Kinderen
alle pijlers
Hoe belangrijk vind jij het, dat je kind iets presteert?
vrijdag 20 juni 2008 om 22:47
Vorige week hoorde ik dat mijn dochter van 5, naar het tweede badje mocht, met zwemles.
Helemaal leuk, ik was ook hartstikke trots op haar.
Ik was er eigenlijk van uit gegaan, dat ze met haar hele groepje was overgegaan. Ze is namelijk geen uitblinker, dacht ik zo.
Totdat ik dus begreep, dat zij als enige, met twee andere kindjes uit dat groepje, over was. De rest bleef nog in het eerste groepje.
Toen was ik nog trotser!
Achteraf vond ik dat echt belachelijk van mezelf.
Ik ben voor zover ik me er van bewust ben, nooit bezig met competitie wat betreft de kinderen, maar toch vond ik het dus leuk dat ze ' beter' was dan de andere kindjes. Raar toch?
Hoe zit dat met jullie, hoe belangrijk vinden jullie het dat je kind iets presteert.
Stimuleer je bepaald gedrag,welke dromen heb je voor je kind?
Zie je hem al voetballen bij Ajax? Of een instrument bespelen in het Concertgebouw?
En als je dat voor ogen hebt, wat ben je bereid er voor te doen, of te laten?
Topsport vraagt minstens zo veel van de ouders, als van het kind.
Wie is hier bekend mee?
(en voor de duidelijkheid, ik ambieer geen carriere voor mijn dochter in de zwemwereld, hoor
Helemaal leuk, ik was ook hartstikke trots op haar.
Ik was er eigenlijk van uit gegaan, dat ze met haar hele groepje was overgegaan. Ze is namelijk geen uitblinker, dacht ik zo.
Totdat ik dus begreep, dat zij als enige, met twee andere kindjes uit dat groepje, over was. De rest bleef nog in het eerste groepje.
Toen was ik nog trotser!
Achteraf vond ik dat echt belachelijk van mezelf.
Ik ben voor zover ik me er van bewust ben, nooit bezig met competitie wat betreft de kinderen, maar toch vond ik het dus leuk dat ze ' beter' was dan de andere kindjes. Raar toch?
Hoe zit dat met jullie, hoe belangrijk vinden jullie het dat je kind iets presteert.
Stimuleer je bepaald gedrag,welke dromen heb je voor je kind?
Zie je hem al voetballen bij Ajax? Of een instrument bespelen in het Concertgebouw?
En als je dat voor ogen hebt, wat ben je bereid er voor te doen, of te laten?
Topsport vraagt minstens zo veel van de ouders, als van het kind.
Wie is hier bekend mee?
(en voor de duidelijkheid, ik ambieer geen carriere voor mijn dochter in de zwemwereld, hoor
vrijdag 20 juni 2008 om 23:34
Ik zou het best wel leuk vinden als mijn kinderen uitblinken in het één of ander -ben er ook heel content mee dat één goed is in sport en een ander weer goed in leren-
Maar om nu te zeggen dat ik ze erin stimuleer, neuh, dat niet. Ik prijs ze de hemel in als ze thuiskomen met successen/rapporten.
Moet sportmannetje soms wel afremmen in zijn wens om de beste te zijn in alles -daar moet 'ie toch wel hard voor werken, dat krijgt 'ie niet kado-
Papa droomde wel van een glansrijke carrière voor zijn zoons in voetbal of tennis. Niet in de muziek, die scene kende hij al, dat was teveel drugs en zo.
Papa is niet meer in huis dus zullen ze alleen op eigen kracht grote sportmannen of professoren worden. Heb de hoop allang opgegeven dat ik daarin iets in te brengen heb.
Maar om nu te zeggen dat ik ze erin stimuleer, neuh, dat niet. Ik prijs ze de hemel in als ze thuiskomen met successen/rapporten.
Moet sportmannetje soms wel afremmen in zijn wens om de beste te zijn in alles -daar moet 'ie toch wel hard voor werken, dat krijgt 'ie niet kado-
Papa droomde wel van een glansrijke carrière voor zijn zoons in voetbal of tennis. Niet in de muziek, die scene kende hij al, dat was teveel drugs en zo.
Papa is niet meer in huis dus zullen ze alleen op eigen kracht grote sportmannen of professoren worden. Heb de hoop allang opgegeven dat ik daarin iets in te brengen heb.
vrijdag 20 juni 2008 om 23:38
Elyane, ik vind het helemaal niet raar dat je extra trots bent als blijkt dat je kind sneller leert zwemmen dan gemiddeld.
Mijn kind is nog veel kleiner dan je dochter, dus dat vergelijkt wat lastig (
), maar toch: ik ben trots op hem bij alles wat hij voor de eerste keer doet, terwijl hij echt nog in de fase zit dat hij gewoon doet wat alle kinderen ongeveer op die leeftijd doen. Ik ben trots omdat het zijn eerste keer is, en omdat ik zijn moeder ben. Voor de rest van de wereld is het volstrekt niet interessant. Iets sneller of beter of mooier of ... doen dan de rest, is dat wel, al maakt het wel uit of je goed kunt voetballen (want daar mag je trots op zijn) of snel leert zwemmen (want dan zijn je ouders pusherig of arrogant of ...) .
Wat je dochter doet, is wel degelijk iets om trots te zijn: omdat het iets is waar je kind haar best op gedaan heeft, en wat ze goed kan - en niet iets wat er gewoon bij hoort en vanzelf wel komt. Het lijkt me ook heel gezond om tegen haar te zeggen dat je trots op haar bent.
Verwachtingen van mijn kind, daar heb ik nog niet zoveel over te zeggen, nu hij nog zo klein is, maar ik zal hem zeker laten merken dat ik trots ben als hij ergens zijn best op doet, en het lukt (en, hopelijk als onnodige toevoeging, ik zal hem helpen als hij ergens zijn best op doet en het lukt niet.)
Topsporter worden is geen ambitie die ik voor hem heb, want bij nacht en ontij hem naar trainingen en wedstrijden brengen zie ik nog even niet zo zitten
Mijn kind is nog veel kleiner dan je dochter, dus dat vergelijkt wat lastig (
), maar toch: ik ben trots op hem bij alles wat hij voor de eerste keer doet, terwijl hij echt nog in de fase zit dat hij gewoon doet wat alle kinderen ongeveer op die leeftijd doen. Ik ben trots omdat het zijn eerste keer is, en omdat ik zijn moeder ben. Voor de rest van de wereld is het volstrekt niet interessant. Iets sneller of beter of mooier of ... doen dan de rest, is dat wel, al maakt het wel uit of je goed kunt voetballen (want daar mag je trots op zijn) of snel leert zwemmen (want dan zijn je ouders pusherig of arrogant of ...) . Wat je dochter doet, is wel degelijk iets om trots te zijn: omdat het iets is waar je kind haar best op gedaan heeft, en wat ze goed kan - en niet iets wat er gewoon bij hoort en vanzelf wel komt. Het lijkt me ook heel gezond om tegen haar te zeggen dat je trots op haar bent.
Verwachtingen van mijn kind, daar heb ik nog niet zoveel over te zeggen, nu hij nog zo klein is, maar ik zal hem zeker laten merken dat ik trots ben als hij ergens zijn best op doet, en het lukt (en, hopelijk als onnodige toevoeging, ik zal hem helpen als hij ergens zijn best op doet en het lukt niet.)
Topsporter worden is geen ambitie die ik voor hem heb, want bij nacht en ontij hem naar trainingen en wedstrijden brengen zie ik nog even niet zo zitten
vrijdag 20 juni 2008 om 23:39
Ik ben ook niet bezig met competitie wat betreft de kinderen, maar toch ben ik hartstikke trots als ze iets goed kunnen. Het is toch gewoon fijn als je kind een talent heeft, iets doet met plezier en daar dan in uitblinkt?
Mijn oudste heeft een brede algemene kennis, waar hij vaak indruk mee maakt op anderen. Mijn middelste is een rekenwonder (en bovendien de meest hardvochtige voetballer van zijn klas...;-) ) en mijn jongste kan al erg goed praten voor haar leeftijd. Op dat soort dingen krijg je vaak reacties, dat vind ik gewoon leuk en het is goed voor het zelfvertrouwen van de kinderen als ze merken dat ze iets (bijzonder) goed kunnen. En het relativeert de dingen waar ze weer minder goed in zijn (oudste is motorisch niet al te best en stottert bovendien, middelste was altijd wat laat qua ontwikkeling en jongste.. nou ja, die is nog maar 2, dus ik weet nog niet precies waar zij minder goed in is).
Ik heb geen dromen voor ze in die zin dat ik wens dat ze een bepaalde carriere maken. Ik hoop gewoon dat ze heel gelukkig worden later, en het hebben van een talent - of iets waar je veel plezier aan beleeft - kan daar bij helpen.
Mijn oudste heeft een brede algemene kennis, waar hij vaak indruk mee maakt op anderen. Mijn middelste is een rekenwonder (en bovendien de meest hardvochtige voetballer van zijn klas...;-) ) en mijn jongste kan al erg goed praten voor haar leeftijd. Op dat soort dingen krijg je vaak reacties, dat vind ik gewoon leuk en het is goed voor het zelfvertrouwen van de kinderen als ze merken dat ze iets (bijzonder) goed kunnen. En het relativeert de dingen waar ze weer minder goed in zijn (oudste is motorisch niet al te best en stottert bovendien, middelste was altijd wat laat qua ontwikkeling en jongste.. nou ja, die is nog maar 2, dus ik weet nog niet precies waar zij minder goed in is).
Ik heb geen dromen voor ze in die zin dat ik wens dat ze een bepaalde carriere maken. Ik hoop gewoon dat ze heel gelukkig worden later, en het hebben van een talent - of iets waar je veel plezier aan beleeft - kan daar bij helpen.
vrijdag 20 juni 2008 om 23:42
Hmm, gelukkig is mijn zoontje nog niet op die leeftijd dat ik dáár al over na hoef te denken, maar betrapte me er vanaf zijn geboorte op dat ik heel erg trots kon zijn dat hij iets beter, sneller o.i.d. kon.
Ik weet ook niet hoe ik zal reageren als hij ouder wordt, maar ik kan me zo voorstellen dat ik inderdaad er heel veel voor over zou hebben. Alleen om hem te steunen als hij dat zelf wilt. Ben denk ik iets te relaxt van aard om hem te pushen, al schijnt ook dat niet zo erg te zijn, want daarmee leer je je kinderen discipline bij. (Iets wat mijn ouders volledig vergeten zijn
)
Maar ja, hoe ver ga je? Zou ik mijn leven volledig aan de kant schuiven? Oef, dat weet ik niet hoor, denk dat je daar waarschijnlijk in groeit, dat dat gewoon zo loopt.
Ik kan me voorstellen dat er heel wat ouders rondlopen waarvan de kinderen sporten op hoog niveau, die hun gehele leven in teken van hun kind hebben staan, ze daar ook geen problemen mee hebben maar als ze misschien anders hadden mogen kiezen...
Dan heb je natuurlijk ook nog die lui waarvan hun kind best goed is, maar nét niet, en dan toch willen. Dwingen hun kind praktisch te trainen, alsof ze op die manier hun eigen gemiste kans kunnen goedmaken ofzo. Nee, zo ben ik niet en word ik ook niet.
Misschien een interne sportacademie ofzoiets? Heeft het kind alles en jij je eigen leven (voordat iedereen daarover heenvalt, was een geintje)
Zou graag uitgebreider willen antwoorden, maar dat kan ik nog niet.
Wel een leuk topic trouwens (zet me wel aan het denken)
Ik weet ook niet hoe ik zal reageren als hij ouder wordt, maar ik kan me zo voorstellen dat ik inderdaad er heel veel voor over zou hebben. Alleen om hem te steunen als hij dat zelf wilt. Ben denk ik iets te relaxt van aard om hem te pushen, al schijnt ook dat niet zo erg te zijn, want daarmee leer je je kinderen discipline bij. (Iets wat mijn ouders volledig vergeten zijn
)Maar ja, hoe ver ga je? Zou ik mijn leven volledig aan de kant schuiven? Oef, dat weet ik niet hoor, denk dat je daar waarschijnlijk in groeit, dat dat gewoon zo loopt.
Ik kan me voorstellen dat er heel wat ouders rondlopen waarvan de kinderen sporten op hoog niveau, die hun gehele leven in teken van hun kind hebben staan, ze daar ook geen problemen mee hebben maar als ze misschien anders hadden mogen kiezen...
Dan heb je natuurlijk ook nog die lui waarvan hun kind best goed is, maar nét niet, en dan toch willen. Dwingen hun kind praktisch te trainen, alsof ze op die manier hun eigen gemiste kans kunnen goedmaken ofzo. Nee, zo ben ik niet en word ik ook niet.
Misschien een interne sportacademie ofzoiets? Heeft het kind alles en jij je eigen leven
(voordat iedereen daarover heenvalt, was een geintje)Zou graag uitgebreider willen antwoorden, maar dat kan ik nog niet.
Wel een leuk topic trouwens (zet me wel aan het denken)
vrijdag 20 juni 2008 om 23:53
Mijn oudste zoon is autistisch en loopt daardoor tegen allerlei dingen aan die hij niet kan, of minder goed of minder snel dan een ander.
Nu zit hij sinds kort op een schaakclub en daar bleek dat hij het eerste niveau kon overslaan en meteen in het tweede niveau mocht beginnen. Daar was hij zelf verschrikkelijk blij mee, want eindelijk was er weer es iets waar hij goed in is.
Ik was er verder niet trots op, ik vind het geen verdienste ofzo. Ik denk dat ik trots ben als mijn kinderen iets presteren t.o.v. zichzelf, dus hun eigen grenzen verleggen. Of ze sneller of trager zijn dan een ander interesseert me weinig.
Nu zit hij sinds kort op een schaakclub en daar bleek dat hij het eerste niveau kon overslaan en meteen in het tweede niveau mocht beginnen. Daar was hij zelf verschrikkelijk blij mee, want eindelijk was er weer es iets waar hij goed in is.
Ik was er verder niet trots op, ik vind het geen verdienste ofzo. Ik denk dat ik trots ben als mijn kinderen iets presteren t.o.v. zichzelf, dus hun eigen grenzen verleggen. Of ze sneller of trager zijn dan een ander interesseert me weinig.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
zaterdag 21 juni 2008 om 00:03
Ik ken het van de andere kant...."Vroegah" zat ik bij de top van Nederland met wedstrijdzwemmen. Ik werd niet gepushed, gelukkig Totdat ik een nieuwe trainster kreeg waar ik écht absoluut niet mee overweg kon. Ik wilde (door haar) stoppen met het zwemmen. Mijn ouders vonden dat ik toen door moest gaan. Heb ik niet gedaan en heb daar nooit spijt van gehad.
Ik zal mijn kind dus ook never nooit niet pushen, alleen positief stimuleren. Hoe ik er verder mee omga weet ik eigenlijk niet, ik voel niet direct iets van competitiedrang ofzo. Sarahzoon heeft twee neefjes van ongeveer dezelfde leeftijd, en één van de moeders vergelijkt ook continu. Bloedirritant
Ik ben trots op alle dingen die Sarahzoon "bereikt" of het nu een nieuw woordje is, of een spelletje wat hij ineens begrijpt, een tekening maakt die ergens op lijkt of lief is voor zijn zusje. (Hij is 23 maand, voor de beeldvorming )
Totdat ik een nieuwe trainster kreeg waar ik écht absoluut niet mee overweg kon. Ik wilde (door haar) stoppen met het zwemmen. Mijn ouders vonden dat ik toen door moest gaan. Heb ik niet gedaan en heb daar nooit spijt van gehad. Ik zal mijn kind dus ook never nooit niet pushen, alleen positief stimuleren. Hoe ik er verder mee omga weet ik eigenlijk niet, ik voel niet direct iets van competitiedrang ofzo. Sarahzoon heeft twee neefjes van ongeveer dezelfde leeftijd, en één van de moeders vergelijkt ook continu. Bloedirritant
Ik ben trots op alle dingen die Sarahzoon "bereikt" of het nu een nieuw woordje is, of een spelletje wat hij ineens begrijpt, een tekening maakt die ergens op lijkt of lief is voor zijn zusje. (Hij is 23 maand, voor de beeldvorming
)
zaterdag 21 juni 2008 om 00:05
Als kind was ik heel erg goed in ballet. Mijn moeder was (is) een groot balletliefhebber en zag het dus erg zitten dat ik klassiek danseres zou worden. Aangezien ik een 'pleaser' was als kind en enorm onder invloed van mijn moeder stond, wilde ik haar dus een groot plezier doen. Dus hup, kleine Olijf van 10 jaar met vlechtjes op haar hoofd auditie doen voor het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Alle 3 de rondes met glans gehaald en ik werd toegelaten. En wat een ramp was het daar! Ik ben gek op ballet, deed het ook heel erg graag maar die hele competitieve wereld was niks voor mij. Maar moeders was zo trots, zo trots dat haar kleine onzekere meid dit had geflikt. Gelukkig bleek ik lichamelijk toch niet geschikt voor dit zware leven (want ja, al ben je nog maar 11, je hebt minimaal 3 uur per dag danslessen) en moest ik aan het eind van het jaar er weer af. Ik blij, mams in tranen. Ze beweert ook nog altijd dat ik het daar zo heerlijk vond (ik weet wel beter). Maar wat ik dus eigenlijk wil zeggen: het is goed als je trots bent op een kind, stimuleer ze ook, maar sla er niet in door. Ik heb er niks aan overgehouden hoor, aan mijn dansavontuur, maar heb een paar jaar erna niks van ballet willen weten. Maar uiteindelijk heb ik na een jaar of 5 mijn hobbie toch weer opgepakt en heb nog veel jaren met veel plezier bij de plaatselijke balletschool lessen gevolgd.
Ik ben mijn eigen bananenschil
zaterdag 21 juni 2008 om 07:26
Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen iets presteren in die zin dat ik het belangrijk vind dat ze hun best doen voor iets. Ik wil ze uitdagen om nét een stapje verder te gaan in hun kunnen dan dat ze zelf voor mogelijk achten. Zelf kon ik altijd alles makkelijk. Of het nou sport, muziek of school was. En ik ben lui aangelegd, dus als ik zonder oefenen of leren een 8 haalde, waarom dan iets beter je best doen en een 9 halen? Bij nader inzien denk ik dat het toch beter was geweest om iets meer mijn best te doen, dus dat inzicht wil ik mijn kinderen niet onthouden
Maar dat zal dan meer in de trant zijn van het paard een wortel voorhouden om het sneller te laten lopen, niet door de zweep erover te leggen.
Maar dat zal dan meer in de trant zijn van het paard een wortel voorhouden om het sneller te laten lopen, niet door de zweep erover te leggen.
zaterdag 21 juni 2008 om 08:40
Natuurlijk wil ik dat hij zijn best doet in zijn sport maar plezier staat zeker voorop.
Nu gaat hij volgend jaar een niveau hoger spelen maar dat houdt ook gelijk in dat hij 3 keer in de week moet trainen en iedere zaterdag een wedstrijd.
Dat vindt ik teveel voor een mannetje van 9.
Hij heeft volgens zijn trainer echt aanleg om een hele goede sporter te worden maar ik vindt het belangrijker dat hij een goede leerling is en een goede jeugd heeft gehad.
Mocht hij als hij ouder is wel zoveel willen trainen en hij kan het goed combineren met vrije tijd en school dan gaat hij zijn gang maar maar voorlopig hou ik zijn ambitie (en die van zijn trainer) een beetje in bedwang
Nu gaat hij volgend jaar een niveau hoger spelen maar dat houdt ook gelijk in dat hij 3 keer in de week moet trainen en iedere zaterdag een wedstrijd.
Dat vindt ik teveel voor een mannetje van 9.
Hij heeft volgens zijn trainer echt aanleg om een hele goede sporter te worden maar ik vindt het belangrijker dat hij een goede leerling is en een goede jeugd heeft gehad.
Mocht hij als hij ouder is wel zoveel willen trainen en hij kan het goed combineren met vrije tijd en school dan gaat hij zijn gang maar maar voorlopig hou ik zijn ambitie (en die van zijn trainer) een beetje in bedwang
zaterdag 21 juni 2008 om 08:46
Dit is de mooiste soort trots die je kunt zijn, denk ik. Het gaat heel natuurlijk. Je kind doet iets, je ziet dat hij/zij zich ontwikkelt en dat maakt je blij. Want het is een teken dat het goed gaat met je kind. En dat wil je graag.
Aan de andere kant het je het échte bereiken van iets. Als je kind iets doet of kan wat bijzonder is, of heel moeilijk, of het is gewoon een stuk beter dan de meeste andere kinderen. Ook daar zou ik heel trots op zijn, denk ik. Tony is net 3, is motorisch niet heel erg sterk, maar zijn woordenschat en spreekvaardigheid zijn vergeleken met zijn leeftijdgenootjes erg goed. Dat vind ik dan toch wel erg fijn. Misschien omdat het een voorbode zou kunnen zijn dat hij het straks goed gaat doen op school? Dat hij daardoor -als hij veel ouder is- kan kiezen voor de opleding die hij graag zou willen doen?
Begrijp me niet verkeerd, als hij putjesschepper wil worden en hij wordt daar echt gelukkig van, dan zal ik hem niet tegenhouden. Maar ergens goed in zijn en daardoor meer kansen in het leven hebben, ja dat gun ik mijn kinderen absoluut!
Overigens, maar dat gaat weer enigszins off-topic, wordt nu steeds duidelijker dat zijn broertje Vito (ruim 16 maanden) echt anders in elkaar zit. Hij is juist veel beweeglijker, soepeler en een echte klauteraar, terwijl er nog geen 10 woordjes uit zijn mod komen! Die verschillen ervaren vind ik ook wel heel bijzonder. Mijn jongens hebben ieder hun eigen dingen die mij trots maken.
Loretta is De Mol. Punt.
zaterdag 21 juni 2008 om 09:07
Ik vrees dat ik ook een beetje een 'pusherige' moeder word (ben). Ik ambieer wel eerder een universitaire carrière dan een sportcarrière voor hem (heb zelf niks met sport).
En ik vind het bloedirritant dat zoon zo slecht is in puzzelen. Nog stééds legt hij een hoekje rustig in het midden, terwijl hij al bijna vier is!
En ik vind het bloedirritant dat zoon zo slecht is in puzzelen. Nog stééds legt hij een hoekje rustig in het midden, terwijl hij al bijna vier is!
zaterdag 21 juni 2008 om 09:09
Ik hoop dat mijn dochter wel ambitieuzer wordt dan ik. Ik ben een lui wezen, was goed op school, goed in sport, eigenlijk zo'n mazzelaar die overal goed in was. En ik had waarschijnlijk ook wel ergens in uit kunnen blinken als ik er écht energie in gestoken had. Maar dat heb ik nooit gedaan. Werd ook niet gestimuleerd. Achteraf vind ik dat wel jammer eigenlijk, een beetje pushen is niks mis mee. Maar waar leg je de grens? Als ik Ivy (was het geloof ik) hoor, heeft haar moeder nooit doorgehad dat ze haar dochter pushte iets te doen wat ze helemaal niet wilde. En dat wil ik wel weer voorkomen. Moeilijk hoor....
En of ik mijn eigen leven er voor aan de kant zou zetten? Nee. Kort door de bocht, maar ik vind mijn leven net zo belangrijk als dat van mijn kind. Ik ga niet het mijne aan de kant zetten voor haar, net zoals ik niet van iemand anders verwacht dat die dat voor mij zal doen. Als ze écht iets graag wil, zal ze zelf de mogelijkheden moeten creeeren om dat waar te maken. En ik weet dat dat kan. Qua geld zou ik denk ik wel ver gaan (stel dat ze uitblinkt in een sport, en om haar doel te bereiken naar een sportinternaat zou gaan). Maar ik ga niet mijn baan opzeggen om haar fulltime te coachen zeg maar. Hihi... om dat te betalen zal ik waarschijnlijk eerder méér moeten gaan werken
En of ik mijn eigen leven er voor aan de kant zou zetten? Nee. Kort door de bocht, maar ik vind mijn leven net zo belangrijk als dat van mijn kind. Ik ga niet het mijne aan de kant zetten voor haar, net zoals ik niet van iemand anders verwacht dat die dat voor mij zal doen. Als ze écht iets graag wil, zal ze zelf de mogelijkheden moeten creeeren om dat waar te maken. En ik weet dat dat kan. Qua geld zou ik denk ik wel ver gaan (stel dat ze uitblinkt in een sport, en om haar doel te bereiken naar een sportinternaat zou gaan). Maar ik ga niet mijn baan opzeggen om haar fulltime te coachen zeg maar. Hihi... om dat te betalen zal ik waarschijnlijk eerder méér moeten gaan werken
Om een kort verhaal lang te maken...
zaterdag 21 juni 2008 om 09:28
Goh, grappig, als ik zo'n boodschap zou krijgen van iemand die er verstand van heeft denk ik dat ik juist dan alle remmen los zou gooien en heel veel zou investeren in de sport.
Ik hoop heel erg dat mijn zoon een uitblinker wordt, en dan het liefst in sport of muziek oid. Ik kan ook niet wachten tot hij eindelijk oud genoeg is om op sport te gaan, en vind het ook best jammer dat de meeste sporten hier pas met 5 jaar beginnen.
Ik ken vrij veel mensen die betaald voetbal spelen (of in het NL elftal gespeeld hebben enzo) en die ken ik vanaf hun jeugd omdat mijn moeder bevriend was met hun moeders of omdat het familie is, en mij lijkt dat hasske leuk.
Ik moet zeggen dat het eerste wat ik dacht toen iemand die er redelijk verstand van heeft tegen mij zei dat mijn zoon zo goed met een bal kon omgaan "yes, dan kan ie bij Ajax".
En hoewel mijn eigen eerste keus voor een sport niet per se voetbal zou zijn, heb ik door die mededeling dus idd wel bedacht dat we maar eens gaan beginnen met voetbal.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 21 juni 2008 om 09:30
zaterdag 21 juni 2008 om 09:46
zaterdag 21 juni 2008 om 10:38
Ik vind het belangrijk dat ze hun best doen en zichzelf blijven ontwikkelen, maar ik vind het niet belangrijk of ze beter zijn dan de rest. Trots ben ik toch wel. Ik ben wel trots dat ik zulke makkelijke kinderen heb, sociaal, niet verlegen, vrolijk en gewoon makkelijk in de omgang. Maar ik geloof dat ik daar gewoon mazzel mee heb gehad, dat is geen verdienste, maar meer persoonlijkheid. (tuurlijk ligt het er wel een beetje aan hoe je zelf bent, maar dan nog)
Ik hou eigenlijk niet bij of wat ze doen beter is dan anderen. Ik vind het gewoon al knap dat ze het uberhaupt doen. Ik weet dat zoonlief behoorlijk achterloopt op kindjes van zijn leeftijd. Hij is 8 maanden en kan niet zitten, rolt net om en is door de fysio is geconstateerd dat hij zelfs achterloopt op kindjes van zijn gecorrigeerde leeftijd met sommige dingen. Maar ik ben evengoed trots op hem als hij iets kan. Ik vind 'beter' of 'slechter' gewoon niet zulke belangrijke termen.
Als ze hun best doen en doen wat ze leuk vinden ben ik tevreden en trots.
Manlief en ik zijn het erover eens dat we op hoog niveau sporten ongezond vinden voor kinderen, dus dat gaat hier niet gebeuren. (ook erg onwaarschijnlijk, gezien de genen )
Ik hou eigenlijk niet bij of wat ze doen beter is dan anderen. Ik vind het gewoon al knap dat ze het uberhaupt doen. Ik weet dat zoonlief behoorlijk achterloopt op kindjes van zijn leeftijd. Hij is 8 maanden en kan niet zitten, rolt net om en is door de fysio is geconstateerd dat hij zelfs achterloopt op kindjes van zijn gecorrigeerde leeftijd met sommige dingen. Maar ik ben evengoed trots op hem als hij iets kan. Ik vind 'beter' of 'slechter' gewoon niet zulke belangrijke termen.
Als ze hun best doen en doen wat ze leuk vinden ben ik tevreden en trots.
Manlief en ik zijn het erover eens dat we op hoog niveau sporten ongezond vinden voor kinderen, dus dat gaat hier niet gebeuren. (ook erg onwaarschijnlijk, gezien de genen
)
