Kinderen
alle pijlers
Hoe doen andere (mishandelde) ouders dat?
maandag 28 januari 2008 om 11:26
Ik ga ervanuit dat voor alle ouders geld dat ze het zo goed mogelijk willen doen, hun kinderen een gelukkige jeugd willen geven etc. En ik denk dat dat voor ouders die zelf als kind mishandeld zijn nog meer geld dan normaal. Maar juist dat laatste vind ik ontzettend moeilijk.
Ik ben als kind langdurig en door verschillende mensen mishandeld/misbruikt, met als rode draad door mijn jeugd heen mijn vader. Ik heb zelf dus heel erg weinig fijne jeugdherinneringen en wil mijn eigen kinderen juist wel een hele mooie, fijne jeugd geven waarin ze zich gekend en geliefd voelen.
Maar hoe groot die wens ook is, de praktijk is soms zo lastig. Een voorbeeld is het eetpatroon van mijn dochter (bijna 3). Ze eet ontzettend goed al haar hele leventje. Ook op wat ze eet valt weinig aan te merken. Als ze aan het groeien is eet ze (in elk geval in mijn ogen) enorme hoeveelheden. En ik vind het dan heel lastig om daarmee om te gaan. Ik kreeg als kind gewoon alles of niets. De ene keer mocht ik eten wat ik wilde, de andere keer (vooral als m'n vader boos was ergens over hoefde niets met mij te maken te hebben) kreeg ik dagen geen of bijna geen eten. Ik heb daardoor nooit geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en wil wel graag dat mijn kinderen dat hongersignaal wel blijven kennen. Maar tegelijk ben ik bang dat ze veel te veel eet en uiteindelijk net zo dik zal worden als ik (mijn stofwisseling is ernstig ontregeld door het gedrag van vroeger) en dat ik dat dan heb laten gebeuren omdat ik haar niet wilde/drufde te remmen.
Ander voorbeeld is boos worden. Zoals misschien duidelijk werd er vroeger bij mij thuis op alles onevenredig gereageerd. Een gebroken kopje kon een week straf opleveren om maar wat te noemen. En als schelden niet leek te helpen (of in zijn ogen niet hielp) dan werd er geslagen. Niet alleen mij maar ook mijn moeder. Hier speelt dat totaal niet, ik heb nog nooit de neiging gehad de kinderen te slaan (man ook niet) en zou dat ook nooit doen. Maar waar dan wel precies die grens ligt in boos worden vind ik ontzettend moeilijk. Is af en toe schreeuwen nog normaal, kun je als moeder soms (verbaal!) even ontploffen of is dat net zo schadelijk, hoe ga je om met je eiegn boosheid EN die van je kinderen.
Kortom ik vind het ontzettend lastig om te weten wat nou precies normaal is. Waar liggen bepaalde grenzen, hoe ga je op een goede manier met bepaald gedrag om. En aan andere mishandelde ouders hoe zorg je ervoor dat je niet in een cirkeltje terechtkomt, hoe zorg je ervoor dat je eigen gezinsleven wel gezond blijft?
Ik ben als kind langdurig en door verschillende mensen mishandeld/misbruikt, met als rode draad door mijn jeugd heen mijn vader. Ik heb zelf dus heel erg weinig fijne jeugdherinneringen en wil mijn eigen kinderen juist wel een hele mooie, fijne jeugd geven waarin ze zich gekend en geliefd voelen.
Maar hoe groot die wens ook is, de praktijk is soms zo lastig. Een voorbeeld is het eetpatroon van mijn dochter (bijna 3). Ze eet ontzettend goed al haar hele leventje. Ook op wat ze eet valt weinig aan te merken. Als ze aan het groeien is eet ze (in elk geval in mijn ogen) enorme hoeveelheden. En ik vind het dan heel lastig om daarmee om te gaan. Ik kreeg als kind gewoon alles of niets. De ene keer mocht ik eten wat ik wilde, de andere keer (vooral als m'n vader boos was ergens over hoefde niets met mij te maken te hebben) kreeg ik dagen geen of bijna geen eten. Ik heb daardoor nooit geleerd om naar mijn lichaam te luisteren en wil wel graag dat mijn kinderen dat hongersignaal wel blijven kennen. Maar tegelijk ben ik bang dat ze veel te veel eet en uiteindelijk net zo dik zal worden als ik (mijn stofwisseling is ernstig ontregeld door het gedrag van vroeger) en dat ik dat dan heb laten gebeuren omdat ik haar niet wilde/drufde te remmen.
Ander voorbeeld is boos worden. Zoals misschien duidelijk werd er vroeger bij mij thuis op alles onevenredig gereageerd. Een gebroken kopje kon een week straf opleveren om maar wat te noemen. En als schelden niet leek te helpen (of in zijn ogen niet hielp) dan werd er geslagen. Niet alleen mij maar ook mijn moeder. Hier speelt dat totaal niet, ik heb nog nooit de neiging gehad de kinderen te slaan (man ook niet) en zou dat ook nooit doen. Maar waar dan wel precies die grens ligt in boos worden vind ik ontzettend moeilijk. Is af en toe schreeuwen nog normaal, kun je als moeder soms (verbaal!) even ontploffen of is dat net zo schadelijk, hoe ga je om met je eiegn boosheid EN die van je kinderen.
Kortom ik vind het ontzettend lastig om te weten wat nou precies normaal is. Waar liggen bepaalde grenzen, hoe ga je op een goede manier met bepaald gedrag om. En aan andere mishandelde ouders hoe zorg je ervoor dat je niet in een cirkeltje terechtkomt, hoe zorg je ervoor dat je eigen gezinsleven wel gezond blijft?
maandag 28 januari 2008 om 11:38
Moeilijk! Sinds ik moeder ben stel ik mezelf ook regelmatig de vraag: wat is nou precies normaal? zou ik er heel anders in staan als ik een gelukkige en onbezorgde jeugd had gehad? En tja, daar kom je zelf gewoon niet uit. Als het je echt in de weg staat en je verhindert om gewoon gelukkig te zijn met je dochter die het volgens mij heel goed doet, is het misschien beter om professionele hulp te gaan zoeken. Uit ervaring weet ik nu dat het moederschap zoveel omhoog brengt waarvan je dacht dat je het zo goed een plekje had gegeven. Laat het je huidige leven er niet door verpesten!
maandag 28 januari 2008 om 11:42
jeetje wat goed dat je hier zo mee bezig bent en dat je je bewust bent van de problemen. Ik kan je niet helpen uit eigen ervaring, maar wil je even laten weten dat ik het super vind van je dat je je dit van te voren allemaal afvraagt en probeert het anders te doen dan je eigen jeugd.
Ik vind af en toe (maar dan wel af en toe en met een duidelijke oorzaak, dus niet uit het niet, maar na een dag klieren of heel erg stout gedrag van je kind) verbaal ontploffen niet zo gek hoor, zeker als je het daarna goed maakt en het maar nooit onverwacht is voor je kind, dus na waarschuwen en zeggen wat je niet leuk vindt. En wat eten betreft, zolang je kind zelf aangeeft wat ze wil, je haar niet altijd troost met eten, ze gezonde dingen lekker vindt en goed haar brood en avondeten eet, en niet te dik is, zou ik me daar ook geen zorgen om maken, Dan kan ze blijkbaar zelf goed inschatten wat ze nodig heeft.
Boos worden is volgens mij niet schadelijk voor een kind, zolang het maar niet onverwacht is en niet zonder waarschuwing vooraf, zodat een kind wel duidelijk heeft waarom je boos bent. (soms kan die waarschuwing niet natuurlijk, bij stout gedrag of ineens iets doen wat niet mag). Het moet ook op een normale manier gaan, zonder dreiging en zonder geweld, maar je mag prima boos worden op een kind vind ik. Als je het daarna maar weer goed maakt samen. Ook kan je niet de ene keer extreem boos worden om iets wat de volgende keer wel mag. Dat schept verwarring en dat kan wel schadelijk zijn denk ik.
Kan je er goed over praten met je partner?
Nogmaal, ik heb bewondering voor je en hoop dat je wat aan dit topic kan hebben.
Ik vind af en toe (maar dan wel af en toe en met een duidelijke oorzaak, dus niet uit het niet, maar na een dag klieren of heel erg stout gedrag van je kind) verbaal ontploffen niet zo gek hoor, zeker als je het daarna goed maakt en het maar nooit onverwacht is voor je kind, dus na waarschuwen en zeggen wat je niet leuk vindt. En wat eten betreft, zolang je kind zelf aangeeft wat ze wil, je haar niet altijd troost met eten, ze gezonde dingen lekker vindt en goed haar brood en avondeten eet, en niet te dik is, zou ik me daar ook geen zorgen om maken, Dan kan ze blijkbaar zelf goed inschatten wat ze nodig heeft.
Boos worden is volgens mij niet schadelijk voor een kind, zolang het maar niet onverwacht is en niet zonder waarschuwing vooraf, zodat een kind wel duidelijk heeft waarom je boos bent. (soms kan die waarschuwing niet natuurlijk, bij stout gedrag of ineens iets doen wat niet mag). Het moet ook op een normale manier gaan, zonder dreiging en zonder geweld, maar je mag prima boos worden op een kind vind ik. Als je het daarna maar weer goed maakt samen. Ook kan je niet de ene keer extreem boos worden om iets wat de volgende keer wel mag. Dat schept verwarring en dat kan wel schadelijk zijn denk ik.
Kan je er goed over praten met je partner?
Nogmaal, ik heb bewondering voor je en hoop dat je wat aan dit topic kan hebben.
maandag 28 januari 2008 om 11:55
Wat erg, dat je zo mishandeld en misbruikt bent. Ik krijg daar altijd koude rillingen van als ik dit zo lees. Goed dat jullie een fijn gezin hebben.
Ik snap dat je heel anders tegen dingen aan kan kijken dan iemand die niet zo'n akelige jeugd heeft gehad. Toch hebben alle ouders twijfels, denk ik.
Ik kan je alleen praktijkverhalen van mij vertellen, ik ben geen deskundige.
Mijn kinderen aten als bootwerkers, megaveel. Ik maakte maar op zich geen zorgen over ondanks dat ze op het buro steeds vertelden dat het minder moest. Mijn kinderen zaten met gewicht ruim boven de gewichtscurve en lengte gemiddeld. Maar ach..ik was zelf ook een dikke prop als kind. Mijn drie kinderen zijn nu tussen de 5 en 11 jaar en allen heel erg slank. (jongste heeft nog beetje babyvet op de billen) Ze sporten, spelen, zitten nooit echt stil, zijn veel op de fiets, veel buiten etc.
Ze hebben periodes dat ze minder eten en dan weer veel, is heel normaal. Maak je geen zorgen, je dochter is een gezonde driejarige die goed groeit.
Ik had wel eens moeite met het straffen van de kinderen. Slaan is heel veel onmacht. Ik heb het wel een paar keer gedaan met de oudste en daarna heel veel spijt....ik was harder aan het huilen dan hij. Daarna met straffen toch maar tips van anderen overgenomen. Time-out en op de gang zetten. Negeren voor een tijdje.. Ik moet me soms inhouden niet een enorme keel op te zetten, maar ik vind het zo viswijverig staan dat ik het niet doe. Ja, heel soms, al ik inderdaad ontplof. Toch jammer, denk ik daarna.
Je hebt van die schooljuffen die altijd met zelfde toon kinderen terecht wijzen en op hun stoel krijgen, leek me heerlijk, daar heb ik het voorbeeld van gehaald.
(f) sterkte verder!!
Ik snap dat je heel anders tegen dingen aan kan kijken dan iemand die niet zo'n akelige jeugd heeft gehad. Toch hebben alle ouders twijfels, denk ik.
Ik kan je alleen praktijkverhalen van mij vertellen, ik ben geen deskundige.
Mijn kinderen aten als bootwerkers, megaveel. Ik maakte maar op zich geen zorgen over ondanks dat ze op het buro steeds vertelden dat het minder moest. Mijn kinderen zaten met gewicht ruim boven de gewichtscurve en lengte gemiddeld. Maar ach..ik was zelf ook een dikke prop als kind. Mijn drie kinderen zijn nu tussen de 5 en 11 jaar en allen heel erg slank. (jongste heeft nog beetje babyvet op de billen) Ze sporten, spelen, zitten nooit echt stil, zijn veel op de fiets, veel buiten etc.
Ze hebben periodes dat ze minder eten en dan weer veel, is heel normaal. Maak je geen zorgen, je dochter is een gezonde driejarige die goed groeit.
Ik had wel eens moeite met het straffen van de kinderen. Slaan is heel veel onmacht. Ik heb het wel een paar keer gedaan met de oudste en daarna heel veel spijt....ik was harder aan het huilen dan hij. Daarna met straffen toch maar tips van anderen overgenomen. Time-out en op de gang zetten. Negeren voor een tijdje.. Ik moet me soms inhouden niet een enorme keel op te zetten, maar ik vind het zo viswijverig staan dat ik het niet doe. Ja, heel soms, al ik inderdaad ontplof. Toch jammer, denk ik daarna.
Je hebt van die schooljuffen die altijd met zelfde toon kinderen terecht wijzen en op hun stoel krijgen, leek me heerlijk, daar heb ik het voorbeeld van gehaald.
(f) sterkte verder!!
maandag 28 januari 2008 om 12:36
hoopjeverdriet op zich heeft het allemaal wel een plekje. En het is ook niet zo dat ik niet van mijn kinderen kan genieten gelukkig. Ik geniet ontzettend veel van mijn 2 lieverds. Ik merk alleen af en toe dus dat ik gewoon geen normen en waarden mee heb gekregen wat dit betreft. Ik heb daardoor vaak het gevoel dat ik maar wat aanklooi. Terwijl je absoluut gelijk hebt. Mijn dochter is een heerlijk kind. Ze is sociaal, eet en slaapt prima, kan delen, leert graag nieuwe dingen enz. Maar ik hoor ook vaak dat ik streng ben en als ik mezelf met andere ouders vergelijk ben ik dat op bepaalde dingen ook wel. Zo wordt er hier in huis nooit gelopen met/tijdens eten, mag ze absoluut d'r bed niet uitkomen (wij gaan dr nog altijd halen als ze wakker is en als ik daar een uur mee wacht blijft ze ook een uur in dr bed spelen en wachten tot ik kom) en nog wel wat van dat soort dingen. En miscchien wel juist daardoor, doordat ik ook vaak te horen krijg dat ze wel erg gemanierd is voor een peuter vraag ik mezelf dus met regelmaat af of ze zo goed luisterd omdat ik/we consequent zijn of dat ze goed luisterd om verkeerde redenen, dat ik toch te streng ben bijvoorbeeld. Daar ben ik dus heel erg zoekende in.
Arwen ik wordt inderdaad nooit uit het niets boos. Ze weet altijd wel dat ze de grens begint te naderen. Dan mag ze iets niet, is 2x gewaarschuwd, 3de keer bij de voordeur gestaan en dat cirkeltje dan 2 of 3 keer voor hetzelfde en dan wordt ik echt boos. Maar dat ziet ze dus inderdaad wel aankomen. Ze zegt dan ook zelf wel dingen als volgende keer wordt je echt boos he mama en het dan dus ook even uitproberen (ja 2 jaar he..). Maar als ze die grens gevonden heeft houdt ze zich er daarna ook wel ehct aan. Ze staat daardoor niet vaak bij de voordeur voor iets waar ik al eens boos om geworden ben. Dat laat ze niet gebeuren. En dan vraag ik me af of dat dan is dat ze die regel geleerd heeft of dat het angst is. En eigenlijk denk ik dat ze gewoon een redelijk gehoorzame peuter is, maar ik wil koste wat kost voorkomen dat ze ooit uit angst zou moeten handelen. Je gezin, je thuis moet de laatste plek zijn waar je als kind angst kent.
Muzze dank je voor je reactie. Ja dat schooljuffengevoel ken ik wel. Ik werk zelf in het onderwijs (middelbare school) en wordt daar dus echt zo goed als nooit boos, 2x in bijna 8 jaar. Het is me alleen gebeurd bij kinderen die een ander opzettelijk erg veel pijn deden, daar kan ik niet tegen en dan ontplof ik. Maar normaal ben ik het booszijn altijd voor, ik neem niets van wat leerlingen doen/zeggen persoonlijk en kan er ook voor zorgen dat ik dus altijd rustig blijf, waardoor (gek genoeg) 99% heel erg goed luisterd. Maar wat ik wel merk is dat ik met m'n leerlingen dus ook heel afstandelijk om kan gaan, niet in gedrag maar wel in mijn hoofd, ze raken me meestal niet echt. En dat doen je eigen kinderen natuurlijk wel, die raken je in elke vezel van je lichaam met alles wat ze doen.
Arwen ik wordt inderdaad nooit uit het niets boos. Ze weet altijd wel dat ze de grens begint te naderen. Dan mag ze iets niet, is 2x gewaarschuwd, 3de keer bij de voordeur gestaan en dat cirkeltje dan 2 of 3 keer voor hetzelfde en dan wordt ik echt boos. Maar dat ziet ze dus inderdaad wel aankomen. Ze zegt dan ook zelf wel dingen als volgende keer wordt je echt boos he mama en het dan dus ook even uitproberen (ja 2 jaar he..). Maar als ze die grens gevonden heeft houdt ze zich er daarna ook wel ehct aan. Ze staat daardoor niet vaak bij de voordeur voor iets waar ik al eens boos om geworden ben. Dat laat ze niet gebeuren. En dan vraag ik me af of dat dan is dat ze die regel geleerd heeft of dat het angst is. En eigenlijk denk ik dat ze gewoon een redelijk gehoorzame peuter is, maar ik wil koste wat kost voorkomen dat ze ooit uit angst zou moeten handelen. Je gezin, je thuis moet de laatste plek zijn waar je als kind angst kent.
Muzze dank je voor je reactie. Ja dat schooljuffengevoel ken ik wel. Ik werk zelf in het onderwijs (middelbare school) en wordt daar dus echt zo goed als nooit boos, 2x in bijna 8 jaar. Het is me alleen gebeurd bij kinderen die een ander opzettelijk erg veel pijn deden, daar kan ik niet tegen en dan ontplof ik. Maar normaal ben ik het booszijn altijd voor, ik neem niets van wat leerlingen doen/zeggen persoonlijk en kan er ook voor zorgen dat ik dus altijd rustig blijf, waardoor (gek genoeg) 99% heel erg goed luisterd. Maar wat ik wel merk is dat ik met m'n leerlingen dus ook heel afstandelijk om kan gaan, niet in gedrag maar wel in mijn hoofd, ze raken me meestal niet echt. En dat doen je eigen kinderen natuurlijk wel, die raken je in elke vezel van je lichaam met alles wat ze doen.
maandag 28 januari 2008 om 12:40
streng en consequent zijn is niks mis mee hoor! dan weet een kind gewoon waar die aan toe is en speelt angst juist geen rol. Is mijn mening dan. Als er maar genoeg ruimte is voor "gek" gedrag, energie eruit laten, dingen ontdekken, spelen en leren, zijn duidelijke regels alleen maar heel fijn voor een kind! (met gek gedrag bedoel ik dat een kind de kolder in zijn kop mag hebben en gek mag doen).En als waarschuwen genoeg is en goed werkt en ze daardoor goed luistert, doe je het in mijn ogen alleen maar goed.
maandag 28 januari 2008 om 13:00
Hoi Sunemom, ik wil je even de hemel in prijzen. Ik vind het echt geweldig dat je dit topic hebt geopend. Vind het grote klasse dat je ziet dat je sommige dingen moeilijk vindt en dat je navraagt hoe anderen dat doen. Word ik altijd blij van als mensen eerlijk zijn en om raad/hulp vragen.
Ik heb zelf een dochtertje van 10 mnd dus nog geen ervaring waar jij omvraagd. Maar wilde toch even mijn waardering voor je uit spreken en je alle goeds toewensen!
Ik heb zelf een dochtertje van 10 mnd dus nog geen ervaring waar jij omvraagd. Maar wilde toch even mijn waardering voor je uit spreken en je alle goeds toewensen!
maandag 28 januari 2008 om 16:37
Sunemon,
Ik vind dat je, ondanks dat je in je eigen opvoeding niet de juiste normen en waarden hebt meegekregen, een hele goede kijk hebt op opvoeden en het ook heel goed doet. Bijzonder om te lezen!
Ik wou even inhaken op jouw angst dat je kindje naar je luistert uit angst ipv dat ze gewoon weet dat iets niet mag. Dat gevoel herken ik, daar ben ik ook wel eens bang voor. Vooral omdat wanneer ik mijn zoontje op de gang wil zetten (wat overigens bijna nooit voor komt) hij meteen begint te roepen: 'doet ik niet meeheeeer!'. Dat geeft mij wel eens het gevoel dat hij dan bang is voor mij. Maar wat Arwen schrijft klinkt wel logisch, mijn zoontje weet ook waar hij aan toe is. Ik waarschuw altijd ruim van te voren, verhef nooit m'n stem en verlies nooit m'n emotie. En hij kan inderdaad ook wel zijn gang gaan, ik heb niet al te veel regels.
Wat ik hier nou mee wou zeggen.... Oh ja: dat jouw gedachtenspinsels waarschijnlijk bij meer ouders spelen, of je nou wel niet een slechte jeugd hebt gehad. Misschien kan je daardoor loslaten dat je niet de juiste normen en waarden zou kennen. Want die ken jij wel, anders dacht je niet zo over de opvoeding na. Volgens mij blijf jij dicht bij jezelf en dat is naar mijn mening altijd het beste wat je kan doen in opvoeden.
Ik vind dat je, ondanks dat je in je eigen opvoeding niet de juiste normen en waarden hebt meegekregen, een hele goede kijk hebt op opvoeden en het ook heel goed doet. Bijzonder om te lezen!
Ik wou even inhaken op jouw angst dat je kindje naar je luistert uit angst ipv dat ze gewoon weet dat iets niet mag. Dat gevoel herken ik, daar ben ik ook wel eens bang voor. Vooral omdat wanneer ik mijn zoontje op de gang wil zetten (wat overigens bijna nooit voor komt) hij meteen begint te roepen: 'doet ik niet meeheeeer!'. Dat geeft mij wel eens het gevoel dat hij dan bang is voor mij. Maar wat Arwen schrijft klinkt wel logisch, mijn zoontje weet ook waar hij aan toe is. Ik waarschuw altijd ruim van te voren, verhef nooit m'n stem en verlies nooit m'n emotie. En hij kan inderdaad ook wel zijn gang gaan, ik heb niet al te veel regels.
Wat ik hier nou mee wou zeggen.... Oh ja: dat jouw gedachtenspinsels waarschijnlijk bij meer ouders spelen, of je nou wel niet een slechte jeugd hebt gehad. Misschien kan je daardoor loslaten dat je niet de juiste normen en waarden zou kennen. Want die ken jij wel, anders dacht je niet zo over de opvoeding na. Volgens mij blijf jij dicht bij jezelf en dat is naar mijn mening altijd het beste wat je kan doen in opvoeden.
maandag 28 januari 2008 om 16:51
Wat ik zelf doe -en al heb gedaan- is professionele hulp inschakelen. Inderdaad vaak met de vraag 'wat is normaal, wat kan ik verwachten van mijn kinderen en wat niet'. Helaas wordt die vraag niet echt beantwoord, er worden je wel tips aangeboden die je kunt gebruiken in de omgang met je kids. Zoveel mogelijk positief benaderen, consequent zijn, en dan met concrete voorbeelden. Uiteindelijk moet ik nog steeds zelf bedenken welke regels ik wil stellen in huis en moet ik aanvaardbare methoden zien te vinden om die te handhaven.
Ik heb dus wel last van ontploffingen. En heel erg het gevoel dat het goed gaat omdat ik leuke kinderen heb, niet omdat ik zo'n ster ben in het opvoeden. Een beetje grenzeloos is het hier wel, en dan aan de andere kant juist weer dat ik hamer op grenzen -die soms worden geaccepteerd, vaak worden genegeerd. Die angst is bij mij ook een vraagstuk. Ergens héb je als ouder nu eenmaal overwicht -anders zouden ze ook gevaarlijke dingen gaan doen waar je bijstaat- en is dat overwicht bottomline niet gewoon angst voor de consequenties? Tenslotte als het om dingen gaat die geen halszaak zijn dan doen ze gewoon wat ze willen en kijken daarna wel hoe ik reageer -bv. snoep uit de kast pakken-
Ik denk dat je moet vertrouwen op je gevoel: je neemt vanzelf waar wanneer jouw opvoeding lijkt op die van je ouders. Wanneer je werkelijk onredelijk bent geweest. Gewoon straffen, ergens consequenties aan verbinden, is natuurlijk niet onredelijk.
En: heb je hulp van een partner.. is er iemand met wie je concrete dingen kunt overleggen? Hoewel mijn expartner echt wel missers maakte in mijn ogen -onredelijke woede, heel zwakke grenzen- heb ik veel van hem geleerd over zacht met de kinderen omgaan, ze troosten, ze de ruimte geven om er te zijn.
Ik heb dus wel last van ontploffingen. En heel erg het gevoel dat het goed gaat omdat ik leuke kinderen heb, niet omdat ik zo'n ster ben in het opvoeden. Een beetje grenzeloos is het hier wel, en dan aan de andere kant juist weer dat ik hamer op grenzen -die soms worden geaccepteerd, vaak worden genegeerd. Die angst is bij mij ook een vraagstuk. Ergens héb je als ouder nu eenmaal overwicht -anders zouden ze ook gevaarlijke dingen gaan doen waar je bijstaat- en is dat overwicht bottomline niet gewoon angst voor de consequenties? Tenslotte als het om dingen gaat die geen halszaak zijn dan doen ze gewoon wat ze willen en kijken daarna wel hoe ik reageer -bv. snoep uit de kast pakken-
Ik denk dat je moet vertrouwen op je gevoel: je neemt vanzelf waar wanneer jouw opvoeding lijkt op die van je ouders. Wanneer je werkelijk onredelijk bent geweest. Gewoon straffen, ergens consequenties aan verbinden, is natuurlijk niet onredelijk.
En: heb je hulp van een partner.. is er iemand met wie je concrete dingen kunt overleggen? Hoewel mijn expartner echt wel missers maakte in mijn ogen -onredelijke woede, heel zwakke grenzen- heb ik veel van hem geleerd over zacht met de kinderen omgaan, ze troosten, ze de ruimte geven om er te zijn.
maandag 28 januari 2008 om 19:31
Hoi Sunemom
Over het laatste deel: En aan andere mishandelde ouders hoe zorg je ervoor dat je niet in een cirkeltje terechtkomt, hoe zorg je ervoor dat je eigen gezinsleven wel gezond blijft? kan ik (helaas) meepraten. Ook ik ben nogal mishandeld. Mijn vader zei later dat hij zo was opgevoed en dat hij niet beter wist. Want ik kon niet begrijpen dat je een kind van 7 zo kon behandelen, het was niet mis. Ik had zelf een kinderwens, maar wilde dat niet als excuus gebruiken. Ik had wel veel last van drifbuien, ik kon, net als mijn vader, heel snel heel boos worden. Heeeeel boos. Op mijn 23e heb ik hulp gezocht. Ik heb cognitieve therapie gehad en dat heeft mij goed geholpen juist om te kijken of een bepaalde gedachte realistisch is of niet. Misschien heb jij er ook iets aan naar je kinderen, het kan ook je zorgen of je het wel of niet goed doet wat wegnemen.
Trouwens: dat je al weet dat er iets nodig is, is al heel goed!
Groetjes Raponsel.
Over het laatste deel: En aan andere mishandelde ouders hoe zorg je ervoor dat je niet in een cirkeltje terechtkomt, hoe zorg je ervoor dat je eigen gezinsleven wel gezond blijft? kan ik (helaas) meepraten. Ook ik ben nogal mishandeld. Mijn vader zei later dat hij zo was opgevoed en dat hij niet beter wist. Want ik kon niet begrijpen dat je een kind van 7 zo kon behandelen, het was niet mis. Ik had zelf een kinderwens, maar wilde dat niet als excuus gebruiken. Ik had wel veel last van drifbuien, ik kon, net als mijn vader, heel snel heel boos worden. Heeeeel boos. Op mijn 23e heb ik hulp gezocht. Ik heb cognitieve therapie gehad en dat heeft mij goed geholpen juist om te kijken of een bepaalde gedachte realistisch is of niet. Misschien heb jij er ook iets aan naar je kinderen, het kan ook je zorgen of je het wel of niet goed doet wat wegnemen.
Trouwens: dat je al weet dat er iets nodig is, is al heel goed!
Groetjes Raponsel.
dinsdag 29 januari 2008 om 12:30
@Mamzelle: ik denk toch echt dat jij je kinderen hebt gemaakt tot hoe ze nu zijn: leuk dus! Dat komt volgens mij niet vanzelf!
@Sunemom: als ik het zo lees ben je niet bovenmatig streng. Maar ja, duidelijk en consequent zijn vinden veel ouders tegenwoordig maar ouderwets, of ze hebben er de energie niet voor. Je moet je sowieso niets aantrekken van andermans commentaar, iedereen doet het toch op z'n eigen manier. Mijn nichtje laat haar kinders ook overal en nergens eten en drinken in huis, met als gevolg overal plakkerige vlekken, brrrrr.
Misschien een tip: als je toch twijfelt of je niet te streng bent, beloon je dochter dan af en toe voor haar gehoorzaamheid! Zeg dan "je bent zo'n lief bijzonder meisje, vertel jij vanmiddag maar eens wat voor leuks je zou willen doen met mama".
@Sunemom: als ik het zo lees ben je niet bovenmatig streng. Maar ja, duidelijk en consequent zijn vinden veel ouders tegenwoordig maar ouderwets, of ze hebben er de energie niet voor. Je moet je sowieso niets aantrekken van andermans commentaar, iedereen doet het toch op z'n eigen manier. Mijn nichtje laat haar kinders ook overal en nergens eten en drinken in huis, met als gevolg overal plakkerige vlekken, brrrrr.
Misschien een tip: als je toch twijfelt of je niet te streng bent, beloon je dochter dan af en toe voor haar gehoorzaamheid! Zeg dan "je bent zo'n lief bijzonder meisje, vertel jij vanmiddag maar eens wat voor leuks je zou willen doen met mama".
dinsdag 29 januari 2008 om 14:51
Mamzelle die vraag wat kun je verwachten van je kinderen is ook ontzettend herkenbaar. Ik moest gewoon overleven als kind en dus doe je heel veel dingen zelf, je moet wel. Ik was ook een nadenkertje, leerde mezelf al heel jong dingen om het maar wat makkelijker te hebben. Zo kon ik bijvoorbeeld al heel jong heel goed routes onthouden. Mijn vader had nog weleens de neiging als ie me vervelend vond me gewoon ergens achter te laten en dan moest ik maar zien hoe ik terugkwam, was ik een jaar of 5 denk ik, maar doordat ik heel goed onthield waar we kwamen kon ik de weg altijd weer vinden (achteraf vraag je je dan alleen af waar ik die moeite voor deed om terug te komen, maar dat is loyalitiet van een kind denk ik dan maar). Maar mijn dochter is dus altijd van alles kwijt en ik kan me daar soms echt aan ergeren en me dan dus inderdaad afvragen is dit nou wel of niet normaal.
Ook in de omgang met mijn dochter zijn er gewoon veel vraagtekens. Zo gaat ze eigenlijk altijd met mij mee onder de douche, maar vindik het eigenlijk niet ehct meer kunnen dat ze door papa afgedroogt wordt. Dat is natuurlijk mijn gevoel en misschien is het juist wel hardstikke normaal dat meisjes van 2 (bijna 3) nog door papa afgedroogt worden of met papa mee de docuhe in gaan.
Kabouter inderdaad het al van te voren heel dramatisch roupen ik zal het NOOIT meer doen mama ehct niet. En dan met snikkende uithalen. Ik voel me dan heel lullig terwijl ik wel vind dat ze sommige dingen moet leren, maar haar ook niet bang wil maken.
Mijn dochter heeft ook lange tijd heel erg aan papa gehangen. Alles moest met papa en bij papa, sinds ik meer thuis ben (o.a. door zwangerschapsverlof van de jongste) trekt ze steeds meer naar mij toe en dat maakt het wel iets makkelijker, het maakt dat ik in elk geval iets minder twijfel.
Raponsel mijn vader komt ook altijd met het argument dat hij niet beter wist. Dat het bij hem thuis ook zo ging. En dat maakt ook dat ik zo bang ben om ongewild in dezelfde fouten te vervallen. Ik heb wel therapie gehad in het verleden en weet dat ik op zich wel lossta van de mechanismen die ik als kind geleerd heb. Zonder therapie was ik ook nooit meer aan kinderen begonnen ondanks de alles overheersende wens.
Voor mij is het allermoeilijkste dat pas toen ik op mijn 17de de keus kreeg weglopen of uit huis gehaald wordenbegon het door te dringen dat het niet normaal was zoals wij leefden. Ik heb daarna nog een paar maanden bij mijn oom en tante ingewoond, maar daarna meteen alleen gaan wonen. En doordat wij een hele kleine familie hebben (mijn kinderen zijn en blijven de enigen in deze generatie op 1 achternichtje na) heb ik eigenlijk nooit ehct gezien hoe het er in een gezin aan toe hoort te gaan. En natuurlijk heb ik een beeld van hoe ik mijn kinderen op wil laten groeien, wat ik ze mee wil geven (liefde, rust, zelfvertrouwen enz), maar de details op de weg daarnaartoe vind ik soms echt pijnlijk. Ik wil ze bijvoorbeeld niet een afstand met hun vader laten krijgen alleen vanuit mijn angst iets niet goe din te schatten. En in mijn ogen helpt therapie daar niet zoveel meer bij. Ik ben inmiddels bijna afgestudeerd, heb een leuke baan (waar ik vanaf 1 mei mee stop om meer bij de kinderen te kunnen zijn, maar dat terzijde), heb een fijne/goede relatie, heb genoeg vrienden; kortom eigenlijk gaat het ondanks mijn verleden prima met me. Maar het vergelijken met andere ouders (evt met een bepaalde achtergrond) vind ik wel heel fijn, juist nu de oudste meer buiten mijn veilige vleugels komt en ze op een leeftijd komt die ze zich later ook actief zal kunnen hreinneren. Het gevoel dat je het gewoon goed wil doen.
Wyfke het moeilijke vind ik nu juist dat ik alleen maar kan spiegelen juist met die andere ouders. En dan ben ik in vergelijking vaak inderdaad streng, waardoor ik ga twijfelen. Ik heb geen broers/zussen, schoonfamilie enz met kinderen en al mijn vrienden zijn ook nog kinderloos (de meesten zelfs nog partnerloos). Mijn ouders zijn (ondanks dat mijn moeder wel een schat is die even erger, zo niet erger, onder mijn vader heeft geleden dan ik) niet echt een inspiratiebron te noemen en mijn oma (waar ik wel altijd veel aan had) leeft helaas niet meer.
Haar prijzen doe ik wel heel vaak trouwens. Ook omdat ik oprecht zo trots ben op het prachtige meisje dat ze is.
Ook in de omgang met mijn dochter zijn er gewoon veel vraagtekens. Zo gaat ze eigenlijk altijd met mij mee onder de douche, maar vindik het eigenlijk niet ehct meer kunnen dat ze door papa afgedroogt wordt. Dat is natuurlijk mijn gevoel en misschien is het juist wel hardstikke normaal dat meisjes van 2 (bijna 3) nog door papa afgedroogt worden of met papa mee de docuhe in gaan.
Kabouter inderdaad het al van te voren heel dramatisch roupen ik zal het NOOIT meer doen mama ehct niet. En dan met snikkende uithalen. Ik voel me dan heel lullig terwijl ik wel vind dat ze sommige dingen moet leren, maar haar ook niet bang wil maken.
Mijn dochter heeft ook lange tijd heel erg aan papa gehangen. Alles moest met papa en bij papa, sinds ik meer thuis ben (o.a. door zwangerschapsverlof van de jongste) trekt ze steeds meer naar mij toe en dat maakt het wel iets makkelijker, het maakt dat ik in elk geval iets minder twijfel.
Raponsel mijn vader komt ook altijd met het argument dat hij niet beter wist. Dat het bij hem thuis ook zo ging. En dat maakt ook dat ik zo bang ben om ongewild in dezelfde fouten te vervallen. Ik heb wel therapie gehad in het verleden en weet dat ik op zich wel lossta van de mechanismen die ik als kind geleerd heb. Zonder therapie was ik ook nooit meer aan kinderen begonnen ondanks de alles overheersende wens.
Voor mij is het allermoeilijkste dat pas toen ik op mijn 17de de keus kreeg weglopen of uit huis gehaald wordenbegon het door te dringen dat het niet normaal was zoals wij leefden. Ik heb daarna nog een paar maanden bij mijn oom en tante ingewoond, maar daarna meteen alleen gaan wonen. En doordat wij een hele kleine familie hebben (mijn kinderen zijn en blijven de enigen in deze generatie op 1 achternichtje na) heb ik eigenlijk nooit ehct gezien hoe het er in een gezin aan toe hoort te gaan. En natuurlijk heb ik een beeld van hoe ik mijn kinderen op wil laten groeien, wat ik ze mee wil geven (liefde, rust, zelfvertrouwen enz), maar de details op de weg daarnaartoe vind ik soms echt pijnlijk. Ik wil ze bijvoorbeeld niet een afstand met hun vader laten krijgen alleen vanuit mijn angst iets niet goe din te schatten. En in mijn ogen helpt therapie daar niet zoveel meer bij. Ik ben inmiddels bijna afgestudeerd, heb een leuke baan (waar ik vanaf 1 mei mee stop om meer bij de kinderen te kunnen zijn, maar dat terzijde), heb een fijne/goede relatie, heb genoeg vrienden; kortom eigenlijk gaat het ondanks mijn verleden prima met me. Maar het vergelijken met andere ouders (evt met een bepaalde achtergrond) vind ik wel heel fijn, juist nu de oudste meer buiten mijn veilige vleugels komt en ze op een leeftijd komt die ze zich later ook actief zal kunnen hreinneren. Het gevoel dat je het gewoon goed wil doen.
Wyfke het moeilijke vind ik nu juist dat ik alleen maar kan spiegelen juist met die andere ouders. En dan ben ik in vergelijking vaak inderdaad streng, waardoor ik ga twijfelen. Ik heb geen broers/zussen, schoonfamilie enz met kinderen en al mijn vrienden zijn ook nog kinderloos (de meesten zelfs nog partnerloos). Mijn ouders zijn (ondanks dat mijn moeder wel een schat is die even erger, zo niet erger, onder mijn vader heeft geleden dan ik) niet echt een inspiratiebron te noemen en mijn oma (waar ik wel altijd veel aan had) leeft helaas niet meer.
Haar prijzen doe ik wel heel vaak trouwens. Ook omdat ik oprecht zo trots ben op het prachtige meisje dat ze is.
dinsdag 29 januari 2008 om 14:54
Mijn partner is een geweldige man. Maar hij heeft een hele liefdeloze relatie met zijn moeder, hij was nooit goed genoeg voor haar en hij heeft in mijn ogen daardoor ook behoorlijk hoge standaarden voor zijn eigen kinderen. Hij remt mij dus wat dat betreft niet omdat ie ook erg streng is vanuit zichzelf en hoewel we erg op 1 lijn zitten twijfel ik dus af en toe even hard aan hem als aan mezelf.
dinsdag 29 januari 2008 om 15:02
Toen ik de topictitel las, dacht ik: Flauw excuus, als je vroeger zelf mishandeld bent, evt eerder geneigd zijn om je kind te mishandelen.
Gelukkig las ik nog even verder. Je weet heel helder uit te leggen dat je het lastig vind om die fine line tussen normaal en kwaadheid te weten. Ik heb geen tips of adviezen voor je, maar ik vind het ontzettend knap dat je het zo weet te verwoorden en er een oplossing voor probeert te zoeken.
Succes!
Gelukkig las ik nog even verder. Je weet heel helder uit te leggen dat je het lastig vind om die fine line tussen normaal en kwaadheid te weten. Ik heb geen tips of adviezen voor je, maar ik vind het ontzettend knap dat je het zo weet te verwoorden en er een oplossing voor probeert te zoeken.
Succes!
dinsdag 29 januari 2008 om 15:36
dinsdag 29 januari 2008 om 16:01
Suemom, zelf ben ik nooit mishandeld maar mijn man wel en ik herken wel dingen die jij omschrijft. Nadat mijn man ook nog eens een ongeluk kreeg zijn we via heel veel zorverleners uiteindelijk aangemeld voor BKK: bescherming voor het kwetsbare kind. Het is eigenlijk voor kinderen met ouders die psychische problemen hebben. Helaas is de wachtlijst een jaar dus voor de tussentijd krijgen we hulp van jeugdzorg. Dat klinkt erg drastisch maar voor ons werkt het super. 1 keer in de week komt er een gezinsbegeleider langs en samen met hem praten we een uur heel praktisch over opvoeden, valkuilen en (on)mogelijkheden. Het is best intensief en soms heb ik er ook echt geen zin in maar ik zie het ook als investering voor de langere termijn. Ik kan niet anders zeggen dat heel mijn gezin enorm positief veranderd is sinds we daadwerkelijk deze hulp krijgen.
dinsdag 29 januari 2008 om 16:01
Sunemon,
even zeggen dat ik het heel knap en wijs van je vind, dat je dit hier bespreekt. Jij doorbreekt hiermee een cirkel. Want ik denk dat 'onze ouders' gewoon doorgeven wat ze zelf gewend waren en normaal vonden (in die zin kun je het ze ook niet kwalijk nemen, ze wisten niet beter), maar wij zien en horen veel meer, we hebben toegang tot allerlei informatie en tegenwoordig kunnen dingen tenminste eindelijk bespreekbaar gemaakt worden.
Omdat ik op het moment niet met kinderen woon (heb ze wel, maar is ander verhaal) kan ik je verder geen antwoorden geven op je (opvoedings)vragen, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven voor je moed en je openheid.
Je meisje kan blij zijn met zo'n moeder!
even zeggen dat ik het heel knap en wijs van je vind, dat je dit hier bespreekt. Jij doorbreekt hiermee een cirkel. Want ik denk dat 'onze ouders' gewoon doorgeven wat ze zelf gewend waren en normaal vonden (in die zin kun je het ze ook niet kwalijk nemen, ze wisten niet beter), maar wij zien en horen veel meer, we hebben toegang tot allerlei informatie en tegenwoordig kunnen dingen tenminste eindelijk bespreekbaar gemaakt worden.
Omdat ik op het moment niet met kinderen woon (heb ze wel, maar is ander verhaal) kan ik je verder geen antwoorden geven op je (opvoedings)vragen, maar ik wil je wel een dikke knuffel geven voor je moed en je openheid.
Je meisje kan blij zijn met zo'n moeder!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 29 januari 2008 om 17:08
Zo kon ik bijvoorbeeld al heel jong heel goed routes onthouden. Mijn vader had nog weleens de neiging als ie me vervelend vond me gewoon ergens achter te laten en dan moest ik maar zien hoe ik terugkwam, was ik een jaar of 5 denk ik, maar doordat ik heel goed onthield waar we kwamen kon ik de weg altijd weer vinden (achteraf vraag je je dan alleen af waar ik die moeite voor deed om terug te komen, maar dat is loyalitiet van een kind denk ik dan maar). Maar mijn dochter is dus altijd van alles kwijt en ik kan me daar soms echt aan ergeren en me dan dus inderdaad afvragen is dit nou wel of niet normaal.
Ook in de omgang met mijn dochter zijn er gewoon veel vraagtekens. Zo gaat ze eigenlijk altijd met mij mee onder de douche, maar vindik het eigenlijk niet ehct meer kunnen dat ze door papa afgedroogt wordt. Dat is natuurlijk mijn gevoel en misschien is het juist wel hardstikke normaal dat meisjes van 2 (bijna 3) nog door papa afgedroogt worden of met papa mee de docuhe in gaan.
Kabouter inderdaad het al van te voren heel dramatisch roupen ik zal het NOOIT meer doen mama ehct niet. En dan met snikkende uithalen. Ik voel me dan heel lullig terwijl ik wel vind dat ze sommige dingen moet leren, maar haar ook niet bang wil maken.
Hoi! Net als de anderen wil ik beginnen je te complimenteren met het openen van dit topic! Wat een moed van je! Om op bovenstaande quote terug te komen: volgens mij weet je heel goed dat het niet normaal is als een kind van 5 om de reden die jij noemt, heel goed dingen kan onthouden. Het is bekend dat mishandelde kinderen heel goed details kunnen onthouden omdat deze in traumatische situaties beter worden opgeslagen en omdat ze wel leren of denken dat ze soms daardoor klappen kunnen voorkomen. Het feit dat jouw dochter vaak iets kwijt is, kan je volgens mij dan ook zien als een teken van een heerlijke onbezorgdheid en een nonchalance (schrijf je dit zo?) van een kind dat zich veilig voelt thuis.
Dat dramatische geroep bij een time out op de gang ken ik hier ook bij mijn kind (van niet-mishandelde ouders). Ze weten dat dat je raakt en dat ze, als ze dat zeggen, meer kans hebben om het goed te maken. Dat is normaal, zou ik willen zeggen. En een papa die zijn dochter van 2 a 3 jaar afdroogt ook!
Natuurlijk moet je ook zelf uit gaan vinden wat voor jou goed voelt, maar checken wat anderen normaal vinden bij vriendinnen of een topic als deze lijkt me ook heel zinvol. Maar inderdaad, iedereen vindt iets anders normaal, dus je zal dan nog steeds je eigen richting daarin moeten bepalen!
Heel veel succes en ga zo door, bij twijfel, vraag het hier of aan een professional!
Groetjes
Nikon
Ook in de omgang met mijn dochter zijn er gewoon veel vraagtekens. Zo gaat ze eigenlijk altijd met mij mee onder de douche, maar vindik het eigenlijk niet ehct meer kunnen dat ze door papa afgedroogt wordt. Dat is natuurlijk mijn gevoel en misschien is het juist wel hardstikke normaal dat meisjes van 2 (bijna 3) nog door papa afgedroogt worden of met papa mee de docuhe in gaan.
Kabouter inderdaad het al van te voren heel dramatisch roupen ik zal het NOOIT meer doen mama ehct niet. En dan met snikkende uithalen. Ik voel me dan heel lullig terwijl ik wel vind dat ze sommige dingen moet leren, maar haar ook niet bang wil maken.
Hoi! Net als de anderen wil ik beginnen je te complimenteren met het openen van dit topic! Wat een moed van je! Om op bovenstaande quote terug te komen: volgens mij weet je heel goed dat het niet normaal is als een kind van 5 om de reden die jij noemt, heel goed dingen kan onthouden. Het is bekend dat mishandelde kinderen heel goed details kunnen onthouden omdat deze in traumatische situaties beter worden opgeslagen en omdat ze wel leren of denken dat ze soms daardoor klappen kunnen voorkomen. Het feit dat jouw dochter vaak iets kwijt is, kan je volgens mij dan ook zien als een teken van een heerlijke onbezorgdheid en een nonchalance (schrijf je dit zo?) van een kind dat zich veilig voelt thuis.
Dat dramatische geroep bij een time out op de gang ken ik hier ook bij mijn kind (van niet-mishandelde ouders). Ze weten dat dat je raakt en dat ze, als ze dat zeggen, meer kans hebben om het goed te maken. Dat is normaal, zou ik willen zeggen. En een papa die zijn dochter van 2 a 3 jaar afdroogt ook!
Natuurlijk moet je ook zelf uit gaan vinden wat voor jou goed voelt, maar checken wat anderen normaal vinden bij vriendinnen of een topic als deze lijkt me ook heel zinvol. Maar inderdaad, iedereen vindt iets anders normaal, dus je zal dan nog steeds je eigen richting daarin moeten bepalen!
Heel veel succes en ga zo door, bij twijfel, vraag het hier of aan een professional!
Groetjes
Nikon
woensdag 30 januari 2008 om 11:43
Ondanks dat ik als kind niet (lichamelijk) mishandelt ben, kom ik wel uit een niet-normaal gezin.
Mijn vader was alcoholist en mijn moeder was eigenlijk altijd bezig met overleven, geld bij elkaar schrapen, onze eigen markt-handel boven water houden, smoesjes verzinnen tegenover de buitenwereld enz enz.
Wij schoten er al kinderen dus behoorlijk bij in.
Toch heb ik niet de ervaring van een echt slechte jeugd, wel eenzaam.
We woonden buitenaf, dus er was alleen kontakt met een paar buurtkinderen.
Qua spelen hadden we het natuurlijk wel prachtig mooi, bos vlakbij, hutten bouwen, later met brommertjes crossen.
Nu ben ik inmiddels al 4 jaar moeder, en heb er nog steeds erg veel moeite mee.
Gelukkig heb ik inmiddels een tijdje professionele hulp in de vorm van een gezinshulp, die eens per week een paar uur komt praten.
En dat brengt iig wat rust bij mij, en wat zelfvertrouwen.
Nu heb ik sinds deze week een nieuwe hulp (de andere stopt met werken) en zij benadert alles best heel psygisch (of psygologisch).
Waarom ik me zo onzeker voel, en zo onmachtig, ligt waarschijnlijk dus toch wel in het verleden.Ik heb gewoonweg nooit geleerd wat "normaal" is, dingen als knuffelen, liefde geven, maar ook regels stellen, streng zijn, het kost me allemaal erg veel moeite (lees: ik kan het niet, dat is wat er door mijn hoofd blijft spoken).
Het schuldgevoel tegenover de kinderen word er zo natuurlijk niet kleiner op, en de frustratie over mijn magere moederschap-kwaliteiten maken me erg boos en onzeker.
Toch ben ik gelukkig nu al wel op de goede weg, stapje voor stapje boeken we wel wat vooruitgang.
Mijn vader was alcoholist en mijn moeder was eigenlijk altijd bezig met overleven, geld bij elkaar schrapen, onze eigen markt-handel boven water houden, smoesjes verzinnen tegenover de buitenwereld enz enz.
Wij schoten er al kinderen dus behoorlijk bij in.
Toch heb ik niet de ervaring van een echt slechte jeugd, wel eenzaam.
We woonden buitenaf, dus er was alleen kontakt met een paar buurtkinderen.
Qua spelen hadden we het natuurlijk wel prachtig mooi, bos vlakbij, hutten bouwen, later met brommertjes crossen.
Nu ben ik inmiddels al 4 jaar moeder, en heb er nog steeds erg veel moeite mee.
Gelukkig heb ik inmiddels een tijdje professionele hulp in de vorm van een gezinshulp, die eens per week een paar uur komt praten.
En dat brengt iig wat rust bij mij, en wat zelfvertrouwen.
Nu heb ik sinds deze week een nieuwe hulp (de andere stopt met werken) en zij benadert alles best heel psygisch (of psygologisch).
Waarom ik me zo onzeker voel, en zo onmachtig, ligt waarschijnlijk dus toch wel in het verleden.Ik heb gewoonweg nooit geleerd wat "normaal" is, dingen als knuffelen, liefde geven, maar ook regels stellen, streng zijn, het kost me allemaal erg veel moeite (lees: ik kan het niet, dat is wat er door mijn hoofd blijft spoken).
Het schuldgevoel tegenover de kinderen word er zo natuurlijk niet kleiner op, en de frustratie over mijn magere moederschap-kwaliteiten maken me erg boos en onzeker.
Toch ben ik gelukkig nu al wel op de goede weg, stapje voor stapje boeken we wel wat vooruitgang.
