Kinderen
alle pijlers
De vrouw na de bevalling?
woensdag 30 mei 2007 om 08:13
Moeders,
ik ben 26 en stiekem begint er het één en ander te prikkelen.
Het moeder zijn lijkt me geweldig, alleen....
de meeste zwangere vrouwen worden met 6 maanden zo onmogelijk rond. Na de bevalling kampen de meeste met overgewicht en kunnen alleen maar over de baby kletsen. Het lijkt wel of dat ze zijn vrouw meer zijn maar alleen maar moeder.
Ik vraag me af hoe het bij jullie is gegaan; Heb je nog een ander leven naast je kind en hoe is het met je lichaam afgelopen en wat heb je ervoor moeten doen/wat heb je niet gedaan?
THANX JUFFIE
ik ben 26 en stiekem begint er het één en ander te prikkelen.
Het moeder zijn lijkt me geweldig, alleen....
de meeste zwangere vrouwen worden met 6 maanden zo onmogelijk rond. Na de bevalling kampen de meeste met overgewicht en kunnen alleen maar over de baby kletsen. Het lijkt wel of dat ze zijn vrouw meer zijn maar alleen maar moeder.
Ik vraag me af hoe het bij jullie is gegaan; Heb je nog een ander leven naast je kind en hoe is het met je lichaam afgelopen en wat heb je ervoor moeten doen/wat heb je niet gedaan?
THANX JUFFIE
Een zoon!
woensdag 30 mei 2007 om 08:26
Hoi!
Ik ben 28 en bij mij is het prikkelen overgeslagen tot een regelrechte vonk. Ik loop nu met een prachtige buik van ruim 5 maanden rond. Ik ben 4 kilo aangekomen en het lijkt alsof het precis op mijn buik van voren zit. Als je me van de achter kan ziet, zie je niet dat ik zwanger ben. Krijg regelmatig complimentjes over hoe ik eruit zie, zelfs van mannen. Ik kleed me leuk en vlot en zorg dat ik e rnog steeds verzorgd uit zie. Iets wat ik ook niet zou willen is al die vele kilo's overgeicht die na de bevalling jaaaaren blijven plakken en dat mijn leven alleen maar bestaat uit kind, kind en nog eens kind. Voor diegene die dit prima vinden: dat is ook prima! Voor mij zou het niet goed zijn.
Allereerst ben je er gewoon zelf bij; waar een wil is is een weg. Wil je niet alleen 24 per dag als moeder gezien en geleefd worden, dan zorg je daar ook voor. Wil je niet jaaaaaaren met kilos rond lopen; dan moet je gaan bewegen.
In mijn sirtuatie heb ik ook een aantal voordelen:
Ik heb een partner die net zo veel zorg en verantwoordelijkheid op zich neemt t.a.v. de baby als ik dat zou doen. Hij zou trouwens met alle liefde fulltime vader worden.
Ten tweede blijf ik wel werken, welliswaar minder, maar toch nog 3 dagen. Op mijn werk ben ik Oxo, en geen mama. Dat scheelt ook alweer.
Ten derde ben ik helemaal verzot op sporten. Het zal met de kleine vooral in het begin wel minder zijn en blijven, maar ik zal hoe dan ook minimaal eens per week sporten.
Kortom in hoevrre je terecht komt in je eigen "schrikbeeld" ben je zelf bij. Mocht je toch tonnetje rond worden en alleeeeen maar over je kind praten, en je vindt het achteraf niet eens erg.... nou prima toch! Misschien wil ik straks als de kleine er is ook niets liever! Wat dat betreft is het lastig te voorspellen.
Ik ben 28 en bij mij is het prikkelen overgeslagen tot een regelrechte vonk. Ik loop nu met een prachtige buik van ruim 5 maanden rond. Ik ben 4 kilo aangekomen en het lijkt alsof het precis op mijn buik van voren zit. Als je me van de achter kan ziet, zie je niet dat ik zwanger ben. Krijg regelmatig complimentjes over hoe ik eruit zie, zelfs van mannen. Ik kleed me leuk en vlot en zorg dat ik e rnog steeds verzorgd uit zie. Iets wat ik ook niet zou willen is al die vele kilo's overgeicht die na de bevalling jaaaaren blijven plakken en dat mijn leven alleen maar bestaat uit kind, kind en nog eens kind. Voor diegene die dit prima vinden: dat is ook prima! Voor mij zou het niet goed zijn.
Allereerst ben je er gewoon zelf bij; waar een wil is is een weg. Wil je niet alleen 24 per dag als moeder gezien en geleefd worden, dan zorg je daar ook voor. Wil je niet jaaaaaaren met kilos rond lopen; dan moet je gaan bewegen.
In mijn sirtuatie heb ik ook een aantal voordelen:
Ik heb een partner die net zo veel zorg en verantwoordelijkheid op zich neemt t.a.v. de baby als ik dat zou doen. Hij zou trouwens met alle liefde fulltime vader worden.
Ten tweede blijf ik wel werken, welliswaar minder, maar toch nog 3 dagen. Op mijn werk ben ik Oxo, en geen mama. Dat scheelt ook alweer.
Ten derde ben ik helemaal verzot op sporten. Het zal met de kleine vooral in het begin wel minder zijn en blijven, maar ik zal hoe dan ook minimaal eens per week sporten.
Kortom in hoevrre je terecht komt in je eigen "schrikbeeld" ben je zelf bij. Mocht je toch tonnetje rond worden en alleeeeen maar over je kind praten, en je vindt het achteraf niet eens erg.... nou prima toch! Misschien wil ik straks als de kleine er is ook niets liever! Wat dat betreft is het lastig te voorspellen.
woensdag 30 mei 2007 om 09:11
Goeiemorgen,
Ik vind je twijfels best herkenbaar, maar wat de vorige forummer ook al schreef; je bent er natuurlijk wel zelf bij.
Ik ben inmiddels 29 en was 26 toen ik mijn dochtertje kreeg. Ben nu zwanger van de tweede. Bij de eerste twijfelde ik over dezelfde dingen, maar het is allemaal 1000% meegevallen.
* Ik praat afhankelijk van mijn gesprekspartner veel of niet zo veel over mijn dochtertje. Als diegene zelf kinderen heeft is het erg leuk om lekker te kletsen over alle geweldige dingen die een kindje met zich meebrengt. Had ik dus ook niet verwacht, maar het is heerlijk om over haar te praten en ervaringen uit te wisselen. Met vriendinnen die geen kinderen hebben, heb ik het vooral over andere dingen. Ik heb immers ook nog een heel leven naast mijn schatje.
Het is dus precies wat je er zelf van maakt. Ik kan mij de tijd nog steeds voorstellen dat ik niets met kinderen had en ook niet op allemaal kinderverhalen zat te wachten.
Mijn man en ik doen ook regelmatig dingen samen, zonder kinderen. Je kan het zo makkelijk en moeilijk maken als je zelf wilt (wat dat betreft dan)
* Ik was tijdens zwangerschap veel aangekomen (23 kilo) terwijl ik normaal erg slank ben. Ik vond dat wel vervelend maar gelukkig was het na een weekje allemaal weer weg. Mijn lichaam is volledig ongeschonden uit de strijd gekomen, net of ik nooit zwanger ben geweest. Ik sport trouwens wel (een klein beetje) en eet best wel gezond.
Kortom, allemaal dingen die van te voren moeilijk leken maar achteraf erg meevielen. In ieder geval geen redenen om niet aan kindjes te beginnen!
Succes!!
Ik vind je twijfels best herkenbaar, maar wat de vorige forummer ook al schreef; je bent er natuurlijk wel zelf bij.
Ik ben inmiddels 29 en was 26 toen ik mijn dochtertje kreeg. Ben nu zwanger van de tweede. Bij de eerste twijfelde ik over dezelfde dingen, maar het is allemaal 1000% meegevallen.
* Ik praat afhankelijk van mijn gesprekspartner veel of niet zo veel over mijn dochtertje. Als diegene zelf kinderen heeft is het erg leuk om lekker te kletsen over alle geweldige dingen die een kindje met zich meebrengt. Had ik dus ook niet verwacht, maar het is heerlijk om over haar te praten en ervaringen uit te wisselen. Met vriendinnen die geen kinderen hebben, heb ik het vooral over andere dingen. Ik heb immers ook nog een heel leven naast mijn schatje.
Het is dus precies wat je er zelf van maakt. Ik kan mij de tijd nog steeds voorstellen dat ik niets met kinderen had en ook niet op allemaal kinderverhalen zat te wachten.
Mijn man en ik doen ook regelmatig dingen samen, zonder kinderen. Je kan het zo makkelijk en moeilijk maken als je zelf wilt (wat dat betreft dan)
* Ik was tijdens zwangerschap veel aangekomen (23 kilo) terwijl ik normaal erg slank ben. Ik vond dat wel vervelend maar gelukkig was het na een weekje allemaal weer weg. Mijn lichaam is volledig ongeschonden uit de strijd gekomen, net of ik nooit zwanger ben geweest. Ik sport trouwens wel (een klein beetje) en eet best wel gezond.
Kortom, allemaal dingen die van te voren moeilijk leken maar achteraf erg meevielen. In ieder geval geen redenen om niet aan kindjes te beginnen!
Succes!!
woensdag 30 mei 2007 om 09:16
Ik zou zeggen: Wees gewoon altijd jezelf. Als jij het heel vervelend vindt om alleen maar over je (toekomstige) kind te kunnen praten en een klein wereldje te hebben, dan gebeurt dat toch ook niet? En qua gewicht e.d. ben je er ook zelf bij. Zitten die kilo's je dwars, dan let je op je voeding en beweging.
woensdag 30 mei 2007 om 09:28
wat iedereen al zegt: je bent er zelf bij! (en ik durf best wel te voorspellen dat ook jij t leuk gaat vinden om over je kindje te praten want dat is nou eenmaal leuk en dat kan je je vooraf niet voorstellen :P) En die kilo's.....tja....ik erger me altijd wel een beetje aan de reactie's 'ook dat heb je zelf in de hand'. helaas geldt ook dat niet voor iedereen, en op mij komt dat dus altijd een beetje over (maar dat kan ook in mijn hoofd zijn) of je alleen maar veel aankomt als je jezelf laat gaan en (te) veel eet en niet meer beweegt ofzo......Helaas komt de een nou eenmaal meer en/of makkelijker aan als de ander en dat zelfde geldt voor t afvallen......(degene die die kilos dus niet binnen een week kwijt is is niet per definitie de luie, niet gemotiveerde, uitgezakte alleen over de koters pratende moeder)
Kortom - die dingen zijn moeilijk te voorspellen maar ik ben met mijn voorgangers eens dat je wel zelf in de hand hebt wat voor leven je naast de kinderen hebt en of je de kilos laat voor wat ze zijn of je best gaat doen ze eraf te krijgen.....Vooraf is t allemaal zo moeilijk in te schatten maar als je hier een beetje rondleest zie je als snel dat t (haast) iedereen enorm meevalt!
Achm, als je graag een kindje wilt zou ik me niet druk maken om die paar maandjes rond zijn (waar je mss straks ook nog wel reuze trotst op bent) maar even iets verder vooruit kijken :D
Kortom - die dingen zijn moeilijk te voorspellen maar ik ben met mijn voorgangers eens dat je wel zelf in de hand hebt wat voor leven je naast de kinderen hebt en of je de kilos laat voor wat ze zijn of je best gaat doen ze eraf te krijgen.....Vooraf is t allemaal zo moeilijk in te schatten maar als je hier een beetje rondleest zie je als snel dat t (haast) iedereen enorm meevalt!
Achm, als je graag een kindje wilt zou ik me niet druk maken om die paar maandjes rond zijn (waar je mss straks ook nog wel reuze trotst op bent) maar even iets verder vooruit kijken :D
woensdag 30 mei 2007 om 09:42
En toch valt het wel mee in de practijk met die vooroordelen. Ja, uitzonderingen heb je altijd. Maar om mij heen geen uitgezakte, zwaarlijvige mama's, die over niets anders dan waspoeier, potjesvoeding, tepelkloven en naweeen kunnen lullen hoor. Maar normale ontwikkelde vrouwen, met een normaal lichaam en een normaal sociaal leven.
Nu moet je niet denken dat er niets veranderd. Want dat doet het wél, en dat wil je dan ook, daar kies je ook voor. Anders moet je niet aan kinderen beginnen. Maar in hoeverre het veranderd, en je lichaam idem. Daar ben je toch redelijk vaak zelf bij.
Ik was 20 toen mijn oudste dochter geboren werd, ze is nu bijna 10 en ik ben 30. Daarna kwamen er nog 2 kindjes. En ik heb tijdens mijn kinderen, nog gestudeerd, gewoon gewerkt, met vriendinnen weg, uitgaan, het kan allemaal prima. Je moet het alleen wél meer plannen. En soms is dat balen, maar dat is nu eenmaal de conceqwentie.
En je lijf....ach....je bent er voor een deel zelf bij. Een kind is mijns inziens nooit een excuus om een uitgezakte dikke moeke te worden. Dus ga lekker sporten en denk om je eten. Je lichaam is dan prima in staat zichzelf te herstellen. Ik heb 3 kinderen gedragen en gebaard, kwam elke keer rond de 30 kilo aan, maar ben nu dunner dan voor ik aan kinderen begon. Ik heb maat 34 en weeg 51 kilo en ben bijna 1m70. Dus het is pertinent onwaar dat je van kinderen krijgen dik wordt. Maar het is wél waar, dat je er wat voor moet doen. Maar dat geld overal voor. Ongelimiteerd eten is voor niemand goed...
En je hebt eveneens zelf in de hand of je enkel ove poepluiers kletst, of over andere 'maatschappelijke'onderwerpen. Prioriteiten.
En wat is er trouwens mis met praten of je kinderen? Ik ben gek op mijn kinderen en heb het er graag over. Dus?
Suc6 met je keuze
X
Nu moet je niet denken dat er niets veranderd. Want dat doet het wél, en dat wil je dan ook, daar kies je ook voor. Anders moet je niet aan kinderen beginnen. Maar in hoeverre het veranderd, en je lichaam idem. Daar ben je toch redelijk vaak zelf bij.
Ik was 20 toen mijn oudste dochter geboren werd, ze is nu bijna 10 en ik ben 30. Daarna kwamen er nog 2 kindjes. En ik heb tijdens mijn kinderen, nog gestudeerd, gewoon gewerkt, met vriendinnen weg, uitgaan, het kan allemaal prima. Je moet het alleen wél meer plannen. En soms is dat balen, maar dat is nu eenmaal de conceqwentie.
En je lijf....ach....je bent er voor een deel zelf bij. Een kind is mijns inziens nooit een excuus om een uitgezakte dikke moeke te worden. Dus ga lekker sporten en denk om je eten. Je lichaam is dan prima in staat zichzelf te herstellen. Ik heb 3 kinderen gedragen en gebaard, kwam elke keer rond de 30 kilo aan, maar ben nu dunner dan voor ik aan kinderen begon. Ik heb maat 34 en weeg 51 kilo en ben bijna 1m70. Dus het is pertinent onwaar dat je van kinderen krijgen dik wordt. Maar het is wél waar, dat je er wat voor moet doen. Maar dat geld overal voor. Ongelimiteerd eten is voor niemand goed...
En je hebt eveneens zelf in de hand of je enkel ove poepluiers kletst, of over andere 'maatschappelijke'onderwerpen. Prioriteiten.
En wat is er trouwens mis met praten of je kinderen? Ik ben gek op mijn kinderen en heb het er graag over. Dus?
Suc6 met je keuze
X
woensdag 30 mei 2007 om 09:45
Als je al dikker blijft na je zwangerschappen, kan een ontregelde schildklier heel goed de boosdoener zijn. Veel vrouwen kampen daar mee zonder dat ze het weten. En het is bekend dat een zwangerschap een trigger voor een schidlklier probleem kúnnen zijn. Ik zeg: Altijd laten onderzoeken als je blijft zitten met al je exra kilo's, terwijl je er wél wat aan doet!
En ik bedoel dit niet lullig. Want ik weet maar al te goed, wat aanleg, en lichaamsbouw kunnen doen. Met een normaal postuur bedoel ik dan ook echt mezelf niet. Ik weet heus wel dat ik mager ben, en dat de meeste vrouwen, met én zonder kinderen, geen maatje 34 hebben, maar eerder maat 40 of 42. PRIMA! Zou ik zo zeggen!
*;
En ik bedoel dit niet lullig. Want ik weet maar al te goed, wat aanleg, en lichaamsbouw kunnen doen. Met een normaal postuur bedoel ik dan ook echt mezelf niet. Ik weet heus wel dat ik mager ben, en dat de meeste vrouwen, met én zonder kinderen, geen maatje 34 hebben, maar eerder maat 40 of 42. PRIMA! Zou ik zo zeggen!
*;
woensdag 30 mei 2007 om 09:56
Mijn reactie '' viel'' een beetje lullig zo vlak na de jouwe want t was geen reactie op jouw reactie maar meer een algemene.....
Ben dit overigens wel helemaal met je eens hoor...:D Tuurlijk moet je er zelf wat voor doen om eea in model te houden/krijgen en niet zeiken met de beruchte gevulde koek in de hand, alleen wordt t soms omgedraaid en dan komt t er op neer dat je niet voldoende moeite doet als t niet snel genoeg gaat en dat stoort me altijd....(lullig voor de meiden die heel veel moeite moeten doen omdat t nou eenmaal niet zo vanzelf gaat als bij een ander)
woensdag 30 mei 2007 om 10:06
woensdag 30 mei 2007 om 10:12
hahaha dat ervaar ik (na 7 maanden ''pas'') als een voordeel, zo ben je je niet voor de volle 100% bewust van t feit dat slapen er niet meer bij is :P;)Aan terug op gewicht komen en je sociale leven weer op orde te krijgen kun je inderdaad zelf veel doen. Mijn hoofd wordt na een jaar ernstig slaaptekort nooit meer hetzelfde. Daar moet echt een bezoek aan de plastisch chirurg aan te pas komen!
Nee hoor, TO dit is zwaar aangedikt.....ook hierover zijn alle clichees wederom waar....tuurlijk is t begin vermoeiend en de gebroken nachten zwaar maar ook daar wen je aan (écht) en als je dat bekkie ziet lachen smorgens is t ook echt allemaal weer goed ( en ik hard als hardste gelachen als iemand me 2 jaar geleden had verteld dat ik dit nu zo zou tikken)
woensdag 30 mei 2007 om 11:10
Dames,
thanks voor jullie reacties. Ik ben altijd 65 kg bij 1.72 m. Een normaal postuur. Ik was nu wel aangekomen , ineens 69 maar vanmorgen gelukkig alweer 67. Ik ben dus 25 geweest en volgens mij gaat je lichaam dan veranderen. Ik wil er goed uitzien voor de baby en dan ook graag na de baby. Ik weet ook dat ik soms het dicipline mis van sporten, maar bij te dik zijn is dat er wel.
Verder vroeg ik mij af hoe jullie buik er nu uitziet? Hebben jullie straie en is het slapper....Kun je dit weer goed krijgen?
Mijn schikbeeld is beduidend kleiner geworden!
THANKS:)
thanks voor jullie reacties. Ik ben altijd 65 kg bij 1.72 m. Een normaal postuur. Ik was nu wel aangekomen , ineens 69 maar vanmorgen gelukkig alweer 67. Ik ben dus 25 geweest en volgens mij gaat je lichaam dan veranderen. Ik wil er goed uitzien voor de baby en dan ook graag na de baby. Ik weet ook dat ik soms het dicipline mis van sporten, maar bij te dik zijn is dat er wel.
Verder vroeg ik mij af hoe jullie buik er nu uitziet? Hebben jullie straie en is het slapper....Kun je dit weer goed krijgen?
Mijn schikbeeld is beduidend kleiner geworden!
THANKS:)
Een zoon!
woensdag 30 mei 2007 om 11:17
Ben 24, moeder van 2 zoons (2,5 jaar en 7 weken). Ik studeer en werk, net als mijn man.
Ik was na de bevalling meteen alle kilo's kwijt en paste na een week weer in mijn oude broeken en een week later kon ik alles weer, fietsen, seksen etc. Ik praat alleen over mijn kinderen met mensen die zelf ook kinderen hebben, of vrienden moet er zelf naar vragen. Ik verzorg mezelf, heb geen kort haar en heb een superrelatie met mijn man, we hebben veel lol samen, vanavond gaan we lekker naar de sauna en we gaan regelmatig uit eten etc.
Ik zie het meeste van mijn verhaal ook bij vriendinnen en collega's terug. Het enige wat mij altijd verbaast (zelfs zorgen baart!), is dat vrouwen hun man volkomen vergeten. Geen seks, geen leuke dingen doen etc. Terwijl 1 van de mooiste dingen die je je kinderen kunt bieden, mijns inziens een goede relatie met je partner is.
Ik was na de bevalling meteen alle kilo's kwijt en paste na een week weer in mijn oude broeken en een week later kon ik alles weer, fietsen, seksen etc. Ik praat alleen over mijn kinderen met mensen die zelf ook kinderen hebben, of vrienden moet er zelf naar vragen. Ik verzorg mezelf, heb geen kort haar en heb een superrelatie met mijn man, we hebben veel lol samen, vanavond gaan we lekker naar de sauna en we gaan regelmatig uit eten etc.
Ik zie het meeste van mijn verhaal ook bij vriendinnen en collega's terug. Het enige wat mij altijd verbaast (zelfs zorgen baart!), is dat vrouwen hun man volkomen vergeten. Geen seks, geen leuke dingen doen etc. Terwijl 1 van de mooiste dingen die je je kinderen kunt bieden, mijns inziens een goede relatie met je partner is.
woensdag 30 mei 2007 om 11:29
Maak je niet te druk joh
Je lichaam zal veranderen, zonder twijfel maar dat hoeft niet persé slechter te zijn. Mijn buik hangt niet want er valt niets te hangen, hij is wat zachter geworden, meer niet en dat vind ik na 5 zwangerschappen ook niet meer dan normaal. Ik ben er super trots op dat mijn lichaam zoiets moois als mijn kinderen heeft weten te produceren dus de "restjes" die het vertoond draag ik dan ook met trots
helemaal mee eens! lees hier eens rond op t forum en dan kom je heel vveel ellende tegen, dan realiseer je je dat je blij en gezegend bent als het je gegeven is een gezond kindje te krijgen - met of zonder randje spek als herrinering! Ik was trouwens 15 kilo aangekomen, (zonder striae) en merk nu dat alles weer in model aan t trekken is....dus geen hangbuik maar wel zachter vlees. (heb t idee dat t ook gewoon even duurt voor de spieren weer tevoorschijn komen, tijdens mijn zwangerschap sloeg mijn lichaam op de vreemste plekken vet op namelijk.
Misschien bedoel je t allemaal niet zo hoor maar ik vind wel dat je veel bezig bent met je lijf (vooral lijn) na een zwangerschap en ik denk dat je keuze voor wel of geen kinderen daar zéker niet door ''bepaald'' moet worden. Lijkt mij van t minste belang voor de lange termijn-toekomst namelijk.........
woensdag 30 mei 2007 om 11:31
Striae kun je niet voorkomen en gaat nooit meer weg. En hoe ik ook van mijn lijf kan balen (bekkeninstabiliteit, te dik mt 44-46, niet sportief etc) die striae vind ik geen probleem. Ik kan er niets aan doen, het is alleen maar 'bewijs' dat ik twee prachtige zonen op de wereld heb gezet, en daar ben ik trots op!
(of je striae krijgt is afhankelijk van aanleg en leeftijd: hoe jonger, hoe groter de kans op striae)
(of je striae krijgt is afhankelijk van aanleg en leeftijd: hoe jonger, hoe groter de kans op striae)
woensdag 30 mei 2007 om 11:32
Dat gewicht hangt toch echt helemaal van jezelf af, en wat je zelf in je mond stopt. Hoe je figuur eruitziet nadien, hangt ook een beetje van je genen af. Dus of je striae krijgt etc. Als je 'slechte' genen hebt, kun je smeren tot je een ons weegt en onder zitten, heb je mazzel dan heb je er niet 1.
Over het over de baby praten. Dat doet IEDERE nieuwbakken moeder. Dat komt voornamelijk door de hormonen. De eerste periode ontkom je er niet aan (ik kan erover meepraten, ik was ook anti). Na een tijdje wordt alles wel weer normaal, en ebt dat gevoel een beetje weg.
Over het over de baby praten. Dat doet IEDERE nieuwbakken moeder. Dat komt voornamelijk door de hormonen. De eerste periode ontkom je er niet aan (ik kan erover meepraten, ik was ook anti). Na een tijdje wordt alles wel weer normaal, en ebt dat gevoel een beetje weg.
woensdag 30 mei 2007 om 11:55
Ik zie het meeste van mijn verhaal ook bij vriendinnen en collega's terug. Het enige wat mij altijd verbaast (zelfs zorgen baart!), is dat vrouwen hun man volkomen vergeten. Geen seks, geen leuke dingen doen etc. Terwijl 1 van de mooiste dingen die je je kinderen kunt bieden, mijns inziens een goede relatie met je partner is.
Dit is denk ik iets om je meer zorgen over te maken dan gewicht ofzo, TO (sorrie, ben je naam kwijt..) Aan je gewicht en wat je doet en zegt kun je best wel iets doen, maar wat er echt insluipt is dat je na een dag knuffelen en
verzorgen enzo, soms echt geen zin meer hebt in nog meer knuffelen en aandacht besteden aan een ander. Ik heb een hele goede relatie met mijn partner maar betrap me er soms op dat we veel te weinig moeite voor elkaar doen en alleen maar uitgeteld op de bank hangen. Dan gaan we altijd met grote spoed weer leuke dingen doen, maar wat ik al zei, dat is iets wat er bij mij echt insluipt... En iets wat ik wel jammer vind. Ik ben het echt volkomen met Sosofie eens wat betreft haar laatste opmerking!
Dit is denk ik iets om je meer zorgen over te maken dan gewicht ofzo, TO (sorrie, ben je naam kwijt..) Aan je gewicht en wat je doet en zegt kun je best wel iets doen, maar wat er echt insluipt is dat je na een dag knuffelen en
verzorgen enzo, soms echt geen zin meer hebt in nog meer knuffelen en aandacht besteden aan een ander. Ik heb een hele goede relatie met mijn partner maar betrap me er soms op dat we veel te weinig moeite voor elkaar doen en alleen maar uitgeteld op de bank hangen. Dan gaan we altijd met grote spoed weer leuke dingen doen, maar wat ik al zei, dat is iets wat er bij mij echt insluipt... En iets wat ik wel jammer vind. Ik ben het echt volkomen met Sosofie eens wat betreft haar laatste opmerking!
woensdag 30 mei 2007 om 12:06
In aanvulling op wat in voorgaande postings duidelijk verwoord is heb ik nog 1 kanttekening. Het is mij tegengevallen dat wij toch in ons sociale leven een stapje terug moesten doen. We hebben hier het nadeel dat we grotendeels uit dezelfde vriendengroep komen. En het komt regelmatig voor dat of mijn man of ik thuis blijft van een feestje omdat we onze dochter niet nog meer met een oppas willen opzadelen. Ik ga ervan uit dat het voortkomt uit een irreëele inschatting van onze kant. In praktijk zijn we er echter snel aan gewend geraakt. En onze vrienden? Die wennen er langzaam aan dat we af en toe een kleine meid meenemen. ;)
woensdag 30 mei 2007 om 12:07
Ik ben het er helemaal mee eens dat het voor het grootste deel toch echt aan jezelf ligt, niet zozeer hoe je eruit ziet als je zwanger bent, de een is mooi rond van voren, slank van achteren en straalt, ik kwam helaas 24 kilo aan en was niet bepaald blij met mijn dikke kop en fledderhaar ;). Na de bevalling heb ik heul niet gelet op afvallen ofzo, was wel drukker met andere dingen,en ik heb me nog nooit druk gemaakt om mijn gewicht, ben altijd gewoon slank zonder moeite, maar ja, was ook nooit 24 kilo aangekomen, haha.
Nu, zoon is 1.5, heb ik mijn leven, vind ik zelf heel aardig op orde alweer een hele tijd. Heb weer een teruggevonden sociaal leven, ben weer compleet op gewicht, zelfs minder dan dat (dat krijg je van een Groot Zwaar Kind Dat Van Wandelen Houdt ;)), en NU hoor ik vaak van mensen om me heen: ooh jij bent ook slank, je hebt notabene een kind. En: jij kan ook gewoon nog de kroeg in, ook al heb je een kind. En: Je ziet er goed uit hoor, voor een moeder (:?). Maar hàllo, dat heeft dus wel even geduurt, ik ben er nu ook blij mee, maar het is helemaal niet vanzelfsprekend vind ik, ik heb er zelf moeite voor moeten doen en toen ik net bevallen was heb ik het eerste half jaar vooral voorzichtig moeten aanhoren, dat ik wel wat dikker was, dat ik 'ook niet meer veel in de kroeg kwam' etc.
Mensen zien je kennelijk grager (grager?) als je weer leuk,hip en going bent, en als je dat zelf ook wilt, moet je daar wel wat voor doen.
Brr, wat hang ik een stom en lang verhaal op, ik weet al niet eens meer wat ik nu precies wilde zeggen ;). Anyway, Juffertje, het zal met jou toch ook zeker goed komen hoor! Succes ermee!
Nu, zoon is 1.5, heb ik mijn leven, vind ik zelf heel aardig op orde alweer een hele tijd. Heb weer een teruggevonden sociaal leven, ben weer compleet op gewicht, zelfs minder dan dat (dat krijg je van een Groot Zwaar Kind Dat Van Wandelen Houdt ;)), en NU hoor ik vaak van mensen om me heen: ooh jij bent ook slank, je hebt notabene een kind. En: jij kan ook gewoon nog de kroeg in, ook al heb je een kind. En: Je ziet er goed uit hoor, voor een moeder (:?). Maar hàllo, dat heeft dus wel even geduurt, ik ben er nu ook blij mee, maar het is helemaal niet vanzelfsprekend vind ik, ik heb er zelf moeite voor moeten doen en toen ik net bevallen was heb ik het eerste half jaar vooral voorzichtig moeten aanhoren, dat ik wel wat dikker was, dat ik 'ook niet meer veel in de kroeg kwam' etc.
Mensen zien je kennelijk grager (grager?) als je weer leuk,hip en going bent, en als je dat zelf ook wilt, moet je daar wel wat voor doen.
Brr, wat hang ik een stom en lang verhaal op, ik weet al niet eens meer wat ik nu precies wilde zeggen ;). Anyway, Juffertje, het zal met jou toch ook zeker goed komen hoor! Succes ermee!
woensdag 30 mei 2007 om 12:11
Oh ja, dat zeker. Wij gaan ook niet meer vaak samen ergens heen, niet naar feestjes in ieder geval. Of we moeten het weten vantevoren en vragen of zoon kan logeren, maar dat doen we gemiddeld maar eens per maand, omdat het voor mijn ouders anders teveel is. Maar ach, dat vind ik allemaal wel okee. Man en ik 'hebben' ieder 2 dagen, een doordeweeks en een in het weekend, voor eigen dingen en de kroeg bijvoorbeeld. In onze vriendengroep zijn wij verreweg de eersten en enigen met een kind en dat behoeft dus wat aanpassing. Ha, wat zal ik grinniken, als wij over een paar jaar heeeeerlijk rustig met oudere kinderen op terras zitten en de rest dàn pas loopt te emmeren met babies en flesjes en slaapjes ;)
