Kinderen
alle pijlers
alleenstaande moeders/ bammams
woensdag 2 april 2008 om 22:09
Ik zeg al een tijdje voor de gein... als ik op m'n 35e nog geen vent heb dan ga ik een kindje halen bij de spermabank 
Nu duurt dat nog een jaartje of vijf... maar ik begin zo langzamerhand wel serieus na te denken over deze mogelijkheid. Een leven zonder man heb ik niet zo'n problemen mee, maar het idee dat ik misschien nooit kinderen zal krijgen... dat zou ik wel heel erg vinden...
Op internet kan je wel info vinden over het proces, donor zoeken, inseminatie enz... maar weinig over hoe ze het redden na de geboorte...
en ik vraag me juist af, hoe bepaal je dat je je leven voldoende op peil hebt om een kindje te kunnen geven wat het nodig heeft?
Heel veel alleenstaande moeders hadden geen keus, dus moeten ze roeien met de riemen die ze op dat moment hebben. Maar een zgn. bammam heeft die keuze wel...
wat zijn nou de praktische bezwaren (en voordelen?) van het grootbrengen van een kind in je uppie?
heb je je leven rigoreus om moeten gooien? hoe doe je het met werk? ben je erg afhankelijk van anderen? Kan een kind in een eenouder gezin net zo gelukkig zijn als in een volwaardig gezin?
Nu duurt dat nog een jaartje of vijf... maar ik begin zo langzamerhand wel serieus na te denken over deze mogelijkheid. Een leven zonder man heb ik niet zo'n problemen mee, maar het idee dat ik misschien nooit kinderen zal krijgen... dat zou ik wel heel erg vinden...
Op internet kan je wel info vinden over het proces, donor zoeken, inseminatie enz... maar weinig over hoe ze het redden na de geboorte...
en ik vraag me juist af, hoe bepaal je dat je je leven voldoende op peil hebt om een kindje te kunnen geven wat het nodig heeft?
Heel veel alleenstaande moeders hadden geen keus, dus moeten ze roeien met de riemen die ze op dat moment hebben. Maar een zgn. bammam heeft die keuze wel...
wat zijn nou de praktische bezwaren (en voordelen?) van het grootbrengen van een kind in je uppie?
heb je je leven rigoreus om moeten gooien? hoe doe je het met werk? ben je erg afhankelijk van anderen? Kan een kind in een eenouder gezin net zo gelukkig zijn als in een volwaardig gezin?
woensdag 2 april 2008 om 22:22
Pffff, Lillibit, daar vraag je me wat.. Ik ben ook alleenstaande mama, en dit was natuurlijk niet wat ik voor ogen had toen dochterlief geboren werd (alhoewel ik natuurlijk wel achter mn keuze sta, nog samenzijn met ex zou me gillend gek maken!) Moet eerlijk bekennen dat het wel zwaar is hoor, je staat overal alleen voor he, mits je natuurlijk een goede achterban hebt. Als jij eens moe bent, is er niemand die zegt, weet je wat, ik doe kleine Lilli wel in bad en bed, ga jij maar even op de bank. Als je de hele dag al druk bent geweest met kleine Lillibit en steeds maar een strijd hebt geleverd omdat ze in die dwarse ik ben 2 en zeg nee peuterpuberfase zitten is er niemand die zegt, weet je wat, minilillie en ik gaan even fietsen, ga jij maar even lekker douchen, of wathever je dan ook maar wilt doen. Ik geniet enorm van mn dochter hoor, zou ook niet meer zonder haar kunnen, maar ondanks alles gun ik haar gewoon een 'echt gezin' waar papa en mama en kind(eren) gezellig samen eten ed.. Klinkt mss ouderwets, maar baal ervan dat ik dat dochter niet kan geven, tenminste nu nog niet. Doordat er niet en echte papa is ( ze gaat wel eens per 2 weken een weekendje naar papa, maar een echt hechte band hebben ze naar mijn menig niet echt) is ze heel erg gehecht aan mij, en heeft behoorlijke verlatingsangst, maar dit komt natuurlijk ook omdat ze een scheiding heeft meegemaakt, dat is dan bij jou strakkies niet van toepassing.
Ik snap je kinderwens natuurlijk, maar wees je ervan bewust dat het in je eentje doen best zwaar is. Je kunt savonds niet spontaan even bij een vriendin langs terwijl papa gewoon thuis is, je bent voor elk wissewasje een oppas nodig, terwijl in 'normale' gezinnen dus gewoon papa of mama even thuis blijft, en de ander naar een ouderavond of vergadering of wat dan ook gaat.
Wil je hiermee absoluut niet ontmoedigen hoor, want een kindje is natuurlijk wel het mooiste wat je kan overkomen (alhoewel je ze ook gerust eens graag achter het behang zou willen plakken
)
Ik snap je kinderwens natuurlijk, maar wees je ervan bewust dat het in je eentje doen best zwaar is. Je kunt savonds niet spontaan even bij een vriendin langs terwijl papa gewoon thuis is, je bent voor elk wissewasje een oppas nodig, terwijl in 'normale' gezinnen dus gewoon papa of mama even thuis blijft, en de ander naar een ouderavond of vergadering of wat dan ook gaat.
Wil je hiermee absoluut niet ontmoedigen hoor, want een kindje is natuurlijk wel het mooiste wat je kan overkomen (alhoewel je ze ook gerust eens graag achter het behang zou willen plakken
)
woensdag 2 april 2008 om 22:33
woensdag 2 april 2008 om 22:35
dat zijn dus precies de dingen waar ik aan denk...
en dan kan ik wel zo graag een kindje willen... maar het is wel een enorme verantwoordelijkheid en wie ben ik om te beslissen dat een kindje het maar moet doen zonder een papa?
op dit moment heb ik mijn leventje absoluut nog niet zover dat ik de keuze al zou kunnen maken... maar ik vind dan ook dat het een heel goed doordachte keuze moet zijn... dat beslis je niet in een paar weekjes...
en wie weet kom ik mr. right nog wel tegen voor het zover is
en dan kan ik wel zo graag een kindje willen... maar het is wel een enorme verantwoordelijkheid en wie ben ik om te beslissen dat een kindje het maar moet doen zonder een papa?
op dit moment heb ik mijn leventje absoluut nog niet zover dat ik de keuze al zou kunnen maken... maar ik vind dan ook dat het een heel goed doordachte keuze moet zijn... dat beslis je niet in een paar weekjes...
en wie weet kom ik mr. right nog wel tegen voor het zover is
woensdag 2 april 2008 om 22:50
Hoi Lillibit,
ik werd op mijn 24e onverwacht een alleenstaande moeder. Niet mijn keuze of wens, maar het liep nu eenmaal zo. En in de praktijk pakte dat heel goed uit, zo goed zelfs dat ik na 5 jaar via een donor er nog een kindje bij heb gekregen als 'bammam'.
Ik ben er absoluut van overtuigd dat een kind in een eenouder gezin net zo gelukkig kan zijn. Ik vind wel dat je als alleenstaande ouder extra veel moet doen en laten voor je kind, bijvoorbeeld de praktische dingen die Maroon5 hiervoor al noemt.
ik werd op mijn 24e onverwacht een alleenstaande moeder. Niet mijn keuze of wens, maar het liep nu eenmaal zo. En in de praktijk pakte dat heel goed uit, zo goed zelfs dat ik na 5 jaar via een donor er nog een kindje bij heb gekregen als 'bammam'.
Ik ben er absoluut van overtuigd dat een kind in een eenouder gezin net zo gelukkig kan zijn. Ik vind wel dat je als alleenstaande ouder extra veel moet doen en laten voor je kind, bijvoorbeeld de praktische dingen die Maroon5 hiervoor al noemt.
woensdag 2 april 2008 om 23:08
Hai Lillibit,
Ik kan je geen tips of overdenkingen geven over een donor, want mijn kind is niet door een donor verwekt.
Toch ervaar ik mijn keuze niet als dat ik moest roeien met de riemen die ik had, en ervaar ik het alleenstaand moederschap niet als iets waar ik níet voor gekozen zou hebben. As a matter of fact, ik raad het regelmatig vrouwen met een sterke kinderwens en een wat harder tikkende biologische klok aan, want mij bevalt het meer dan prima.
Nu heb ik geen vergelijkingsmateriaal, dus wie weet is het moederschap leuker als je het met een man erbij doet, maar vooralsnog kan ik me dat eigenlijk niet voorstellen. Laat ik het zo zeggen, het feit dat mijn zoon geen oma heeft vind ik erger dan dat hij geen vader heeft.
Praktische bezwaren aan een kind in je eentje hebben zijn eigenlijk vooral dat je nooit oppas hebt - tenminste, als je zoals in mijn geval ook geen moeder hebt. En dat je de enige bent die zoveel van dat kind houdt dat je er bijna van barst. Maar zoals gezegd, ik mis mijn moeder meer dan een vader, want toen zij nog leefde had ik die bezwaren niet. Zij was net zo idolaat van hem als ik en zij was een veel betere verzorger dan welke man ook had kunnen zijn, volgens mij. Dus als je een goede band met je moeder cq ouders hebt, en zij staan achter je keuze, vallen een heleboel van die praktische bezwaren misschien ook wel weg.
Meer bezwaren kan ik eigenlijk niet echt bedenken, enkel het feit dus dat je op sommige momenten - kind in ziekenhuis, zelf ziek, belangrijke werktoestanden - gewoon dat extra setje handjes mist. En dat je soms iemand mist die even voor jóu zorgt. Maar nogmaals, dat hoeft dus niet per se een vader te zijn, wat mij betreft.
Voordelen aan alleenstaand moederschap zijn er plenty: nooit gezeur of onenigheid over opvoedzaken, nooit je aandacht hoeven verdelen tussen meer dan jijzelf en je kind, een babytijd waarin je je volledig kunt concentreren op je eigen beleving van het moederschap en op je eigen band met je kind, nooit je kind hoeven delen, veel vrije tijd dus minder vermoeidheid, zelf de naam kunnen kiezen zonder dat er iemand roept dat zijn kind nooit zo'n achterlijke naam krijgt, een hele sterke band met je kind, een huishouden en leven wat niet zo gek veel verschilt met een leven als single, dus je hoeft niet bang te zijn dat je ineens heel gezapig bent, je blijft wat meer jezelf, maar toevallig ook met een kind. Ik vind dat veel vrouwen die ik ken met kinderen en gewoon een relatie, toch min of meer veranderen in moeder-de-vrouw. En dan bedoel ik niet dat cliché van kortgeknipt rood haar, maar meer dat me opvalt dat ze binnen hun relatie een hele andere rol krijgen, ze zijn niet meer Truusje die toevallig een relatie met Pietje heeft en daar heel happy mee is, maar ze worden Pietje en Truusje de ouders van... Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen, maar ik zie wel een soort "nieuwe" rol bij vriendinnen. Dat gevoel heb ik zelf niet, ik ben nog steeds fashionvictim, en ben eigenlijk weinig veranderd.
Het gekke is dat mijn leven wel rigoureus veranderd is. Maar toch vóel ik me - buiten het moederschap - niet heel erg anders. Ik heb nog steeds dezelfde hobbies, nog steeds dezelfde interesses, nog steeds dezelfde vriendinnen, er is alleen iets bij gekomen, niet iets in de plaats van gekomen. Ook mijn vriendinnen en mijn broer vinden niet dat ik heel erg veranderd ben, die zien wel dat er een extra laag bijgekomen is, maar bij mensen die wel een relatie hebben lijkt het er soms op dat het ouderschap de plaats van de relatie inneemt. (Moeilijk uitleggen, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Met werk gaat het prima, ik heb zelfs pas het werk dat ik altijd wilde gekregen toen ik al een kind had, ik heb het gevoel dat mijn carriere nu heel erg in de lift zit. Dus hoe doe je dat? Gewoon, door naar je werk te gaan en je kind naar de creche te brengen. Net als ieder ander, met of zonder relatie.
Ik heb niet het gevoel dat ik vaak afhankelijk ben van anderen, als je daarmee bedoelt qua opvang ofzo. Ik ga niet zo vaak weg, dus heb naast werk ook niet vaak opvang nodig.
Kan een kind in een eenoudergezin net zo volwaardig gelukkig zijn als in een volwaardig gezin?
Doordat je dit zo formuleert denk ik gelijk: niet aan beginnen. Ik persoonlijk vind mijn gezin net zo volwaardig als ieder ander. Op sommige fronten vind ik zelfs mijn gezin meer volwaardig, ik heb geen kind omdat ik nu eenmaal al tig jaar samen ben en je dan een kind krijgt, ik heb geen kind omdat het de bekroning op een relatie is, ik heb een kind omdat ik iemands moeder wilde zijn. Dat was en is voor mij altijd de essentie van een kinderwens geweest en ik heb die kinderwens dus ook vervuld. De vader van mijn kind bleek niet zo'n leuke man te zijn, en ik heb me er altijd over verbaasd dat meer mensen om die reden het kind ook niet gewild zouden hebben, dan dat er mensen zijn die net als ik dat volkomen los vinden staan van het feit dat het om jouw kind gaat.
Mijn kind is het mooiste wat me ooit overkomen is en twijfelt daar geen moment aan. En toen een vriendje hem een tijd geleden vroeg "heb jij geen papa?" zei hij, zonder dat ik het daar ooit met hem over gehad had: "nee, en ik heb ook geen papa nodig".
In the end of the day gaat het om de liefde. En om de harmonie. En om het plezier dat je samen hebt. Om 's avonds zeggen: "tot morgen, ik hou van jou" en om dan als antwoord te krijgen "tot morgen mamma, ikhouookvanjou." Meer heb je niet nodig. Of je nou met 1, 2, 3 of 4 ouders bent (meer dan 4 ken ik niet
) het enige wat telt is de liefde.
Ik kan je geen tips of overdenkingen geven over een donor, want mijn kind is niet door een donor verwekt.
Toch ervaar ik mijn keuze niet als dat ik moest roeien met de riemen die ik had, en ervaar ik het alleenstaand moederschap niet als iets waar ik níet voor gekozen zou hebben. As a matter of fact, ik raad het regelmatig vrouwen met een sterke kinderwens en een wat harder tikkende biologische klok aan, want mij bevalt het meer dan prima.
Nu heb ik geen vergelijkingsmateriaal, dus wie weet is het moederschap leuker als je het met een man erbij doet, maar vooralsnog kan ik me dat eigenlijk niet voorstellen. Laat ik het zo zeggen, het feit dat mijn zoon geen oma heeft vind ik erger dan dat hij geen vader heeft.
Praktische bezwaren aan een kind in je eentje hebben zijn eigenlijk vooral dat je nooit oppas hebt - tenminste, als je zoals in mijn geval ook geen moeder hebt. En dat je de enige bent die zoveel van dat kind houdt dat je er bijna van barst. Maar zoals gezegd, ik mis mijn moeder meer dan een vader, want toen zij nog leefde had ik die bezwaren niet. Zij was net zo idolaat van hem als ik en zij was een veel betere verzorger dan welke man ook had kunnen zijn, volgens mij. Dus als je een goede band met je moeder cq ouders hebt, en zij staan achter je keuze, vallen een heleboel van die praktische bezwaren misschien ook wel weg.
Meer bezwaren kan ik eigenlijk niet echt bedenken, enkel het feit dus dat je op sommige momenten - kind in ziekenhuis, zelf ziek, belangrijke werktoestanden - gewoon dat extra setje handjes mist. En dat je soms iemand mist die even voor jóu zorgt. Maar nogmaals, dat hoeft dus niet per se een vader te zijn, wat mij betreft.
Voordelen aan alleenstaand moederschap zijn er plenty: nooit gezeur of onenigheid over opvoedzaken, nooit je aandacht hoeven verdelen tussen meer dan jijzelf en je kind, een babytijd waarin je je volledig kunt concentreren op je eigen beleving van het moederschap en op je eigen band met je kind, nooit je kind hoeven delen, veel vrije tijd dus minder vermoeidheid, zelf de naam kunnen kiezen zonder dat er iemand roept dat zijn kind nooit zo'n achterlijke naam krijgt, een hele sterke band met je kind, een huishouden en leven wat niet zo gek veel verschilt met een leven als single, dus je hoeft niet bang te zijn dat je ineens heel gezapig bent, je blijft wat meer jezelf, maar toevallig ook met een kind. Ik vind dat veel vrouwen die ik ken met kinderen en gewoon een relatie, toch min of meer veranderen in moeder-de-vrouw. En dan bedoel ik niet dat cliché van kortgeknipt rood haar, maar meer dat me opvalt dat ze binnen hun relatie een hele andere rol krijgen, ze zijn niet meer Truusje die toevallig een relatie met Pietje heeft en daar heel happy mee is, maar ze worden Pietje en Truusje de ouders van... Ik kan het niet zo goed onder woorden brengen, maar ik zie wel een soort "nieuwe" rol bij vriendinnen. Dat gevoel heb ik zelf niet, ik ben nog steeds fashionvictim, en ben eigenlijk weinig veranderd.
Het gekke is dat mijn leven wel rigoureus veranderd is. Maar toch vóel ik me - buiten het moederschap - niet heel erg anders. Ik heb nog steeds dezelfde hobbies, nog steeds dezelfde interesses, nog steeds dezelfde vriendinnen, er is alleen iets bij gekomen, niet iets in de plaats van gekomen. Ook mijn vriendinnen en mijn broer vinden niet dat ik heel erg veranderd ben, die zien wel dat er een extra laag bijgekomen is, maar bij mensen die wel een relatie hebben lijkt het er soms op dat het ouderschap de plaats van de relatie inneemt. (Moeilijk uitleggen, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Met werk gaat het prima, ik heb zelfs pas het werk dat ik altijd wilde gekregen toen ik al een kind had, ik heb het gevoel dat mijn carriere nu heel erg in de lift zit. Dus hoe doe je dat? Gewoon, door naar je werk te gaan en je kind naar de creche te brengen. Net als ieder ander, met of zonder relatie.
Ik heb niet het gevoel dat ik vaak afhankelijk ben van anderen, als je daarmee bedoelt qua opvang ofzo. Ik ga niet zo vaak weg, dus heb naast werk ook niet vaak opvang nodig.
Kan een kind in een eenoudergezin net zo volwaardig gelukkig zijn als in een volwaardig gezin?
Doordat je dit zo formuleert denk ik gelijk: niet aan beginnen. Ik persoonlijk vind mijn gezin net zo volwaardig als ieder ander. Op sommige fronten vind ik zelfs mijn gezin meer volwaardig, ik heb geen kind omdat ik nu eenmaal al tig jaar samen ben en je dan een kind krijgt, ik heb geen kind omdat het de bekroning op een relatie is, ik heb een kind omdat ik iemands moeder wilde zijn. Dat was en is voor mij altijd de essentie van een kinderwens geweest en ik heb die kinderwens dus ook vervuld. De vader van mijn kind bleek niet zo'n leuke man te zijn, en ik heb me er altijd over verbaasd dat meer mensen om die reden het kind ook niet gewild zouden hebben, dan dat er mensen zijn die net als ik dat volkomen los vinden staan van het feit dat het om jouw kind gaat.
Mijn kind is het mooiste wat me ooit overkomen is en twijfelt daar geen moment aan. En toen een vriendje hem een tijd geleden vroeg "heb jij geen papa?" zei hij, zonder dat ik het daar ooit met hem over gehad had: "nee, en ik heb ook geen papa nodig".
In the end of the day gaat het om de liefde. En om de harmonie. En om het plezier dat je samen hebt. Om 's avonds zeggen: "tot morgen, ik hou van jou" en om dan als antwoord te krijgen "tot morgen mamma, ikhouookvanjou." Meer heb je niet nodig. Of je nou met 1, 2, 3 of 4 ouders bent (meer dan 4 ken ik niet
) het enige wat telt is de liefde.
Am Yisrael Chai!
woensdag 2 april 2008 om 23:19
Ik heb inmiddels wel vergelijkingsmateriaal, want ik ben na 7 jaar alleenstaand ouderschap hertrouwd en met mijn man heb ik ook een kind gekregen. Praktischer is het wel om met z'n tweeën te zijn, je hebt gewoon een paar handen extra en kunt wat makkelijker even ergens alleen naar toe. Ook is het wel fijn om de liefde voor je kind samen met iemand te beleven. Toch kan ik niet zeggen dat ik het moederschap leuker vind dan voorheen. Ik was al met hart en ziel moeder. Achteraf ben ik blij met de keuzes die ik heb gemaakt en ik hoop dat mijn kinderen het daarmee eens zullen zijn.
Verder vind ik het heel goed hoe Fashionvictim het omschreven heeft, ik ben het ermee eens dat het om de liefde gaat. Als je kind in liefde opgroeit, denk ik dat het gelukkig zal zijn, ongeacht van hoeveel personen die liefde komt.
woensdag 2 april 2008 om 23:25
Ik kan me niet voorstellen dat dat niet het geval zal zijn, Lemmy, na alles wat ik van je gelezen heb. Dat je kinderen anders over je keuzes denken, bedoel ik.
Misschien is dat nog wel een voordeel van alleenstaand moederschap, bedenk ik nu. Ik was al zelfverzekerd - en ik denk dat je wel een zekere mate van zelfbewustheid en zelfverzekerdheid moet bezitten om uberhaupt alleenstaand moederschap aan te durven - maar sinds ik een kind heb ben ik nog meer in tune met mezelf. Er is een soort oergevoel bijgekomen, een onwrikbaar vertrouwen in mezelf en in mijn kind en onze gezamenlijke band, een soort heel diep weten dat het goed is.
Misschien is dat nog wel een voordeel van alleenstaand moederschap, bedenk ik nu. Ik was al zelfverzekerd - en ik denk dat je wel een zekere mate van zelfbewustheid en zelfverzekerdheid moet bezitten om uberhaupt alleenstaand moederschap aan te durven - maar sinds ik een kind heb ben ik nog meer in tune met mezelf. Er is een soort oergevoel bijgekomen, een onwrikbaar vertrouwen in mezelf en in mijn kind en onze gezamenlijke band, een soort heel diep weten dat het goed is.
Am Yisrael Chai!
woensdag 2 april 2008 om 23:51
bedankt voor jullie positieve verhalen. er klinkt veel kracht uit... ik denk ook dat je gelijk hebt fashionvictim, dat je zelfbewust en zelfverzekerd moet zijn om het aan te durven.
Ik denk ook wel dat ik dat ben... bang om alleen te blijven ben ik dan ook nooit geweest. Vaak is het niet krijgen van kinderen het enige waar ik aan denk als ik me bedenk dat ik mr. right misschien wel niet (of niet op tijd) tegen zal komen.
Ik ben erg blij dat mijn ideeen over het alleenstaande moeder zijn bevestigd worden (namelijk dat je zelf verantwoordelijk bent voor het geluk van een kind... en dat niet de aan- of afwezigheid van een vader of moeder daar per sé bepalend voor hoeft te zijn)
Op dit moment ben ik nog lang niet zover dat ik daadwerkelijk stappen ga zetten om moeder te worden... en hoe en of dat ooit gaat gebeuren.. wie zal t zeggen
maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat een vaste relatie hiervoor niet noodzakelijk is... en dat is een hele opluchting!
Hoewel dat natuurlijk wel mijn ideaalbeeld blijft: een lieve, knappe, rijke vent als toegewijde vader, samen met mij en onze 2 of 3 schatten van kinderen :-)
dromen mag toch? en als ze niet vanzelf uitkomen... dan moeten we het lot een handje helpen!
ik hoop trouwens dat er nog meer dames zijn die hun (positieve en negatieve) ervaringen willen delen
Ik denk ook wel dat ik dat ben... bang om alleen te blijven ben ik dan ook nooit geweest. Vaak is het niet krijgen van kinderen het enige waar ik aan denk als ik me bedenk dat ik mr. right misschien wel niet (of niet op tijd) tegen zal komen.
Ik ben erg blij dat mijn ideeen over het alleenstaande moeder zijn bevestigd worden (namelijk dat je zelf verantwoordelijk bent voor het geluk van een kind... en dat niet de aan- of afwezigheid van een vader of moeder daar per sé bepalend voor hoeft te zijn)
Op dit moment ben ik nog lang niet zover dat ik daadwerkelijk stappen ga zetten om moeder te worden... en hoe en of dat ooit gaat gebeuren.. wie zal t zeggen
maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat een vaste relatie hiervoor niet noodzakelijk is... en dat is een hele opluchting!
Hoewel dat natuurlijk wel mijn ideaalbeeld blijft: een lieve, knappe, rijke vent als toegewijde vader, samen met mij en onze 2 of 3 schatten van kinderen :-)
dromen mag toch? en als ze niet vanzelf uitkomen... dan moeten we het lot een handje helpen!
ik hoop trouwens dat er nog meer dames zijn die hun (positieve en negatieve) ervaringen willen delen
donderdag 3 april 2008 om 00:07
volgens mij bestaan anonieme donors niet meer... de wetgeving is verandert en dat betekent dat in elk geval het kind op latere leeftijd de identiteit van de vader zou moeten kunnen achterhalen...
maar buiten een spermabank om, zijn er ook andere manieren om aan een donor te komen...
er zijn bijvoorbeeld ook homosexuele koppels die graag een co-ouderschap willen met een alleenstaande moeder of een lesbisch stel... zoals ik daar nu over denk zou ik dat niet willen, het liefst een vader die op de achtergrond (als een soort oom) aanwezig is.. maar zoals gezegd, zover ben ik nog lang niet
maar buiten een spermabank om, zijn er ook andere manieren om aan een donor te komen...
er zijn bijvoorbeeld ook homosexuele koppels die graag een co-ouderschap willen met een alleenstaande moeder of een lesbisch stel... zoals ik daar nu over denk zou ik dat niet willen, het liefst een vader die op de achtergrond (als een soort oom) aanwezig is.. maar zoals gezegd, zover ben ik nog lang niet
donderdag 3 april 2008 om 07:32
Ik ken 3 homoseksuele mannen die op die manier een kind of zelfs meerdere kinderen hebben en dat is hartstikke leuk hoor! De leukste van de 3 is gewoon een weekendvader, net als bij gescheiden stellen, 1 keer in de twee weken een weekend of 1 keer in de maand een weekend. En verder gewoon als de moeders er zin in hebben, hij is geen co-ouder voor de helft van de tijd ofzo. Maar wel een superbetrokken, trotse en creatieve vader die helemaal leip is van zijn kinderen. Als ik nu nog een kind zou willen ofzo, zou ik waarschijnlijk juist een homo-donor zoeken, dan weet je in ieder geval zeker dat jullie gezamenlijke ouderschap nooit wordt vertroebeld door relatiegedoe of verwachtingen die niet zijn uitgekomen. Dus misschien een tip: ga gewoon eens praten met iemand die donor is, wellicht krijg je dan een beter beeld van hoe dat in de praktijk.:
volgens mij bestaan anonieme donors niet meer... de wetgeving is verandert en dat betekent dat in elk geval het kind op latere leeftijd de identiteit van de vader zou moeten kunnen achterhalen...
maar buiten een spermabank om, zijn er ook andere manieren om aan een donor te komen...
er zijn bijvoorbeeld ook homosexuele koppels die graag een co-ouderschap willen met een alleenstaande moeder of een lesbisch stel... zoals ik daar nu over denk zou ik dat niet willen, het liefst een vader die op de achtergrond (als een soort oom) aanwezig is.. maar zoals gezegd, zover ben ik nog lang niet
Am Yisrael Chai!
zondag 6 april 2008 om 13:17
hallo,
ik ben zelf ook alleenstaande met een kinderwens. Ik ben erg aan het orienteren op donors. Voor mij zijn de kosten via medische organisaties voor KID te duur. Ik zit aan Z.I. te denken. Wie heeft daar ervaring.
Waar kan ik donors vinden? Binnen mijn vriendenkring durf ik dit niet aan te geven aan mijn mannelijke vrienden. Helaas ken ik geen homoparen die ik hier voor kan benaderen. Dus ben op zoek naar een andere manier om een donor te vinden.
Wie heeft daar ervaring mee. Ook de horor verhalen zijn mij bekend. Mannen die wel 30-40 keer donor zijn voor een vrouw. Ik kan mij ook nog voorstellen dat er mannen zijn die letterlijk seksueel contact willen hebben ivm donatie. Dat zijn de dingen die ik niet wil.
Hoe kan ik uitvinden of degene die zich aanmeld als donor geschikt is? Naast een medisch onderzoek om te kijken of de gezondheid goed is.
Groet,
J
ik ben zelf ook alleenstaande met een kinderwens. Ik ben erg aan het orienteren op donors. Voor mij zijn de kosten via medische organisaties voor KID te duur. Ik zit aan Z.I. te denken. Wie heeft daar ervaring.
Waar kan ik donors vinden? Binnen mijn vriendenkring durf ik dit niet aan te geven aan mijn mannelijke vrienden. Helaas ken ik geen homoparen die ik hier voor kan benaderen. Dus ben op zoek naar een andere manier om een donor te vinden.
Wie heeft daar ervaring mee. Ook de horor verhalen zijn mij bekend. Mannen die wel 30-40 keer donor zijn voor een vrouw. Ik kan mij ook nog voorstellen dat er mannen zijn die letterlijk seksueel contact willen hebben ivm donatie. Dat zijn de dingen die ik niet wil.
Hoe kan ik uitvinden of degene die zich aanmeld als donor geschikt is? Naast een medisch onderzoek om te kijken of de gezondheid goed is.
Groet,
J
zondag 6 april 2008 om 16:36
Ik heb twee kinderen via de spermabank. En moet ontzettend nadenken over wat ik daar verder nog over kan zeggen.
Ik kan me eigenlijk alleen maar bij Fashionvictim aansluiten: zolang je alleenstaand moederschap ziet als niet-volwaardig kun je er denk ik beter niet aan beginnen. Voor mij is er namelijk echt geen verschil tussen mijn gezin en gezinnen met twee ouders. Echt geen idee wat ik mijn kinderen tekort zou doen door ze een vader te onthouden. Ze weten niet beter en missen dus ook absoluut geen vader.
En ja, qua oppas is het natuurlijk wat onpraktisch, maar ja, om daar nou een partner voor te zoeken................. En die vuilnis zet ik ook zelf wel buiten.
Ik kan me eigenlijk alleen maar bij Fashionvictim aansluiten: zolang je alleenstaand moederschap ziet als niet-volwaardig kun je er denk ik beter niet aan beginnen. Voor mij is er namelijk echt geen verschil tussen mijn gezin en gezinnen met twee ouders. Echt geen idee wat ik mijn kinderen tekort zou doen door ze een vader te onthouden. Ze weten niet beter en missen dus ook absoluut geen vader.
En ja, qua oppas is het natuurlijk wat onpraktisch, maar ja, om daar nou een partner voor te zoeken................. En die vuilnis zet ik ook zelf wel buiten.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
