Kinderen
alle pijlers
help, kind (15 maanden) wil niet meer slapen....
vrijdag 31 mei 2024 om 22:08
Hoi allemaal,
Ik ben zo wanhopig dat ik overal het internet heb zitten rondstruinen voor wat advies en opheldering en stiekem iets wat mij een beetje moed en motivatie geeft
Mijn kindje van 15 maanden oud was altijd een stabiele slaper, viel altijd goed in slaap. Het enige wat af en toe schommelde was het tijdstip waarop hij wakker werd (soms 6 uur, soms 5 uur, soms 4 uur).
Eerst een beetje achtergrond: 3 weken terug is hij erg ziek geweest, waarvan we nog steeds niet weten hoe, waardoor en wat hij precies had. Hij had 4 dagen lang 40+ koorts, na de koorts had hij huiduitslag wat na 1 dag minderde en verdween. Tijdens dat hij ziek was wilde hij voor het eerst niet slapen toen ik hem in bed neerlegde en dat een week lang. Hij was ontroostbaar, huilde constant en ik kon hem niet rustig krijgen (dit was alleen zo als hij moest slapen, overdag was hij niet zo van streek). Normaliter als hij koorts had of ziek was sliep hij na een dag of 2 alweer goed en slaap was meestal niet echt het grote probleem als hij ziek was. Doordat hij zo deed heb ik me echt heel erg machteloos gevoeld, dit gevoel heb ik nooit gehad bij hem. Vooral omdat wij de hele tijd in contact waren met de huisarts maar ook zij konden ons niet vertellen waardoor het kon zijn. Ik moet er wel bij vermelden dat hij een week ervoor de BMR vaccinatie had gekregen en dat het heel misschien daardoor kon zijn, of de zesde ziekte (uit eigen onderzoek op het internet kwam dit het meest overeen). Maar goed, hij werd beter en we waren weer opgelucht en blij.
Ik merk wel dat sinds hij zo ziek is geweest hij opeens achteruit is gegaan met zijn vaardigheden. Het lopen ging eerst stabieler maar nu lijkt hij te wankelen en ook woordjes die hij ervoor zei, zegt hij nu niet meer. We zijn nu dus 3 weken verder en nu ervaar ik weer hetzelfde dat hij steeds begint te huilen zodra ik hem in bed neerleg en zodra ik in de kamer ben of hem optil is hij wel rustig te krijgen in tegenstelling tot 3 weken terug, maar weer ervaar ik die machteloosheid. Ik heb het gevoel alsof ik een paniekaanval begin te krijgen zodra hij niet wil slapen en begint te huilen en ik niet weet wat ik moet doen... Is dit normaal? Hoe ervaren andere mama's dit en wat doen jullie als je kindje niet wil meewerken en steeds huilt? Ik heb opeens het gevoel alsof ik opnieuw een pasgeborene heb en hem opnieuw moet leren kennen ofzo... Vind dit zo een naar gevoel en hoewel ik weet dat het niet blijvend is en hij uiteindelijk toch wel gaat slapen blijkt dat paniek gevoel maar niet weg te gaan. Ik voel me enorm onrustig. Nu ook slaapt hij eindelijk maar ik heb steeds het gevoel dat hij elk moment wakker kan worden en ik hem weer moet kunnen troosten en in slaap krijgen ik voel me opeens helemaal geen volwassene en helemaal geen mama maar een hulpeloos kind. Zeer dramatisch, ik weet het maar dit gevoel heb ik echt sinds dat hij zo ziek is gekregen, ervoor wist ik precies hoe ik ermee om moest gaan.
Voor de rest is er niets veranderd qua ritme of slaaptijden waardoor dit eventueel veroorzaakt zou kunnen zijn...
Ik hoop dat er meerdere mama's met eenzelfde ervaring mij wat moed kunnen inspreken, ik heb dat echt nodig op dit moment
Ik ben zo wanhopig dat ik overal het internet heb zitten rondstruinen voor wat advies en opheldering en stiekem iets wat mij een beetje moed en motivatie geeft
Mijn kindje van 15 maanden oud was altijd een stabiele slaper, viel altijd goed in slaap. Het enige wat af en toe schommelde was het tijdstip waarop hij wakker werd (soms 6 uur, soms 5 uur, soms 4 uur).
Eerst een beetje achtergrond: 3 weken terug is hij erg ziek geweest, waarvan we nog steeds niet weten hoe, waardoor en wat hij precies had. Hij had 4 dagen lang 40+ koorts, na de koorts had hij huiduitslag wat na 1 dag minderde en verdween. Tijdens dat hij ziek was wilde hij voor het eerst niet slapen toen ik hem in bed neerlegde en dat een week lang. Hij was ontroostbaar, huilde constant en ik kon hem niet rustig krijgen (dit was alleen zo als hij moest slapen, overdag was hij niet zo van streek). Normaliter als hij koorts had of ziek was sliep hij na een dag of 2 alweer goed en slaap was meestal niet echt het grote probleem als hij ziek was. Doordat hij zo deed heb ik me echt heel erg machteloos gevoeld, dit gevoel heb ik nooit gehad bij hem. Vooral omdat wij de hele tijd in contact waren met de huisarts maar ook zij konden ons niet vertellen waardoor het kon zijn. Ik moet er wel bij vermelden dat hij een week ervoor de BMR vaccinatie had gekregen en dat het heel misschien daardoor kon zijn, of de zesde ziekte (uit eigen onderzoek op het internet kwam dit het meest overeen). Maar goed, hij werd beter en we waren weer opgelucht en blij.
Ik merk wel dat sinds hij zo ziek is geweest hij opeens achteruit is gegaan met zijn vaardigheden. Het lopen ging eerst stabieler maar nu lijkt hij te wankelen en ook woordjes die hij ervoor zei, zegt hij nu niet meer. We zijn nu dus 3 weken verder en nu ervaar ik weer hetzelfde dat hij steeds begint te huilen zodra ik hem in bed neerleg en zodra ik in de kamer ben of hem optil is hij wel rustig te krijgen in tegenstelling tot 3 weken terug, maar weer ervaar ik die machteloosheid. Ik heb het gevoel alsof ik een paniekaanval begin te krijgen zodra hij niet wil slapen en begint te huilen en ik niet weet wat ik moet doen... Is dit normaal? Hoe ervaren andere mama's dit en wat doen jullie als je kindje niet wil meewerken en steeds huilt? Ik heb opeens het gevoel alsof ik opnieuw een pasgeborene heb en hem opnieuw moet leren kennen ofzo... Vind dit zo een naar gevoel en hoewel ik weet dat het niet blijvend is en hij uiteindelijk toch wel gaat slapen blijkt dat paniek gevoel maar niet weg te gaan. Ik voel me enorm onrustig. Nu ook slaapt hij eindelijk maar ik heb steeds het gevoel dat hij elk moment wakker kan worden en ik hem weer moet kunnen troosten en in slaap krijgen
ik voel me opeens helemaal geen volwassene en helemaal geen mama maar een hulpeloos kind. Zeer dramatisch, ik weet het maar dit gevoel heb ik echt sinds dat hij zo ziek is gekregen, ervoor wist ik precies hoe ik ermee om moest gaan. Voor de rest is er niets veranderd qua ritme of slaaptijden waardoor dit eventueel veroorzaakt zou kunnen zijn...
Ik hoop dat er meerdere mama's met eenzelfde ervaring mij wat moed kunnen inspreken, ik heb dat echt nodig op dit moment
zaterdag 1 juni 2024 om 07:53
Je zou een paar dingen kunnen proberen;
Pijnstilling; wellicht doet het zeer als hij plat gelegd wordt? Ik lees het alsof hij iedere keer huilt als hij neergelegd wordt. Eens kijken of dat helpt. Zo ja dan terug naar de huisarts. Wellicht oortjes uit laten spuiten of iets?
Bedje bij jullie op de kamer; doordat hij zo ziek is geweest is hij misschien bang om alleen te zijn?
Pijnstilling; wellicht doet het zeer als hij plat gelegd wordt? Ik lees het alsof hij iedere keer huilt als hij neergelegd wordt. Eens kijken of dat helpt. Zo ja dan terug naar de huisarts. Wellicht oortjes uit laten spuiten of iets?
Bedje bij jullie op de kamer; doordat hij zo ziek is geweest is hij misschien bang om alleen te zijn?
The most exciting, challenging and significant relationship is the one with yourself. And if you can find someone to love the you you love that’s fabulous
zaterdag 1 juni 2024 om 07:59
He wat vervelend. Wat is je grootste zorg, ben je bang dat je kind toch iets ernstigers heeft, of zit je ‘alleen’ met je handen in het haar omdat je kind moeilijk slaapt?
Dat kinderen de ene periode goed gaan slapen en een andere periode enorm zitten te draken is normaal in mijn ervaring. Kan ook ontstaan zijn doordat hij ziek is geweest. Wij gaan er gewoon in mee dan. Wellicht is hij toe aan een ipv twee dutjes, wellicht wat verlatingsangst. Als jij steeds in paniek raakt zou ik je partner hem naar bed laten brengen als dat kan.
Ik neem aan de de oren zijn nagekeken (ik herken het stoppen met praten van mn kind toen deze oorontsteking had)? Ik zou het in de gaten houden, en als je het niet vertrouwt eens aan de bel trekken bij de huisarts of het consultatiebureau.
Dat kinderen de ene periode goed gaan slapen en een andere periode enorm zitten te draken is normaal in mijn ervaring. Kan ook ontstaan zijn doordat hij ziek is geweest. Wij gaan er gewoon in mee dan. Wellicht is hij toe aan een ipv twee dutjes, wellicht wat verlatingsangst. Als jij steeds in paniek raakt zou ik je partner hem naar bed laten brengen als dat kan.
Ik neem aan de de oren zijn nagekeken (ik herken het stoppen met praten van mn kind toen deze oorontsteking had)? Ik zou het in de gaten houden, en als je het niet vertrouwt eens aan de bel trekken bij de huisarts of het consultatiebureau.
zaterdag 1 juni 2024 om 08:06
zaterdag 1 juni 2024 om 08:22
Dit. En het is niet gek om je kind in slaap te wiegen, te wandelen of in de draagzak te doen tot het slaapt.Lila-Linda schreef: ↑01-06-2024 08:06Als alle medische zaken zijn uitgesloten, zou ik me focussen op terug naar de basis
Vertrouwen krijgen
Hem heel veel bij je houden,ook 's nachts
Niet alleen laten, bij jou laten slapen
Tot de rust is weergekeerd. En dat kan wel een paar weken duren
Beweeg even mee.
•
zaterdag 1 juni 2024 om 08:52
Als alle medische dingen uitgesloten zijn, kan je een slaapcoach overwegen.
Toen ons kind deze leeftijd had ging het slapen ook steeds slechter (al was ze daarvoor nooit de beste slaper) maar het ging zo ver dat we bijna de hele nacht rondliepen met haar om haar maar te kalmeren. Stilstaan betekende krijsen (in bed zetten ook).
Wij hebben een hele fijne slaapcoach gehad die echt breed keek. Zijn heeft ons hier goed bij kunnen helpen en met stapjes ging het weer beter. Inmiddels slaapt ons kind best wel goed.
Toen ons kind deze leeftijd had ging het slapen ook steeds slechter (al was ze daarvoor nooit de beste slaper) maar het ging zo ver dat we bijna de hele nacht rondliepen met haar om haar maar te kalmeren. Stilstaan betekende krijsen (in bed zetten ook).
Wij hebben een hele fijne slaapcoach gehad die echt breed keek. Zijn heeft ons hier goed bij kunnen helpen en met stapjes ging het weer beter. Inmiddels slaapt ons kind best wel goed.
zaterdag 1 juni 2024 om 09:35
Betreft het slapen: natuurlijk wil hij wel slapen. Maar niet alleen gelaten worden! Neem hem lekker in je eigen bed, blijf bij hem tot hij slaapt als dat rust geeft. Komt vanzelf weer goed. Echt waar!
En wellicht wordt hij wakker (hopelijk wel
) maar deal er dan mee op dat moment.
Lijkt me sowieso goed om slaaptraining en dergelijke uit het raam te gooien. Je raakt alleen maar meer gestrest als je vasthoud aan hoe het 'hoort'.
En oren na laten kijken! Als hij pijn heeft in zijn oortjes kan dat een reden zijn voor een hoop slaapgedoe.
En wellicht wordt hij wakker (hopelijk wel
) maar deal er dan mee op dat moment. Lijkt me sowieso goed om slaaptraining en dergelijke uit het raam te gooien. Je raakt alleen maar meer gestrest als je vasthoud aan hoe het 'hoort'.
En oren na laten kijken! Als hij pijn heeft in zijn oortjes kan dat een reden zijn voor een hoop slaapgedoe.
This is not kosher!
zaterdag 1 juni 2024 om 09:38
zaterdag 1 juni 2024 om 10:06
Ik zou oren idd lateb checken. Naast horen zit daar ook je evenwichtsorgaan. Dus wankelend lopen zou daar ook mee te maken kunnen hebben.
Verder herken ik het slechte slapem romd 1,5 jaar. Daar zit volgens mij ook een slaapregressie. En dat is dus los van de eerdere ziekte. De stress bij huiltjes is herkenbaar. Wel van toen mn dochter een baby was overigens. En toen sliep ze niet eens heel slecht. Bang zijn dat ze wakker wordt en dan weer overstuur is.
En verder is een relatief slecht slapende baby die eerst heel goed sliep al snel stressvol. Wij hebben best geluk met een goed slapend kind. En als zij dan een periode heeft waarin ze 3 keer op een nacht wakker wordt dan liggen wij er na 3 dagen helemaal af. En dan tel ik altijd mijn zegeningen, want er zijn ook ouders die dit meer dan 2 jaar achter elkaar ervaren.
Verder herken ik het slechte slapem romd 1,5 jaar. Daar zit volgens mij ook een slaapregressie. En dat is dus los van de eerdere ziekte. De stress bij huiltjes is herkenbaar. Wel van toen mn dochter een baby was overigens. En toen sliep ze niet eens heel slecht. Bang zijn dat ze wakker wordt en dan weer overstuur is.
En verder is een relatief slecht slapende baby die eerst heel goed sliep al snel stressvol. Wij hebben best geluk met een goed slapend kind. En als zij dan een periode heeft waarin ze 3 keer op een nacht wakker wordt dan liggen wij er na 3 dagen helemaal af. En dan tel ik altijd mijn zegeningen, want er zijn ook ouders die dit meer dan 2 jaar achter elkaar ervaren.
zaterdag 1 juni 2024 om 16:35
Ach, wat sneu.
Ik zou denken dat hij vooral heel angstig is geworden doordat hij zo ziek is geweest. Een van mijn kinderen heeft zo'n periode gehad na een nachtje in het ziekenhuis. Het duurde best wel lang voordat hij weer alleen durfde te zijn in zijn kamertje. Hij heeft eerst een tijdje bij ons in bed geslapen, maar omdat ik hem daar niet aan wilde laten wennen hebben we daarna een matras op zijn kamer gelegd. Een van ons sliep bij hem. In het begin de hele nacht, daarna slopen we weg zodra hij sliep en gingen we weer bij hem liggen als hij 's nachts wakker werd. Uiteindelijk sliep hij weer gewoon, maar dat heeft denk ik wel 2 maanden geduurd.
En daarnaast zou ik toch ook nog even langs de huisarts laten gaan om uit te sluiten dat hij ergens last van heeft, oorpijn, keelpijn, dat soort dingen.
Sterkte, hopelijk gaat het snel weer beter met hem.
Ik zou denken dat hij vooral heel angstig is geworden doordat hij zo ziek is geweest. Een van mijn kinderen heeft zo'n periode gehad na een nachtje in het ziekenhuis. Het duurde best wel lang voordat hij weer alleen durfde te zijn in zijn kamertje. Hij heeft eerst een tijdje bij ons in bed geslapen, maar omdat ik hem daar niet aan wilde laten wennen hebben we daarna een matras op zijn kamer gelegd. Een van ons sliep bij hem. In het begin de hele nacht, daarna slopen we weg zodra hij sliep en gingen we weer bij hem liggen als hij 's nachts wakker werd. Uiteindelijk sliep hij weer gewoon, maar dat heeft denk ik wel 2 maanden geduurd.
En daarnaast zou ik toch ook nog even langs de huisarts laten gaan om uit te sluiten dat hij ergens last van heeft, oorpijn, keelpijn, dat soort dingen.
Sterkte, hopelijk gaat het snel weer beter met hem.
zondag 2 juni 2024 om 00:44
Mijn jongste dochter had tracheabronchomalacie, waardoor ze met 10w midden in de nacht ineens geen lucht meer kreeg en met de ambulance naar het ziekenhuis moest.
1 van de triggers voor het dichtklappen van de luchtweg, is heel hard huilen.
Mijn dochter had ook heel erg last van nacht angst (en dan echt extreem, onophoudelijk huilen, gillen, schreeuwen, zelfs rennen en tegen de muren op klimmen in haar slaap. Zo'n aanval kon soms wel een uur duren en ze had er soms meer dan 1 per nacht.)
Tijdens zo'n aanval mocht ik haar vooral niet aanraken, want daardoor werd het alleen maar erger en duurde het alleen maar langer. Ook tegen haar praten maakte het erger. Ik moest dus soms een uur lang vanaf een afstandje aanzien en horen dat mijn kind compleet overstuur en in paniek was, en ik kon absoluut niks doen om haar te troosten..
Het grote risico met zo'n nacht angst aanval was bij haar alleen wel, dat haar luchtpijp weer dicht kon klappen doordat ze zo hysterisch was.
Wij hebben 2 jaar lang zo geleefd.. Of nou ja, geleefd, overleefd..
Ik heb nu, 2jaar later, nog steeds dat ik, zodra ik hoor dat de babyfoon aan schiet, een lichamelijke paniek reactie ervaar.
1 van de triggers voor het dichtklappen van de luchtweg, is heel hard huilen.
Mijn dochter had ook heel erg last van nacht angst (en dan echt extreem, onophoudelijk huilen, gillen, schreeuwen, zelfs rennen en tegen de muren op klimmen in haar slaap. Zo'n aanval kon soms wel een uur duren en ze had er soms meer dan 1 per nacht.)
Tijdens zo'n aanval mocht ik haar vooral niet aanraken, want daardoor werd het alleen maar erger en duurde het alleen maar langer. Ook tegen haar praten maakte het erger. Ik moest dus soms een uur lang vanaf een afstandje aanzien en horen dat mijn kind compleet overstuur en in paniek was, en ik kon absoluut niks doen om haar te troosten..
Het grote risico met zo'n nacht angst aanval was bij haar alleen wel, dat haar luchtpijp weer dicht kon klappen doordat ze zo hysterisch was.
Wij hebben 2 jaar lang zo geleefd.. Of nou ja, geleefd, overleefd..
Ik heb nu, 2jaar later, nog steeds dat ik, zodra ik hoor dat de babyfoon aan schiet, een lichamelijke paniek reactie ervaar.
zondag 2 juni 2024 om 00:54
m-april schreef: ↑02-06-2024 00:44Mijn jongste dochter had tracheabronchomalacie, waardoor ze met 10w midden in de nacht ineens geen lucht meer kreeg en met de ambulance naar het ziekenhuis moest.
1 van de triggers voor het dichtklappen van de luchtweg, is heel hard huilen.
Mijn dochter had ook heel erg last van nacht angst (en dan echt extreem, onophoudelijk huilen, gillen, schreeuwen, zelfs rennen en tegen de muren op klimmen in haar slaap. Zo'n aanval kon soms wel een uur duren en ze had er soms meer dan 1 per nacht.)
Tijdens zo'n aanval mocht ik haar vooral niet aanraken, want daardoor werd het alleen maar erger en duurde het alleen maar langer. Ook tegen haar praten maakte het erger. Ik moest dus soms een uur lang vanaf een afstandje aanzien en horen dat mijn kind compleet overstuur en in paniek was, en ik kon absoluut niks doen om haar te troosten..
Het grote risico met zo'n nacht angst aanval was bij haar alleen wel, dat haar luchtpijp weer dicht kon klappen doordat ze zo hysterisch was.
Wij hebben 2 jaar lang zo geleefd.. Of nou ja, geleefd, overleefd..
Ik heb nu, 2jaar later, nog steeds dat ik, zodra ik hoor dat de babyfoon aan schiet, een lichamelijke paniek reactie ervaar.
Jeetje, wat ontzettend heftig zeg! De tracheabronchomalacie en die extreme nachtangsten los van elkaar al, maar de combinatie maakt het nog weer een heel stuk heftiger. Ik snap heel goed dat je zelfs na 2 jaar nog een paniekreactie krijgt. Wat machteloos om zo toe te moeten kijken
. Zijn die angsten nu ook weg?
zondag 2 juni 2024 om 01:38
Het was een hele heftige tijd inderdaad.. Ze is nu bijna 4 en ze is gelukkig zowel over de tracheabronchomalacie, als de nacht angst, heen gegroeid.S-Groot schreef: ↑02-06-2024 00:54Jeetje, wat ontzettend heftig zeg! De tracheabronchomalacie en die extreme nachtangsten los van elkaar al, maar de combinatie maakt het nog weer een heel stuk heftiger. Ik snap heel goed dat je zelfs na 2 jaar nog een paniekreactie krijgt. Wat machteloos om zo toe te moeten kijken
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
