Als je moeder bent van een eenzaam (licht beperkt) kind...

Ik lees al lange tijd mee, maar heb na lang twijfelen een account aangemaakt. Misschien dat jullie met me mee kunnen denken, want ik merk dat ik er zelf niet goed meer uit kom.

Ik ben moeder van een lieve zoon van 15 jaar (enig kind). Hij is geboren met een licht verstandelijke beperking, waarschijnlijk veroorzaakt door zuurstoftekort bij een moeilijke bevalling. De beperking van mijn zoon is een beetje een lastige, hij is niet zichtbaar gehandicapt en je ziet op het eerste gezicht niet meteen aan hem dat hij anders is. Maar hij heeft een laag IQ, leert erg moeilijk en kan zich verbaal niet heel goed uitdrukken. Hij volgt al zijn hele leven dan ook al speciaal onderwijs en zit nu op een praktijkschool. Maar verder leeft hij een vrij normaal leven waarin hij vrij zelfstandig kan functioneren. We verwachten dat hij met enige hulp van onze kant later ook gewoon zelfstandig kan wonen en werken.

Maar helaas lopen we de laatste tijd toch vast. Onze zoon heeft namelijk vrijwel geen sociaal leven. In de basisschoolperiode ging dat nog wel aardig, hij had toen regelmatig speelafspraakjes en dat stimuleerde ik ook. Maar sinds de start op de middelbare school verlopen zijn contacten steeds moeizamer. In de beginperiode leek hij een goede start te maken. Hij sprak na school af met verschillende kinderen uit zijn klas en als hij thuis was speelde hij online met vrienden op de Playstation. Maar in het afgelopen jaar zijn alle contacten eigenlijk weggevallen. Het groepje vrienden heeft zich opgesplitst in een paar kleinere groepjes en geen van die groepjes wil nog met hem optrekken, ook niet online. Ik heb goed contact met een aantal moeders en hen gevraagd waarom zijn vrienden geen contact meer willen, maar er wordt niet echt een reden gegeven. Ze hebben gewoon een betere klik met anderen. Mijn zoon heeft vervolgens wel pogingen gedaan om vriendschap te sluiten met andere kinderen op school en in eerste instantie lukte dat ook wel. Maar iedereen haakte na een aantal afspraken weer af. En inmiddels heeft hij niemand meer.

Als ik van een afstandje naar de situatie kijk, dan denk ik dat het gebrek aan interesses van mijn zoon een belangrijke reden is voor het probleem. Hij vindt weinig leuk, kijkt eigenlijk het liefst de hele dag filmpjes. En hoewel hij heel graag vrienden om zich heen heeft, merk ik ook dat hij weinig echte interesse in ze toont. Ik denk dat er daardoor geen echte band ontstaat. En dat ze hem gewoon saai vinden. In de afgelopen jaren hebben we geprobeerd dat op te lossen door hem sport en andere activiteiten te laten uitproberen en aan te melden voor scouting. Daar doet hij ook allemaal wel aan mee, maar na afloop schuift hij direct weer thuis op de bank.

Inmiddels ben ik op het punt dat het mij boven mijn hoofd groeit. Het is niet dat mijn zoon geen contact wil, het lukt hem gewoon niet. Hij voelt zich dan ook eenzaam en compenseert dat door veel met mij op te trekken. En ik vind het fijn dat hij dat doet in plaats van eenzaam op zijn kamer te zitten, maar het is ook belastend. Ik voel me naast mijn drukke baan en huishouden toch verantwoordelijk om hem een beetje bezig te houden, maar zijn belevingswereld is natuurlijk heel anders dan de mijne. En vooral in deze periode, met al die vakanties en vrije dagen, kan ik er echt een beetje wanhopig van worden. Hoe kom je een vakantie van 2 weken door met een jongen die niets te doen heeft en zichzelf ook niet kan vermaken?

Ik heb inmiddels hulp gezocht en als het goed is start hij in het najaar met een speciale sociale vaardigheidstraining voor jongeren met een beperking. Maar dat duurt nog zo lang en ik zie het eigenlijk nu even niet meer zitten. Hebben jullie tips hoe ik hier het beste mee om kan gaan?

Liefs,
Rosasana

Wat fijn, al deze reacties en ook te lezen dat ik niet de enige ben in deze situatie. Als je om je heen kijkt lijkt het alsof het overal zo vanzelf gaat. Hele groepen jongeren fietsen hier dagelijks langs ons huis en dan doet dat zo'n pijn in mijn buik. Ik gun het hem ook zo.

Een aantal van jullie noemen een mogelijke autismestoornis als mogelijke oorzaak. Ik heb er zelf ook wel eens aan gedacht, want in mijn familie komt Asperger voor. Maar tegelijkertijd zie ik een kind dat graag in het gezelschap van anderen is, dat heel flexibel is en goed met veranderingen en spontane acties kan omgaan. Dat past in mijn beleving niet echt bij autisme. Wel geeft mijn zoon wel aan dat hij de kinderen van zijn school vaak te druk en fysiek vindt. Maar dat kan ook komen door zijn gevoelige karakter.

De hulp is inmiddels ingeschakeld. Ik heb eerst met MEE gesproken, maar in onze regio konden zij weinig voor ons doen. We zijn nu bij een soortgelijke instantie terecht gekomen die gespecialiseerd is in het begeleiden van mensen met een verstandelijke beperking. Zij bieden in de toekomst ook mogelijkheden voor begeleid wonen, want dat lijkt me inderdaad een mooie optie. En via hen kan hij nu de training doen, die net even anders is dan een gewone Sova-training. De gewone training hebben we namelijk al geprobeerd en dat geldt ook voor een kindercoach. Maar er zijn lange wachtlijsten voor hulp in onze regio en omdat mijn zoon verder geen andere problemen heeft lijkt het wel of hij overal onderaan de lijst staat.

Naar kampen heb ik toevallig vanochtend voor het eerst gekeken. Ik ben alleen wel heel bang dat hij zal weigeren om te gaan. Want het is ook gewoon een puber natuurlijk Heeft een van jullie misschien een ervaring met zo'n kamp? Wijkteam, buddyprojecten en bijvoorbeeld een zorgboerderij zal ik ook eens naar kijken.

Ik herken wel een beetje wat hier gezegd wordt over je leven on hold zetten. Ik denk dat ik dat ook doe. Het is moeilijk om zelf leuke dingen te gaan doen als je kind zo aan je hangt en niet gelukkig is. Als ik eerlijk ben voel ik me gewoon ontzettend schuldig. Het voelt alsof ik iets verkeerds heb gedaan, terwijl ik met mijn verstand wel weet dat dat niet zo is...

Juliette schreef: ↑

22-04-2022 09:40

Ik heb een soortgelijk probleem. Mijn zoon is inmiddels volwassen maar ik ben erg verdrietig om zijn situatie. Autistisch en depressief. Had wat vrienden waar hij 2x inde maand mee optrok, vnl bioscoop, maar door die kutcorona is alles verwaterd en oppakken lukt hem gewoon niet.

Ik heb verdriet hiervan en ik steek mijn kop vaak in het zand. Mijn eigen leven op on hold want hoe kan ik plezier hebben met aan de andere kant zo veel verdriet.

Ik plaats mijn topic maar svp spiegel niet jouw eigen situatie hierin. Hoe zijn leven (want kwetsbaar) verloopt hangt af van veel factoren. Werk bijvoorbeeld haalt hij hier straks voldoening uit, de werksfeer, misschien ontmoet hij iemand met wie het zo goed klikt dat hij daar een soort houvast aan heeft in zijn leven. Veel factoren spelen een rol hoe het gaat verlopen en daar is nu niets van te zeggen. Pubers kunnen nog alle kanten op.
Mijn zoon heeft 2 problemen die niet helpend zijn naar in ieder geval een verdraagzaam leven. Hij krijgt 2 tot 3x in de week ondersteuning.

psyche/ouders-van-volwassen-kinderen-me ... #p33273709

Jeetje Juliette, ik heb alleen even de openingspost van jouw topic gelezen en ik kan me heel goed voorstellen dat je het af en toe niet meer ziet zitten. Ik denk dat dit ook een beetje mijn angstbeeld is. Vanaf het moment dat duidelijk werd dat onze zoon een verstandelijke beperking had heb ik angst gevoeld over hoe zijn toekomst eruit zou zien. Niet omdat hij geen dikbetaald baan zou krijgen, want dat vind ik helemaal niet belangrijk. Maar omdat ik weet hoe moeilijk het leven is als je niet echt deel kunt uitmaken van de samenleving, van een sociaal netwerk. Ik heb om me heen gezien wat dat doet. Heel pijnlijk ook als je kind daardoor zelfs suicidale gedachten krijgt en dat je daar helemaal niets aan kunt doen...

suzyqfive schreef: ↑

22-04-2022 09:50

Misschien is een kindercoach nog een idee?

Mijn stiefzoon is trouwens net zo. Wel normaal IQ maar er is weinig wederkerigheid van zijn kant. Hij investeert zelf nauwelijks in contacten waardoor vrienden afhaken. Daarnaast blijft ie onhandig in contacten. Hij heeft een lichtere vorm van ass (maar daar wordt door ouders niets mee gedaan) waardoor ie soms dingen ook gewoon niet doorheeft of begrijpt.
Net ook: stuurt in de familieapp een bericht over een aanrijding op het spoor met een persoon. Naar bericht. Maar het ging hem dan om de grappige plaatsnaam. Totaal niet gepast. Dat ziet en snapt ie dus niet.
Bij hem is iemand met wie je praat ook meteen je vriend.

Ja, zoiets zie ik mijn zoon inderdaad ook nog wel doen. Hij antwoordt soms ook op hele verhalen van anderen met alleen 'oke'.

Mika2022 schreef: ↑

22-04-2022 09:51

Is er een vader in beeld? Wat doe hij hierin?

Neem eens contact op met de gemeente afdeling wmo , wellicht hebben die nog tips in het sociale werkveld waar jullie wat aan kunnen hebben.

Zijn vader is overigens gewoon in beeld. Maar hij is voor zijn werk erg veel van huis. En als hij thuis is, dan merk ik dat hij niet goed met de hele situatie kan omgaan. Hij denkt nog steeds dat mijn zoon het leven gewoon een beetje anders moet aanpakken. Echt veel steun geeft dat niet.

Spookje80 schreef: ↑

22-04-2022 10:12

Precies dit. Je gaat vaak van je eigen behoeften/maatstaven uit. Maar TO geeft wel aan dat zoon zich eenzaam voelt of is dat jouw eigen invulling TO?

Mijn zoon geeft zelf aan dat hij eenzaam is. En dat hij zijn oude leven mist waarin hij meer vriendjes had. Ik denk dat ik er al een stuk beter mee zou kunnen leven als ik wist dat dit zijn eigen keuze was.

Bedankt voor alle lieve en meedenkende reacties. Het doet me goed om er hier even over te praten. Het zou fijn zijn als deze gesprekken ook met mijn man konden, maar ik heb de moed opgegeven. Hij is opgevoed met de gedachte dat alles mogelijk is, als je maar wilt en hard werkt.

Ik heb in elk geval weer wat opties gekregen om mee verder te gaan. Ik ga dat samen met mijn zoon doen, want ik wil hem niets opdringen. Ik twijfel er niet aan dat hij behoefte heeft aan meer contact met leeftijdsgenoten, maar daar moet hij ook iets tegenover kunnen zetten. En ik weet niet of hij dat wel kan. Ik hoop dat we de komende tijd kunnen ontdekken of het er wel uitkomt als hij de juiste mensen om zich heen heeft. Zo niet, dan zit er niets anders op dan onze energie te steken in het leren accepteren van de situatie zoals deze is.

Verder denk ik dat ik er misschien wel goed aan doe om zelf ook hulp te gaan zoeken. Ik vergelijk hem denk ik nog steeds teveel met 'gewone' pubers en heb de situatie misschien nog niet zo goed geaccepteerd als ik zelf dacht...