Bewust kindvrij sinds 2010. Deel 27

Nu ik veel ben afgevallen wil ik komend voorjaar kijken of ik weer 'ns kan gaan paardrijden.

Ik lees veel, kijk graag films en sinds dit jaar haak ik.
Jammer dat de sportscholen dicht gaan, ondanks dat ik geen fervent sporter ben, vind ik bewegen wel fijn. Dat wordt nu dus weer 's avonds rondjes wandelen.

Wat ik zo irritant vind aan ouders, is dat als je zegt dat je moe bent, het dan gelijk een wedstrijd wordt en dat er altijd gezegd wordt dat je niet weet wat moe zijn is, totdat je kinderen hebt. Die mensen zijn helemaal niet moe, die zijn uitgeput en overspannen. Maar dat vinden ze blijkbaar normaal

Ohja haken, leek me ook leuk. Maar ik heb er het geduld niet voor om het mezelf te leren met YT filmpjes/boek/plaatjes.
Dus dat was snel klaar.

Ik wandel veel, lees graag (thrillers), schrijf en rijd paard.

Niet quoten a.u.b.

Thanx allemaal voor jullie reacties. Dat was fijn om te lezen

Probleem is dat in het gezin waar ik uit kom er een vreemde dynamiek in zit volgens m'n psychologe. Dat mijn moeder niet helemaal doorheeft/snapt waar sibling ophoudt en waar ik begin. Mijn moeder is zo idolaat van haar kleinkinderen en vindt elke keuze die sibling maakt welke stress/vermoeidheid/spanning bij sibling veroorzaakt sneu voor haar en wil alle problemen wel oplossen. Vanuit die overtuiging vindt mijn moeder dat iedereen in ons gezin daar in mee moet doen. Zij heeft een bepaald beeld van hoe de werkelijkheid volgens haar zou moeten zijn en iedereen die daar niet in mee wil daar wordt mijn moeder boos op. Zij vindt lichte druk op mij uitoefenen niet problematisch maar ik vind dat wél een probleem. Bovendien wil ik op emotioneel gebied ook niet voor mijn moeder zorgen als in dat ik absoluut geen dingen mag zeggen waardoor zij van streek zou kunnen raken.

Zo ook dat ik niet mee wil helpen met verhuizen deze week. Dit klinkt mssn heel onaardig, maar er is een reden voor. Door mijn autisme heb ik moeite met plannen/organiseren, prioriteiten stellen en ik heb een lager handelingstempo daardoor. Ik heb vaker situaties meegemaakt waarin sibling veel kritiek op me had. Een van de vele voorbeelden is dat zij onze moeder ging appen tijdens een stedentrip waarin ze benoemde dat douchen en aankleden een uur duurde, alles zo langzaam en zo traaaaag gaat. En ik heb er geen behoefte meer aan om een emmer stront elke keer over me heen te krijgen.

Recenter was dat zij thuis moest werken en ouders aan het oppassen waren. De buurvrouw zat er ook bij tijdens de lunch dus vier volwassenen. Kids erbij plus vriendje maakte in totaal 8 mensen. Als het tijd is voor avondeten geeft sibling aan dat ze van mijn stem last had en zich daardoor niet kon concentreren. Nu heb ik wel een harde stem, maar ik was niet aan het schreeuwen. I.p.v. dat ze naar beneden was gekomen en had aangegeven last van het lawaai te hebben en of het wat zachter kan koos ze er voor om mij eruit te pikken. Het is niet zo dat iemand mij nergens op mag aanspreken, maar er wordt daarna wel ff gevraagd om de volgende ochtend de kids te verzorgen en naar school te brengen omdat zij voor haar nieuwe huis werklui vroeg binnen moet laten. En er zijn nog veel meer voorbeelden waarin sibling op mijn autisme afgeeft op een passief agressieve manier. Dat patroon wil ik doorbreken. Vind mijn neefjes en nichtje heel leuk en wil ze graag blijven zien, maar ik wel het contact met sibling op een andere manier invullen. En inderdaad iets meer afstand nemen. Ik zit denk ik nog in een soort rouwproces om dingen los te laten.

Ik had graag een goede zus willen zijn, maar dat is me niet gelukt. Sibling heeft ook de neiging om me dan te gaan manipuleren. Bijv. door als ik volgzaam ben dan mag ik in haar tweede auto rijden, maar zodra ik nee zeg dan mag dat ook niet meer. Begrijp me niet verkeerd, die auto is niet mijn eigendom en ik heb er ook geen recht/aanspraak op, maar ik houd niet van emotionele manipulatie.

Ik ben momenteel in behandeling bij een psycholoog en bezig met een andere therapie daarnaast om te leren contact met gevoel te maken en ook mijn grenzen durven aan te geven om zo ook geen last meer van mijn angsten te hebben. Het voelt als een enorme strijd die zich in me afspeelt omdat ik er graag bij wil horen bij mijn sibling terwijl ik ergens al wel weet dat ik er nooit echt bij zal horen.

Het is een hele lap tekst geworden zie ik maar beknopter lukt me ff niet

redbulletje schreef: ↑

19-12-2021 17:32

Vroeger was mijn hobby paardrijden en daarna reizen en fotografie. Op dit moment kan ik me nergens echt toe zetten, behalve beweging in de vorm van wandelen en winterzwemmen. Wilde van de zomer een digitaal fotoboek maken, maar krijg m'n hoofd niet helder om door te pakken omdat er telkens dingen gebeuren die mijn weinig belastbare brein belasten.

Lattemacciato44 schreef: ↑

19-12-2021 15:42

Wat een leuke hobbies zelf houd ik ook vaan paardrijden en wandelen. Verder lees ik graag en kijk ik zo nu en dan een film. Ik vind het leuk om met een vriend te koken, terrasje te pakken of koffie/lunch te doen in een restaurant om er even uit te zijn. Nieuwe taal leren, inlezen over stedentrips.

Lezen, een film kijken en wandelen gaat nog wel. En paardrijden ook als je zelf een paard hebt. De rest is weer van de baan voorlopig. Het is om chago van te worden.
Maar rijd je dan ook paard?

redbulletje schreef: ↑

19-12-2021 17:29

Ik had nog geen ASS-diagnose op de leeftijd dat ik al dan niet een kind had kunnen nemen, maar ik ben blij dat ik mezelf goed genoeg kende om er niet aan te willen beginnen. Bovendien vind ik het ook echt niet okee om bewust een kind op de wereld te zetten wat tegen dezelfde overprikkelingsproblematiek aanloopt als ik zelf. Hoe ouder, hoe overprikkelder! En de maatschappij wordt ook steeds hysterischer en drukker, dus echt geen goed idee! Zeker nu het sociale vangnet ook steeds verder wordt uitgekleed.

Dat is dezelfde reden dat ik geen kinderen heb denk ik. Ik zelf overprikkeld, kinderen waarschijnlijk ook en het leven wordt alsmaar gecompliceerder, is nu voor kinderen al veel erger dan voor ons destijds als kind. Bij mij is nooit ASS gediagnosticeerd, maar ik denk wel dat ik er tegen aan zit en van mijn zus ben ik overtuigd dat ze het heeft. Die zit altijd in de stress om de kleinste dingen. Kan het leven gewoon niet aan.

redbulletje schreef: ↑

19-12-2021 17:35

Nu ik veel ben afgevallen wil ik komend voorjaar kijken of ik weer 'ns kan gaan paardrijden.

Je hebt toch ooit zelf een paard gehad? Waar zou je dan weer willen rijden? op een manege lijkt me niet zo zinvol, althans niet op langere duur.

Niet fijn, zo'n zus die je niet begrijpt Aardbei en die jouw beperkingen kennelijk niet accepteert door zo over jou heen te walsen.

Heftig verhaal Aardbei Zo jammer dat je inderdaad niet jezelf kan zijn in je eigen gezin... Hun veranderen zal lastig zijn, dan moet je zelf dus een manier kunnen vinden om met ze om te gaan. T zal niet altijd makkelijk zijn.

Pfoe Aardbei, wat is dit (gedeeltelijk) herkenbaar voor me. Sterkte Goed dat je bij een psycholoog loopt.

Mijn hobby's zijn geocachen, documentaires kijken, lezen (thrillers en van die wijven boeken haha), Pinterest vullen met mooie ontwerpen en woning inrichting, hardlopen en zumba. Sinds kort ook veel bezig met bordspelletjes.
Normaliter ook festivals en muziek evenementen bezoeken maar ben in die corona tijd echt n huismusje geworden...

Toevoeging: podcasts luisteren! Spannende verhalen en true crime

Mijn hobby is zwemmen, helaas zit nu alles weer dicht.

Leuke hobby's hebben jullie allemaal trouwens
Lezen, hardlopen, muziek luisteren, borduren, wandelen (graag met podcasts op. Luister ook graag naar o.a. die van Maarten van Rossem en Follow The Money) en vroeger ook paardrijden. Dat hoop ik in de toekomst weer op te kunnen pakken, maar het is wel een dure hobby die momenteel niet in mijn financiën past. Hopelijk kan ik in 2022 weer door met re-integratie en op jacht naar een leuke baan waardoor e.e.a. ook weer anders wordt.

Ik vind de posts van veel forummers hier heel herkenbaar, ook de forummers hier die ook autisme hebben.

@iones: wel herkenbaar dat laatste stukje. Ik kan zelf ook snel paniekerig worden, maar heb ik e.e.a. bijgeleerd om minder last daarvan te hebben. Maar man wat een overkill aan prikkels moet het menselijk brein dagelijks verwerken. Het is niet echt mijn autisme waardoor ik kinderloos ben, maar 30 jaar geleden als kind al besloten dat een kind niks voor mij is. Die kun je niet zoals een pop wegdoen als je er genoeg van hebt. En nu ik 30 jaar ouder ben en bijv. sibling en een vriendin van me een gezin hebben merk ik dat daar toch iets van gevonden wordt. Soms ook heel subtiel. Dan denk ik: volgens mij projecteer je veel teveel je eigen problemen op een kinderloos mens. Dat hebben die mensen wrs zelf niet eens door.

koekie1980 schreef: ↑

19-12-2021 20:17

Heftig verhaal Aardbei Zo jammer dat je inderdaad niet jezelf kan zijn in je eigen gezin... Hun veranderen zal lastig zijn, dan moet je zelf dus een manier kunnen vinden om met ze om te gaan. T zal niet altijd makkelijk zijn.

Dat is ook wat ik op dit moment als het meest nare en pijnlijke aan de situatie ervaar. In het gezin waar ik uit kom is mij geleerd dat als iemand je een keer ergens mee helpt, jij dan zeker het driedubbele terug moet doen. Is aangeleerd gedrag denk ik. Totaal niet helpend alleen...

Blauwetrui schreef: ↑

19-12-2021 20:17

Pfoe Aardbei, wat is dit (gedeeltelijk) herkenbaar voor me. Sterkte Goed dat je bij een psycholoog loopt.

Thanx, jij ook ervaring met zo'n situatie?

aardbei35 schreef: ↑

19-12-2021 20:35

Thanx, jij ook ervaring met zo'n situatie?

...

aardbei35 schreef: ↑

19-12-2021 20:24

@iones: wel herkenbaar dat laatste stukje. Ik kan zelf ook snel paniekerig worden, maar heb ik e.e.a. bijgeleerd om minder last daarvan te hebben. Maar man wat een overkill aan prikkels moet het menselijk brein dagelijks verwerken. Het is niet echt mijn autisme waardoor ik kinderloos ben, maar 30 jaar geleden als kind al besloten dat een kind niks voor mij is. Die kun je niet zoals een pop wegdoen als je er genoeg van hebt. En nu ik 30 jaar ouder ben en bijv. sibling en een vriendin van me een gezin hebben merk ik dat daar toch iets van gevonden wordt. Soms ook heel subtiel. Dan denk ik: volgens mij projecteer je veel teveel je eigen problemen op een kinderloos mens. Dat hebben die mensen wrs zelf niet eens door.

In tegenstelling tot jouw zus, ben ik richting mijn zus juist milder geworden sinds ik besef dat zij ook ASS heeft. Het verklaart een hele hoop in haar gedrag. Haar gebrek aan flexibiliteit, haar rigide houding ten aan zien van dingen, haar HSP, haar anorexia vroeger.
Mijn moeder ziet niet eens hoe mijn zus zich overschreeuwt om niet te laten zien hoe onzeker ze eigenlijk is omdat ze haar kwetsbaarheid niet wil laten zien. En ik weet waar het vandaan komt: van ons pa.

Het siert jouw zus niet dat ze jou te kakken zet in een gezelschap.
Mijn stem is ook luid, net als die van jou. Dat is een nadeel. Ik ben soms luid zonder het te beseffen.

Aardbei, wat een naar verhaal. En wat een vervelende gezinsdynamiek ook.

iones schreef: ↑

19-12-2021 20:39

In tegenstelling tot jouw zus, ben ik richting mijn zus juist milder geworden sinds ik besef dat zij ook ASS heeft. Het verklaart een hele hoop in haar gedrag. Haar gebrek aan flexibiliteit, haar rigide houding ten aan zien van dingen, haar HSP, haar anorexia vroeger.
Mijn moeder ziet niet eens hoe mijn zus zich overschreeuwt om niet te laten zien hoe onzeker ze eigenlijk is omdat ze haar kwetsbaarheid niet wil laten zien. En ik weet waar het vandaan komt: van ons pa.

Het siert jouw zus niet dat ze jou te kakken zet in een gezelschap.
Mijn stem is ook luid, net als die van jou. Dat is een nadeel. Ik ben soms luid zonder het te beseffen.

Wat knap van je dat je voor je zus milder bent geworden. Kost het je veel energie?
Het lijkt me voor je zus fijn dat je je best voor haar doet om haar enigszins te begrijen.

Ja, die luidde stem hè... is soms een nadeel. Misschien kunnen we op bijv. Utrecht cs als omroepers aan de slag; heeft de NS geen geluidsinstallatie meer nodig

@blauwetrui: dat lijkt me ook best heftig op jonge leeftijd.

Mijn zus kost mij soms inderdaad veel energie, maar vroeger meer dan nu. Omdat ik meer inzicht in haar gekregen heb.

MissPiglet schreef: ↑

19-12-2021 20:41

Aardbei, wat een naar verhaal. En wat een vervelende gezinsdynamiek ook.

Thanx ja ik heb momenten dat ik er niet meer zo goed tegen kan en liefst hele dag onder dekbed in bed lig met de gordijnen dicht.
Ik ben er vandaag wel op uit gegaan; ben bezig met trainen voor halve marathon dus met Spotify ff lekker gaan rennen om mijn hoofd leeg te maken. Dat helpt me dan wel weer

aardbei35 schreef: ↑

19-12-2021 21:01

Thanx ja ik heb momenten dat ik er niet meer zo goed tegen kan en liefst hele dag onder dekbed in bed lig met de gordijnen dicht.
Ik ben er vandaag wel op uit gegaan; ben bezig met trainen voor halve marathon dus met Spotify ff lekker gaan rennen om mijn hoofd leeg te maken. Dat helpt me dan wel weer

Omdat dit geen negativiteit met zich meebrengt, en omgang met je familie vaak wel. Ik zou wat afstand van ze nemen.

Mijn vader en ik gaan prima samen, lijk ook erg in karakter op hem. Moeder en zus bots ik erg mee en dat levert bij mij stress op. Ik probeer inderdaad wat afstand te nemen. En probeer mezelf ook voor te houden dat mijn moeder nu eenmaal zo is en ik haar niet kan veranderen. Ik wil gewoon zelf mijn grenzen beter aan leren geven en kappen met mezelf een schuldgevoel te geven omdat ik altijd heb gedacht een slechte zus en dochter te zijn. En mijn moeder snapt gewoon niet denk ik dat er vrouwen zijn die geen kinderen willen en niet zo idolaat van kleine kinderen zijn.

In ieder geval ondanks al het gedoe in m'n familie heb ik (en uiteraard alle bewust kindvrije mensen) dit in ieder geval niet: thuis/tips-activiteiten-met-1-jarige-lo ... ges/485362

aardbei35 schreef: ↑

19-12-2021 20:58

Wat knap van je dat je voor je zus milder bent geworden. Kost het je veel energie?
Het lijkt me voor je zus fijn dat je je best voor haar doet om haar enigszins te begrijen.

Ja, die luidde stem hè... is soms een nadeel. Misschien kunnen we op bijv. Utrecht cs als omroepers aan de slag; heeft de NS geen geluidsinstallatie meer nodig

@blauwetrui: dat lijkt me ook best heftig op jonge leeftijd.

Ja, als ik er nu op terugkijk denk ik ook: Wat heftig. Maar toen vonden wij het heel normaal, je bent dan ook niet anders gewend denk ik.
Maar het heeft wel zo zijn sporen achtergelaten bij mijn zus en ik. Inmiddels kunnen we er wel goed mee omgaan maar dat heeft wel veel tijd (en energie) gekost.
Toen ik er nog niet echt over uit was of ik later kinderen wilde, dacht ik toen wel: Mochten er kinderen komen, dan ga ik het héél anders doen. Maar hoe ouder ik werd, hoe meer ik dacht: Wat moet ik met een kind?

Leuke hobbies allemaal. Grappig zo dat velen van ons paardrijden leuk vinden. Ik ook!

@Rick, draagt jouw vrouw ook wel eens een broek of alleen maar jurkjes?
Een naaicursus heb ik wel eens gevolgd, maar ik begrijp die patronen gewoon niet. Daar heb ik je denk ik ruimtelijk inzicht voor nodig dat ik niet heb.

Tekenen vind ik ook leuk, schilderen niet. Die verf doet nooit wat ik wil.
Ik kan me er moeilijk toe zetten, maar als ik soms eens voor een tekening ga zitten kan ik uren priegelen.

Nieuwe talen leren vind ik ook leuk.

En Koekie, hi mede-cacher!




Aardbeitje, jammer dat je zegt dat je geen goede zus bent. Ik vind eerder het gedrag van jouw zus onaardig