Kinderen
alle pijlers
Geen kinderen...
woensdag 12 december 2007 om 21:47
Ik weet eigenlijk niet zo goed of dit topic nu hier thuishoort, of bij kinderen....toch maar hier, aangezien het over mn eigen gedachten gaat...
Ik ben op een leeftijd dat steeds meer mensen van dezelfde leeftijd om mij heen kinderen krijgen. Het gekke is dat ik eigenlijk daardoor niet echt meer moedergevoelens krijg ofzo. Toch denk ik dat ik wel ooit kinderen zou willen. Maar ik heb niet zoiets van als ik een kindje zie, dat ik dat gelijk dan heel leuk vind ofzo of dat ik dat zou willen vasthouden. Ik vind kinderen vaak eerder vervelend.
De laatste tijd maak ik me daar wel eens zorgen om, omdat ik nu eenmaal de leeftijd er wel al voor heb en bij vrouwen is de tijd dat je vruchtbaar bent in principe niet zo heel lang, na een bepaalde leeftijd kan het zelfs al gevaarlijk zijn, als je te oud bent. En de tijd tikt doorrr..Ik moet er ook weer niet aan denken dat ik altijd kinderloos zal blijven!
Ja, het is heel dubbel, daarom vind ik het ook raar van mezelf.
Kan het eraan liggen dat ik me er bewust van afsluit omdat in mijn huidige situatie op het moment geen kinderen passen? Ik vind wel dat als je voor kinderen kiest, het kindje in een warm nest terecht moet komen, en dat er op dat moment bewust voor gekozen is.
Daarnaast ben ik van mezelf een bezorgd persoon. De wereld zoals deze tegenwoordig is, met al zijn ellende, vind ik niet zo mooi en ik vind ook eigenlijk niet dat het er allemaal beter op wordt. Dit is geen wereld waar ik mijn kind graag in zou zien opgroeien.
Het is allemaal zo tegenstrijdig...Herkent iemand dit?
Moet ik me zorgen maken omdat ik die moedergevoelens niet heb, terwijl ik wel denk dat ik ooit kinderen wil? tsja...
Ik ben op een leeftijd dat steeds meer mensen van dezelfde leeftijd om mij heen kinderen krijgen. Het gekke is dat ik eigenlijk daardoor niet echt meer moedergevoelens krijg ofzo. Toch denk ik dat ik wel ooit kinderen zou willen. Maar ik heb niet zoiets van als ik een kindje zie, dat ik dat gelijk dan heel leuk vind ofzo of dat ik dat zou willen vasthouden. Ik vind kinderen vaak eerder vervelend.
De laatste tijd maak ik me daar wel eens zorgen om, omdat ik nu eenmaal de leeftijd er wel al voor heb en bij vrouwen is de tijd dat je vruchtbaar bent in principe niet zo heel lang, na een bepaalde leeftijd kan het zelfs al gevaarlijk zijn, als je te oud bent. En de tijd tikt doorrr..Ik moet er ook weer niet aan denken dat ik altijd kinderloos zal blijven!
Ja, het is heel dubbel, daarom vind ik het ook raar van mezelf.
Kan het eraan liggen dat ik me er bewust van afsluit omdat in mijn huidige situatie op het moment geen kinderen passen? Ik vind wel dat als je voor kinderen kiest, het kindje in een warm nest terecht moet komen, en dat er op dat moment bewust voor gekozen is.
Daarnaast ben ik van mezelf een bezorgd persoon. De wereld zoals deze tegenwoordig is, met al zijn ellende, vind ik niet zo mooi en ik vind ook eigenlijk niet dat het er allemaal beter op wordt. Dit is geen wereld waar ik mijn kind graag in zou zien opgroeien.
Het is allemaal zo tegenstrijdig...Herkent iemand dit?
Moet ik me zorgen maken omdat ik die moedergevoelens niet heb, terwijl ik wel denk dat ik ooit kinderen wil? tsja...
woensdag 12 december 2007 om 22:24
ik herken het zelf niet, maar je hoeft je geen zorgen te maken, iedereen maakt toch voor zichzelf uit of ie een leven met of zonder kindjes wilt.
Snap wel wat je zegt dat het dubbel is, op leeftijd, ellende op de wereld, maar ook dat je je een leven zonder ook niet kan voorstellen.
Misschien gaat het nog wel zo erg tikken tikken bij je, dat je alle overdenkingen aan de kant schuift en er 100% voor wilt gaan.
Heel veel sterkte en succes met een toch moeilijke beslissing, maar alles komt op zijn tijd en zijn pootjes terecht.
Snap wel wat je zegt dat het dubbel is, op leeftijd, ellende op de wereld, maar ook dat je je een leven zonder ook niet kan voorstellen.
Misschien gaat het nog wel zo erg tikken tikken bij je, dat je alle overdenkingen aan de kant schuift en er 100% voor wilt gaan.
Heel veel sterkte en succes met een toch moeilijke beslissing, maar alles komt op zijn tijd en zijn pootjes terecht.
woensdag 12 december 2007 om 22:29
Ik herken het wel een beetje. Ik heb al jarenlang een vaste relatie, dus redelijk vroeg kinderen krijgen, was een optie geweest. Maar mijn vriend en ik hadden elke keer wel een reden om te denken dat het niet paste.... Oftewel, we waren er niet aan toe. Ik vroeg me ook af of dat nog zou komen. Nu zijn we er allebei wel aan toe (33 jaar), maar nu wil het niet zo lukken om zwanger te raken.
Ik denk dat als je echt wil, je het gevoel wel zult krijgen. En je moet het natuurlijk niet doen omdat je denkt dat je anders later spijt krijgt.
Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik denk dat als je echt wil, je het gevoel wel zult krijgen. En je moet het natuurlijk niet doen omdat je denkt dat je anders later spijt krijgt.
Hoe oud ben je eigenlijk?
donderdag 13 december 2007 om 07:47
Heel herkenbaar!! In mijn omgeving is de babyboom ook losgebarsten...... We zitten allemaal rond de 30-35 (zijn er allemaal wat later bij) Bij mij begint de twijfel ook toe te slaan, carrière behoorlijk in de lift, kan alles doen wat ik altijd wilde. Als ik mijn vriendinnen zie is het 1 grote roze wolk, die willen dit echt. Ik denk dan dat ik dat gevoel nooit op deze manier zal krijgen (ben ik veel te nuchter voor). Maar ga dan meteen twijfelen of ik er dan misschien ook niet klaar voor ben. Wil later echt wel een gezinnetje maar later komt nu wel echt dichtbij............ Ik ga toch nog maar een paar jaartjes wachten. Dan maar een wat oudere moeder maar wel 1 die er echt over nagedacht heeft........
donderdag 13 december 2007 om 10:05
als ik jaren terug ga is het voor mij ook herkenbaar, ik irriteerde me mateloos aan de kinderen van mn zus en broers...
vasthouden was leuk maar ik was blij als ik ze terug kon geven.
totdat ik een relatie kreeg waarbij de knop omging, met hem wilde ik wel kinderen..iets van ons samen!
ik kan me voorstellen dat je angstig bent als je om je heen kijkt en ziet dat de wereld er niet echt op vooruit gaat, maar jij bent degene die de kinderen opvoedt en ze normen en waarden meegeeft. Dus hoe ze later in hun schoenen staan zal voor een gedeelte van jou komen.
wacht tot je er aan toe bent! Maar vergeet niet dat andere kinderen je nooit het gevoel zullen geven die je krijgt bij een 'eigen' kind..tis moeilijk te omschrijven maar het is onvoorwaardelijke liefde!!
vasthouden was leuk maar ik was blij als ik ze terug kon geven.
totdat ik een relatie kreeg waarbij de knop omging, met hem wilde ik wel kinderen..iets van ons samen!
ik kan me voorstellen dat je angstig bent als je om je heen kijkt en ziet dat de wereld er niet echt op vooruit gaat, maar jij bent degene die de kinderen opvoedt en ze normen en waarden meegeeft. Dus hoe ze later in hun schoenen staan zal voor een gedeelte van jou komen.
wacht tot je er aan toe bent! Maar vergeet niet dat andere kinderen je nooit het gevoel zullen geven die je krijgt bij een 'eigen' kind..tis moeilijk te omschrijven maar het is onvoorwaardelijke liefde!!
donderdag 13 december 2007 om 10:29
Ja dat is deels natuurlijk wel waar, maar er komt een moment dat je je kinderen los moet laten en dat een deel van de opvoeding bij anderen komt te liggen, als ze naar school gaan en vriendjes en vriendinnetjes krijgen, etc...en daar heb je dan niet altijd invloed in. Dat vind ik dan nog tot daaraan toe, maar ik vind het een eng idee dat alles tegenwoordig 'digitaal' is. kinderen moeten een telefoon, internet/msn, alles. Heel anders dan toen ik zelf klein was. en je hoort zoveel rare dingen tegenwoordig.
Het klinkt allemaal heel zeurderig, ik weet t, en ik kan me voorstellen dat mensen die kinderen hebben hier dan weer 'aanstoot' aan zouden geven. Maar ik denk daar wel eens zo over na, kan er niks aan doen.
donderdag 13 december 2007 om 11:01
gelukkig heeft iedereen recht op een eigen mening/gedachten!
en je hebt wat het 'digitaal' gelijk hoor, het lijkt wel of de kinderen van tegenwoordig alles maar willen, maar dan nog heb je je eigen lijn in de opvoeding!
en dat een deel van de opvoeding bij anderen komt te liggen zie ik niet zo..ik ben de moeder en ik bepaal wat ze wel en niet mogen. Zelfs bij vriendjes en vriendinnetjes.
ik weet dat het een strijd in je hoofd blijft, zelfs als je ze wel zou hebben zou je nog steeds onzeker zijn en twijfelen over of je het allemaal wel goed doet...en het beroerde is dat je maar 1 kans hebt om het goed te doen.
Natuurlijk moet je loslaten, dat begint al veel te vroeg
maar ik hoop dan dat wat ze meegekregen hebben ze sterk genoeg heeft gemaakt om hun eigen gevoel na te leven en niet mee te gaan met de gedachten van anderen.
en je hebt wat het 'digitaal' gelijk hoor, het lijkt wel of de kinderen van tegenwoordig alles maar willen, maar dan nog heb je je eigen lijn in de opvoeding!
en dat een deel van de opvoeding bij anderen komt te liggen zie ik niet zo..ik ben de moeder en ik bepaal wat ze wel en niet mogen. Zelfs bij vriendjes en vriendinnetjes.
ik weet dat het een strijd in je hoofd blijft, zelfs als je ze wel zou hebben zou je nog steeds onzeker zijn en twijfelen over of je het allemaal wel goed doet...en het beroerde is dat je maar 1 kans hebt om het goed te doen.
Natuurlijk moet je loslaten, dat begint al veel te vroeg
maar ik hoop dan dat wat ze meegekregen hebben ze sterk genoeg heeft gemaakt om hun eigen gevoel na te leven en niet mee te gaan met de gedachten van anderen.
donderdag 13 december 2007 om 13:02
Hi
Ik herken er wel veel in. Momenteel ben ik 28 heb een vaste vriend, wij zijn verloofd en gaan trouwen. Mijn beide broers hebben inmiddels al kinderen en het eerste wat iemand vraagt op het moment dat ze horen dat we gaan trouwen is of we ook kinderen nemen..... Zucht, ik zou het echt niet weten.
Aan de ene kant vind ik kinderen vanaf een jaar of 4 wel leuk. Maar jongere kinderen...... dat gebler en die luiers.... vind er niets aan. Denk ook gewoon op het moment dat je kinderen graag teruggeeft aan de ouders dat je er gewoonweg niet klaar voor bent. Ik vind mijn nichtjes wel leuk hoor en een dagje weg ermee is geen probleem maar op het moment hoef ik geen kinderen.
Kinderen krijgen is nou eenmaal een grote verantwoordelijkheid. Het veranderd je leven. Altijd moet je rekening houden met een kind en de opvoeding moet je inderdaad ook goed doen. Dus tja, kinderen is best leuk, maar je moet er aan toe zijn en het echt zeker weten, want je kunt het niet even teruggeven of zo.
Dus ach, Ik lease af en toe kinderen van mijn broers of schoonzussen....
Zolang ik ze graag teruggeef neem ik geen kinderen.
En het is natuurlijk niet zo omdat iedereen kinderen neemt dat jij dat ook moet.
Sommige worden nou eenmaal gelukkig van kinderen en anderen niet.
Ik zou zeggen lease er af en toe een paar dan kom je er snel genoeg achter.
Ik herken er wel veel in. Momenteel ben ik 28 heb een vaste vriend, wij zijn verloofd en gaan trouwen. Mijn beide broers hebben inmiddels al kinderen en het eerste wat iemand vraagt op het moment dat ze horen dat we gaan trouwen is of we ook kinderen nemen..... Zucht, ik zou het echt niet weten.
Aan de ene kant vind ik kinderen vanaf een jaar of 4 wel leuk. Maar jongere kinderen...... dat gebler en die luiers.... vind er niets aan. Denk ook gewoon op het moment dat je kinderen graag teruggeeft aan de ouders dat je er gewoonweg niet klaar voor bent. Ik vind mijn nichtjes wel leuk hoor en een dagje weg ermee is geen probleem maar op het moment hoef ik geen kinderen.
Kinderen krijgen is nou eenmaal een grote verantwoordelijkheid. Het veranderd je leven. Altijd moet je rekening houden met een kind en de opvoeding moet je inderdaad ook goed doen. Dus tja, kinderen is best leuk, maar je moet er aan toe zijn en het echt zeker weten, want je kunt het niet even teruggeven of zo.
Dus ach, Ik lease af en toe kinderen van mijn broers of schoonzussen....
Zolang ik ze graag teruggeef neem ik geen kinderen.
En het is natuurlijk niet zo omdat iedereen kinderen neemt dat jij dat ook moet.
Sommige worden nou eenmaal gelukkig van kinderen en anderen niet.
Ik zou zeggen lease er af en toe een paar dan kom je er snel genoeg achter.
Creativiteit kent geen grenzen
donderdag 13 december 2007 om 13:36
Tja, een kind 'leasen' (haha), is natuurlijk een optie om erachter te komen, maar eerljik gezegd heb ik daar helemaal geen behoefte aan (erg he). Vind andermans kinderen vaak echt vervelend.
Maar ik kan me helemaal voorstellen dat dat zo anders voelt als het van jezelf is.
Maar het is natuurlijk wel een goeie manier om erachter komen of ik er goed mee om kan gaan. Want dat is het misschien ook wel, ben ook helemaal niet aan kinderen gewend (ben er zelf nog half 1 hahaha - grapje natuurlijk).
Maar ik kan me helemaal voorstellen dat dat zo anders voelt als het van jezelf is.
Maar het is natuurlijk wel een goeie manier om erachter komen of ik er goed mee om kan gaan. Want dat is het misschien ook wel, ben ook helemaal niet aan kinderen gewend (ben er zelf nog half 1 hahaha - grapje natuurlijk).
dinsdag 18 december 2007 om 18:56
Pff, eigenlijk ben ik wel blij dit te lezen.
Ik ben 29 en heb helemaal geen gevoelens voor kinderen. Tja ze zijn leuk maar dan moeten ze al minimaal 8 zijn en tja om nou kinderen acht jaar te laten zitten.
Voor mij is duidelijk dat ik geen kinderen wil en misschien heb ik geluk als ik zeg dat ik een man heb die dat ook niet wil...
Je gevoel is je gevoel en dat je kinderen moet nemen omdat het zo hoort??? Tja, dan wijk ik wel af (doe ik wel vaker :-) )
Je kunt alleen maar naar jezelf luisteren. Meer kun je niet doen.
Ik ben 29 en heb helemaal geen gevoelens voor kinderen. Tja ze zijn leuk maar dan moeten ze al minimaal 8 zijn en tja om nou kinderen acht jaar te laten zitten.
Voor mij is duidelijk dat ik geen kinderen wil en misschien heb ik geluk als ik zeg dat ik een man heb die dat ook niet wil...
Je gevoel is je gevoel en dat je kinderen moet nemen omdat het zo hoort??? Tja, dan wijk ik wel af (doe ik wel vaker :-) )
Je kunt alleen maar naar jezelf luisteren. Meer kun je niet doen.
dinsdag 18 december 2007 om 19:22
Ik wil hier toch even op inhaken. Ik vond kinderen van anderen ook vaak vervelend. Babietjes vond ik schattig, maar zodra ze begonnen te huilen gaf ik ze graag terug aan de ouders. Zelfs het zoontje van mijn (toenmalige) partner vond ik lang niet altijd leuk en lief. Toch had ik wel het gevoel dat ik niet kinderloos wilde blijven. En tja, toen raakte ik onverwacht zwanger, ik was 26 jaar. We waren helemaal blij, er was totaal geen onzekerheid meer te bekennen! Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn. Helaas is 1,5 jaar na de geboorte van mijn zoontje de relatie stukgelopen (om het maar even simpel te zeggen) en sta ik er alweer ruim 5 jaar alleen voor, waardoor het soms erg zwaar is, maar toch......ik ben zoooo blij dat ik hem in mijn leven heb. Het verlangen naar een 2e is erg groot.....
dinsdag 18 december 2007 om 20:59
Heel herkenbaar, deze twijfel. Ik heb ook nog nooit van mijn leven een kinderwens gehad. En nu ben ik inmiddels 37 jaar en mijn vriend wil al sinds het begin van onze relatie graag een kindje van ons samen. We hebben bijna vier jaar een relatie en hebben samen besloten om er in 2008 voor te gaan. Heel spannend, vooral ook omdat ik nog steeds niet die echte moederkloek gevoelens heb. Maar als ik eraan denk dat we samen een gezinnetje willen gaan vormen, dan maakt mijn hart toch een sprongetje. Ik geloof dat ik er wel aan toe ben, omdanks dat ik nog niets weet van baby's en kinderen. Het is een nieuwe sprong in het diepe en in dit geval springen we samen en hoop ik dat er iets heel moois uit voortkomt....
donderdag 20 december 2007 om 21:11
Bij mij ligt het iets anders; want ik heb die gevoelens wel maar ik durf er niet zo goed aan. Het is dan ook een heel herkenbaar onderwerp en ben er bijna dagelijks in gedachten mee bezig...
Ik heb jaaaarenlang gezegd dat ik geen kinderen wilde. Mijn partner wilde dat ook niet. Om ons heen kregen vrienden en familie etc. wel kindertjes en wij vonden dat gewoon heel leuk voor hen. Ik vind babietjes heel lief en kan smelten als ik ze zie. Oppassen of een dagje met nichtjes op stap etc; ja hoor doe maar; hartstikke leuk maar aan het einde van zo'n dag vonden we het inderdaad ook heerlijk dat we ze weer konden 'inleveren''; en fijn naar huis konden op de bank uithijgen.
Onze 'nee' is in een twijfelzone terecht gekomen door mijn klokje zeg maar - ik ben 32 - (en ook een beetje omdat ik me niet kan voorstellen dat ik geen oma zal worden en tja daar zit natuurlijk een fase tussen)
Maar de belangrijkste reden is dat ik hierdoor steeds meer ben gaan nadenken over mijn jeugd. Die was niet fijn en ik heb nog steeds een heel moeizame relatie met mijn moeder. Sterker nog op dit moment staat die even stil vanwege mijn twijfels. Mijn moeder is een heel dominant persoon en is de reden geweest van mijn angsten en onzelfverzekerdheid. En dat is precies het tere punt... want ik ben heel bang dat mijn kind ook ongelukkig zal worden en dat zou ik niet aankunnen. Ik ben met de jaren heel erg gegroeid en lijk in het totaal niet meer op die 'muurbloem' van vroeger en al helemaal niet op mijn moeder, maar ben erg bang dat er bepaalde karaktertrekjes van haar naar boven komen zodra ik ook moeder word.
Daarnaast spelen ook praktische factoren mee; zoals inderdaad de huidige wereld / maatschappij etc. maar ook mijn baan. Ik zou een kind niet 5 dagen op de creche willen stoppen maar ik wil ook weer niet mijn huidige fulltime baan opgeven waarin ik zoveel heb bereikt....
Eigenlijk hebben mijn partner en ik besloten dat we over een jaar 'een beslissing nemen' en het verder laten rusten maar dat kan ik eigenlijk niet zo goed.... ik wil zo graag eerst vaststellen of ik een geschikte moeder zou zijn maar dat is natuurlijk irreeel dat begrijp ik ook....
Maar om antwoord te geven op je vraag; wat ik om me heen zie is dat het niet noodzakelijk is om sterke moedergevoelens te voelen opkomen bij andermans kinderen. Een vriendin van mij had en heeft nog nooit iets met babietjes gehad, werd zwanger en het kwam bij haar vanzelf. Ze is de liefste moeder die ik ken.
Ik heb jaaaarenlang gezegd dat ik geen kinderen wilde. Mijn partner wilde dat ook niet. Om ons heen kregen vrienden en familie etc. wel kindertjes en wij vonden dat gewoon heel leuk voor hen. Ik vind babietjes heel lief en kan smelten als ik ze zie. Oppassen of een dagje met nichtjes op stap etc; ja hoor doe maar; hartstikke leuk maar aan het einde van zo'n dag vonden we het inderdaad ook heerlijk dat we ze weer konden 'inleveren''; en fijn naar huis konden op de bank uithijgen.
Onze 'nee' is in een twijfelzone terecht gekomen door mijn klokje zeg maar - ik ben 32 - (en ook een beetje omdat ik me niet kan voorstellen dat ik geen oma zal worden en tja daar zit natuurlijk een fase tussen
) Maar de belangrijkste reden is dat ik hierdoor steeds meer ben gaan nadenken over mijn jeugd. Die was niet fijn en ik heb nog steeds een heel moeizame relatie met mijn moeder. Sterker nog op dit moment staat die even stil vanwege mijn twijfels. Mijn moeder is een heel dominant persoon en is de reden geweest van mijn angsten en onzelfverzekerdheid. En dat is precies het tere punt... want ik ben heel bang dat mijn kind ook ongelukkig zal worden en dat zou ik niet aankunnen. Ik ben met de jaren heel erg gegroeid en lijk in het totaal niet meer op die 'muurbloem' van vroeger en al helemaal niet op mijn moeder, maar ben erg bang dat er bepaalde karaktertrekjes van haar naar boven komen zodra ik ook moeder word.
Daarnaast spelen ook praktische factoren mee; zoals inderdaad de huidige wereld / maatschappij etc. maar ook mijn baan. Ik zou een kind niet 5 dagen op de creche willen stoppen maar ik wil ook weer niet mijn huidige fulltime baan opgeven waarin ik zoveel heb bereikt....
Eigenlijk hebben mijn partner en ik besloten dat we over een jaar 'een beslissing nemen' en het verder laten rusten maar dat kan ik eigenlijk niet zo goed.... ik wil zo graag eerst vaststellen of ik een geschikte moeder zou zijn maar dat is natuurlijk irreeel dat begrijp ik ook....
Maar om antwoord te geven op je vraag; wat ik om me heen zie is dat het niet noodzakelijk is om sterke moedergevoelens te voelen opkomen bij andermans kinderen. Een vriendin van mij had en heeft nog nooit iets met babietjes gehad, werd zwanger en het kwam bij haar vanzelf. Ze is de liefste moeder die ik ken.
zaterdag 22 december 2007 om 15:48
Ik denk inderdaad dat je er het juiste gevoel bij moet hebben en wanneer dat dat is, dat voel je zelf het beste.
Ik heb het nu in elk geval nog helemaal niet. Maar juist omdat ik het om mij heen veel zie (mensen die kinderen krijgen) begin je daar toch meer over na te denken.
Zowiezo weet ik heel zeker dat het heel anders is als je een kind hebt van jezelf, dan hou je daar echt wel veel van. Een kind van een ander is toch anders....je gevoelens daarvoor zegt niks over het feit of je al dan niet een goede moeder zal zijn.
Ik heb het nu in elk geval nog helemaal niet. Maar juist omdat ik het om mij heen veel zie (mensen die kinderen krijgen) begin je daar toch meer over na te denken.
Zowiezo weet ik heel zeker dat het heel anders is als je een kind hebt van jezelf, dan hou je daar echt wel veel van. Een kind van een ander is toch anders....je gevoelens daarvoor zegt niks over het feit of je al dan niet een goede moeder zal zijn.
