Kinderen
alle pijlers
Eenkennigheid
woensdag 18 juni 2008 om 15:52
Mijn dochter van net 1 is ontzettend eenkennig en hangt heel erg aan mij en haar vader. Als er visite binnenkomt begint ze vaak gelijk te huilen, en als we ergens komen wil ze de eerste tijd ook alleen maar bij een van ons op schoot. Als ik haar neerzet dan is het gelijk brullen, later gaat het wel weer. En dat is ook zo bij de opa's en oma's. Op kdv helemaal geen last van trouwens.
Nu pak ik haar lekker op en hou haar bij me, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om haar te laten huilen.
En dat is het hem nu. Ik had net een discussie met 2 personen (mannen) die vonden dat ik die eenkennigheid zelf veroorzaak, door haar steeds op te pakken. Ze vinden dat ik haar maar even moet laten gaan, daar wordt ze 'hard' van. Ik ben ervan overtuigd dat ze zich gewoon niet op haar gemak voelt en graag veilig bij mama op papa wil zijn, en dat het vanzelf overgaat.
Ben benieuwd hoe jullie hierover denken.
Nu pak ik haar lekker op en hou haar bij me, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om haar te laten huilen.
En dat is het hem nu. Ik had net een discussie met 2 personen (mannen) die vonden dat ik die eenkennigheid zelf veroorzaak, door haar steeds op te pakken. Ze vinden dat ik haar maar even moet laten gaan, daar wordt ze 'hard' van. Ik ben ervan overtuigd dat ze zich gewoon niet op haar gemak voelt en graag veilig bij mama op papa wil zijn, en dat het vanzelf overgaat.
Ben benieuwd hoe jullie hierover denken.
woensdag 18 juni 2008 om 15:55
woensdag 18 juni 2008 om 15:56
Dit probleem veroorzaak je idd zelf op deze manier weet ze dat ze aandacht krijgt en gaat daarom dus lopen brullen en huilen. Ik zou haar niet oppakken daar word ze idd hard van anders wordt het zo'n papkindje. Net als met slapen, kinderen weten dat als ze gaan huilen dat papa of mama wel weer komt en kan zo het slapen gaan eindeloos rekken. Beste is geen aandacht te geven.
woensdag 18 juni 2008 om 16:20
Dat is wel heel vervelend ook voor haarzelf. Heb even voor je gegoogled: De oorzaken
Er zijn twee oorzaken voor eenkennigheid. Op de eerste plaats gaat je kind beter het verschil zien tussen jou en bijvoorbeeld de buurman. Eerst lachte het nog tegen iedereen, maar nu lijkt zo’n vreemd gezicht ineens heel eng. Op de tweede plaats denkt je kind nu dat jij echt weg bent als je even uit zicht verdwijnt. Hij of zij begrijpt nog niet dat je ook weer terug komt. Daarom hangt je kind nu meer aan je dan ooit.
Heel normaal
Het is niet altijd leuk als je kind onmiddellijk begint te huilen als oma het wil optillen. Toch is dit een heel normale stap in zijn of haar ontwikkeling. Het hoort er gewoon bij. Zeggen dat je kind niet zo moet overdrijven of hem of haar toch bij oma of opa op schoot zetten heeft niet zoveel zin. Dit gedrag is maar tijdelijk. Net als je het goed zat begint te worden, is de kans groot dat je kind als een blad aan een boom omslaat en ineens weer de vrolijke baby is die hij of zij eerst ook was.
woensdag 18 juni 2008 om 16:26
Dank je!
Ik hoop idd, ook voor haar zelf dat het binnenkort overgaat.
Volgende week zijn wij een dag en nacht weg en schoonouders komen dan hier in huis....dat wordt wat....
En toch denk ik, dat zodra we de deur uit zijn, ze nog even zal huilen en zich daarna eraan zal overgeven, dat hoop ik tenminste.
Ik hoop idd, ook voor haar zelf dat het binnenkort overgaat.
Volgende week zijn wij een dag en nacht weg en schoonouders komen dan hier in huis....dat wordt wat....
En toch denk ik, dat zodra we de deur uit zijn, ze nog even zal huilen en zich daarna eraan zal overgeven, dat hoop ik tenminste.
woensdag 18 juni 2008 om 16:59
mijn zoon wil de eerste tijd ook alleen bij mij of mijn man zitten als we ergens anders zijn. Dat is gewoon een fase. Lekker genieten van de nacht weg en laat je schoonouders volgende week lekker tuttelen.
Ik zou je kind gewoon de ruimte geven. Mooi niet dat ik mijn kind keihard laat huilen omdat hij nog niet op zijn gemak is. Aanleren of niet. Ik probeer hem wel na een paar minuutjes voor mij op de grond te zetten, en dan verkent hij de boel vanzelf verder.
Ik zou je kind gewoon de ruimte geven. Mooi niet dat ik mijn kind keihard laat huilen omdat hij nog niet op zijn gemak is. Aanleren of niet. Ik probeer hem wel na een paar minuutjes voor mij op de grond te zetten, en dan verkent hij de boel vanzelf verder.
woensdag 18 juni 2008 om 17:31
Ik heb hier toevallig net een discussie over gehad met een vriendin die pedagoog is. De leeftijd van 1 schijnt bij uitstek de leeftijd te zijn waarop kinderen eenkennig worden. Sommige kinderdagverblijven nemen daarom geen nieuwe kinderen met die leeftijd aan.
Ze vertelde dat het vanzelf weer over gaat. Dus maak je niet druk, als ze wat ouder wordt trekt het hoogstwaarschijnlijk wel weer weg. Ondertussen zou ik haar gewoon knuffelen als ze zich ongelukkig voelt.
Ze vertelde dat het vanzelf weer over gaat. Dus maak je niet druk, als ze wat ouder wordt trekt het hoogstwaarschijnlijk wel weer weg. Ondertussen zou ik haar gewoon knuffelen als ze zich ongelukkig voelt.
woensdag 18 juni 2008 om 18:33
Het is deels een fase die nou eenmaal bij de leeftijd hoort en deels iets wat je zelf doet.
Mijn zoon is nooit echt eenkennig geweest ook niet rond zijn 1e verjaardag. Wij hebben hem altijd bij anderen op schoot gezet toen hij klein was en dat vind hij prima. Nog steeds vindt hij het leuk om bij andere mensen op bezoek te gaan ook al kent hij ze niet. Soms kijkt hij de kat uit de boom, maar dat is met een paar minuten over.
Ik denk ook dat meisjes er iets mee last van hebben. De dochters van mijn vriendin zijn erg eenkennig (geweest) en zij pakte haar dochter ook altijd op en drukte ze stevig tegen zich aan. Zelfs voor familie waren ze een beetje bang. Oma moest echt niet in de buurt komen. Meerdere mensen hebben er commentaar op gegeven en ze heeft ze wat meer gepusht om te spelen en bij bv oma op schoot te gaan zitten en het was in no-time over.
Ik snap heel goed dat je je kind niet wil laten huilen, maar eerlijk waar, het helpt echt om ze een beetje een zetje in de goede richting te geven.
Als je schoonouders komen oppassen zal ze heus wel even huilen, maarik durf te beweren dat dat heel erg snel weer over is als jullie eenmaal vertrokken zijn.
Mijn zoon is nooit echt eenkennig geweest ook niet rond zijn 1e verjaardag. Wij hebben hem altijd bij anderen op schoot gezet toen hij klein was en dat vind hij prima. Nog steeds vindt hij het leuk om bij andere mensen op bezoek te gaan ook al kent hij ze niet. Soms kijkt hij de kat uit de boom, maar dat is met een paar minuten over.
Ik denk ook dat meisjes er iets mee last van hebben. De dochters van mijn vriendin zijn erg eenkennig (geweest) en zij pakte haar dochter ook altijd op en drukte ze stevig tegen zich aan. Zelfs voor familie waren ze een beetje bang. Oma moest echt niet in de buurt komen. Meerdere mensen hebben er commentaar op gegeven en ze heeft ze wat meer gepusht om te spelen en bij bv oma op schoot te gaan zitten en het was in no-time over.
Ik snap heel goed dat je je kind niet wil laten huilen, maar eerlijk waar, het helpt echt om ze een beetje een zetje in de goede richting te geven.
Als je schoonouders komen oppassen zal ze heus wel even huilen, maarik durf te beweren dat dat heel erg snel weer over is als jullie eenmaal vertrokken zijn.
woensdag 18 juni 2008 om 19:32
Hi Dropshot,
ik bedenk me dat ik helemaal vergeten ben om je te feliciteren met de 1e verjaardag van L. Een week te laat: shame on me.
In elk geval: nog van harte gefeliciteerd me deze mijlpaal !!! Hoop dat jullie een leuke dag gehad hebben.
V.w.b. de eenkennigheid. Wat vervelend. Ik heb helaas geen tip voor je. Laura heeft geen last van eenkennigheid (houd niet eens van knuffelen
) en ik vraag me wel eens af of dat in het karakter v/e kindje zit of dat het -zeg maar- aangeleerd is. Géén idee.
Ik kan alleen maar zeggen: volg je gevoel. Als je haar op wilt pakken, zou ik dat lekker doen. Eenkennigheid gaat altijd over. Ik kan me alleen voorstellen dat het lastig is voor jullie en mensen in de omgeving. Als zij onzeker is, lekker knuffelen hoor.
XXX
ik bedenk me dat ik helemaal vergeten ben om je te feliciteren met de 1e verjaardag van L. Een week te laat: shame on me.
In elk geval: nog van harte gefeliciteerd me deze mijlpaal !!! Hoop dat jullie een leuke dag gehad hebben.
V.w.b. de eenkennigheid. Wat vervelend. Ik heb helaas geen tip voor je. Laura heeft geen last van eenkennigheid (houd niet eens van knuffelen
) en ik vraag me wel eens af of dat in het karakter v/e kindje zit of dat het -zeg maar- aangeleerd is. Géén idee.Ik kan alleen maar zeggen: volg je gevoel. Als je haar op wilt pakken, zou ik dat lekker doen. Eenkennigheid gaat altijd over. Ik kan me alleen voorstellen dat het lastig is voor jullie en mensen in de omgeving. Als zij onzeker is, lekker knuffelen hoor.
XXX
What matters most is how you see yourself
woensdag 18 juni 2008 om 19:43
Dank je Jane!
Ik vind het moeilijk te geloven dat het aangeleerd is. Nick (nu 3)is namelijk nooit eenkennig geweest als baby. Nu heeft hij wel zijn verlegen momenten. Hij voelt zich in een grote vreemde groep niet op zijn gemak (en sommige mede-forummers weten precies wat ik bedoel
) Maar hij heeft dat van zijn vader. Die treedt ook nooit op de voorgrond. Wil niet opvallen.
Dus ik denk dat het misschien wel erfelijk kan zijn.
Alle anderen ook bedankt voor jullie reactie!
Ik vind het moeilijk te geloven dat het aangeleerd is. Nick (nu 3)is namelijk nooit eenkennig geweest als baby. Nu heeft hij wel zijn verlegen momenten. Hij voelt zich in een grote vreemde groep niet op zijn gemak (en sommige mede-forummers weten precies wat ik bedoel
) Maar hij heeft dat van zijn vader. Die treedt ook nooit op de voorgrond. Wil niet opvallen. Dus ik denk dat het misschien wel erfelijk kan zijn.
Alle anderen ook bedankt voor jullie reactie!
woensdag 18 juni 2008 om 19:58
Hier ook een eenkennig kind. Ik heb haar nooit laten huilen, maar gewoon opgepakt en bij me gehouden. En vaak tegen de tijd dat we naar huis gingen, begon ze zich net wat vrijer te voelen. Nu is ze 16 maanden en ik merk dat het steeds beter gaat. Ze blijft nog steeds wel in het begin bij mij. Maar ze gaat nu sneller haar eigen gang.
Ik heb ook het idee dat het kdv hier erg bij geholpen heeft. Ze heeft geen broertjes of zusjes (nog niet) en overdag is het hier erg stil in huis. Op het kdv heeft ze toch leren omgaan met anderen. Daar is natuurlijk ook weinig andere keus.
Maar ik zou haar zeker niet laten huilen. Zelf was ik ook een heel verlegen kind, en kan dat gevoel nog goed terughalen, hoe vervelend het voelde in gezelschap van anderen. En hoe veilig mama dan was. En met mij is het ook goed gekomen.(heeft wel even geduurd, ben tot mijn 3e zo geweest).
Succes ermee
Ik heb ook het idee dat het kdv hier erg bij geholpen heeft. Ze heeft geen broertjes of zusjes (nog niet) en overdag is het hier erg stil in huis. Op het kdv heeft ze toch leren omgaan met anderen. Daar is natuurlijk ook weinig andere keus.
Maar ik zou haar zeker niet laten huilen. Zelf was ik ook een heel verlegen kind, en kan dat gevoel nog goed terughalen, hoe vervelend het voelde in gezelschap van anderen. En hoe veilig mama dan was. En met mij is het ook goed gekomen.(heeft wel even geduurd, ben tot mijn 3e zo geweest).
Succes ermee
woensdag 18 juni 2008 om 20:05
Sorry hoor maar hoe kan je dit nou beweren louter en alleen gebasseerd op je eigen ervaring! Mijn oudste zoontje is zo vreselijk eenkennig geweest dat het onmogelijk was om hem zonder dat hij huilde ergens mee naartoe te nemen! Hoe meer ik hem pushte (doordat iedereen zei dat dat zo goed voor hem was!) hoe erger het werd. Daar ben ik dus gauw mee gestopt en hij heeft dus tot hij anderhalf was aan mij vastgeklit gezeten. Daarna was het van de ene op de andere dag opeens over. Hij is nu niet eens meer verlegen! Jongste zoontje heeft echt nooit ergens last van gehad, die gaat zo met iedereen mee.
Laat je alsjeblieft door niemand gek maken. Geef je dochtertje de veiligheid die zij nodig heeft. Succes!
woensdag 18 juni 2008 om 21:03
Eens met laatste poster. Mijn zoon is altijd een allemansvriendje geweest, terwijl mijn dochter enorm eenkennig is geweest (begon toen ze drie maanden was en is nooit gestopt tot ze nu 16 maanden) is.
Ligt dus niet aan opvoeding, maar aan haar karakter. En daar kun jij als ouders rekening mee houden door haar veiligheid te bieden.
Zo'n reactie van "laat haar maar huilen, daar wordt ze hard van" vind ik dus ook echt niet van toepassing.
Wel probeer ik er niet te veel in mee te gaan, maar ik zorg wel dat ze zich veilig voelt. Dat is toch je taak als ouder?!
Ligt dus niet aan opvoeding, maar aan haar karakter. En daar kun jij als ouders rekening mee houden door haar veiligheid te bieden.
Zo'n reactie van "laat haar maar huilen, daar wordt ze hard van" vind ik dus ook echt niet van toepassing.
Wel probeer ik er niet te veel in mee te gaan, maar ik zorg wel dat ze zich veilig voelt. Dat is toch je taak als ouder?!
woensdag 18 juni 2008 om 21:36
woensdag 18 juni 2008 om 21:43
Zoals alles gaat ook dit over
Wat je wel kunt doen om haar te helpen, benoem wat je gaat doen en geef haar de mogelijkheid om mee te gaan.
Mama gaat in de keuken drinken pakken. Ga dan ook echt langzaam naar de keuken en pak wat te drinken.
Mama gaat even plassen. Ga naar de wc en als ze mee wil, oke.
Mama moet was in de machine doen. Pak dan de wasmand ....
Hiermee bereik je 3 dingen. Als eerste leert ze dat als jij wat zegt, je dat ook doet. Dat kan later, in geval van nee zeggen, nog wel eens handig zijn...
Op de tweede plaats leert ze erop vertrouwen dat je ook weer terugkomt. In het begin zal ze mee willen, maar als ze merkt dat je echt alleen maar drinken gaat pakken zal ze steeds vaker niet mee willen. Als je een keer boodschappen gaat doen zal ze weten dat je ook weer terug komt.
Op de derde plaats leert ze dat bepaalde dingen heel normaal zijn, zoals plassen op de wc. Ook dat kan later handig zijn
Ah, en praten tegen je kind is goed voor de taalontwikkeling. Bovendien, als je met je vriendin/moeder in de kamer zit te kletsen, en je gaat naar de wc, sta je ook niet op en gaat simpelweg, dan zeg je ook waar je naar toe gaat. Kwestie van fatsoen, en ook dat leer je alleen als je ouders het ook doen....
Dan, iedereen weet het altijd beter (ik ook....). Maar hoe dan ook, ieder kind is anders, ze hebben allemaal hun eigen aardigheden, en het gaat allemaal weer over.
Wat je wel kunt doen om haar te helpen, benoem wat je gaat doen en geef haar de mogelijkheid om mee te gaan.
Mama gaat in de keuken drinken pakken. Ga dan ook echt langzaam naar de keuken en pak wat te drinken.
Mama gaat even plassen. Ga naar de wc en als ze mee wil, oke.
Mama moet was in de machine doen. Pak dan de wasmand ....
Hiermee bereik je 3 dingen. Als eerste leert ze dat als jij wat zegt, je dat ook doet. Dat kan later, in geval van nee zeggen, nog wel eens handig zijn...
Op de tweede plaats leert ze erop vertrouwen dat je ook weer terugkomt. In het begin zal ze mee willen, maar als ze merkt dat je echt alleen maar drinken gaat pakken zal ze steeds vaker niet mee willen. Als je een keer boodschappen gaat doen zal ze weten dat je ook weer terug komt.
Op de derde plaats leert ze dat bepaalde dingen heel normaal zijn, zoals plassen op de wc. Ook dat kan later handig zijn
Ah, en praten tegen je kind is goed voor de taalontwikkeling. Bovendien, als je met je vriendin/moeder in de kamer zit te kletsen, en je gaat naar de wc, sta je ook niet op en gaat simpelweg, dan zeg je ook waar je naar toe gaat. Kwestie van fatsoen, en ook dat leer je alleen als je ouders het ook doen....
Dan, iedereen weet het altijd beter (ik ook....). Maar hoe dan ook, ieder kind is anders, ze hebben allemaal hun eigen aardigheden, en het gaat allemaal weer over.
