Kinderen
alle pijlers
Ervaringen met kinderpsychiater of psycholoog?
maandag 14 april 2008 om 21:34
Omdat mijn zoon (4 jaar) erg volgzaam is, altijd doet wat anderen (ook kinderen) willen en moeite heeft zelf een spel te verzinnen en daar in op te gaan, gaan we met hem een traject in van 5 sessies met een kinderpsychiater. Het idee komt van de leidsters van de peuterspeelzaal, die hem (in overleg met ons) hebben laten observeren door een orthopedagoog.
Ik sta wat ambivalent tegenover dit hele gebeuren. Ik zie dat sociale contacten af en toe wat moeizaam gaan, dat hij soms wel erg over zich heen laat lopen, maar ben er nog niet helemaal over uit of ik dit nu allemaal zo ernstig vind. Krijg toch het gevoel dat tegenwoordig elk kind wat ook maar enigszins niet voldoet aan de 'norm' meteen maar verbeterd moet worden.
Bovendien, de orthopedagoog had duidelijk moeite met het feit dat wij allebei 90% werken. Op de vraag hoe ik het vond weer te gaan werken, 5 maanden na de bevalling en hartoperatie van zoon, antwoorde ik 'heerlijk'. En daar kon ze overduidelijk niks mee. Ze is enorm gaan trekken of ik het toch niet moeilijk vond. Zo erg, dat mijn vriend geiriteerd vroeg waarom ze deze vraag alleen aan hem stelde. Hij moest immers 2 weken na de operatie weer aan het werk.
Enfin, ambivalent dus. En erg bang dat ook de kinderpsychiater geneigd zal zijn het hele probleem op te lossen door ze zeggen dat moeders maar minder moet gaan werken. (voor de goede orde, ik ben vorig jaar 8 maanden fulltime thuis geweest, zoon werd daar niet minder volgzaam van, hij is altijd zo geweest).
Wat zijn jullie ervaringen met een kinderpsychiater van het Riagg? Kregen jullie goede tips toegespitst op jullie gezin en manier van leven? Wat zijn positieve en wat zijn negatieve ervaringen?
Ik sta wat ambivalent tegenover dit hele gebeuren. Ik zie dat sociale contacten af en toe wat moeizaam gaan, dat hij soms wel erg over zich heen laat lopen, maar ben er nog niet helemaal over uit of ik dit nu allemaal zo ernstig vind. Krijg toch het gevoel dat tegenwoordig elk kind wat ook maar enigszins niet voldoet aan de 'norm' meteen maar verbeterd moet worden.
Bovendien, de orthopedagoog had duidelijk moeite met het feit dat wij allebei 90% werken. Op de vraag hoe ik het vond weer te gaan werken, 5 maanden na de bevalling en hartoperatie van zoon, antwoorde ik 'heerlijk'. En daar kon ze overduidelijk niks mee. Ze is enorm gaan trekken of ik het toch niet moeilijk vond. Zo erg, dat mijn vriend geiriteerd vroeg waarom ze deze vraag alleen aan hem stelde. Hij moest immers 2 weken na de operatie weer aan het werk.
Enfin, ambivalent dus. En erg bang dat ook de kinderpsychiater geneigd zal zijn het hele probleem op te lossen door ze zeggen dat moeders maar minder moet gaan werken. (voor de goede orde, ik ben vorig jaar 8 maanden fulltime thuis geweest, zoon werd daar niet minder volgzaam van, hij is altijd zo geweest).
Wat zijn jullie ervaringen met een kinderpsychiater van het Riagg? Kregen jullie goede tips toegespitst op jullie gezin en manier van leven? Wat zijn positieve en wat zijn negatieve ervaringen?
dinsdag 15 april 2008 om 08:23
Dank voor jullie reacties.
Even het hele verhaal, wordt het wel een lange post.
Zoonlief is met 4 weken geopereerd aan een hartafwijking. Heeft daarvoor twee keer een hartstilstand gehad, waarvan één 10 minuten duurde. We zijn hem dus bijna kwijt geraakt. De operatie, het drie weken in slaap gehouden worden en een maand lang zuurstoftekort hebben er voor gezorgd dat zoonlief zowel in grove als in fijne motoriek een flinke achterstand heeft. Daar wordt nu middels fysiotherapie aan gewerkt.
Mijn zoon is een zeer voorzichtig kind. Durft motorisch gezien er weinig, maar sinds de fysiotherapie zien we hier wel een duidelijke verbetering in. Niet alleen kan hij fysieke dingen beter, hij durft ook meer en we zien zijn vertrouwen in zijn eigen lijfje groeien. Vetrouwen dat hij eerst niet had en wat, denk ik, van grote invloed is op hoe hij zich emotioneel gedraagd.
Dan de PSZ en andere sociale situaties. Zoon speelt heel erg graag met andere kinderen, zoekt ze ook zeer bewust op en heeft erg veel moeite met afwijzing van andere kinderen. Gelooft ze niet als ze zeggen dat ze niet willen spelen met hem, of probeert de boel zo te manipuleren dat ze toch met hem gaan spelen. Als ze dan samen spelen (en de meeste kinderen willen gewoon met hem spelen), dan doet hij volledig wat de ander wil, maar ook wat de ander doet. Iets wat ik in de thuissituatie met zijn zusje ook merk. Pakt zij een speeltje, wil hij het ook hebben. Rent zij rond en valt ze (ze is 15 maanden), dan gaat hij ook rennen en laat zich vallen. Speelt hij even zelf met auto's en een vriendje met het keukentje, dan moet hij ineens ook met dat keukentje.
Op de PSZ houd hij angstvallig zijn speelvriendje van dat moment in de gaten. Aapt dat speelvriendje na. Als hij zelf valt, gunt hij zich geen tijd te voelen of het niet zeer doet, maar staat op en rent verder achter dat vriendje aan. Naar het toilet gaan, kan niet, want dan doet hij immers niet wat dat vriendje doet. Gaat het vriendje naar het toilet, dan moet hij ineens ook.
Ook naar ons toe is hij erg conformerend. Over het algemeen doet hij volledig wat wij willen. Gelukkig zegt hij wel eens nee, maar over het algemeen is hij ook naar ons toe erg volgzaam. Vriend en ik hebben hier een avond over zitten praten en geconcludeerd dat we wellicht ook veel te veel verwachten dat hij altijd doet wat wij willen. Zoon heeft bijvoorbeeld nooit een peuterpubertijd gehad. In ieder geval proberen we nu om minder hoge verwachtingen te hebben van hem en hem te vertellen dat zijn mening ook erg belangrijk is. Dat laatste is nog niet zo moeilijk, maar het ook tonen dat zijn mening heel belangrijk is, is lastig. We zijn toch erg geneigd om onze mening door te duwen (je moet nu tandenpoetsen, je moet nu naar bed, je moet nu luisteren, etc.). Iets voor ons dus om aan te werken.
De PSZ vond het volgzame zorgelijk, wisten niet zo goed hoe ze er mee om moesten gaan en hebben in overleg met ons een orthopedagoog hem een ochtend op de PSZ laten observeren. Zij kwam tot dezelfde conclusie als wij. Namelijk dat hij zich erg conformeerd. Bovendien vond ze hem 'niet gelukkig'. Ondanks het feit dat ze hem die 2,5 uur ook meerdere keren had zien schaterlachen van pret. Toen wij aangaven de term 'niet gelukkig' wel erg grof geschut te vinden (zeker gebaseerd op 2,5 uur observatie), beweerde ze dat ze dit niet gezegd had, maar dat ze had gezegd dat hij op sommige momenten niet altijd vrolijk was. Ze krabbelde dus terug.
Dan het stuk over werken. Ik ben na zijn bevalling en hartoperatie 5 maanden thuis geweest en daarna met veel plezier weer aan het werk gegaan. Daar kon ze dus niks mee. Ze heeft ontzettend zitten doorvragen of ik het niet moeilijk vond hem achter te laten bij die ander, want 'hij had toch immers die hartoperatie gehad'. Ze is er, in een gesprek van een uur, zeker 10 minuten over doorgegaan. Bleef maar vragen of ik het echt niet moeilijk vond. Mijn vriend (en ik ook) waren hier zwaar door geirriteerd. Niet alleen omdat ze mijn antwoord niet serieus nam, maar ook omdat ze deze vragen niet aan mijn vriend stelde. Terwijl hij a) meteen al weer aan het werk moest en b) ook zijn zoon die hartoperatie had ondergaan. Maar blijkbaar mocht alleen ik daar emotioneel last van hebben en zou het bij mijn vriend raar zijn als hij daar emotioneel last van zou hebben. Erg storend dus allemaal.
Haar voorstel was in ieder geval om via het Riagg 5 sessies met een kinderpsychiater te gaan doen. Die sessies zijn dus niet met de orthopedagoog die de observatie heeft gedaan. De wachttijd val reuze mee, we konden meteen terecht. 1e afspraak staat pas in mei omdat zoon deze week op de basisschool is begonnen en ik dat wel even genoeg nieuwe dingen vond. Maar we hadden vorige week al terecht gekund.
We gaan die sessies in omdat a) wij ook bang zijn dat dit conformerende gedrag blijft bestaan en hij zo wel erg gevoelig wordt voor 'foute vriendjes'. b) het hebben van en durven uitkomen voor een eigen mening goed is voor het zelfvertrouwen en hij daar hulp bij nodig heeft, c) wij niet zeker weten of we dat hem kunnen aanleren zonder hulp van buitenaf. Ik weet al jaren dat hij erg conformerend is en heb geprobeerd daar wat aan te doen, maar dat is vooralsnog niet gelukt.
Bambi: mijn kind is altijd al een zeer volgzaam kind geweest, wat goed luisterd en lichamelijk erg voorzichtig is ingesteld. Zoals ik al schreef, ben ik vorig jaar 8 maanden fulltime thuis geweest. Mijn kind werd daar absoluut niet anders van dat dat hij nu is. Niet minder volgzaam, niet minder conformerend aan de groep. Ik vind het daarom nu ook veel te vroeg om te concluderen dat papa en mama dus maar een andere baan moeten gaan zoeken (want daar zou het voor ons beiden op neer komen) om meer bij zoon te zijn. Dat heeft nogal wat consequenties, die wellicht helemaal niet nodig zijn. Neemt niet weg dat iets minder werken in onze huidige banen nog wel mogelijk is. We kijken het nog even aan, maar wellicht gaan we beiden nog iets minder werken zodat 1 van ons en op woensdag (dat is nu ook het geval) en op vrijdagmiddag thuis is.
Fijn om jullie ervaringen te horen met zowel particuliere hulpverlening als het Riagg.
Even het hele verhaal, wordt het wel een lange post.
Zoonlief is met 4 weken geopereerd aan een hartafwijking. Heeft daarvoor twee keer een hartstilstand gehad, waarvan één 10 minuten duurde. We zijn hem dus bijna kwijt geraakt. De operatie, het drie weken in slaap gehouden worden en een maand lang zuurstoftekort hebben er voor gezorgd dat zoonlief zowel in grove als in fijne motoriek een flinke achterstand heeft. Daar wordt nu middels fysiotherapie aan gewerkt.
Mijn zoon is een zeer voorzichtig kind. Durft motorisch gezien er weinig, maar sinds de fysiotherapie zien we hier wel een duidelijke verbetering in. Niet alleen kan hij fysieke dingen beter, hij durft ook meer en we zien zijn vertrouwen in zijn eigen lijfje groeien. Vetrouwen dat hij eerst niet had en wat, denk ik, van grote invloed is op hoe hij zich emotioneel gedraagd.
Dan de PSZ en andere sociale situaties. Zoon speelt heel erg graag met andere kinderen, zoekt ze ook zeer bewust op en heeft erg veel moeite met afwijzing van andere kinderen. Gelooft ze niet als ze zeggen dat ze niet willen spelen met hem, of probeert de boel zo te manipuleren dat ze toch met hem gaan spelen. Als ze dan samen spelen (en de meeste kinderen willen gewoon met hem spelen), dan doet hij volledig wat de ander wil, maar ook wat de ander doet. Iets wat ik in de thuissituatie met zijn zusje ook merk. Pakt zij een speeltje, wil hij het ook hebben. Rent zij rond en valt ze (ze is 15 maanden), dan gaat hij ook rennen en laat zich vallen. Speelt hij even zelf met auto's en een vriendje met het keukentje, dan moet hij ineens ook met dat keukentje.
Op de PSZ houd hij angstvallig zijn speelvriendje van dat moment in de gaten. Aapt dat speelvriendje na. Als hij zelf valt, gunt hij zich geen tijd te voelen of het niet zeer doet, maar staat op en rent verder achter dat vriendje aan. Naar het toilet gaan, kan niet, want dan doet hij immers niet wat dat vriendje doet. Gaat het vriendje naar het toilet, dan moet hij ineens ook.
Ook naar ons toe is hij erg conformerend. Over het algemeen doet hij volledig wat wij willen. Gelukkig zegt hij wel eens nee, maar over het algemeen is hij ook naar ons toe erg volgzaam. Vriend en ik hebben hier een avond over zitten praten en geconcludeerd dat we wellicht ook veel te veel verwachten dat hij altijd doet wat wij willen. Zoon heeft bijvoorbeeld nooit een peuterpubertijd gehad. In ieder geval proberen we nu om minder hoge verwachtingen te hebben van hem en hem te vertellen dat zijn mening ook erg belangrijk is. Dat laatste is nog niet zo moeilijk, maar het ook tonen dat zijn mening heel belangrijk is, is lastig. We zijn toch erg geneigd om onze mening door te duwen (je moet nu tandenpoetsen, je moet nu naar bed, je moet nu luisteren, etc.). Iets voor ons dus om aan te werken.
De PSZ vond het volgzame zorgelijk, wisten niet zo goed hoe ze er mee om moesten gaan en hebben in overleg met ons een orthopedagoog hem een ochtend op de PSZ laten observeren. Zij kwam tot dezelfde conclusie als wij. Namelijk dat hij zich erg conformeerd. Bovendien vond ze hem 'niet gelukkig'. Ondanks het feit dat ze hem die 2,5 uur ook meerdere keren had zien schaterlachen van pret. Toen wij aangaven de term 'niet gelukkig' wel erg grof geschut te vinden (zeker gebaseerd op 2,5 uur observatie), beweerde ze dat ze dit niet gezegd had, maar dat ze had gezegd dat hij op sommige momenten niet altijd vrolijk was. Ze krabbelde dus terug.
Dan het stuk over werken. Ik ben na zijn bevalling en hartoperatie 5 maanden thuis geweest en daarna met veel plezier weer aan het werk gegaan. Daar kon ze dus niks mee. Ze heeft ontzettend zitten doorvragen of ik het niet moeilijk vond hem achter te laten bij die ander, want 'hij had toch immers die hartoperatie gehad'. Ze is er, in een gesprek van een uur, zeker 10 minuten over doorgegaan. Bleef maar vragen of ik het echt niet moeilijk vond. Mijn vriend (en ik ook) waren hier zwaar door geirriteerd. Niet alleen omdat ze mijn antwoord niet serieus nam, maar ook omdat ze deze vragen niet aan mijn vriend stelde. Terwijl hij a) meteen al weer aan het werk moest en b) ook zijn zoon die hartoperatie had ondergaan. Maar blijkbaar mocht alleen ik daar emotioneel last van hebben en zou het bij mijn vriend raar zijn als hij daar emotioneel last van zou hebben. Erg storend dus allemaal.
Haar voorstel was in ieder geval om via het Riagg 5 sessies met een kinderpsychiater te gaan doen. Die sessies zijn dus niet met de orthopedagoog die de observatie heeft gedaan. De wachttijd val reuze mee, we konden meteen terecht. 1e afspraak staat pas in mei omdat zoon deze week op de basisschool is begonnen en ik dat wel even genoeg nieuwe dingen vond. Maar we hadden vorige week al terecht gekund.
We gaan die sessies in omdat a) wij ook bang zijn dat dit conformerende gedrag blijft bestaan en hij zo wel erg gevoelig wordt voor 'foute vriendjes'. b) het hebben van en durven uitkomen voor een eigen mening goed is voor het zelfvertrouwen en hij daar hulp bij nodig heeft, c) wij niet zeker weten of we dat hem kunnen aanleren zonder hulp van buitenaf. Ik weet al jaren dat hij erg conformerend is en heb geprobeerd daar wat aan te doen, maar dat is vooralsnog niet gelukt.
Bambi: mijn kind is altijd al een zeer volgzaam kind geweest, wat goed luisterd en lichamelijk erg voorzichtig is ingesteld. Zoals ik al schreef, ben ik vorig jaar 8 maanden fulltime thuis geweest. Mijn kind werd daar absoluut niet anders van dat dat hij nu is. Niet minder volgzaam, niet minder conformerend aan de groep. Ik vind het daarom nu ook veel te vroeg om te concluderen dat papa en mama dus maar een andere baan moeten gaan zoeken (want daar zou het voor ons beiden op neer komen) om meer bij zoon te zijn. Dat heeft nogal wat consequenties, die wellicht helemaal niet nodig zijn. Neemt niet weg dat iets minder werken in onze huidige banen nog wel mogelijk is. We kijken het nog even aan, maar wellicht gaan we beiden nog iets minder werken zodat 1 van ons en op woensdag (dat is nu ook het geval) en op vrijdagmiddag thuis is.
Fijn om jullie ervaringen te horen met zowel particuliere hulpverlening als het Riagg.
dinsdag 15 april 2008 om 09:25
Nou Dannas, ik denk dat je afwegingen prima zijn en zo te lezen zal je zoon vast baat hebben bij wat extra begeleiding. als aanvulling op het stukje begeleiding die hij al krijgt (fysio). Probeer het ook maar zo te zien, niks stempels, gewoon handvaten om hem verder te helpen om vertrouwen in zichzelf en zijn lichaam te krijgen.
Ik vind het goed dat jullie zelf ook aan stukje reflectie doen en dat minder werken eventueel ook een optie is. Rare manier van werken van die orthopedagoog maar wellicht wilde ze peilen in hoeverre jullie bereid waren dingen aan te passen mocht dat nodig zijn? Ik zou me er verder maar niet druk over maken, jullie zijn zelf duidelijk goed in staat om te beoordelen wat jullie zoon nodig heeft en wat er veranderd kan worden.
Succes, zorgen om je kind zijn niet makkelijk.
Ik vind het goed dat jullie zelf ook aan stukje reflectie doen en dat minder werken eventueel ook een optie is. Rare manier van werken van die orthopedagoog maar wellicht wilde ze peilen in hoeverre jullie bereid waren dingen aan te passen mocht dat nodig zijn? Ik zou me er verder maar niet druk over maken, jullie zijn zelf duidelijk goed in staat om te beoordelen wat jullie zoon nodig heeft en wat er veranderd kan worden.
Succes, zorgen om je kind zijn niet makkelijk.
