Kinderen
alle pijlers
Consultatiebureau
maandag 11 juni 2007 om 10:58
Het valt me op dat veel mensen zo negatief zijn over hun consultatiebureau. Het lijkt wel alsof je standaard moet zeggen dat het CB niks waard is en dat je er niets kan en dat ze je constant stomme adviezen geven. Je kind is te zwaar, je kind is te klein, het lijkt nooit goed te zijn.
Ik vind dat een beetje overdreven. De dames bij onze CB zien toch heel wat kinderen, en hebben daar alleen al door meer recht van spreken dan de tante of de buurvrouw. Maar zodra ik zeg dat de dame van het CB 'zusofzo' zei wordt er prompt smalend gelachen - alsof de dame van het CB standaard domme dingen zegt.
Hoe is jouw CB?
Ik vind dat een beetje overdreven. De dames bij onze CB zien toch heel wat kinderen, en hebben daar alleen al door meer recht van spreken dan de tante of de buurvrouw. Maar zodra ik zeg dat de dame van het CB 'zusofzo' zei wordt er prompt smalend gelachen - alsof de dame van het CB standaard domme dingen zegt.
Hoe is jouw CB?
maandag 11 juni 2007 om 21:38
Mims, ik moest er wel om lachen anwege de manier waarop je het omschrijft, maar het is idd. te triest voor woorden dat een arts die term niet kent -of niet naar je luistert, allebei slechte zaak in elk geval.
Athena, ik las juist van de week in de krant dat er een voorstel ligt om een cb-bezoek wat minder vrijblijvend te maken, juist omdat er bij die 5% die niet komt relatief vaak iets mis is. Dikke kans dat zomaar wegblijven dus alleen maar moeilijker gaat worden.
Ik vind het wel een goeie om aan het minder vrijblijvend maken van cb-bezoek dan ook meer eisen aan de kwaliteit van cb's te koppelen.
Athena, ik las juist van de week in de krant dat er een voorstel ligt om een cb-bezoek wat minder vrijblijvend te maken, juist omdat er bij die 5% die niet komt relatief vaak iets mis is. Dikke kans dat zomaar wegblijven dus alleen maar moeilijker gaat worden.
Ik vind het wel een goeie om aan het minder vrijblijvend maken van cb-bezoek dan ook meer eisen aan de kwaliteit van cb's te koppelen.
maandag 11 juni 2007 om 21:47
Tjeumig wat een rare verhalen zeg. Ik ben wel goed te spreken over mijn eigen CB, maar dan alleen als ik mijn eigen arts en vplk heb. Ik baal altijd ontzettend als ik een vervanger tref. Toen Koekenmeisje 1 maand oud was had ik ook een vervangend arts. Toen ik haar vertelde dat de bv nog niet zo lekker liep en dat ik zo nu en dan wat kv had bijgegeven, maar dat dat natuurlijk niet zo goed voor de productie was, zei ze verveeld: ' nou ja, misschien is dat dan maar het beste, dat je langzaam gaat afbouwen en overgaat op kv' :o
Het probleem is volgens mij ook dat veel artsen daar niet uit overtuiging zitten, maar omdat ze ergens anders niet aan de bak komen. Daarom zijn ze ook zo slecht op de hoogte, omdat het ze gewoon niet wezenlijk interesseert.
Het probleem is volgens mij ook dat veel artsen daar niet uit overtuiging zitten, maar omdat ze ergens anders niet aan de bak komen. Daarom zijn ze ook zo slecht op de hoogte, omdat het ze gewoon niet wezenlijk interesseert.
maandag 11 juni 2007 om 21:49
Ik ben een beetje wisselend over mijn cb.
We hebben maar één arts en één wvpk dus niks te kiezen (hoewel er wel een ander cb bíj het onze is gekomen). Dat betekent dat ik op mijn vrije dagen niet naar het cb kan, want dan werken ze niet (en ik ben 3 dagen pweek vrij!)
Ze zijn wel op donderdagen open, maar dan is het altijd zo druk, daar kom ik dus niet tussen (echt niet....)
Wij hebben besloten om te wachten met inenten, dat hebben we tot nu toe bij elk bezoek nog moeten vertellen, uitleggen en verdedigen (en het staat in haar dossier).
Onze wvpk is niet echt het type vpk wat ik in gedachte had; mantelpakje, haar netjes opgestoken en veel sieraden (ik had meer zo'n moeke in mijn hoofd ;), maar dat is dus mijn eigen beleving... haha)
De arst is dan weer het tegenovergestelde; geitenwollensokken in sandalen (niet gelogen). Nou maakt het natuurlijk helemaal niet uit hoe iemand eruit ziet, maar ik vind het contrast tussen die 2 nogal groot (en vraag me af of dat zich beperkt tot het uiterlijk of dat ze ook op andere vlakken heel erg verschillen van elkaar).
De eerste keer dat we er waren, lag dochterlief te pitten en dat is dan weer niet zo handig als je eigenlijk moet laten zien wat je kunt (haha). Dat heeft ze de keer daarna wel goed gemaakt (gelukkig!)
De arts heeft toen ook gevraagd hoe de bevalling was verlopen en hoe ik dat allemaal ervaren had enzo; vond ik wel prettig.
enniehouw, zoals ik al zei; ik ben niet laaiend enthousiast, maar ook niet razend negatief. Ik kom er voornamelijk om haar te wegen/meten en de eerst volgende keer wil ik het graag hebben over bijvoeden, dus we zien wel!
We hebben maar één arts en één wvpk dus niks te kiezen (hoewel er wel een ander cb bíj het onze is gekomen). Dat betekent dat ik op mijn vrije dagen niet naar het cb kan, want dan werken ze niet (en ik ben 3 dagen pweek vrij!)
Ze zijn wel op donderdagen open, maar dan is het altijd zo druk, daar kom ik dus niet tussen (echt niet....)
Wij hebben besloten om te wachten met inenten, dat hebben we tot nu toe bij elk bezoek nog moeten vertellen, uitleggen en verdedigen (en het staat in haar dossier).
Onze wvpk is niet echt het type vpk wat ik in gedachte had; mantelpakje, haar netjes opgestoken en veel sieraden (ik had meer zo'n moeke in mijn hoofd ;), maar dat is dus mijn eigen beleving... haha)
De arst is dan weer het tegenovergestelde; geitenwollensokken in sandalen (niet gelogen). Nou maakt het natuurlijk helemaal niet uit hoe iemand eruit ziet, maar ik vind het contrast tussen die 2 nogal groot (en vraag me af of dat zich beperkt tot het uiterlijk of dat ze ook op andere vlakken heel erg verschillen van elkaar).
De eerste keer dat we er waren, lag dochterlief te pitten en dat is dan weer niet zo handig als je eigenlijk moet laten zien wat je kunt (haha). Dat heeft ze de keer daarna wel goed gemaakt (gelukkig!)
De arts heeft toen ook gevraagd hoe de bevalling was verlopen en hoe ik dat allemaal ervaren had enzo; vond ik wel prettig.
enniehouw, zoals ik al zei; ik ben niet laaiend enthousiast, maar ook niet razend negatief. Ik kom er voornamelijk om haar te wegen/meten en de eerst volgende keer wil ik het graag hebben over bijvoeden, dus we zien wel!
maandag 11 juni 2007 om 22:14
:? Ik had een zelfde soort ervaring met de cb arts. Mijn dochter heeft aan de bevalling een verlamde arm overgehouden.
Ik had dit dus besproken met haar (ook over de komende operaties etc.) Toen moest ik haar op haar buik neerleggen, zegt ze; goh ze ligt niet echt in balans hé? En schreef ook nog in dossier onstabiele buikligging voor leeftijd:o
Nee, vindt je het gek.. Doos..
Achteraf bedenk ik me dan wat ik had kunnen zeggen, stond nu echt met m'n mond vol tanden, en sputterde; dat komt door haar Erbse Parese.
Ow jaaa.. stamelde sorry..
Maar goed, voor de rest zijn ze wel oke.
maandag 11 juni 2007 om 22:23
Nope, helaas..
Hij begon mij uit te leggen dat ook "kleine kinderen" dezelfde groeilijn moesten volgen, ookal was dat beneden de curve. Uh? Het kenmerk van een groeistoornis is een verstoorde groei. Een verstoorde groei is een groei die gestoord is, en dus niet in een prachtig bochtje loopt.
Ik kon praten als brugman, maar dat Mops een eigen curve had, ging er bij hem niet in.
Mops is geboren met een lengte van 44 cm. Je zou dus kunnen stellen dat ze 6 cm onder gemiddeld hing.
Ik heb de kinderarts gevraagd of hij ervanuit ging dat Mops, in zijn idee van de groeilijn volgen, 6 cm onder gemiddeld zou moeten blijven hangen.
Dit ontkende hij, en ik haalde opgelucht adem.
Alleen deed ik dat te vroeg, want hij vulde aan "maar het moet wel in die richting blijven"...
Ongeveer 6 centimeter onder gemiddeld?????
Man, dat is Mops een reusachtige achondroplast!
Het gesprek van verstoord. Hij vond mij maar een betweter. Ik vond hem een zak hooi.
Anderhalve minuut later stond ik buiten. De arts had geen verdere vragen.
De keer daarom had ik een eigen curve meegenomen. En Mops zat prachtig in het midden van de lijnen.
Hij begon mij uit te leggen dat ook "kleine kinderen" dezelfde groeilijn moesten volgen, ookal was dat beneden de curve. Uh? Het kenmerk van een groeistoornis is een verstoorde groei. Een verstoorde groei is een groei die gestoord is, en dus niet in een prachtig bochtje loopt.
Ik kon praten als brugman, maar dat Mops een eigen curve had, ging er bij hem niet in.
Mops is geboren met een lengte van 44 cm. Je zou dus kunnen stellen dat ze 6 cm onder gemiddeld hing.
Ik heb de kinderarts gevraagd of hij ervanuit ging dat Mops, in zijn idee van de groeilijn volgen, 6 cm onder gemiddeld zou moeten blijven hangen.
Dit ontkende hij, en ik haalde opgelucht adem.
Alleen deed ik dat te vroeg, want hij vulde aan "maar het moet wel in die richting blijven"...
Ongeveer 6 centimeter onder gemiddeld?????
Man, dat is Mops een reusachtige achondroplast!
Het gesprek van verstoord. Hij vond mij maar een betweter. Ik vond hem een zak hooi.
Anderhalve minuut later stond ik buiten. De arts had geen verdere vragen.
De keer daarom had ik een eigen curve meegenomen. En Mops zat prachtig in het midden van de lijnen.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 12 juni 2007 om 09:59
Ikzelf heb tot nog toe eigenlijk prima ervaringen. Ben enigszins sceptisch, maar dat ben ik altijd, ook bij de huisarts en ook bij een specialist. R krijgt volgende week zijn eerste inentingen, dat is dus de eerste keer dat ze wat gaan 'doen'. Heb er eigenlijk alle vertrouwen in.
Wat een idiote verhalen hier zeg! Als ik ooit zo'n verhaal krijg dan ben ik lekker weg bij het cb. Wij hebben namelijk wel een hele fijne huisarts!
Wat een idiote verhalen hier zeg! Als ik ooit zo'n verhaal krijg dan ben ik lekker weg bij het cb. Wij hebben namelijk wel een hele fijne huisarts!
dinsdag 12 juni 2007 om 10:47
De verpleegkundigen bij ons op het CB gaan nog wel, al kunnen ze soms erg domme dingen zeggen (HIJ zeggen tegen mijn dochter, terwijl ze in haar blootje voor haar ligt!)
Maar de arts..... GGGGRRRRRRRRR.
Het begon met een inenting. Als de verpleegkundige deze zet mag dochterlief op mijn schoot zitten, wordt ze ietwat afgeleid en voor je het weet zitten de spuitjes erin. Maar toen de arts de spuiten ging zetten moest dochter op tafel gelegd worden, ik moest haar in de houdgreep leggen en haar been zo houden dat ie gespannen was (AU, dan komt een spuit hard aan) anders kon ze het niet. Nou, dat wijf zet die spuit erin, dochters been begint te bloedden als een rund en ze schreeuwde het uit. "Oh sorry" zegt de arts, "dat was een bloedvat, ff opnieuw proberen hoor!" Ik had dat wijf wel d'r kop om willen draaien en laat haar dus nooit meer een prik zetten! Ze schijnt er al jaren te werken, maar het leek wel alsof ze voor het eerst een inenting moest doen.
Ik ben er ook eens geweest voor een allergietest. Dat sloeg helemaal nergens op, toen dochter vlekken kreeg zei ze dat ik haar maar mee naar huis moest nemen en als ze anders was als anders dat ik de huisarts maar moest bellen.
De laatste keer dat ik er was (dochter was toen 9 maanden) vroeg ik haar of het normaal is dat de ooievaarsbeetjes bij dochter nog vrij opvallend zijn.
"Ja als een kind 1 jaar is is het altijd wel weggetrokken, dus ik weet niet hoe dat bij je dochter zit." Vervolgens vroeg ik naar de aardbeienvlek die ze ook nog eens heeft, er komen wat rare zwarte puntjes in en ik wilde weten wat dat was. Arts met een lamp en een loep erbij, ik moest 10x aanwijzen wat ik bedoelde en uiteindelijk zei ze: "Ik zie echt niets hoor, je zult je wel vergissen!"
En zo zijn er nog meer dingen waar ik geen (duidelijk) antwoord op krijg.
Ik kom er dus alleen nog om te meten, wegen en inenten, en voor andere dingen bel ik gewoon de huisarts!
Maar de arts..... GGGGRRRRRRRRR.
Het begon met een inenting. Als de verpleegkundige deze zet mag dochterlief op mijn schoot zitten, wordt ze ietwat afgeleid en voor je het weet zitten de spuitjes erin. Maar toen de arts de spuiten ging zetten moest dochter op tafel gelegd worden, ik moest haar in de houdgreep leggen en haar been zo houden dat ie gespannen was (AU, dan komt een spuit hard aan) anders kon ze het niet. Nou, dat wijf zet die spuit erin, dochters been begint te bloedden als een rund en ze schreeuwde het uit. "Oh sorry" zegt de arts, "dat was een bloedvat, ff opnieuw proberen hoor!" Ik had dat wijf wel d'r kop om willen draaien en laat haar dus nooit meer een prik zetten! Ze schijnt er al jaren te werken, maar het leek wel alsof ze voor het eerst een inenting moest doen.
Ik ben er ook eens geweest voor een allergietest. Dat sloeg helemaal nergens op, toen dochter vlekken kreeg zei ze dat ik haar maar mee naar huis moest nemen en als ze anders was als anders dat ik de huisarts maar moest bellen.
De laatste keer dat ik er was (dochter was toen 9 maanden) vroeg ik haar of het normaal is dat de ooievaarsbeetjes bij dochter nog vrij opvallend zijn.
"Ja als een kind 1 jaar is is het altijd wel weggetrokken, dus ik weet niet hoe dat bij je dochter zit." Vervolgens vroeg ik naar de aardbeienvlek die ze ook nog eens heeft, er komen wat rare zwarte puntjes in en ik wilde weten wat dat was. Arts met een lamp en een loep erbij, ik moest 10x aanwijzen wat ik bedoelde en uiteindelijk zei ze: "Ik zie echt niets hoor, je zult je wel vergissen!"
En zo zijn er nog meer dingen waar ik geen (duidelijk) antwoord op krijg.
Ik kom er dus alleen nog om te meten, wegen en inenten, en voor andere dingen bel ik gewoon de huisarts!
dinsdag 12 juni 2007 om 12:05
over het algemeen prima ervaring, goede arts (nu dan tenminste, is anders geweest) en de wv is aardig en kent echt ieder kindje bij naam en de geschiedenis ervan.
Onze oudste had een kleien middenrifbreuk en spuugde vanaf geboorte heel veel, was ook heel onrustig en huilerig. Vind je het gek, kind had continu zuurbranden.
Alle theorieen zijn gepasseerd, reflux, koemelkallergie, lactoseintolerantie en toen ze het niet meer wisten was ze verwend en moesten we haar meer laten huilen. Gelukkig waren we zelf wat doortastender en zijn we zelf verder gaan zoeken. Toen ik dan ook met 6 maanden weer eens bij eht cb kwam kregen we de opmerking of we nog steeds aan het dokteren waren.
Na een antirefluxoperatie was onze dochter een heel ander kind, vrolijk, sliep goed, groeide weer goed.
WV was verbaasd hadden een kind nog nooit zo'n lichamelijke en geestelijke groei zien doormaken in een korte tijd. Ja gaf hij toe, ze heeft waarschijnlijk toch wel echt heel veel pijn gehad de eerste maanden.
Nu met nummer 2 zijn ze wat voorzichtiger merk ik al, deze keer nog geen blunders.:P
Onze oudste had een kleien middenrifbreuk en spuugde vanaf geboorte heel veel, was ook heel onrustig en huilerig. Vind je het gek, kind had continu zuurbranden.
Alle theorieen zijn gepasseerd, reflux, koemelkallergie, lactoseintolerantie en toen ze het niet meer wisten was ze verwend en moesten we haar meer laten huilen. Gelukkig waren we zelf wat doortastender en zijn we zelf verder gaan zoeken. Toen ik dan ook met 6 maanden weer eens bij eht cb kwam kregen we de opmerking of we nog steeds aan het dokteren waren.
Na een antirefluxoperatie was onze dochter een heel ander kind, vrolijk, sliep goed, groeide weer goed.
WV was verbaasd hadden een kind nog nooit zo'n lichamelijke en geestelijke groei zien doormaken in een korte tijd. Ja gaf hij toe, ze heeft waarschijnlijk toch wel echt heel veel pijn gehad de eerste maanden.
Nu met nummer 2 zijn ze wat voorzichtiger merk ik al, deze keer nog geen blunders.:P
dinsdag 12 juni 2007 om 13:54
VSD was hier een onderdeel van de totale hartafwijking. Grootste afwijking was dat de longvenen (wwardoor het zuurstofrijke bloed vanuit de longen het hart instroomt) niet waren aangelegd en ipv daarvan het lichaam een extra bloedvat had aangelegd dat via de middenrif en de lever in de verkeerde kant van het hart uitkwam. Via een open hart operatie is het bloedvat gebruikt om longvenen te creeeren, is de rets van het bloedvat afgeknepen en is het gat (was enorm en zijn redding bij deze afwijking) gedicht. Zoon kwam ook te licht ter wereld en heeft ruim een maand in het ziekenhuis gelegen. Maar dat was met name omdat de afwijking te laat werd ontdekt (enorme ruis is trouwens ook gemist door het CB) en niet omdat de operatie zo heftig was (wastie wel). Mijn ervaring is dat de meeste kindjes zelfs na een open hart operatie binnen anderhalve week weer thuis waren.
Het CB heeft echt geen idee van de impact van een hartafwijking. Bij mijn zoon is de afwijking verholpen, al blijft elke controle spannend. De gevolgen van de afwijking zijn bij hem een motorische ontwikkelingsachterstand, lage weerstand en slechte longen (maar dat is specifiek iets voor zijn afwijking). Het CB wil er hier ook niet aan hoor en zeurt enorm over dattie zo laat liep en dat zijn fijne en zijn grove motoriek achter lopen. Hoe vak ze al niet over logopedie en fysio zijn begonnen, terwijl mijn zoon dat allemaal gehad heeft. En zijn longproblemen doen ze af met 'alle kindjes zijn wel eens verkouden'. Omdat de kinderarts mijn zoon niet meer hoeft te zien (het gaat goed) kom ik dus nu wel weer bij het CB met hem, maar luisteren doe ik er niet naar. En uitleggen ook niet. Ik knik ja en amen en als het echt te gek wordt zeg ik dat ik niet weer ga uitleggen waarom ik de beleidslijnen van de kinderarts en cardioloog volg ipv het CB. Dat helpt meestal wel.
dinsdag 12 juni 2007 om 14:32
Mijn ervaring met het CB is ook niet zo goed. Toen mijn dochter de eerste keer werd inge-ent, zei de WV dat ze de naald er haast niet inkreeg omdat ze haar beentje zo spande . " Ik moet echt hard duwen":@ Leuk om te horen.
Mijn zoontje huilde veel (12 uur per dag), overstrekte zijn rugje en beentjes en gaf veel voedingen terug. Maar ach, dat is toch normaal voor een baby. Gewoon die drie maanden uitzitten mevrouw, het komt wel goed. En dat overstrekken? Gewoon in meegeven mevrouw. Hou hem maar in die holle hoepel-vorm vast. En ik maar aangeven dat ik toch echt dacht dat er iets mis was. En ja, natuurlijk, je moedergevoel bedriegt je gewoon niet, er bleek ook iets mis: KISS. En dan mag je helemaal niet meegeven in die hoepel-vorm, je moet het ruggetje dan juist rond en bol maken. Trut. Ik kan er nog boos om worden. Al die verloren tijd en onnodig leed.
Dus mijn moraal van het verhaal: als je kindje gewoon gezond is en meeloopt in alle curves is een CB prima voor alle inentingen en "normale" onzekerheden. Maar als je denkt dat kindje een beetje afwijkt: NIET LUISTEREN en zelf op onderzoek uitgaan. Volg je eigen gevoel.
Mijn zoontje huilde veel (12 uur per dag), overstrekte zijn rugje en beentjes en gaf veel voedingen terug. Maar ach, dat is toch normaal voor een baby. Gewoon die drie maanden uitzitten mevrouw, het komt wel goed. En dat overstrekken? Gewoon in meegeven mevrouw. Hou hem maar in die holle hoepel-vorm vast. En ik maar aangeven dat ik toch echt dacht dat er iets mis was. En ja, natuurlijk, je moedergevoel bedriegt je gewoon niet, er bleek ook iets mis: KISS. En dan mag je helemaal niet meegeven in die hoepel-vorm, je moet het ruggetje dan juist rond en bol maken. Trut. Ik kan er nog boos om worden. Al die verloren tijd en onnodig leed.
Dus mijn moraal van het verhaal: als je kindje gewoon gezond is en meeloopt in alle curves is een CB prima voor alle inentingen en "normale" onzekerheden. Maar als je denkt dat kindje een beetje afwijkt: NIET LUISTEREN en zelf op onderzoek uitgaan. Volg je eigen gevoel.
