Eerste kind; ' beste' leeftijd...

Ik was nog net 28 toen mijn oudste werd geboren en 30 toen de tweede kwam. Mijn man was toen respectievelijk 29 en 31. Het viel me op dat ik veelal de jongste was bij de eerste, als het ging om allerlei situaties waarin je samen bent met andere zwangeren. Apart vond ik dat, want het voelde voor mij helemaal niet jong. Ik ben namelijk altijd vast van plan geweest in ieder geval voor mijn 35e kinderen te krijgen, omdat ik het daarna gewoon te oud vond/vind. En dat hangt natuurlijk niet op een jaartje ofzo, maar toch..



Verder ben ik het dus met Fleurtje eens. Natuurlijk was het vroeger ook zo dat mensen nog ver na hun 35e spontaan (nou ja, geheel onbevlekt zal het over het algemeen niet zijn geweest) kinderen kregen, maar tegenwoordig weet men wat de consequenties en eventuele problemen zijn bij het wachten met kinderen tot na je 35e. Moeten mensen dan nog steeds zelf weten, maar ook ik vind dat simpelweg onverstandig, en zelfs nog erger als je nagaat dat veel mensen, door een dergelijke, vaak bewuste, keuze in de medische molen terechtkomen, met alle kosten vandien. Maar goed, dat is inderdaad een andere discussie.



Overigens is het natuurlijk ook zo dat overal nuances en uitzonderingen bij zijn aan te brengen. Maar als er naar een mening wordt gevraagd over een specifiek onderwerp, dan kunnen daar allerhande reacties op komen. Ook reacties die ingaan tegen alles wat jij denkt en voelt. Dat heb je nou eenmaal met verschillende meningen. Dat dan direct als een (onwenselijk) waardeoordeel betitelen vind ik eigenlijk een nogal overgevoelige reactie.

Ik was nog net 22 toen mijn dochter werd geboren. Mijn man was toen 27.

Ik ben ontzettend blij dat we niet echt gepland zwanger werden. We waren al een hele tijd aan het dubben wanneer nu de beste tijd was, we wilden wel kinderen, maar wilden we dat ook nu al, wilden we nog wachten en zo ja, hoelang.



Dus voordat we iets besloten waren bleek ik al zwanger te zijn. Vonden we beiden wel prettig, want het wás nou eenmaal zo, en er viel niets meer te kiezen. Ik ben bang dat we die beslissing anders steeds voor ons uit hadden geschoven.



Bij de 2e was ik 24, dat is nu 15 weken geleden, en eigenlijk vind ik dit ideaal.

Ik was met de geboorte inmiddels 28 en vriend 29



Met 25 begon het te leven, met 26 wist ik het zeker en toen had ik nog een jaar nodig om vriend met de neus dezelfde kant op te krijgen.

De beste leeftijd is wanneer je er aan toe ben, ongeacht de leeftijd in cijfertjes. De ene is dat al met 21 en de andere met 37. Dus kijk naar je eigen gevoel en maak dan een keuze.

Zucht...... voor de allerlaatste keer een poging om uit te leggen wat ik bedoel: niet alles laat zich plannen, dingen lopen vaak anders dan je denkt, het lijkt wel een soort massa-hysterie dat je boven je 35e alleen met veel medische toeters en bellen -en dus hoge kosten- zwanger kunt worden, terwijl uit cijfers blijkt dat het overgrote deel 'gewoon' zwanger wordt etc etc.



Daarnaast reageer ik helemaal niet overgevoelig; maar stoort het me wel dat er in termen van 'absurd' wordt gesproken. Als er gezegd zou worden "ik zou daar niet voor kiezen" (als er al uberhaupt iets te kiezen valt), zou dat al heel anders klinken.



En zoals ik al eerder schreef: iedereen z'n situatie is anders, iedereen zit anders in elkaar en iedereen heeft andere prioriteiten. Dus hoe kun je een getal noemen? Je kunt hooguit zeggen wat voor jou goed voelt, zonder meteen een mening te verkondigen over mensen die er anders tegenaan kijken.

De beste tijd is er denk ik niet, dat verschilt per persoon en per situatie. Wat je denk ik wel moet bedenken is dat het niet altijd zomaar meteen (of helemaal niet) lukt en dat je dus beter iets eerder kunt beginnen dan iets later. Maar ja, als je bijv. pas op je 35ste iemand ontmoet, dan wordt het natuurlijk sowieso lastig om het eerder te doen.



Man (41) en ik (31) zijn nu bijna een jaar bezig, maar nog geen resultaat.

Ik was 23 toen we besloten ervoor te gaan, een jaar later was ik zwanger, helaas een miskraam. Een half jaar later weer zwanger en toen ik net 26 was, werd ons zoontje geboren. Ikzelf denk dat je er niet teveel over moet dubben, maar er ook niet te te hard voor moet 'werken' (hiermee bedoel ik NIET mensen die gedwongen hulp hebben moeten inroepen, maar meer de mensen die dan ook a la minute zwanger willen worden en er alle mogelijke stunts voor uithalen, geef het even tijd en ontspan). Helemaal zeker ben je toch nooit.



Zou het een probleem zijn als je nu zwanger zou raken? Jullie hebben naar mijn idee een goede basis, zijn al een tijd samen, hebben een huis, vaste baan, dat zijn al een boel zekerheden die veel anderen niet hebben/hadden.. Een ideale leeftijd is er (in mijn ogen) niet, ik vind het zelf wel prettig dat wij nu nog redelijk jong zijn, maar soms heb je het eenmaal niet in de hand (als je bijv de juiste niet bent tegengekomen of als het 'gewoon' niet lukt)

Ik begrijp dat je vriend er nog niet helemaal klaar voor is, dat is natuurlijk wel essentieel, maar nogmaals, helemaal zeker ben je volgens mij nooit (je hebt natuurlijk altijd 'oermoeders' ). Het blijft afwachten hoe het loopt..



*zwaait naar Branwen* Van lang geleden, hoe is het met je?

Hai juffertje,



Ik keek eerst ook erg naar het getal, 26 zou mooi zijn, of toch 28? uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat het getal niets zegt. Wat wil jij met je leven? Willen jullie nog veel grote reizen maken samen, wacht dan nog even. Net als dat je je nu op je carriere wil richten.

Maar ik wilde niet reizen, van mij inkomen zijn we niet afhankelijk dus financieel redden we het wel. Er zijn altijd redenen om nog even te wachten. Vakantie in het vooruitzicht, kans op een andere baan, een eventuele verhuizing, noem maar op. Wij hebben geredeneerd dat er altijd wel dingen zijn om nog beter te kunnen wachten. Maar op een gegeven moment is de kinderwens zo groot dat je eventuele hindernissen met buik of kind wel zult overwinnen. Ik ben 23 en zwanger van de eerste, vriend is 25. Ik heb er geen moment spijt van gehad en geniet ervan dat we jonge ouders gaan worden in juni. Maar ik begrijp het helemaal als iemand nu een goede carriere heeft en die niet wil beeindigen om voor je kindje te zorgen.