Kinderen
alle pijlers
Had jij wel een roze wolk?
maandag 12 september 2022 om 21:34
Volgens mij weten de meeste forummers hier wel dat ik geen roze wolk had na de geboorte van mijn zoontje. Allesbehalve eigenlijk, want ik heb een behoorlijke postpartum depressie en postpartum ocd gekregen. Na mijn bevalling schaamde ik me al behoorlijk, omdat je iedereen altijd hoort over dat intense geluk als je kindje bij je gelegd wordt, en ik voelde dat niet. Ik voelde me vooral blij dat die ingeleide bevalling met weeenstorm, bijna twee uur persen en dat het hechten van een knip en een (bijna) totaalruptuur voorbij was. Ik voelde me eigenlijk vooral leeg en voornamelijk uitgeput en ik wilde wel knuffelen met mijn baby, maar die intense liefde en dat sterke moedergevoel, dat had ik zeker niet gelijk. Daarna is het bergafwaarts gegaan. Op het dieptepunt was ik zó bang van alle intrusies die ik had, dat ik dacht dat ik mijn kind echt wat aan zou doen. Ik heb de huisarts gebeld en gesmeekt of hij de crisis GGZ wilde inzetten. Dat is gelukkig gebeurd en de hulp is zes weken elke dag over de vloer geweest. Als ik eraan terugdenk, snap ik nog steeds niet hoe het zover heeft kunnen komen en krijg ik er weer de rillingen van.
Nu, bijna 5,5 maand later, kan ik zeggen dat het stukken beter gaat. Ik heb therapie over hoe ik kan omgaan met angsten en de antidepressiva helpen me goed. De hechting tussen mij en mijn zoontje is (gelukkig!) helemaal goed gekomen. Hij lijkt zelfs meer aan mij gehecht dan aan wie dan ook. Daar ben ik superblij mee, want ik was heel bang dat dat niet zou gebeuren door de aandoening die ik kreeg na mijn bevalling. Maar de liefde is er inmiddels volop en waar ik in het begin het liefst wilde vluchten, ben ik nu het liefst de hele dag bij hem.
Soms vraag ik me alleen af… hoeveel mensen nou écht op een roze wolk hebben gezeten na hun bevalling. Afgezien van mijn PPD, vond ik het namelijk ook gewoon kei en keihard werken na de geboorte van ons kind. Hij had ontzettende darmkrampen de eerste drie maanden en we hebben volgens mij geen nacht ook maar een klein beetje normaal geslapen. Overdag ook veel krampjes, flesjes om de drie uur, ik vond het heel erg pittig en ik merk nu dat hij naar het half jaar gaat, ik het veel makkelijker vind dat in het begin.
Dus ik ben wel benieuwd… zat jij eigenlijk op een roze wolk na de geboorte van je kindje(s)? Of is een roze wolk en ‘geniet ervan!’ eigenlijk gewoon iets wat maar heel weinig voorkomt?
Nu, bijna 5,5 maand later, kan ik zeggen dat het stukken beter gaat. Ik heb therapie over hoe ik kan omgaan met angsten en de antidepressiva helpen me goed. De hechting tussen mij en mijn zoontje is (gelukkig!) helemaal goed gekomen. Hij lijkt zelfs meer aan mij gehecht dan aan wie dan ook. Daar ben ik superblij mee, want ik was heel bang dat dat niet zou gebeuren door de aandoening die ik kreeg na mijn bevalling. Maar de liefde is er inmiddels volop en waar ik in het begin het liefst wilde vluchten, ben ik nu het liefst de hele dag bij hem.
Soms vraag ik me alleen af… hoeveel mensen nou écht op een roze wolk hebben gezeten na hun bevalling. Afgezien van mijn PPD, vond ik het namelijk ook gewoon kei en keihard werken na de geboorte van ons kind. Hij had ontzettende darmkrampen de eerste drie maanden en we hebben volgens mij geen nacht ook maar een klein beetje normaal geslapen. Overdag ook veel krampjes, flesjes om de drie uur, ik vond het heel erg pittig en ik merk nu dat hij naar het half jaar gaat, ik het veel makkelijker vind dat in het begin.
Dus ik ben wel benieuwd… zat jij eigenlijk op een roze wolk na de geboorte van je kindje(s)? Of is een roze wolk en ‘geniet ervan!’ eigenlijk gewoon iets wat maar heel weinig voorkomt?
dinsdag 13 september 2022 om 15:49
Mijn ouders zijn opgevoed door hun ouders en die waren ook zo hard, dat was nu eenmaal zo in die boerenfamilies. Over emoties praten deed je niet, als er wat ergs gebeurde, tja dat was Gods wil en daar hoefde je geen vraagtekens bij te zetten
Als er wat aan de hand was, dan moest je je zelf maar zien te redden. Mijn ouders zijn daar allebei best wel getroebleerd uit gekomen en wisten ook niet hoe ze een gezin moesten runnen toen de tijd meeveranderde. Overigens vinden ze ons dan weer te slap en te toegeeflijk ten opzichte van onze kinderen en 'was vroeger alles beter'. Tja.
Als er wat aan de hand was, dan moest je je zelf maar zien te redden. Mijn ouders zijn daar allebei best wel getroebleerd uit gekomen en wisten ook niet hoe ze een gezin moesten runnen toen de tijd meeveranderde. Overigens vinden ze ons dan weer te slap en te toegeeflijk ten opzichte van onze kinderen en 'was vroeger alles beter'. Tja.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 13 september 2022 om 16:23
Wat verschrikkelijk. Het is zo verdrietig wat die mensen is aangedaan.Ginnyy schreef: ↑13-09-2022 15:36Mijn oma heeft daar heel erg last van gehad toen ze op sterven lag (en ze was dement) dat ze aan het gillen en huilen was dat ze haar baby wilde zien. Haar 1e zoontje is doodgeboren met 43 weken. Ze heeft hem nooit mogen zien of vasthouden. Ze heeft hem wel een naam gegeven ook al heeft ze hem nooit gezien.
Mijn mans oma vertelde dit ook in haar laatste maanden. Hoe zo'n mooi meisje het geweest was en dat ze haar niet op het kerkhof had mogen begraven. Ik snapte ineens veel beter waarom ze onze dochters toen ze nog baby's waren, altijd wilde knuffelen. Mensen vonden oma een harde vrouw, maar zo gek was dat niet.
dinsdag 13 september 2022 om 17:05
Wat fijn dat het beter met je gaat TO!
Nee, ik zat niet op een roze wolk. Ik was alle drie de keren blij met de baby, maar vond het ook best zwaar. Zelfs op de momenten dat het objectief gezien best op rolletjes liep. In de 'Viva maandgroepjes' met andere moeders zat ook bijna niemand op een roze wolk. Een enkeling op zo'n donkere als jij en de meesten op een wolk met af en toe wat roze maar ook geregeld wat zwart en alles er tussenin.
Dat moeten genieten van je babytijd (en zwangerschap en de peutertijd, etc.) vind ik een heel raar concept. Alsof je dat in eigen hand hebt en je een slechte ouder of vreemd mens zou zijn als je dat niet zou doen (of slechte moeder en vreemde vrouw, want aan mannen wordt zoiets dan weer eigenlijk nooit op die manier opgelegd). Niks slechts of vreemds aan hoor, als het niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
Nee, ik zat niet op een roze wolk. Ik was alle drie de keren blij met de baby, maar vond het ook best zwaar. Zelfs op de momenten dat het objectief gezien best op rolletjes liep. In de 'Viva maandgroepjes' met andere moeders zat ook bijna niemand op een roze wolk. Een enkeling op zo'n donkere als jij en de meesten op een wolk met af en toe wat roze maar ook geregeld wat zwart en alles er tussenin.
Dat moeten genieten van je babytijd (en zwangerschap en de peutertijd, etc.) vind ik een heel raar concept. Alsof je dat in eigen hand hebt en je een slechte ouder of vreemd mens zou zijn als je dat niet zou doen (of slechte moeder en vreemde vrouw, want aan mannen wordt zoiets dan weer eigenlijk nooit op die manier opgelegd). Niks slechts of vreemds aan hoor, als het niet allemaal rozengeur en maneschijn is.
dinsdag 13 september 2022 om 17:39
Ik heb daar nog meer last van dan van peer pressure of moeder maffia. Die 2 dingen deren mij niet. Maar de gedachte dat de overgrote meerderheid van de moeders die voor mij de aarde hebben bewandeld het veeeeel zwaarder hadden dan ik en het gewoon maar fixten maakt dat ik me soms wel een beetje een loser voel als mijn batterij leeg is door mijn enige (makkelijke) baby.Maleficent schreef: ↑13-09-2022 15:23De mensen waren inderdaad veel harder vroeger. Als je een doodgeboren kindje kreeg in het ziekenhuis, dan werd het meteen weggehaald, je mocht het niet zien 'dat was beter voor je' dat bepaalde de arts of de verpleegkundige voor je. En de baby werd niet begraven en ook niet aangegeven, niks, het ging gewoon mee met het medisch afval. Alsof het er nooit was.
Ik kan me wel voorstellen dat je daar een tik van de molen van krijgt.
Ik denk dan al snel: komaan, doorbijten
dinsdag 13 september 2022 om 19:00
Overgeschreven uit een levensverhaal:Lila-Linda schreef: ↑13-09-2022 15:11en tel daar inderdaad bij op:
dat verkrachting binnen het huwelijk niet onder die term bestond (mijn oma wilde ook wel eens niet, zeker ook om niet weer zwanger te worden), nou je raadt het al
‘Toen mijn moeder na haar achtste, zeer zware bevalling aan de pastoor vroeg of ze haar man een tijdje mocht ‘weigeren’ zodat zij niet al te snel weer in verwachting zou raken, was zijn antwoord: laat het maar aan God over….’ ( jaren 30)
Als mijn antwoord op de vraag in de OP: ja, ik ken de roze wolk wel, Ik kon de hele wereld aan en ben nooit onzeker geweest. Gewoon een bofkont die geen last heeft van slaapgebrek of een onregelmatig ritme, geen verdienste. En waarschijnlijk ook iets biologisch/ erfelijks, want mijn moeder vroeg me of ik ook direct na de bevalling zo’n zin had om de tuin te spitten.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
dinsdag 13 september 2022 om 19:07
Dat soort verhalen hoor je ook zo vaak in Spoorloos. Vreselijk.Maleficent schreef: ↑13-09-2022 15:40O wat heftig. Ik vind dat echt heel verdrietig.
Ik vind dat mensen vroeger misdadig omgingen met jonge vrouwen die ongepland en ongetrouwd zwanger raakten. Die moesten dan even tijdelijk in een klooster van hun ouders, bevallen, en dan werd het kindje ook meteen weggehaald, ze wisten niet eens soms of het een jongen of meisje was. En dan weggegeven voor adoptie, en je had er zelf 0 inspraak in of je dat überhaupt wel wilde. Soms deden ze dan op voorhand alsof ze je gingen helpen maar niks was minder waar. Vreselijk. En daar werd dan naderhand niks meer over gezegd, dat moest je maar in je eentje verwerken, alsof er niks was gebeurd.
De schaamte voor de schande was groter dan de liefde voor een eventueel kleinkind bij sommige mensen. Onvoorstelbaar.
dinsdag 13 september 2022 om 19:15
Triest toch? Meneer pastoor stond bij mijn opa en oma op de stoep, 6 maanden na de laatste bevalling ( en kind 9, mijn moeder). Met de vraag wanneer kind 10 zich aan zou dienen ( let wel, beiden al richting de 50 bij laatste kind). Mijn opa heeft 'm de deur gewezen, aangegeven alleen een 10e kind te willen krijgen als de kerk dan alle kosten en zorgen op zich zou nemen en aangezien dat niet zou gebeuren, meneer pastoor nooit meer bij hen aan de deur hoefde te komen met deze vraag. En het waren echt godvrezende mensen, die altijd hebben geloofd, ook na alle rampspoed die hen heeft getroffen in de jaren daarna.feow schreef: ↑13-09-2022 19:00Overgeschreven uit een levensverhaal:
‘Toen mijn moeder na haar achtste, zeer zware bevalling aan de pastoor vroeg of ze haar man een tijdje mocht ‘weigeren’ zodat zij niet al te snel weer in verwachting zou raken, was zijn antwoord: laat het maar aan God over….’ ( jaren 30)
Maar ook een vriendin van mijn moeder ( halverwege de 60 nu) is in het begin van haar huwelijk zo vaak onder 'lichte' dwang mee naar bed genomen door haar man, dat ze de laatste jaren totaal niets meer van hem en alle zaken rondom dat bed wilde weten. Ze dacht dat het zo hoorde, niet klagen, maar je man gelukkig maken ook al vond je het zelf vreselijk.
Het was aan alle kanten verpest en ze heeft mij en ook mijn zusje op het hart gedrukt nooit mee te gaan in die druk vanuit man of omgeving, maar naar jezelf te luisteren.
Mijn moeder is een hobbyist stamboom onderzoeker en de dood en verderf die je daarin terugziet, het is gewoon prima voor te stellen waarom mensen liefdeloos waren, met al die verliezen die ze leden.. De oma van mijn oma heeft van har 14 kinderen, 10 kinderen moeten begraven. Daar kun je niet normaal uitkomen, dat maakt je kapot. Mijn oma vond het een vreselijk persoon en pas nadat mijn moeder in de stamboom was gedoken, kwam dit beeld naar voren. Niemand die dit ooit heeft verteld, niemand die hier ooit over heeft gesproken. Dat werd gewoon niet gedaan, wat supertriest is voor alle betrokkenen.
chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 13-09-2022 19:40
3.94% gewijzigd
dinsdag 13 september 2022 om 19:21
Mijn opa en oma zijn beide 95+ geworden, in 2020 zijn ze beide gestorven en hebben al hun 5 kinderen overleefd. 1 kind overleed in de buik, 1 kind was een paar dagen oud en mijn vader en tantes overleden als volwassenen. Pas in de laatste jaren, nadat ik zelf veel miskramen had gehad en daarover praatte met oma, vertelde ze mondjesmaat iets over hun overleden baby's. Maar ze eindigde haar tranen steevast met; het was toen niet anders. En ze praatte er ook alleen over als opa er niet bij was. Het is echt bizar om te bedenken dat zij het er samen eigenlijk ook nooit weer over gehad hebben. Gewoon maar doorgaan alsof er niks gebeurd is.
Het is inderdaad niet vreemd dat zulke mensen 'koud' of hard over komen.
Het is inderdaad niet vreemd dat zulke mensen 'koud' of hard over komen.
dinsdag 13 september 2022 om 19:37
Dat had ik ook.-April- schreef: ↑13-09-2022 17:39Ik heb daar nog meer last van dan van peer pressure of moeder maffia. Die 2 dingen deren mij niet. Maar de gedachte dat de overgrote meerderheid van de moeders die voor mij de aarde hebben bewandeld het veeeeel zwaarder hadden dan ik en het gewoon maar fixten maakt dat ik me soms wel een beetje een loser voel als mijn batterij leeg is door mijn enige (makkelijke) baby.
Ik denk dan al snel: komaan, doorbijten
Ik had dus echt een roze wolk, ik had wel kwaaltjes etc tijdens de zwangerschap maar mentaal juist alsof ik een heel goede trip had, relaxed en ik was heel rustig en gelukkig.
Eerste was ik onzeker maar zo'n makkelijk kind. Tweede zwangerschap was net zo. Baby huilde wel veel maar als ik inderdaad andere verhalen hoorde vond ik dat ik niet meer zeuren.
Dus ik zat bij de huisarts met een krijsbaby, bij het consultatiebureau met een krijsbaby, maar viel wel mee hoor.
Totdat een arts me uitlegde hoeveel een huilbaby huilt. Ai.
Ik vond het zo overdreven, ik was helemaal niet iemand voor een huilbaby, en ik had iedere paar weken wel een nieuwe oplossing waar het vandaan kwam en dus hoop.
Ik werd heel dik want ik ging veel eten omdat ik bijna niet sliep en dan gezellig wat ging eten, zulke leuke momenten, zo s nachts met mijn kind zei ik dan tegen mezelf.
Kortom, die roze wolk kan ook flink het zicht belemmeren op wat er aan de hand is.
Mijn kind werd heel blij van vast voedsel en heeft nog steeds snel last van zijn maag, en is erg snel overprikkeld ( zintuigen).
dinsdag 13 september 2022 om 21:52
Ik denk dat de roze wolk enorm kan verschillen per persoon. Maar ook enorm te maken kan hebben met hoe alles verloopt. Een dramatische zwangerschap of ellendige bevalling zal sneller zorgen voor problemen dan iemand die daar moeiteloos doorheen gaat. En dan gaat iedereen er ook nog eens anders mee om. Ik mensen met echt hele heftige zwangerschappen inclusief opnames die daar prima doorheen komen. En er bij een volgende zwangerschap gewoon rekening mee houden. Maar ook mensen die veel minder kunnen hebben.
Wel denk ik dat mensen teveel kijken naar het perfecte plaatje. En zich niet beseffen dat een baby een levenslange aanpassing is. En dat bevallingen soms maandenlang herstel nodig hebben. Zoveel mensen gezien die dachten een zwangerschap en kind er gewoon bij te doen in een druk leven. En dan valt het enorm tegen als dat in werkelijkheid niet zo is. En ook genoeg die eigenlijk niet willen of kunnen inleveren op hun leven als blijkt dat ze veel dingen opeens niet meer kunnen qua tijd, vanwege een huilbaby of gewoon door slaapgebrek of klachten na de bevalling etc. De verschillen tussen mannen (waarvoor het leven vaak gewoon doorgaat) en vrouwen (waarbij dat niet of veel minder het geval is) is groot.
Wel denk ik dat mensen teveel kijken naar het perfecte plaatje. En zich niet beseffen dat een baby een levenslange aanpassing is. En dat bevallingen soms maandenlang herstel nodig hebben. Zoveel mensen gezien die dachten een zwangerschap en kind er gewoon bij te doen in een druk leven. En dan valt het enorm tegen als dat in werkelijkheid niet zo is. En ook genoeg die eigenlijk niet willen of kunnen inleveren op hun leven als blijkt dat ze veel dingen opeens niet meer kunnen qua tijd, vanwege een huilbaby of gewoon door slaapgebrek of klachten na de bevalling etc. De verschillen tussen mannen (waarvoor het leven vaak gewoon doorgaat) en vrouwen (waarbij dat niet of veel minder het geval is) is groot.
dinsdag 13 september 2022 om 22:01
Ik zat op een roze wolk en dat was zo fijn en duurde zo lang dat ik bij mijn omgeving heb gecheckt of ik niet toevallig manisch was.
Mijn zwangerschap en bevalling waren om te janken. Heel snel erna voelde ik me zo gezond (eindelijk) en blij! Dat ik amper sliep en mijn baby geen seconde zonder mij wilde deerde me niks. Ik keek amper tv (ik deed sowieso amper iets geloof ik) en heb maanden gelukzalig naar m’n baby gestaard.
Dat hele intense overdreven moedergevoel heeft tot anderhalf jaar geduurd, toen kwam ik weer wat op aarde.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom alles zo is gelopen als het is gelopen, en volgens mij is de hoofdverklaring vooral: hormonen.
Mijn zwangerschap en bevalling waren om te janken. Heel snel erna voelde ik me zo gezond (eindelijk) en blij! Dat ik amper sliep en mijn baby geen seconde zonder mij wilde deerde me niks. Ik keek amper tv (ik deed sowieso amper iets geloof ik) en heb maanden gelukzalig naar m’n baby gestaard.
Dat hele intense overdreven moedergevoel heeft tot anderhalf jaar geduurd, toen kwam ik weer wat op aarde.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom alles zo is gelopen als het is gelopen, en volgens mij is de hoofdverklaring vooral: hormonen.
•
woensdag 14 september 2022 om 07:18
Ja hier precies hetzelfde bij mijn grootouders na kind 6 en een paar miskramen. Bizar toch?Chantilly21_2 schreef: ↑13-09-2022 19:15Triest toch? Meneer pastoor stond bij mijn opa en oma op de stoep, 6 maanden na de laatste bevalling ( en kind 9, mijn moeder). Met de vraag wanneer kind 10 zich aan zou dienen ( let wel, beiden al richting de 50 bij laatste kind). Mijn opa heeft 'm de deur gewezen, aangegeven alleen een 10e kind te willen krijgen als de kerk dan alle kosten en zorgen op zich zou nemen en aangezien dat niet zou gebeuren, meneer pastoor nooit meer bij hen aan de deur hoefde te komen met deze vraag. En het waren echt godvrezende mensen, die altijd hebben geloofd, ook na alle rampspoed die hen heeft getroffen in de jaren daarna.
En qua roze wolk: na mijn 1e zat ik niet heel goed in mijn vel en zat ik, achteraf gezien tegen een depressie aan, denk ik. Dus dat was een redelijk grijze wolk... Na de 2e was de wolk een stuk minder grijs, gelukkig. Maar echt volledig roze is het nooit geweest hier.
woensdag 14 september 2022 om 13:31
Ik heb ook niet echt roze wolken gehad;
De eerste babyweken van mijn eerste kind heb ik als heel heftig ervaren.
De bevalling was heftig en gecompliceerd met medische problemen met name bij mij, waardoor ik de eerste twee weken nauwelijks uit bed kon komen. Gelukkig was dochter helemaal gezond en deed zij het goed. Ik wist alleen niet wat me overkwam toen ze na 2-3 weken steeds onrustiger werd, krampjes had, huiluren, niet-slapen overdag etc. Had me nog niet verdiept in onrustige kinderen en had juist zin om met haar de deur uit te gaan, op terrasjes te zitten, en te 'genieten' van de kraamtijd door leuke dingen te doen. Het was wel flink slikken toen bleek dat mijn kleintje het beste gedijde bij veel thuis zijn, rust, voorspelbaarheid, weinig prikkels. Ik wilde juist de deur uit, mijn sociale leven oppakken, volwassenen zien etc. Als mensen zeiden; "ohja, huiluurtjes en krampjes, de piek ligt rond 6-8 weken, het is beter met 10-12 weken" dan schrok ik me wild; nog weken van dít? hoe dan?!
En met 10 weken ga ik weer werken, waar is dan 'mijn verlof'.
Het is keihard werken die 10-12 weken; ze zouden het niet verlof mogen noemen...
Nu is mijn tweede 5 weken oud, ik weet een stuk beter wat ze wanneer nodig heeft dan bij de eerste, maar had stiekem wel gehoopt op een 'makkelijke' baby die ik overal mee naar toe kon nemen... Was toch wel weer even slikken toen ik deze baby ook maar beter kon inbakeren om wat meer slaap te krijgen.
Het combineren met een leuke peuter is dan weer lastiger, want ik zit een groot deel van de dag aan die baby geplakt (ik noem haar soms ook mijn tamagotchi) en dan kan ik niet lekker spelen met de peuter; die daar ook van baalt.
Ik kijk uit naar wanneer ze een paar maanden ouder is, dan komt er ook wat meer terug. Anderzijds, een paar keer per dag krijg ik zulke lieve lachjes, valt ze zo zoet tegen me aan in slaap... en dan weet ik; dit komt nooit meer terug, dus 'geniet' ik er toch maar van. Maar ik weet dat dit niet mijn 'lievelingsperiode' is.
De eerste babyweken van mijn eerste kind heb ik als heel heftig ervaren.
De bevalling was heftig en gecompliceerd met medische problemen met name bij mij, waardoor ik de eerste twee weken nauwelijks uit bed kon komen. Gelukkig was dochter helemaal gezond en deed zij het goed. Ik wist alleen niet wat me overkwam toen ze na 2-3 weken steeds onrustiger werd, krampjes had, huiluren, niet-slapen overdag etc. Had me nog niet verdiept in onrustige kinderen en had juist zin om met haar de deur uit te gaan, op terrasjes te zitten, en te 'genieten' van de kraamtijd door leuke dingen te doen. Het was wel flink slikken toen bleek dat mijn kleintje het beste gedijde bij veel thuis zijn, rust, voorspelbaarheid, weinig prikkels. Ik wilde juist de deur uit, mijn sociale leven oppakken, volwassenen zien etc. Als mensen zeiden; "ohja, huiluurtjes en krampjes, de piek ligt rond 6-8 weken, het is beter met 10-12 weken" dan schrok ik me wild; nog weken van dít? hoe dan?!
En met 10 weken ga ik weer werken, waar is dan 'mijn verlof'.
Het is keihard werken die 10-12 weken; ze zouden het niet verlof mogen noemen...
Nu is mijn tweede 5 weken oud, ik weet een stuk beter wat ze wanneer nodig heeft dan bij de eerste, maar had stiekem wel gehoopt op een 'makkelijke' baby die ik overal mee naar toe kon nemen... Was toch wel weer even slikken toen ik deze baby ook maar beter kon inbakeren om wat meer slaap te krijgen.
Het combineren met een leuke peuter is dan weer lastiger, want ik zit een groot deel van de dag aan die baby geplakt (ik noem haar soms ook mijn tamagotchi) en dan kan ik niet lekker spelen met de peuter; die daar ook van baalt.
Ik kijk uit naar wanneer ze een paar maanden ouder is, dan komt er ook wat meer terug. Anderzijds, een paar keer per dag krijg ik zulke lieve lachjes, valt ze zo zoet tegen me aan in slaap... en dan weet ik; dit komt nooit meer terug, dus 'geniet' ik er toch maar van. Maar ik weet dat dit niet mijn 'lievelingsperiode' is.
woensdag 14 september 2022 om 14:09
Mijn oma heeft ook zo’n vreselijke ervaring gehad en ze werd nog onaardig behandeld door de artsen ook. Ze was rond haar 50e zwanger geraakt, na drie zonen, en dat kindje is met 4,5 maand geboren. Na de bevalling heeft de arts gezegd dat het ook niet anders kon op haar leeftijd en dat ze maar beter zorgde dat ze niet meer zwanger zou worden. Het kind was ook direct weg gehaald. De dag na de bevalling kwam er nog wel een zuster met haar praten die zei dat het een meisje was geweest en dat het ‘een ongelukkig kindje’ was. Bij mijn oma was het ook vooral in de laatste jaren van haar leven dat ze over deze ervaringen bleef praten. Ze heeft na haar derde bevalling ook nog een half jaar in het ziekenhuis gelegen (PND vermoed ik). Niet gek als je bedenkt dat ze met drie drukke zoons inwoonden op één kamer. Pas na bemiddeling van dat ziekenhuis kregen ze een huis toegewezen.
woensdag 14 september 2022 om 17:59
Nee geen roze wolk. Taferelen zoals de Gelukkig Huisvrouw (ppp). Dat was echt een dik jaar keihard werken en pillen slikken om enigszins te functioneren en dan nog een half jaar janken om iedere foto die ik zag uit die eerste tijd.
Maar misschien een opsteker voor je TO: ik kwam op een roze wolk te zitten toen zoon de 24 maanden was gepasseerd. Toen was ik weer helemaal mijzelf, had een beetje vertrouwen in mijn moederkwaliteiten opgebouwd en zoon was geen compleet weerloos gefrustreerd wezentje meer. Maar een klein jongetje dat duidelijk aangaf hoe de vlag erbij hing. Uren heb ik met hem gefietst in dat zitje voorop, zijn haren wapperend onder dat helmpje uit. Het gekraai als we bergaf gingen of het ‘echo’ blèren in de fietstunnel. Dat je nu geen roze wolk hebt wil niet zeggen dat er ook helemaal geen roze wolken jouw kant op komen
Maar misschien een opsteker voor je TO: ik kwam op een roze wolk te zitten toen zoon de 24 maanden was gepasseerd. Toen was ik weer helemaal mijzelf, had een beetje vertrouwen in mijn moederkwaliteiten opgebouwd en zoon was geen compleet weerloos gefrustreerd wezentje meer. Maar een klein jongetje dat duidelijk aangaf hoe de vlag erbij hing. Uren heb ik met hem gefietst in dat zitje voorop, zijn haren wapperend onder dat helmpje uit. Het gekraai als we bergaf gingen of het ‘echo’ blèren in de fietstunnel. Dat je nu geen roze wolk hebt wil niet zeggen dat er ook helemaal geen roze wolken jouw kant op komen
Nee heb je, ja kun je krijgen
zondag 18 september 2022 om 20:35
Heel eerlijk.. het eerste jaar zat ik op een blauwe wolk.. binnen 2 weken na de geboorte kon ik 6u aan één stuk slapen.. en na 5 weken sliep zoon van 23u (laatste borstvoeding) tot 9u.. dan maakte ik hem wakker want anders ontplofte m'n boobies. Hij was echt heel makkelijk..vrolijk..ondernemend.. echt een hartendief. Borstvoeding liep na 2x borstontsteking toch als een trein.. echt mazzel mee gehad.
Ik vond de zwangerschap pittig.. de bevalling eigenlijk best ok achteraf gezien..
Maar sinds dat het karakter van zoon boven kwam drijven worstel ik met de opvoeding.. en donderde ik van de blauwe wolk af. Ik heb een hele andere bedrading en voor mij is het dagelijks een uitdaging om zoon te begrijpen... heb dus ook geen flauw idee of ik hem goed begeleid/stuur/steun etc. Hij is nu 8jr. Ik kan alleen maar hopen dat zoon later denkt; ze heeft haar best gedaan en ik had best een fijne jeugd.
Ik vond de zwangerschap pittig.. de bevalling eigenlijk best ok achteraf gezien..
Maar sinds dat het karakter van zoon boven kwam drijven worstel ik met de opvoeding.. en donderde ik van de blauwe wolk af. Ik heb een hele andere bedrading en voor mij is het dagelijks een uitdaging om zoon te begrijpen... heb dus ook geen flauw idee of ik hem goed begeleid/stuur/steun etc. Hij is nu 8jr. Ik kan alleen maar hopen dat zoon later denkt; ze heeft haar best gedaan en ik had best een fijne jeugd.
vrijdag 23 september 2022 om 18:18
Wat ontzettend goed dat je aan de bel trok TO en wat fijn dat het beter met je gaat.
Ik was ontzettend bang tijdens mijn zwangerschap dat het mij weer ontnomen zou worden. Durfde nooit vol te genieten van het feit dat ik eindelijk zwanger was. Had op dat vlak best hulp kunnen gebruiken overigens. En dus vooral opluchting toen ze huilend en wel gezond geboren was. Bevalling zelf was een keizersnede met een voorspoedig herstel. Een maand na de bevalling was ik weer aan het werk (was niet helemaal zo gepland, maar werd als ZZP-er teruggevraagd voor een klus). Man had shared parental leave omdat hij in loondienst een betere deal had met zijn werkgever. Niet ideaal, maar we wilde ook verhuizen (jaar daarop ook gedaan).
Ik wilde per se borstvoeding geven dus dag betekende kolven - kolven - kolven. Ik vond het allemaal prachtig, maar er zaten ook momenten bij dat ik gewoon scheelzag van vermoeidheid en niet aan mijzelf toekwam.
Zo’n eerste jaar vliegt voorbij, maar is ook intensief. En ik vond het na 9/10 maanden ook een zege met de borstvoeding en het kolven te stoppen. Slikte ook nog medicatie om de productie op pijl te houden. Gekkenwerk achteraf… Dus ja, een gedeelde roze wolk denk ik, maar vooral ook aanpoten.
Ik vond en vind de interactie toen mijn dochter wat ouder was veel leuker trouwens.
Ik was ontzettend bang tijdens mijn zwangerschap dat het mij weer ontnomen zou worden. Durfde nooit vol te genieten van het feit dat ik eindelijk zwanger was. Had op dat vlak best hulp kunnen gebruiken overigens. En dus vooral opluchting toen ze huilend en wel gezond geboren was. Bevalling zelf was een keizersnede met een voorspoedig herstel. Een maand na de bevalling was ik weer aan het werk (was niet helemaal zo gepland, maar werd als ZZP-er teruggevraagd voor een klus). Man had shared parental leave omdat hij in loondienst een betere deal had met zijn werkgever. Niet ideaal, maar we wilde ook verhuizen (jaar daarop ook gedaan).
Ik wilde per se borstvoeding geven dus dag betekende kolven - kolven - kolven. Ik vond het allemaal prachtig, maar er zaten ook momenten bij dat ik gewoon scheelzag van vermoeidheid en niet aan mijzelf toekwam.
Zo’n eerste jaar vliegt voorbij, maar is ook intensief. En ik vond het na 9/10 maanden ook een zege met de borstvoeding en het kolven te stoppen. Slikte ook nog medicatie om de productie op pijl te houden. Gekkenwerk achteraf… Dus ja, een gedeelde roze wolk denk ik, maar vooral ook aanpoten.
Ik vond en vind de interactie toen mijn dochter wat ouder was veel leuker trouwens.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
