Kinderen
alle pijlers
Echo bij 10 weken: hartje klopt niet...
vrijdag 1 juni 2007 om 08:11
Lieve dames
Ik ben op zoek naar wat lotgenoten hier.
Ik heb gisteren, bij bijna 10 weken zwangerschap (de eerste keer), een echo gehad. Helaas was het niet goed: Het hartje van het kindje klopt
niet (meer) en ik ga dus een miskraam krijgen.
We kregen de echo in een echocentrum en de verloskundige die het deed zag uitwendig heel weinig dus ging ze inwendig kijken. Mijn darmen lagen er een beetje voor dus duurde het erg lang voor ze wat zag. Maar helaas, wat ze zag was niet goed... maar omdat ze het zo slecht zag, heeft ze ons meteen naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo met betere apparatuur. In het ziekenhuis konden we gelukkig meteen terecht en daar zagen we veel meer: een piepklein kindje (2 cm) dat helaas al een week geleden gestopt was met groeien en zonder kloppend hartje. Ik heb er een foto van meegekregen, wel fijn om te bewaren denk ik.
Waarschijnlijk komt de miskraam binnenkort vanzelf wel op gang en zo
niet dan moeten ze een curretage doen. Maar eerst wil ik afwachten,
dat vind ik prettiger.
We zijn uiteraard erg geschrokken en verdrietig, ik was er ook redelijk van overtuigd dat het goed zat... mijn intuitie heeft me dus in de steek gelaten
Heeft iemand hier iets soortgelijks meegemaakt? Wat gebeurde er na de echo? Kwam de miskraam vanzelf op gang of heb je een curretage gehad? Ik hoor graag ervaringen!
Ik ben op zoek naar wat lotgenoten hier.
Ik heb gisteren, bij bijna 10 weken zwangerschap (de eerste keer), een echo gehad. Helaas was het niet goed: Het hartje van het kindje klopt
niet (meer) en ik ga dus een miskraam krijgen.
We kregen de echo in een echocentrum en de verloskundige die het deed zag uitwendig heel weinig dus ging ze inwendig kijken. Mijn darmen lagen er een beetje voor dus duurde het erg lang voor ze wat zag. Maar helaas, wat ze zag was niet goed... maar omdat ze het zo slecht zag, heeft ze ons meteen naar het ziekenhuis gestuurd voor een echo met betere apparatuur. In het ziekenhuis konden we gelukkig meteen terecht en daar zagen we veel meer: een piepklein kindje (2 cm) dat helaas al een week geleden gestopt was met groeien en zonder kloppend hartje. Ik heb er een foto van meegekregen, wel fijn om te bewaren denk ik.
Waarschijnlijk komt de miskraam binnenkort vanzelf wel op gang en zo
niet dan moeten ze een curretage doen. Maar eerst wil ik afwachten,
dat vind ik prettiger.
We zijn uiteraard erg geschrokken en verdrietig, ik was er ook redelijk van overtuigd dat het goed zat... mijn intuitie heeft me dus in de steek gelaten
Heeft iemand hier iets soortgelijks meegemaakt? Wat gebeurde er na de echo? Kwam de miskraam vanzelf op gang of heb je een curretage gehad? Ik hoor graag ervaringen!
vrijdag 1 juni 2007 om 08:39
Lieve Elska,
Dit is schrikken, en een hele nare ervaring.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt vorig jaar augustus. Wij gingen voor controle, en toen zagen we op de echo dat het hartje heel traag klopte. Ik was toen ruim 9 weken zwanger. We kregen de mededeling dat we 95% kans hadden dat dit zou eindigen in een miskraam. Totaal in shock liepen we de echokamer weer uit. Ik had het niet verwacht. had ook niks gevoeld wat op iets "fouts" zou duiden.
Twee dagen later bleek ons kindje dan toch te zijn overleden, op de dag van de echo zelf. Heel verdrietig.
Er werd me verteld dat de miskraam, de afstoting zelf, wel een maand op zich kon latenh wachten, omdat de hormonen en alles nog een maand door-regeert en dan pas signalen krijgt dat het kindje niet meer leeft. (dat zal ook wel verschillen per persoon, maar globaal rekent men kennelijk op deze termijnen).
Ik vond dat zelf nogal lang, en twijfelde of ik zo lang wilde wachten, met name ook omdat twee weken later mijn zoon (eerste kind) een jaar zou worden.
Uiteindelijk heb ik voor curretage gekozen. Ik kon dus ook miskraam afwachten, of met tebletten opwekken,. Dat wilde ik ook niet, vond het een naar idee om tabletten in me te krijgen. Nou ja, dat verschilt per persoon, dit was mijn keuze.
De curretage was een week later (normaal wachten ze iets langer, zodat je de ruimte krijgt om aan het idee te wennen dat je kindje niet meer leeft en afscheid kunt nemen, bij mij ging het toch iets sneller omdat ik graag wilde dat het voorbij zou zijn op mijn zoon zijn eerste verjaardag, een week daarna). Het viel me enorm mee, iedereen was ontzettend vriendelijk.
Ik heb heel bewust erom gevraagd het kindje mee te krijgen na de curretage. Dat kostte at moeite en overredingskracht, omdat artsen bang zijn dat je de vrucht gaat zitten bekijken nadien. Bij een curretage komt het kindje er eigenlijk nooit in een keer gaaf uit, maar stukje bij beetje (sorry, ik kan het niet anders omschrijven, het klinkt niet fijn, ik weet het) . Men ging akkoord (het is ook je recht hoor!!) en ik kreeg het mee in een dichtgetaped potje met sterk water.
het kindje hebben we de volgende dag begraven mij mijn moeders graf, en er een vlinderstruik op gepland. Dat was voor mij een hele mooie en goede afronding. ook heb ik een kaartje geschreven aan het kindje (voor mijn gevoel was het een meisje), en dat bewaar ik in een mooi doosje, samen met de echo's. Ik denk er nog regelmatig aan, en kijk soms in het doosje. Huil soms ook nog lekker erom, en ze voelt alsof het een volwaardig kind in ons gezin was/is.
Inmiddels ben ik alweer 5 maanden zwanger. Nu gaat het wel goed.
Voel je alsjeblieft niet in de steek gelaten door je intuitie. je kon niks anders weten nog, je lichaam reageert nog alsof het zwanger is, en het signaal moet dus nog doorkomen.
Neem je tijd, ook qua werk (ik ben drie weken thuisgebleven) en verplicht jezelf tot niets, doe het op jouw manier, jouw gevoel. Het is nogal wat!
Ik leef met je mee, en vind het verdrietig dat je eerste zwangerschap zo afloopt. Veel sterkte, en liefs,
Kinke
Dit is schrikken, en een hele nare ervaring.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt vorig jaar augustus. Wij gingen voor controle, en toen zagen we op de echo dat het hartje heel traag klopte. Ik was toen ruim 9 weken zwanger. We kregen de mededeling dat we 95% kans hadden dat dit zou eindigen in een miskraam. Totaal in shock liepen we de echokamer weer uit. Ik had het niet verwacht. had ook niks gevoeld wat op iets "fouts" zou duiden.
Twee dagen later bleek ons kindje dan toch te zijn overleden, op de dag van de echo zelf. Heel verdrietig.
Er werd me verteld dat de miskraam, de afstoting zelf, wel een maand op zich kon latenh wachten, omdat de hormonen en alles nog een maand door-regeert en dan pas signalen krijgt dat het kindje niet meer leeft. (dat zal ook wel verschillen per persoon, maar globaal rekent men kennelijk op deze termijnen).
Ik vond dat zelf nogal lang, en twijfelde of ik zo lang wilde wachten, met name ook omdat twee weken later mijn zoon (eerste kind) een jaar zou worden.
Uiteindelijk heb ik voor curretage gekozen. Ik kon dus ook miskraam afwachten, of met tebletten opwekken,. Dat wilde ik ook niet, vond het een naar idee om tabletten in me te krijgen. Nou ja, dat verschilt per persoon, dit was mijn keuze.
De curretage was een week later (normaal wachten ze iets langer, zodat je de ruimte krijgt om aan het idee te wennen dat je kindje niet meer leeft en afscheid kunt nemen, bij mij ging het toch iets sneller omdat ik graag wilde dat het voorbij zou zijn op mijn zoon zijn eerste verjaardag, een week daarna). Het viel me enorm mee, iedereen was ontzettend vriendelijk.
Ik heb heel bewust erom gevraagd het kindje mee te krijgen na de curretage. Dat kostte at moeite en overredingskracht, omdat artsen bang zijn dat je de vrucht gaat zitten bekijken nadien. Bij een curretage komt het kindje er eigenlijk nooit in een keer gaaf uit, maar stukje bij beetje (sorry, ik kan het niet anders omschrijven, het klinkt niet fijn, ik weet het) . Men ging akkoord (het is ook je recht hoor!!) en ik kreeg het mee in een dichtgetaped potje met sterk water.
het kindje hebben we de volgende dag begraven mij mijn moeders graf, en er een vlinderstruik op gepland. Dat was voor mij een hele mooie en goede afronding. ook heb ik een kaartje geschreven aan het kindje (voor mijn gevoel was het een meisje), en dat bewaar ik in een mooi doosje, samen met de echo's. Ik denk er nog regelmatig aan, en kijk soms in het doosje. Huil soms ook nog lekker erom, en ze voelt alsof het een volwaardig kind in ons gezin was/is.
Inmiddels ben ik alweer 5 maanden zwanger. Nu gaat het wel goed.
Voel je alsjeblieft niet in de steek gelaten door je intuitie. je kon niks anders weten nog, je lichaam reageert nog alsof het zwanger is, en het signaal moet dus nog doorkomen.
Neem je tijd, ook qua werk (ik ben drie weken thuisgebleven) en verplicht jezelf tot niets, doe het op jouw manier, jouw gevoel. Het is nogal wat!
Ik leef met je mee, en vind het verdrietig dat je eerste zwangerschap zo afloopt. Veel sterkte, en liefs,
Kinke
vrijdag 1 juni 2007 om 08:45
Wat verdrietig *; Ik weet hoe je je voelt. 2 jaar geleden heb ik ongeveer hetzelfde gehad. Ik ging vol goede moed de eerste keer naar de verloskundige, geen hartje. 's middags kreeg ik toen al (gering) bloedverlies. Waarschijnlijk is de miskraam bij mij deels op gang gebracht door het wriemelen van de doptone bij de verloskundige, want hij begon echt vlak daarna. Toen heb ik nog een weekend met weeen (zo voelde dat echt) rondgelopen. De vrijdag begonnen, de zondagavond kwam het vruchtje. Ik was toen toch wel blij, want wij zouden die maandag gaan trouwen. En ik had al visioenen van een trouwdag waar ik halsoverkop naar het ziekenhuis moest en zo. maar gelukkig was dat niet het geval.
Maar zoals ik al zei: ik weet hoe je je voelt. Het voelde voor mij heel goed (naar de omstandigheden) om zelf de miskraam te krijgen. Ik hoop voor je dat je dat ook gegund is. Ik zou het echt verschrikkelijk hebben gevonden om een curretage te krijgen. Ik zou dan voelen alsof ik helemaal gefaald had. Sorry voor de dames die wel een curretage moesten/wilden, zo voelde dat voor mij.
Achteraf heel veel verdriet, ook dat komt zeker.
Ik ben nu (eindelijk) weer zwanger en (zover we het kunnen beoordelen) nu gaat alles goed (14 weken).
Heel veel sterkte, het is nu een hele rotperiode. Zorg goed voor jezelf, laat je verwennen. *;
Maar zoals ik al zei: ik weet hoe je je voelt. Het voelde voor mij heel goed (naar de omstandigheden) om zelf de miskraam te krijgen. Ik hoop voor je dat je dat ook gegund is. Ik zou het echt verschrikkelijk hebben gevonden om een curretage te krijgen. Ik zou dan voelen alsof ik helemaal gefaald had. Sorry voor de dames die wel een curretage moesten/wilden, zo voelde dat voor mij.
Achteraf heel veel verdriet, ook dat komt zeker.
Ik ben nu (eindelijk) weer zwanger en (zover we het kunnen beoordelen) nu gaat alles goed (14 weken).
Heel veel sterkte, het is nu een hele rotperiode. Zorg goed voor jezelf, laat je verwennen. *;
vrijdag 1 juni 2007 om 08:49
Allereerst wil ik je veel sterkte wensen! Er zijn heel veel meiden die hetzelfde meemaken of mee hebben gemaakt, dus je gaat hier vast en zeker een boel lotgenoten vinden!
Ik heb in april 2006 een echo gehad bij een zwangerschap van 11,5 week. Bij ons bleek het vruchtje al bij 6 weken te zijn overleden. Ik had overigens ook alle symptomen van een zwangerschap en had dit dan ook niet verwacht! Ik heb destijds ook besloten om nog even af te wachten of de miskraam vanzelf op gang zou komen. Uiteindelijk is dat wel gebeurd, maar het gebeurde helaas in fases. Tijdens de eerste controle bleek nog niet alles verdwenen te zijn. Ik heb toen weer gewacht en weer bloedverlies gehad waarna wederom bleek dat nog niet alles verdwenen was. Uiteindelijk heb ik toch een curretage gehad omdat ik het afwachten emotioneel niet meer trok.
Ik heb het afwachten wel als positief eravren omdat je daardoor de tijd krijgt om het te verwerken en je voor te bereiden op het afscheid. Ik heb destijds ook geschreven op het viva-forum met lotgenoten en dat als zeer positief
Ik heb inmiddels een gezonde dochter (24 maart geboren)
Ik heb in april 2006 een echo gehad bij een zwangerschap van 11,5 week. Bij ons bleek het vruchtje al bij 6 weken te zijn overleden. Ik had overigens ook alle symptomen van een zwangerschap en had dit dan ook niet verwacht! Ik heb destijds ook besloten om nog even af te wachten of de miskraam vanzelf op gang zou komen. Uiteindelijk is dat wel gebeurd, maar het gebeurde helaas in fases. Tijdens de eerste controle bleek nog niet alles verdwenen te zijn. Ik heb toen weer gewacht en weer bloedverlies gehad waarna wederom bleek dat nog niet alles verdwenen was. Uiteindelijk heb ik toch een curretage gehad omdat ik het afwachten emotioneel niet meer trok.
Ik heb het afwachten wel als positief eravren omdat je daardoor de tijd krijgt om het te verwerken en je voor te bereiden op het afscheid. Ik heb destijds ook geschreven op het viva-forum met lotgenoten en dat als zeer positief
Ik heb inmiddels een gezonde dochter (24 maart geboren)
vrijdag 1 juni 2007 om 10:02
Ik heb vorig jaar met 8 weken een echo gehad waaruit bleek dat het niet goed was. Ik had dus een miskraam moeten krijgen maar na 3 weken was ie nog niet op gang gekomen ondanks gering bloedverllies. Mijn ervaring was dat, na 2 dagen mijn ogen uit mijn kop gejankt te hebben, ik het gevoel had dat er iets in mijn lichaam zat wat er niet meer in thuishoorde, dus ik heb uiteindelijk in overleg met de gynaecoloog wel voor een curettage gekozen.
vrijdag 1 juni 2007 om 10:08
Elska, ik heb hetzelfde meegemaakt, met een echo bij 9 weken.
De gynaecoloog zei ook dat de miskraam vanzelf op gang zou komen, dat zou niet langer dan 2 weken gaan duren.
Dezelfde avond is het al op gang gekomen. Schrik niet: ik zat op de wc en kon er niet meer van af, het bloed bleef maar stromen.
Omdat het weekend was, de HA post gebeld en naar het ziekenhuis gereden. Daar ben ik alsnog gecuretteerd.
Eenmaal weer bij uit de narcose, ik had gekozen voor volledige narcose omdat ik niet ''bewust"wilde meemaken dat ze mijn kindje weg haalden, was mijn man niet bij me: het was midden in de nacht.
Wat voelde ik me leeg en verdrietig en eenzaam. Dát zou ik nooit vergeten.
Heel veel sterkte
. Ook voor je vriend/man.
vrijdag 1 juni 2007 om 10:27
Hoi Elska,
Wat een nare ervaring zeg.
Ik wil je veel succes wensen!
Misschien is het een goed idee om voor een eventuele curretage nog een echo te maken om een laatste keer te kijken, zodat je echt 100% zeker weet dat het hartje echt niet klopt, ik ken namelijk iemand bij wie het hartje toch nog bleek te kloppen. Daar hadden ze dus een grove vergissing gemaakt en zij is ondertussen al bevallen van een gezonde dochter.
Ik wil je absoluut geen valse hoop geven en zo'n geval komt natuurlijk bijna niet voor, maar ik wilde je deze ervaring niet onthouden.
Groetjes, Mikje en veel sterkte!
Wat een nare ervaring zeg.
Ik wil je veel succes wensen!
Misschien is het een goed idee om voor een eventuele curretage nog een echo te maken om een laatste keer te kijken, zodat je echt 100% zeker weet dat het hartje echt niet klopt, ik ken namelijk iemand bij wie het hartje toch nog bleek te kloppen. Daar hadden ze dus een grove vergissing gemaakt en zij is ondertussen al bevallen van een gezonde dochter.
Ik wil je absoluut geen valse hoop geven en zo'n geval komt natuurlijk bijna niet voor, maar ik wilde je deze ervaring niet onthouden.
Groetjes, Mikje en veel sterkte!
vrijdag 1 juni 2007 om 10:39
Wat fijn dat er zoveel reacties zijn en dat ik duidelijk niet de enige ben! Ook fijn dat de meesten van jullie inmiddels een gezond kind hebben of zwanger zijn. Dat geeft me wel wat hoop. Ik ben nu op mijn werk. Ik heb het daar aan een aantal mensen moeten vertellen omdat de timing wel heel slecht is: Morgen zou ik voor 1,5 week met een aantal collega's naar China gaan... en die reis heb ik dus uiteraard af moeten zeggen. In overleg met mijn baas werk ik nu de komende week thuis, om geen vragen van collega's te hoeven beantwoorden. Ik ga het uiteraard rustig aandoen qua werk maar een beetje afleiding vind ik ook wel fijn, denk ik.
Zoals ik er nu over denk wacht ik een weekje af en ga ik dan voor een curretage. Ik wil liever niet te lang wachten, wil het af kunnen sluiten... Maar ik zie nog wel. Wel is me beloofd dat ik nog een echo krijg voordat ze zouden gaan curreteren, om uit te sluiten dat er toch nog leven is.
Ik heb gisteren ook een echo-foto meegekregen en dat vind ik wel erg fijn, als aandenken aan het kindje dat er niet mocht komen. Je ziet het kindje (nou ja, vruchtje van 8,5 week dus) daarop echt heel duidelijk. Fijn om te weten dat het er wel geweest is... ik vind dit denk ik fijner dan een spontane miskraam waarbij je geen idee hebt 'wat' er in je gezeten heeft.
Zoals ik er nu over denk wacht ik een weekje af en ga ik dan voor een curretage. Ik wil liever niet te lang wachten, wil het af kunnen sluiten... Maar ik zie nog wel. Wel is me beloofd dat ik nog een echo krijg voordat ze zouden gaan curreteren, om uit te sluiten dat er toch nog leven is.
Ik heb gisteren ook een echo-foto meegekregen en dat vind ik wel erg fijn, als aandenken aan het kindje dat er niet mocht komen. Je ziet het kindje (nou ja, vruchtje van 8,5 week dus) daarop echt heel duidelijk. Fijn om te weten dat het er wel geweest is... ik vind dit denk ik fijner dan een spontane miskraam waarbij je geen idee hebt 'wat' er in je gezeten heeft.
vrijdag 1 juni 2007 om 11:37
Lieve Elska,
In februari was ik 11 weken zwanger. Ook ik bleek tijdens de echo een vruchtje in me te dragen waarbij geen hartje aangelegd was. Na 3 dagen ben ik gecurreteerd. Ik ben erg te spreken over de manier waarop dat gegaan is. Iedereen in het ziekenhuis was zo lief voor me.
Daarna heb ik denk ik wel een emmer vol tranen gehuild.....ik was zo verdrietig. Toen ben ik mee gaan schrijven op het topic: Weer zwanger worden na een miskraam. Daar heb ik heel veel steun aan (gehad) Je bent er natuurlijk ook van harte welkom.Maar, voor ons is het inmiddels al weer enige tijd geleden en de eerste onder ons zijn alweer zwanger en daar moet je wel tegen kunnen.
Ik wil je wel laten weten dat ik weet hoe je je voelt nu, en dat is op zijn zachtst gezegd, niet fijn!!!!
Daarom, voor jou en je lief: heel veel sterkte, probeer het samen een plekje te geven en een dikke X en een *;
Dedijk
In februari was ik 11 weken zwanger. Ook ik bleek tijdens de echo een vruchtje in me te dragen waarbij geen hartje aangelegd was. Na 3 dagen ben ik gecurreteerd. Ik ben erg te spreken over de manier waarop dat gegaan is. Iedereen in het ziekenhuis was zo lief voor me.
Daarna heb ik denk ik wel een emmer vol tranen gehuild.....ik was zo verdrietig. Toen ben ik mee gaan schrijven op het topic: Weer zwanger worden na een miskraam. Daar heb ik heel veel steun aan (gehad) Je bent er natuurlijk ook van harte welkom.Maar, voor ons is het inmiddels al weer enige tijd geleden en de eerste onder ons zijn alweer zwanger en daar moet je wel tegen kunnen.
Ik wil je wel laten weten dat ik weet hoe je je voelt nu, en dat is op zijn zachtst gezegd, niet fijn!!!!
Daarom, voor jou en je lief: heel veel sterkte, probeer het samen een plekje te geven en een dikke X en een *;
Dedijk
vrijdag 1 juni 2007 om 11:48
Hoi,
Ik heb in oktober een miskraam gehad. Ik mocht het ook afwachten, maar ook hier midden in de nacht zoveel bloed dat ik hals over kop naar het ziekenhuis moest voor een curretage en dat is geen pretje. Ik zou kiezen voor een curretage het afwachten vond ik heel vervelend en toen moest ik alsnog.
Ik heb een dochter, dit was mijn tweede zwangerschap, en deze miskraam voelde niet als het verliezen van een kindje. Het was een vruchtje, een klompje cellen. Wat ik wel heel vervelend vond was dat ik toch best misselijk was geweest voor niets.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Groetjes
Ik heb in oktober een miskraam gehad. Ik mocht het ook afwachten, maar ook hier midden in de nacht zoveel bloed dat ik hals over kop naar het ziekenhuis moest voor een curretage en dat is geen pretje. Ik zou kiezen voor een curretage het afwachten vond ik heel vervelend en toen moest ik alsnog.
Ik heb een dochter, dit was mijn tweede zwangerschap, en deze miskraam voelde niet als het verliezen van een kindje. Het was een vruchtje, een klompje cellen. Wat ik wel heel vervelend vond was dat ik toch best misselijk was geweest voor niets.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Groetjes
vrijdag 1 juni 2007 om 11:55
Lieve Elska,
Ik hebook ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik was 9 weken zwanger toen ik veel bloed verloor en door ben gestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben dezelfde dag het vruchtje nog verloren.
Het is een verdrietige tijd. Ik dacht de eerste dagen dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn en niet meer kon stoppen met huilen. Het is voor mij nu 3 maanden geleden en het gaat al veel beter maar je moet er echt doorheen.
Bij jou is het wat anders, omdat je het vruchtje nog niet verloren bent.
Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen.
Ik schrijf ook op het topic waar dedijk het over had. Je bent natuurlijk van harte welkom maar zoals dedijk ook al zei, de eersten zijn alweer zwanger.
Je mag natuurlijk altijd je hart uitstorten bij ons.
Dikke *;
Caro
Ik hebook ongeveer hetzelfde meegemaakt. Ik was 9 weken zwanger toen ik veel bloed verloor en door ben gestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben dezelfde dag het vruchtje nog verloren.
Het is een verdrietige tijd. Ik dacht de eerste dagen dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn en niet meer kon stoppen met huilen. Het is voor mij nu 3 maanden geleden en het gaat al veel beter maar je moet er echt doorheen.
Bij jou is het wat anders, omdat je het vruchtje nog niet verloren bent.
Ik wil je dan ook heel veel sterkte wensen.
Ik schrijf ook op het topic waar dedijk het over had. Je bent natuurlijk van harte welkom maar zoals dedijk ook al zei, de eersten zijn alweer zwanger.
Je mag natuurlijk altijd je hart uitstorten bij ons.
Dikke *;
Caro
vrijdag 1 juni 2007 om 12:21
Lieve allemaal
Nogmaals bedankt voor de lieve reacties en het uppen van het andere topic. Ik heb alles even rustig doorgelezen en heb er veel aan gehad. Ik ben duidelijk niet de enige die dit meemaakt en dat doet me wel goed. Ik ben nu uiteraard nog niet toe aan het 'weer zwanger worden na een miskraam' topic, maar wellicht over een paar maanden wel. Eerst maar eens deze afronden en verwerken, en hopelijk lukt het me daarna dan weer om zwanger te worden. Deze keer was het in 1x raak, dus dat geeft me wel moed. Ik moet er niet aan denken zoals sommigen hier, 2 jaar bezig te zijn en dan een miskraam te krijgen. Dat lijkt me NOG veel erger, en het is al geen feestje....
Nogmaals bedankt voor de lieve reacties en het uppen van het andere topic. Ik heb alles even rustig doorgelezen en heb er veel aan gehad. Ik ben duidelijk niet de enige die dit meemaakt en dat doet me wel goed. Ik ben nu uiteraard nog niet toe aan het 'weer zwanger worden na een miskraam' topic, maar wellicht over een paar maanden wel. Eerst maar eens deze afronden en verwerken, en hopelijk lukt het me daarna dan weer om zwanger te worden. Deze keer was het in 1x raak, dus dat geeft me wel moed. Ik moet er niet aan denken zoals sommigen hier, 2 jaar bezig te zijn en dan een miskraam te krijgen. Dat lijkt me NOG veel erger, en het is al geen feestje....
vrijdag 1 juni 2007 om 18:06
Hoi Elska,
Nou lotgenoren vindt je hier genoeg. Hiero nog eentje.
Ik ben er wel helaas eentje die na 2 jaar eindelijk een keer zwanger raakte en met 8 weken een miskraam werd geconstateerd. Ik kreeg al zo vroeg een echo, omdat we voor de zwangerschap al in het zh rond liepen.
Op de echo was geen hartje te zien. Week later weer een echo, helaas het was er dus echt niet.
In eerste instantie wilde ik wachten op de miskraam. Maar hier heb ik naderhand voor mijzelf (emotioneel gezien) te lang mee gewacht. Ik ben in januari gecuretteerd. Heb dus denk er 4 weken mee rond gelopen. Kan op zich lichamelijk geen kwaad, maar emotioneel gezien is het heavy.
Heb het eerste weekend ook alleen maar gehuild, maar het slijt.
De curettage viel me zoooo mee. Bleef het maar uitstellen, omdat ik zo bang voor de narcose was. Maar iedereen was onwijs lief en daarna knapte ik ook snel op.
Heb wel een aantal weekjes niet gewerkt. Denk in totaal zo'n 3-4 weken.
Ondertussen ben ik helaas nog niet zwanger. Soms is dat wel eens moeilijk, maar ik merk dat ik met de maand er wat relaxter mee om kan gaan.
Ik hoop dat deze ellende snel voor je voorbij is en dat je nog sneller weer zwanger mag zijn...*;
Nou lotgenoren vindt je hier genoeg. Hiero nog eentje.
Ik ben er wel helaas eentje die na 2 jaar eindelijk een keer zwanger raakte en met 8 weken een miskraam werd geconstateerd. Ik kreeg al zo vroeg een echo, omdat we voor de zwangerschap al in het zh rond liepen.
Op de echo was geen hartje te zien. Week later weer een echo, helaas het was er dus echt niet.
In eerste instantie wilde ik wachten op de miskraam. Maar hier heb ik naderhand voor mijzelf (emotioneel gezien) te lang mee gewacht. Ik ben in januari gecuretteerd. Heb dus denk er 4 weken mee rond gelopen. Kan op zich lichamelijk geen kwaad, maar emotioneel gezien is het heavy.
Heb het eerste weekend ook alleen maar gehuild, maar het slijt.
De curettage viel me zoooo mee. Bleef het maar uitstellen, omdat ik zo bang voor de narcose was. Maar iedereen was onwijs lief en daarna knapte ik ook snel op.
Heb wel een aantal weekjes niet gewerkt. Denk in totaal zo'n 3-4 weken.
Ondertussen ben ik helaas nog niet zwanger. Soms is dat wel eens moeilijk, maar ik merk dat ik met de maand er wat relaxter mee om kan gaan.
Ik hoop dat deze ellende snel voor je voorbij is en dat je nog sneller weer zwanger mag zijn...*;
vrijdag 1 juni 2007 om 19:45
Hoi Elska,
Mijn verhaal lijkt sterk op wat jij nu meemaakt.Begin november 2005
bleek ik zwanger te zijn (was in 1x raak). Ik kreeg in december 2005
met 11 weken eerste echo en daar bleek uit dat "ons kindje" ook niet
meer leefde. Met 8 weken en 6 dagen was het gestopt met groeien. Dat
was op een donderdag en de maandag erna ben ik gecurreteerd. De arts in
het ziekenhuis vertelde mij dat als ik wilde wachten dat het wel een
aantal weken kon duren omdat ik nog veel hormonen in mijn lichaam had.
Daarom heb ik voor een curretage gekozen. Ik wilde het ook afsluiten.
Ik ben toen 2 weken thuis gebleven omdat ik toch wel heel verdrietig
was, het is niet niks om het mee te moeten maken. Ik ben toen nog 1x
ongesteld geweest en daarna was ik weer zwanger. En in november 2006 is
onze zoon geboren...
Ik heb geen foto van de echo, ik wilde dat wel maar durfde dat niet te
vragen... Ik hield wel een dagboekje bij en daarin heb ik mijn verhaal
geschreven, van de week las ik het toevallig nog terug. Soms denk ik
dat sommige dingen zo moeten lopen in het leven...
Ik wil je veel sterkte wensen en hoop voor je dat je snel weer zwanger zal zijn...
liefs Esther
Mijn verhaal lijkt sterk op wat jij nu meemaakt.Begin november 2005
bleek ik zwanger te zijn (was in 1x raak). Ik kreeg in december 2005
met 11 weken eerste echo en daar bleek uit dat "ons kindje" ook niet
meer leefde. Met 8 weken en 6 dagen was het gestopt met groeien. Dat
was op een donderdag en de maandag erna ben ik gecurreteerd. De arts in
het ziekenhuis vertelde mij dat als ik wilde wachten dat het wel een
aantal weken kon duren omdat ik nog veel hormonen in mijn lichaam had.
Daarom heb ik voor een curretage gekozen. Ik wilde het ook afsluiten.
Ik ben toen 2 weken thuis gebleven omdat ik toch wel heel verdrietig
was, het is niet niks om het mee te moeten maken. Ik ben toen nog 1x
ongesteld geweest en daarna was ik weer zwanger. En in november 2006 is
onze zoon geboren...
Ik heb geen foto van de echo, ik wilde dat wel maar durfde dat niet te
vragen... Ik hield wel een dagboekje bij en daarin heb ik mijn verhaal
geschreven, van de week las ik het toevallig nog terug. Soms denk ik
dat sommige dingen zo moeten lopen in het leven...
Ik wil je veel sterkte wensen en hoop voor je dat je snel weer zwanger zal zijn...
liefs Esther
vrijdag 1 juni 2007 om 20:21
Hallo Elska,
Mij is afgelopen november hetzelfde overkomen.
Ik was in 1 x zwanger en we hadden de eerste echo bij de vk bij 10 weken.
De avond voor de echo had ik een heel klein beetje bloedverlies. Het zette niet door, maar mijn intuitie zei dat het niet goed was.
Dat bleek ook zo te zijn tijdens de echo. Wat is dat confronterend als je bij de vk dat bevestigt krijgt. Het vruchtje was met 6 weken al gestopt met groeien.
Omdat ik al een klein beetje bloedverlies had zei de vk dat de miskraam hoogstwaarschijnlijk vanzelf op gang zou komen.
4 dagen later werd het bloedverlies en de pijn heviger. Na 3 avonden een soort van weeen te hebben gehad, ben ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis waar ik gecuretteerd ben.
Ik heb me een week of 4 daarna erg leeg en verdrietig gevoeld. Daarna kon ik het verdriet een plaatsje geven en kon ik er redelijk nuchter tegenaan kijken.
Er was iets mis met het vruchtje en de natuur heeft ervoor gezorgd dat het niet ter wereld mocht komen.
Ik ben erna niet meer ongesteld geworden en bleek zwanger!
De tijd die volgde was erg spannend en onzeker. Wat heb ik me zorgen gemaakt de eerste 3 maanden!
Inmiddels ben ik 25 weken zwanger en geniet volop.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Neem de tijd voor je verdriet en praat er veel over. Ik hoop voor jou op net zo'n succesvervolg als bij mij!
liefs,
Mimi
Mij is afgelopen november hetzelfde overkomen.
Ik was in 1 x zwanger en we hadden de eerste echo bij de vk bij 10 weken.
De avond voor de echo had ik een heel klein beetje bloedverlies. Het zette niet door, maar mijn intuitie zei dat het niet goed was.
Dat bleek ook zo te zijn tijdens de echo. Wat is dat confronterend als je bij de vk dat bevestigt krijgt. Het vruchtje was met 6 weken al gestopt met groeien.
Omdat ik al een klein beetje bloedverlies had zei de vk dat de miskraam hoogstwaarschijnlijk vanzelf op gang zou komen.
4 dagen later werd het bloedverlies en de pijn heviger. Na 3 avonden een soort van weeen te hebben gehad, ben ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis waar ik gecuretteerd ben.
Ik heb me een week of 4 daarna erg leeg en verdrietig gevoeld. Daarna kon ik het verdriet een plaatsje geven en kon ik er redelijk nuchter tegenaan kijken.
Er was iets mis met het vruchtje en de natuur heeft ervoor gezorgd dat het niet ter wereld mocht komen.
Ik ben erna niet meer ongesteld geworden en bleek zwanger!
De tijd die volgde was erg spannend en onzeker. Wat heb ik me zorgen gemaakt de eerste 3 maanden!
Inmiddels ben ik 25 weken zwanger en geniet volop.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Neem de tijd voor je verdriet en praat er veel over. Ik hoop voor jou op net zo'n succesvervolg als bij mij!
liefs,
Mimi
vrijdag 1 juni 2007 om 21:13
Beste Elske,
Ik heb vorig jaar maart ongeveer hetzelfde meegemaakt, bij de echo van 8 weken zag de echoscopiste dat het vruchtje te klein was voor het aantal weken dat ik zwanger was en er was geen kloppend hartje te zien. Bij mij is het vruchtje vanzelf afgekomen, iongeveer een week later. Gelukkig hoefde ik niet gecurreteerd te worden, omdat bij de controle bleek dat mijn baarmoeder helemaal schoon was. Ik heb toen samen met Dropneusje in een weer zwanger worden na een miskraamtopic geschreven en ben ook in April bevallen van een gezonde dochter, dus er zat ongeveer een half jaar tussen de 1e en de 2e zwangerschap.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel weer zwanger zult zijn en dat de volgende keer alles goed gaat!
Ik heb vorig jaar maart ongeveer hetzelfde meegemaakt, bij de echo van 8 weken zag de echoscopiste dat het vruchtje te klein was voor het aantal weken dat ik zwanger was en er was geen kloppend hartje te zien. Bij mij is het vruchtje vanzelf afgekomen, iongeveer een week later. Gelukkig hoefde ik niet gecurreteerd te worden, omdat bij de controle bleek dat mijn baarmoeder helemaal schoon was. Ik heb toen samen met Dropneusje in een weer zwanger worden na een miskraamtopic geschreven en ben ook in April bevallen van een gezonde dochter, dus er zat ongeveer een half jaar tussen de 1e en de 2e zwangerschap.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel weer zwanger zult zijn en dat de volgende keer alles goed gaat!
vrijdag 1 juni 2007 om 22:58
Dag allemaal
heel erg fijn om zoveel verhalen te horen van vrouwen die het ook hebben meegemaakt EN daarna een gezond kind hebben gehad. Ik heb een fijne avond gehad met een paar lieve vriendinnen en ga zo naar bed. Ik heb wel wat buikpijn inmiddels.. ik hoop dat dat betekent dat het op gang komt, maar het zou ook kunnen betekenen dat tapas en wijn toch nog niet zo goed viel
Ik heb wel nog een paar vraagjes die jullie misschien kunnen beantwoorden.. (ik ga ze ook aan de gyn vragen hoor, maar misschien weten jullie meer)
1. Ik heb al een tijdje "onrustige cellen" in mijn baarmoederhals, pap3a. Ik zou hiervoor een lis krijgen, maar ik werd dus plotseling zwanger en toen hebben we de lis afgezegd. Dat was niet zo'n ramp, want ik ben pas 28 en volgens de gyn was een lis ook nog niet echt hard nodig. De gyn heeft gezegd dat mijn pap3a geen enkele invloed op de zwangerschap zou hebben, maar is dat echt zo? Ik elk geval wil ik de lis zo snel mogelijk laten doen nu, zodat ik met een gerust hart aan een volgende zwangerschap kan beginnen.
2. Mijn moeder heeft 4 miskramen gehad. Er is nooi een reden voor gevonden. Kan het erfelijk zijn?
3. Jullie zijn allemaal redelijk snel weer begonnen met "proberen" zo te lezen. Is dat okee of kan je beter even wachten?
heel erg fijn om zoveel verhalen te horen van vrouwen die het ook hebben meegemaakt EN daarna een gezond kind hebben gehad. Ik heb een fijne avond gehad met een paar lieve vriendinnen en ga zo naar bed. Ik heb wel wat buikpijn inmiddels.. ik hoop dat dat betekent dat het op gang komt, maar het zou ook kunnen betekenen dat tapas en wijn toch nog niet zo goed viel
Ik heb wel nog een paar vraagjes die jullie misschien kunnen beantwoorden.. (ik ga ze ook aan de gyn vragen hoor, maar misschien weten jullie meer)
1. Ik heb al een tijdje "onrustige cellen" in mijn baarmoederhals, pap3a. Ik zou hiervoor een lis krijgen, maar ik werd dus plotseling zwanger en toen hebben we de lis afgezegd. Dat was niet zo'n ramp, want ik ben pas 28 en volgens de gyn was een lis ook nog niet echt hard nodig. De gyn heeft gezegd dat mijn pap3a geen enkele invloed op de zwangerschap zou hebben, maar is dat echt zo? Ik elk geval wil ik de lis zo snel mogelijk laten doen nu, zodat ik met een gerust hart aan een volgende zwangerschap kan beginnen.
2. Mijn moeder heeft 4 miskramen gehad. Er is nooi een reden voor gevonden. Kan het erfelijk zijn?
3. Jullie zijn allemaal redelijk snel weer begonnen met "proberen" zo te lezen. Is dat okee of kan je beter even wachten?
vrijdag 1 juni 2007 om 22:59
Hoi Elska,
heel veel sterkte en een dikke *; voor de komende moeilijke tijd.
Ik heb ook iets soortgelijks als jij meegemaakt. Tijdens de echo bij 9 weken kwam de vlos erachter dat het hartje niet klopte. In overleg met de verloskundige hebben we besloten eerst nog even af te wachten of de miskraam vanzelf op gang zou komen. Uiteindelijk kwam de miskraam 10 dagen later nog spontaan op gang. Het wachten vond ik erg moeilijk omdat ik het gevoel had stil te staan, maar aan de andere kant had ik die tijd ook wel nodig om bewust afscheid te nemen van het zwanger zijn en het idee dat er een kindje geboren zou gaan worden.
Zoals je inmiddels uit de reacties al hebt kunnen merken zijn er, helaas, veel meer meiden die ook in jouw schoenen hebben gestaan.
Ook ik schrijf mee met het topic waar caro en dedijk het al over hadden. Ik ben zelf mee gaan schrijven terwijl mijn miskraam nog niet achter de rug was en heb destijds heel veel gehad aan alle lieve reacties van de andere meiden. Mijn miskraam was op 1 mei en nu ben ik net voor de eerste keer na de miskraam weer ongi geworden.
Ik wil jou en je man/vriend in elk geval heel veel sterkte wensen in deze ongelooflijk moeilijke tijd.
Liefs,
pinder
heel veel sterkte en een dikke *; voor de komende moeilijke tijd.
Ik heb ook iets soortgelijks als jij meegemaakt. Tijdens de echo bij 9 weken kwam de vlos erachter dat het hartje niet klopte. In overleg met de verloskundige hebben we besloten eerst nog even af te wachten of de miskraam vanzelf op gang zou komen. Uiteindelijk kwam de miskraam 10 dagen later nog spontaan op gang. Het wachten vond ik erg moeilijk omdat ik het gevoel had stil te staan, maar aan de andere kant had ik die tijd ook wel nodig om bewust afscheid te nemen van het zwanger zijn en het idee dat er een kindje geboren zou gaan worden.
Zoals je inmiddels uit de reacties al hebt kunnen merken zijn er, helaas, veel meer meiden die ook in jouw schoenen hebben gestaan.
Ook ik schrijf mee met het topic waar caro en dedijk het al over hadden. Ik ben zelf mee gaan schrijven terwijl mijn miskraam nog niet achter de rug was en heb destijds heel veel gehad aan alle lieve reacties van de andere meiden. Mijn miskraam was op 1 mei en nu ben ik net voor de eerste keer na de miskraam weer ongi geworden.
Ik wil jou en je man/vriend in elk geval heel veel sterkte wensen in deze ongelooflijk moeilijke tijd.
Liefs,
pinder
