit eten genomen. Niet dat ik een hap door m'n keel kon krijgen. De volgende dag zei hij dat het hem beter leek om abortus te plegen, omdat dit niet was wat we wilden. Ik ben altijd tegen abortus geweest, maar heb toch heel even getwijfeld. Ik was in paniek! Ik ben huilend op de fiets gestapt en naar m'n moeder gesjeest. Toen ik haar het verhaal uitlegde was ze zo ontzettend begripvol! Ze vroeg of ik ook aan abortus had gedacht als de vader er nooit over was begonnen. Ik kwam tot de conclusie dat ik er zelf nooit over na zou denken. Dus ik besloot het te houden en ineens kon ik ervan genieten. De vader had het hier duidelijk moeilijk mee, dus ik stelde voor om het alleen te gaan doen. Op dit moment heeft hij geaccepteerd dat hij vader wordt en wil hij zijn verantwoordelijkheid nemen. Maar ik hou me er niet teveel aan vast. Ik zorg ervoor dat ik mezelf en m'n kindje straks kan redden en dat ik onafhankelijk ben. We hebben veel gesproken en ik denk dat we er wel uit gaan komen, maar toch...we zijn geen gezinnetje...en dat zullen we ook nooit worden...
Ik woon nu nog steeds boven de jachtwerf en mijn contact met de vader is gelukkig weer zoals het was. Ik ben druk op zoek naar een andere woning, ook vanwege de ruimte. Ik ben benieuwd hoe het zal verlopen als ons kindje er straks is. Zal hij er voor hem/haar zijn?
Als jullie het ook 'alleen' gaan/moeten doen, ben ik erg benieuwd naar jullie verhaal!
Liefs Bonny
dinsdag 15 mei 2007 om 21:56
Hoi Bonny, ik vind het heel goed dat je, ondanks dat de vader van je kindje niet stond te springen toe je zwanger bleek te zijn, je gevoel gevolgd hebt. En ervoor gaat, ondanks de onzekere situatie wat betreft de toekomst. Als je zo positief bent als jij komt het helemaal goed. Respect!
Groetjes, een gelukkige alleenstaande moeder.
Groetjes, een gelukkige alleenstaande moeder.
woensdag 16 mei 2007 om 22:28
Bonny, even kort mijn geschiedenis als antwoord op jouw vraag: Kende ex zeer kort, ongepland zwanger. Ondanks dat we elkaar kort kenden zijn we ervoor gegaan. Werkte voor geen meter, we zijn totáál verschillend. Na veel ruzie en ellende heb ik hem eruit gezet toen baby 5 mnd was. Dat was een opluchting, ik was alleen beter af. Wel veel stress gehad door financiële ellende, kon mijn onregelmatige werk niet combineren met zorg, moest op zoek naar regelmatige baan, met bijbehorende opvang (vind maar eens snel een crècheplaats, kon dus niet a-la-minuut ergens beginnen) Had geen back-up qua opvang, geen moeder in de buurt ofzo. Ex kon ik ook niet van op aan. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en verhuisd naar waar ik ben opgegroeid. Binnen no time betaalbaarder huis, betere buurt, een baan en moeder in de buurt voor opvang totdat er plaats was op de crèche. Alles goed geregeld en rust! Zoontje (nu 3,5) gaat 1 x per twee weken naar zijn vader. We hebben een zeer slechte verstandhouding. Laten zoontje daar niks van merken.
Ondanks de moeilijke tijden die zijn geweest heb ik nooit ook maar 1 seconde spijt gehad dat het zo gelopen is. Als ik zie wat voor jongetje het nu is, zie ik dat ik het goed gedaan heb! Het gaat fantastisch en ik heb het heel erg naar mijn zin met mijn zoontje. Soms als hij weer eens een opstandige priode heeft denk ik wel eens: Pffft, is het al bedtijd? Dan kan het minder leuk zijn dat je er alleen voor staat.
Ik hoop dat jij wat zekerheden zult hebben wat betreft werk, wonen en opvang. Dat zijn heel belangrijke dingen om het wat makkelijker te hebben, mocht je het echt in je eentje gaan doen.
Sterkte!
Ondanks de moeilijke tijden die zijn geweest heb ik nooit ook maar 1 seconde spijt gehad dat het zo gelopen is. Als ik zie wat voor jongetje het nu is, zie ik dat ik het goed gedaan heb! Het gaat fantastisch en ik heb het heel erg naar mijn zin met mijn zoontje. Soms als hij weer eens een opstandige priode heeft denk ik wel eens: Pffft, is het al bedtijd? Dan kan het minder leuk zijn dat je er alleen voor staat.
Ik hoop dat jij wat zekerheden zult hebben wat betreft werk, wonen en opvang. Dat zijn heel belangrijke dingen om het wat makkelijker te hebben, mocht je het echt in je eentje gaan doen.
Sterkte!
