Kinderen
alle pijlers
Angst kersverse moeder
donderdag 5 mei 2022 om 23:18
Hoi allemaal,
8 dagen geleden ben ik moeder geworden van een prachtige dochter. Dat ik het allemaal spannend zou vinden, wist ik al. Maar soms vliegt het me zo aan, het idee dat ik dit hummeltje kan verliezen. Het is absoluut niet allesoverheersend hoor, dat gelukkig niet.
Vorig jaar kreeg mijn partner een herseninfarct, en hoewel het allemaal goed is afgelopen (wel restverschijnselen, maar ons leven is goed momenteel) heb ik toen wel ‘geleerd’ dat alles zomaar ineens anders kan zijn. Ik denk dat de angst om onze kleine meid te verliezen daarmee te maken heeft. Hormonen spelen ook nog een rol natuurlijk.
Als iemand zegt: baby’s stoppen écht niet zomaar met ademen, wéét ik rationeel heus ook wel dat dat zo is. Maar een ander stemmetje zegt: jaja, vooraf had ook niemand gedacht dat mijn vriend op die leeftijd een herseninfarct zou krijgen…
Verder weet ik dat angsten en zorgen normaal zijn, ik ben gewoon een beetje bang dat ik nu minder geniet van de kleine frummel omdat ik zo gespitst ben op geluidjes en of alles wel goed met haar gaat.
Herkenbaar voor anderen? Tips misschien?
8 dagen geleden ben ik moeder geworden van een prachtige dochter. Dat ik het allemaal spannend zou vinden, wist ik al. Maar soms vliegt het me zo aan, het idee dat ik dit hummeltje kan verliezen. Het is absoluut niet allesoverheersend hoor, dat gelukkig niet.
Vorig jaar kreeg mijn partner een herseninfarct, en hoewel het allemaal goed is afgelopen (wel restverschijnselen, maar ons leven is goed momenteel) heb ik toen wel ‘geleerd’ dat alles zomaar ineens anders kan zijn. Ik denk dat de angst om onze kleine meid te verliezen daarmee te maken heeft. Hormonen spelen ook nog een rol natuurlijk.
Als iemand zegt: baby’s stoppen écht niet zomaar met ademen, wéét ik rationeel heus ook wel dat dat zo is. Maar een ander stemmetje zegt: jaja, vooraf had ook niemand gedacht dat mijn vriend op die leeftijd een herseninfarct zou krijgen…
Verder weet ik dat angsten en zorgen normaal zijn, ik ben gewoon een beetje bang dat ik nu minder geniet van de kleine frummel omdat ik zo gespitst ben op geluidjes en of alles wel goed met haar gaat.
Herkenbaar voor anderen? Tips misschien?
donderdag 5 mei 2022 om 23:26
Ja, ik schreef ‘t en dacht: Jezus Plinkie, met je angsten
Ik ben normaal de nuchterheid zelve, hoewel dat infarct er wel in heeft gehakt. Ben sindsdien sowieso alerter op allerlei ‘signalen’.
Op tijd aan de bel trekken probeer ik te doen. Ik heb het vandaag met de verloskundige besproken en zie morgen het consultatiebureau voor het eerst. Dan zal ik het ook aankaarten zodat het bij hen bekend is en ik er later op terug kan komen. Neem tenminste aan dat zulke dingen ook bespreekbaar zijn binnen het consultatiebureau?
plinkie wijzigde dit bericht op 05-05-2022 23:32
Reden: Toevoeging laatste alinea
Reden: Toevoeging laatste alinea
25.13% gewijzigd
donderdag 5 mei 2022 om 23:38
vrijdag 6 mei 2022 om 00:07
Van harte gefeliciteerd met je kleine! Je gevoelens zijn helemaal niet raar, ik denk voor veel kersverse moeders heel herkenbaar. En ergens blijft het ook, dat je steeds denkt, het zal toch niet mis gaan? Hoe vaak ik wel heb gedacht als peuter ineens langer sliep ‘leeft ze nog wel? Zal er iets mis zijn?’ terwijl je rationeel weet dat het echt wel goed gaat.
Als de angst de overhand gaat krijgen (en daarvoor hoef je echt geen maanden af te wachten), lijkt het me verstandig om dit met de huisarts te bespreken, die kan jou helpen (via de poh bijv). Consultatiebureau zou ik persoonlijk hier niet echt over vertellen. Maar dit is echt persoonlijk. Ik was echt heel ongelukkig de eerste weken na de geboorte van mijn eerste en heb het gevoel dat ik daardoor een bepaald ‘stempel’ heb gekregen bij het cb. De eerstvolgende keer dat ik er kom, ga ik dit aankaarten en wil ik mijn dossier ook inzien, want hoewel het na enkele weken al veel beter ging en ik na een aantal maanden ook hulp heb gehad en inmiddels hartstikke gelukkig ben, blijven ze me hele rare suggestieve vragen stellen. Achteraf wilde ik dat ik het nooit had verteld en het alleen maar over mijn kindje was gegaan. Maar dit is echt mijn persoonlijke negatieve ervaring met het cb (dat bij mij in de buurt ook gewoon verschrikkelijk slecht is, ik kan een hele lijst maken van idiote dingen daar).
Als de angst de overhand gaat krijgen (en daarvoor hoef je echt geen maanden af te wachten), lijkt het me verstandig om dit met de huisarts te bespreken, die kan jou helpen (via de poh bijv). Consultatiebureau zou ik persoonlijk hier niet echt over vertellen. Maar dit is echt persoonlijk. Ik was echt heel ongelukkig de eerste weken na de geboorte van mijn eerste en heb het gevoel dat ik daardoor een bepaald ‘stempel’ heb gekregen bij het cb. De eerstvolgende keer dat ik er kom, ga ik dit aankaarten en wil ik mijn dossier ook inzien, want hoewel het na enkele weken al veel beter ging en ik na een aantal maanden ook hulp heb gehad en inmiddels hartstikke gelukkig ben, blijven ze me hele rare suggestieve vragen stellen. Achteraf wilde ik dat ik het nooit had verteld en het alleen maar over mijn kindje was gegaan. Maar dit is echt mijn persoonlijke negatieve ervaring met het cb (dat bij mij in de buurt ook gewoon verschrikkelijk slecht is, ik kan een hele lijst maken van idiote dingen daar).
vrijdag 6 mei 2022 om 00:12
Johanna67 schreef: ↑05-05-2022 23:38Niets maakt je zo kwetsbaar als je kind. Dus ik herken wel iets in je verhaal.
En het wordt helaas niet beter als ze ouder worden.
Maar het is inderdaad belangrijk dat je alert blijft dat je angst niet allesoverheersend wordt. Dan moet je hulp zoeken. Maar een beetje angst mag best, normaal zelfs.
Eens. Ik kan me dat overweldigende gevoel heel goed voorstellen TO, dit meisje wil je nooit meer kwijt. Goed dat je het hebt aangekaart en erover in contact blijft, dan zal het niet zo snel escaleren.
vrijdag 6 mei 2022 om 00:16
Minik schreef: ↑06-05-2022 00:07Van harte gefeliciteerd met je kleine! Je gevoelens zijn helemaal niet raar, ik denk voor veel kersverse moeders heel herkenbaar. En ergens blijft het ook, dat je steeds denkt, het zal toch niet mis gaan? Hoe vaak ik wel heb gedacht als peuter ineens langer sliep ‘leeft ze nog wel? Zal er iets mis zijn?’ terwijl je rationeel weet dat het echt wel goed gaat.
Als de angst de overhand gaat krijgen (en daarvoor hoef je echt geen maanden af te wachten), lijkt het me verstandig om dit met de huisarts te bespreken, die kan jou helpen (via de poh bijv). Consultatiebureau zou ik persoonlijk hier niet echt over vertellen. Maar dit is echt persoonlijk. Ik was echt heel ongelukkig de eerste weken na de geboorte van mijn eerste en heb het gevoel dat ik daardoor een bepaald ‘stempel’ heb gekregen bij het cb. De eerstvolgende keer dat ik er kom, ga ik dit aankaarten en wil ik mijn dossier ook inzien, want hoewel het na enkele weken al veel beter ging en ik na een aantal maanden ook hulp heb gehad en inmiddels hartstikke gelukkig ben, blijven ze me hele rare suggestieve vragen stellen. Achteraf wilde ik dat ik het nooit had verteld en het alleen maar over mijn kindje was gegaan. Maar dit is echt mijn persoonlijke negatieve ervaring met het cb (dat bij mij in de buurt ook gewoon verschrikkelijk slecht is, ik kan een hele lijst maken van idiote dingen daar).
Oh! Goed om deze ervaring te lezen! Dank je. Dan is het misschien beter om het niet per se ter sprake te brengen, wellicht komt het wel ter sprake maar is het geen must. Poh ggz houd ik zeker in m’n achterhoofd.
vrijdag 6 mei 2022 om 00:17
Mooie eerste zin. Vast een cliché, maar ik voel ‘m nu alJohanna67 schreef: ↑05-05-2022 23:38Niets maakt je zo kwetsbaar als je kind. Dus ik herken wel iets in je verhaal.
En het wordt helaas niet beter als ze ouder worden.
Maar het is inderdaad belangrijk dat je alert blijft dat je angst niet allesoverheersend wordt. Dan moet je hulp zoeken. Maar een beetje angst mag best, normaal zelfs.
vrijdag 6 mei 2022 om 00:17
vrijdag 6 mei 2022 om 00:24
Ja het ding is dat cb eigenlijk niet zoveel kan doen voor jou als ouder. Ze hebben wel opvoed cursussen enzo maar dat is iets totaal anders dan waar jij tegenaan loopt. Het draait bij het cb om je kindje en dan is nog hun enige functie signaleren en doorverwijzen als iets opvalt. Maar op de een of andere manier hebben ze hier de constante neiging om zich overal tegen aan te bemoeien. Als het ter sprake zou komen, hoef je ook niet te gaan verzwijgen natuurlijk maar ik zou t zeker niet al te duidelijk aangeven.
vrijdag 6 mei 2022 om 03:54
Minik schreef: ↑06-05-2022 00:24Ja het ding is dat cb eigenlijk niet zoveel kan doen voor jou als ouder. Ze hebben wel opvoed cursussen enzo maar dat is iets totaal anders dan waar jij tegenaan loopt. Het draait bij het cb om je kindje en dan is nog hun enige functie signaleren en doorverwijzen als iets opvalt. Maar op de een of andere manier hebben ze hier de constante neiging om zich overal tegen aan te bemoeien. Als het ter sprake zou komen, hoef je ook niet te gaan verzwijgen natuurlijk maar ik zou t zeker niet al te duidelijk aangeven.
Ik denk dat het heel erg per cb verschilt, of misschien wel wie je treft. Ik heb niet deze ervaring gelukkig (hoewel hier ook geen geweldig cb, hebben ze me op dit vlak positief verbaasd). Ze vragen hier standaard naar het welzijn van ouders. Ik ben hier open geweest na een heftige gebeurtenis en hier werd goed op gereageerd. Ik kreeg een verpleegkundige toegewezen die, in overleg met mij eens in de paar weken contact onderhield. Hierbij werd echt voorzichtig gedaan en steeds naar mijn behoefte gevraagd. Ook had ik haar 06-nummer zodat ik direct met haar contact zou kunnen opnemen indien nodig. Nooit nodig geweest maar inmiddels meer dan een jaar verder en er wordt nog steeds aangegeven dat het kan een mag indien ik wil.
Bij geen enkele afspraak erna heb ik het gevoel gehad dat ik onder een vergrootglas lag.
Ik zou dus gewoon kijken hoe het gesprek loopt TO en hoe je je erbij voelt. Denk je dat het prettig is het te vertellen, dan doe je dat. Denk je Toch maar niet, dan zeg je niks.
vrijdag 6 mei 2022 om 06:41
Voor mij ook herkenbaar. Idd veel over praten. Een beetje angst in het begin is heel normaal en heeft een doel: ‘Wanneer je een beetje gestrest bent, pik je signalen van je baby sneller op. Dit vergroot de kans dat de verzorging van de baby goed verloopt. Ietsje angstig zijn is dus niet vreemd.’
Jij hebt naast deze ‘normale’ angst ook nog de ervaring van het herseninfarct van je vriend op je bordje. Dat is allemaal niet niks! Ik denk dat het goed is om deze gevoelens en gedachten te delen met fijne mensen in je omgeving. Gewoon je partner, ouders, vriendinnen, etc. Praten kan zo heilzaam zijn, je voelt je erdoor miss minder eenzaam, kan gedachten ordenen, krijgt steun, evt schaamte die wordt doorbroken, etc. Mocht jij of mensen in je omgeving het gevoel hebben dat je angst te heftig wordt, dan is het een goed idee om de huisarts te laten meekijken. Maar van wat ik lees in je OP lijkt mij je gevoel heel normaal. Ik herken het in elk geval zeker uit die periode. Die tsunami van verantwoordelijkheid die je overvalt
Bij mij werd alles na die eerste heftige week steeds ietsjes kalmer. En nu kind peuter is loop ik ook nog wel eens naar boven als ik denk; kind slaapt wel èrg lang. Maar die ‘angst’ is wel echt veel rustiger dan ik had in die stressvolle beginperiode, niet te vergelijken. Alles is zo nieuw dan nog. ‘Echt genieten’ zeggen ze altijd ja. Ik vind dat een lastige. Je bent vooral keihard aan het werk en daarnaast zijn er miss kleine momentjes van heerlijk baby’s geluk. Bij de tweede heb ik meer ‘genoten’, omdat het verzorgen dan al zoveel meer in je systeem zit.
Jij hebt naast deze ‘normale’ angst ook nog de ervaring van het herseninfarct van je vriend op je bordje. Dat is allemaal niet niks! Ik denk dat het goed is om deze gevoelens en gedachten te delen met fijne mensen in je omgeving. Gewoon je partner, ouders, vriendinnen, etc. Praten kan zo heilzaam zijn, je voelt je erdoor miss minder eenzaam, kan gedachten ordenen, krijgt steun, evt schaamte die wordt doorbroken, etc. Mocht jij of mensen in je omgeving het gevoel hebben dat je angst te heftig wordt, dan is het een goed idee om de huisarts te laten meekijken. Maar van wat ik lees in je OP lijkt mij je gevoel heel normaal. Ik herken het in elk geval zeker uit die periode. Die tsunami van verantwoordelijkheid die je overvalt
Bij mij werd alles na die eerste heftige week steeds ietsjes kalmer. En nu kind peuter is loop ik ook nog wel eens naar boven als ik denk; kind slaapt wel èrg lang. Maar die ‘angst’ is wel echt veel rustiger dan ik had in die stressvolle beginperiode, niet te vergelijken. Alles is zo nieuw dan nog. ‘Echt genieten’ zeggen ze altijd ja. Ik vind dat een lastige. Je bent vooral keihard aan het werk en daarnaast zijn er miss kleine momentjes van heerlijk baby’s geluk. Bij de tweede heb ik meer ‘genoten’, omdat het verzorgen dan al zoveel meer in je systeem zit.
vrijdag 6 mei 2022 om 07:52
Voor iedere moeder herkenbaar, angst en zorgen om je kind. Zeker in de eerste weken, het is zo nieuw en overweldigend. Iedere moeder staat op een moment boven kind te luisteren of het nog ademt.
Maar het kan ook doorslaan en dat zou best kunnen komen door de ervaring met je vriend. Dat je daar ptss door hebt. Therapie of EMDR zouden goed kunnen helpen.
Bij mij was dat ook aan de hand en EMDR heeft goed geholpen. Nog steeds zijn er wel triggers die de angst oproepen maar kan het beter relativeren nu.
En gefeliciteerd met jullie dochter! En je hoeft niet 24/7 te genieten hoor, het is ook best zwaar en heftig, die gevoelens mogen er ook zijn.
Maar het kan ook doorslaan en dat zou best kunnen komen door de ervaring met je vriend. Dat je daar ptss door hebt. Therapie of EMDR zouden goed kunnen helpen.
Bij mij was dat ook aan de hand en EMDR heeft goed geholpen. Nog steeds zijn er wel triggers die de angst oproepen maar kan het beter relativeren nu.
En gefeliciteerd met jullie dochter! En je hoeft niet 24/7 te genieten hoor, het is ook best zwaar en heftig, die gevoelens mogen er ook zijn.
I wanna live my life with the volume full!
vrijdag 6 mei 2022 om 09:17
Ik herken het wel hoor. Mijn zoontje sliep niet (echt niet) en na een tijdke ontdekten we dat hij op zn buik wel sliep. Maar hij was toen nog zo jong en draaide toen zijn hoofd nog niet en lag face first in het matras.
We hebben toen zo'n (vast megaoverdreven) babymonitor gekocht met een alarm die afgaat als het geen ademhaling decteert. Gaf ons veel rust.
We hebben toen zo'n (vast megaoverdreven) babymonitor gekocht met een alarm die afgaat als het geen ademhaling decteert. Gaf ons veel rust.
vrijdag 6 mei 2022 om 12:23
Vergeet niet dat de hormonen echt heel erg een rol spelen deze dagen. Dus extra belangrijk om goed voor jezelf te zorgen! Ik zou het zeker even benoemen bij de huisarts. Mogelijk dat je wat extra ondersteuning nodig hebt, en in deze zou ik meteen melding maken zodat ze mee kunnen denken.
Met een gebroken been blijf je ook niet rondlopen, en ik zie mentale klachten als net zoiets. Mogelijk heb je helemaal geen hulp nodig, maar ook dan is er geen harm done door het te benoemen!
Met een gebroken been blijf je ook niet rondlopen, en ik zie mentale klachten als net zoiets. Mogelijk heb je helemaal geen hulp nodig, maar ook dan is er geen harm done door het te benoemen!
vrijdag 6 mei 2022 om 12:38
Het idee dat mijn geluk nu voor altijd af hangt van hoe het gaat met mijn kind vond ik heel heftig. De uitspraak dat je een deel van je hart nu buiten je lichaam leeft vond ik heel typerend.
Mijn baby is nu bijna 5 maanden en ik merk wel echt dat het steeds beter gaat. In het begin checkte ik ook het liefste elk kwartier of hij nog ademde, nu kan ik gerust uren op de bank zitten in de avond met een stille babyfoon en niet de behoefte voelen om te gaan kijken.
Dus ja, hou het in de gaten, maar heb ook vertrouwen dat het wel beter wordt. Even benoemen bij het cb kan sowieso geen kwaad.
Mijn baby is nu bijna 5 maanden en ik merk wel echt dat het steeds beter gaat. In het begin checkte ik ook het liefste elk kwartier of hij nog ademde, nu kan ik gerust uren op de bank zitten in de avond met een stille babyfoon en niet de behoefte voelen om te gaan kijken.
Dus ja, hou het in de gaten, maar heb ook vertrouwen dat het wel beter wordt. Even benoemen bij het cb kan sowieso geen kwaad.
vrijdag 6 mei 2022 om 12:54
Ik heb een hekel aan mensen die zeggen " er gebeurd niet zomaar wat"
Mijn dochter is ingeënt, kreeg met 9 maanden de hersenvliesontsteking waar ze juist voor ingeënt is en overleefde het kantje boord ( door mijn eigen oplettendheid want volgens de dokter was het niets) de kans is misschien 1 op miljoen maar het gebeurde wel.
Wat ik me voorneem ( kinderen zijn inmiddels 21 en 24) : ik heb op veel dingen geen invloed, dus probeer me niet druk te maken over dingen die ik niet kan voorkomen ( als ze onderweg zijn oid)
En zolang je niets hoort zal het goed zijn.
Verder, de dingen waar ik wel invloed op heb, is signalen opvangen als je denkt dat er iets niet goed is.
Maar dus niet, nog niet bestaande scenario's in je hoofd afspelen, want als er echt iets gebeurd zie je het vanzelf ( zeg ik stoer maar probeer het)
Als jij nog zo vol hormonen zit is dit moeilijk.
Maar zie dat piekeren als verspilde energie.
Ik heb veel aan een uitspraak van een kennis, zijn vrouw lag wakker omdat de kinderen in een vliegtuig naar Mexico zaten en ze het spannend vond.
Hij zei : helpt dat, als je wakker ligt? Nee dus. Want in veel gevallen gaat het goed en maak je je voor niets zorgen.
Mijn dochter is ingeënt, kreeg met 9 maanden de hersenvliesontsteking waar ze juist voor ingeënt is en overleefde het kantje boord ( door mijn eigen oplettendheid want volgens de dokter was het niets) de kans is misschien 1 op miljoen maar het gebeurde wel.
Wat ik me voorneem ( kinderen zijn inmiddels 21 en 24) : ik heb op veel dingen geen invloed, dus probeer me niet druk te maken over dingen die ik niet kan voorkomen ( als ze onderweg zijn oid)
En zolang je niets hoort zal het goed zijn.
Verder, de dingen waar ik wel invloed op heb, is signalen opvangen als je denkt dat er iets niet goed is.
Maar dus niet, nog niet bestaande scenario's in je hoofd afspelen, want als er echt iets gebeurd zie je het vanzelf ( zeg ik stoer maar probeer het)
Als jij nog zo vol hormonen zit is dit moeilijk.
Maar zie dat piekeren als verspilde energie.
Ik heb veel aan een uitspraak van een kennis, zijn vrouw lag wakker omdat de kinderen in een vliegtuig naar Mexico zaten en ze het spannend vond.
Hij zei : helpt dat, als je wakker ligt? Nee dus. Want in veel gevallen gaat het goed en maak je je voor niets zorgen.
vrijdag 6 mei 2022 om 13:01
Mag ik jou een tip geven?Minik schreef: ↑06-05-2022 00:07Van harte gefeliciteerd met je kleine! Je gevoelens zijn helemaal niet raar, ik denk voor veel kersverse moeders heel herkenbaar. En ergens blijft het ook, dat je steeds denkt, het zal toch niet mis gaan? Hoe vaak ik wel heb gedacht als peuter ineens langer sliep ‘leeft ze nog wel? Zal er iets mis zijn?’ terwijl je rationeel weet dat het echt wel goed gaat.
Als de angst de overhand gaat krijgen (en daarvoor hoef je echt geen maanden af te wachten), lijkt het me verstandig om dit met de huisarts te bespreken, die kan jou helpen (via de poh bijv). Consultatiebureau zou ik persoonlijk hier niet echt over vertellen. Maar dit is echt persoonlijk. Ik was echt heel ongelukkig de eerste weken na de geboorte van mijn eerste en heb het gevoel dat ik daardoor een bepaald ‘stempel’ heb gekregen bij het cb. De eerstvolgende keer dat ik er kom, ga ik dit aankaarten en wil ik mijn dossier ook inzien, want hoewel het na enkele weken al veel beter ging en ik na een aantal maanden ook hulp heb gehad en inmiddels hartstikke gelukkig ben, blijven ze me hele rare suggestieve vragen stellen. Achteraf wilde ik dat ik het nooit had verteld en het alleen maar over mijn kindje was gegaan. Maar dit is echt mijn persoonlijke negatieve ervaring met het cb (dat bij mij in de buurt ook gewoon verschrikkelijk slecht is, ik kan een hele lijst maken van idiote dingen daar).
Niet meer aankaarten bij het CB, want dat triggert hen juist weer.
Ga alleen voor de vaccinaties en wegen, vriendelijk lachen en weer naar huis.
CB is geen verplichting he
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 6 mei 2022 om 13:06
Bobo schreef: ↑06-05-2022 12:54Ik heb een hekel aan mensen die zeggen " er gebeurd niet zomaar wat"
Mijn dochter is ingeënt, kreeg met 9 maanden de hersenvliesontsteking waar ze juist voor ingeënt is en overleefde het kantje boord ( door mijn eigen oplettendheid want volgens de dokter was het niets) de kans is misschien 1 op miljoen maar het gebeurde wel.
Wat ik me voorneem ( kinderen zijn inmiddels 21 en 24) : ik heb op veel dingen geen invloed, dus probeer me niet druk te maken over dingen die ik niet kan voorkomen ( als ze onderweg zijn oid)
En zolang je niets hoort zal het goed zijn.
Verder, de dingen waar ik wel invloed op heb, is signalen opvangen als je denkt dat er iets niet goed is.
Maar dus niet, nog niet bestaande scenario's in je hoofd afspelen, want als er echt iets gebeurd zie je het vanzelf ( zeg ik stoer maar probeer het)
Als jij nog zo vol hormonen zit is dit moeilijk.
Maar zie dat piekeren als verspilde energie.
Ik heb veel aan een uitspraak van een kennis, zijn vrouw lag wakker omdat de kinderen in een vliegtuig naar Mexico zaten en ze het spannend vond.
Hij zei : helpt dat, als je wakker ligt? Nee dus. Want in veel gevallen gaat het goed en maak je je voor niets zorgen.
Mee eens.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 6 mei 2022 om 13:10
Ja, inderdaad. Bij mij heeft de geboorte van mijn kind eerdere gebeurtenissen getriggerd. Ik was wel angstig dat mijn kind iets zou overkomen, maar ik was vooral angstig dat mijzelf iets zou overkomen. Dat mijn kind geen moeder meer had en mij later niet eens kent. Had natuurlijk met de gebeurtenissen te maken. Ik heb er EMDR voor gevolgd. Heeft me ontzettend geholpen.Eidde schreef: ↑06-05-2022 07:52Voor iedere moeder herkenbaar, angst en zorgen om je kind. Zeker in de eerste weken, het is zo nieuw en overweldigend. Iedere moeder staat op een moment boven kind te luisteren of het nog ademt.
Maar het kan ook doorslaan en dat zou best kunnen komen door de ervaring met je vriend. Dat je daar ptss door hebt. Therapie of EMDR zouden goed kunnen helpen.
Bij mij was dat ook aan de hand en EMDR heeft goed geholpen. Nog steeds zijn er wel triggers die de angst oproepen maar kan het beter relativeren nu.
En gefeliciteerd met jullie dochter! En je hoeft niet 24/7 te genieten hoor, het is ook best zwaar en heftig, die gevoelens mogen er ook zijn.
vrijdag 6 mei 2022 om 13:20
Ja Dankje! De twijfel tussen het uitspreken en als daar geen fatsoenlijke reactie op komt een officiële klacht indienen (er zijn namelijk echt heel idiote dingen gezegd) of het maar gewoon laten en echt alleen voor vaccinaties gaan is er nog steeds. Zelfs meten en wegen wil ik eigenlijk niet meer want ook daar komt hier constant echt idioot commentaar op. Ik weet dat ik nu overkom als een moeder die het gewoon heel ingewikkeld maakt, maar echt.. je moest eens weten wat ze hier durven te zeggen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
