Kinderen
alle pijlers
Hevige wens voor een derde, man wil niet meer.
zondag 31 mei 2020 om 19:32
De titel zegt het eigenlijk al. Ik heb nog een hevige kinderwens voor een derde, man niet meer. Onze oudste wordt bijna 4 en de jongste is 2,5. Momenteel beide flink aan het peuterpuberen en dat is ook vrij zwaar (vooral voor man).
Maar toch, na anderhalf jaar sinds de eerste keer dat we praatten over een derde, is de wens voor mij nog net zo groot als toen.
Verstandsmatig accepteer ik dat man niet meer wil, en ik zou ook absoluut geen kind op de wereld willen zetten dat niet door beide gewenst is. Laat ik dat ik even voorop stellen. Ik zou ons gezin niet willen ontwrichten omdat ik mijn zin zou doordrammen.
Maar nu zou dus de acceptatie moeten komen, en het lukt gewoon niet! We praten er regelmatig over maar ik blijf gevoelens van verdriet en onmacht voelen. De wens voelt zo groot! Ik krijg het niet voor elkaar om me voor te stellen dat er geen derde zou komen en me daarbij neer te leggen.
Hebben jullie tips om me te helpen accepteren dat het niet gaat gebeuren?
Maar toch, na anderhalf jaar sinds de eerste keer dat we praatten over een derde, is de wens voor mij nog net zo groot als toen.
Verstandsmatig accepteer ik dat man niet meer wil, en ik zou ook absoluut geen kind op de wereld willen zetten dat niet door beide gewenst is. Laat ik dat ik even voorop stellen. Ik zou ons gezin niet willen ontwrichten omdat ik mijn zin zou doordrammen.
Maar nu zou dus de acceptatie moeten komen, en het lukt gewoon niet! We praten er regelmatig over maar ik blijf gevoelens van verdriet en onmacht voelen. De wens voelt zo groot! Ik krijg het niet voor elkaar om me voor te stellen dat er geen derde zou komen en me daarbij neer te leggen.
Hebben jullie tips om me te helpen accepteren dat het niet gaat gebeuren?
zondag 31 mei 2020 om 20:01
Ik slik netjes de pil en zou nooit, maar dan ook nooit ‘opzettelijk per ongeluk’ zwanger raken. Dat weet hij en daarin vertrouwen we elkaar. Dus nee, hij vindt het niet doodeng om seks met me te hebben.TanteOlivia schreef: ↑31-05-2020 19:56Er valt niet zoveel meer te overdenken, je man wil niet, dus het is klaar. Met een sterilisatie kun je het tenminste duidelijk afsluiten. Vind je man het niet doodeng om nu seks met je te hebben, terwijl jij dolgraag wil dat jullie een ongelukje krijgen? Hoe regelen jullie nu de anti conceptie?
anoniem_245161 wijzigde dit bericht op 31-05-2020 20:02
5.65% gewijzigd
zondag 31 mei 2020 om 20:04
Voor mijn gevoel is er ruimte voor meer. Dat mag toch? Betekent niet dat ik niet gelukkig ben met twee lieve kinderen en man.
zondag 31 mei 2020 om 20:10
Het is ‘gewoon’ een kwestie van de knop omzetten: dit is je gezin en daar blijft het bij. Het lijkt er inderdaad op dat je hoop blijft houden dat man van gedachten veranderd.
Hier wist ik vrij zeker dat man het bij eentje wilde laten, en inderdaad, toen die ene er was nog een stevig gesprek gevoerd en samen beslist dat dit het was. Ik had ook nog wel een of twee kinderen meer gewild, maar ja, je moet er toch samen achter staan. Ik heb eigenlijk nooit last meer van deze beslissing (die ook voor mij genomen is), maar ik hou dan ook echt niet van ‘als..dan’-gedachten. Dit is nu eenmaal de realiteit en daar heb je het mee te doen; daar kun je dus maar het beste van maken.
Hier wist ik vrij zeker dat man het bij eentje wilde laten, en inderdaad, toen die ene er was nog een stevig gesprek gevoerd en samen beslist dat dit het was. Ik had ook nog wel een of twee kinderen meer gewild, maar ja, je moet er toch samen achter staan. Ik heb eigenlijk nooit last meer van deze beslissing (die ook voor mij genomen is), maar ik hou dan ook echt niet van ‘als..dan’-gedachten. Dit is nu eenmaal de realiteit en daar heb je het mee te doen; daar kun je dus maar het beste van maken.
zondag 31 mei 2020 om 20:10
Dat er ergens ruimte voor is, betekent niet dat je die ruimte ook moet invullen.
Ruimte openhouden kan zorgen voor meer lucht, mogelijkheden en creativiteit voor dat wat er al is. Wat zou er gebeuren als je je focust richt op wat er al is en daar je liefde en aandacht aan gaat geven?
zondag 31 mei 2020 om 20:12
Het heeft geen zin om het te beredeneren of op de vragen in te gaan ("Wat gaat een derde je geven?") die hier gesteld worden. Je man wil niet meer, punt. Jij wil eigenlijk wel maar je legt je erbij neer. En dat kost tijd. Mij heeft het ongeveer zeven jaar gekost om te accepteren dat er geen tweede meer zou komen en bij vlagen denk ik nog weleens "Het kan nog!". Dus geef jezelf de tijd, je kunt jezelf niet dwingen het te accepteren. Dat komt vanzelf. In de tussentijd tel je je zegeningen, twee mooie kinderen en een goed huwelijk (hoop ik).
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 31 mei 2020 om 20:12
Ach, van mijn ouders’ generatie ken ik ook stellen waarvan één van de twee destijds gewoon niet meer wilde. Laatst sprak ik nog de vader van een vriendin die ook vertelde nog een derde gehad te willen hebben, maar de moeder van deze vriendin had er geen trek meer in. Het is inmiddels gewoon een anekdote geworden, onderdeel van dingen die ze samen hebben meegemaakt. Zo zal het bij jou op den duur ook zijn. Van mijn oom en tante weet ik ook dat zij nog wel een derde had gewild.
Mijn ouders gingen trouwen na lang twijfelen wel voor een derde. Pats. Tweeling (broer en ik), haha! Daar wordt ook nog veel over gegrapt; “dat is de laatste keer dat ik naar je vader luister”.
Mijn ouders gingen trouwen na lang twijfelen wel voor een derde. Pats. Tweeling (broer en ik), haha! Daar wordt ook nog veel over gegrapt; “dat is de laatste keer dat ik naar je vader luister”.
zondag 31 mei 2020 om 20:15
Absoluut! Als het huwelijk niet goed was, zou ik het zelf ook niet willen. En wil het allemaal ook gesmeerd laten lopen ondanks dit grote verschil in wat we willen. Vandaar dat ik er liefst ook actief mee aan de slag wil gaan, in plaats van afwachten denk ik.Bulbul schreef: ↑31-05-2020 20:12Het heeft geen zin om het te beredeneren of op de vragen in te gaan ("Wat gaat een derde je geven?") die hier gesteld worden. Je man wil niet meer, punt. Jij wil eigenlijk wel maar je legt je erbij neer. En dat kost tijd. Mij heeft het ongeveer zeven jaar gekost om te accepteren dat er geen tweede meer zou komen en bij vlagen denk ik nog weleens "Het kan nog!". Dus geef jezelf de tijd, je kunt jezelf niet dwingen het te accepteren. Dat komt vanzelf. In de tussentijd tel je je zegeningen, twee mooie kinderen en een goed huwelijk (hoop ik).
zondag 31 mei 2020 om 20:18
Hahaha zo’n soortgelijk verhaal heb ik wel eens eerder gehoord. Ze hadden al twee kinderen staan en de beste man had een afspraak voor de sterilisatie staan en vlak ervoor raakten ze toch nog zwanger van een tweeling! Oepssssrumforviva schreef: ↑31-05-2020 20:12Ach, van mijn ouders’ generatie ken ik ook stellen waarvan één van de twee destijds gewoon niet meer wilde. Laatst sprak ik nog de vader van een vriendin die ook vertelde nog een derde gehad te willen hebben, maar de moeder van deze vriendin had er geen trek meer in. Het is inmiddels gewoon een anekdote geworden, onderdeel van dingen die ze samen hebben meegemaakt. Zo zal het bij jou op den duur ook zijn. Van mijn oom en tante weet ik ook dat zij nog wel een derde had gewild.
Mijn ouders gingen trouwen na lang twijfelen wel voor een derde. Pats. Tweeling (broer en ik), haha! Daar wordt ook nog veel over gegrapt; “dat is de laatste keer dat ik naar je vader luister”.
zondag 31 mei 2020 om 20:20
Actief aan de slag gaan kan zo: accepteer dat je er verdriet van hebt en probeer dat niet te veranderen door het weg te redeneren. Als je boos bent, accepteer je dat je boos bent. Heel simpel. Als je de gevoelens van rouw (want dat is het eigenlijk) laat binnenkomen en weer laat gaan, verwerk je het het snelst.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
zondag 31 mei 2020 om 20:27
Nou ja, in meer of mindere mate heb ik mijn doelen/wensen/dingen die ik wilde meestal wel voor elkaar gekregen. En zo niet, kon ik dat eigenlijk altijd goed los laten. Nu helaas dus niet zo makkelijk.TanteOlivia schreef: ↑31-05-2020 20:21Het is eerder regel dan uitzondering dat een stel een ander idee heeft over de hoeveelheid gewenste kinderen. Je zal er toch mee moeten leren leven. Je kunt niet altijd alles hebben in het leven wat je wilt, is dit de eerste keer dat je daarmee wordt geconfronteerd?
zondag 31 mei 2020 om 20:32
Dit! Verwerken begint bij accepteren. Maar als je je niet verdrietig mag voelen van jezelf, "want je hebt immers toch twee kinderen", dan kom je daar niet. Ik gun je dat je er snel rust in kan vindenBulbul schreef: ↑31-05-2020 20:20Actief aan de slag gaan kan zo: accepteer dat je er verdriet van hebt en probeer dat niet te veranderen door het weg te redeneren. Als je boos bent, accepteer je dat je boos bent. Heel simpel. Als je de gevoelens van rouw (want dat is het eigenlijk) laat binnenkomen en weer laat gaan, verwerk je het het snelst.
zondag 31 mei 2020 om 20:34
Dankje, lief dat je dat zo zegt!Drijfzand_ schreef: ↑31-05-2020 20:32Dit! Verwerken begint bij accepteren. Maar als je je niet verdrietig mag voelen van jezelf, "want je hebt immers toch twee kinderen", dan kom je daar niet. Ik gun je dat je er snel rust in kan vinden
zondag 31 mei 2020 om 20:41
Dat verklaart veel. Misschien kun je dit zien als een mooie les?
zondag 31 mei 2020 om 20:46
Ik begrijp dat plannen van het aantal kinderen in je leven nooit zo. Misschien moet je het meer nemen zoals het komt. Je zegt dat je wel geniet van je kinderen en man maar ik vraag mij af of dat wel waar is. Als je ondertussen het heeeeel moeilijk vindt om het een plek te geven en een half jaar na de geboorte er al aan dacht. Dan maakt het kind want je net heb gekregen allemaal stappen! Dan ben je toch helemaal daar mee bezig? Of denk je dan bij elke stap die je baby maakt: oh dit is misschien de laatste keer. Want als het dat laatste is, maak je het leven onnodig moeilijk. Stel dat je man of 4 maanden zegt: weet je, ik had het mis. Ik wil er toch nog 1. Dan heb je nu een hele periode voorbij laten gaan door een gevoel wat nergens voor nodig is geweest. Een derde is niet specialer dan een eerste of een tweede.
zondag 31 mei 2020 om 20:50
Eeuwig zonde. Je kinderen zijn nog zo klein, straks kijk je terug op deze periode en dan heb je alles maar half meegekregen omdat je met je hoofd zat bij wat je niet hebt.SpreadLove schreef: ↑31-05-2020 20:46Ik begrijp dat plannen van het aantal kinderen in je leven nooit zo. Misschien moet je het meer nemen zoals het komt. Je zegt dat je wel geniet van je kinderen en man maar ik vraag mij af of dat wel waar is. Als je ondertussen het heeeeel moeilijk vindt om het een plek te geven en een half jaar na de geboorte er al aan dacht. Dan maakt het kind want je net heb gekregen allemaal stappen! Dan ben je toch helemaal daar mee bezig? Of denk je dan bij elke stap die je baby maakt: oh dit is misschien de laatste keer. Want als het dat laatste is, maak je het leven onnodig moeilijk. Stel dat je man of 4 maanden zegt: weet je, ik had het mis. Ik wil er toch nog 1. Dan heb je nu een hele periode voorbij laten gaan door een gevoel wat nergens voor nodig is geweest. Een derde is niet specialer dan een eerste of een tweede.
zondag 31 mei 2020 om 21:01
Ik vind dat ook niet makkelijk. Het slijt, vind ik. Maar leuk is anders.
zondag 31 mei 2020 om 21:01
Anders ga jij even elders betuttelen en evangeliseren en suggestieve vragen stellen.TanteOlivia schreef: ↑31-05-2020 20:41Dat verklaart veel. Misschien kun je dit zien als een mooie les?
zondag 31 mei 2020 om 21:03
Ach mijn ervaring met kinderen is dat ik er überhaupt niet echt bij ben met mn hoofd, dus dat maakt dan niet zo veel uit, dat scheelt.TanteOlivia schreef: ↑31-05-2020 20:50Eeuwig zonde. Je kinderen zijn nog zo klein, straks kijk je terug op deze periode en dan heb je alles maar half meegekregen omdat je met je hoofd zat bij wat je niet hebt.
zondag 31 mei 2020 om 21:04
zondag 31 mei 2020 om 21:10
MaAr To WiL eEN deRDe kInD, oNdAnkS De oVerBevoLKing
