Hoe ga ik om met kinderen van het jaar 2005?

Ik zou het ook niet weten maar heb wel een knuffel voor je!

Kan me voorstellen dat het moeilijk is, kan me ook voorstellen dat je blijft denken 'zo oud had hij kunnen zijn'

Ik denk dat het heel normaal is om bij kids van die leeftijd aan je eigen kindje te denken. En dat het heel moeilijk is, dat denk ik ook wel.

Wat zou je graag willen dan? Ik denk namelijk dat je dat nooit helemaal voorkomt. Ik denk ook niet dat er iets mis mee is dat je zulke dingen denkt.

Het lijkt me in ieder geval heel erg moeilijk om mee om te gaan

Dat je op die manier herinnerd wordt aan je eerste zoontje is toch heel menselijk? En het heeft ook wel iets moois... Op een moment dat je misschien met heel andere dingen bezig bent, boodschappen doen bijvoorbeeld, wordt je ineens herinnerd aan je eerste kindje. Net of hij dan even zijn hoofd om de hoek steekt en zegt: hoi mama!

Je denkt vast heel vaak aan hem, aan wie hij had kunnen worden en of hij en zijn broertje op elkaar leken. Dat is moederliefde, en die sterft niet met je kind, die blijft, altijd.



Ik vind het heel fijn voor je dat je een tweede gezonde zoon hebt gekregen. Een tweede knul waar je al je liefde in kwijt kan. Ik weet niet of je eerste zoontje nog even geleefd heeft, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je beroofd werd van een droom, en dat je met al je liefde en wensen en moedergevoel achter bleef bij een lege wieg.



Mijn zusje is kort geleden haar zoontje verloren. Het gemis lijkt met de tijd eerder te groeien dan af te nemen. Ik kan me dan ook zo goed voorstellen dat je blijft "vergelijken"... Dat is niet erg, en doet zeker geen afbreuk aan je eerste kind. Hij hoorde er ook bij, ook al is hij er niet meer. Je hebt 2 kinderen, maar nog maar 1 om van te genieten.



Misschien dat je met het opgroeien van zijn broer, je gedachten ook wat zullen veranderen. Dat zijn oudste broer trots op hem zal zijn als hij kon zien wat hij allemaal al kan of bereikt heeft.

Daarbij denk ik dat er over een paar jaar het verschil tussen de leeftijd van je kinderen minder duidelijk wordt en je er dus minder mee geconfronteerd wordt op straat. Als je tweede zoon een jaar of 13 is, zal je wellicht niet bij elke 14jarige aan je eerste denken.