Ervaringen met kinderpsychiater of psycholoog?

Geen ervaring hier. Maar misschien heeft de hartoperatie wat indruk gemaakt op je zoon? Ik neem dat dat de operatie bij zijn broertje was?

dannas, ik herken helemaal wat je zegt over in het plaatje passen en owee als dat niet het geval is, dan moet er meteen van alles en iedereen bij gehaald worden en krijgt je kind een etiketje. Althans ik herken het niet in de zin dat ik daar ervaring mee heb met mijn kind, maar ik zie het wel om me heen. Aan de andere kant, heb ik ook wel iets van baadt het niet, dan schaadt het ook niet, tenminste die sessies met een kinderpsycholoog. Wie weet wat daar uit komt en dan kan je altijd zelf nog bepalen of je daar verder wat mee doet. En misschien gaan ze wel doorhameren op jullie werk schema, nou ja, ene oor in, andere oor uit als dat het geval is. Als jullie daar zelf vrede mee hebben en dat is zo maak ik op uit je woorden.

Ik snap helemaal wat je bedoelt, ik krijg er hetzelfde gevoel bij.

Heeft hij problemen met hoe hij zich gedraagt? Als dat níet het geval is zou ik er niet naar laten kijken. En ik vind het idioot dat er zelfs maar gesproken wordt over hoeveel je werkt.

Geen ervaring Dannas, wel interesse. Ivm de driftbuien van mijn zoon is mij ook wel eens aangeraden eens wat sessies bij de orthopedagoog of kinderpsycholoog te doen. Heb er over zitten denken, maar het eigenlijk nooit gedaan omdat ik bang was dat dat waarschijnlijk meer zou gaan over het feit dat ik alleenstaand ben en daar dus een probleem mee zou moeten hebben en het feit dat ik ook al werk. Als ik het zo lees bij jou was die angst dus niet geheel onterecht...



Heb je zelf het idee dat het gedrag van je zoon iets is waar je zelf niet mee uit de voeten kan? En heb je het idee dat dat niet gaat veranderen als hij bijvoorbeeld straks naar school gaat?



Vervelend trouwens voor jullie allemaal.

dannas schreef op 14 april 2008 @ 21:42:

Evenals 3 weken in slaap gehouden zijn en dus weinig geknuffeld zijn. Ergens een soort hechtingsprobleem ofzo.

Ik beloof je, dat je dat liever nu uitgevogeld hebt, dan over 10 jaar. Maar ik ga nu naar m'n werk, (14-21 jarigen met o.a. hechtingsproblematiek) wellicht kijk ik morgen even verder hier...

Poeh moeilijk. Volgzame is misschien wel gewoon zijn karakter?

Lijkt me ook niet de bedoeling zoon in keurslijf te gieten.



Succes!

dannas schreef op 14 april 2008 @ 21:42:

.



Overigens denk ik wel dat de hartoperatie en twee keer een hartstilstand wat met het hele gebeuren te maken hebben. Evenals 3 weken in slaap gehouden zijn en dus weinig geknuffeld zijn. Ergens een soort hechtingsprobleem ofzo.

Ik heb dat zelf ook, dat ik het idee heb dat het vele ziekzijn van mijn zoon en de dood van mijn moeder, zowel bij hem als bij mij en dus onze wisselwerking hun sporen hebben nagelaten. Maar dat zie ik als een gegeven. Van alles wat ik ooit van jou heb gelezen sta jij daarin redelijk hetzelfde, dus misschien is het wel een idee om die hele orthopedagoog uit je hoofd te zetten? Of denk je echtd at je er wat aan gaat hebben?

Hechtingsproblemen door 3 weken weinig geknuffeld zijn? Mijn kinderen hebben beide in een couveuse gelegen, zoon 7 weken, dochter 1 week. Zoon lag 9 weken in het ziekenhuis, dochter 2. Ik heb me ook zorgen gemaakt over hechtingsproblemen. Maar de neonatoloog die hierin gespecialiseerd was vertelde me dat de hechting over een veel langere periode tot stand komt, een jaar of 2. En dat deze weken zeker niet allesbepalend zijn.



Ik zou vooral bang zijn dat mijn kind een stempel opgedrukt krijgt, want daar kom je niet zomaar weer vanaf.

Hoi Dannas,

Ten eerste, wat vervelend voor jouw en je gezin, dat jullie in deze situatie zitten!



Ik ben zelf bijna afgestudeerd orthopedagoog, weliswaar in een iets andere tak, maar ok.

Het doel van dit hele gebeuren is niet perse iets proberen aan de norm te laten voldoen, maar ik kan me voorstellen dat je dit zo voelt. Het gaat wel om je kind en dat is heel belangrijk en heel intensief. Verder wil niemand dat er iets 'mis' is met zijn of haar kind. Ik kan me voorstellen dat jij vindt dat het niet zo erg is dat jouw zoontje volgzaam is en doet wat anderen willen.

De vraag, die hierbij wel speelt en waarom de leidster ws een orthopedagoog heeft ingeschakeld en deze ws om wil doorsturen, is hoe dit komt en hoe zich dit verder gaat ontwikkelen. Oftewel is dit gewoon zijn karakter, of is dit een fase waar hij uitgroeit, of is er iets anders aan de hand.

Nu is het niet zo erg dat hij volgzaam is, maar als hij ouder wordt, kan dit wel moeilijkheden geven, bijvoorbeeld doordat hij zich dan heel gemakkelijk laat beinvloeden door vrienden en zich laat overhalen tot verkeerde dingen. Dat kan natuurlijk beter voorkomen worden. Vroege signalering is daarom altijd beter. Hij hoeft natuurlijk de hele tijd z'n eigen zin te doen, je kunnen aanpassen is ook belangrijk, maar hij moet wel leren om zelf een mening te vormen, deze te uiten en hieraan vast te kunnen houden.



Ik ga ervanuit dat de leidster op de peuterspeelzaal competent is in haar werk en dat je uit kan gaan van haar adviezen. Zij zien veel verschillende kinderen, ook veel verschillende types kinderen, en ontwikkelen zo een goed zicht op gedrag. Zij zullen niet zomaar een orthopedagoog laten observeren.

Tot de taak van de orthopedagoog hoort ook het 'bestuderen' van de gezinssituatie van het kind. Er zijn uiteraard veel verschillende soorten gezinnen en deze achtergrond is belangrijk om te weten, omdat deze ook invloed heeft.

Wat ik wel heel apart vindt, is idd dat zij zo doorging op dat werken van jou. Uiteraard is de vraag op zich niet verkeerd om een beeld te krijgen van de voorgeschiedenis van een kind.

Maar het klinkt, uit jouw verhaal, alsof de orthopedagoog hier heel erg zich liet overheersen door haar eigen mening. Dat hoort natuurlijk niet en is absoluut niet professioneel. Het gaat niet om haar persoonlijke mening, maar om het welzijn van jouw zoontje.

Ik denk ook niet dat de volgzaamheid van jouw zoontje komt door het feit dat jij werkt. Er zijn zoveel vrouwen die veel werken en dan zouden al deze kinderen datzelfde probleem moeten hebben.

Ik verwacht ook niet dat de kinderpsychiater hier op zal gaan doordrammen. Misschien dat er wel even naar gevraagd wordt. Mijn advies, geef dan gewoon antwoord en leg hierbij vriendelijk maar duidelijk uit dat de orthopedagoog je op dat gebied een heel onprettig gevoel gaf.

De kinderpsychiater zal voor de rest vooral willen onderzoeken wat de oorzaak is van de volgzaamheid van jouw zoontje. En daarbij gaat het dus om zaken binnnen de geest van jouw zoontje.

Ik zou dus zeggen, ga het proberen, je zoontje wordt er absoluut niet 'slechter' van,door dit te doen. En probeer dat vervelende gevoel dat de orthopedagoog je gaf naast je neer te leggen.

Je kan beter nu actie ondernemen, dan over 10 jaar je afvragen waarom je dat niet gedaan hebt...



Heel veel sterkte met deze situatie!!!!

Kom je echt niet van dat stempel af? gebeurt er wat met deze gesprekken behalve advies aan de ouders? als dat niet het geval is, zou ik het toch maar doen, wie weet heeft ze goede tips of kan je wat met haar advies. Als ze doorhamert over het vele werken, kan je altijd afhaken. Of komt dit in een of ander dossier? Ik zou zelf liever nu gesprekken en sessies hebben en achteraf denken, wat een kolder, dan straks misschien een puber die het moeilijk heeft en waarvan je dan denkt, hadden we dit en dat maar anders gedaan.

Het is advies en tips, geen opgelegde dingen toch? En wie weet werkt een andere aanpak van jullie wel beter voor hem? en is het handig als iemand je daarop wijst? Dat is toch niet meteen een falen van jullie, maar meer een handleiding. Ik zou daar zelf geen moeite mee hebben. En nogmaals, als je na het tweede gesprek denkt, gaaaan we weer als het over je werk uren gaat, kap je het hele proces toch af?

Dannas, inderdaad een particuliere psychiater zou dan ook mijn voorkeur hebben en wat je zegt, juist door jouw zoons voorgeschiedenis is een andere aanpak misschien wel goed dan de aanpak die bijv wel werkt bij zijn zusje.

Weet je inderdaad ook precies waarom ze de orthopedagoog hebben ingeschakeld? Alleen omdat hij wat rustig is, of ondervindt hij daar problemen door?

Dannas, je zou ook kunnen kijken of je iets aan zijn volgzame en over zich heen laten lopen kunt doen. Mijn oudste was absoluut niet weerbaar. Hij is toen via de huisarts bij een leuke kinderpsycholoog terecht gekomen en hij heeft daar speltherapie gehad om wat weerbaarder te worden. We zijn daarmee begonnen toen hij vijf was. En ik moet zeggen dat het volgens mij wel wat geholpen heeft. Alleen bleken er bij mijn zoontje meer problemen te zijn die pas van week echt boven tafel zijn gekomen nav onderzoek. Van een ander kind zou je meer rendement van die speltherapie verwachten denk ik.

Ik bedoel dus zonder nu al uitgebreid onderzoek te doen enzo.

Wij hebben ervaring met een orthopedagoog, kinderpsychiater, kinderpsycholoog, speltherapeut, kinderneuroloog, ambulante tantes, noem maar op. Aan de een hadden we meer aan dan de ander. Maar het stempel 'lastig' dat al sinds hij ziek werd en een hersenbeschadiging opliep op onze zoon zit, werkt veel negatiever dan het stempel 'we weten wat het is, er wordt aan gewerkt'.



Verder zou ik jeugdzorg als het mogenlijk is passeren en particulier hulp gaan zoeken. Dat werkt een stuk sneller.

Heb je weleens gevraagd aan de kinderpsychiater gevraagd waarom ze zo'n nadruk op het werken legt? Fulltime werken hoeft zeker niet te leiden tot gedragsproblemen, maar (en nu speel ik toch even de advocaat van de duivel:) misschien wel in combinatie met een moeilijke hechting. Als jullie zoon zich inderdaad niet goed gehecht heeft aan jullie destijds, kan hij nu extra tijd nodig hebben om de schade in te halen. De hechting aan de ouders werkt door op alle relaties met anderen. Een goede kinderpsychiater moet wel heel erg conservatief zijn wil ze van het werken zo'n probleem maken, zonder het degelijke vermoeden van een serieus probleem.



En misschien heeft ze wel een heel andere, praktische reden. Misschien vermoed ze een heel ander probleem, waarvan ze weet dat de therapie daarvoor dagelijkse, intensieve training aan huis vraagt. En de ouders dus wat vaker thuis moeten zijn. Ik zeg maar wat. Dus vraag het haar gewoon. En geeft ze toch geen zinnige verklaring, dan weet je meteen waar je aan toe bent.



Ik zeg niet dat het een hechtingsprobleem is hoor, maar als je ook tegen de kinderpyschiater hebt gezegd dat je een hechtingsprobleem vermoed, begrijp ik wel dat de kinderpsychiater over het werken begint. Ik heb in ieder geval geleerd dat het ontstaan en het verloop van hechtingsproblemen niet zo duidelijk te bepalen zijn, als: in de eerste weken kan het niet ontstaan. Sommige kinderen die als twee weken oud babietje geadopteerd zijn ontwikkelen later een hechtingsstoornis. Terwijl er ook kinderen in Russische buitenwijken vier jaar lang tussen de honden kunnen leven, maar later wel normale contacten kunnen opbouwen. Het hangt heel sterk van de situatie en de biologische aanleg van het kind zelf af.

Ik heb persoonlijk geen al te slechte ervaring met het Riagg, maar hoor uit mijn omgeving wel vervelende verhalen. Vrijgevestigd lijkt toch sneller en soms ook beter aan te voelen. Dat weet ik niet, want mijn kinderen lopen bij de loog en ater bij de Jutters. Een plek waar wij ons wel goed bij voelen.



Ik zou je adviseren om in ieder geval te kijken wat er voor jullie zoon en dus jullie gezin te halen is. Juist omdat ze er nu heel vroeg mee zijn kun je meer behalen dan alleen een stempeltje.

Met mijn ene zoon heb ik ontzettend moeten leuren, deels omdat ik de wegen niet wist. Resultaat is dat we naar ons gevoel een heel stuk tijd hebben verloren die beter besteed had kunnen worden. Dat hij het label, ADHD in combinatie met het syndroom van Asperger heeft gekregen is slechts een houvast. Een manier om het beestje een naam te geven en een behandelplan op te stellen, dat overigens ook steeds bijgesteld kan worden.

Hij was ook iemand die over zich liet lopen, tenminste op school. Thuis was dat wel anders. Ik heb werkelijk gewanhoopt dat we steeds dichter tegen zijn puberteit aankwamen. Was doodsbang voor hoe hij dan zou worden. Inmiddels is hij nu een puber, maakt regelmatig een zooitje van zijn medicatie, "vergeet" roosters, tast grenzen af en gaat er overheen. Zonder begeleiding in de voorgaande twee jaar was dit waarschijnlijk veel heftiger geweest. Had hij waarschijnlijk niet eens meer thuis kunnen wonen.

We zijn er nog lang niet en na hem zal jongste ook nog eens gaan puberen. Maar we hebben er wel vertrouwen in. Juist doordat we nu handvatten hebben en begeleiding.



In ons gezin zijn inmiddels, juist door zijn diagnoses, meerdere stempels op kinderen en ook op mij gedrukt. Niks erg voor ons. We weten wat er scheelt en werken er aan.

De gene die de stempels zo erg maken zijn de mensen met onbegrip uit de buitenwereld. Mensen die iets wat op psygisch gebied ligt zoveel zwaarder schatten dan een lichamelijk ongemak/afwijking/handicap. Het is voor veel mensen nog steeds eng.

Maar ook daar kun je mee dealen. Leg uit wat er aan de hand is, wat er aan gedaan wordt of gaat worden en over het algemeen kweek je daar begrip mee. Wie dat niet kan opbrengen is jullie en zeker je zoontje niet waard. Wat hij wel waard is is nu bekeken worden en hulp te krijgen waar nodig. Het kán zijn dat hij inderdaad door zijn geschiedenis die extra hulp nodig heeft. Dat is hij toch waard? Handige van begeleiding is dat je een soort handleiding krijgt waar je zelf misschien niet opgekomen was.

En met of zonder stempeltje blijft hij gewoon jullie zoon!

Mijn kind gaat naar een kinderpsycholoog omdat het niet al te best gaat. Zo op het zicht gaat het wel met hem, redt zichzelf goed. Echter hij kropt alles op en neigt te doen zoals mensen hem graag zien, ipv dat hij zichzelf is.



Ik zou mijn ogen hiervoor kunnen sluiten en dezelfde conclusies kunnen trekken. Maar ik help hem liever zichzelf beter te kunnen redden dan zwemmen in te diep water. Hij hoeft niet aan een norm te voldoen. Ik wil dat hij zichzelf kan zijn, en dat is hij nu niet. Wij werken nu ook beiden fulltime. Ik geloof wel dat het 'er voor je kind zijn' makkelijker en beter gaat als er meer tijd is. Ik denk alleen niet dat het onmogelijk is om te doen als je beiden veel werkt. Het is een kwestie van keuzes maken. Elke keus heeft zijn consequenties en het is aan een ieder om dat af te wegen.



Reguliere zorg heb ik slechte ervaringen mee. Ik geloof wel dat ze werken volgens stempels. Voor dit, dit en dat, hoort dit plaatje bij dus daar heeft je kind last van en zodra het afwijkt weten ze het ook niet meer. Echter particulier bevalt me heel goed. Mensen die luisteren en kijken naar het kind. Luisteren naar de ouders zonder vooroordelen en zoeken naar oplossingen in de situatie zoals ie is.



Hulpverlening zie ik niet al vorming naar een norm. Ik zie het niet als eigen tekortkoming. Ik zie het niet als tekortkoming van mijn kind, ik zie het ook niet alsof het iets is omdat ik veel werk. Ik zie wel iets gebeuren bij mijn kind waarvoor ik hem wil beschermen. Als hij koorts heeft leg ik hem met een dekentje op de bank. Als hij valt geef ik een pleister. Als zijn amandeltjes geknipt moeten worden laat ik dat over aan iemand die daar verstand van heeft. Zo zie ik het ook met mijn rol in de opvoeding. Ik doe wat ik kan en heb als moeder, mens, zo mijn beperkingen. Dus zoek ik iemand of een instantie die me daarbij helpt. Daarbij ben ik wel kritisch wie mijn kind begeleidt.

Even benieuwd: ik kan me maar moeilijk voorstellen waarom je als ouders beiden fulltime zou willen blijven werken als je merkt dat het niet goed gaat met je kind. Hoeft dat werken de oorzaak niet te zijn nee maar structureel extra aandacht en tijd besteden aan je kind en daardoor zelf proberen de knelpunten aan te pakken lijkt me toch de eerste stap ipv je kind meenemen naar een psych? Geen veroordeling ofzo maar ben benieuwd waarom dat geen optie is.



Verder hier wel hele goede ervaringen met kinderpsychiater bij het Riagg. Niks mis mee, goede onderzoeken gedaan bij oudste, goede begeleiding en alles ook zonder lange wachttijden enzo.

Dat een stempel/etiket wat n.a.v. onderzoeken uiteindelijk eventueel opgeplakt kan worden consequenties kan hebben, vind ik onzin. Het is aan jou als ouder wat je daarmee doet. Je hóeft het niet aan de grote klok te hangen en op ieder papiertje in te vullen.