Geen zin in ‘moet’ dingen (10)

Chachachaa schreef: ↑

17-03-2021 21:28

Ik begin hier regelmatig het liedje: Zwaar leven van Brigitte kaandorp te zingen...
dat vinden ze dan zo irritant dat ze meestal snel doen wat ik gevraagd heb ik de hoop dat ik er in godsnaam zo snel mogelijk mee stop

Maar ja om dat 20 x per dag te zingen is ook weer zo wat.
Maar soms is het wel eens verfrissend om iets vanuit een andere hoek aan te vliegen ipv je moet dit, je mag dat niet...

Voor variatie (om iets anders te zingen)
https://open.spotify.com/track/0rP5xG2x ... =copy-link

Klinkt echt exact als onze zoon ruim een jaar geleden. Flinke (pre)puberteit die inzet, was het hier. Bij alledrie onze jongens was die leeftijd een lastige: net te groot voor de kinderen, te klein voor de echte pubers.

Wat hier hielp:
- iets meer persoonlijke positieve aandacht: samen een spelletje doen, even stoeien of voetballen met papa in het weekend, keertje samen naar de Mac
- op dat soort momenten ook eens rustig het gesprek aangaan over school / z’n gedrag; juist bij niet-aankijken (bijv. bij een wandeling of autorit) werd er soms ineens bijzonder openhartig gekletst
- zelf verantwoordelijk maken voor schoolwerk (en daar ook niet meer de strijd over aangaan)

Maar vooral: pick your battles. Wij hadden echt geen zin in eindeloze strijd, ruzie en gedoe, dus lieten veel dingen maar gewoon gaan. Wat we niet lieten gaan:
- extreem brutaal
- anderen pijn doen
- liegen (dus iets als alle schermen beneden en dan stiekem naar beneden sneaken om midden in de nacht je tablet te gaan halen

Woordenaar schreef: ↑

17-03-2021 21:14

Wow. Ja, tandenpoetsen en bedtijd. Dàt zijn de battles die je moet picken met een prepuber.
Een week geen tandenpoetsen of minder slapen heeft zelden een langdurige impact op iemands leven.
Vmbo doen uit pure balorigheid of luiheid, terwijl je best een hoger denkniveau aankunt daarentegen...
Ik snap dat je pubers niet kunt dwingen om te studeren, maar hier zou ik als ouder echt een grens trekken. En fuck het tandenpoetsen.

Daar verschillen we dan van mening. Een week niet poetsen kan erg veel invloed hebben op het gebit, en niet in positieve zin. En slaaptekort, daar wordt niemand gezelliger van, dus die 10-jarige ‘ik heb nergens zin in’ al helemaal niet.

Die vmbo, dat bedoel ik niet denigrerend. Maar als je een kind hebt dat hoger aan zou kunnen, dan hoort hij eind groep 7 vanzelf wat de uitstroom in groep 8 zal worden als hij zo doorgaat. Dat lijkt me dan een prima signaal.

blijmetmij schreef: ↑

17-03-2021 21:48

Voor variatie (om iets anders te zingen)
https://open.spotify.com/track/0rP5xG2x ... =copy-link

Haha deze zullen mijn kinderen ook zeker (niet) waarderen

Chachachaa schreef: ↑

17-03-2021 21:55

Haha deze zullen mijn kinderen ook zeker (niet) waarderen

Helemaal de hell als je man meedoet . Samen wel volledig onderuit gaan hangen op de bank he?

Los niet alles voor hem op en laat hem de gevolgen voelen.

Mosterd

Woordenaar schreef: ↑

17-03-2021 21:14

Wow. Ja, tandenpoetsen en bedtijd. Dàt zijn de battles die je moet picken met een prepuber.
Een week geen tandenpoetsen of minder slapen heeft zelden een langdurige impact op iemands leven.
Vmbo doen uit pure balorigheid of luiheid, terwijl je best een hoger denkniveau aankunt daarentegen...
Ik snap dat je pubers niet kunt dwingen om te studeren, maar hier zou ik als ouder echt een grens trekken. En fuck het tandenpoetsen.

@TO: ik heb zovaak geen zin in ‘moet’ dingen. Toch doe ik het trouw. Want tja, er moet toch echt brood op de plank. En de consequenties van rekeningen niet betalen zijn nogal heftig. Het moet allemaal gewoon gebeuren.

Dit is iets wat iedereen maar beter zsm kan leren. Ik zou je zoon dus absoluut geen ruimte geven hierin. Ook zeker geen “pick your battles” gaan toepassen op basis zaken zoals slaap en lichamelijke verzorging. Pak de regie terug. Geef duidelijk aan wat er van hem wordt verwacht en wat de consequentie is als hij hier geen gehoor aan geeft. Geen discussies.

Weigert hij zijn huiswerk voor te bereiden? Of vertikt ie het om zijn tanden te poetsen/douchen/naar bed gaan? Prima, dan ook geen leuke dingen. Zoals schermtijd. Dan kan hij willen weigeren wat hij wil of desnoods op zijn kop gaan staan: hij snijdt zichzelf daarmee in de vingers. Want leuke dingen komen ná de ‘moet’ dingen.

Of je past de geitenwollensokken opvoedstijl toe die enorm populair is. Zo ook hier op het Viva forum. Dat kan ook. Berg je dan maar. Want dan bepaalt jouw (pre-)puber de komende jaren wat er bij jou thuis gebeurd.

Hoe kan het zo zijn dat hij wel uren kan gamen en buiten kan spelen maar ondertussen stennis kan schoppen rond belangrijke zaken als huiswerk, persoonlijke hygiene en slapen?

Dan gaat er toch iets mis op de afdeling consequenties?

Nee= nee. Gezeur erover? 1 waarschuwing en anders schermtijd inleveren.

Strijd om huiswerk = inleveren (spel)computer en dan wordt de regel: huiswerk af (en op niveau!) = mogen spelen. Idem met buitenspelen.

Strijd om slapen? Prima, internet in elk geval uit doen, geen apparaten op zijn kamer en elke morgen om 7:00 uur opstaan. Niet slapen= niet uitslapen, ook niet in het weekend. 's Avonds een vent, 's morgens een vent.

Niet tandenpoetsen: volgende week een afspraak bij de tandarts inplannen en de tandarts het belang van poetsen laten uitleggen.


Lik op stuk. Hij komt nu overal mee weg. Strijd en gezeur raakt kinderen niet hoor, je geeft ze alleen maar ruimte voor discussie.

Oh en ik geloof niet in puberteit met 10 jaar, ik geloof dat een kind grenzen opzoekt omdat hij er te weinig van krijgt . Daar worden kinderen heel onzeker van. En met 10 uiten ze zich anders dan met 5 waardoor je het gaat zoeken in puberteit (mooi excuus, dan ligt het niet aan jou) maar in de basis ligt het aan de opvoeding.


Ik geloof heilig in "how to talk to kids" van Thomas Gordon als basis en bij grensoverschrijdend gedrag lik op stuk in voor het kind logische consequenties.

Parella, ik zeg dit niet snel maar oeh wat klink jij eng. Zo extreem weinig inlevend en overtuigd dat je met controle en druk een kind wel in jouw mal beukt.

Lees het boek out of control. Jouw kinderen hebben dat wel nodig.

Weet je; met veel druk kan je een 10- jarige nog onder controle houden. Bij 14 of 17 jaar moet je extremer worden om genoeg macht over te houden om ze er onder te houden. Maar worden het daar gebalanceerde volwassenen van die geleerd hebben dat ze zelf dingen kunnen oplossen? Jij leert ze voornamelijk dat jij het beter weet.

Niet alles wat een kind doet is om jou te provoceren. Vat het niet zo persoonlijk op. Kinderen kunnen echt met dingen worstelen. Hun hersenen zijn nog niet af he? Dus ja: soms schieten de executieve functies nog tekort. Dat is geen excuus om ze te laten, maar ook geen aanval op jouw gezag. Lik op stuk klinkt alsof je agent bent; niet hun moeder.

In out of control wordt heel goed uitgelegd dat kinderen leren van de consequenties van wat ze doen. De consequentie is niet dat hun moeder dan gaat zeiken en iets afpakt. Een echte consequentie is een keer voor de klas staan zonder spreekbeurt. Of iets anders dat een werkelijke relatie heeft met hun gedrag.
Iedere vorm van straf, dus een ingreep door jou, weerhoudt ze van kunnen leren. Je kan echt beter je kind coachen en helpen te leren van wat er gebeurt zonder vooraf alles met dwang en straf te controleren. Daar wordt het alleen maar heel ongezellig van, en je bent ze feitelijk aan het "redden" van een lerervaring.

Dat betekent wel dat ze niet meteen aan al jouw normen voldoen. Dan verwacht je te veel.
Niet ieder kind kan even veel. Ze lopen altijd ergens mee voor, maar ook ergens mee achter. Met de dingen waarmee ze achter lopen, mag je best wat langer helpen zonder ze meteen alle verantwoordelijkheid te geven. Maar die dat door te steunen en te kijken naar wat wel haalbaar is. Mijn zoon heeft vaak lange nagels. Ik help nu af en toe met knippen, maar daar heeft hij vaak geen zin in. Ik heb bij de apotheek toevallig ontzettend handige ergonomische kniptangetjes gezien. Nou; dan zorg ik dus dat die in de la liggen zodat hij het makkelijker zelf kan.

Parella schreef: ↑

18-03-2021 15:20

Oh en ik geloof niet in puberteit met 10 jaar, ik geloof dat een kind grenzen opzoekt omdat hij er te weinig van krijgt . Daar worden kinderen heel onzeker van. En met 10 uiten ze zich anders dan met 5 waardoor je het gaat zoeken in puberteit (mooi excuus, dan ligt het niet aan jou) maar in de basis ligt het aan de opvoeding.

Wat een onwaarschijnlijke onzin in één alinea. Onze zoons zijn inmiddels 12, 14 en 17 en alledrie in het algemeen heel prettige pubers: doen het goed op school en bij hun bijbaan, zijn beleefd, ruimen meestal hun eigen troep op en zijn meestal voor rede vatbaar.

Rond een jaar of 10, 11 hadden ze het echter allemaal lastig met zichzelf en daardoor met ons. Dat had helemaal niets te maken met onze opvoeding en/of het gebrek aan grenzen, maar met heftig opspelende hormonen. We konden zelfs fysiek zien dat die hormonen gierden: stem ging zakken, snorharen kwamen, zweetlucht begon. Dus kom niet aan met ‘puberteit bestaat niet met 10’.

Parella schreef: ↑

18-03-2021 15:20

Oh en ik geloof niet in puberteit met 10 jaar.

Gewoon nooit? Fysiek onmogelijk? Of in dit specifieke voorbeeld? Anders moet ik toch mijn lichaam vertellen dat het echt nog niet ongesteld kon zijn toen. Misschien krijg ik die jaren nog terug.

blijmetmij schreef: ↑

18-03-2021 16:04

Parella, ik zeg dit niet snel maar oeh wat klink jij eng. Zo extreem weinig inlevend en overtuigd dat je met controle en druk een kind wel in jouw mal beukt.

Lees het boek out of control. Jouw kinderen hebben dat wel nodig.

....

Je snapt duidelijk niet wat ik schrijf. Kind in een mal beuken? Omdat ik zeg dat je wel consequenties moet verbinden aan gedrag dat voor jou over de grens gaat? Tuurlijk joh. Terwijl je zelf spottende liedjes zingt voor je kind? Wauw....

Merrick schreef: ↑

18-03-2021 19:00

Gewoon nooit? Fysiek onmogelijk? Of in dit specifieke voorbeeld? Anders moet ik toch mijn lichaam vertellen dat het echt nog niet ongesteld kon zijn toen. Misschien krijg ik die jaren nog terug.

Eh nee, niet nooit. Natuurlijk komt het voor maar in dit geval krijgt het kind nul consequenties voor gedrag dat over de grens gaat van wat mama acceptabel vindt. de conclusie dat het kind in ren vroege puberteit zit wordt puur op basis van gedrag getrokken. Terwijl je in het topic al leest dat er ook een en ander haaks op elkaar staat in de opvoeding. Hoe kun je dan met droge ogen alles op een vroege puberteit gooien? Ga eerst eens kijken naar je eigen aandeel in de opvoeding zeg ik dan.

ExodusRedux schreef: ↑

17-03-2021 21:42

Dit is waarom wij scherm tijd hebben gedaan. Als we dat niet doen dan zitten ze hele dagen achter de computer/PlayStation te gamen.

Het is hier geen hotel waardoor de kinderen minimale taken hebben in huis. Word dat niet gedaan dan geen PlayStation. Dat heeft enorm geholpen.

Juist! Precies wat ik zeg. Maar dat mag niet gezegd worden op Viva. Vivamoeders maken gewoon hun kind belachelijk door domme liedjes te zingen vanaf de bank en laten het verder maar gamen en gooien het op de puberteit. Want consequenties laten voelen is eng.

Parella schreef: ↑

20-03-2021 08:51

Je snapt duidelijk niet wat ik schrijf. Kind in een mal beuken? Omdat ik zeg dat je wel consequenties moet verbinden aan gedrag dat voor jou over de grens gaat? Tuurlijk joh. Terwijl je zelf spottende liedjes zingt voor je kind? Wauw....

Ik zing geen spottende liedjes. Ik had alleen een suggestie voor het repetoire.

Zeggen dat iets door de pubertijd komt, betekent niet dat het daarmee niet begrensd wordt. Maar hier geen keihard "lik op stuk" beleid en naar andere mensen sneren dat ze gewoon slechte opvoeders zijn als ze niet jouw paadje bewandelen. Jou heb ik wel gezegd dat ik je eng vind omdat je over kinderen (die van jezelf en die van anderen) spreekt alsof het een soort vijanden zijn die je moet onderwerpen. Je neemt dingen veel te persoonlijk van ze. Dat gedrag is bij volwassenen onderling totaal verknipt; (stel je voor dat je baas zich zo opstelt) waarom mag je dat dan wel op kinderen botvieren?

Zoals je kan lezen, ben ik een groot voorstander van je kind helpen zich te ontwikkelen, inclusief het niet "redden" van daadwerkelijke consequenties van zijn gedrag door dwingend voortijdig ingrijpen.

Verder is gamen een "probleem" waar alle ouders tegenwoordig een weg in moeten vinden. Games worden met zulke enorme financiële belangen ontwikkeld dat er ook alles op wordt ingezet om er zo veel mogelijk "verslavende" aspecten in te stoppen. Daar wil je je kinderen tegen beschermen. Maar op een bepaalde manier, moet je ze ook stapsgewijs ermee leren omgaan, want als mama de voornaamste (externe) factor is die de boel remt, wat denk jij dat er gebeurt als ze op kamers gaan?

Je kind is niet de vijand: je kind is je bondgenoot, en jij bent de bondgenoot van je kind. Als je al een vijand wil benoemen: dat zou de aantrekkingskracht van de game zijn. Maar ook dat is niet zwart/wit; hoe ouder ze worden, hoe socialer het gamen wordt. Mijn zoon zit, as we speak, al een hele tijd op de bank te kletsen met zijn vriend via de koptelefoon. Ze zitten samen in Minecraft, en ze proberen af en toe ook Engels met elkaar te spreken omdat dat de game-taal is. Het is ook heel erg leuk wat er allemaal kan. En ja: uitzetten is een worsteling. Ik heb geen voorbeeldig kind. Maar we blijven er over in gesprek, en ik ga hem niet zijn spullen afpakken. Daar leert hij dus niets intrinsieke van.

blijmetmij schreef: ↑

20-03-2021 09:24

Ik zing geen spottende liedjes. Ik had alleen een suggestie voor het repetoire.

Zeggen dat iets door de pubertijd komt, betekent niet dat het daarmee niet begrensd wordt. Maar hier geen keihard "lik op stuk" beleid en naar andere mensen sneren dat ze gewoon slechte opvoeders zijn als ze niet jouw paadje bewandelen. Jou heb ik wel gezegd dat ik je eng vind omdat je over kinderen (die van jezelf en die van anderen) spreekt alsof het een soort vijanden zijn die je moet onderwerpen. Je neemt dingen veel te persoonlijk van ze. Dat gedrag is bij volwassenen onderling totaal verknipt; (stel je voor dat je baas zich zo opstelt) waarom mag je dat dan wel op kinderen botvieren?

Zoals je kan lezen, ben ik een groot voorstander van je kind helpen zich te ontwikkelen, inclusief het niet "redden" van daadwerkelijke consequenties van zijn gedrag door dwingend voortijdig ingrijpen.

Verder is gamen een "probleem" waar alle ouders tegenwoordig een weg in moeten vinden. Games worden met zulke enorme financiële belangen ontwikkeld dat er ook alles op wordt ingezet om er zo veel mogelijk "verslavende" aspecten in te stoppen. Daar wil je je kinderen tegen beschermen. Maar op een bepaalde manier, moet je ze ook stapsgewijs ermee leren omgaan, want als mama de voornaamste (externe) factor is die de boel remt, wat denk jij dat er gebeurt als ze op kamers gaan?

Je kind is niet de vijand: je kind is je bondgenoot, en jij bent de bondgenoot van je kind. Als je al een vijand wil benoemen: dat zou de aantrekkingskracht van de game zijn. Maar ook dat is niet zwart/wit; hoe ouder ze worden, hoe socialer het gamen wordt. Mijn zoon zit, as we speak, al een hele tijd op de bank te kletsen met zijn vriend via de koptelefoon. Ze zitten samen in Minecraft, en ze proberen af en toe ook Engels met elkaar te spreken omdat dat de game-taal is. Het is ook heel erg leuk wat er allemaal kan. En ja: uitzetten is een worsteling. Ik heb geen voorbeeldig kind. Maar we blijven er over in gesprek, en ik ga hem niet zijn spullen afpakken. Daar leert hij dus niets intrinsieke van.

Wauw... wat doe jij een aannames zeg. Je hebt geen idee hoe ik mijn kinderen zie of opvoed maar je ratelt maar door over dat ik zeg dat consequenties verbinden aan grensoverschrijdend gedrag, nuttig is. Het geeft een kind zekerheid. Dat is geen mening, dat wordt onderbouwd door onderzoek.

Begrenzen is lik op stuk, jij hangt daar een negatieve connotatie aan terwijl het zoveel betekent als daadkrachtig, direct. "Je kind als vijand", hoe kom je erbij? Dat kan je onmogelijk uit mijn post opmaken. Ik heb het over die paar situaties dat het gaat over zaken die jij echt als probleem ervaart en waarbij praten niet meer helpt (TO haar situatie!), dan mag je kind een logische consequentie ervaren van zijn gedrag. Ik neem dat nooit persoonlijk (hoe kóm je erbij?).

Als JIJ gamen helemaal prima vindt dan moet je daar vooral niets mee doen. Maar jij bent TO niet toch?

En TO, waarom doe jij zijn huiswerk? Dat is zijn verantwoordelijkheid. Dan heeft hij maar geen presentatie en een onvoldoende. Anders leert hij het nooit. Je houd nu zelf zijn gedrag in stand.

Kind van 10 kan echt wel een presentatie maken, misschien wat sturing nodig en dat is prima. Maar je gaat niet zijn huiswerk maken.

Parella schreef: ↑

20-03-2021 09:56

Wauw... wat doe jij een aannames zeg. Je hebt geen idee hoe ik mijn kinderen zie of opvoed maar je ratelt maar door over dat ik zeg dat consequenties verbinden aan grensoverschrijdend gedrag, nuttig is. Het geeft een kind zekerheid. Dat is geen mening, dat wordt onderbouwd door onderzoek.

Het is een simpel feit dat je je kind zekerheid en veiligheid meegeeft als je als ouder zijnde de regie hebt. Grappig dat mensen die niet in staat zijn tot bovenstaande, graag willen geloven dat je je kinderen dan niet liefdevol opvoedt en ze geen autonomie geeft. Dat is onzin.

Kinderen die de touwtjes thuis in handen hebben en waar ouders eigenlijk weinig of niets te zeggen hebben, ervaren een belangrijke vorm van zekerheid en veiligheid niet. Daarom gaat het vaak mis.

Daarnaast lijkt het mij sowieso vrij essentieel dat kinderen simpelweg leren dat er consequenties vast zitten aan hun eigen acties/gedrag en dat sommige dingen toch echt moeten. Basis zaken zouden niet onderhandelbaar moeten zijn.

Kind zelf de verantwoordelijkheid geven over huiswerk maken en dan als logische consequentie een keer een onvoldoende krijgen en een teleurgestelde meester of juf over zich heen krijgen, dat kan prima. Maar het kan niet zo zijn dat een kind categorisch blijft weigeren. De ouder blijft namelijk verantwoordelijk voor het kind en dus ook over het maken van huiswerk.

Je hoort negatief gedrag van je kind bij te sturen. Dat gaat alleen niet als jij de regie niet hebt, omdat jij en je kind zogenaamd gelijk zijn aan elkaar. Een kind pakt dan logischerwijs de ruimte die het heeft en neemt zelf de regie. En dat krijg je niet gemakkelijk weer terug.

Akkoord gaan met het feit dat je kind bepaalt dat hij zijn tanden niet poetst en niet op tijd naar bed gaat, is ook op geen enkele manier te verantwoorden. Jij bent verantwoordelijk voor de basis en de gezondheid van je kind.

Je kind de ruimte geven om zijn of haar eigen verantwoordelijkheid te nemen en keuzes te maken is belangrijk, maar je schiet daar nogal in door als je dit soort gedrag op zijn beloop laat en geen zin hebt om “de strijd aan te gaan”.

Er hoort helemaal geen strijd te zijn. Kind verzet zich wellicht af en toe, wat normaal is, maar daar buig je als ouder als het goed is niet in mee als het gaat om belangrijke dingen zoals school, lichamelijke verzorging en slaap (je gezondheid dus).

Sjiraf schreef: ↑

17-03-2021 20:24

Ik heb al een aantal keer met hem besproken maar meer dan ‘ik weet het niet’ komt er niet uit.

Hij heeft morgen een spreekbeurt en die heb ik voor 95% in elkaar gezet. Want het boeit hem niet (zijn eigen woorden). Ik heb hem geholpen en gezegd dat dit de allerlaatste keer was. Over 2 maanden heeft hij zijn boekbespreking en ik ga hem daar niet mee helpen. Hetzelfde als bij zijn topo toets van deze week. Ik heb 4x met hem gezeten om hem te overhoren en tips te geven maar zelf dat blaadje pakken om het door te lezen ho maar.

Ik vind het toch wel heftig als dit al een beginsel van de pubertijd is. Hij is best slim maar dat zie je gewoon niet terug. Hij heeft er gewoon geen zin in en dat vind ik zo zonde.

Hij heeft er echt meer aan als je hem minder helpt. Een topo toets 4x overhoren is echt overdreven. Nu is het juist de tijd om het hem zelf te laten ervaren. Laat hem die onvoldoende halen voor topo.

Lotus90 schreef: ↑

20-03-2021 13:21

Het is een simpel feit dat je je kind zekerheid en veiligheid meegeeft als je als ouder zijnde de regie hebt. Grappig dat mensen die niet in staat zijn tot bovenstaande, graag willen geloven dat je je kinderen dan niet liefdevol opvoedt en ze geen autonomie geeft. Dat is onzin.

Kinderen die de touwtjes thuis in handen hebben en waar ouders eigenlijk weinig of niets te zeggen hebben, ervaren een belangrijke vorm van zekerheid en veiligheid niet. Daarom gaat het vaak mis.

Daarnaast lijkt het mij sowieso vrij essentieel dat kinderen simpelweg leren dat er consequenties vast zitten aan hun eigen acties/gedrag en dat sommige dingen toch echt moeten. Basis zaken zouden niet onderhandelbaar moeten zijn.

Kind zelf de verantwoordelijkheid geven over huiswerk maken en dan als logische consequentie een keer een onvoldoende krijgen en een teleurgestelde meester of juf over zich heen krijgen, dat kan prima. Maar het kan niet zo zijn dat een kind categorisch blijft weigeren. De ouder blijft namelijk verantwoordelijk voor het kind en dus ook over het maken van huiswerk.

Je hoort negatief gedrag van je kind bij te sturen. Dat gaat alleen niet als jij de regie niet hebt, omdat jij en je kind zogenaamd gelijk zijn aan elkaar. Een kind pakt dan logischerwijs de ruimte die het heeft en neemt zelf de regie. En dat krijg je niet gemakkelijk weer terug.

Akkoord gaan met het feit dat je kind bepaalt dat hij zijn tanden niet poetst en niet op tijd naar bed gaat, is ook op geen enkele manier te verantwoorden. Jij bent verantwoordelijk voor de basis en de gezondheid van je kind.

Je kind de ruimte geven om zijn of haar eigen verantwoordelijkheid te nemen en keuzes te maken is belangrijk, maar je schiet daar nogal in door als je dit soort gedrag op zijn beloop laat en geen zin hebt om “de strijd aan te gaan”.

Er hoort helemaal geen strijd te zijn. Kind verzet zich wellicht af en toe, wat normaal is, maar daar buig je als ouder als het goed is niet in mee als het gaat om belangrijke dingen zoals school, lichamelijke verzorging en slaap (je gezondheid dus).

Je verzint zelf dat ik niet in staat ben tot dingen of dat mijn kind de touwtjes in handen heeft.

En dat is dus mijn punt: het is niet zwart/wit. Het is niet zo dat als ik enige nuancering geef over ideeën als: "ze zullen verdorie doen wat IK zeg", dit automatisch betekent dat het bij mij een onautoritaire bende is.

Mensen die geloven dat zijzelf ZO belangrijk zijn dat het per definitie mis gaat als zij niet ingrijpen, veronderstellen dat iedere vorm van coulance leidt tot ontsporing en muiterij. Dan vind ik het ongezond worden, omdat je met te rigide gedrag onheus bewijsmateriaal creëer om je eigen gelijk te bevestigen.

Ik ben opgevoed door ouders die overtuigd waren dat je als ouder altijd de regie moest houden etc. mijn ouders hadden de tijdgeest nog een beetje mee in ouderwetse inzichten, en ze zullen je nog steeds met applaus bijvallen.

Achteraf kan je concluderen dat een narcistische moeder met oa. een angststoornis en een vader met autisme niet echt een neutrale kijk hadden op de gevaren waar hun kinderen voor behoed moesten worden. Hun dwingende aanpak is erg beschadigen geweest, juist vanwege de absolute overtuiging waarmee ze alles in stand hielden. Er was nooit ruimte voor zelfreflectie in hun ouderschap, inlevingsvermogen was niet echt nodig en omstandigheden werden nooit meegewogen om een keertje wat meer de teugels te laten vieren want dat was niet consequent.

Toen ik zelf een baby kreeg, ging er echt een wereld voor me open aan opvoed en ontwikkelingsboeken. Een kind (peuter/kleuter) heeft allerlei fases, waaronder fases waarin ze eigenaardige dingen doen die lastig zijn voor de ouders of die later als maatschappelijk onacceptabel gezien worden. Mijn ouders zijn daar keihard tegenin gegaan (ook fysiek). Als het gedrag uitdoofde, was dat een duidelijke bevestiging hoe goed ze het hadden aangepakt. Anderen werden veroordeeld als ze niet hetzelfde deden.

Wat bleek: toen ikzelf bij mijn kind heel anders reageerde op al die onhandige fases, ging het gedrag ook over! En wat is eigenlijk de gedachte: kinderen maken sprongetjes en groeien na een tijdje over heel veel fases heen. Dus er is helemaal geen bewijs dat lik-op stuk beleid het beste is!

Bondgenoot zijn betekent niet dat je kind in alles evenveel keus krijgt. Maar wel dat je ziet dat er dingen zijn die moeilijk gaan, en dat je samen gaat kijken wat je er aan kan doen ipv dat je als ouder alleen maar eisen stelt, en dat je straft als je kind niet aan je eisen voldoet. Dan zijn overwegingen als aankomende puberteit een aanwijzing waar je naar kunt kijken als je probeert te begrijpen wat er gebeurt en wat een passende aanpak is. Niemand heeft al een handboek klaar liggen: je moet je ogen open houden. Niet alles is onwil; dat is wel belangrijk.

Je kunt consequent zijn, en een prima ouder (de een is nu eenmaal strenger dan de andere); je kunt ook meer meebuigen en het net zo goed doen. De meeste opvoedstijlen zullen leiden tot een redelijk geslaagde volwassene als je kind geen beperkingen of moeilijke bagage heeft.

Bij mij gaan de rode vlaggen uit als iemand TE overtuigd is dat alleen zijn methode werkt, en anderen verwijten maakt als ze het anders doen, zeker met dreigementen als: "je beschadigt je kind en je bereidt hem niet voor op de maatschappij". Zeker als de opvoeding gebaseerd is op autoriteit: daar kan een kind nooit tegenop.

Ik heb in een aantal langere post geschreven dat andere dingen ook kunnen werken, of dat soms meeleven of helpen iets te overwinnen heel fijn kan zijn voor een kind. De reactie daarop is in de categorie die ik beschrijf; belachelijk maken en overtuigd blijven van je eigen waarheid. Anderen dreigen met ontsporing. Dat vind ik dus eng overkomen.

Welke geschiedenis zit hier achter? Is dit ineens gekomen? Heeft zit er altijd al in gezeten? Heeft dit iets met jouw opvoedstijl te maken?

blijmetmij schreef: ↑

20-03-2021 14:28

Je verzint zelf dat ik niet in staat ben tot dingen of dat mijn kind de touwtjes in handen heeft.

En dat is dus mijn punt: het is niet zwart/wit. Het is niet zo dat als ik enige nuancering geef over ideeën als: "ze zullen verdorie doen wat IK zeg", dit automatisch betekent dat het bij mij een onautoritaire bende is.

...

Jij verzint dat ik en Lotus autoritair opvoeden. Ik heb de woorden "Je zult doen wat ik zeg" of iets van die strekking nog nooit in de mond genomen en zal dat ook niet doen. Ik voed autoritatief op, niet te verwarren met autoritair maar die nuance lijk jij zelf niet te herkennen. Gek, want je zegt veel boeken te hebben gelezen maar in elk modern wetenschappelijk boek over opvoeding staat dat toch bekend als een goede gulden middenweg. Niet elke methode is 'even goed' zoals jij beweert.
Je vraagt nuancering maar hebt die zelf niet in je oordeel over anderen. Je hebt echt geen idee wie ik ben of hoe het heir thuis gaat. Ik denk dat er weinig huishoudens zijn waarbij er meer respect is voor de kinderen en meer in overleg gebeurd dan bij ons. Ik noemde al de Gordon methode maar ook dat lijk je niet te kennen. Dus waar je oordeel en emoties op gebaseerd zijn?

Je snelle mening lijkt vooral voort te komen uit je eigen jeugd, die me vreselijk lijkt. De methode (of gebrek daaraan) van jouw ouders is absoluut niet wat ik beschrijf in mijn posts en ik vind het onbegrijpelijk dat je dat er zelfs maar mee vergelijkt. Gevalletje projectie denk ik dan maar.