Angst

oh oh meid, probeer nou gewoon te genieten en neem het leven zoals het komt....



Door bang te zijn kun je niet voorkomen dat het misgaat of het kindje ongezond zou kunnen zijn.... dus kan je beter zo relaxed mogelijk proberen te zijn tijdens je zwangerschap. Ik ben er van overtuigd dat de gemoedstoestand van de moeder tijdens de zwangerschap heel bepalend voor de ongeboren baby kan zijn dus zorg dat je gelukkig bent, geniet, niet te veel stess hebt, gezond leeft en niet te veel piekert en dan echt geloof me dan ben je NU AL een GOEDE moeder!

Die angsten horen er allemaal een beetje bij hoor. Veel a.s. mama's hebben ze wel op een moment. Ik heb dat ook wel gehad, zeker in het begin.

Maar ze moeten niet de overhand krijgen. Probeer ook een beetje te ontspannen.

Mocht je wel je erg druk maken, probeer er dan over te praten, met vriendinnen of je moeder, of anders je huisarts of verloskundige, want teveel stressen is natuurlijk zonde en onnodig.

.

Hai anna,



Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap!



Heel herkenbaar hoor... Zoals al eerder gezegd schijnt het erbij te horen. Ik probeer mezelf voor te houden dat ik alles doe om een gezond kindje te krijgen (niet meer roken, drinken, gezond eten e.d.) en mocht het dan misgaan, is het niet aan mij. Dan heeft het gewoon niet zo mogen zijn. Die gedachte helpt mij wel. Tuurlijk heb ik ook nog weleens van die angstgedachten, maar het lukt me meestal wel om die te vervangen door die andere.



Probeer inderdaad ook te genieten van het feit dat je zwanger bent. Als ik de vrouwen die al moeder zijn mag geloven, gaat het allemaal snel zat.



En waarom zou jij een slechte moeder worden? Bedenk dat je waarschijnlijk honderden fouten zult maken. Maar het scheelt de helft als je die ook toe durft te geven! En als je van jezelf fouten MAG maken. Je bent geen slecht mens als je fouten maakt hoor!!



Nou meid, ik hoop dat je hier wat aan hebt. Blijf erover praten, dat scheelt de helft! Sterkte!



Liefs van Dusty (morgen 12 weken zwanger)

Het is waarschijnlijk voor iedereen wel herkenbaar Gefeliciteerd!

Wat ik me steeds bedacht als mijn gedachten op de loop gingen (sja hormonen ook en spanning) was: geniet van het moment, mocht het misgaan dan heb je in ieder geval een fijne tijd gehad.

Snap je, als je steeds in angst zit en het gaat mis heb je dus nooit kunnen genieten dus dat is dubbele pech, en als het wel goed gaat was het wel erg zonde van de negatieve energie.

Oh meid, die angsten en zorgen... ik ken ze zo goed. Waar anderen vaak genieten van zwanger zijn en niet veel denken aan alles dat mis kan gaan, of na 12 weken helemaal gerust zijn: ik kon dat niet. Elke seconde kroop voorbij, mijn hele eerste zwangerschap lang. En dan van mijlpaal naar mijlpaal. Voor ons de eerste met ruim 6 weken al, omdat ik ooit een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb gehad kreeg ik een heel vroege echo om te kijken of het vruchtje op de juiste plek zat. Toen op naar de 12 weken, toen de 16 weken (want dán zijn pas echt de meeste risico's op een miskraam voorbij, wist ik veel dat ik nog maar héél weinig kans op een miskraam had omdat ik bij 6 weken 4 dagen volgens de meting al een hartje had zien kloppen!). Van echo naar pret-echo, naar nog eentje, toen naar de 26 weken, waarop het kindje levensvatbaar zou kunnen zijn buiten de baarmoeder. En dan die lange ruk naar 37 weken, vanaf wanneer je 'mag' bevallen en ook thuis als je dat wilt en ook mag. En dan, ja, dan die bevalling nog!

Hahaha, ik heb die tijd vooruit zitten kijken!

En ik had echt vertrouwen in het kindje, dat alles goed was, maar ik durde dat bijna niet te denken laat staan te zeggen. Bijgeloof, goden verzoeken, etc.



En bij de tweede ging het al een heel stuk sneller!



Dus... ook jij komt deze zwangerschap door en achteraf valt het meestal mee. Houd dat maar voor ogen en probeer je niet te druk te maken, want zoals iemand al zei: als je bang bent maak je de dingen toch niet anders dan ze zijn.

xx lisa.

lieve anna, ik weet nog als de dag van gisteren dat ik precies zo'n topic opende, ik was toen ook een week of 8-9 zwanger en vond het doodeng. Inmiddels heb ik een gezonde dochter van net 1 en ben ik 20 weken zwanger van de tweede, met weer dezelfde angst overigens, alleen gaat de tijd nu wat sneller. Wat mij veel rust gaf was de wetenschap dat een miskraam in het begin bijna altijd komt doordat het vruchtje niet goed is en het gewoon een reactie van je lichaam is waar je niks aan kan doen, en dat je verder sowieso nergens invloed op hebt (althans, als je gewoon normaal gezond leeft) en dat het meestal wel goed gaat en als het niet goed gaat, heb je daar nog heel lang de tijd voor om dat te verwerken, of mee om te leren gaan (een gehandicapt kind bijv), het is zonde om je daar mee bezig te houden terwijl het gewoon wel bijna altijd goed gaat. Probeer te genieten en je angst los te laten, je kan er toch niks aan doen. En waarom zou je geen goede moeder zijn? Niemand is perfect, maar als je je best doet, kom je al een heel eind!

liefs

en inderdaad dat aftellen, heel herkenbaar, eerste echo, eerste bewegingen en dan ineens voel je weer paar dagen niks, 20 weken echo, 24 weken, 26 weken, 32 weken, 37 weken en dan laat maar komen.....