Had jij wel een roze wolk?

CharlotteCcc maandag 12 september 2022 om 21:34

Volgens mij weten de meeste forummers hier wel dat ik geen roze wolk had na de geboorte van mijn zoontje. Allesbehalve eigenlijk, want ik heb een behoorlijke postpartum depressie en postpartum ocd gekregen. Na mijn bevalling schaamde ik me al behoorlijk, omdat je iedereen altijd hoort over dat intense geluk als je kindje bij je gelegd wordt, en ik voelde dat niet. Ik voelde me vooral blij dat die ingeleide bevalling met weeenstorm, bijna twee uur persen en dat het hechten van een knip en een (bijna) totaalruptuur voorbij was. Ik voelde me eigenlijk vooral leeg en voornamelijk uitgeput en ik wilde wel knuffelen met mijn baby, maar die intense liefde en dat sterke moedergevoel, dat had ik zeker niet gelijk. Daarna is het bergafwaarts gegaan. Op het dieptepunt was ik zó bang van alle intrusies die ik had, dat ik dacht dat ik mijn kind echt wat aan zou doen. Ik heb de huisarts gebeld en gesmeekt of hij de crisis GGZ wilde inzetten. Dat is gelukkig gebeurd en de hulp is zes weken elke dag over de vloer geweest. Als ik eraan terugdenk, snap ik nog steeds niet hoe het zover heeft kunnen komen en krijg ik er weer de rillingen van.

Nu, bijna 5,5 maand later, kan ik zeggen dat het stukken beter gaat. Ik heb therapie over hoe ik kan omgaan met angsten en de antidepressiva helpen me goed. De hechting tussen mij en mijn zoontje is (gelukkig!) helemaal goed gekomen. Hij lijkt zelfs meer aan mij gehecht dan aan wie dan ook. Daar ben ik superblij mee, want ik was heel bang dat dat niet zou gebeuren door de aandoening die ik kreeg na mijn bevalling. Maar de liefde is er inmiddels volop en waar ik in het begin het liefst wilde vluchten, ben ik nu het liefst de hele dag bij hem.

Soms vraag ik me alleen af… hoeveel mensen nou écht op een roze wolk hebben gezeten na hun bevalling. Afgezien van mijn PPD, vond ik het namelijk ook gewoon kei en keihard werken na de geboorte van ons kind. Hij had ontzettende darmkrampen de eerste drie maanden en we hebben volgens mij geen nacht ook maar een klein beetje normaal geslapen. Overdag ook veel krampjes, flesjes om de drie uur, ik vond het heel erg pittig en ik merk nu dat hij naar het half jaar gaat, ik het veel makkelijker vind dat in het begin.

Dus ik ben wel benieuwd… zat jij eigenlijk op een roze wolk na de geboorte van je kindje(s)? Of is een roze wolk en ‘geniet ervan!’ eigenlijk gewoon iets wat maar heel weinig voorkomt?

Plakkies dinsdag 13 september 2022 om 08:26

Hier ook geen sprake van een roze wolk. Ook HG zwangerschap, helse bevalling waarna ik twee weken nauwelijks kon bewegen of slapen van de pijn en weer geopereerd moest worden. Dat terwijl onze baby van dag 1 huilbaby was en ook nauwelijks sliep. Slechte kraamhulp en niemand die ons echt hielp. Ik compleet erdoorheen en in tranen vertellen aan m'n zus hoe het ging, zegt ze 'maar geniet je er wel van?'. Voelde ik me daarna nog slechter. Mijn moeder die zei 'je kan het niet aan hè, ik heb je gewaarschuwd' en vervolgens geen zorg uit handen nam. Gelukkig hebben we nu een heel leuk kind waar we enorm van genieten. Een tweede is er niet gekomen. Was het allemaal anders gegaan dan was er waarschijnlijk wel een tweede gekomen.

plakkies wijzigde dit bericht op 13-09-2022 09:47

9.94% gewijzigd

Chantilly21_2 dinsdag 13 september 2022 om 08:39

Lila-Linda schreef: ↑
13-09-2022 07:54
wat erg helpt, is zelf eerlijk zijn
Vooral op kraambezoek. Hoe moeilijk je het vond. Hoe moe je was etc
Ik heb gemerkt, dat jonge ouders dat erg waarderen

Dit inderdaad, ik ben zelf heel erg eerlijk over de kraamperiode, maar ook over de lastige momenten met mijn opgroeiende peuter en kleuter.

Lastige is dat je dan al snel als zwaar op de hand, negatief of glas eerder halfleeg dan halfvol wordt bestempeld. Gelukkig niet door mijn directe omgeving hoor, mijn moeder en zusje zijn wat dat betreft evenbeelden van mij. Ik heb echt hele leuke kinderen, maar niet alles is rozengeur en maneschijn, zoals dat in de meeste levens veranderende gebeurtenissen het geval is.

Ik tast dus wel af bij wie ik wel eerlijk kan zijn en wie alleen maar zit te wachten op positiviteit, want het is anders zo ongezellig en mensen willen niet bang gemaakt worden.

Mijn oude buurmeisje ( eigenlijk een vriendin), vertelde me onlangs hoe stom ze het had gevonden dat niemand eerlijk was geweest, alleen maar 'geniet ervan' kon zeggen en dat ze zo blij was met mijn eerlijke verhaal, vooral toen ik net bevallen was.

Want dat is in mijn geval wel zo, ik vergeet heel snel. Man en ik hadden het vorige maand over een derde ja of nee ( een nee voor man vanaf het begin, mijn hart zegt soms nog ja, mijn verstand absoluut nee, dus het is een nee) , maar alle vervelende dingen uit die eerste weken ( krampjes, huilen, de voedingen, onze dochters hadden nogal moeite met hun ontlasting en veel reflux waardoor medicatie) heb ik zo'n beetje verdrongen. Ik denk dat dit voor heel veel mensen geldt. Mijn moeder kan zich bijna niets meer herinneren van die eerste paar weken, wat ik toen ik net bevallen was echt ongelooflijk vond. Nu snap ik dat beter. Ze zijn nu 5 en 3, we zijn in rustig vaarwater en daardoor kan ik denk ik ook alles wat rationeler bekijken. Dat verdwijnt als ik zwanger ben/pas bevallen ben.

Lila-Linda dinsdag 13 september 2022 om 08:48

Chantilly21_2 schreef: ↑
13-09-2022 08:39

Want dat is in mijn geval wel zo, ik vergeet heel snel. Man en ik hadden het vorige maand over een derde ja of nee ( een nee voor man vanaf het begin, mijn hart zegt soms nog ja, mijn verstand absoluut nee, dus het is een nee) , maar alle vervelende dingen uit die eerste weken ( krampjes, huilen, de voedingen, onze dochters hadden nogal moeite met hun ontlasting en veel reflux waardoor medicatie) heb ik zo'n beetje verdrongen. Ik denk dat dit voor heel veel mensen geldt. Mijn moeder kan zich bijna niets meer herinneren van die eerste paar weken, wat ik toen ik net bevallen was echt ongelooflijk vond. Nu snap ik dat beter.

en die eerste maanden gaan ook zo snel, en er verandert zoveel
Niet zo raar, dat we het ook weer vergeten, het heeft amper tijd om te beklijven

Anoniem_63de5fbc739ed dinsdag 13 september 2022 om 08:56

Allereerst wat fijn te lezen dat het veel beter met je gaat!! Super super fijn, ondanks dat ik je niet ken heb ik geregeld aan je gedacht

Wat betreft je vraag, bij mijn oudste en jongste (nu tien dagen oud) heb ik echt een kneiterroze wolk ervaren. Zoete baby's, tevreden, snel herstel na een goede bevalling, echt ik jank momenteel al dagen van geluk ondanks dat drie kinderen gigantisch aanpoten is en er nauwelijks een moment van rust is.

Mijn 2e kwam met een keizersnede, pijnlijk en lang herstel en ons meisje was een stuk bewerkelijker en de oudste toen pas net 13 maanden. Toen ze drie weken oud was brak corona uit dus ik heb 11 weken alleen thuis gezeten met een bewerkelijke baby en een guppie van 13/14/15 maanden oud. Dat was heel pittig.

Maar in mijn geval, het bestaat, een roze wolk

Joppie dinsdag 13 september 2022 om 09:03

Na de geboorte van mijn oudste 48 uur geslapen. Mijn bevalling duurde meer dan 70 uur en eindigde met een keizersnede met ruggenprik waarbij ik na de geboorte
alsnog een spuitje kreeg omdat ik verschrikkelijk begon te overgeven ( logisch als je kind er wordt uit geduwd)
Nee totaal geen rose wolk. Ik vind iedereen maar overdreven op mijn baby reageren. Zo bijzonder was het toch niet
De tweede was niet de makkelijkste zwangerschap en een zware vaginale bevalling wat eindigde in veel bloedverlies en een baby die onder gepoept en grijs was.
Baby moest gelijk worden beademd ( dikke 5 kilo, dubbele longontsteking, gebroken sleutelbeen en lever werkte niet optimaal)
Maar ondanks dat zat ik echt op een rose wolk. Ik was zo ongelooflijk trots op mij en mijn kind en had echt een rotsvast vertrouwen dat alles in orde kwam. Niemand die mij van mijn wolk afkreeg

Fijn dat je de goede kant opgaat nu en kunt genieten van je kindje

Ik ben niet perfecd, wat is daar mis mee?

toffifee dinsdag 13 september 2022 om 09:11

Nee hoor. Twee keer niet op een roze wolk kunnen zitten. De eerste heeft 14 weken in het ziekenhuis gelegen na vroeggeboorte en het was nog spannend of kind het zou overleven. De tweede heeft ìvm vroeggeboorte 10 weken in het ziekenhuis gelegen. En ik vind het echt overrated, die hype over de roze wolk.

En de zwangerschappen waren gewoon kut. Ga ik ook niet over liegen. Volgestopt met medicatie, veel ziekenhuisopnames, veel stress, jaar herstel na eerste zwangerschap, half jaar na tweede zwangerschap. Maar het was het waard. Heb twee prachtexemplaren van kinderen rondlopen. Zou het zo weer doen.

Baudolino dinsdag 13 september 2022 om 09:43

Ik zat ook op een roze wolk. Zodra ik na de keizersnede mijn dochter in mijn armen had zat ik op die roze wolk. Ik wilde het liefst in die cocon van die eerste dagen blijven (thuis niet in het ziekenhuis) want dat voelde als puur geluk. Wilde eigenlijk geen andere mensen om mij heen, en ook in de periode erna was ik heel erg inhuizig. had helemaal geen behoefte om er op uit te gaan. Vond het heerlijk om met haar bezig te zijn. Terwijl het ook wel hard werken was, want borstvoeding lukte niet, en ik kolfde daarom heel veel zodat ik het met een flesje kon geven. Maar daar had ik dus ook de tijd voor en die nam ik ook. Dus had er geen stress van. Heb heel erg van die eerste periode genoten, en gun iedereen dat. Maar mijn dochter was dan ook een hele rustige baby, ik snap dat het anders was gegaan als ze veel zou huilen. Of als er al broers en zussen zijn, dan gaat het ook anders natuurlijk.

-April- dinsdag 13 september 2022 om 11:22

Bessss schreef: ↑
13-09-2022 08:12
Dit herken ik. Ik had geen bijzonder zware zwangerschap, wel allerlei irritante kwaaltjes. M'n beide bevallingen liepen best heel goed en heb 2 gezonde meiden mogen krijgen. Maar ik leefde, vooral bij de tweede, meer naar de datum toe om van alle zwamgerschapsellende af te zijn. En oh ja, ik kreeg ook nog een baby dan natuurlijk

In de kraamperiode is het gewoon hard werken. Borstvoeding geven (met bijbehorende stuwing, kloofjes, pijnlijk aanhappen, toeschietreflex), elke nacht meerdere keren er uit, mega hormoon wisselingen (hallo nachtelijk zweten), een kleine hummel die je nauwelijks even bij iemand anders kan laten...

Nu bij de tweede ben ik wel iets makkelijker, of minder onzeker/zoekend. Ik ben gisteren zelfs al even alleen er op uit geweest met m'n peuter en baby (3,5jr en 2,5wk). En was oprecht trots dat het destijds ik bij m'n oudste na een week of 6 weer een beetje routine had. Maar een roze wolk met alleen maar liefde en zonneschijn, nee.

Oh omg ja, dat nachtzweten was ik alweer vergeten. Dat had ik ook heel erg. Dat ik zelfs bijna naar de huisarts was gegaan om te screenen op allerlei enge ziektes.

Ik herken de gebondenheid aan huis trouwens niet. Ik was alweer een weekend weg met mijn man toen zoon 8 weken was, ookal gaf ik borstvoeding. Zoon sliep bij mijn moeder en ik hing aan de borstkolf. Dat was wel de consequentie. Maar dat heb ik nooit erg gevonden want ik wist dat ik sowieso aan mijn kolf geplakt zou zitten zodra ik weer ging werken (40 uur per week). Ik heb zoon ook vanaf het begin gewend aan de fles (ookal was de kraamhulp het daar niet mee eens). Maar van mij moest het gewoon, 1x per dag een flesje afgekolfde melk.

De 3 dingen die ik het zwaarst vind aan het moederschap:
- de angst dat hem iets over komt
- de intensiteit van de emoties die je voelt.
- je eigen zin doen tegen de adviezen van de kraamhulp, lactatiekundige en verloskundige in. Daar moet je sterk voor in je schoenen staan en als kraamvrouw ben je mentaal wiebelig. Ik heb me daar wel aan gestoord, vond het soms moeder maffia terwijl jij kwetsbaar bent. Ik weet zeker dat ik het zwaarder had gehad en meer gebroken nachten had als ik naar mijn kraamhulp had geluisterd

Dat heeft gewoon zelfs mijn persoonlijkheid veranderd. Voor ik moeder was durfde ik echt ALLES, tot aan bungeejumpen aan toe. Ik deed ook alles, en ook veel. Eindeloze energie, ik kon makkelijk met 4 uur slaap per nacht. 40-urige werkweek en nog steeds nachtelijk stappen.

Dat is nu over. Bij alles denk ik: als me iets overkomt is zoon zijn mama kwijt. Ik ben voorzichtiger. Ik ben ook meer moe. Maar onderaan de streep vind ik het moederschap niet zwaar. Ook dankzij mijn fantastische man en moeder

Valkyrie dinsdag 13 september 2022 om 12:19

Nee geen roze wolk. Zwangerschap en bevalling waren heel zwaar met complicaties (mede daardoor is het bij 1 kind gebleven) en wat ik me herinner van het eerste jaar (is nogal wazig in mn herinnering) is vooral overleven en doorploegen. Het was vermoeiend, plakkerig, angstig/onzeker of ik hem wel in leven kon houden (slaat nergens op maar die verantwoordelijkheid was verlammend) en na ongeveer een jaar werd ik weer een beetje mens. Er waren gelukkig ook wel kleine momenten van intens geluk anders had ik het denk ik niet volgehouden

CharlotteCcc dinsdag 13 september 2022 om 12:45

Valkyrie schreef: ↑
13-09-2022 12:19
Nee geen roze wolk. Zwangerschap en bevalling waren heel zwaar met complicaties (mede daardoor is het bij 1 kind gebleven) en wat ik me herinner van het eerste jaar (is nogal wazig in mn herinnering) is vooral overleven en doorploegen. Het was vermoeiend, plakkerig, angstig/onzeker of ik hem wel in leven kon houden (slaat nergens op maar die verantwoordelijkheid was verlammend) en na ongeveer een jaar werd ik weer een beetje mens. Er waren gelukkig ook wel kleine momenten van intens geluk anders had ik het denk ik niet volgehouden

Ik herken dat stukje over dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ik durfde mijn zoontje de eerste weken niet van de trap te dragen, omdat ik zo bang was dat ik hem zou laten vallen. En zo zag ik ineens in alles gevaren, zelfs in de meest onlogische dingen. Had dit niet van mezelf verwacht, omdat ik normaliter best nuchter in het leven sta. Ik leek wel een heel ander persoon na mijn bevalling...

VGM1980 dinsdag 13 september 2022 om 12:46

wat ook niet meehielp is de onzekerheid bij de 1e. En mede mogelijk gemaakt door omgeving. baby 4 weken oud 'en? slaapt hij al door? nog niet??'. (ik dacht dan..oh... hoort dat zo dan?) 'je moet niet in bed blijven liggen hoor, gelijk in de benen zodra je bent bevallen. (fijn als je flink ingeknipt bent en veel bloed bent verloren). Je moet ze niet meteen oppakken zodra ze 1 keer huilen! Kan ie al dit of dat? o die van mij kan al praten en lopen sinds ze 8 maanden is en met 1,5 jaar zindelijk. Je moet 'm zo snel mogelijk in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer laten slapen, hoor!

Nu, oa door social media, zie je dat het heel normaal is om je kind te volgen ipv dat je baby zich moet aanpassen aan jou. En dat het heel normaal is dat ze de 1e jaren niet doorslapen etc. (en als ze wel al gauw doorslapen, ook prima). Ik had dat niet. Ik had ook geen mensen in mijn omgeving met een baby waar ik close mee was, zodat je eerlijk naar elkaar durft uit te spreken.

Ik zeg maar zo, ik zeg maar..

-April- dinsdag 13 september 2022 om 14:46

Hoe deden vrouwen in vroegere tijden dit met 10+ kinderen
Ookal gaf je ze weg voor verzorging….. je moest wel zelf bevallen en dat x10

Anoniem_6576f0ab9b250 dinsdag 13 september 2022 om 14:50

CharlotteCcc schreef: ↑
13-09-2022 12:45
Ik herken dat stukje over dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ik durfde mijn zoontje de eerste weken niet van de trap te dragen, omdat ik zo bang was dat ik hem zou laten vallen. En zo zag ik ineens in alles gevaren, zelfs in de meest onlogische dingen. Had dit niet van mezelf verwacht, omdat ik normaliter best nuchter in het leven sta. Ik leek wel een heel ander persoon na mijn bevalling...

De realisatie dat een mens compleet van mij afhankelijk was en dat ik dus als het ware een soort opperwezen was dat kon beslissen wat er met het kind gebeurde. Toen was ik echt op mijn ergst, denk ik. En ik wilde niets ergs doen, maar ik was zo bang dat ik per ongeluk niet goed genoeg zou zorgen of iets zou vergeten wat alle écht goede moeders wel zouden weten. Mijn verloskundige kon er niet zoveel mee (ik had dit soort gevoelens ook al vlak voor de bevalling) en zei dat ze dit wel vaker had meegemaakt met "heel slimme moeders" en dat ik een voorbeeld moest nemen aan de moeders in haar praktijk die zich nergens zorgen om maakten, want hun kinderen werden ook groot. Ja, daar schoot ik echt niks mee op. Uiteindelijk was ik er van overtuigd dat het beter voor mijn dochter was als een andere moeder voor haar zou zorgen, eentje die wel een oermoeder was en die het allemaal wel kon. Voor altijd dankbaar aan de alerte wijkverpleegkundige die tijdens een normale controle langskwam, het totaal niet vertrouwde en mij dwong mijn man op te bellen om flesvoeding te gaan kopen. Op dit forum horen ze het niet graag, maar het heeft mijn geestelijke gezondheid gered. Dat boek van Heleen van Royen is niet zo merkwaardig als mensen denken.

Lila-Linda dinsdag 13 september 2022 om 14:52

-April- schreef: ↑
13-09-2022 14:46
Hoe deden vrouwen in vroegere tijden dit met 10+ kinderen
Ookal gaf je ze weg voor verzorging….. je moest wel zelf bevallen en dat x10

een heel hardvochtige manier van met de kinderen omgaan, ze apart leggen en laten gillen helpt natuurlijk

AnAppleADay dinsdag 13 september 2022 om 14:54

Wat goed dat het beter gaat!

Hier een probleemloze bevalling en herstel en een hele makkelijke baby maar ook geen roze wolk. Je kan het relatief gezien nog zo makkelijk hebben, de eerste tijd is gewoon hard werken. Er zijn mensen die heel veel hebben met kleine babies en het daarom het einde vinden maar hoewel ik mijn zoon de mooiste en schattigste baby ooit vond, was het wel gewoon een beetje een veeleisende aardappel.
Je moet heel veel geven en krijgt weinig terug.

Dus ik had het totaal niet zwaar maar vond het zeker ook niet een fantastische tijd om van te genieten. Nu hij 9 maanden is geniet ik volop, maar dat begon pas echt toen er reactie kwam vanuit hem en zijn persoonlijkheidje begon door te komen.

Chantilly21_2 dinsdag 13 september 2022 om 14:56

-April- schreef: ↑
13-09-2022 14:46
Hoe deden vrouwen in vroegere tijden dit met 10+ kinderen
Ookal gaf je ze weg voor verzorging….. je moest wel zelf bevallen en dat x10

Mijn oma had 9 kinderen, mijn moeder is de jongste van het stel.
Niet klagen, maar dragen was haar leus en ze gaf zelf aan dat het gewoon echt makkelijker ging, dat bevallen per kind wat erbij kwam.
En daarnaast veel hulp vanuit de buurt en familie, want verlof voor man was niet aan de orde en de andere oudere kinderen waren al veel sneller in staat om zichzelf ( te moeten) redden.. Maar als ik denk aan alle lichamelijke ongemakken, baarmoederverzakkingen en hoe ze dat moesten fixen e.d. dan heb ik vooral heel veel medelijden met die vrouwen.

ik ben nu aan het luisteren naar Jagen, Verzamelen en opvoeden en hoewel ik me lang niet in alles kan vinden, is het wel interessant om te horen hoe wij als westerse wereld onder de invloed zijn gekomen van mannen die dachten het beter te weten mbt opvoeden van baby's en het alleen laten slapen, laten huilen e.d.

Een van mijn oma's ( geboren 1923, mijn andere oma 1915) vertelde wel eens hoe hard die tijd was, gevoelens werden niet besproken, verlies van (meerdere) kinderen en partners was eerder normaal dan bijzonder. Het was gewoon maar doorgaan en niet teveel stil staan bij alles wat er kon gebeuren.

chantilly21_2 wijzigde dit bericht op 13-09-2022 15:05

26.76% gewijzigd

Ginnyy dinsdag 13 september 2022 om 15:00

Nee alle 4 de keren geen roze wolk gehad.
Bij de 1e was de wolk meer donkergrijs/zwart, want huilbaby en huilde zo een 20 uur per dag. Knettergek werd ik ervan. Ze bleek koemelkallergie te hebben. Toen de voeding aangepast was veranderde ze in een tevreden baby en kon ik bijkomen van de weken non stop gehuil.

Bij de 2e begon het huilen ook dus direct naar de huisarts gegaan en andere voeding gehaald en dat werkte ook snel. Dus daar was de wolk lichtgrijs. Je hebt de gebroken nachten altijd nog waardoor je slaaptekort hebt en dan is ook niet goed voor een humeur. Niet voor het mijn in ieder geval.

Bij de 3e was de wolk wit/lichtgrijs. Ze was een hele relaxte baby alleen door de traumatische zwangerschap (weinig tot geen vruchtwater, echodense darmen, 5 weken achter op groei, en een gyn die zei dat we zwangerschap maar moesten afbreken, want ze zou toch wel komen te overlijden in mijn buik, de eikel) was ik zelf heel gespannen en heel erg overbezorgd bij haar. Zij heeft geen koemelkallergie.

Bij de 4 en 5e (tweeling) was de wolk ook heel donkergrijs/zwart. 2 huilbaby's. En dan heb je er dus 2 tegelijkertijd. Mijn hemel wat een hel was dat. Ook zij bleken koemelkallergie te hebben. Ook beide andere voeding gekregen en ze veranderden in ontspannen en tevreden baby's. Al heeft het bij hen wel ruim 8 weken geduurd voor we andere voeding kregen.

Nu zijn ze 8 maanden en kan nu zeggen dat de roze wolk er wel is. Geniet intens van die 2 monstertjes. Ze zijn blij en lachen eigenlijk altijd, behalve als ze moe zijn en hongen hebben, maar dat is normaal.

Lila-Linda dinsdag 13 september 2022 om 15:01

Chantilly21_2 schreef: ↑
13-09-2022 14:56
Mijn oma had 9 kinderen, mijn moeder is de jongste van het stel.
Niet klagen, maar dragen was haar leus en ze gaf zelf aan dat het gewoon echt makkelijker ging, dat bevallen per kind wat erbij kwam.
En daarnaast veel hulp vanuit de buurt en familie, want verlof voor man was niet aan de orde en de andere oudere kinderen waren al veel sneller in staat om zichzelf ( te moeten) redden.. Maar als ik denk aan alle lichamelijke ongemakken, baarmoederverzakkingen en hoe ze dat moesten fixen e.d. dan heb ik vooral heel veel medelijden met die vrouwen.

ik ben nu aan het luisteren naar Jagen, Verzamelen en opvoeden en hoewel ik me lang niet in alles kan vinden, is het wel interessant om te horen hoe wij als westerse wereld onder de invloed zijn gekomen van mannen die dachten het beter te weten mbt opvoeden van baby's en het alleen laten slapen, laten huilen e.d.

Een van mijn oma's ( geboren 1923, mijn andere oma 1915) vertelde wel eens hoe hard die tijd was, gevoelens werden niet besproken, verlies van (meerdere) kinderen en partners was eerder normaal dan bijzonder. Het was gewoon maar doorgaan en niet teveel stil staan bij alles wat er kon gebeuren.

Mijn oma uit 1920, had toen problemen, die we nu onder een PND zouden scharen
compleet met zelfmoordpoging

NightNurse dinsdag 13 september 2022 om 15:04

KamilleT schreef: ↑
12-09-2022 22:14
Ik ben heel slecht in zwanger zijn en bevallen, maar de bevallingen waren dan ook met recht een verlossing. Daarna zat ik echt wel op een roze wolk. Ik zal niet zeggen dat alle dagen hoera en gloria waren, maar over all was het echt een fijne periode. Niets zo mooi als een pasgeboren baby. Het fenomeen kraamtranen is ook aan mij voorbij gegaan.

Ik had exact hetzelfde. Mijn zwangerschappen waren De Hel. Negen maanden braken en misselijkheid, ischias, pre-eclampsie, groeiachterstand van het kindje en nog wat nare dingen. Maar bevallen was alle drie de keren prima te doen en ik ben duidelijk beter in moeder zijn dan in moeder worden. Ik heb best wat dagen met grijzige wolkjes gehad, maar 95% van de tijd voelde ik met top. Daarom heb ik het ook een tweede en derde keer aangedurfd om zwanger te worden.

"Je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je me battrai jusqu’au bout pour que vous puissiez le dire." -Voltaire

Chantilly21_2 dinsdag 13 september 2022 om 15:05

Lila-Linda schreef: ↑
13-09-2022 15:01
Mijn oma uit 1920, had toen problemen, die we nu onder een PND zouden scharen
compleet met zelfmoordpoging

Wat vreselijk, kan ook niet anders dan dat vrouwen dit in vroegere tijden hebben meegemaakt.
Mijn oma had vooral rond haar overgang rare dwangmatige gedachten, ook onder invloed van hormonen en na de bevalling van mijn vader werd ook wel duidelijk dat het voor hen bij 1 kind zou blijven, ook omdat haar mentale toestand niet wat anders toeliet. Maar ze wilde nooit het woord depressie in de mond nemen, terwijl wij allemaal wel weten dat het daar wel heel erg op leek, gezien alle verhalen.

Lila-Linda dinsdag 13 september 2022 om 15:11

Chantilly21_2 schreef: ↑
13-09-2022 15:05
Wat vreselijk, kan ook niet anders dan dat vrouwen dit in vroegere tijden hebben meegemaakt.
Mijn oma had vooral rond haar overgang rare dwangmatige gedachten, ook onder invloed van hormonen en na de bevalling van mijn vader werd ook wel duidelijk dat het voor hen bij 1 kind zou blijven, ook omdat haar mentale toestand niet wat anders toeliet. Maar ze wilde nooit het woord depressie in de mond nemen, terwijl wij allemaal wel weten dat het daar wel heel erg op leek, gezien alle verhalen.

en tel daar inderdaad bij op:
dat verkrachting binnen het huwelijk niet onder die term bestond (mijn oma wilde ook wel eens niet, zeker ook om niet weer zwanger te worden), nou je raadt het al

Verlies van een kindje, maakte zij ook mee.
Mijn moeder vond mijn oma geen lieve moeder, tja ik snap dat wel
ze was wel een lieve oma trouwens

en niet mogen rouwen om een gestorven kindje ken ik ook nog van een jaar of 15 terug, van een zwaargelovige collega, die vond dat zijn vrouw meer moest vertrouwen op god, en dat haar verdriet niet oke was

Maleficent dinsdag 13 september 2022 om 15:23

Lila-Linda schreef: ↑
13-09-2022 15:11
en tel daar inderdaad bij op:
dat verkrachting binnen het huwelijk niet onder die term bestond (mijn oma wilde ook wel eens niet, zeker ook om niet weer zwanger te worden), nou je raadt het al

Verlies van een kindje, maakte zij ook mee.
Mijn moeder vond mijn oma geen lieve moeder, tja ik snap dat wel
ze was wel een lieve oma trouwens

en niet mogen rouwen om een gestorven kindje ken ik ook nog van een jaar of 15 terug, van een zwaargelovige collega, die vond dat zijn vrouw meer moest vertrouwen op god, en dat haar verdriet niet oke was

De mensen waren inderdaad veel harder vroeger. Als je een doodgeboren kindje kreeg in het ziekenhuis, dan werd het meteen weggehaald, je mocht het niet zien 'dat was beter voor je' dat bepaalde de arts of de verpleegkundige voor je. En de baby werd niet begraven en ook niet aangegeven, niks, het ging gewoon mee met het medisch afval. Alsof het er nooit was.

Ik kan me wel voorstellen dat je daar een tik van de molen van krijgt.

Stressed is just desserts spelled backwards

Ginnyy dinsdag 13 september 2022 om 15:36

Maleficent schreef: ↑
13-09-2022 15:23
De mensen waren inderdaad veel harder vroeger. Als je een doodgeboren kindje kreeg in het ziekenhuis, dan werd het meteen weggehaald, je mocht het niet zien 'dat was beter voor je' dat bepaalde de arts of de verpleegkundige voor je. En de baby werd niet begraven en ook niet aangegeven, niks, het ging gewoon mee met het medisch afval. Alsof het er nooit was.

Ik kan me wel voorstellen dat je daar een tik van de molen van krijgt.

Mijn oma heeft daar heel erg last van gehad toen ze op sterven lag (en ze was dement) dat ze aan het gillen en huilen was dat ze haar baby wilde zien. Haar 1e zoontje is doodgeboren met 43 weken. Ze heeft hem nooit mogen zien of vasthouden. Ze heeft hem wel een naam gegeven ook al heeft ze hem nooit gezien.

Maleficent dinsdag 13 september 2022 om 15:40

Ginnyy schreef: ↑
13-09-2022 15:36
Mijn oma heeft daar heel erg last van gehad toen ze op sterven lag (en ze was dement) dat ze aan het gillen en huilen was dat ze haar baby wilde zien. Haar 1e zoontje is doodgeboren met 43 weken. Ze heeft hem nooit mogen zien of vasthouden. Ze heeft hem wel een naam gegeven ook al heeft ze hem nooit gezien.

O wat heftig. Ik vind dat echt heel verdrietig.

Ik vind dat mensen vroeger misdadig omgingen met jonge vrouwen die ongepland en ongetrouwd zwanger raakten. Die moesten dan even tijdelijk in een klooster van hun ouders, bevallen, en dan werd het kindje ook meteen weggehaald, ze wisten niet eens soms of het een jongen of meisje was. En dan weggegeven voor adoptie, en je had er zelf 0 inspraak in of je dat überhaupt wel wilde. Soms deden ze dan op voorhand alsof ze je gingen helpen maar niks was minder waar. Vreselijk. En daar werd dan naderhand niks meer over gezegd, dat moest je maar in je eentje verwerken, alsof er niks was gebeurd.

De schaamte voor de schande was groter dan de liefde voor een eventueel kleinkind bij sommige mensen. Onvoorstelbaar.

Stressed is just desserts spelled backwards

AnAppleADay dinsdag 13 september 2022 om 15:42

Ginnyy schreef: ↑
13-09-2022 15:36
Mijn oma heeft daar heel erg last van gehad toen ze op sterven lag (en ze was dement) dat ze aan het gillen en huilen was dat ze haar baby wilde zien. Haar 1e zoontje is doodgeboren met 43 weken. Ze heeft hem nooit mogen zien of vasthouden. Ze heeft hem wel een naam gegeven ook al heeft ze hem nooit gezien.

Hier krijg ik echt tranen van in mijn ogen.
Je weet wel dat het gebeurde maar als je het dan leest is het toch weer zo heftig.

Actieve topics