Het "moedergevoel" wanneer komt het nou?

Abnormaal ben je zeker niet. Je hebt gewoon een zware tijd met 2 kleine kinderen, je moet wennen aan de nieuwe situatie, je schrijft dat je dochter heel pittig is, waaruit ik opmaak dat ze veel huilt, je bent net bevallen en je zit nog tjokvol hormomen.



Het komt echt vanzelf, maak jezelf niet gek door te denken dat je je anders moet voelen dan je doet. Probeer zoveel mogelijk rust te nemen en probeer niet teveel te willen. Het is ook niet niks een baby erbij.



*;

zo ontzettend herkenbaar.



Mijn zoon is ruim 4 maanden oud. Het is net als jouw meiske een temperamentvol mensje. Een roze wolk had ik qua gevoel absoluut niet. Wat Eowynn ook zegt. Geeft het de tijd. Mijn roze wolk is inmiddels helemaal gekomen. Bij mij gold heel duidelijk de grens van 12 weken. Toen werd mijn mannetje wat rustiger, mijn hormonen kwamen een beetje tot bedaren, ik kon weer aan het werk. Heerlijk. Inmiddels heb zweef ik op een enorme roze wolk en is mijn moedergevoel mooier dan ik ooit had bedacht.

Bij de eerste werd ik moeder. Voor het eerst. Had ik opeens een zoon, voor het eerst. Ben ik voor het eerst bevallen, gaf ik voor het eerst borstvoeding, waren mijn man en ik samen voor het eerst ouders, deed ik voor het eerst mijn eigen kind in bad, wist ik voor het eerst wat gebroken nachten inhielden. Genoot ik voor het eerst van een kraambed.



Nu ben ik sinds drie weken moeder van nog een zoon. En ik doe alles voor de tweede keer. Dat zorgt op de een of andere manier ervoor dat ik niet op die roze wolk zit. Ik ben niet 'helemaal van de wereld', of 'compleet overrompeld door verliefdheid'. Ik heb er 'gewoon' een zoon bij.



Ik weet niet of het bij jou te maken heeft met de heftigheid van je meisje. Bij ons was de eerste een makkelijk kind, de tweede is een abnormaal supermakkelijk kind. Hij is nu drie weken, komt om de vier uur voor een voeding en zit sinds dag drie helemaal in een ritme. Hij heeft nog niet een keer langer dan 10 minuten gehuild... Dus ook met supermakkelijke kinderen kun je het missen, dat suermoedergevoel.

Ik weet dat het vanzelf wel komt. Ik ben ook niet zo'n babymoeder, vind het pas leuk worden tegen de tijd dat ze beginnen te kletsen...

Hallo, ik sluit me aan bij de mening van de andere moeders, geef het gewoon wat tijd. Ik heb bij alledrie mijn kinderen niet dat roze-wolk-gevoel gehad, of zoals sommige moeders het noemen, dat ze overspoeld werden door een gevoel van moederliefde toen ze hun kind voor het eerst zagen. Ik vond ze wel meteen heel mooi en lief, maar dat was het dan wel. Pas in de loop van de weken (inderdaad, als je zelf ook weer een beetje op de been bent) begon mijn gevoel te groeien en na een aantal maanden kon ik ook echt tranen in mijn ogen krijgen van zo'n slapend gezichtje o.i.d..

Groetjes, Lemmy

Ik heb dat ook hoor! Voel me er (nog) niet schuldig over, weet dat t goed komt. Kruimel is nu 6weken en ik voel me gewoon Judith en (nog) geen mamma. Vind r mooi, lief, schattig noem maar op, maar hoorde pas geleden iemand zeggen dat toen ze voor t eerst naar haar pas geboren dochtertje keek, dat t was alsof ze haar al jaren kende, zo'n sterk gevoel gaf dat. Nou, dat had ik dus echt niet.

Ik keek naar mijn man die pasgeboren kruimel vast had en dach; ok, en nu??

Maar zoals ik al zei, ik voel wel gewoon dat t goed komt.

Haha,nou,om er nog een schepje bovenop te doen, vond ik het voor de eerste keer pas leuk toen dochter 'al' minimaal 6 maanden was. Ik ging toen iets met haar ondernemen die middag en ze was erg vrolijk en ik heb toen voor mijn gevoel voor het eerst pas echt lol beleefd aan het moeder-zijn (ik moest zo lachen om hoe ze deed). Dat was voor mij pas een beetje het punt waarop het ijs brak. Een baby werd een mensje waar ik iets mee kon. Er was een soort van interactie tussen ons dat begon te lijken op communicatie. In de maanden ervoor zit het nog zo op het zorgende deel.Door dit te hebben ervaren, zou ik me bij een evt. tweede niet meer zoveel zorgen maken of ik wel nomaal ben. Oh ja, een makkelijker kind had ik haast niet kunnen krijgen denk ik weleens. Dus daar lag het echt niet aan...Geef het nog meer tijd. Er komt een dag....

En ik ben misschien te nuchter,maar ik krijg volgens mij geen tranen van ontroering bij het kijken naar mijn dochter. Ik kan erg verdrietig worden om doemscenario's waar ik dan ook liever niet aan denk. Maar hoe schattig ook, ik ben en blijf mijn nuchtere zelf.

Ik had het ook niet gelijk, het moedergevoel. En daar had ik wel op gerekend. Dus ik vond het een enorme tegenvaller en was eigenlijk heel erg in mezelf teleurgesteld, toen Grote Nijn geboren was. Dat ik niet op een roze wolk zat. En ik was jaloers op de vrouwen die dat wel hadden, heb er ook verschillende jonge moeders op aangesproken, of zij dat ook misten. Want ik voelde me niet normaal.



Voor mij geldt, dat het vooral de verantwoordelijkheid was die me zo vreselijk aanvloog. Bij nummertje 2, Mannetje, die nu 4 is, had ik het al meer, het Moedergevoel, ik was veel relaxter. En bij nummer 3, Kleine Nijn (ze wordt deze zomer  3), heb ik het denk ik het meest. Zij is en blijft de jongste en zal altijd de baby zijn in ons gezin. O+