Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010 deel 28
Je krijgt dan wel minder snel reactie maar het staat wel zwart op wit.
maandag 18 april 2022 om 09:06
Blauwetrui schreef: ↑17-04-2022 13:47Bellen is ook niet mijn hobby.. Ik wil daarom dus ook nevernooit een kantoorbaan ofzo.
De ene ‘kantoorbaan’ is de andere niet he? Ik heb de afgelopen 5 jaar amper met met mensen hoeven te bellen, buiten mijn directe collega’s om. En met die laatsten ook nog niet eens veel, er gaan dagen voorbij dat ik niemand spreek (ik werk grotendeels thuis).
Vrijwel alles gaat via mail of teams, ook het wekelijkse bijpraat-half-uurtje.
Ik vind het prima, heb een gehoorbeschadiging en zit ook niet te wachten op bellen met buitenstaanders.
himalaya wijzigde dit bericht op 18-04-2022 09:10
0.16% gewijzigd
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
maandag 18 april 2022 om 09:08
Dat weet ikhimalaya schreef: ↑18-04-2022 09:06De eve ‘kantoorbaan’ is de andere niet he? Ik heb de afgelopen 5 jaar amper met met mensen hoeven te bellen, buiten mijn directe collega’s om. En met die laatsten ook nog niet eens veel, er gaan dagen voorbij dat ik niemand spreek (ik werk grotendeels thuis).
Vrijwel alles gaat via mail of teams, ook het wekelijkse bijpraat-half-uurtje.
Ik vind het prima, heb een gehoorbeschadiging en zit ook niet te wachten op bellen met buitenstaanders.
maandag 18 april 2022 om 09:19
Het valt me op dat veel mensen belweerstand hebben. Zeker de johbe generatie. Voor mij is dat echt onbegrijpelijk. Het is zo veel sneller en duidelijker om even te bellen. Vaak ben je een half uur aan het mailen of whatsappen om iets te bespreken wat ook in een 5-minuten belletje had gekund. Ik merk dat wanneer ik werk met 20-25 jarigen. Die nemen de telefoon niet op, luisteren de voicemail niet af en bellen niet terug. Dan hoor ik mezelf daarop mopperen en realiseer me dat ik echt oud aan het worden ben.
N.a.v. een discussie ergens anders: hoe denken jullie over de nieuwe opvoedstijl waarin kinderen veel meer veiligheid gegeven wordt, maar tegelijkertijd ook veel meer uit de wind worden gehouden? Ik vind het heel goed dat er meer aandacht voor emoties e.d. is en dat de enorme prestatiedruk wat minder wordt. Maar ik heb wel moeite met het feit dat kinderen ook niet echt meer worden gestimuleerd iets te doen wat ze in eerste instantie niet willen of bang voor zijn. Dan is het al gauw ‘je hoeft niet over je eigen grens te gaan’ of ‘mijn moederhart breekt als ik de tranen van mijn kind zie’. Terwijl ik dan denk: het is jouw taak als ouder om je kind te socialiseren, dus in aanraking te laten komen met allerlei situaties, ook de enge of teleurstellende situaties. Zodat het leert daarmee om te gaan. En je moet je niet laten manipuleren door tranen, want kinderen huilen om van alles, dat is geen reden om belangrijke dingen niet te doen.
Dat betekent niet dat je kinderen tot het uiterste moet pushen, maar wel dat je als ouder een grotere taak hebt dan alleen maar ‘liefhebben’. Je moet ook bijsturen en af en toe een duwtje geven (en durven daar misschien een keer te ver in te duwen ipv uit angst voor verdriet/trauma bij het kind maar niks meer doen).
Ik maak me wel zorgen over de generatie sneeuwvlokjes die nu opgroeit en veel serieuze problemen krijgen omdat ze te weinig/nooit met nare dingen hebben leren omgaan.
Hoe denken jullie daarover?
N.a.v. een discussie ergens anders: hoe denken jullie over de nieuwe opvoedstijl waarin kinderen veel meer veiligheid gegeven wordt, maar tegelijkertijd ook veel meer uit de wind worden gehouden? Ik vind het heel goed dat er meer aandacht voor emoties e.d. is en dat de enorme prestatiedruk wat minder wordt. Maar ik heb wel moeite met het feit dat kinderen ook niet echt meer worden gestimuleerd iets te doen wat ze in eerste instantie niet willen of bang voor zijn. Dan is het al gauw ‘je hoeft niet over je eigen grens te gaan’ of ‘mijn moederhart breekt als ik de tranen van mijn kind zie’. Terwijl ik dan denk: het is jouw taak als ouder om je kind te socialiseren, dus in aanraking te laten komen met allerlei situaties, ook de enge of teleurstellende situaties. Zodat het leert daarmee om te gaan. En je moet je niet laten manipuleren door tranen, want kinderen huilen om van alles, dat is geen reden om belangrijke dingen niet te doen.
Dat betekent niet dat je kinderen tot het uiterste moet pushen, maar wel dat je als ouder een grotere taak hebt dan alleen maar ‘liefhebben’. Je moet ook bijsturen en af en toe een duwtje geven (en durven daar misschien een keer te ver in te duwen ipv uit angst voor verdriet/trauma bij het kind maar niks meer doen).
Ik maak me wel zorgen over de generatie sneeuwvlokjes die nu opgroeit en veel serieuze problemen krijgen omdat ze te weinig/nooit met nare dingen hebben leren omgaan.
Hoe denken jullie daarover?
maandag 18 april 2022 om 09:28
Mee eens Katkaatje, ik merk het al met het werken met mijn stagiaires. Vroegah deed ik gewoon de klussen op stage die van me gevraagd werden, ook al was dat soms een paar uur inpakken of een rondje kantoor stofzuigen.
Dat lukt nu niet meer, ze willen alleen de leuke klussen doen en zeggen gewoon hardop: heb je niks leukers want ik ben hier wel klaar mee. Terwijl het gaat om werkzaamheden die bij een normale functie horen dus die zullen ze later ook gewoon moeten doen. Ik zou dat tijdens mijn stageperiode nooit uitgesproken hebben.
Dat lukt nu niet meer, ze willen alleen de leuke klussen doen en zeggen gewoon hardop: heb je niks leukers want ik ben hier wel klaar mee. Terwijl het gaat om werkzaamheden die bij een normale functie horen dus die zullen ze later ook gewoon moeten doen. Ik zou dat tijdens mijn stageperiode nooit uitgesproken hebben.
maandag 18 april 2022 om 10:02
Kinderen worden tegenwoordig als prinsjes en prinsesjes opgevoed, ik zie dat in mijn familie grotendeels. Kind krijgt alles wat ze wilt, hoeft maar te zeggen dat ze een ijsje wilt en hup, haar vader of moeder rent naar de winkel. Dat gaat nog wat worden als ze gaat puberen. Soms wordt er door de omgeving wel wat van gezegd maar dan zeggen de ouders; ja maar ik wil goed voor mijn kind zijn.
Tja..
Tja..
maandag 18 april 2022 om 10:40
@katkaatje ik vind het goed dat er tegenwoordig meer aandacht is voor kinderen vanuit ouders. Ik heb het idee dat er nu meer aandacht is per individu. Ik denk dat er veel kinderen zijn die in meer of mindere mate moeite hebben om mee te komen in de maatschappij, maar dat een veilige omgeving met ouders die je moeilijkheden onderkennen en daaraan willen werken ervoor zorgt dat er meer mensen passen in de maatschappij.
Ik weet niet of het nu erger is met het sneeuwvlokjes gedrag dan vroeger. Ik heb die ervaring zelf in ieder geval niet. Toen ik 15 jaar geleden als tiener in een horeca zaakje werkte, waren er meerdere jonge collega's die zichzelf te goed vonden om een vuilniszak te verwisselen en een toilet schoonmaken was absurd. Er zijn meerdere jongeren weggegaan omdat ze weigerden zulk werk uit te voeren. Bizar in mijn ogen maargoed.
Verder denk ik wel dat het chronisch pamperen van kinderen een slechte zaak is. De wereld werkt gewoon niet zo. Het is belangrijk om een kind wat veerkracht, doorzettingsvermogen en relativeringsvermogen mee te geven. Aan de andere kant denk ik dat dit voor veel mensen ook gewoon teveel gevraagd is. Er wordt denk ik weinig over nagedacht. Er wordt meer gekeken naar de korte termijn heb ik het idee. Ik kan mijn kind NU helpen met dit. Een kind moet je echter klaarmaken voor de maatschappij. Het constant wegvegen van situaties voor je kind kan op lange termijn voor veel problemen zorgen denk ik.
@koekie wat voor studie doen deze studenten die bij jullie stage komen lopen? Wij hebben hier ook studenten (rechten) die mee komen lopen en ik heb daar zelf goeie ervaring mee. Over het algemeen wel leergierige mensen. Gedrag als "heb je niks leukers" wordt bij ons ook niet geaccepteerd.
Ik weet niet of het nu erger is met het sneeuwvlokjes gedrag dan vroeger. Ik heb die ervaring zelf in ieder geval niet. Toen ik 15 jaar geleden als tiener in een horeca zaakje werkte, waren er meerdere jonge collega's die zichzelf te goed vonden om een vuilniszak te verwisselen en een toilet schoonmaken was absurd. Er zijn meerdere jongeren weggegaan omdat ze weigerden zulk werk uit te voeren. Bizar in mijn ogen maargoed.
Verder denk ik wel dat het chronisch pamperen van kinderen een slechte zaak is. De wereld werkt gewoon niet zo. Het is belangrijk om een kind wat veerkracht, doorzettingsvermogen en relativeringsvermogen mee te geven. Aan de andere kant denk ik dat dit voor veel mensen ook gewoon teveel gevraagd is. Er wordt denk ik weinig over nagedacht. Er wordt meer gekeken naar de korte termijn heb ik het idee. Ik kan mijn kind NU helpen met dit. Een kind moet je echter klaarmaken voor de maatschappij. Het constant wegvegen van situaties voor je kind kan op lange termijn voor veel problemen zorgen denk ik.
@koekie wat voor studie doen deze studenten die bij jullie stage komen lopen? Wij hebben hier ook studenten (rechten) die mee komen lopen en ik heb daar zelf goeie ervaring mee. Over het algemeen wel leergierige mensen. Gedrag als "heb je niks leukers" wordt bij ons ook niet geaccepteerd.
Emboldened by the flame of ambition
maandag 18 april 2022 om 17:39
Een beller is meestal sneller inderdaad. Al heb ik ook wel goede ervaringen met chats en de webcare (via social media).
Maar bellen (en heel veel andere vaardigheden) horen wat mij betreft wel bij de opvoeding. Ik snap dat ouders hun kinderen willen meegeven dat er ook persoonlijke grenzen zijn. Maar het schiet voor mij wel wat door als kinderen helemaal niks meer zouden hoeven/hoeven leren, omdat het te eng zou zijn.
Wat mij betreft zit er nog een heel breed spectrum tussen 'kinderen tegen alles beschermen' en 'kinderen ten koste van alles over de grens pushen.'
Zo gaaf om iets te doen wat je spannend vindt en dat het uiteindelijk lukt. Dan helpt het wel als je een zetje in de goede richting krijgt. Die ervaring ontnemen ouders hun kinderen als je niks meer hoeft te doen dat enigszins spannend is. Jammer is dat, vind ik.
Maar bellen (en heel veel andere vaardigheden) horen wat mij betreft wel bij de opvoeding. Ik snap dat ouders hun kinderen willen meegeven dat er ook persoonlijke grenzen zijn. Maar het schiet voor mij wel wat door als kinderen helemaal niks meer zouden hoeven/hoeven leren, omdat het te eng zou zijn.
Wat mij betreft zit er nog een heel breed spectrum tussen 'kinderen tegen alles beschermen' en 'kinderen ten koste van alles over de grens pushen.'
Zo gaaf om iets te doen wat je spannend vindt en dat het uiteindelijk lukt. Dan helpt het wel als je een zetje in de goede richting krijgt. Die ervaring ontnemen ouders hun kinderen als je niks meer hoeft te doen dat enigszins spannend is. Jammer is dat, vind ik.
maandag 18 april 2022 om 20:17
Het probleem is met alles afvangen:
Een kind dat wat angstig is of gewoon voorzichtig, leert misschien niet dat een risico nemen best oké is of dat veel dingen wel los zullen lopen en meevallen en fouten maken is niet erg.
Een kind dat dit niet is, leert geen fouten maken, waardoor ze te vaak denken dat ze alles kunnen. Of niet leren grenzen de respecteren of wat deze zijn. En denken dat hun mening erg zwaar meetelt.
Voor een grote groep maakt het misschien niet veel uit.
Ik vind het goed dat er ook is voor individuele problemen, maar waarom zijn er steeds meer kinderen die al last hebben van faalangst of perfectionisme? Is dat door het micromanagen van de ouders, school en maatschappij?
Een kind dat wat angstig is of gewoon voorzichtig, leert misschien niet dat een risico nemen best oké is of dat veel dingen wel los zullen lopen en meevallen en fouten maken is niet erg.
Een kind dat dit niet is, leert geen fouten maken, waardoor ze te vaak denken dat ze alles kunnen. Of niet leren grenzen de respecteren of wat deze zijn. En denken dat hun mening erg zwaar meetelt.
Voor een grote groep maakt het misschien niet veel uit.
Ik vind het goed dat er ook is voor individuele problemen, maar waarom zijn er steeds meer kinderen die al last hebben van faalangst of perfectionisme? Is dat door het micromanagen van de ouders, school en maatschappij?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 18 april 2022 om 21:01
Net zoals volwassenen. Ik heb autisme en vind het soms verdomd lastig om in deze maatschappij mee te draaien.dianaf schreef: ↑18-04-2022 20:17Het probleem is met alles afvangen:
Een kind dat wat angstig is of gewoon voorzichtig, leert misschien niet dat een risico nemen best oké is of dat veel dingen wel los zullen lopen en meevallen en fouten maken is niet erg.
Een kind dat dit niet is, leert geen fouten maken, waardoor ze te vaak denken dat ze alles kunnen. Of niet leren grenzen de respecteren of wat deze zijn. En denken dat hun mening erg zwaar meetelt.
Voor een grote groep maakt het misschien niet veel uit.
Ik vind het goed dat er ook is voor individuele problemen, maar waarom zijn er steeds meer kinderen die al last hebben van faalangst of perfectionisme? Is dat door het micromanagen van de ouders, school en maatschappij?
dinsdag 19 april 2022 om 10:39
koekie1980 schreef: ↑18-04-2022 09:28Mee eens Katkaatje, ik merk het al met het werken met mijn stagiaires. Vroegah deed ik gewoon de klussen op stage die van me gevraagd werden, ook al was dat soms een paar uur inpakken of een rondje kantoor stofzuigen.
Dat lukt nu niet meer, ze willen alleen de leuke klussen doen en zeggen gewoon hardop: heb je niks leukers want ik ben hier wel klaar mee. Terwijl het gaat om werkzaamheden die bij een normale functie horen dus die zullen ze later ook gewoon moeten doen. Ik zou dat tijdens mijn stageperiode nooit uitgesproken hebben.
Hahaha, dat herken ik ook inderdaad. of junioren die net van de opleiding komen met een houding dat wij het hen vooral naar de zin moeten maken ipv wat zij voor de organisatie kunnen doen. Werk is een vehikel voor hun persoonlijke ambities en het bedrijf is er ten dienste van die ambities. Zij zijn er niet voor het bedrijf.
Beetje gechargeerd hè, maar er zit zeker een nieuwe arrogantie in. En ach, misschien is die ook wel terecht. Er is enorme krapte op de arbeidsmarkt dus ze kunnen het zich ook veroorloven.
dinsdag 19 april 2022 om 10:45
dianaf schreef: ↑18-04-2022 20:17Het probleem is met alles afvangen:
Een kind dat wat angstig is of gewoon voorzichtig, leert misschien niet dat een risico nemen best oké is of dat veel dingen wel los zullen lopen en meevallen en fouten maken is niet erg.
Een kind dat dit niet is, leert geen fouten maken, waardoor ze te vaak denken dat ze alles kunnen. Of niet leren grenzen de respecteren of wat deze zijn. En denken dat hun mening erg zwaar meetelt.
Voor een grote groep maakt het misschien niet veel uit.
Ik vind het goed dat er ook is voor individuele problemen, maar waarom zijn er steeds meer kinderen die al last hebben van faalangst of perfectionisme? Is dat door het micromanagen van de ouders, school en maatschappij?
Nou, dat inderdaad! Je bewijst je kinderen er uiteindelijk echt geen dienst mee door alles af te vangen. Ze moeten toch leren hoe de echte wereld werkt. Wat dat betreft is de pandemie wel een goede les (geweest) in veerkracht en omgaan met teleurstellingen. En gezien de staat van de wereld zullen die er nog wel veel meer komen. Ik ben alleen bang wat al die onvrede die resulteert uit niet met teleurstellingen om kunnen gaan, aangewakkerd door versterkende externe omstandigheden gaat doen met de maatschappij. Er is een aantal partijen die daar gretig misbruiken van willen en kunnen maken. Maar goed, dat zijn zorgen voor de dag van morgen. Daar kan ik toch niet zo heel veel aandoen. Om dan back on topic te komen: het is momenteel we zo dat ik me met als die onrust in de wereld extra gelukkig prijs dat ik me niet zorgen hoef te maken over de toekomst van mijn kinderen.
Volgens mij komt dat faalangst en perfectionisme ook de grote keuzemogelijkheden. Daardoor lijkt het ook meer een eigen fout als je niet mee kunt komen: je hebt toch alle mogelijkheden, dan is het vast een verkeerde keuze van jezelf gemaakt. Te veel keuzes kan verlammend werken en als alles mogelijk is, ligt er wel heel verantwoordelijkheid op je schouders. Bekend onderzoek naar dit fenomeen uit de marketing: mensen kopen meer jam bij aanbieders die 'maar' 6 soorten aanbieden, dan die 24 soorten aanbieden. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/11138768/.
dinsdag 19 april 2022 om 10:49
Blauwetrui schreef: ↑18-04-2022 21:01Net zoals volwassenen. Ik heb autisme en vind het soms verdomd lastig om in deze maatschappij mee te draaien.
Dat lijkt me ook lastig inderdaad, voor zover ik het autisme-spectrum een beetje begrijp. Zou dat in andere type maatschappijen beter zijn? Wat zijn de factoren in de huidige maatschappij die het voor jou zo lastig maken en zijn er voorbeelden van maatschappijen (ergens anders in de wereld of in andere tijdsperken) waar dat minder het geval zou zijn?
Helpt het bij jou nog een beetje dat er tegenwoordig meer aandacht voor autisme is? Zowel in beleid, bij bedrijven enzo, als in populaire cultuur zoals documentaires en series op Netflix?
Sorry, beetje veel vragen. Het onderwerp interesseert me, maar voel je vooral niet verplicht om te antwoorden hoor. Ik kan me ook voorstellen dat het persoonlijk is.
woensdag 20 april 2022 om 14:49
Misschien moet je wel het hele verhaal vertellen, dit kind is wagenziek en is bang voor de activiteit die gaat plaatsvinden. Jij vindt dat het kind kotsend en al de auto in kan en gedwongen moet worden om dit kinderfeestje leuk te vinden omdat het kind dat jarig is haar heeft uitgenodigd en jij vindt dat ze daardoor een plicht heeft om te gaan.katkaatje schreef: ↑18-04-2022 09:19Het valt me op dat veel mensen belweerstand hebben. Zeker de johbe generatie. Voor mij is dat echt onbegrijpelijk. Het is zo veel sneller en duidelijker om even te bellen. Vaak ben je een half uur aan het mailen of whatsappen om iets te bespreken wat ook in een 5-minuten belletje had gekund. Ik merk dat wanneer ik werk met 20-25 jarigen. Die nemen de telefoon niet op, luisteren de voicemail niet af en bellen niet terug. Dan hoor ik mezelf daarop mopperen en realiseer me dat ik echt oud aan het worden ben.
N.a.v. een discussie ergens anders: hoe denken jullie over de nieuwe opvoedstijl waarin kinderen veel meer veiligheid gegeven wordt, maar tegelijkertijd ook veel meer uit de wind worden gehouden? Ik vind het heel goed dat er meer aandacht voor emoties e.d. is en dat de enorme prestatiedruk wat minder wordt. Maar ik heb wel moeite met het feit dat kinderen ook niet echt meer worden gestimuleerd iets te doen wat ze in eerste instantie niet willen of bang voor zijn. Dan is het al gauw ‘je hoeft niet over je eigen grens te gaan’ of ‘mijn moederhart breekt als ik de tranen van mijn kind zie’. Terwijl ik dan denk: het is jouw taak als ouder om je kind te socialiseren, dus in aanraking te laten komen met allerlei situaties, ook de enge of teleurstellende situaties. Zodat het leert daarmee om te gaan. En je moet je niet laten manipuleren door tranen, want kinderen huilen om van alles, dat is geen reden om belangrijke dingen niet te doen.
Dat betekent niet dat je kinderen tot het uiterste moet pushen, maar wel dat je als ouder een grotere taak hebt dan alleen maar ‘liefhebben’. Je moet ook bijsturen en af en toe een duwtje geven (en durven daar misschien een keer te ver in te duwen ipv uit angst voor verdriet/trauma bij het kind maar niks meer doen).
Ik maak me wel zorgen over de generatie sneeuwvlokjes die nu opgroeit en veel serieuze problemen krijgen omdat ze te weinig/nooit met nare dingen hebben leren omgaan.
Hoe denken jullie daarover?
Ik vind het echt jammer dat je het zo slinks brengt.
woensdag 20 april 2022 om 14:50
En dat is het ook als je autisme hebt. Maakt dit van heel dichtbij mee en dat het met de jaren steeds moelijker wordt.Blauwetrui schreef: ↑18-04-2022 21:01Net zoals volwassenen. Ik heb autisme en vind het soms verdomd lastig om in deze maatschappij mee te draaien.
woensdag 20 april 2022 om 14:57
Voor steeds meer mensen is het meedraaien ingewikkeld geworden. De maatschappij is gewoon onoverzichtelijker geworden, deels doordat er meer mogelijk is, deels omdat je meer moet en deels omdat zoveel digitaal gaat.
Vroeger had je maar een paar abonnementen; tv, telefoon, een tijdschrift of krant. Nu heb je er eentje voor de tv, internet, mobiele telefoon, allerlei streamingsdiensten, OV en van alles 1000 versies. Best ingewikkeld. En dat is slechts het topje van de ijsberg.
Vroeger had je maar een paar abonnementen; tv, telefoon, een tijdschrift of krant. Nu heb je er eentje voor de tv, internet, mobiele telefoon, allerlei streamingsdiensten, OV en van alles 1000 versies. Best ingewikkeld. En dat is slechts het topje van de ijsberg.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
woensdag 20 april 2022 om 15:20
Dankje! Het gaat wel goed nu. Vanavond een laatste training lopen en dan ga ik in rustmodus en koolhydraatstapelmodus (wat een woord ook!).
hopelijk zijn de pijntjes opgelost voor de start!!
En zondag is het dan zover
woensdag 20 april 2022 om 15:28
Ja, eens. Dat ervaar ik ook wel zo. Hoog tempo, prestatiedruk, mensen moeten rendabel zijn, succes wordt afgemeten aan je materiële bezittingen en wat je je zoal kunt veroorloven. Mensen hebben in mijn beleving ook niet echt meer oprecht aandacht voor en geduld met elkaar. Als je gebruiksaanwijzing afwijkt van de norm dan ligt je er al uit. Prikkels voor neurotypische mensen heel gelukkig van worden zijn voor mensen met ASS een crime.Blauwetrui schreef: ↑18-04-2022 21:01
Net zoals volwassenen. Ik heb autisme en vind het soms verdomd lastig om in deze maatschappij mee te draaien.
@katkaatje: hoewel de vragen niet aan mij gericht zijn, werd ik er als autistische vrouw wel door geprikkeld.
Dat lijkt me ook lastig inderdaad, voor zover ik het autisme-spectrum een beetje begrijp. Zou dat in andere type maatschappijen beter zijn? Wat zijn de factoren in de huidige maatschappij die het voor jou zo lastig maken en zijn er voorbeelden van maatschappijen (ergens anders in de wereld of in andere tijdsperken) waar dat minder het geval zou zijn?Voor mij zou dat niets uitmaken omdat mensen zonder autisme non verbale communicatie goed kunnen lezen en automatisch iets "aanvoelen" dan hoe dat bij mij als persoon met autisme werkt. Ik vond zelf qua prikkels de jaren 80 makkelijker omdat je toen geen mobiele telefoons, social media en consumenten internet had. Mensen hadden veel meer contact met elkaar dan nu. Omdat techniek nog niet zo ver gevorderd was zoals nu qua technologie en industrialisatie hoefde je je ook minder druk te maken om je status bijvoorbeeld. Heel veel dingen die er nu zijn heb ik eigenlijk helemaal niet nodig. Alles moet tegenwoordig sneller, beter, moderner, duurder en imponerend zijn. Dat had je iets minder in de jaren 80 vind ik.
Helpt het bij jou nog een beetje dat er tegenwoordig meer aandacht voor autisme is? Zowel in beleid, bij bedrijven enzo, als in populaire cultuur zoals documentaires en series op Netflix?Het nadeel vind ik dat er in documentaires en op streamingsdiensten een nogal eenzijdig beeld van mensen met autisme wordt neergezet. Er wordt geen realistische weergave neergezet van prikkel - en informatieverwerking waardoor er alleen maar stereotypes in ASS worden gefabriceerd. Kijk maar naar de film Rainman uit eind jaren 80. Iedereen associeerde autisme ineens met dat personage terwijl geen enkel persoon met autisme hetzelfde is.
woensdag 20 april 2022 om 16:28
Marketing en communicatie. Misschien dat het daar aan ligt, dat rechten studenten wellicht iets serieuzer zijn in hun studie? Geen idee...Skadí schreef: ↑18-04-2022 10:40@koekie wat voor studie doen deze studenten die bij jullie stage komen lopen? Wij hebben hier ook studenten (rechten) die mee komen lopen en ik heb daar zelf goeie ervaring mee. Over het algemeen wel leergierige mensen. Gedrag als "heb je niks leukers" wordt bij ons ook niet geaccepteerd.
woensdag 20 april 2022 om 16:31
woensdag 20 april 2022 om 17:21
Oh sorry, ik zie je berichtje nu pas. Ik vind het inderdaad wel fijn dat er nu meer aandacht voor is.katkaatje schreef: ↑19-04-2022 10:49Dat lijkt me ook lastig inderdaad, voor zover ik het autisme-spectrum een beetje begrijp. Zou dat in andere type maatschappijen beter zijn? Wat zijn de factoren in de huidige maatschappij die het voor jou zo lastig maken en zijn er voorbeelden van maatschappijen (ergens anders in de wereld of in andere tijdsperken) waar dat minder het geval zou zijn?
Helpt het bij jou nog een beetje dat er tegenwoordig meer aandacht voor autisme is? Zowel in beleid, bij bedrijven enzo, als in populaire cultuur zoals documentaires en series op Netflix?
Sorry, beetje veel vragen. Het onderwerp interesseert me, maar voel je vooral niet verplicht om te antwoorden hoor. Ik kan me ook voorstellen dat het persoonlijk is.
Ik heb nu wel mijn leven redelijk op de rit (op wat kleine dingen na, maar dat blijf je toch wel houden), en het is best een sport om dat zo te houden. Maar met hier en daar wat hulp red ik me wel.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
