Kinderen
alle pijlers
Hoe belangrijk vind jij het, dat je kind iets presteert?
vrijdag 20 juni 2008 om 22:47
Vorige week hoorde ik dat mijn dochter van 5, naar het tweede badje mocht, met zwemles.
Helemaal leuk, ik was ook hartstikke trots op haar.
Ik was er eigenlijk van uit gegaan, dat ze met haar hele groepje was overgegaan. Ze is namelijk geen uitblinker, dacht ik zo.
Totdat ik dus begreep, dat zij als enige, met twee andere kindjes uit dat groepje, over was. De rest bleef nog in het eerste groepje.
Toen was ik nog trotser!
Achteraf vond ik dat echt belachelijk van mezelf.
Ik ben voor zover ik me er van bewust ben, nooit bezig met competitie wat betreft de kinderen, maar toch vond ik het dus leuk dat ze ' beter' was dan de andere kindjes. Raar toch?
Hoe zit dat met jullie, hoe belangrijk vinden jullie het dat je kind iets presteert.
Stimuleer je bepaald gedrag,welke dromen heb je voor je kind?
Zie je hem al voetballen bij Ajax? Of een instrument bespelen in het Concertgebouw?
En als je dat voor ogen hebt, wat ben je bereid er voor te doen, of te laten?
Topsport vraagt minstens zo veel van de ouders, als van het kind.
Wie is hier bekend mee?
(en voor de duidelijkheid, ik ambieer geen carriere voor mijn dochter in de zwemwereld, hoor
Helemaal leuk, ik was ook hartstikke trots op haar.
Ik was er eigenlijk van uit gegaan, dat ze met haar hele groepje was overgegaan. Ze is namelijk geen uitblinker, dacht ik zo.
Totdat ik dus begreep, dat zij als enige, met twee andere kindjes uit dat groepje, over was. De rest bleef nog in het eerste groepje.
Toen was ik nog trotser!
Achteraf vond ik dat echt belachelijk van mezelf.
Ik ben voor zover ik me er van bewust ben, nooit bezig met competitie wat betreft de kinderen, maar toch vond ik het dus leuk dat ze ' beter' was dan de andere kindjes. Raar toch?
Hoe zit dat met jullie, hoe belangrijk vinden jullie het dat je kind iets presteert.
Stimuleer je bepaald gedrag,welke dromen heb je voor je kind?
Zie je hem al voetballen bij Ajax? Of een instrument bespelen in het Concertgebouw?
En als je dat voor ogen hebt, wat ben je bereid er voor te doen, of te laten?
Topsport vraagt minstens zo veel van de ouders, als van het kind.
Wie is hier bekend mee?
(en voor de duidelijkheid, ik ambieer geen carriere voor mijn dochter in de zwemwereld, hoor
maandag 23 juni 2008 om 10:16
Shahla, ook eens. Maar wij hebben allebei een zoon met een stoornis en wellicht kijken wij er daarom wat anders tegenaan.
Maar al zou ik een "normaal" kind hebben, dan nog vind ik bepaalde waarden erg belangrijk. Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk die zijn om je fijn te voelen.
Onze kinderen ervaren al zoveel druk van buitenaf, die moet je dan als het even kan, rust gunnen. En dat doe ik niet door hem verplicht mee te slepen naar een clubje. En de vraag is, voor wie doe je dat? Als wij als ouders zijnde nooit de mogelijkheid zouden bieden, zou je kind er uit zichzelf over beginnen om op een clubje te mogen? Volgens mij is het iets wat ouders zelf graag willen voor hun kind, maar of het kind er zo blij van wordt, soms wel, soms niet. En moeten ze dan verplicht gaan? Ik zie er de meerwaarde niet van, op school hebben ze de hele dag de kans om te oefenen op sociale contacten, en met vriendjes. Lijkt me voldoende.
Maar al zou ik een "normaal" kind hebben, dan nog vind ik bepaalde waarden erg belangrijk. Ik heb zelf ervaren hoe belangrijk die zijn om je fijn te voelen.
Onze kinderen ervaren al zoveel druk van buitenaf, die moet je dan als het even kan, rust gunnen. En dat doe ik niet door hem verplicht mee te slepen naar een clubje. En de vraag is, voor wie doe je dat? Als wij als ouders zijnde nooit de mogelijkheid zouden bieden, zou je kind er uit zichzelf over beginnen om op een clubje te mogen? Volgens mij is het iets wat ouders zelf graag willen voor hun kind, maar of het kind er zo blij van wordt, soms wel, soms niet. En moeten ze dan verplicht gaan? Ik zie er de meerwaarde niet van, op school hebben ze de hele dag de kans om te oefenen op sociale contacten, en met vriendjes. Lijkt me voldoende.
maandag 23 juni 2008 om 10:19
Als ik naar mijzelf kijk; nooit op clubjes gezeten, ik was een autodidact. Wel veel wilskracht en doorzettingsvermogen en ben ook niet dom. Als ik iets wil, dan ga ik ervoor. Ik ervaar het niet als een gemis, want als ik iets wil leren dan zorg ik daar gewoon voor. Zie ik bij zoon nu ook; hij verdiept zich ergens in en zorgt dat hij het ook kan/snapt.
maandag 23 juni 2008 om 10:30
Ik zou er waarschijnlijk ook niet anders tegenaan kijken als zoon niet behept was met een stoornis, Julus, maar ik ben me er nu meer bewust van. Ik dwing hem niet om op een clubje te gaan. Hij ervaart al veel druk op school en op school kreeg hij drie keer per week gym en hij fietst naar school. Al beweging zat.
Ik heb vroeger wel op van alles en nog wat gezeten. De reden dat ik er langere tijd op zat, lag echt aan mijn moeder. Vond ook dat ik door moest gaan of het jaar volmaken. Ondertussen ben jij als kind ongelukkig en ga je er met onfrisse tegenzin naar toe. Nee hoor, dat wil ik niet voor mijn kinderen. Is de lol eraf, weet je het zeker?, niet nog een keertje proberen?, oké, best, dan stoppen we ermee. Natuurlijk geef ik ze dan wel mee dat het zonde van het geld is maar daar laat ik het verder bij. Kids hebben ook een mening en weten vaak zelf heel goed wat ze wel en niet (meer) leuk vinden.
Zou je zelf het jaar van een club volmaken als je het echt echt niet meer leuk vindt en op kunt brengen? Waarschijnlijk niet, dus waarom moet je kind het dan wel.
Ik heb vroeger wel op van alles en nog wat gezeten. De reden dat ik er langere tijd op zat, lag echt aan mijn moeder. Vond ook dat ik door moest gaan of het jaar volmaken. Ondertussen ben jij als kind ongelukkig en ga je er met onfrisse tegenzin naar toe. Nee hoor, dat wil ik niet voor mijn kinderen. Is de lol eraf, weet je het zeker?, niet nog een keertje proberen?, oké, best, dan stoppen we ermee. Natuurlijk geef ik ze dan wel mee dat het zonde van het geld is maar daar laat ik het verder bij. Kids hebben ook een mening en weten vaak zelf heel goed wat ze wel en niet (meer) leuk vinden.
Zou je zelf het jaar van een club volmaken als je het echt echt niet meer leuk vindt en op kunt brengen? Waarschijnlijk niet, dus waarom moet je kind het dan wel.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 juni 2008 om 10:33
Ik ben wel voor je best doen. Je ergens voor inzetten. Is het resultaat goed, hartstikke mooi. Valt het resultaat tegen? Dat is jammer maar je hebt in elk geval je best gedaan.
Het trots zijn herken ik niet echt. Misschien heb ik er een andere definitie bij dan de schrijvers hier. Dat kan. Ik ben wel blij als iets voor de kids gelukt is en dat laat ik blijken.
Het trots zijn herken ik niet echt. Misschien heb ik er een andere definitie bij dan de schrijvers hier. Dat kan. Ik ben wel blij als iets voor de kids gelukt is en dat laat ik blijken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 juni 2008 om 10:36
Als ik jullie mening lees, dan verschilt de mijne er niet zo heel veel van hoor. Wat dat betreft heeft het denk ik weinig te maken met het hebben van een kind met een stoornis of leerproblemen. Hooguit maakt het je er meer bewust van.
Het heeft denk ik veel meer te maken met de manier waarop je tegen de mensheid, de samenleving aankijkt.
Ik heb zitten denken wanneer ik echt trots op mijn kinderen zou zijn als ze volwassen zijn.
Ik denk dat ik trots zou zijn, wanneer ze in hun latere leven open en blij in het leven staan, stevig, sociaal, meelevend zijn, oog hebben voor andere mensen, voor het milieu, voor dieren. Wanneer voor hen het geluk niet in materie zit, maar in menselijk contact, in de omgang met anderen. Al het andere is dan in feite bijzaak.
En dat het niet in dure kleren zit, in grote televisies, in mooie auto's, maar in lekker wandelen, spelen, met elkaar bezig zijn.
Als ik kleren voor mijn kinderen koop, dan let ik er vooral op dat ze gemakkelijk zitten, vies kunnen worden, tegen een stootje kunnen. Tja, dat betekent dat mijn kinderen er niet uitzien als om door een ringetje te halen. Als ik dat vergelijk met andere kinderen hier in de omgeving, dan wordt het er denk ik al heel vroeg ingepompt dat uiterlijk iets is om trots op te zijn, om je op voor te laten staan. Dat je iemand bent als je mooie kleren aan hebt. Dat je meetelt als je, ik noem maar wat, merkschoenen hebt.
Ik ben daar wars van. Je bent wie je bent, met of zonder mooie kleren, met of zonder mooi uiterlijk, met of zonder intelligentie of andere talenten. En dat is mooi, dat is goed.
Het heeft denk ik veel meer te maken met de manier waarop je tegen de mensheid, de samenleving aankijkt.
Ik heb zitten denken wanneer ik echt trots op mijn kinderen zou zijn als ze volwassen zijn.
Ik denk dat ik trots zou zijn, wanneer ze in hun latere leven open en blij in het leven staan, stevig, sociaal, meelevend zijn, oog hebben voor andere mensen, voor het milieu, voor dieren. Wanneer voor hen het geluk niet in materie zit, maar in menselijk contact, in de omgang met anderen. Al het andere is dan in feite bijzaak.
En dat het niet in dure kleren zit, in grote televisies, in mooie auto's, maar in lekker wandelen, spelen, met elkaar bezig zijn.
Als ik kleren voor mijn kinderen koop, dan let ik er vooral op dat ze gemakkelijk zitten, vies kunnen worden, tegen een stootje kunnen. Tja, dat betekent dat mijn kinderen er niet uitzien als om door een ringetje te halen. Als ik dat vergelijk met andere kinderen hier in de omgeving, dan wordt het er denk ik al heel vroeg ingepompt dat uiterlijk iets is om trots op te zijn, om je op voor te laten staan. Dat je iemand bent als je mooie kleren aan hebt. Dat je meetelt als je, ik noem maar wat, merkschoenen hebt.
Ik ben daar wars van. Je bent wie je bent, met of zonder mooie kleren, met of zonder mooi uiterlijk, met of zonder intelligentie of andere talenten. En dat is mooi, dat is goed.
maandag 23 juni 2008 om 10:42
Maar, Elayne, om op je openingspost terug te komen, ik ben niet roomser dan de paus. Ook ik zou blij verrast zijn als ik er achter zou komen dat mijn kind zo ver vooruit zou zijn met zwemmen. Het is altijd leuk om te weten dat je kind goed is in iets!
Ik moet er overigens niet aan denken dat mijn gezinsleven ondergeschikt gemaakt zou worden aan de talenten van één kind. Dus dat het hele gezin draait om de trainingen en wedstrijden van het kind dat uitblinkt. Als ik een kind zou hebben dat bijvoorbeeld op muzikaal gebied de sterren van de hemel speelt en daar groot plezier in heeft, fijn, ik zou het alle mogelijkheden bieden die binnen mijn bereik liggen, maar... ik zou de andere kinderen er niet aan opofferen!
Ik moet er overigens niet aan denken dat mijn gezinsleven ondergeschikt gemaakt zou worden aan de talenten van één kind. Dus dat het hele gezin draait om de trainingen en wedstrijden van het kind dat uitblinkt. Als ik een kind zou hebben dat bijvoorbeeld op muzikaal gebied de sterren van de hemel speelt en daar groot plezier in heeft, fijn, ik zou het alle mogelijkheden bieden die binnen mijn bereik liggen, maar... ik zou de andere kinderen er niet aan opofferen!
maandag 23 juni 2008 om 10:42
Nou, niet helemaal hoor. Het maakt wel een beetje verschil of je zoon een leerprobleem of een stoornis heeft of niet. In dit soort kinderen moet je al heel veel energie steken en dan is het nog maar de vraag of het voldoende is. Je hoeft met een 'gewoon' kind niet eerst deze hindernis te nemen voor je verder kunt kijken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 juni 2008 om 10:45
Ik hoop voor mijn kinderen dat zij inderdaad 'eruit zullen halen wat erin zit'. Dat is voor mijzelf een heet hangijzer, ik voel heel veel potentie in mezelf en heb er ook in de loop der jaren heus wel wat uitgehaald, maar lang niet voldoende. Daar heb ik bijna 40 jaar mee gestruggeld en nu blijkt het vrijwel zeker AD(H)D te zijn. Wat dat betreft ben ik daar bij de kinderen nu ook wel op gespitst, ik zie sommige trekjes van mijzelf al terug.
Mijn jongens zijn 3 en 4 en ik hoop wel heel erg dat ze slim zijn, merk ik. Of ze snel of langzaam zijn met fietsen en andere motorische zaken boeit me niet zo, ik ben zelf meer gefocust op het intellect. Maar niet overdreven. Natuurlijk weet ik inmiddels al wel dat mijn kinderen niet superhoogbegaafd zijn zoals Zoyla Iris en Rosa beschrijft bijvoorbeeld.
Maar ik hoop en denk wel dat ze pienter zijn. Mijn oudste is bovenmatig geïnteresseerd in technische zaken. In de draaimolen bijvoorbeeld genieten andere kinderen van het ronddraaien enzo, hij ook maar hij kijkt tegelijkertijd hoe dat ding toch kan draaien en na het uitstappen kijkt hij er ook nog even onder. En hij wil van vanalles weten hoe het geprocudeerd wordt. Voor hem zie ik dus een glansrijke carrière in de techniek weggelegd, haha. Ik fantaseer over een studie weg- en waterbouw bijvoorbeeld, waarmee hij altijd over de hele wereld werk zal kunnen vinden. Dat zie ik dan in een groter verband, stel dat Nederland in de toekomst geen veilig leefgebied meer is vanwege het milieu etc.
Maar mocht hij minder studie-minded zijn dan ik nu hoop, dan is een gedegen beroepsopleiding toch ook een prima weg.
Als hij er maar niet met de pet naar gaat gooien, zoals ik zelf eigenlijk altijd deed. Het leren ging mij makkelijk af en dat stimuleerde mij juist niet. Enfin, lang verhaal.
Om mijn kinderen de voor hen best passende opleiding te kunnen geven, ben ik bereid ver te gaan. Als ik het kan betalen en een privéschool zou de beste optie zijn, zou ik daarvoor krom liggen. Ik ben ook bereid te verhuizen voor een bepaalde school als dat echt de beste optie zou zijn op meerdere fronten.
En, jaja, ik fantaseer ook regelmatig over een paar jaar studie in Amerika voor mijn jongens. En dan gaan mijn man en ik fijn mee en wie weet kan ik daar dan ook nog wel een studie volgen! Ja, mijn eigen dromen lopen er ook in mee hoor, haha.
Sport etc is hier nog niet echt aan de orde. Maar ook daarvoor zou ik veel tijd en geld willen investeren als de kinderen het echt graag zelf zouden willen en kunnen.
Mijn voornaamste hoop en wens is toch wel dat mijn kinderen een over het algemeen gelukkig leven zullen leiden, hoe cliché ook. Maar waar gaat het anders om?
Binnen hun eigen mogelijkheden groeien en bloeien, dat wens ik voor ze. En, natuurlijk, heel veel liefde. Zoveel relaties lopen stuk, wat een verdriet. En hoeveel mensen zitten niet jaren en jaren vast in een ongelukkige relatie. Daar kan ik bijna van wakker liggen nu al, dat mijn jongens een vreselijke partner zullen treffen. Daar zal in de opvoeding wat mij betreft dan ook een heel belangrijke focus liggen: een relatie moet energie opleveren, zodra je merkt dat die energie kóst is het foute boel. En dat je dat niet moet negeren en er niet in moet blijven hangen.
xx lisa.
Mijn jongens zijn 3 en 4 en ik hoop wel heel erg dat ze slim zijn, merk ik. Of ze snel of langzaam zijn met fietsen en andere motorische zaken boeit me niet zo, ik ben zelf meer gefocust op het intellect. Maar niet overdreven. Natuurlijk weet ik inmiddels al wel dat mijn kinderen niet superhoogbegaafd zijn zoals Zoyla Iris en Rosa beschrijft bijvoorbeeld.
Maar ik hoop en denk wel dat ze pienter zijn. Mijn oudste is bovenmatig geïnteresseerd in technische zaken. In de draaimolen bijvoorbeeld genieten andere kinderen van het ronddraaien enzo, hij ook maar hij kijkt tegelijkertijd hoe dat ding toch kan draaien en na het uitstappen kijkt hij er ook nog even onder. En hij wil van vanalles weten hoe het geprocudeerd wordt. Voor hem zie ik dus een glansrijke carrière in de techniek weggelegd, haha. Ik fantaseer over een studie weg- en waterbouw bijvoorbeeld, waarmee hij altijd over de hele wereld werk zal kunnen vinden. Dat zie ik dan in een groter verband, stel dat Nederland in de toekomst geen veilig leefgebied meer is vanwege het milieu etc.
Maar mocht hij minder studie-minded zijn dan ik nu hoop, dan is een gedegen beroepsopleiding toch ook een prima weg.
Als hij er maar niet met de pet naar gaat gooien, zoals ik zelf eigenlijk altijd deed. Het leren ging mij makkelijk af en dat stimuleerde mij juist niet. Enfin, lang verhaal.
Om mijn kinderen de voor hen best passende opleiding te kunnen geven, ben ik bereid ver te gaan. Als ik het kan betalen en een privéschool zou de beste optie zijn, zou ik daarvoor krom liggen. Ik ben ook bereid te verhuizen voor een bepaalde school als dat echt de beste optie zou zijn op meerdere fronten.
En, jaja, ik fantaseer ook regelmatig over een paar jaar studie in Amerika voor mijn jongens. En dan gaan mijn man en ik fijn mee en wie weet kan ik daar dan ook nog wel een studie volgen! Ja, mijn eigen dromen lopen er ook in mee hoor, haha.
Sport etc is hier nog niet echt aan de orde. Maar ook daarvoor zou ik veel tijd en geld willen investeren als de kinderen het echt graag zelf zouden willen en kunnen.
Mijn voornaamste hoop en wens is toch wel dat mijn kinderen een over het algemeen gelukkig leven zullen leiden, hoe cliché ook. Maar waar gaat het anders om?
Binnen hun eigen mogelijkheden groeien en bloeien, dat wens ik voor ze. En, natuurlijk, heel veel liefde. Zoveel relaties lopen stuk, wat een verdriet. En hoeveel mensen zitten niet jaren en jaren vast in een ongelukkige relatie. Daar kan ik bijna van wakker liggen nu al, dat mijn jongens een vreselijke partner zullen treffen. Daar zal in de opvoeding wat mij betreft dan ook een heel belangrijke focus liggen: een relatie moet energie opleveren, zodra je merkt dat die energie kóst is het foute boel. En dat je dat niet moet negeren en er niet in moet blijven hangen.
xx lisa.
maandag 23 juni 2008 om 10:45
Vind ik ook, dat laatste. Ik heb liever dat zoon de dingen kan doen omdat het niet uitmaakt dat zijn broek er vies van wordt. Hij is 9 en groeit als kool; in no time zijn zijn broeken te klein of er zit een gat in, goed zo, dat betekent dat hij actief is.
Goede schoenen vind ik wel belangrijk, die mogen wat kosten.
Ik beoordeel mensen ook niet op hun kleding, zegt helemaal niks. Ik zeg altijd; als je mensen naakt op een rijtje zet kun je er helemaal niks uit aflezen.
Ik heb liever dat zoon gewaardeerd wordt omdat hij als mens zo prettig is om mee om te gaan dan vanwege zijn dure kleding. Trek iemand zijn kleding uit en wat hou je over? Het betekent alleen maar dat je het geld (er voor over) hebt, om het aan te kunnen schaffen, is ook niet echt een kunst. Daar sta je dan in je dure kloffie terwijl iedereen met een boog om je heen loopt. En als al dat geld ineens wegvalt, wat dan?
Goede schoenen vind ik wel belangrijk, die mogen wat kosten.
Ik beoordeel mensen ook niet op hun kleding, zegt helemaal niks. Ik zeg altijd; als je mensen naakt op een rijtje zet kun je er helemaal niks uit aflezen.
Ik heb liever dat zoon gewaardeerd wordt omdat hij als mens zo prettig is om mee om te gaan dan vanwege zijn dure kleding. Trek iemand zijn kleding uit en wat hou je over? Het betekent alleen maar dat je het geld (er voor over) hebt, om het aan te kunnen schaffen, is ook niet echt een kunst. Daar sta je dan in je dure kloffie terwijl iedereen met een boog om je heen loopt. En als al dat geld ineens wegvalt, wat dan?
maandag 23 juni 2008 om 10:50
Lisa, tuurlijk willen we allemaal het beste voor onze kinderen. Maar door nu al verwachtingen te hebben, kan het straks alleen maar tegenvallen. En stel dat ze inderdaad slim zijn, je kinderen. Dan nog kan het helemaal fout lopen. Jij kunt als ouder wel investeren in de basis, door die goede opleiding te betalen. Maar er spelen een hoop externe factoren mee waar jij als ouder geen invloed op hebt. Foute vrienden, spijbelen, drugs etc. Dan hebben ze dus die mooie opleiding gedaan en vervolgens komen ze niet aan de bak, of willen liever lanterfanten. Komt het nog niet tot zijn recht, zoals jij had gehoopt. Je kunt er maar beter blanco en realistisch in staan, als ouder. En als jij als ouder de kansen hebt gecreerd kun je daar met een goed gevoel op terug kijken, maar wat ze ermee gaan doen ligt buiten jouw macht.
maandag 23 juni 2008 om 10:52
Als ik enkel een kind zou hebben met ADHD/PDD-NOS zou ik hier waarschijnlijk moeilijker een antwoord op kunnen geven. Ik heb echter nog een dochter die 'niks mankeert' en ik verwacht in stilte van haar toch ietsje meer. Dat is wel slechts een gevoel want dat uit ik niet. Ik wil ze gelijk behandelen. Misschien dat het in mijn daden door zou kunnen sijpelen omdat ik meer bovenop mijn zoon zit om hem te helpen, hij heeft mijn hulp heel hard nodig en mijn dochter veel minder. Die red zich beter op dit vlak. Zoon is op andere vlakken weer zelfstandiger en heeft meer initiatief in het dagelijks leven buiten de school om. Het ietsje meer verwachten heeft vooral betrekking op dat ik denk dat het voor haar makkelijker zal zijn het een en ander te bereiken en dat ze waarschijnlijk haar een jaar oudere broer wel voorbij zal streven in het een en ander. Het meest zichtbaar is de lengte
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 23 juni 2008 om 10:56
Lisa, ik heb jarenlang viool gespeeld terwijl ik het eigenlijk niet wilde. Maar ik durfde mijn moeder niet teleur te stellen, omdat ik wist dat ze het mij zo gunde om viool te spelen, en bereid was om mij, omdat ze het me zo gunde, heen en weer te brengen, etc.
Hoe ingewikkeld kun je het maken als kind. Mijn moeder heeft achteraf gezegd, meid, had het maar jaren eerder gezegd. Maar op de één of andere manier woog het voor mij zwaarder om haar teleur te stellen dan met tegenzin door te blijven spelen. Dat is het risico dat je loopt wanneer je je verwachtingen en dromen projecteert op je kinderen, dat je ze daarmee tevens een stuk belast.
Hoe ingewikkeld kun je het maken als kind. Mijn moeder heeft achteraf gezegd, meid, had het maar jaren eerder gezegd. Maar op de één of andere manier woog het voor mij zwaarder om haar teleur te stellen dan met tegenzin door te blijven spelen. Dat is het risico dat je loopt wanneer je je verwachtingen en dromen projecteert op je kinderen, dat je ze daarmee tevens een stuk belast.
maandag 23 juni 2008 om 10:57
Oooooh Julus, breek me de bek niet open! Natuurlijk weet ik dat allemaal, ik lig er al wakker van joh!
Wat ik hierboven schrijf is wat ik zelf doe (fantaseren, aangepast aan de mogelijkheden die ik in mijn kinderen meen te zien) en wat ik zelf kán doen (basis bieden, opleiding faciliteren). Dat daarbij miljoenen dingen mis kunnen gaan weet ik helaas ook maar al te goed.
xx lisa.
Wat ik hierboven schrijf is wat ik zelf doe (fantaseren, aangepast aan de mogelijkheden die ik in mijn kinderen meen te zien) en wat ik zelf kán doen (basis bieden, opleiding faciliteren). Dat daarbij miljoenen dingen mis kunnen gaan weet ik helaas ook maar al te goed.
xx lisa.
maandag 23 juni 2008 om 10:58
De oudste zoon van mijn broer speelt sinds 3 jaar bij de jeugdafdeling van Ajax. Hij is nooit gepushed, speelde gewoon bij een buurtclub. Op een dag stond daar een scout die hem uitnodigde voor een training op De Toekomst.
Het kind is zelf een ontzettende streber en wil dit heel graag. Het vergt nogal veel van de rest van het gezin: je kunt nooit zomaar op vakantie, want bijna alle vakanties zitten vol met toernooien en trainingen. Je moet een school vinden die bereid is hierin mee te gaan. Zo is hij om deze reden afgewezen bij de middelbare school die zijn voorkeur had.
Het heeft in ieder geval nogal wat voeten in aarde en niemand kan garanties geven of hij uiteindelijk ooit in het eerste van Ajax terecht zal komen. Maar als ouders zijnde, maak je toch de tocht naar Amsterdam minimaal 4 keer per week want je gaat het hem ook niet ontzeggen.
Het kind is zelf een ontzettende streber en wil dit heel graag. Het vergt nogal veel van de rest van het gezin: je kunt nooit zomaar op vakantie, want bijna alle vakanties zitten vol met toernooien en trainingen. Je moet een school vinden die bereid is hierin mee te gaan. Zo is hij om deze reden afgewezen bij de middelbare school die zijn voorkeur had.
Het heeft in ieder geval nogal wat voeten in aarde en niemand kan garanties geven of hij uiteindelijk ooit in het eerste van Ajax terecht zal komen. Maar als ouders zijnde, maak je toch de tocht naar Amsterdam minimaal 4 keer per week want je gaat het hem ook niet ontzeggen.
maandag 23 juni 2008 om 11:00
Kaaskopje, blijkbaar ben ik niet helder geweest in mijn posting. Ik wil mijn kinderen helemaal niets opdringen, integendeel! Ik heb mijn eigen fantasietjes en dromen, dat is nog wat anders dan die - zeker nu al - naar mijn kinderen toe pushen.
Het viool-voorbeeld: mijn moeder heeft als tiener vier jaar op een heel strenge nonnenkostschool gezeten. Mijn opa was weduwe met zeven kinderen, vandaar de kostschool. Mijn moeder vond elke minuut daar een hel. Achteraf denkt ze dat ze het maar had hoeven zeggen tegen opa en ze had eraf gemogen. Maar dat kwam toen niet eens in haar op, inderdaad!
xx lisa.
Het viool-voorbeeld: mijn moeder heeft als tiener vier jaar op een heel strenge nonnenkostschool gezeten. Mijn opa was weduwe met zeven kinderen, vandaar de kostschool. Mijn moeder vond elke minuut daar een hel. Achteraf denkt ze dat ze het maar had hoeven zeggen tegen opa en ze had eraf gemogen. Maar dat kwam toen niet eens in haar op, inderdaad!
xx lisa.
maandag 23 juni 2008 om 11:04
Een boeiend toptic....Zelf heb ik helaas nog geen ( levende ) kinderen maar heb er natuurlijk wel al over nagedacht. Wat voor moeder zou ik zijn....? Een moeilijke gedachten want op de eerste plaats is het natuurlijk geheel afhankelijk van je kind. Ik heb vroeger veel gesport en was daar ook altijd best wel goed in maarja......als je kind daarvoor geen aanleg heeft, dan kan je het nog zo graag willen.......
Wat ik wel mag hopen is dat mijn prachtige kind doorzettingsvermogen krijgt.......In die zin dat hij / zij zijn dromen durft waar te maken. Is dat op school, op sport of in zijn werk dat maakt mij niet uit. Is dat in wereldreizen of een andere bijzondere tijdsbesteding......maakt niet uit. Ik zal al mijn kinderen ( laten we hopen dat ik ze krijg....) positief stimuleren in hun kunnen maar ze niet pushen.....dat hebben mijn ouders ook nooit gedaan. En ik ben best goed terecht gekomen.......
Ik merk wel waar ik nu niet tegenkan is dat mensen er met de pet naar gooien.......Dat kan ik toch niet......Ik ben altijd supertrots op mensen / kinderen als ze iets bereikt hebben, al is het een zwemdiploma of het behalen van hun schooldiploma, ongeacht het niveau, dat is voor mij dus niet belangrijk......
Wat ik wel mag hopen is dat mijn prachtige kind doorzettingsvermogen krijgt.......In die zin dat hij / zij zijn dromen durft waar te maken. Is dat op school, op sport of in zijn werk dat maakt mij niet uit. Is dat in wereldreizen of een andere bijzondere tijdsbesteding......maakt niet uit. Ik zal al mijn kinderen ( laten we hopen dat ik ze krijg....) positief stimuleren in hun kunnen maar ze niet pushen.....dat hebben mijn ouders ook nooit gedaan. En ik ben best goed terecht gekomen.......
Ik merk wel waar ik nu niet tegenkan is dat mensen er met de pet naar gooien.......Dat kan ik toch niet......Ik ben altijd supertrots op mensen / kinderen als ze iets bereikt hebben, al is het een zwemdiploma of het behalen van hun schooldiploma, ongeacht het niveau, dat is voor mij dus niet belangrijk......
maandag 23 juni 2008 om 11:05
Ik denk trouwens dat het niet zoveel uitmaakt of je kind al dan niet een stoornis heeft. Mijn kinderen hebben voor zover ik nu weet helemaal niets (al heeft mijn zoon wel een verhoogde kans vanwege zijn vroeggeboorte, maar goed, dat zal wel blijken) en toch sta ik daar ongeveer hetzelfde in. Tuurlijk zal ik best trots zijn als ze iets presteren, maar of dat nu een HBO diploma is of een MBO diploma zal me eigenlijk worst zijn als ze er goed hun best voor hebben gedaan.
Ik denk dat als je een kind met een stoornis hebt je je verwachtingspatroon ook aanpast. Normaal verwacht je toch dat je kind met grofweg 6 maanden omrolt, met 1,5 jaar loopt, met 2,5 praat en met 4 zonder problemen naar school kan, omdat dat de doorsnee ontwikkeling is.
Als je weet dat je kind dat niet gaat redden om de een of andere reden ben je niet teleurgesteld (ik tenminste niet) maar gewoon net zo trots als ze iets kunnen, zij het wat later dan gemiddeld.
En aan de andere kant, ik ben door mijn Havo gerold (wel 2x blijven zitten door luiheid, maar het lag niet aan mijn hersens) en heb zonder problemen mijn opleiding kunnen doen op HBO niveau (nog geen diploma, maar goed, het kost me geen moeite om toetsen te halen of werkstukken te maken) Mijn man is begonnen op het LBO, toen de MEAO, toen een HBO opleiding die niet lukte vanwege de wiskunde en nu bijna een HBO diploma op zak. Ik vind het van hem een vele malen grotere prestatie dan van mezelf, aangezien ik er gewoon niet veel voor hoef te doen en hij ontzéttend veel doorzettingsvermogen nodig heeft om zich er doorheen te worstelen. We hebben hetzelfde diploma straks, maar ik vind het van hem véél knapper dan van mezelf.
Ik denk dat als je een kind met een stoornis hebt je je verwachtingspatroon ook aanpast. Normaal verwacht je toch dat je kind met grofweg 6 maanden omrolt, met 1,5 jaar loopt, met 2,5 praat en met 4 zonder problemen naar school kan, omdat dat de doorsnee ontwikkeling is.
Als je weet dat je kind dat niet gaat redden om de een of andere reden ben je niet teleurgesteld (ik tenminste niet) maar gewoon net zo trots als ze iets kunnen, zij het wat later dan gemiddeld.
En aan de andere kant, ik ben door mijn Havo gerold (wel 2x blijven zitten door luiheid, maar het lag niet aan mijn hersens) en heb zonder problemen mijn opleiding kunnen doen op HBO niveau (nog geen diploma, maar goed, het kost me geen moeite om toetsen te halen of werkstukken te maken) Mijn man is begonnen op het LBO, toen de MEAO, toen een HBO opleiding die niet lukte vanwege de wiskunde en nu bijna een HBO diploma op zak. Ik vind het van hem een vele malen grotere prestatie dan van mezelf, aangezien ik er gewoon niet veel voor hoef te doen en hij ontzéttend veel doorzettingsvermogen nodig heeft om zich er doorheen te worstelen. We hebben hetzelfde diploma straks, maar ik vind het van hem véél knapper dan van mezelf.
maandag 23 juni 2008 om 11:05
Leuk topic dit.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik zat net vanochtend in de auto te bedenken dat ik hier voorzichtig mee om moet gaan.
Mijn zoontje is 1,5 dus die presteert nog niet zoveel, maar tegelijk merk je dat hij dagelijks nieuwe dingen leert. Zo leuk en ik ben vaak zo ontzettend trots op wat hij allemaal doet en kan. Hij 'zing' bijvoorbeeld heel veel, hij zingt liedjes mee, maar zit ook vaak tijdens het spelen lekker in zichzelf te zingen. En dan zie je hem voor je het weet al in gedachten in Ahoy staan, haha.
Ik denk niet dat ik een hele pusherige moeder word, dat ga ik in elk geval proberen. Mijn ouders waren op het leervlak nogal ambitieus. Gelukkig kon ik die druk wel aan, omdat ik redelijk makkelijk kon leren, maar als mijn zoontje met veel moeite zijn Mavo-diploma haalt, zal ik net zo trots op hem zijn. Ik ga alleen weer wel wat pusheriger zijn dan mijn schoonouders voor mijn man zijn geweest. Die hebben hem maar op de Mavo gedaan, een hogere opleiding was nergens voor nodig :( Uiteindelijk heeft hij via een lange omweg nu bijna zijn master Orthopedagogiek binnen, dus daar ben ik nu ook heel trots op.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik zat net vanochtend in de auto te bedenken dat ik hier voorzichtig mee om moet gaan.
Mijn zoontje is 1,5 dus die presteert nog niet zoveel, maar tegelijk merk je dat hij dagelijks nieuwe dingen leert. Zo leuk en ik ben vaak zo ontzettend trots op wat hij allemaal doet en kan. Hij 'zing' bijvoorbeeld heel veel, hij zingt liedjes mee, maar zit ook vaak tijdens het spelen lekker in zichzelf te zingen. En dan zie je hem voor je het weet al in gedachten in Ahoy staan, haha.
Ik denk niet dat ik een hele pusherige moeder word, dat ga ik in elk geval proberen. Mijn ouders waren op het leervlak nogal ambitieus. Gelukkig kon ik die druk wel aan, omdat ik redelijk makkelijk kon leren, maar als mijn zoontje met veel moeite zijn Mavo-diploma haalt, zal ik net zo trots op hem zijn. Ik ga alleen weer wel wat pusheriger zijn dan mijn schoonouders voor mijn man zijn geweest. Die hebben hem maar op de Mavo gedaan, een hogere opleiding was nergens voor nodig :( Uiteindelijk heeft hij via een lange omweg nu bijna zijn master Orthopedagogiek binnen, dus daar ben ik nu ook heel trots op.
..
maandag 23 juni 2008 om 11:10
Kinderen zijn heel loyaal naar hun ouders toe, dus zeg je het niet als je eigenlijk geen zin hebt.
Daarom heb ik liever dat zoon er een keer zelf mee komt, dat hij op een clubje wil. Het enige wat ik kan doen, is hem vertellen dat de mogelijkheid er is, en of hij het dan aanpakt moet hij zelf weten. Maar hij moet het niet doen omdat hij daarmee mij sympathie wint.
Lisa, fantaseren mag, niks mis mee. En hoop doet leven.
Het motief om je kind op een clubje te doen, moet zijn omdat je kind er heel graag wil zijn. Niet omdat je hoopt dat je kind later een profvoetballer of rockster wordt. Ach en er zijn zoveel bekende mensen pas op latere leeftijd echt doorgebroken
Daarom heb ik liever dat zoon er een keer zelf mee komt, dat hij op een clubje wil. Het enige wat ik kan doen, is hem vertellen dat de mogelijkheid er is, en of hij het dan aanpakt moet hij zelf weten. Maar hij moet het niet doen omdat hij daarmee mij sympathie wint.
Lisa, fantaseren mag, niks mis mee. En hoop doet leven.
Het motief om je kind op een clubje te doen, moet zijn omdat je kind er heel graag wil zijn. Niet omdat je hoopt dat je kind later een profvoetballer of rockster wordt. Ach en er zijn zoveel bekende mensen pas op latere leeftijd echt doorgebroken
maandag 23 juni 2008 om 11:16
Julus, maar er is toch niets mis met je kind stimuleren door hem naar een clubje te doen? Kinderen hebben nog niet het lange termijnzicht op hun toekomst en kunnen zelf nog niet zo'n beslissing nemen. Er is toch niets mis mee wanneer ouders denken 'dat zou Pietje leuk vinden' en eens kijken wat Pietje ervan vindt? Tuurlijk moet je tegen je zin niet op een clubje, maar sommige dingen móeten nou eenmaal.
Mijn ouders hebben me op typeles gedaan toen ik een jaar of 10/11 was. Vond ik eerst best leuk, maar heb ze later gesméékt of ik mocht stoppen. Dat mocht niet. En daar ben ik nóg blij om. Want pusherig of niet, het heeft me wel heel veel gemak bezorgd tijdens de rest van mijn schooltijd. En ik heb er ook van geleerd dat je niet zomaar mag opgeven als iets even niet meer zo leuk is.
Je kind ergens tegen zijn zin opdoen is niet slim, maar een béétje gezonde stimulatie kan geen kwaad. Zwemlessen zijn ook zoiets, verder hoeven ze van mij niets, maar zwemles komt er, of ze het nou leuk vinden of niet. Of ik muziek of sport verplicht ga stellen weet ik nog niet. Als ze het leuk vinden mogen ze erop, maar ik denk wel dat ik afspraken ga maken over wanneer er gestopt mag worden als het niet bevalt. Dus niet 3x gaan en dan geen zin meer hebben of thuisblijven omdat het toevallig regent en ze geen zin hebben om te fietsen.
Mijn ouders hebben me op typeles gedaan toen ik een jaar of 10/11 was. Vond ik eerst best leuk, maar heb ze later gesméékt of ik mocht stoppen. Dat mocht niet. En daar ben ik nóg blij om. Want pusherig of niet, het heeft me wel heel veel gemak bezorgd tijdens de rest van mijn schooltijd. En ik heb er ook van geleerd dat je niet zomaar mag opgeven als iets even niet meer zo leuk is.
Je kind ergens tegen zijn zin opdoen is niet slim, maar een béétje gezonde stimulatie kan geen kwaad. Zwemlessen zijn ook zoiets, verder hoeven ze van mij niets, maar zwemles komt er, of ze het nou leuk vinden of niet. Of ik muziek of sport verplicht ga stellen weet ik nog niet. Als ze het leuk vinden mogen ze erop, maar ik denk wel dat ik afspraken ga maken over wanneer er gestopt mag worden als het niet bevalt. Dus niet 3x gaan en dan geen zin meer hebben of thuisblijven omdat het toevallig regent en ze geen zin hebben om te fietsen.
maandag 23 juni 2008 om 11:26
Eowyn, dat ben ik met je eens, maar dat heb ik ook zo omschreven in mijn postings.
Je kunt het ze aanbieden, en als ze willen, prima. Willen ze niet, dan ga ik het niet pushen. Ik vind een clubje iets in de categorie kan leuk zijn, maar is niet noodzakelijk. Het is mi niet zo dat als ze niet op een clubje zitten, ze enorm veel missen of vaardigheden niet goed ontwikkelen. Ik denk dat ze dit al genoeg ontwikkelen in andere sociale omgevingen, zoals school, of binnen familie-en vriendenkring. Je hebt wel gelijk met wat je zegt over zwemles; dat kun je gewoon niet missen. Het is gewoon een kwestie van leven of dood als je niet kunt zwemmen. Net zoals je de verkeersregels moet leren. En daarom zitten ze op school, verplicht.
En dat is mi al moeten genoeg.
Stel je voor dat iemand je dwingt om na werktijd ( en andere verplichtingen) 2x per week naar een vereniging te gaan. Je bent moe, hebt al genoeg zinvols gedaan en wilt liever je boek lezen op de bank. Zo trek ik die vergelijking door met kinderen. Als we dan toch zouden gaan, dan raken we overbelast. Iets wat in deze tijd enorm een issue is. En daar worden we niet blijer van. Door ze op verschillende clubjes te doen (en sport en muziek bijv) prop je hun week helemaal vol met verplichtingen, wanneer mogen ze dan tot rust komen en dingen doen die ze graag willen?
Je kunt het ze aanbieden, en als ze willen, prima. Willen ze niet, dan ga ik het niet pushen. Ik vind een clubje iets in de categorie kan leuk zijn, maar is niet noodzakelijk. Het is mi niet zo dat als ze niet op een clubje zitten, ze enorm veel missen of vaardigheden niet goed ontwikkelen. Ik denk dat ze dit al genoeg ontwikkelen in andere sociale omgevingen, zoals school, of binnen familie-en vriendenkring. Je hebt wel gelijk met wat je zegt over zwemles; dat kun je gewoon niet missen. Het is gewoon een kwestie van leven of dood als je niet kunt zwemmen. Net zoals je de verkeersregels moet leren. En daarom zitten ze op school, verplicht.
En dat is mi al moeten genoeg.
Stel je voor dat iemand je dwingt om na werktijd ( en andere verplichtingen) 2x per week naar een vereniging te gaan. Je bent moe, hebt al genoeg zinvols gedaan en wilt liever je boek lezen op de bank. Zo trek ik die vergelijking door met kinderen. Als we dan toch zouden gaan, dan raken we overbelast. Iets wat in deze tijd enorm een issue is. En daar worden we niet blijer van. Door ze op verschillende clubjes te doen (en sport en muziek bijv) prop je hun week helemaal vol met verplichtingen, wanneer mogen ze dan tot rust komen en dingen doen die ze graag willen?
maandag 23 juni 2008 om 11:27
