Babytopic

ninoliz schreef: ↑

29-06-2021 10:21

Oh bij de eerste heb ik echt de eerste 6 weken denk ik regelmatig zo'n gevoel gehad van "waar zijn we aan begonnen, is dat nou echt wel wat we wilden?". Daarna merkte ik dat ik echt meer ging genieten. Denk dat het ook hormonaal is wel. Geen idee waarom je als nieuwe moeder dat soort gevoelens hebt. En bij de tweede ook wel weer hoor, alleen wist ik toen beter dat het echt wel beter ging worden zeg maar.

Maar ik ben geloof ik ook niet zo'n moeder van liefde op het eerste gezicht. Dat gevoel is bij mij bij beiden echt gegroeid tot ik op een bepaald moment dan echt dacht... jeetje, wat vind ik jou leuk en wat word ik gelukkig als je naar me lacht enzo.

Maar aan de andere kant als ik kijk naar de eerste weken met mijn zoontje toen hij ziek was en hoe ver je jezelf dan kan pushen en hoeveel verdriet je hebt, dan kan het niet anders of die liefde zit er al wel echt diep in.

Ha ik had dat enorme genieten wel hoor. Heb er vijf jaar over gedaan met een zwangerschapsafbreking en vijf miskramen voordat deze baby kwam, en ik voel me zo verschrikkelijk gelukkig met haar. Ik voed haar elke nacht meerdere malen met heel veel liefde en nooit met tegenzin. Alhoewel het wel scheelt dat ik nog niet werk en ze wel bewerkelijk is, maar ook weer niet heel moeilijk. Maar ik denk dagelijks ‘Wie ben ik dat ik dit grote geluk nog een keer mag ervaren?’

Maar bij de oudste twee was dat anders inderdaad. Wat vond ik dat soms zwaar.

Bij deze word ik zo’n moeder die huilt als haar kind in de kappersstoel zit

Is jouw kindje erg ziek geweest? Is het nu wel weer beter?

flipje2 schreef: ↑

28-06-2021 23:17

Haha dat is toch ook normaal?
Je wilt niet weten wat wij allemaal hebben doorstaan om zwanger te worden en te blijven, maar toen onze eerste er dan ein-de-lijk was heb ik ook echt wel eens gedacht: Wat ís dit? Waarom wilden we dit nou eigenlijk?

Maar natuurlijk wilden we dit het allerliefste

Ik heb jou als meelezer echt gevolgd en ook met je meegeleefd zo rond 2016/2017. Ook meegeschreven maar wel in een andere topic. Wij zaten namelijk toen ook in het medische circuit. Wat ontzettend fijn en mooi dat je bent bevallen van 2 gezonde kinderen

Ik lees hier alleen nog even mee. Mijn zoon is zeer onrustig, en heb eigenlijk nauwelijks een moment voor mezelf.

Heel veel sterkte Westerpaviljoen, ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is als je kind wordt opgenomen. Ik hoop dat jullie weer snel met je zoon naar huis mogen.

mybestfriend schreef: ↑

29-06-2021 11:36

Is jouw kindje erg ziek geweest? Is het nu wel weer beter?

We waren er gelukkig snel bij, dat heeft veel gescheeld denk ik...
Hij is 2 dagen na de keizersnede opgenomen op de neonatologie omdat zijn ademhaling zo gejaagd was. Voor zover ik me kan herinneren was dit bij geboorte nog niet, maar de avond ervoor weet ik dat ik het niet vertrouwde, omdat hij zoveel sliep en dus snel ademde. Verpleegkundige gebeld en die zag het ook. Kinderarts erbij. Die hebben hem gedurende de nacht steeds onderzocht, maar daar kwam niet direct iets uit. Volgende dag dus voor de zekerheid aan de monitor en toen bleek hoe ziek hij was. Ademhaling van rond de 100 (ipv 40 dacht ik), intrekken bij de ribben en een rare gele kleur vanaf z'n nek naar beneden.

Eerst werd aan de hand van een longfoto gedacht aan een klaplong, maar dit bleek na een nieuwe foto toch niet het geval te zijn. Uit bloedonderzoek kwam niks, maar de radioloog zag op de longfoto tekenen die konden wijzen op een longinfectie. Hij heeft een week antibiotica gekregen en lucht (infantflow en optiflow) om hem te helpen ademen (dus geen extra zuurstof) en zijn longen uit te helpen zetten. Voeding gedeeltelijk via de sonde omdat hij te moe was om te drinken. Op de 11e dag mochten we naar huis, nadat hij zich 48 uur had bewezen zonder hulp (dag recht op kraamhulp!). Maar gelukkig is er sinds hij thuis is geen enkele zorg meer over zijn gezondheid. Hij doet het super.

Ik had nooit verwacht daar te belanden. Denk dat niemand dat van te voren voor kan stellen. In mijn hoofd liggen op zo'n afdeling alleen veel te vroeg geboren kindjes en nu lag daar ineens mijn zo goed als voldragen baby van bijna 8 pond. Ik zei het ook steeds tegen de arts "andere baby's horen hier, maar wij hebben gewoon even pech". Hij moest wel om me lachen en zei iets van "ja dat mag je denken". Uiteindelijk heb ik geloof ik wel 10 baby's zien komen en gaan en vielen wij geloof ik in de categorie "langligger". Uiteraard niks vergeleken met andere kindjes die daar nog veel langer moeten liggen.

Door corona was het ook echt een hele nare tijd. Mijn man en ik mochten gelukkig 24 uur per dag bij onze zoon, maar we kozen er ook voor dat mijn man de avond en nacht gewoon thuis was bij onze dochter dus einde middag ging hij naar huis. Andere bezoekers kon ik niet ontvangen, want dan kon mocht mijn man niet komen. Op zaterdag hebben we er toen wel voor gekozen dat mijn man bij onze dochter bleef en dat mijn moeder bij mij op bezoek kwam. Maar zij mocht dan weer niet naar onze zoon, want ik was zijn 1e bezoeker. Dus dan bleef zij in mijn kamer terwijl ik hem ging voeden en ging knuffelen. Ik begreep het wel hoor, zeker op de neo, want daar liggen kwetsbare kindjes dus daar wil je geen corona binnenbrengen, maar het was echt wel pittig. Gelukkig had ik hele lieve verpleegkundigen (op de kraamafdeling en de neo) die altijd even kwamen luisteren hoe het ging en 1 ervan ging dan bijvoorbeeld even met me wandelen buiten, want het was zulk lekker weer.

Bij vlagen kan ik nog steeds super verdrietig zijn over die tijd, bijvoorbeeld laatst toen een vriendin bevallen was en dezelfde dag weer thuis was. Die haar kindje kon laten zien aan oma en opa en lekker kon genieten van de kraamtijd. Maar gelukkig heb ik het allerliefste en vrolijkste jongetje ter wereld (die sinds gisteren kan schateren) en is hij verder gewoon in orde. Het vervaagt langzaam meer en meer.

Sorry voor de lange post, nu ik op verstuur druk zie ik pas hoe lang hij is . Stukje verwerking zullen we maar zeggen hahaha

Wat fijn dat jullie weer thuis zijn Wester!

Heftig verhaal ninoliz, goed dat je toen van je eigen gevoel uitgegaan bent en aan de bel hebt getrokken. Mijn tweeling lag ook een paar weken op neonatologie, maar dan vooral om aan te sterken. Er hing een bord met alle namen van de baby’s die er lagen en sommige verdwenen inderdaad na een dag alweer. Dat vond ik al frustrerend, maar al helemaal als je kindje langligger is vanwege zwaardere problemen.
En de beperkte bezoekersregeling herken ik ook helemaal.

Filomena18 schreef: ↑

29-06-2021 16:04

Wat fijn dat jullie weer thuis zijn Wester!

Heftig verhaal ninoliz, goed dat je toen van je eigen gevoel uitgegaan bent en aan de bel hebt getrokken. Mijn tweeling lag ook een paar weken op neonatologie, maar dan vooral om aan te sterken. Er hing een bord met alle namen van de baby’s die er lagen en sommige verdwenen inderdaad na een dag alweer. Dat vond ik al frustrerend, maar al helemaal als je kindje langligger is vanwege zwaardere problemen.
En de beperkte bezoekersregeling herken ik ook helemaal.

Ik vond het ook heel heftig als ik dan een nieuwe baby binnen zag komen. Eerst de baby en de vader uit de ok bijvoorbeeld. En dan even later de moeder in het bed. Dan wilde ik ze zo graag een dikke knuffel geven omdat het zo kut is als je daar terecht komt. Maar soms waren die dan een dag later weer weg inderdaad. Plus gewoon geen privacy daar dus je leeft stiekem gewoon heel erg mee met andere gezinnen. Bij ons ook een bord met alle namen en ons bedje werd ook lief versierd. Zijn naamslingertje hangt nog in z’n kamertje.

Ja hier hangen de naamslingers ook aan het bedje. Bij jou ook beertjes met de letters?

Ik lig nu trouwens met beide baby’s aan de borst op bed. Ze slapen inmiddels en ik hoop dat we ze zo weg kunnen leggen en ze dan een paar uurtjes blijven slapen. De afgelopen tijd werden ze steeds wakker en zetten het meteen op brullen zodra ze hun eigen bed raakten, maar ooit moet het toch goedkomen?