Gender disappointment

Dreamglasses schreef: ↑

19-06-2023 08:15

Dit dus.

Er is echt teleurstelling en dus afwijzing.
Ik vind daar wat van en heb er moeite mee om dat te respecteren.

Je hoeft jezelf niet voort te planten hè

Ik kan ook niet anders dan er zo naar kijken. Maar wil het proberen want blijkbaar is er verschil tussen 'teleurgesteld zijn in het geslacht' en 'teleurgesteld in het kind'. Voor mijn gevoel is dat slechts een nuance. Er is teleurstelling en dat is gerelateerd aan het kind. Teleurstelling in iets waar kind ook nog eens volledig onschuldig aan is.

Ik vind dat heftig. Ik heb eerder geroepen; om je kapot te schamen. Dat is mijn primaire (moeder) gevoel.
Genuanceerder zou ik nu zeggen: wat ontzettend naar dat iemand dat zo kan voelen, voor zichzelf als moeder en voor kind.

Het is opmerkelijk dat hier vaak gezegd wordt (door ouders van zoons) dat de teleurstelling van ouders en omgeving vaak komt wanneer er geen dochter komt. Ik heb, als moeder van dochters, toch echt meegemaakt dat mensen voor mij (nou ja, vooral voor mijn man) teleurgesteld waren in het uitblijven van jongensbaby's.

Nou ja, n=1, maar het zou ook maar zo kunnen dat mensen gewoon elke combinatie waarin slechts een soort voorkomt als negatief afwijkend zien. Dat kun je ook terugzien in dat hele "koningskoppel"-gezemel.

nicole123 schreef: ↑

19-06-2023 08:03

Nee, een 'zou leuk zijn' is geen probleem. Mijn 'zou leuk zijn' was de combi donker haar met blauwe ogen (wat genetisch een reële mogelijkheid was), ik kreeg blonde kinderen met bruine ogen. En ik vind ze lief en prachtig. Maar volgens mij gaat het in dit topic over heftiger gevoelens dan een 'zou leuk zijn'. Over heftig teleurgesteld zijn, soms ook als het kind er al is, en de zwangerschap niet meer willen. Dan is het in mijn ogen wel een probleem.

Punt is in dit soort discussies dat de heftigheid van de gevoelens er niet toe lijkt te doen.
Een 'zou leuk zijn' wordt (door sommigen) gelijkgesteld aan een 'ik haat het ene geslacht'.

Bij mij waren de gevoelens echt wel heftiger dan 'zou leuk zijn', maar niet zo heftig dat ik per se dat ene geslacht wilde.

Maar nogmaals, ik vind de oordelen erover vele malen erger.
Gevoelens kun je niet dwingen, wat je ermee doet is een keuze.
Dus: behoorlijk voorkeur voor een bepaald geslacht, prima.
Daardoor even tijd nodig hebben om om te schakelen, ook prima.
Je kind meegeven dat het van het andere geslacht had moeten zijn, niet prima.

Eidde schreef: ↑

19-06-2023 09:22

Ik kan ook niet anders dan er zo naar kijken. Maar wil het proberen want blijkbaar is er verschil tussen 'teleurgesteld zijn in het geslacht' en 'teleurgesteld in het kind'. Voor mijn gevoel is dat slechts een nuance. Er is teleurstelling en dat is gerelateerd aan het kind. Teleurstelling in iets waar kind ook nog eens volledig onschuldig aan is.

Ik vind dat heftig. Ik heb eerder geroepen; om je kapot te schamen. Dat is mijn primaire (moeder) gevoel.
Genuanceerder zou ik nu zeggen: wat ontzettend naar dat iemand dat zo kan voelen, voor zichzelf als moeder en voor kind.

Maar zeggen 'als het maar gezond is' betekent toch ook niet dat je het kind afwijst als het iets mankeert?

cuculuscanorus schreef: ↑

19-06-2023 10:45

Het is opmerkelijk dat hier vaak gezegd wordt (door ouders van zoons) dat de teleurstelling van ouders en omgeving vaak komt wanneer er geen dochter komt. Ik heb, als moeder van dochters, toch echt meegemaakt dat mensen voor mij (nou ja, vooral voor mijn man) teleurgesteld waren in het uitblijven van jongensbaby's.

Nou ja, n=1, maar het zou ook maar zo kunnen dat mensen gewoon elke combinatie waarin slechts een soort voorkomt als negatief afwijkend zien. Dat kun je ook terugzien in dat hele "koningskoppel"-gezemel.

Herkenbaar hoor, hier ook alleen dochters en man wordt toch wel eens wat meelijwekkend aangekeken, want geen zoon, geen achternaam door te geven aan een ' stamhouder' en als de vraag gesteld wordt of er nog een derde kind bij komt, dan direct de opmerking erbij ' nu wel een jongen he!'.

Gelukkig niet bij vrienden en familie, maar wel met de mensen daarbuiten. Oh en de opmerking ' mietjes krijgen grietjes' waren ook niet van de lucht. Gelukkig boeit man dat totaal niet, maar ik heb me wel op zitten vreten en op sommige momenten toch echt wel van me af gesnauwd.

nicole123 schreef: ↑

19-06-2023 08:03

Nee, een 'zou leuk zijn' is geen probleem. Mijn 'zou leuk zijn' was de combi donker haar met blauwe ogen (wat genetisch een reële mogelijkheid was), ik kreeg blonde kinderen met bruine ogen. En ik vind ze lief en prachtig. Maar volgens mij gaat het in dit topic over heftiger gevoelens dan een 'zou leuk zijn'. Over heftig teleurgesteld zijn, soms ook als het kind er al is, en de zwangerschap niet meer willen. Dan is het in mijn ogen wel een probleem.

Ik wilde minimaal een roodharige. Dat was genetisch ook een reële optie, maar het meest in de richting kwam mijn donkerblonde kind met bleke huid en sproeten. De ander is donker met donkerbruine ogen, wat ik genetisch voor onmogelijk hield (vader blauwe ogen, ik groene). Jaren later kreeg ik een partner die alleen maar roodharigen maakte en in wiens familie het ginger oververtegenwoordigd is. Daar had dus mijn roodharige jongetje uit kunnen komen, als we een kind zouden hebben gekregen.

Solomio schreef: ↑

19-06-2023 10:52

Maar zeggen 'als het maar gezond is' betekent toch ook niet dat je het kind afwijst als het iets mankeert?

Dat is toch iets anders dan zeggen dat je teleurgesteld bent?

En gezond is van levensbelang. Een geslacht niet. Niet met elkaar te vergelijken lijkt mij.

Eidde schreef: ↑

19-06-2023 11:53

Dat is toch iets anders dan zeggen dat je teleurgesteld bent?

En gezond is van levensbelang. Een geslacht niet. Niet met elkaar te vergelijken lijkt mij.

Punt blijft wat mij betreft, en dan trek ik het veel breder dan alleen dit onderwerp, dat ik vind dat alle gevoelens er mogen zijn.
Wij leren van kinds af aan als enige copingmechanisme om 'negatieve' gevoelens te onderdrukken, i.p.v. ermee om te gaan.

En we leren daarmee dat je je moet schamen voor bepaalde gevoelens.

Dát is denk ik het punt: als je dit soort gevoelens hebt word je afgefakkeld, i.p.v. met compassie benaderd.
Ik ga er namelijk vanuit dat het gros van de mensen wel zo volwassen is dat ze hun kind niet afwijzen op grond van het geslacht en dat ze ook gewoon van dit kind zullen houden.
Maar zolang je die teleurstelling vooral niet mag hebben wordt ie alleen maar groter. De roze olifant waar we het niet over (mogen) hebben.

Solomio schreef: ↑

19-06-2023 12:01

Punt blijft wat mij betreft, en dan trek ik het veel breder dan alleen dit onderwerp, dat ik vind dat alle gevoelens er mogen zijn.
Wij leren van kinds af aan als enige copingmechanisme om 'negatieve' gevoelens te onderdrukken, i.p.v. ermee om te gaan.

En we leren daarmee dat je je moet schamen voor bepaalde gevoelens.

Dát is denk ik het punt: als je dit soort gevoelens hebt word je afgefakkeld, i.p.v. met compassie benaderd.
Ik ga er namelijk vanuit dat het gros van de mensen wel zo volwassen is dat ze hun kind niet afwijzen op grond van het geslacht en dat ze ook gewoon van dit kind zullen houden.
Maar zolang je die teleurstelling vooral niet mag hebben wordt ie alleen maar groter. De roze olifant waar we het niet over (mogen) hebben.

Dat vind ik ook. En dus mogen mijn gevoelens er ook zijn dat ik dit heftig vind.

En zoals al gezegd, als ik het met compassie benader vind ik het oprecht rot voor je.

Solomio schreef: ↑

19-06-2023 10:50

Punt is in dit soort discussies dat de heftigheid van de gevoelens er niet toe lijkt te doen.
Een 'zou leuk zijn' wordt (door sommigen) gelijkgesteld aan een 'ik haat het ene geslacht'.

Bij mij waren de gevoelens echt wel heftiger dan 'zou leuk zijn', maar niet zo heftig dat ik per se dat ene geslacht wilde.

Maar nogmaals, ik vind de oordelen erover vele malen erger.
Gevoelens kun je niet dwingen, wat je ermee doet is een keuze.
Dus: behoorlijk voorkeur voor een bepaald geslacht, prima.
Daardoor even tijd nodig hebben om om te schakelen, ook prima.
Je kind meegeven dat het van het andere geslacht had moeten zijn, niet prima.

Ik lees hier weinig mensen die een 'zou leuk zijn' veroordelen. Verder eens met dat je gevoelens niet kunt dwingen, maar wel hoe je ermee omgaat. Voed je het, zwelg je erin, ga je keihard janken op je gender reveal party, maak je jaloerse opmerkingen naar anderen en vind je jezelf de zieligste van de hele wereld of probeer je ermee te dealen, het te relativeren en ga je desnoods naar een psycholoog als je gevoelens onverhoopt heel heftig blijken en het je niet alleen lukt om toch blij te zijn met wat je krijgt?

Wat bij mijn visie ook meespeelt is of je je gevoel van tevoren zag aankomen of dat het je overkomt. Als het je overkomt dan zie ik het net als een postnatale depressie of het horen dat je baby schisis of het syndroom van Down heeft. Iets om niet over te zwijgen en compassie mee te hebben. Maar als iemand van tevoren weet per se een bepaald geslacht te willen en anders niet meer blij met de zwangerschap en het kind te zijn en dan toch de gok van 50% neemt, dan heb ik daar minder respect voor. Dat vind ik meer lijken op een situatie dat je een hond neemt terwijl je weet dat er 50% kans is dat je er niet voor zult kunnen zorgen. Daar heb ik ook weinig respect voor. Ik vind dat domme keuzes, waar iemand die er niet voor gekozen heeft de dupe van wordt.

Ik ben het wel met je eens dat je dat niet allemaal op één hoop moet gooien. Als iemand enige tijdelijke teleurstelling heeft over het geslacht moet je dat niet meteen doortrekken naar dat diegene dus nooit van haar kind zal houden. Dat is zwaar overdreven en daar maak je het schuldgevoel, wat er waarschijnlijk allang is bij de zwangere, alleen maar erger van. Je lost het er niet mee op.

Wat ik verder in de reacties zie is dat mensen vooral ook oordelen over de stereotypes waarop de voorkeuren gebaseerd zijn. Een meisje willen omdat je van ruches en vlechtjes houdt, een shopmaatje wil en heel intensief bij haar zwangerschap, kraamtijd en je kleinkinderen betrokken wil zijn. Geen jongen willen omdat jongens met vuurwerk stunten, rottigheid uithalen en zich dood laten rijden, of juist wel omdat ze stoer zijn en je ermee wil voetballen. Ik snap heel goed dat mensen zich ergeren aan de verwachtingen waarmee je dan je kind opzadelt, juist ook als het wel van het gewenste geslacht is.

Lady*Voldemort schreef: ↑

18-06-2023 16:24

Dat snap ik ook wel. Ik had het precies andersom: ik verwachtte niks te kunnen met meisjes die hun haar misschien wel ingevlochten wilden hebben (kan ik niet) en roze kleren wilden hebben (ik haat roze). Maar dat heeft allemaal niet geleid tot een crisis hoor, toen ik een meisje kreeg. Het invlechten heb ik aan mijn man overgelaten, die kon het wel. En toen dochter in haar roze fase kwam rekende ik blijmoedig stapels roze kleren af bij de kassa, want ik hoefde ze gelukkig zelf niet te dragen en dat blije snoetje was me toch ook wel wat waard

En voor de rest is het natuurlijk allemaal maatschappelijk bepaalde bias. Mijn tweede werd een jongetje, en die speelde juist het liefst met poppen en keukentjes.

Ik heb, inmiddels volwassen, twee jongens. Die kon je uittekenen in een spijkerbroek met sweatshirt en in de zomer een t-shirt. Lekker makkelijk in de was ook. De spijkerbroeken met kapotte knieën knipte ik af en maakte daar korte broeken van voor in de zomer. In het voorjaar kocht ik bij Zeeman voor elk tien witte t-shirts en die droegen zij in de winter onder het sweatshirt en daarna werden het poetslappen. Lekker overzichtelijk.
En één net setje voor de kerst en andere feestdagen.

En on topic, van beiden wist ik niet voor de geboorte wat het geslacht was. Wilden wij ook niet weten.

Lady*Voldemort schreef: ↑

18-06-2023 16:42

Daar had ik nou weer helemaal geen last van. Ik haat kleren kopen.

Ik vind winkelen voor kleding ook een drama. Vorig jaar een fijne dunne zomerbroek gevonden en daar heb ik er gelijk drie van gekocht. Kan ik weer even vooruit.

Ik had geen voorkeur, man ook niet. Maar we hadden beiden wel een erg sterk voorgevoel, of een beeld ofzo. Nog voordat ik zwanger was hadden we het vaak over "haar" en over meisjesnamen. JOngensnamen kwamen we oprecht niet uit. Toen ik zwanger was wilden we graag het geslacht weten (omdat we gewoon nieuwsgierig waren). En toen bleek het ook een meisje te zijn. Ik weet nog dat we beiden een soort van "opluchting" voelden. Niet omdat een jongetje niet gewenst zou zijn, maar gewoon omdat we anders ons hele beeld hadden moeten bijstellen (en een jongensnaam hadden moeten verzinnen).... Betekende voor ons overigens absoluut niet dat we teleurgesteld waren geweest als kind een jongen zou zijn geweest. Weet ook niet waar dat beeld bij ons vandaag kwam.

CharlotteCcc schreef: ↑

18-06-2023 20:31

Die van mij wilde juist dochters, omdat dat zo fijn was in het huishouden

Yup, mijn pa wilde ook twee meiden, één om af te wassen en één om af te drogen.
Dat zei hij letterlijk zo. Dat vond ik best sneu voor mijn broertje.
Met mijn twee zoons had mijn pa ook niet zoveel helaas.
En mijn broer had wel dochters maar hij had al heel lang geen contact meer met mijn broer.
Best triest als ik dat zo opschrijf.
Maar het is ook wel te verklaren. Mijn vader was thuis met twee broers. Die zijn beiden overleden in WO2.
Voor hem waren meisjes "veiliger".

Solomio schreef: ↑

19-06-2023 12:01

Punt blijft wat mij betreft, en dan trek ik het veel breder dan alleen dit onderwerp, dat ik vind dat alle gevoelens er mogen zijn.
Wij leren van kinds af aan als enige copingmechanisme om 'negatieve' gevoelens te onderdrukken, i.p.v. ermee om te gaan.

En we leren daarmee dat je je moet schamen voor bepaalde gevoelens.

Dát is denk ik het punt: als je dit soort gevoelens hebt word je afgefakkeld, i.p.v. met compassie benaderd.
Ik ga er namelijk vanuit dat het gros van de mensen wel zo volwassen is dat ze hun kind niet afwijzen op grond van het geslacht en dat ze ook gewoon van dit kind zullen houden.
Maar zolang je die teleurstelling vooral niet mag hebben wordt ie alleen maar groter. De roze olifant waar we het niet over (mogen) hebben.

Wijs