Handvaten gezocht

Ik heb een zoontje van 5,5 wat een lief, zacht en gevoelig mannetje is. Tot enkele maanden geleden was het een heel makkelijk kind. Peuterpuberteit nooit meegemaakt. Met uitleggen en autonomie geven daar waar t kon kwamen we een heel eind. Sinds een paar maanden en vooral sinds een paar weken vind ik het opvoeden erg lastig. Hij is heel veel aan het mopperen, op zijn kleren, op wat we eten, wat we gaan doen en niks is goed genoeg. Hij is ook erg gefocust op dingen willen hebben ( eten, snoep en speelgoed).
Snoepjes krijgen ze af en toe en dat was altijd prima. Met eten bedoel ik dat als we ergens zijn of gaan wandelen dat hij dan per se naar een restaurantje wil om wat te eten. En hij wil altijd dingen hebben en kopen.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat wij, en opa en oma en zijn oom daar soms het verkeerde voorbeeld in hebben gegeven door te vaak iets te kopen. Bijv even bij de action binnen zijn en dan zag hij iets en dan kreeg hij dat zomaar. Heus niet altijd maar wel regelmatig. En ja we gaan vaak ergens wat drinken en dat doen opa en oma ook elke week. Maar nu is t voor hem een gewoonte terwijl ik hem ook wil meegeven dat dat niet altijd kan. Dat hij naar iets wijst en het krijgt. Het leren omgaan met een nee waar het ook over gaat is heel erg lastig voor hem. Hij blijft zeuren en wordt boos en loopt dan weg in de winkel. Ik voel me dan erg machteloos omdat ik dan met zn jongere broetje aan de hand achter hem aan door de winkel moet en hij laat zich niet vangen. Op een gegeven moment ben ik het beu en voel me voor het blok gezet. Als ik hem mee naar buiten neem gaat hij op de grond liggen of wordt wild en schopt en slaat mij. De emotie is dan zo groots. Daarna komt veel verdriet en als dat gezakt is is het weer een lief en vrolijk kind. Maar die ups en downs door de dag heen vragen ontzettend veel van mij. Ik word er doodmoe van.
Ik geef ruimte aan zijn emoties en we praten er over achteraf. Ik probeer dan vanalles uit te leggen maar t lijkt niet te beklijven want de volgende dag is het weer hetzelfde. Vandaag heb ik uit wanhoop geroepen dat als hij zo doorgaat ik sinterklaas ga bellen dat hij dit jaar niet hoeft te komen. Dat is stom en gewoon mijn eigen machteloosheid. Ik wil helemaal niet dreigen met dat soort dingen maar ik weet gewoon even niet hoe.
Ik probeer echt te kijken naar pick your battles. En hem autonomie te geven in dingen dir voor hem belangrijk zijn en die ik dus moet loslaten bijv joggingbroek naar school. Daar hebben we nu een compromis in. Maar ik vind dit toch belangrijke dingen om mee te geven dat je niet altijd alles kunt hebben wat je wilt en dat je moet sparen voor dingen en soms moet wachten.

Hij mag boos zijn en balen maar ik vind het heel lastig als hij dan wegloopt of gewoon blijft staan als we in de bossen aan het wandelen zijn of de hele weg loopt te mopperen. De sfeer is veel negatief en jongere broertje heeft er last van en ik merk dat mijn geduld opraakt. Soms voel ik dat ik op eieren loop zodat het maar gezellig blijft. Toch probeer ik en ben ik heel consequent in nee je krijgt nu niets schrijf maar op je lijstje voor sinterklaas.

Is deze fase herkenbaar? Wat kan ik het beste doen? Hoe dring ik tot hem door zonder dreigen?