Kinderen
alle pijlers
Handvaten gezocht
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:25
Ik heb een zoontje van 5,5 wat een lief, zacht en gevoelig mannetje is. Tot enkele maanden geleden was het een heel makkelijk kind. Peuterpuberteit nooit meegemaakt. Met uitleggen en autonomie geven daar waar t kon kwamen we een heel eind. Sinds een paar maanden en vooral sinds een paar weken vind ik het opvoeden erg lastig. Hij is heel veel aan het mopperen, op zijn kleren, op wat we eten, wat we gaan doen en niks is goed genoeg. Hij is ook erg gefocust op dingen willen hebben ( eten, snoep en speelgoed).
Snoepjes krijgen ze af en toe en dat was altijd prima. Met eten bedoel ik dat als we ergens zijn of gaan wandelen dat hij dan per se naar een restaurantje wil om wat te eten. En hij wil altijd dingen hebben en kopen.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat wij, en opa en oma en zijn oom daar soms het verkeerde voorbeeld in hebben gegeven door te vaak iets te kopen. Bijv even bij de action binnen zijn en dan zag hij iets en dan kreeg hij dat zomaar. Heus niet altijd maar wel regelmatig. En ja we gaan vaak ergens wat drinken en dat doen opa en oma ook elke week. Maar nu is t voor hem een gewoonte terwijl ik hem ook wil meegeven dat dat niet altijd kan. Dat hij naar iets wijst en het krijgt. Het leren omgaan met een nee waar het ook over gaat is heel erg lastig voor hem. Hij blijft zeuren en wordt boos en loopt dan weg in de winkel. Ik voel me dan erg machteloos omdat ik dan met zn jongere broetje aan de hand achter hem aan door de winkel moet en hij laat zich niet vangen. Op een gegeven moment ben ik het beu en voel me voor het blok gezet. Als ik hem mee naar buiten neem gaat hij op de grond liggen of wordt wild en schopt en slaat mij. De emotie is dan zo groots. Daarna komt veel verdriet en als dat gezakt is is het weer een lief en vrolijk kind. Maar die ups en downs door de dag heen vragen ontzettend veel van mij. Ik word er doodmoe van.
Ik geef ruimte aan zijn emoties en we praten er over achteraf. Ik probeer dan vanalles uit te leggen maar t lijkt niet te beklijven want de volgende dag is het weer hetzelfde. Vandaag heb ik uit wanhoop geroepen dat als hij zo doorgaat ik sinterklaas ga bellen dat hij dit jaar niet hoeft te komen. Dat is stom en gewoon mijn eigen machteloosheid. Ik wil helemaal niet dreigen met dat soort dingen maar ik weet gewoon even niet hoe.
Ik probeer echt te kijken naar pick your battles. En hem autonomie te geven in dingen dir voor hem belangrijk zijn en die ik dus moet loslaten bijv joggingbroek naar school. Daar hebben we nu een compromis in. Maar ik vind dit toch belangrijke dingen om mee te geven dat je niet altijd alles kunt hebben wat je wilt en dat je moet sparen voor dingen en soms moet wachten.
Hij mag boos zijn en balen maar ik vind het heel lastig als hij dan wegloopt of gewoon blijft staan als we in de bossen aan het wandelen zijn of de hele weg loopt te mopperen. De sfeer is veel negatief en jongere broertje heeft er last van en ik merk dat mijn geduld opraakt. Soms voel ik dat ik op eieren loop zodat het maar gezellig blijft. Toch probeer ik en ben ik heel consequent in nee je krijgt nu niets schrijf maar op je lijstje voor sinterklaas.
Is deze fase herkenbaar? Wat kan ik het beste doen? Hoe dring ik tot hem door zonder dreigen?
Snoepjes krijgen ze af en toe en dat was altijd prima. Met eten bedoel ik dat als we ergens zijn of gaan wandelen dat hij dan per se naar een restaurantje wil om wat te eten. En hij wil altijd dingen hebben en kopen.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat wij, en opa en oma en zijn oom daar soms het verkeerde voorbeeld in hebben gegeven door te vaak iets te kopen. Bijv even bij de action binnen zijn en dan zag hij iets en dan kreeg hij dat zomaar. Heus niet altijd maar wel regelmatig. En ja we gaan vaak ergens wat drinken en dat doen opa en oma ook elke week. Maar nu is t voor hem een gewoonte terwijl ik hem ook wil meegeven dat dat niet altijd kan. Dat hij naar iets wijst en het krijgt. Het leren omgaan met een nee waar het ook over gaat is heel erg lastig voor hem. Hij blijft zeuren en wordt boos en loopt dan weg in de winkel. Ik voel me dan erg machteloos omdat ik dan met zn jongere broetje aan de hand achter hem aan door de winkel moet en hij laat zich niet vangen. Op een gegeven moment ben ik het beu en voel me voor het blok gezet. Als ik hem mee naar buiten neem gaat hij op de grond liggen of wordt wild en schopt en slaat mij. De emotie is dan zo groots. Daarna komt veel verdriet en als dat gezakt is is het weer een lief en vrolijk kind. Maar die ups en downs door de dag heen vragen ontzettend veel van mij. Ik word er doodmoe van.
Ik geef ruimte aan zijn emoties en we praten er over achteraf. Ik probeer dan vanalles uit te leggen maar t lijkt niet te beklijven want de volgende dag is het weer hetzelfde. Vandaag heb ik uit wanhoop geroepen dat als hij zo doorgaat ik sinterklaas ga bellen dat hij dit jaar niet hoeft te komen. Dat is stom en gewoon mijn eigen machteloosheid. Ik wil helemaal niet dreigen met dat soort dingen maar ik weet gewoon even niet hoe.
Ik probeer echt te kijken naar pick your battles. En hem autonomie te geven in dingen dir voor hem belangrijk zijn en die ik dus moet loslaten bijv joggingbroek naar school. Daar hebben we nu een compromis in. Maar ik vind dit toch belangrijke dingen om mee te geven dat je niet altijd alles kunt hebben wat je wilt en dat je moet sparen voor dingen en soms moet wachten.
Hij mag boos zijn en balen maar ik vind het heel lastig als hij dan wegloopt of gewoon blijft staan als we in de bossen aan het wandelen zijn of de hele weg loopt te mopperen. De sfeer is veel negatief en jongere broertje heeft er last van en ik merk dat mijn geduld opraakt. Soms voel ik dat ik op eieren loop zodat het maar gezellig blijft. Toch probeer ik en ben ik heel consequent in nee je krijgt nu niets schrijf maar op je lijstje voor sinterklaas.
Is deze fase herkenbaar? Wat kan ik het beste doen? Hoe dring ik tot hem door zonder dreigen?
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:32
Kun je hem voordat je in de winkel bent vertellen wat de bedoeling is? Dat hij weet wat jullie gaan doen en dat hij minder ruimte voelt om te kijken of hij wat voor elkaar kan krijgen.
Dus; we gaan naar de Action, want ik heb ..... nodig.
We gaan wandelen en dan gaan we daarna thuis wat drinken.
Dus; we gaan naar de Action, want ik heb ..... nodig.
We gaan wandelen en dan gaan we daarna thuis wat drinken.
anoniem_366438 wijzigde dit bericht op 22-10-2021 21:28
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.50% gewijzigd
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:36
Dat van sinterklaas meteen vanavond nog zeggen dat je dat niet doet.
En voortaan super duidelijk zijn.
En woord houden natuurlijk, want wispelturigheid kun je je nu even niet veroorloven.
We gaan vandaag naar het bos, maar ik neem zelf even wat eten en drinken mee. We gaan niet naar dat restaurant meld ik alvast maar even.
En dreinen daarna echt negeren. Nee, ik heb het je gezegd. En als je blijft zeuren, dan draaien we om en gaan weer naar huis.
En als je wel gaat, ook zeggen. We gaan het bos in en als we het rondje hebben gelopen gaan we wat drinken in het restaurant.
Sinterklaas afbellen, echt niet meer doen.
En voortaan super duidelijk zijn.
En woord houden natuurlijk, want wispelturigheid kun je je nu even niet veroorloven.
We gaan vandaag naar het bos, maar ik neem zelf even wat eten en drinken mee. We gaan niet naar dat restaurant meld ik alvast maar even.
En dreinen daarna echt negeren. Nee, ik heb het je gezegd. En als je blijft zeuren, dan draaien we om en gaan weer naar huis.
En als je wel gaat, ook zeggen. We gaan het bos in en als we het rondje hebben gelopen gaan we wat drinken in het restaurant.
Sinterklaas afbellen, echt niet meer doen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:42
Ik geloof zelf niet zo dat je kind ineens heel anders gaat reageren op dingen door een nieuwe fase. Als hij eerst niet het kind was voor heel intense emoties en voor gemopper en nu wel, zou mijn vraag zijn: hoe komt dat?
Is er iets gebeurd? Is er sprake van spanning of angst? Hoe gaat het op school met hem?
Doet hij alleen zo bij jou of ook bij je partner/school/familie/opvang etc?
Is er iets gebeurd? Is er sprake van spanning of angst? Hoe gaat het op school met hem?
Doet hij alleen zo bij jou of ook bij je partner/school/familie/opvang etc?
•
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:49
Wel herkenbaar, die van mij van 5,5 was ook een beetje verwend. Ik heb ook besloten om het allemaal wat af te schalen. Ik vertel dat ook duidelijk voordat we iets gaan doen. ‘We gaan zo naar de speelgoedwinkel, een cadeautje kopen voor kind X. We gaan deze keer niks voor jullie kopen. Jullie mogen wel kijken of je iets moois ziet en als dat zo is dan zetten we het op het verlanglijstje voor Sinterklaas/ verjaardag.’ En dan kletsen we daarover nog wat door. Dat werkt hier goed. Als er toch gedrein komt dan herinner ik ze aan wat ik heb gezegd en ben ik héél duidelijk en kort.
vrijdag 22 oktober 2021 om 17:52
Mijn zoon heeft ooit eens zo'n hysterische tantrum gehad en toen vroeg ik hem lachend wat hij aan het doen was en dat het er heel gek uitzag.
Ik denk dat je het allemaal veel te serieus neemt en er een heel stuk luchtiger mee om mag gaan, want het is geen prinsje, maar een kind dat moet leren leven met alles dat wel en niet kan. Hij moet ook leren rekening te houden met de mensen om zich heen, dus met jou, zijn broertje, zijn vader en grootouders en de verdere omgeving zoals school.
Kom op mams, sta voor waar je in geloofd en laat je niet gek maken door die knurft.
Ik denk dat je het allemaal veel te serieus neemt en er een heel stuk luchtiger mee om mag gaan, want het is geen prinsje, maar een kind dat moet leren leven met alles dat wel en niet kan. Hij moet ook leren rekening te houden met de mensen om zich heen, dus met jou, zijn broertje, zijn vader en grootouders en de verdere omgeving zoals school.
Kom op mams, sta voor waar je in geloofd en laat je niet gek maken door die knurft.
vrijdag 22 oktober 2021 om 18:23
Bij wegrennen in de winkel bij de kassa gaan staan, en daarna direct naar huis. Dat kan niet altijd, vandaar dat je voorlopig zorgt dat je enkel in zo’n situatie gaat komen als het wel kan. Laat dit ook vooraf weten.
Vaak, niet altijd, schreeuwen kinderen die dit soort dingen doen eigenlijk om grenzen. Om duidelijkheid.
Vaak, niet altijd, schreeuwen kinderen die dit soort dingen doen eigenlijk om grenzen. Om duidelijkheid.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
vrijdag 22 oktober 2021 om 18:55
Ik ervaar in ieder geval een toename sinds groep 2. Het is best druk met school zwemles en sport.Frizz schreef: ↑22-10-2021 17:42Ik geloof zelf niet zo dat je kind ineens heel anders gaat reageren op dingen door een nieuwe fase. Als hij eerst niet het kind was voor heel intense emoties en voor gemopper en nu wel, zou mijn vraag zijn: hoe komt dat?
Is er iets gebeurd? Is er sprake van spanning of angst? Hoe gaat het op school met hem?
Doet hij alleen zo bij jou of ook bij je partner/school/familie/opvang etc?
Ik vind het wel verwonderlijk want die dreinende en zeurende kinderen die zag ik bij anderen en dan was ik blij dat mijn kinderen vaak oke zeiden als ze iets nu niet kregen. Dat was toen hij 3,5 a 4 jr was echt makkelijker.
Hij doet alleen bij mij en partner zo.
vrijdag 22 oktober 2021 om 18:56
Ik ervaar in ieder geval een toename sinds groep 2. Het is best druk met school zwemles en sport.Frizz schreef: ↑22-10-2021 17:42Ik geloof zelf niet zo dat je kind ineens heel anders gaat reageren op dingen door een nieuwe fase. Als hij eerst niet het kind was voor heel intense emoties en voor gemopper en nu wel, zou mijn vraag zijn: hoe komt dat?
Is er iets gebeurd? Is er sprake van spanning of angst? Hoe gaat het op school met hem?
Doet hij alleen zo bij jou of ook bij je partner/school/familie/opvang etc?
Ik vind het wel verwonderlijk want die dreinende en zeurende kinderen die zag ik bij anderen en dan was ik blij dat mijn kinderen vaak oke zeiden als ze iets nu niet kregen. Dat was toen hij 3,5 a 4 jr was echt makkelijker.
Hij doet alleen bij mij en partner zo.
vrijdag 22 oktober 2021 om 19:14
Kan hij overprikkeld zijn? Overvraagd? Vermoeid? Of is er op school iets aan de hand waardoor hem dat meer kost?lievekat123 schreef: ↑22-10-2021 18:55Ik ervaar in ieder geval een toename sinds groep 2. Het is best druk met school zwemles en sport.
Ik vind het wel verwonderlijk want die dreinende en zeurende kinderen die zag ik bij anderen en dan was ik blij dat mijn kinderen vaak oke zeiden als ze iets nu niet kregen. Dat was toen hij 3,5 a 4 jr was echt makkelijker.
Hij doet alleen bij mij en partner zo.
•
vrijdag 22 oktober 2021 om 19:34
Lastig dat hij opeens zo veranderd is! Maar ik vind het knap dat je je eigen aandeel hierin wil zien en het probeert op te lossen!
Kinderen willen vaak duidelijkheid: ze willen weten waar ze aantoe ze en waar de grenzen liggen. Dus geef deze goed aan. Vertel vooraf wat het plan is, dus we gaan nu wandelen en dan neem ik zelf lekker wat te drinken en een koekje mee. Kunnen we leuk gaan picknicken, misschien kan jij wel een mooie plek voor ons vinden om te gaan zitten? Zo krijgt hij grenzen, maar ook een leuke taak en heeft hij wel inbreng in de situatie.
Verder mag hij best even teleurgesteld zijn of ergens naar kijken in de winkel. Dan zeg je: mooi hoor. Besteed je er wat aandacht aan en zet je het daarna weer terug. Loop je langs een restaurant en wil hij daar wat drinken? Dan kan je best zeggen van ja was gezellig en lekker laatst he, maar vandaag doen we dat niet. En dan niet van gedachte veranderen, want dat kan je je nu niet veroorloven.
Succes! En het is best een lastige leeftijd. Hij wordt ouder, weet beter wat hij wil en kan dit beter verwoorden en aangeven dan een paar maanden geleden. Daarnaast wordt er ook steeds meer van hem verwacht.
Kinderen willen vaak duidelijkheid: ze willen weten waar ze aantoe ze en waar de grenzen liggen. Dus geef deze goed aan. Vertel vooraf wat het plan is, dus we gaan nu wandelen en dan neem ik zelf lekker wat te drinken en een koekje mee. Kunnen we leuk gaan picknicken, misschien kan jij wel een mooie plek voor ons vinden om te gaan zitten? Zo krijgt hij grenzen, maar ook een leuke taak en heeft hij wel inbreng in de situatie.
Verder mag hij best even teleurgesteld zijn of ergens naar kijken in de winkel. Dan zeg je: mooi hoor. Besteed je er wat aandacht aan en zet je het daarna weer terug. Loop je langs een restaurant en wil hij daar wat drinken? Dan kan je best zeggen van ja was gezellig en lekker laatst he, maar vandaag doen we dat niet. En dan niet van gedachte veranderen, want dat kan je je nu niet veroorloven.
Succes! En het is best een lastige leeftijd. Hij wordt ouder, weet beter wat hij wil en kan dit beter verwoorden en aangeven dan een paar maanden geleden. Daarnaast wordt er ook steeds meer van hem verwacht.
vrijdag 22 oktober 2021 om 20:15
Wat anderen je ook teruggeven: fijn dat je het bij jezelf durft te zoeken.
Ik lees dat jij je kind ruimte geeft voor emoties, maar dat is alleen maar fijn als het kind daarnaast de duidelijke grenzen kent. Anders raakt ie verloren in diezelfde emoties, die maar blijven stromen en stromen.
Dus inderdaad: vooraf duidelijk zijn wat je doel is, hoe je dat gaat doen en wat je van hem verwacht.
"We gaan naar de supermarkt voor avondeten, het is daar druk met weinig tijd voor overleg, wil je me nu vast vertellen welke groente jij straks in de kar wil leggen?"
Als dat niet duidelijk genoeg is, dan de keer erna toevoegen wat de consequentie is. Maar alleen dat wat je waar kunt maken.
Dus niet zeggen dat je anders naar huis gaat, als je de weekboodschappen nog moet doen. Maar wel: anders kun je de volgende keer niet mee.
Stand your ground.
En benoemen dat iets vervelend is voor hem, prima. Af en toe overleg voor een compromis, ook prima. Maar dit klinkt als teveel ruimte om te mogen voelen, wensen en doen en daarin verdwalen.
Ik lees dat jij je kind ruimte geeft voor emoties, maar dat is alleen maar fijn als het kind daarnaast de duidelijke grenzen kent. Anders raakt ie verloren in diezelfde emoties, die maar blijven stromen en stromen.
Dus inderdaad: vooraf duidelijk zijn wat je doel is, hoe je dat gaat doen en wat je van hem verwacht.
"We gaan naar de supermarkt voor avondeten, het is daar druk met weinig tijd voor overleg, wil je me nu vast vertellen welke groente jij straks in de kar wil leggen?"
Als dat niet duidelijk genoeg is, dan de keer erna toevoegen wat de consequentie is. Maar alleen dat wat je waar kunt maken.
Dus niet zeggen dat je anders naar huis gaat, als je de weekboodschappen nog moet doen. Maar wel: anders kun je de volgende keer niet mee.
Stand your ground.
En benoemen dat iets vervelend is voor hem, prima. Af en toe overleg voor een compromis, ook prima. Maar dit klinkt als teveel ruimte om te mogen voelen, wensen en doen en daarin verdwalen.
Hips, hopsakee en pierlala.
vrijdag 22 oktober 2021 om 20:53
Je bent grenzeloos. Al met in het begin van je bericht werd dat duidelijk. Geen peuterpuberteit gehad want “veel uitleggen en autonomie geven”.
Daar zit je antwoord. Je hebt een draak gecreëerd. Ga grenzen stellen, heel rap want anders verandert hij in een monster en een regelrecht narcistische jongeman
Daar zit je antwoord. Je hebt een draak gecreëerd. Ga grenzen stellen, heel rap want anders verandert hij in een monster en een regelrecht narcistische jongeman
Geloof niet alles wat je denkt.
vrijdag 22 oktober 2021 om 22:44
Beslis voor jezelf duidelijk wat je wel en niet wil. Als hij iets leuks ziet in de winkel krijgt hij het dan sowieso niet of in bepaalde gevallen wel? En in welke gevallen is dat dan? Het zelfde geldt voor ergens wat eten of drinken.
Als je dat op het moment zelf moet bedenken voelt hij ruimte. Als jij het voor jezelf duidelijk hebt kan je ook duidelijk naar hem toe zijn en uitstralen dat er geen ruimte is voor discussie.
En als hij niet mee wil/boos is/op de grond gaat liggen vooral rustig blijven. Jantje, ik ga nu verder. Kom je ook? En doorlopen. Hoe leuk is op de grond liggen in je eentje?
(Mijn zoontje kon er ook wat van. Die hield het zo een kwartier vol. Hij is wel een stuk jonger dan jouw zoon. Ik heb altijd mijn best gedaan rustig te blijven en er geen aandacht aan te geven en nu doet hij het niet meer.)
Als je dat op het moment zelf moet bedenken voelt hij ruimte. Als jij het voor jezelf duidelijk hebt kan je ook duidelijk naar hem toe zijn en uitstralen dat er geen ruimte is voor discussie.
En als hij niet mee wil/boos is/op de grond gaat liggen vooral rustig blijven. Jantje, ik ga nu verder. Kom je ook? En doorlopen. Hoe leuk is op de grond liggen in je eentje?
(Mijn zoontje kon er ook wat van. Die hield het zo een kwartier vol. Hij is wel een stuk jonger dan jouw zoon. Ik heb altijd mijn best gedaan rustig te blijven en er geen aandacht aan te geven en nu doet hij het niet meer.)
vrijdag 22 oktober 2021 om 22:50
aardbeienslof schreef: ↑22-10-2021 21:06Waarom heb je het er steeds achteraf met hem over. Je kunt hem vooraf vertellen dat hij niets krijgt.
Of geef hem zakgeld, dan kan hij zelf beslissen wanneer hij het besteedt.
Aan een kleuter?
vrijdag 22 oktober 2021 om 22:57
Ik denk dat er al veel goede tips gegeven zijn, vooral het van tevoren aangeven wat de regels zijn. Dus niet alleen thuis maar ook nog eens een keer voordat je de winkel ingaat. En mocht het toch voorkomen dan niet zozeer ingaan op de discussie waarom wel of niet, maar dan zijn emoties benoemen. Ik zie dat je erg boos, verdrietig, teleurgesteld bent dat je het niet krijgt, maar dit hebben we afgesproken en als je niet stopt gaan we nu naar huis.
dinsdag 26 oktober 2021 om 09:09
Ik moest hier heel hard om lachen haha!
Ik herken het probleem wel een beetje van een paar maanden terug. We merkten dat wij onze dochter ook iets teveel verwenden omdat ze ondankbaar werd en ook liep te dreinen. Na een situatie die echt té erg was hebben we met haar gepraat en uitgelegd dat hoe het nu gaat niet oké is. Vertelt dat ze in de winkels niet meer hoeft te vragen of ze iets wil hebben, maar ze mag mij vragen om er een foto van te maken en dan zetten we dat op een lijstje zodat we weten wat ze wil hebben als ze jarig is/zwemdiploma haalt/Sinterklaas etc.
En ze mag op zaterdag nee boodschappen doen en dan mag ze één ding uitkiezen. Dat laatste is hier echt de redding. Als ze nu doordeweeks in de supermarkt om iets vraagt corrigeert ze zichzelf al door te zeggen ohnee dat neem ik zaterdag wel mee. Bij ons was het echt heel snel over, dat gedram. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat we een ontzettend begripvol en makkelijk kind hebben.
dinsdag 26 oktober 2021 om 10:58
Dit heb ik een keer gedaan toen zoon drie was....er waren van die folieballonnen, een hele bos! Dat wilde hij wel hebben! Ik zei: weet je wat, we kijken het mooie eraf, dan hoeven we er geen te kopen (was op een vakantiepark, de volgende dag gingen we weg, zo'n ballon in de auto is geen succes) We zijn op een bankje gaan zitten en hebben een kwartier naar de ballonnen gekeken, echt goed gekeken en erover gepraat....Kind had het het uit zijn systeem en liep vervolgens tevreden meeelinecharlotte schreef: ↑22-10-2021 19:34
Verder mag hij best even teleurgesteld zijn of ergens naar kijken in de winkel. Dan zeg je: mooi hoor. Besteed je er wat aandacht aan en zet je het daarna weer terug. Loop je langs een restaurant en wil hij daar wat drinken? Dan kan je best zeggen van ja was gezellig en lekker laatst he, maar vandaag doen we dat niet. En dan niet van gedachte veranderen, want dat kan je je nu niet veroorloven.
Vaak is iets willen hebben alleen maar iets willen zien en even vasthouden. In de winkel zo blij als een kind en er vervolgens thuis niks meer mee doen
Maar inderdaad, wel een opvallende keuze dat hij graag iets drinkt of eet in een restaurant...Mijn kind wilde altijd gewoon weer naar huis op die leeftijd. Is er iets waardoor hij het samenzijn wil 'rekken '? vindt hij het gezellig? Waarligt zijn behoefte? Misschien kan je er op een andere manier invulling aan geven. Het hoeft namelijk helemaal niet 'negatief of 'hebberig' te zijn om buiten de deur te willen eten...
