Kinderen
alle pijlers
Had jij wel een roze wolk?
maandag 12 september 2022 om 21:34
Volgens mij weten de meeste forummers hier wel dat ik geen roze wolk had na de geboorte van mijn zoontje. Allesbehalve eigenlijk, want ik heb een behoorlijke postpartum depressie en postpartum ocd gekregen. Na mijn bevalling schaamde ik me al behoorlijk, omdat je iedereen altijd hoort over dat intense geluk als je kindje bij je gelegd wordt, en ik voelde dat niet. Ik voelde me vooral blij dat die ingeleide bevalling met weeenstorm, bijna twee uur persen en dat het hechten van een knip en een (bijna) totaalruptuur voorbij was. Ik voelde me eigenlijk vooral leeg en voornamelijk uitgeput en ik wilde wel knuffelen met mijn baby, maar die intense liefde en dat sterke moedergevoel, dat had ik zeker niet gelijk. Daarna is het bergafwaarts gegaan. Op het dieptepunt was ik zó bang van alle intrusies die ik had, dat ik dacht dat ik mijn kind echt wat aan zou doen. Ik heb de huisarts gebeld en gesmeekt of hij de crisis GGZ wilde inzetten. Dat is gelukkig gebeurd en de hulp is zes weken elke dag over de vloer geweest. Als ik eraan terugdenk, snap ik nog steeds niet hoe het zover heeft kunnen komen en krijg ik er weer de rillingen van.
Nu, bijna 5,5 maand later, kan ik zeggen dat het stukken beter gaat. Ik heb therapie over hoe ik kan omgaan met angsten en de antidepressiva helpen me goed. De hechting tussen mij en mijn zoontje is (gelukkig!) helemaal goed gekomen. Hij lijkt zelfs meer aan mij gehecht dan aan wie dan ook. Daar ben ik superblij mee, want ik was heel bang dat dat niet zou gebeuren door de aandoening die ik kreeg na mijn bevalling. Maar de liefde is er inmiddels volop en waar ik in het begin het liefst wilde vluchten, ben ik nu het liefst de hele dag bij hem.
Soms vraag ik me alleen af… hoeveel mensen nou écht op een roze wolk hebben gezeten na hun bevalling. Afgezien van mijn PPD, vond ik het namelijk ook gewoon kei en keihard werken na de geboorte van ons kind. Hij had ontzettende darmkrampen de eerste drie maanden en we hebben volgens mij geen nacht ook maar een klein beetje normaal geslapen. Overdag ook veel krampjes, flesjes om de drie uur, ik vond het heel erg pittig en ik merk nu dat hij naar het half jaar gaat, ik het veel makkelijker vind dat in het begin.
Dus ik ben wel benieuwd… zat jij eigenlijk op een roze wolk na de geboorte van je kindje(s)? Of is een roze wolk en ‘geniet ervan!’ eigenlijk gewoon iets wat maar heel weinig voorkomt?
Nu, bijna 5,5 maand later, kan ik zeggen dat het stukken beter gaat. Ik heb therapie over hoe ik kan omgaan met angsten en de antidepressiva helpen me goed. De hechting tussen mij en mijn zoontje is (gelukkig!) helemaal goed gekomen. Hij lijkt zelfs meer aan mij gehecht dan aan wie dan ook. Daar ben ik superblij mee, want ik was heel bang dat dat niet zou gebeuren door de aandoening die ik kreeg na mijn bevalling. Maar de liefde is er inmiddels volop en waar ik in het begin het liefst wilde vluchten, ben ik nu het liefst de hele dag bij hem.
Soms vraag ik me alleen af… hoeveel mensen nou écht op een roze wolk hebben gezeten na hun bevalling. Afgezien van mijn PPD, vond ik het namelijk ook gewoon kei en keihard werken na de geboorte van ons kind. Hij had ontzettende darmkrampen de eerste drie maanden en we hebben volgens mij geen nacht ook maar een klein beetje normaal geslapen. Overdag ook veel krampjes, flesjes om de drie uur, ik vond het heel erg pittig en ik merk nu dat hij naar het half jaar gaat, ik het veel makkelijker vind dat in het begin.
Dus ik ben wel benieuwd… zat jij eigenlijk op een roze wolk na de geboorte van je kindje(s)? Of is een roze wolk en ‘geniet ervan!’ eigenlijk gewoon iets wat maar heel weinig voorkomt?
maandag 12 september 2022 om 21:42
Nee. Bij de oudste stond ik een dag na de keizersnee klaar om het ziekenhuis te verlaten toen ze ineens heel ziek werd. Als ze je baby van amper 1 dag oud dubbelvouwen om hersenvocht af te nemen terwijl je haar net hebt, zakt de grond je zo onder de voeten vandaan. Uiteindelijk viel het mee, maar de kraamweek in onzekerheid in het ziekenhuis als kersverse ouders was heel heftig. Daarna kon ik ook niet zo heel goed mijn draai vinden met een baby. Ik was veel te gefocust op slaapjes en voeding.
Bij de tweede beviel ik vaginaal en nog snel ook. Ik voelde me echt 'on top of the world' en de kraamweek was ondanks corona en mondkapjes echt heel erg fijn met een lieve kraamverzorgster. Het hele gedoe met slaapjes en voeding kon ik loslaten, dus die week was wel oprecht genieten. Maar toen werd ook zij heel erg ziek en begon het hele circus opnieuw en toen 2 weken later weer. Daarna zat ik heel dicht tegen een postnatale depressie aan en de hele corona lockdown tijd heeft daar niet positief aan bijgedragen. Het gaat nu (ze is bijna 2) wel een stuk beter, maar ik heb er nog steeds last van.
Roze wolk? Nee dus. Ja de kraamweek van de jongste, dat was een roze wolk. Klein wolkje.
Bij de tweede beviel ik vaginaal en nog snel ook. Ik voelde me echt 'on top of the world' en de kraamweek was ondanks corona en mondkapjes echt heel erg fijn met een lieve kraamverzorgster. Het hele gedoe met slaapjes en voeding kon ik loslaten, dus die week was wel oprecht genieten. Maar toen werd ook zij heel erg ziek en begon het hele circus opnieuw en toen 2 weken later weer. Daarna zat ik heel dicht tegen een postnatale depressie aan en de hele corona lockdown tijd heeft daar niet positief aan bijgedragen. Het gaat nu (ze is bijna 2) wel een stuk beter, maar ik heb er nog steeds last van.
Roze wolk? Nee dus. Ja de kraamweek van de jongste, dat was een roze wolk. Klein wolkje.
maandag 12 september 2022 om 21:43
Dankjewel
Ik ben er ook erg blij mee. Ik ben er nog lang niet hoor, ik ben heel snel overprikkeld en oververmoeid, waardoor het lastig is om bijvoorbeeld mijn oude uren weer te werken. Dat bouw ik daarom heel langzaam op, want ik wil absoluut niet terugvallen. Maar ik heb wel een manier gevonden om mezelf als het ware los te koppelen van de enge gedachten. Het is de aandoening en betekent verder niks. Dat is enorme winst ten opzichte van een paar maanden terug, want de angst krijgt me niet meer constant in zijn greep en ik kan nu echt genieten van mijn heerlijke zoontje. De rest komt vanzelf wel weer, denk ik dan maar en het gaat de goede kant op.
maandag 12 september 2022 om 21:44
Had het er toevallig met vriendinnen over dit weekend en geen van ons heeft ook maar een vleugje roze wolk gezien (om uiteenlopende redenen). En van andere vriendinnen en nichtjes etc ken ik er maar twee die zeggen dat hun hele wereld wolkerig roze was in die begintijd, maar bij een kan het ook een alcohol-nevel zijn geweest….
maandag 12 september 2022 om 21:45
Wat heftig zeg_melon schreef: ↑12-09-2022 21:42Nee. Bij de oudste stond ik een dag na de keizersnee klaar om het ziekenhuis te verlaten toen ze ineens heel ziek werd. Als ze je baby van amper 1 dag oud dubbelvouwen om hersenvocht af te nemen terwijl je haar net hebt, zakt de grond je zo onder de voeten vandaan. Uiteindelijk viel het mee, maar de kraamweek in onzekerheid in het ziekenhuis als kersverse ouders was heel heftig. Daarna kon ik ook niet zo heel goed mijn draai vinden met een baby. Ik was veel te gefocust op slaapjes en voeding.
Bij de tweede beviel ik vaginaal en nog snel ook. Ik voelde me echt 'on top of the world' en de kraamweek was ondanks corona en mondkapjes echt heel erg fijn met een lieve kraamverzorgster. Het hele gedoe met slaapjes en voeding kon ik loslaten, dus die week was wel oprecht genieten. Maar toen werd ook zij heel erg ziek en begon het hele circus opnieuw en toen 2 weken later weer. Daarna zat ik heel dicht tegen een postnatale depressie aan en de hele corona lockdown tijd heeft daar niet positief aan bijgedragen. Het gaat nu (ze is bijna 2) wel een stuk beter, maar ik heb er nog steeds last van.
Roze wolk? Nee dus. Ja de kraamweek van de jongste, dat was een roze wolk. Klein wolkje.
kan me goed voorstellen dat dan inderdaad de grond onder je voeten wegzakt… gelukkig gaat het nu beter en ik hoop dat je snel weer helemaal de oude kunt worden
maandag 12 september 2022 om 21:48
Jij ook! Jij bent een stuk verstandiger (geweest) met je werk enzo, denk ik. Niemand (behalve mijn vriend) had het bij mij in de gaten en het duurde ook best lang voordat ik het zelf erkende en hulp zocht. Toen was ik al lang en breed weer aan het werk en deed gewoon mijn dagelijkse ding terwijl het helemaal niet goed ging thuis. Maarja, dat is achteraf.CharlotteCcc schreef: ↑12-09-2022 21:45Wat heftig zeg
Ik heb trouwens ook geen vriendinnen die echt op een roze wolk zaten geloof ik. Ook niet als er geen heftige dingen aan te pas kwamen.
maandag 12 september 2022 om 21:49
Nee, beide keren niet. Ook geen donderwolk, maar grijs, met soms wat rozetinten. Ik was erg ziek van mijn zwangerschap en dat hielp ook niet mee ( ijzertekort, veel spugen en vooral ‘s nachts speelde het op)
Wel een hele erge drang om te beschermen en bang dat beiden iets zou overkomen vanaf het begin. Maar geen roze wolk. Wel fijne kraamweken gehad.
Pas na een maand of 2 werd ik relaxter, maar ook bij de tweede maakten hormonen en slapeloze nachten mij onzeker. Geen postnatale depressie, maar ook niet volledig mijzelf. Als controlefreak is een baby gewoon lastig, weinig te controleren
De tweede keer vond ik het ook niet zo erg dat die roze wolk er niet helemaal was, ik wist wat me te wachten kon staan. De eerste keer vond ik het wel jammer, want ik hoorde vooral de jubelverhalen, de allesoverheersende liefde als je je baby op je borst kreeg. Nu denk ik ook dat ik alle minder fijne dingen heb verdreven tijdens mijn zwangerschap en vooral de mooie dingen wilde horen. Ik hoor het namelijk vaker, dat vrouwen alleen de jubelverhalen horen en ik weet zeker dat ik die verschillende grijstinten zeker heb benoemd tegen diezelfde vrouwen
Die stomme onzekerheid en mezelf totaal niet terug herkennen de eerste 6-8 weken is overigens ook een van de redenen om het bij 2 kinderen te houden, ik wil het mijzelf, man en 2 dochters niet aan doen, die zweem van onzekerheid en ziek zijn tijdens de volledige zwangerschap. Ik prijs me gelukkig met de mooie, gezonde, lieve slimme meiden die ik heb.
Wel een hele erge drang om te beschermen en bang dat beiden iets zou overkomen vanaf het begin. Maar geen roze wolk. Wel fijne kraamweken gehad.
Pas na een maand of 2 werd ik relaxter, maar ook bij de tweede maakten hormonen en slapeloze nachten mij onzeker. Geen postnatale depressie, maar ook niet volledig mijzelf. Als controlefreak is een baby gewoon lastig, weinig te controleren
De tweede keer vond ik het ook niet zo erg dat die roze wolk er niet helemaal was, ik wist wat me te wachten kon staan. De eerste keer vond ik het wel jammer, want ik hoorde vooral de jubelverhalen, de allesoverheersende liefde als je je baby op je borst kreeg. Nu denk ik ook dat ik alle minder fijne dingen heb verdreven tijdens mijn zwangerschap en vooral de mooie dingen wilde horen. Ik hoor het namelijk vaker, dat vrouwen alleen de jubelverhalen horen en ik weet zeker dat ik die verschillende grijstinten zeker heb benoemd tegen diezelfde vrouwen
Die stomme onzekerheid en mezelf totaal niet terug herkennen de eerste 6-8 weken is overigens ook een van de redenen om het bij 2 kinderen te houden, ik wil het mijzelf, man en 2 dochters niet aan doen, die zweem van onzekerheid en ziek zijn tijdens de volledige zwangerschap. Ik prijs me gelukkig met de mooie, gezonde, lieve slimme meiden die ik heb.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 12-09-2022 21:58
30.87% gewijzigd
maandag 12 september 2022 om 21:54
Ik vond het ook geen roze wolk, voor mijn gevoel was ik in één klap al mijn vrijheid kwijt en ik voelde me een gevangene. En dan had ik ook nog eens een hele makkelijke baby. Tegelijkertijd hield ik wel meteen heel veel van mijn baby en wilde ik ook graag goed voor haar zorgen en genoot ik ook van ons samenzijn, bijvoorbeeld tijdens borstvoeding. Dat maakte het allemaal ook heel verwarrend. Ik had gewoon even de tijd nodig om mijn modus vinden.
maandag 12 september 2022 om 21:54
Wat fijn dat het nu beter me je gaat! ik was stille meelezer in je topic en ik vond het zo naar voor je.
OT: Ik vind het wel een lastige vraag!
Ik was na 9 maanden ziek en kotsmisselijk zijn en 30 uur bevallen enorm opgelucht dat het erop zat. Ik was op slag verliefd, dat wel, daar heb ik mazzel mee gehad. Aan de andere kant voelde ik me immens geradbraakt en fysiek afhankelijk, de vergeefse pogingen tot borstvoeding vond ik afgrijselijk en alles bij elkaar vond ik het gewoon bizar hoe intens alles voelde. Zo overweldigend, dat huilen (van mij) om alles en niks de hele tijd.
TLDR: ik vond het meer een soort lawine met roze stukjes erin.
OT: Ik vind het wel een lastige vraag!
Ik was na 9 maanden ziek en kotsmisselijk zijn en 30 uur bevallen enorm opgelucht dat het erop zat. Ik was op slag verliefd, dat wel, daar heb ik mazzel mee gehad. Aan de andere kant voelde ik me immens geradbraakt en fysiek afhankelijk, de vergeefse pogingen tot borstvoeding vond ik afgrijselijk en alles bij elkaar vond ik het gewoon bizar hoe intens alles voelde. Zo overweldigend, dat huilen (van mij) om alles en niks de hele tijd.
TLDR: ik vond het meer een soort lawine met roze stukjes erin.
Je moet niet alles geloven wat je denkt
maandag 12 september 2022 om 21:56
De eerste keer was ik vooral helemaal in shock. De verantwoordelijkheid voelde opeens zo enorm groot. Ik dacht ook echt dat ik nooit meer zou kunnen lachen, zo zwaar en groot voelde het opeens allemaal. Niet dat ik depressief was, al huilde ik best veel die eerste weken, maar het was heel overweldigend.
De tweede keer ging dat wel beter, toen heb ik wel een heel fijne kraamtijd gehad. Daarna begon ook wel weer een tijd waarin ik me meer zorgen maakte en het allemaal best pittig vond, maar die kraamweek was fijn.
De tweede keer ging dat wel beter, toen heb ik wel een heel fijne kraamtijd gehad. Daarna begon ook wel weer een tijd waarin ik me meer zorgen maakte en het allemaal best pittig vond, maar die kraamweek was fijn.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
maandag 12 september 2022 om 21:57
Ik heb zeker niet meegemaakt wat jij meemaakt hoor verre van, en fijn dat het nu weer beter gaat.
maar ik vind de roze wolk ook wel echt overrated hoor. En niet oke dat het zo wordt voorgesteld (in de media).
De eerste weken is weinig slapen, je baby leren kennen en flink herstellen. Ik had bij de oudste een zware bevalling met veel napijn. Na 9 maanden bleek hij ook een ernstige ziekte te hebben. Dus ondanks dat we dat met de gynaecoloog wel konden uitsluiten was onze tweede kraamtijd ook niet echt genieten. Ik had toen wel een makkelijkere bevalling en was sneller op de been. Maar ik was best vaak bang dat de tweede toch ook een onzichtbare aandoening zou hebben. We kregen daarom ook extra afspraken bij de kinderarts om hem te volgen. Ik kon pas echt voluit genieten toen hij een jaar was geweest en de dingen zoals lopen en praten leerde op een normaal tempo en niet zoals de oudste het deed.
maar ik vind de roze wolk ook wel echt overrated hoor. En niet oke dat het zo wordt voorgesteld (in de media).
De eerste weken is weinig slapen, je baby leren kennen en flink herstellen. Ik had bij de oudste een zware bevalling met veel napijn. Na 9 maanden bleek hij ook een ernstige ziekte te hebben. Dus ondanks dat we dat met de gynaecoloog wel konden uitsluiten was onze tweede kraamtijd ook niet echt genieten. Ik had toen wel een makkelijkere bevalling en was sneller op de been. Maar ik was best vaak bang dat de tweede toch ook een onzichtbare aandoening zou hebben. We kregen daarom ook extra afspraken bij de kinderarts om hem te volgen. Ik kon pas echt voluit genieten toen hij een jaar was geweest en de dingen zoals lopen en praten leerde op een normaal tempo en niet zoals de oudste het deed.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 12 september 2022 om 22:06
Nope, ik heb het overleefd. Ik ga niet zeggen dat ik een ppd had of enigszins een zwarte wolk of negatieve gedachten. Maar ik stond volledig in overlevingsmodus, en heb alles op de automatische piloot gedaan. Dat lag voor een deel aan het feit dat ik teveel bloed ben verloren na een te lang durende bevalling (ongeveer 72 uur tussen eerste wee en geboorte) en dat pas op dag 4 is uitgekomen. Ik ben uiteindelijk na 2 bloedtransfusies ontslagen uit het ziekenhuis maar ook toen was mijn HB nog veel te laag. Deels lag het ook aan een opdringerige schoonfamilie die te vaak en te lang baby kwamen bewonderen en ik de fut niet had om ze weg te sturen. Er komt geen tweede maar ik weet nu al dat ik het anders zou aanpakken.
maandag 12 september 2022 om 22:08
Jazeker! Ondanks dat mijn dochter prematuur is geboren via een spoedkeizersnede en wij hèèl veel opstartproblemen hebben gehad zaten mijn man en ik volledig op een roze wolk 
Achteraf gezien is het een wonder als ik kijk naar hoe de eerste maanden zijn verlopen, maar we waren (en zijn) echt zielsgelukkig. Natuurlijk is het zwaar, maar we zijn echt een goed team samen heb ik gemerkt. Wij hebben de roze wolk gelukkig volop mogen ervaren.
Knuffel voor alle mama's die het anders hebben meegemaakt.
Achteraf gezien is het een wonder als ik kijk naar hoe de eerste maanden zijn verlopen, maar we waren (en zijn) echt zielsgelukkig. Natuurlijk is het zwaar, maar we zijn echt een goed team samen heb ik gemerkt. Wij hebben de roze wolk gelukkig volop mogen ervaren.
Knuffel voor alle mama's die het anders hebben meegemaakt.
maandag 12 september 2022 om 22:14
Ik ben heel slecht in zwanger zijn en bevallen, maar de bevallingen waren dan ook met recht een verlossing. Daarna zat ik echt wel op een roze wolk. Ik zal niet zeggen dat alle dagen hoera en gloria waren, maar over all was het echt een fijne periode. Niets zo mooi als een pasgeboren baby. Het fenomeen kraamtranen is ook aan mij voorbij gegaan.
kamillet wijzigde dit bericht op 12-09-2022 22:20
8.81% gewijzigd
maandag 12 september 2022 om 22:15
Nee.
Ik zit er nu sowieso nog middenin, want ik ben pas een maand moeder. Maar nee, ik houd zielsveel van mijn dochter en zou haar nooit meer kwijt willen, maar ik zit niet op een roze wolk. Ik vind het namelijk ook regelmatig loodzwaar. Alleen al de verantwoordelijkheid die ik/wij nu dragen voor onze dochter. En ik heb ook veel (irrationele) angsten (bijvoorbeeld wat als ik de kinderwagen los laat en die de weg op rolt). Borstvoeding heb ik heel veel tijd in moeten investeren en vind ik behoorlijk intensief.
En dat alles in combinatie met slaapgebrek.
Overigens vond ik zwanger zijn ook echt ruk, dat was ook zeker geen roze wolk.
Ik zit er nu sowieso nog middenin, want ik ben pas een maand moeder. Maar nee, ik houd zielsveel van mijn dochter en zou haar nooit meer kwijt willen, maar ik zit niet op een roze wolk. Ik vind het namelijk ook regelmatig loodzwaar. Alleen al de verantwoordelijkheid die ik/wij nu dragen voor onze dochter. En ik heb ook veel (irrationele) angsten (bijvoorbeeld wat als ik de kinderwagen los laat en die de weg op rolt). Borstvoeding heb ik heel veel tijd in moeten investeren en vind ik behoorlijk intensief.
En dat alles in combinatie met slaapgebrek.
Overigens vond ik zwanger zijn ook echt ruk, dat was ook zeker geen roze wolk.
maandag 12 september 2022 om 22:18
Was tijdens zwangerschap absoluut op roze wolk. Na de helse bevalling met veel bloedverlies was ik toch ook op roze wolk na de bevalling. Ik had geweldige kraamhulp en ik was meteen verliefd op zoon. Maar mijn roze wolk had ook wel grijze rand: met de enorme liefde kwam ook de enorme angst om hem te verliezen. Ik had trouwens ook kraamtranen, derde dag na de bevalling onbedaarlijk gehuild.
maandag 12 september 2022 om 22:25
Bij mijn eerste niet. De bevalling begon veeels te vroeg en er volgde, na een heftige bevalling, een korte periode in het ziekenhuis. Ik heb me daarna heel lang niet mezelf gevoeld, vaak down en overrompeld en totaal niet verliefd op m'n kind. Dat besef kwam overigens pas achteraf, toen het na 8 maanden (en stoppen met bv) beter ging. De verliefdheid kwam later alsnog en nu kan ik elke dag smelten om alles wat hij doet. Hij is meer dan goed gehecht aan mij en is een heel blij manneke!
De bevalling van mijn tweede kindje was fantastisch en écht een helende ervaring. Zo bijzonder. Gevolgd door een echte roze wolk. En nu na x maanden is die er nog steeds wel. Ik heb me al in jaren niet meer zo emotioneel stabiel en zelfverzekerd gevoeld. Heel bijzonder en vaak ook onwerkelijk, dat het zo dus ook kan. Ik hoor het niet vaak en had het zelf ook niet verwacht. Ik vraag me wekelijks af wanneer er ellende gaat komen, want 'hoezo gaat het zo goed'!?... En er is ook wel schuldgevoel naar mijn eerste kindje toe... Maar ik probeer elke dag te genieten zonder angst dat het weer weggaat, en dat lukt steeds beter!
De bevalling van mijn tweede kindje was fantastisch en écht een helende ervaring. Zo bijzonder. Gevolgd door een echte roze wolk. En nu na x maanden is die er nog steeds wel. Ik heb me al in jaren niet meer zo emotioneel stabiel en zelfverzekerd gevoeld. Heel bijzonder en vaak ook onwerkelijk, dat het zo dus ook kan. Ik hoor het niet vaak en had het zelf ook niet verwacht. Ik vraag me wekelijks af wanneer er ellende gaat komen, want 'hoezo gaat het zo goed'!?... En er is ook wel schuldgevoel naar mijn eerste kindje toe... Maar ik probeer elke dag te genieten zonder angst dat het weer weggaat, en dat lukt steeds beter!
joe wijzigde dit bericht op 10-11-2022 20:50
0.09% gewijzigd
maandag 12 september 2022 om 22:32
Wat fijn dat het weer goed met je gaat! Ik vond het lood en loodzwaar.
Een huilbaby en het was echt overleven. Ik begreep niet hoe al die moeders dat deden. Gelukzalig in het park wandelen.
Achteraf zie je dat alleen maar in tijdschriften (nu social media)
En ik maakte me er ook schuldig aan. Ik maakte geen foto's van een krijsende baby en mijn wallen en haar als een vogelnest. Maar de liefde was er wel. Niet zoals in films, dat je je baby in je armen krijgt en ineens is hét gevoel er. Ik vond het maar een vreemde grote baby die ineens vanachter het doek tevoorschijn kwam. Ik schoot wel direct in de bezitterige en verzorgende rol. MIJN baby
"De geboorte van een moeder" schreef Daphne Deckers ooit. En dat begreep ik pas na de bevalling. Een moeder vol met liefde en zorgdrang. Maar vooral: een klungelige, oververmoeide en vaak wanhopige moeder, snakkend naar rust.nIk heb mij zo vaak afgevraagd 'komt dit nog goed' 'ben ik de enige moeder die 'faalt' ' . En het kwam allemaal goed. Toen baby 6 maanden was dacht ik dat de liefde niet groter kon. Mis. Dat was nog meer toen hij 1 werd..en 2..
Rond puberleeftijd is de liefde nog net zo groot. Maar veel meer afgewisseld met 'houden van' gevoelens. Je zou kunnen zeggen dat ik bij de geboorte ook van mijn kind hield, maar de 1e jaren werd ik ook knetterverliefd op hem. Elke avond hing ik verliefd boven zijn bedje.
Die behoefte heb ik niet meer nu ze bijna volwassen zijn, zou ook een beetje creepy zijn
Een huilbaby en het was echt overleven. Ik begreep niet hoe al die moeders dat deden. Gelukzalig in het park wandelen.
Achteraf zie je dat alleen maar in tijdschriften (nu social media)
En ik maakte me er ook schuldig aan. Ik maakte geen foto's van een krijsende baby en mijn wallen en haar als een vogelnest. Maar de liefde was er wel. Niet zoals in films, dat je je baby in je armen krijgt en ineens is hét gevoel er. Ik vond het maar een vreemde grote baby die ineens vanachter het doek tevoorschijn kwam. Ik schoot wel direct in de bezitterige en verzorgende rol. MIJN baby
"De geboorte van een moeder" schreef Daphne Deckers ooit. En dat begreep ik pas na de bevalling. Een moeder vol met liefde en zorgdrang. Maar vooral: een klungelige, oververmoeide en vaak wanhopige moeder, snakkend naar rust.nIk heb mij zo vaak afgevraagd 'komt dit nog goed' 'ben ik de enige moeder die 'faalt' ' . En het kwam allemaal goed. Toen baby 6 maanden was dacht ik dat de liefde niet groter kon. Mis. Dat was nog meer toen hij 1 werd..en 2..
Rond puberleeftijd is de liefde nog net zo groot. Maar veel meer afgewisseld met 'houden van' gevoelens. Je zou kunnen zeggen dat ik bij de geboorte ook van mijn kind hield, maar de 1e jaren werd ik ook knetterverliefd op hem. Elke avond hing ik verliefd boven zijn bedje.
Die behoefte heb ik niet meer nu ze bijna volwassen zijn, zou ook een beetje creepy zijn
hetjuistebesluit wijzigde dit bericht op 12-09-2022 22:38
5.51% gewijzigd
maandag 12 september 2022 om 22:32
Wat heftig dat je dat hebt meegemaakt. Ook alle andere verhalen, pff.
Ik heb dus oprecht wél een roze wolk meegemaakt. Ik had het gevoel alsof ik alles aan kon en alleen maar liefde en trots kon voelen. Ook heel emotioneel steeds, maar niet negatief. Dat duurde een maand of 9?
Terwijl als ik nu denk aan die tijd, vraag ik me af hoe ik dat vol hield?? Hormonen blijkbaar...
Ik heb dus oprecht wél een roze wolk meegemaakt. Ik had het gevoel alsof ik alles aan kon en alleen maar liefde en trots kon voelen. Ook heel emotioneel steeds, maar niet negatief. Dat duurde een maand of 9?
Terwijl als ik nu denk aan die tijd, vraag ik me af hoe ik dat vol hield?? Hormonen blijkbaar...
maandag 12 september 2022 om 22:35
Ik zat ook niet letterlijk op een roze wolk hoor.Positive_vibes schreef: ↑12-09-2022 22:33Ik ken real life niet 1 vrouw die daadwerkelijk op een echte roze wolk heeft gezeten. Betekent niet dat het niet bestaat, maar wel vrij bizar dat we daar zo mee dood gegooid worden toch?
maandag 12 september 2022 om 22:37
Oef wat een heftigheid. Ongelooflijk pittig lijkt me. Je hebt het dapper gedaan!
Ik ben zo iemand die na de eerste op een roze wolk is gelanceerd. Echt oprecht. De bevalling was pittig en lang. De hele wereld draaide 180 graden maar het kon me echt niets deren. Ik had na 12 mislukte terugplaatsingen een baby, een dochter. Allesomvattende liefde. Puur geluk. Niets was teveel. Ik genoot serieus van de nachten. De voedingen. Het zorgen. Het klinkt bizar. Maar echt. Het waren uren knuffelen en dagen samen prutten.
Tijdens de zwangerschap van de tweede, die vond ik trouwens (wederom) vreselijk kon ik niet wachten tot de bevalling. Och wat wilde ik dat gevoel nogmaals hebben. Ik keek er naar uit
Maar helaas. Bij de tweede had ik het niet. Wat heb ik me daar schuldig om gevoeld. Alsof ze minder gewenst was. Nu, ze is net een jaar, kan ik dat eindelijk relativeren en snap ik misschien dat de eerste keer abnormaler was dan de tweede keer.
Ik ben zo iemand die na de eerste op een roze wolk is gelanceerd. Echt oprecht. De bevalling was pittig en lang. De hele wereld draaide 180 graden maar het kon me echt niets deren. Ik had na 12 mislukte terugplaatsingen een baby, een dochter. Allesomvattende liefde. Puur geluk. Niets was teveel. Ik genoot serieus van de nachten. De voedingen. Het zorgen. Het klinkt bizar. Maar echt. Het waren uren knuffelen en dagen samen prutten.
Tijdens de zwangerschap van de tweede, die vond ik trouwens (wederom) vreselijk kon ik niet wachten tot de bevalling. Och wat wilde ik dat gevoel nogmaals hebben. Ik keek er naar uit
Maar helaas. Bij de tweede had ik het niet. Wat heb ik me daar schuldig om gevoeld. Alsof ze minder gewenst was. Nu, ze is net een jaar, kan ik dat eindelijk relativeren en snap ik misschien dat de eerste keer abnormaler was dan de tweede keer.
maandag 12 september 2022 om 22:45
Maar voor mij zeker geen roze wolk, vooral bij nr 1 niet. Er was iets kleins medisch waardoor ze amper sliep, en het duurde 3 maanden piekeren, googelen, me een slechte moeder voelen en allerlei deskundigen aflopen om uit te vissen wat er was. Ik was uitgeput en toen was mijn verlof voorbij en moest ik weer werken. Er zat letterlijk 1 week tussen behandeling en einde verlof. Ik zat compleet stuk.
2 jaar later hing ik voor nr 2 de mobile weer in de box, zette hem aan en schoot meteen weer in de paniekmodus toen ik de muziekjes weer hoorde.
Voor ons geen derde! Het is goed zo, maar wat ben ik blij dat de babytijd over is.
maandag 12 september 2022 om 22:47
Ik denk ook dat het hormonen zijn.SimpeleZiel schreef: ↑12-09-2022 22:32Wat heftig dat je dat hebt meegemaakt. Ook alle andere verhalen, pff.
Ik heb dus oprecht wél een roze wolk meegemaakt. Ik had het gevoel alsof ik alles aan kon en alleen maar liefde en trots kon voelen. Ook heel emotioneel steeds, maar niet negatief. Dat duurde een maand of 9?
Terwijl als ik nu denk aan die tijd, vraag ik me af hoe ik dat vol hield?? Hormonen blijkbaar...
De bevalling heeft een enorme impact, heel gewenst: na een zware strijd is die daar eindelijk, of juist niet: dat de bevalling te zwaar was. Bij mijn 2e was het een keizersnede zonder weeën. Dat was zo vreemd dat ik echt een paar uur naar mijn baby heb gekeken van: Hoe kom jij ineens hier? Het hechten (figuurlijk) had een paar dagen nodig.
Verder was het met huilbaby qua uitputting de zwaarste periodes in mijn leven. 6 maanden lang nooit meer dan 1 uur slaap achter elkaar. Daarna werd het 2 a 3 uur. Nu ik erop terugkijk vraag ik me af hoe ik het volhield. Adrenaline&'zorghormonen' alles om dat ukkie stil te krijgen. Zonder die hormonen (Stel het was werkgerelateerd) was ik er niet zonder burnout schade uitgekomen. Als je van diep komt, geloof ik wel dat je een roze wolk anders interpreteert. Misschien herken je dat wel TO. Na 6 maanden werd huilbaby ineens een heerlijk lief rustig ventje. Hallelujah, eindelijk kon ik eens genieten zoals ik altijd had gehoopt. Mijn roze wolk was er denk ik qua hormonen al eerder, maar werden compleet overschaduwd door alle adrenaline en stress.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
