Kinderen
alle pijlers
Bewust kindvrij sinds 2010 deel 28
donderdag 27 januari 2022 om 11:35
ik ken er genoeg die een 'stabiele relatie' hebben en alleen maar bij elkaar blijven omdat ze of niks anders kunnen of niet weg kunnen vanwege huis en kidskoekie1980 schreef: ↑26-01-2022 23:58
Maar die stabiliteit (= vastzitten aan een koophuis of kids) geeft natuurlijk motivatie om toch door te gaan en je best te blijven doen in een mindere fase. Maar ook een flutreden om koste wat kost samen te blijven als je echt ongelukkig bent.
Als ik bij die relatiepijler lees wat voor pareltjes sommige dames aan de haak slaan, ben ik blij dat ik de lat hoog leg en 100x liever alleen dan met zo'n flapdrol
bah, het zou je leven maar zijn dat je om die reden bij elkaar blijft.
veel vrouwen kiezen er toch ook echt zelf voor, ze zijn 30+ en dan ineens moeten ze nog kinderen, de lat wordt dan laag gelegd en elke man kan als donor fungeren, vervolgens komen die kids er en zijn ze als ze 2 jaar zijn uit elkaar want 'ja we pasten toch niet zo goed bij elkaar'
ik denk dan wutt?
maar vindt het direct ook sneu voor die kids. pink er soms een traantje om weg (!)
donderdag 27 januari 2022 om 13:49
@ skadí: ruziemaken vind ik niet normaal. Wel dat je in een relatie een meningsverschil met elkaar kunt hebben, maar als je om de haverklap ruzie met elkaar hebt, dan zit er volgens mij ergens iets toch niet helemaal goed in je relatie.
@sprokkelientje: met een pop kan dat idd heel makkelijk! Kun je nagaan hoe dat met een ongewenst kind zou gaan (dat je de zwangerschap te laat ontdekt om nog een abortus te kunnen ondergaan).
@rickdalton: ik denk dat het de ouderwetse hormonen kunnen zijn en soms ook in combinatie met voldoen aan maatschappelijke verwachtingen. Sommige mensen werken een soort life checklist af: verliefd? check! Samenwonen? Check! Verloven? Check! Trouwen? Check! Kinderen??????? Check! En ik denk ook, al snap ik er zelf nog steeds niks van, dat mensen met kinderen die opofferingen normaal vinden en/of dat er voor over hebben.
Je hebt ook mensen die kinderen als een soort oudedagvoorziening zien, maar vergeten in te zien dat kinderen recht op een eigen leven hebben en zij niet aan hun ouders nog een of andere 'rekening' moeten terugbetalen. Het romantische beeld dat, mocht je in een bejaardenhuis terechtkomen (wat al niet vanzelfsprekend is maar dat terzijde) je kinderen trouw wekelijks op visite komen met hun eigen kinderen weer... Vaak gaat dat helemaal niet zo. Het is anekdotisch maar heb het zelf bij m'n oma gezien dat de meeste ouderen vrijwel nauwelijks bezoek kregen en dat wij bijna wekelijks bij oma langsgingen was toch wel opmerkelijk volgens enkele bewoners daar.
Vriendin van m'n moeder heeft een dochter en zoon. Dochter woont in Drenthe, ver uit de buurt van waar moeders woont, en zoon woont al bijna iets van 15 jaar in Australië. Tegen die kinderen kun je ook niet zeggen dat zij voor hun bejaarde ouders moeten gaan zorgen.
Een hulpverlener zei laatst tegen me, wrs uit projectie gok ik, dat je als kind er toch niet helemaal aan ontkomt om te gaan mantelzorgen voor je ouders. Hijzelf is 2 dagen per week mantelzorger voor z'n schoonmoeder. Dan denk ik: prima dat je dat doet maar mantelzorg is een bezuinigingsmaatregel vanuit de overheid en ik als kind ga echt niet intensief mantelzorgen voor mijn ouders. Ik heb al genoeg werk met m'n eigen leven, laat staan dat ik de zorg van mijn ouders er ook nog bij zou krijgen. Schiet mij maar lek dan, hoor. Natuurlijk zal ik mijn ouders met kleine zaken ondersteunen maar ik ga daar echt niet bijvoorbeeld schoonmaken of dat soort dingen doen. Klinkt niet aardig maar dat is nu eenmaal hoe ik er naar kijk.
Ja, dat met de kids in de auto naar een kindvriendelijke camping met animatie ergens in Zuid Frankrijk moeten herken ik van een vriendin van me. Die doet dat ook ieder jaar al gaan ze volgens mij dit jaar naar Italië.
Ik ben ooit 2 dagen bij hen op de camping geweest toen ze in Nederland bleven, maar ik had het er geen dag langer uitgehouden. Ik deed het meer voor m'n vriendin dan voor mezelf. Dat burgerlijke en alles-draait-om-de-kinderen-ritme....Vreselijk! Gelukkig kon ik ook weg na 2 dagen want ik moest gaan pakken voor een stedentrip naar Berlijn.
@sprokkelientje: met een pop kan dat idd heel makkelijk! Kun je nagaan hoe dat met een ongewenst kind zou gaan (dat je de zwangerschap te laat ontdekt om nog een abortus te kunnen ondergaan).
@rickdalton: ik denk dat het de ouderwetse hormonen kunnen zijn en soms ook in combinatie met voldoen aan maatschappelijke verwachtingen. Sommige mensen werken een soort life checklist af: verliefd? check! Samenwonen? Check! Verloven? Check! Trouwen? Check! Kinderen??????? Check! En ik denk ook, al snap ik er zelf nog steeds niks van, dat mensen met kinderen die opofferingen normaal vinden en/of dat er voor over hebben.
Je hebt ook mensen die kinderen als een soort oudedagvoorziening zien, maar vergeten in te zien dat kinderen recht op een eigen leven hebben en zij niet aan hun ouders nog een of andere 'rekening' moeten terugbetalen. Het romantische beeld dat, mocht je in een bejaardenhuis terechtkomen (wat al niet vanzelfsprekend is maar dat terzijde) je kinderen trouw wekelijks op visite komen met hun eigen kinderen weer... Vaak gaat dat helemaal niet zo. Het is anekdotisch maar heb het zelf bij m'n oma gezien dat de meeste ouderen vrijwel nauwelijks bezoek kregen en dat wij bijna wekelijks bij oma langsgingen was toch wel opmerkelijk volgens enkele bewoners daar.
Vriendin van m'n moeder heeft een dochter en zoon. Dochter woont in Drenthe, ver uit de buurt van waar moeders woont, en zoon woont al bijna iets van 15 jaar in Australië. Tegen die kinderen kun je ook niet zeggen dat zij voor hun bejaarde ouders moeten gaan zorgen.
Een hulpverlener zei laatst tegen me, wrs uit projectie gok ik, dat je als kind er toch niet helemaal aan ontkomt om te gaan mantelzorgen voor je ouders. Hijzelf is 2 dagen per week mantelzorger voor z'n schoonmoeder. Dan denk ik: prima dat je dat doet maar mantelzorg is een bezuinigingsmaatregel vanuit de overheid en ik als kind ga echt niet intensief mantelzorgen voor mijn ouders. Ik heb al genoeg werk met m'n eigen leven, laat staan dat ik de zorg van mijn ouders er ook nog bij zou krijgen. Schiet mij maar lek dan, hoor. Natuurlijk zal ik mijn ouders met kleine zaken ondersteunen maar ik ga daar echt niet bijvoorbeeld schoonmaken of dat soort dingen doen. Klinkt niet aardig maar dat is nu eenmaal hoe ik er naar kijk.
Ja, dat met de kids in de auto naar een kindvriendelijke camping met animatie ergens in Zuid Frankrijk moeten herken ik van een vriendin van me. Die doet dat ook ieder jaar al gaan ze volgens mij dit jaar naar Italië.
Ik ben ooit 2 dagen bij hen op de camping geweest toen ze in Nederland bleven, maar ik had het er geen dag langer uitgehouden. Ik deed het meer voor m'n vriendin dan voor mezelf. Dat burgerlijke en alles-draait-om-de-kinderen-ritme....Vreselijk! Gelukkig kon ik ook weg na 2 dagen want ik moest gaan pakken voor een stedentrip naar Berlijn.
aardbei35 wijzigde dit bericht op 27-01-2022 13:52
8.04% gewijzigd
donderdag 27 januari 2022 om 13:55
Soms is er geen tegenslag nodig om te besluiten dat een relatie niet werkt.MissPiglet schreef: ↑27-01-2022 08:59Ik denk dat je uiteindelijk altijd zelf het beste kunt beoordelen of een relatie nog de moeite waard is om mee door te gaan. Ik vind zelf dat niet de minste of geringste tegenslag een reden hoeft te zijn om uit elkaar te gaan, maar als je echt ongelukkig bent is het denk ik wel voor iedereen beter om ermee te stoppen.
Er was bij mij geen sprake van tegenslag, we matchten gewoon niet meer. Prima reden in mijn optiek.Je bedoelt het vast niet zo, maar het lijkt nu of je vindt dat je alleen uit elkaar mag gaan als er veel rottigheid is? Als je relatie echt slecht is?
Enfin, bedenk mij nu iets anders. Ik heb wel eens discussies gehad over, wat doe je als je partner iets ergs overkomt. Bijvoorbeeld ziekte waardoor iemand meer normaal kan functioneren. Of je dan voor jezelf mag kiezen. Het bijzonderste vond ik dat diegene vond dat je voor altijd bij elkaar moest blijven. Maar vreemdgaan door de gezonde partner was dan wel acceptabel.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 27 januari 2022 om 13:58
Dat is denk ik ook wel een realistische mentaliteit. Ik lees ook vaak mee in die relatiepijler maar man wat een ellende daar af en toe. Dan kun je in mijn beleving nog beter single zijn dan genoegen nemen met minder.Skadí schreef: ↑27-01-2022 09:17Ik weet niet echt wat er allemaal onder een tegenslag valt als ik eerlijk ben. Als ik naar mezelf kijk dan heb ik gewoon geen zin in veel dingen. Als mijn partner ziek zou worden, dan zou ik hem ondersteunen (binnen grenzen). Hetzelfde geldt als hij zijn baan kwijt zou raken. Ik heb echter altijd wel een basisverwachting. Gewoon communiceren en niet moeilijk gaan doen.
Al die dingen die ik in de relatiepijler lees (hij heeft gelogen, hij heeft geen aandacht voor mij) daar heb ik zo geen trek in. Bij mij gaat de stekker vrij snel uit een relatie. Dat is niet omdat de liefde niet diep zit, maar de liefde voor mezelf zit gewoon dieper.
Ik snap trouwens, weet ff niet meer wie dit hier zei, de vrouwen niet die voor hun 40en kinderen moeten en dan maar blijven plakken aan de eerste de beste. Ik kan me moeilijk voorstellen dat je de lat als het om je geluk gaat zo laag kunt leggen
Vriendin van me is met een racistische, onderontwikkelde redneck getrtouwd. Nooit begrepen wat zij in hem ziet maar denk dat ze niet bij hem weg gaat omdat ze ook wel veel leiding en sturing nodig heeft en zijn dominantie op dat vlak ook wel prettig vind. Zijn volgens mij best veel vrouwen die dat doen. Dat je zo weinig kritisch bent... Ik snap het niet.
donderdag 27 januari 2022 om 14:01
dianaf schreef: ↑27-01-2022 13:55Ik heb wel eens discussies gehad over, wat doe je als je partner iets ergs overkomt. Bijvoorbeeld ziekte waardoor iemand meer normaal kan functioneren. Of je dan voor jezelf mag kiezen. Het bijzonderste vond ik dat diegene vond dat je voor altijd bij elkaar moest blijven. Maar vreemdgaan door de gezonde partner was dan wel acceptabel.
Die vat ik ook niet. Wel bij elkaar blijven en de gezonde partner mag buiten de deur eten. Als je daar beiden achter kunt staan, geen probleem. Iedereen moet doen wat als stel goed voelt, maar vraag me dan altijd af of er écht zoiets als een 'open relatie' bestaat of dat het meer wensdenken is. Moeilijk om te zeggen wat ik zelf in zo'n situatie zou doen. Rationeel zou ik denken: ik vind het allemaal erg naar en heel verdrietig, maar mijn leven gaat ook door en er komt dan een moment dat de partner (afhankelijk van de ziekte) achteruit gaat of zelfs gaat sterven.
donderdag 27 januari 2022 om 14:07
Dit begrijp ik niet: kinderen/opstartproblemen-met-pasgebore ... ges/486712
TO vertelt in de OP dat zij een 'verborgen handicap' heeft waardoor ze motorisch eea moeilijk kan, niet snel leert en veel op haar vriend aankomt. De man is nu, zoals ik het heb gelezen, dus overbelast. Dat verbaast me niets als ik haar verhaal zo lees. Waarom dan toch een kind op de wereld gezet? Dit hadden ze toch ergens wel kunnen verwachten? Of dachten ze dat het allemaal wel goed kwam (een romantisch beeld)?
TO vertelt in de OP dat zij een 'verborgen handicap' heeft waardoor ze motorisch eea moeilijk kan, niet snel leert en veel op haar vriend aankomt. De man is nu, zoals ik het heb gelezen, dus overbelast. Dat verbaast me niets als ik haar verhaal zo lees. Waarom dan toch een kind op de wereld gezet? Dit hadden ze toch ergens wel kunnen verwachten? Of dachten ze dat het allemaal wel goed kwam (een romantisch beeld)?
donderdag 27 januari 2022 om 14:44
Nouja lees dat ze vooral niet veel in het begin kon doen ivm zwarte bevalling/ keizersnede. En wat onzeker over haar motoriek maar dat zou goed moeten komen zou je verwachten...aardbei35 schreef: ↑27-01-2022 14:07Dit begrijp ik niet: kinderen/opstartproblemen-met-pasgebore ... ges/486712
TO vertelt in de OP dat zij een 'verborgen handicap' heeft waardoor ze motorisch eea moeilijk kan, niet snel leert en veel op haar vriend aankomt. De man is nu, zoals ik het heb gelezen, dus overbelast. Dat verbaast me niets als ik haar verhaal zo lees. Waarom dan toch een kind op de wereld gezet? Dit hadden ze toch ergens wel kunnen verwachten? Of dachten ze dat het allemaal wel goed kwam (een romantisch beeld)?
Maarrrrr er zijn inderdaad heel veel voorbeelden van stellen waar van ik denk: hoezo een kind als er bepaalde situaties gewoon echt niet in orde zijn?
En hetzelfde geld voor huisdieren. Iemand die afgekeurd is en zeer stressgevoelig neemt een pup. Een herplaatser is al eens niet goed gegaan.
Vervolgens ligt ze hele dagen in bed te huilen van de stress en de pup moet het maar uitzoeken.
De pup kon terug naar de fokker, maar jeetje waar zit je dan met je hoofd? Waarom maak je zulke keuzes?
donderdag 27 januari 2022 om 14:59
De TO zei:Pupsel schreef: ↑27-01-2022 14:44Nouja lees dat ze vooral niet veel in het begin kon doen ivm zwarte bevalling/ keizersnede. En wat onzeker over haar motoriek maar dat zou goed moeten komen zou je verwachten...
Maarrrrr er zijn inderdaad heel veel voorbeelden van stellen waar van ik denk: hoezo een kind als er bepaalde situaties gewoon echt niet in orde zijn?
En hetzelfde geld voor huisdieren. Iemand die afgekeurd is en zeer stressgevoelig neemt een pup. Een herplaatser is al eens niet goed gegaan.
Vervolgens ligt ze hele dagen in bed te huilen van de stress en de pup moet het maar uitzoeken.
De pup kon terug naar de fokker, maar jeetje waar zit je dan met je hoofd? Waarom maak je zulke keuzes?
Je kunt dat op verschillende manieren lezen, maar zoals ik het las kwam het op mij over als de verborgen handicap wel dusdanig veel impact op TO haar leven, en nu ook van haar kind, heeft. Vanuit die invalshoek begrijp ik de keuze voor een kind niet zo goed. Zelfde als je voorbeeld met de pup: als je weet dat je niet tegen stress kunt en al ervaring met een herplaatser had die niet goed ging, waarom dan een nieuwe pup aanschaffen? Je haalt je allerlei problemen bewust op de hals denk ik dan en dat snap ik van die mensen nooit. Is dat dan een soort gebrek aan zelfkennis?Zelf heb ik een verborgen handicap waardoor motorische vaardigheden lastig gaan. Een enorme uitdaging met een baby qua verzorging.
donderdag 27 januari 2022 om 16:29
Ja, diegene vond het belangrijker dat men niet ging scheiden, dat was blijkbaar een grotere zonde dan vreemdgaan. Die zieke partner had er niet zoveel inspraak/inzicht in ivm de ziekte (alzheimer, hersenbeschadiging of zo) en werd door degene goed verzorgd. Maar die gezonde partner verdiende ook geluk.aardbei35 schreef: ↑27-01-2022 14:01Die vat ik ook niet. Wel bij elkaar blijven en de gezonde partner mag buiten de deur eten. Als je daar beiden achter kunt staan, geen probleem. Iedereen moet doen wat als stel goed voelt, maar vraag me dan altijd af of er écht zoiets als een 'open relatie' bestaat of dat het meer wensdenken is. Moeilijk om te zeggen wat ik zelf in zo'n situatie zou doen. Rationeel zou ik denken: ik vind het allemaal erg naar en heel verdrietig, maar mijn leven gaat ook door en er komt dan een moment dat de partner (afhankelijk van de ziekte) achteruit gaat of zelfs gaat sterven.
Ik heb in zo'n gesprek met mijn ex eerlijk gezegd dat als hem iets heel ernstigs overkomt, dat het best kan zijn dat onze relatie daardoor ook op een gegeven moment eindigt. Natuurlijk zal het afhangen van hoe en wat en hoelang. Maar stel dat hij een ongeluk had gekregen, waardoor hij blijvend niet meer of heel beperkt voor zichzelf zou kunnen zorgen, dan ga ik echt niet de dagelijkse verzorging doen. Daar ben ik niet voor geschikt en dan zou ik zo'n beetje mijn hele leven opofferen. Kijk als hij een gebroken been heeft en dan verzorging nodig heeft, dan echt helemaal prima. Maar ik ben toen op hem gevallen om bepaalde zaken en als die allemaal wegvallen?
Een hele tijd geleden was hier ook een topic van een jonge vrouw (mid 20). Bij haar vriend van een ziekte vastgesteld waardoor hij eigenlijk niet meer kon werken, veel op bed/bank lag en heel weinig kon doen. Dit zou ook niet meer beter worden, hoogstens slechter. Zij werkte fulltime, zorgde voor het huishouden, maar ook voor hem. En zij vroeg zich af of het oké was om dit niet te willen. De reacties! Man, man, man. Want het zou liefde in voor- en tegenspoed moeten zijn, en hij zou het toch ook voor haar doen (twijfel ik aan, want mannen zijn vaak minder zelfopofferend), en dat ze hem liet stikken, hij houdt toch van haar enz. Ik dacht alleen maar, tjee, mid 20 en nu moet je van iedereen en alles, je hele leven, al je toekomstdromen opgeven en alleen nog maar zorgen, misschien nog 50-60 jaar lang... Vreselijk. Ik hoop nog altijd dat zij voor zichzelf heeft gekozen, misschien niet gelijk op dat moment, maar wel op een gegeven moment.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
donderdag 27 januari 2022 om 17:06
Ik kan me dat topic waar je op doelt wel vaag nog herinneren. Denk dat de meeste mensen zo emotioneel op zoiets reageren omdat we in een hippocratisch en calvinistisch zorgsysteem zijn opgegroeid waarbij het goede van het kwade moet winnen waardoor we in dit soort situaties een veel te romantisch beeld van de werkelijkheid hebben. In die redenering is het volstrekt immoreel om je blijvend invalide/zorgbehoevende partner te verlaten. Want inderdaad; in voor én tegenspoed.
Verder ben ik het met je eens, hoor al weet ik niet helemaal zeker wat ik écht zou doen mocht ik in een dergelijke situatie terechtkomen. Mijn rationele kant zegt dan dat het niet realistisch is dat, stel dat ik een relatie heb en een ziekte en/of ongeluk zou krijgen waardoor ik niet meer voor mijzelf kan zorgen, mijn gezonde partner dan permanent voor mij zou moeten zorgen waarbij die zorg jaren en jaren kan duren. Dat houd geen mens vol. Natuurlijk ben ik dan verdrietig dat de relatie dan eindigt, maar ja de ratio zegt me ook dat ik in zo'n situatie iemand moet laten gaan en dat dit helaas mijn lot is. Ik zal in ieder geval iemand die zo'n beslissing durft te nemen er niet om veroordelen. Ik vind het, als ik er zo over nadenk, best moedige beslissing.
Ik dwaal een beetje af, maar las net dit bericht: https://nos.nl/artikel/2414728-pieters ... bij-kennis. Dat sluit een beetje aan bij de moeilijke beslissing om bij je invalide/zorgbehoevende partner weg te gaan omdat je die zorg niet trekt. De dame waar het in dit bericht om gaat, heeft ernstig hersenletsel maar men kan nu zij nog niet bij kennis is niet zeggen hoe ernstig. De kans is groot dat zij een soort kasplant wordt. De vraag is dan: wat is dan kwaliteit van leven? En daar ging het volgens mij ook om in dat topic wat je aanhaalde. Wat is kwaliteit van leven voor beide partners als de een invalide/zorgbehoevend wordt voor jaren/altijd?
We durven dan vaak geen rationele beslissingen te nemen denk ik vanwege de reacties uit de omgeving: beoordeling en veroordeling.
Verder ben ik het met je eens, hoor al weet ik niet helemaal zeker wat ik écht zou doen mocht ik in een dergelijke situatie terechtkomen. Mijn rationele kant zegt dan dat het niet realistisch is dat, stel dat ik een relatie heb en een ziekte en/of ongeluk zou krijgen waardoor ik niet meer voor mijzelf kan zorgen, mijn gezonde partner dan permanent voor mij zou moeten zorgen waarbij die zorg jaren en jaren kan duren. Dat houd geen mens vol. Natuurlijk ben ik dan verdrietig dat de relatie dan eindigt, maar ja de ratio zegt me ook dat ik in zo'n situatie iemand moet laten gaan en dat dit helaas mijn lot is. Ik zal in ieder geval iemand die zo'n beslissing durft te nemen er niet om veroordelen. Ik vind het, als ik er zo over nadenk, best moedige beslissing.
Ik dwaal een beetje af, maar las net dit bericht: https://nos.nl/artikel/2414728-pieters ... bij-kennis. Dat sluit een beetje aan bij de moeilijke beslissing om bij je invalide/zorgbehoevende partner weg te gaan omdat je die zorg niet trekt. De dame waar het in dit bericht om gaat, heeft ernstig hersenletsel maar men kan nu zij nog niet bij kennis is niet zeggen hoe ernstig. De kans is groot dat zij een soort kasplant wordt. De vraag is dan: wat is dan kwaliteit van leven? En daar ging het volgens mij ook om in dat topic wat je aanhaalde. Wat is kwaliteit van leven voor beide partners als de een invalide/zorgbehoevend wordt voor jaren/altijd?
We durven dan vaak geen rationele beslissingen te nemen denk ik vanwege de reacties uit de omgeving: beoordeling en veroordeling.
donderdag 27 januari 2022 om 18:08
je weet wel, je MOET dit doen anders heb je wat gemist in het leven, zeker in het leven van een vrouw is het krijgen van een kinds iets wat je vanaf dag 1 al wordt 'aangepraat' als zijnde het 'hoogst haalbare in het leven'aardbei35 schreef: ↑27-01-2022 14:59De TO zei:
Je kunt dat op verschillende manieren lezen, maar zoals ik het las kwam het op mij over als de verborgen handicap wel dusdanig veel impact op TO haar leven, en nu ook van haar kind, heeft. Vanuit die invalshoek begrijp ik de keuze voor een kind niet zo goed. Zelfde als je voorbeeld met de pup: als je weet dat je niet tegen stress kunt en al ervaring met een herplaatser had die niet goed ging, waarom dan een nieuwe pup aanschaffen? Je haalt je allerlei problemen bewust op de hals denk ik dan en dat snap ik van die mensen nooit. Is dat dan een soort gebrek aan zelfkennis?
dan krijg je dit soort dingen, mensen die het niet zouden moeten doen doen het toch want 'fear of missing out'
en vervolgens zitten ze met de gebakken peren en maar klagen, klagen, klagen en wat is het toch zwaar.
donderdag 27 januari 2022 om 19:06
Zo bedoelde ik het inderdaad niet. Als je niet matcht, match je niet meer. Mijn partner en ik hebben met name in de eerste jaren van onze relatie wel het een en ander te verstouwen gehad (ernstig zieke ouder en sibling, ongewilde werkloosheid, psychische problematiek). Ik ben van mening dat je ook in slechte tijden naast elkaar kunt staan en dat dat je onderlinge band sterker kan maken. Maar dat vind ik weer iets anders dan niet meer bij elkaar passen.dianaf schreef: ↑27-01-2022 13:55Soms is er geen tegenslag nodig om te besluiten dat een relatie niet werkt.Er was bij mij geen sprake van tegenslag, we matchten gewoon niet meer. Prima reden in mijn optiek.
Je bedoelt het vast niet zo, maar het lijkt nu of je vindt dat je alleen uit elkaar mag gaan als er veel rottigheid is? Als je relatie echt slecht is?
Ach ingewikkeld ook.
donderdag 27 januari 2022 om 20:43
Daarom ben ik een voorstander voor een soort "diploma" voor je aan kinderen mag beginnen, doe je het bij een negatief advies toch wel dan vallen ook alle kosten bij de ouders. Geen bijslag, gratis tandarts, schoolboeken enz. Te weinig mensen kunnen de verantwoordelijkheid van een huisdier aan, laat staan één of meerdere kinderen.aardbei35 schreef: ↑27-01-2022 14:07Dit begrijp ik niet: kinderen/opstartproblemen-met-pasgebore ... ges/486712
TO vertelt in de OP dat zij een 'verborgen handicap' heeft waardoor ze motorisch eea moeilijk kan, niet snel leert en veel op haar vriend aankomt. De man is nu, zoals ik het heb gelezen, dus overbelast. Dat verbaast me niets als ik haar verhaal zo lees. Waarom dan toch een kind op de wereld gezet? Dit hadden ze toch ergens wel kunnen verwachten? Of dachten ze dat het allemaal wel goed kwam (een romantisch beeld)?
donderdag 27 januari 2022 om 20:54
Had ik het toch goed ingeschat.MissPiglet schreef: ↑27-01-2022 19:06Zo bedoelde ik het inderdaad niet. Als je niet matcht, match je niet meer. Mijn partner en ik hebben met name in de eerste jaren van onze relatie wel het een en ander te verstouwen gehad (ernstig zieke ouder en sibling, ongewilde werkloosheid, psychische problematiek). Ik ben van mening dat je ook in slechte tijden naast elkaar kunt staan en dat dat je onderlinge band sterker kan maken. Maar dat vind ik weer iets anders dan niet meer bij elkaar passen.
Ach ingewikkeld ook.
Ik ben het wel met je eens dat een kleine tegenslag niet de hoofdreden hoort te zijn om een relatie te verbreken, maar ik ga er wel vanuit als het wel gebeurd, dat het dan de druppel is. Hierdoor lijkt het de hoofdreden, terwijl het gewoon één van de 100 druppels is.
Natuurlijk kun je in slechte tijden ook prima naast elkaar staan, maar het ligt denk ik ook vaak aan wat voor soort slechte tijden én hoe lang je samen bent én hoe goed de relatie is. Omdat sommige slechte tijden gewoon een enorme wissel trekt. Soms op degene die het treft, soms op beiden, soms is het relatief kort, soms duurt het lang of voor altijd. En het hebben van een partner heeft gewoon invloed op de kwaliteit van jouw eigen leven. Dus wat jouw partner overkomt, heeft ook invloed op jou. En visa versa.
Dus als je al jarenlang een hele goede relatie hebt, dan ben je vaak bereidt om meer te incasseren, dan wanneer je pas 3 maanden met iemand date of toch al op het punt stond om uit elkaar te gaan. En een gebroken vinger is minder heftig dan een depressie.
@Aardbei, dat zijn inderdaad hele heftige verhalen. Ik kan mij ook niet voorstellen dat je als partner zomaar de deur achter je dicht trekt, hoor. Als zo iemand niet meer dan een kasplantje is. Dat lijkt mij een heel proces, van acceptatie en van rouw. Daarnaast de praktische zaken, want stel je gaat scheiden, kan dat? Maar ook, wie zorgt er dan voor de ex-partner? Want als je geen partners meer bent, mag je niet meer zomaar beslissingen nemen over de behandelingen en zo, denk ik. Dat dát recht dan gaat naar de ouders of naar broers en zussen. Lijkt mij best killing en ik kan mij voorstellen dat je dát niet wilt als je denkt dat zij niet in het belang van je partner gaan handelen en/of jou volledig buiten gaan sluiten. Wat ook niet onwaarschijnlijk is, aangezien men al snel vindt dat je dan iemand in de steek laat.
Pfff... best een lastige casus.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
nog 2 weken en dan even heerlijk weg 
donderdag 27 januari 2022 om 22:17
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
