Kinderen
alle pijlers
Geen kinderwens of angst?
maandag 8 januari 2024 om 17:45
Binnenkort word ik 31 en het onderwerp kinderwens maakt me helemaal gek.
Ik heb tot voor kort nooit gedacht een kinderwens te hebben.
Een jaar geleden ben ik gestopt met de pil, om andere redenen dan een kinderwens.
Op den duur merkte ik dat mijn gedachtes rondom kinderen veranderden in bepaalde periodes in de maand.
Ik dacht nog, misschien wil ik het toch? Het is tenslotte iets wat ook biologisch aangestuurd wordt en ik was al mijn leven lang aan de pil.
Echter is en blijft het mega wisselend. Ik heb sowieso last van stemmingswisselingen, maar dan echt in de zin dat ik de ene dag de wereld aan kan, super verliefd ben op mijn vriend en ineens 'droom' van een kind van ons samen. Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...
Daarnaast heb ik volgens mij een vorm van tokofobie (een fobie voor zwangerschap en bevalling). Ik ben zo bang aangelegd, dat ik zelfs bang ben voor de angst die ik ga voelen mocht ik zwanger worden.
Ik heb dit alles nu een jaar aangekeken maar het blijft zo onstabiel.
Deels overweeg ik om de pil weer te nemen omdat ik die ingewikkelde gevoelens toen niet had, maar aan de pil was ik depressief en 20 (!) kilo zwaarder. Ik wil daar eigenlijk ook niet naar terug.
Merk nu dat ik steeds meer depri wordt van het twijfelen en mijn angsten, ik voel me mislukt als vrouw, ik voel me anders dan anderen die het gewoon allemaal aan gaan.
Nu heeft mijn vriend ook nog laten weten dat hij het een dezer 2 jaren zou willen en anders niet meer (leeftijd). Maar in deze toestand durf ik er echt helemaal niet aan! Ik wil stabiel zijn zodat ik ook iets te bieden heb en niet een kind opzadel met mijn mentale toestand.
Tegelijkertijd voel ik de druk, als ik er niet voor ga heb ik er misschien een leven spijt van.
Als de angst zo de hoofdtoon speelt, is er dan wel een kinderwens? Misschien als die sterk genoeg was, zou ik er overheen stappen...
Sorry ik wilde even van mij afschrijven. Tips zijn welkom
Ik heb tot voor kort nooit gedacht een kinderwens te hebben.
Een jaar geleden ben ik gestopt met de pil, om andere redenen dan een kinderwens.
Op den duur merkte ik dat mijn gedachtes rondom kinderen veranderden in bepaalde periodes in de maand.
Ik dacht nog, misschien wil ik het toch? Het is tenslotte iets wat ook biologisch aangestuurd wordt en ik was al mijn leven lang aan de pil.
Echter is en blijft het mega wisselend. Ik heb sowieso last van stemmingswisselingen, maar dan echt in de zin dat ik de ene dag de wereld aan kan, super verliefd ben op mijn vriend en ineens 'droom' van een kind van ons samen. Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...
Daarnaast heb ik volgens mij een vorm van tokofobie (een fobie voor zwangerschap en bevalling). Ik ben zo bang aangelegd, dat ik zelfs bang ben voor de angst die ik ga voelen mocht ik zwanger worden.
Ik heb dit alles nu een jaar aangekeken maar het blijft zo onstabiel.
Deels overweeg ik om de pil weer te nemen omdat ik die ingewikkelde gevoelens toen niet had, maar aan de pil was ik depressief en 20 (!) kilo zwaarder. Ik wil daar eigenlijk ook niet naar terug.
Merk nu dat ik steeds meer depri wordt van het twijfelen en mijn angsten, ik voel me mislukt als vrouw, ik voel me anders dan anderen die het gewoon allemaal aan gaan.
Nu heeft mijn vriend ook nog laten weten dat hij het een dezer 2 jaren zou willen en anders niet meer (leeftijd). Maar in deze toestand durf ik er echt helemaal niet aan! Ik wil stabiel zijn zodat ik ook iets te bieden heb en niet een kind opzadel met mijn mentale toestand.
Tegelijkertijd voel ik de druk, als ik er niet voor ga heb ik er misschien een leven spijt van.
Als de angst zo de hoofdtoon speelt, is er dan wel een kinderwens? Misschien als die sterk genoeg was, zou ik er overheen stappen...
Sorry ik wilde even van mij afschrijven. Tips zijn welkom
maandag 8 januari 2024 om 19:35
Gebaseerd op dit verhaal, zou ik zeggen: niet doen. Ik vind mijn kinderen het mooiste wat er is maar ook absoluut het zwaarste wat er is. Het verandert je hele leven, er is iemand compleet afhankelijk van je elke minuut van de dag zodanig dat je het je bijna niet kan voorstellen en je moet echt landen in je nieuwe rol en taak. Ik vind dat dat maar heel weinig besproken wordt terwijl wel al mijn vriendinnen het herkennen.
Als je dan al mentaal niet lekker in je vel zit ("Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...") zou ik bij twijfel niet inhalen.
Als je dan al mentaal niet lekker in je vel zit ("Een paar dagen later kan ik echt volledig in de put zitten, hele angstige gedachtes hebben, de zin van het leven niet meer inzien...") zou ik bij twijfel niet inhalen.
zeeschelp wijzigde dit bericht op 08-01-2024 19:39
55.06% gewijzigd
maandag 8 januari 2024 om 19:36
Er zijn maar weinig mensen stabiel, ik denk ook dat het ook mens eigen is om niet stabiel te zijn. Als ik naar mijzelf kijk heb ik redelijk wat spijt van het niet voortplanten. Ik ben behoorlijk uitgekeken op wat het leven te bieden heeft, had mij nu graag willen focussen op mijn nageslacht.
Als ze er eenmaal zijn, zijn ze er, en krijg je hulp indien nodig.
Maar ik ken je situatie niet, als je echt al zowat je hele leven last hebt van depressies en daardoor ook lastig kan functioneren dan raad ik het je af, voor de kinderen. Het leven is al behoorlijk zwaar, je moet overal voor knokken. Als ouders niet lekker in hun vel zitten (zacht uitgedrukt) trekt het een hele zware wissel op de kinderen en hebben daardoor een lastige start in hun leven. Ze lopen dan waarschijnlijk ook trauma's op. Ik kom zoals vele anderen uit zo'n situatie, ik kan het niet verwerken en neem het mee naar mijn graf.
Als ze er eenmaal zijn, zijn ze er, en krijg je hulp indien nodig.
Maar ik ken je situatie niet, als je echt al zowat je hele leven last hebt van depressies en daardoor ook lastig kan functioneren dan raad ik het je af, voor de kinderen. Het leven is al behoorlijk zwaar, je moet overal voor knokken. Als ouders niet lekker in hun vel zitten (zacht uitgedrukt) trekt het een hele zware wissel op de kinderen en hebben daardoor een lastige start in hun leven. Ze lopen dan waarschijnlijk ook trauma's op. Ik kom zoals vele anderen uit zo'n situatie, ik kan het niet verwerken en neem het mee naar mijn graf.
maandag 8 januari 2024 om 19:36
Die vriend van jou gaat geen goede vader worden met zijn ik wil het binnen 2 jaar anders ben ik te oud. Je geeft aan je nu niet stabiel genoeg te voelen en dat is wel noodzakelijk als je een goede moeder wil zijn.
Wat ben je voor iemand als je bewust iemand onder druk zet die er nog niet aan toe is.
Is dar misschien oom wat je tegen houd?
He bent mog jong genoeg om het nog een paar jaar uit te stellen. Ga in therapie om stabieler te worden en uit te vogelen wat je echt belangrijk vind in het leven.
Het antwoord komt vanzelf als jij je niet onder druk kaat zetten door je vriend.
Wat ben je voor iemand als je bewust iemand onder druk zet die er nog niet aan toe is.
Is dar misschien oom wat je tegen houd?
He bent mog jong genoeg om het nog een paar jaar uit te stellen. Ga in therapie om stabieler te worden en uit te vogelen wat je echt belangrijk vind in het leven.
Het antwoord komt vanzelf als jij je niet onder druk kaat zetten door je vriend.
maandag 8 januari 2024 om 19:41
Waar tover je die hulp vandaan dan? Je kinderen zijn gewoon je eigen pakkie an hoor, en als je heel veel geluk hebt heb je een village om je heen die af en toe bijspringt, maar dat is meer uitzondering dan regel.Jollaheu schreef: ↑08-01-2024 19:36Er zijn maar weinig mensen stabiel, ik denk ook dat het ook mens eigen is om niet stabiel te zijn. Als ik naar mijzelf kijk heb ik redelijk wat spijt van het niet voortplanten. Ik ben behoorlijk uitgekeken op wat het leven te bieden heeft, had mij nu graag willen focussen op mijn nageslacht.
Als ze er eenmaal zijn, zijn ze er, en krijg je hulp indien nodig.
Maar ik ken je situatie niet, als je echt al zowat je hele leven last hebt van depressies en daardoor ook lastig kan functioneren dan raad ik het je af, voor de kinderen. Het leven is al behoorlijk zwaar, je moet overal voor knokken. Als ouders niet lekker in hun vel zitten (zacht uitgedrukt) trekt het een hele zware wissel op de kinderen en hebben daardoor een lastige start in hun leven. Ze lopen dan waarschijnlijk ook trauma's op. Ik kom zoals vele anderen uit zo'n situatie, ik kan het niet verwerken en neem het mee naar mijn graf.
maandag 8 januari 2024 om 19:41
Waarom niet? Ik denk dat het juist heel goed is als iemand gewoon weet wat hij wil, zoals bijvoorbeeld niet op te late leeftijd ouder worden zodat hij de kids ook nog wat kan bieden. De deadline van 2 jaar is wellicht wat rigoureus maar wellicht is hij al wat ouder.Goudglitter schreef: ↑08-01-2024 19:36Die vriend van jou gaat geen goede vader worden met zijn ik wil het binnen 2 jaar anders ben ik te oud. Je geeft aan je nu niet stabiel genoeg te voelen en dat is wel noodzakelijk als je een goede moeder wil zijn.
Wat ben je voor iemand als je bewust iemand onder druk zet die er nog niet aan toe is.
Is dar misschien oom wat je tegen houd?
He bent mog jong genoeg om het nog een paar jaar uit te stellen. Ga in therapie om stabieler te worden en uit te vogelen wat je echt belangrijk vind in het leven.
Het antwoord komt vanzelf als jij je niet onder druk kaat zetten door je vriend.
Je zou wellicht wel kunnen stellen dat het naar z’n partner toe wel minder aardig is. Maar een slechte vader vind ik wel een bijzondere conclusie.
maandag 8 januari 2024 om 19:43
Ik vind het niet het mooiste wat er is. Ik vind het wel het bijzonderste wat er is. En ook het zwaarste. Is dat voor jou genoeg? En zou je stabiel kunnen zijn en blijven voor je kind? En als je er 1 hebt, heb je dan ook de mening dat 1 kind zielig is en er 2 moeten komen? Want ook dat maakt weer erg veel uit en ik heb best wel last gehad van mijn 1 kind wens, voelde me daar enorm schuldig over.
Je psychische gezondheid is het belangrijkst. Een kind gaat dat niet wegnemen. Het kan zelfs zo zijn dat je er nog harder van onderuit gaat. Voel je je slecht en ook nog eens ontzettend schuldig. Wie doe je er een plezier mee dan? Niemand toch?
Als niemand van jouw leeftid in je omgeving kinderen zou hebben en je zou nog meer dan tien jaar de tijd hebben, zou je er dan voor willen gaan nu?
Je psychische gezondheid is het belangrijkst. Een kind gaat dat niet wegnemen. Het kan zelfs zo zijn dat je er nog harder van onderuit gaat. Voel je je slecht en ook nog eens ontzettend schuldig. Wie doe je er een plezier mee dan? Niemand toch?
Als niemand van jouw leeftid in je omgeving kinderen zou hebben en je zou nog meer dan tien jaar de tijd hebben, zou je er dan voor willen gaan nu?
maandag 8 januari 2024 om 19:48
Als je je toekomstige kinderen bewust opzadelt met een instabiele moeder wat zeker invloed gaat hebben op hun eigen psychische ontwikkeling , terwijl als je een paar jaartjes wacht ze veel gelukkiger zullen zijn omdat ze dan wel een psychisch stabiele moeder kunnen hebben dan vind ik dat je als vader te kort schiet ja.
maandag 8 januari 2024 om 19:49
De meeste moeders waren( als ze niet vanaf kinds af aan kinderen leggen) aan de pil voor ze aan kinderen beginnen. En die kregen door de pil heen die drang wel.
Dus die pil de schuld geven van geen kinderwens hebben toen je er aan zat, beetje vreemde conclusie.
Verder klink jij niet heel stabiel, je partner is een eerlijk maar klinkt als drammen. En het is niet alsof heel je hart zeg, ja ik wil een kind. Overweeg er dan aub geen.
Het is zwaar, ook als je wel heel graag wil en allemaal leuk vindt en je stabiel bent als ouders.
Ik zeg ook, liever niet dan wel.
Dus die pil de schuld geven van geen kinderwens hebben toen je er aan zat, beetje vreemde conclusie.
Verder klink jij niet heel stabiel, je partner is een eerlijk maar klinkt als drammen. En het is niet alsof heel je hart zeg, ja ik wil een kind. Overweeg er dan aub geen.
Het is zwaar, ook als je wel heel graag wil en allemaal leuk vindt en je stabiel bent als ouders.
Ik zeg ook, liever niet dan wel.
Jaja.
maandag 8 januari 2024 om 19:52
Eens.Lady*Voldemort schreef: ↑08-01-2024 19:43Je kunt altijd nog beter spijt hebben van geen kinderen dan van wel kinderen. En wat je vriend betreft: laat die lekker iemand zoeken wier eierstokken wel klapperen.
En je kinderen krijgen dit mee, die angsten. Ik vind dat je dat je kind niet bewust kunt aandoen (dus zoals jij je nu voelt).
Wat iemand anders schreef, een kind tegen de doelloosheid van het bestaan, vind ik ook niet kunnen. Omdat jij het doelloos vindt het er maar een kind komen, dat zelf ook weer iets van het leven moet zien te maken?
maandag 8 januari 2024 om 20:09
Ja dat laatste idd! Ik voel de verplichting om zelf m’n weg te vinden in het leven zodat ik een kind ook de weg kan wijzen of bij kan sturen. Ik vind het moeilijk een leven door te geven wat ik zelf als bijzonder lastig ervaar.Summertje schreef: ↑08-01-2024 19:52Eens.
En je kinderen krijgen dit mee, die angsten. Ik vind dat je dat je kind niet bewust kunt aandoen (dus zoals jij je nu voelt).
Wat iemand anders schreef, een kind tegen de doelloosheid van het bestaan, vind ik ook niet kunnen. Omdat jij het doelloos vindt het er maar een kind komen, dat zelf ook weer iets van het leven moet zien te maken?
maandag 8 januari 2024 om 20:11
Ik heb wel hulp gehad, zowel regulier als alternatief. Maar niet veel geholpen helaas. Sinds het stoppen met de pil is het hele depressieve weg, maar nu is er geen pijl te trekken op hoe ik me vandaag weer ga voelen
maandag 8 januari 2024 om 20:18
Eigen ervaring, bij een jonge moeder die er even doorheen zat kreeg hulp aangeboden van de gemeente in vorm van gratis kinderopvang om even tot rust te komen. Verder -> google rijksoverheid en jeugdhulp.
maandag 8 januari 2024 om 20:19
Het is ook een beetje het idee dat er verwacht wordt dat je dingen aangaat en nu lijk ik het vooral uit de weg te willen gaan, terwijl ik op bepaalde mooie momenten wel denk: het zou zo leuk zijn.
En ja tuurlijk is een kind er ook om half 7 in de ochtend als het door de regen naar de bso gebracht moet worden, maar dat is niet het gemiddelde beeld als je erover ‘droomt’, dat zullen de meeste mensen er bij nemen.
Maargoed, het lijkt dus een soort blokkade in mijn persoonlijke ontwikkeling. Juist omdat het geen duidelijke ja of nee is, blijft het opspelen op allerlei momenten en afhankelijk van hoe ik me voel heb ik er weer andere overtuigingen bij.
En ja tuurlijk is een kind er ook om half 7 in de ochtend als het door de regen naar de bso gebracht moet worden, maar dat is niet het gemiddelde beeld als je erover ‘droomt’, dat zullen de meeste mensen er bij nemen.
Maargoed, het lijkt dus een soort blokkade in mijn persoonlijke ontwikkeling. Juist omdat het geen duidelijke ja of nee is, blijft het opspelen op allerlei momenten en afhankelijk van hoe ik me voel heb ik er weer andere overtuigingen bij.
maandag 8 januari 2024 om 21:04
Als je denkt dat de issues zijn die ouders ( vaak helaas nog steeds vooral de moeders) dan heb je geen realistisch beeld.Frietjespeciaal schreef: ↑08-01-2024 20:19Het is ook een beetje het idee dat er verwacht wordt dat je dingen aangaat en nu lijk ik het vooral uit de weg te willen gaan, terwijl ik op bepaalde mooie momenten wel denk: het zou zo leuk zijn.
En ja tuurlijk is een kind er ook om half 7 in de ochtend als het door de regen naar de bso gebracht moet worden, maar dat is niet het gemiddelde beeld als je erover ‘droomt’, dat zullen de meeste mensen er bij nemen.
Maargoed, het lijkt dus een soort blokkade in mijn persoonlijke ontwikkeling. Juist omdat het geen duidelijke ja of nee is, blijft het opspelen op allerlei momenten en afhankelijk van hoe ik me voel heb ik er weer andere overtuigingen bij.
Wat niet erg is hoor, bijna niemand heeft dat voor kinderen. En sommige kinderen zijn wel makkelijk en goede slapers en eters en zijn nooit ziek en hebben een partner die wel echt 50% van alles in huis en mbt zorg van kinderen en elkaar op zich neemt. Soms is die mazzel er. Maar vaker niet.
En omdat je eigenlijk amper echt heel erg die wens lijkt te hebben, maar meer dat soms wel mooi kan zijn of omdat je partner druk op je zet en het nog steeds normaler is om wel kinderen te hebben dan niet en je komt niet heel stabiel over, ook niet in je gedachten over dit onderwerp.
Doe het niet.
En kind vroeg in de regen wegbrengen naar kvd vond ik nooit erg en valt in niet bij al het andere wat best vaak ook leuk was. Maar ook zwaar.
Jaja.
maandag 8 januari 2024 om 21:15
Heb je eigenlijk hulp voor die stemmingswisselingen? Die klinken namelijk vrij extreem, bijna bipolair.. (ik zeg niet dat je bipolair bent, enkel dat de heftigheid van stemmingswisselingen die je beschrijft me daar aan doen denken). Ik zou me als ik jou was eerst daarop focussen en de vraag of je wel of geen kinderen wil gewoon even loslaten totdat je zelf in ieder geval stabieler bent.
maandag 8 januari 2024 om 21:20
Je bent pas 31, dus je hebt nog jaren de tijd om erover na te denken. Laat je vooral niet door iemand anders pushen om binnen nu en 2 jaar een kind te krijgen.
Wat betreft je stemmingswisselingen en je eigen indruk dat je niet stabiel bent... Ben je daarmee weleens bij een arts of andere hulpverlener geweest? Wellicht kun je hulp krijgen waardoor je je stabieler voelt.
Als je geen kinderwens hebt is dat ook oké! Ook zonder kinderen kun je een fijn en compleet leven hebben. Het maakt je niet minder vrouw of minder mens.
Wat betreft je stemmingswisselingen en je eigen indruk dat je niet stabiel bent... Ben je daarmee weleens bij een arts of andere hulpverlener geweest? Wellicht kun je hulp krijgen waardoor je je stabieler voelt.
Als je geen kinderwens hebt is dat ook oké! Ook zonder kinderen kun je een fijn en compleet leven hebben. Het maakt je niet minder vrouw of minder mens.
maandag 8 januari 2024 om 21:21
Ik vraag me ook wel eens af of ik wat heb… is nooit vastgesteld in ieder geval.m-april schreef: ↑08-01-2024 21:15Heb je eigenlijk hulp voor die stemmingswisselingen? Die klinken namelijk vrij extreem, bijna bipolair.. (ik zeg niet dat je bipolair bent, enkel dat de heftigheid van stemmingswisselingen die je beschrijft me daar aan doen denken). Ik zou me als ik jou was eerst daarop focussen en de vraag of je wel of geen kinderen wil gewoon even loslaten totdat je zelf in ieder geval stabieler bent.
Mijn vriend zet me trouwens niet onder druk, in die zin dat als ik het niet wil hij het ook oke vind. Maar als we het zouden doen wil hij geen oude vader zijn. Vind het niet erg dat hij dat aangeeft, zijn nee is net zo veel waard als mijn nee. Alleen had ik gedacht ivm mijn eigen leeftijd nog wat meer tijd te hebben.
Wat de meeste zeggen herken ik wel, het is geen brandend constant verlangen. Ik denk dat ik het los moet laten want dit doet me ook geen goed.
maandag 8 januari 2024 om 21:31
(Nog) niet doen. Kijk of je wat meer rust en balans kan vinden, en kijk dan wel of niet. Het is echt geen teken van zwakte, of falen. Het is een opoffering die bij je moet passen - ja, ik noem het echt een opoffering. Kinderen zijn zwaar en eisen je volledig op. Zeker de eerste jaren is er weinig ruimte voor jou.
En als je idee van "moeilijke momenten" kind wegbrengen om half zeven door de regen is... dan heb je ook echt geen idee. Dat zijn juist de meest relaxte momenten! Kunnen je gedachten nog even afdwalen op de fiets met het geruststellende gevoel dat je die constant aandacht-zuigende sociopathische parasiet straks even kwijt bent.
(Ik hou heel veel van mijn kinderen
)
En als je idee van "moeilijke momenten" kind wegbrengen om half zeven door de regen is... dan heb je ook echt geen idee. Dat zijn juist de meest relaxte momenten! Kunnen je gedachten nog even afdwalen op de fiets met het geruststellende gevoel dat je die constant aandacht-zuigende sociopathische parasiet straks even kwijt bent.
(Ik hou heel veel van mijn kinderen
)
maandag 8 januari 2024 om 21:38
Het is ook gewoon heel leuk om een kind te hebben. Het is niet alleen maar zwaar.
Maar je kind om half 7 door de regen naar de opvang moeten brengen is niet datgene wat het zwaar maakt.
Wat het zwaar maakt is dat je je vanaf de geboorte zorgen maakt om.je kind. Dat je oneens niet meer alleen verantwoordelijk bent voor jezelf. Maar ook voor een ander levend wezen.
Je baby is verkouden en drinkt daardoor minder goed dan denk je dus gelijk oh je als hij maar niet uitdroogt.
Of later als een vriendinnetje ineens niet meer met jouw kind wil spelen en je ziet het verdriet daarvan bij je kind. En dat kan je dan helaas niet wegnemen.
En als ze later zelfstandig naar school gaan. Hopen dat je kind voorzichtig doet en niet al slingerend met 3 vriendenn slingerend over de smalle weg fietst waar alle auto's te hard rijdenzo hard rijden. Dat zijn de dingen die het zwaar maken. Je wil dat je kind gelukkig is. Maar je hebt nu eenmaal geen invloed op alles in het leven van je kind.
Maar je kind om half 7 door de regen naar de opvang moeten brengen is niet datgene wat het zwaar maakt.
Wat het zwaar maakt is dat je je vanaf de geboorte zorgen maakt om.je kind. Dat je oneens niet meer alleen verantwoordelijk bent voor jezelf. Maar ook voor een ander levend wezen.
Je baby is verkouden en drinkt daardoor minder goed dan denk je dus gelijk oh je als hij maar niet uitdroogt.
Of later als een vriendinnetje ineens niet meer met jouw kind wil spelen en je ziet het verdriet daarvan bij je kind. En dat kan je dan helaas niet wegnemen.
En als ze later zelfstandig naar school gaan. Hopen dat je kind voorzichtig doet en niet al slingerend met 3 vriendenn slingerend over de smalle weg fietst waar alle auto's te hard rijdenzo hard rijden. Dat zijn de dingen die het zwaar maken. Je wil dat je kind gelukkig is. Maar je hebt nu eenmaal geen invloed op alles in het leven van je kind.
maandag 8 januari 2024 om 21:41
Dit vind ik ook heel eng ja, de angsten die je om het welzijn van het kind gaat hebben. En of je dat wel los kan laten.Goudglitter schreef: ↑08-01-2024 21:38Het is ook gewoon heel leuk om een kind te hebben. Het is niet alleen maar zwaar.
Maar je kind om half 7 door de regen naar de opvang moeten brengen is niet datgene wat het zwaar maakt.
Wat het zwaar maakt is dat je je vanaf de geboorte zorgen maakt om.je kind. Dat je oneens niet meer alleen verantwoordelijk bent voor jezelf. Maar ook voor een ander levend wezen.
Je baby is verkouden en drinkt daardoor minder goed dan denk je dus gelijk oh je als hij maar niet uitdroogt.
Of later als een vriendinnetje ineens niet meer met jouw kind wil spelen en je ziet het verdriet daarvan bij je kind. En dat kan je dan helaas niet wegnemen.
En als ze later zelfstandig naar school gaan. Hopen dat je kind voorzichtig doet en niet al slingerend met 3 vriendenn slingerend over de smalle weg fietst waar alle auto's te hard rijdenzo hard rijden. Dat zijn de dingen die het zwaar maken. Je wil dat je kind gelukkig is. Maar je hebt nu eenmaal geen invloed op alles in het leven van je kind.
maandag 8 januari 2024 om 21:54
Ik was enorm stabiel voor ik een kind kreeg. Maar ben wel opgevoed door een heel angstige ouder.Frietjespeciaal schreef: ↑08-01-2024 21:41Dit vind ik ook heel eng ja, de angsten die je om het welzijn van het kind gaat hebben. En of je dat wel los kan laten.
Onbewust heeft dit doorgewerkt:
Babytiid; elk kwartier checken of het nog ademde... na 3 maanden was ik daar zo door doorgedraaid dat ik in therapie ben gegaan en nu dus begrijp waar mijn gedrag vandaan komt.
Een kind verdient een stabiele pmgeving, kun je dat (nu) niet bieden?
Niet doen...
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
