hoe is jullie leven en relatie veranderd?

De geboorte van een moeder is geweldig. Het laat je zien wat echt onvoorwaardelijke liefde is en dat je merkt dat alles vervangbaar is, behalve de liefde naar je kinderen toe. Ik kan er echt van genieten! (ook behang-plak-momenten) Er veranderd natuurlijk wel wat, je wordt moeder, verantwoordelijkheidsgevoel, beschermen, opvoeden, druk, niet zomaar ergens heen kunnen, maar als je dat allemaal kan, dan zou ik er zeker voor gaan! Ga ook nog weleens uit en als ik dat doe, geniet ik er meer van dan dat ik het elk weekend deed, toen was alles "normaal"en nu zie je dat echt even als accu opladen even Sanne zijn en geen mama!

Maar het zijn wel twee wezentjes die ik voor geen goud kan missen....

Liefs,

Sanne

Er zijn heel veel manieren om te kijken naar hoe het leven verandert met een kind(eren).

Je kunt het heel zwart/wit zien maar ook met de ups en downs die het met zich meebrengt.

Ik ben heel erg blij met mijn zoon (1 jr), toch kan ik nog steeds heel erg terugverlangen naar het leven voordat ik hem had.

En ik wilde dolgraag moeder worden!! kon me het leven zonder kinderen niet voorstellen.



In het begin het gesleep met van alles en nog wat!

Toch rust en regelmaat erin zien te houden wat betekend dat je niet meer 'even snel dit, even snel dat' kunt doen.

Het kindje is er ALTIJD, uitslapen ho maar, gebroken nachten

altijd iets regelen als je een avondje erop uit wilt.



Ik kan regelmatig verlangen naar een doorgeslapen nacht, lang uitslapen, eens lekker alleen de stad in, uit eten met parelman, aan de zuip met vriendinnen en noem maar op.

Ik doe het allemaal wel, alleen is het een 5jarenplan eer ik het allemaal geregeld heb.

Nu heb ik wel echt een supervent die heel veel van de opvoeding op zich neemt waardoor ik behoorlijk wat tijd voor mezelf heb en komt ook nog eens bij dat wij een moeilijk kindje hebben die veel aandacht vraagt.



Maar dan natuurlijk de grote maar:

Een heerlijk kind waarvan een glimlach mij al een trots gevoel bezorgt alsof ik wordt afgeschoten naar de maan :-))

Zijn schaterlach laat ons in een deuk liggen en die blik op zn gezicht als ie mn huis weer eens volsmeert met eten en er een enorme kolerebende van maakt.

Het gevoel dat ie me geeft als ie op mijn schoot in slaap valt,

het even spieken bij hem voor het slapen gaan.

Gewoon zien wat een resultaat het geeft een kindje van jou en je vriend....geweldig!

Kinderen brengen veel vreugde mee maar ook heel veel zorgen, vermoeidheid en noem maar op.

En zoals sanne al zegt; ik kan hem ook niet meer missen!

Maar dat een kindje zo'n inmpact zou hebben op ons leven had ik nooit verwacht!



Verder hebben we wel wat vaker woorden dan voorheen maar dat komt puur van de kribbigheid na vermoeide nachten/dagen.

Ik ben 'pas' 8 maanden mamma en ook alweer zwanger van nr 2. (dat had van mij wel even op zich laten wachten, maar das een ander verhaal)

Lau-man en ik hadden het er laatst over hoe de dingen veranderd zijn.

We gaan niet meer elke vrijdag uit ons bol en slapen in het weekend ook niet meer uit. Dat is jammer, maar ik heb nu al wel heel wat mooie zaterdagochtenden nuchter meegemaakt. Hele andere ervaring.

Er word hier in huis veel minder gedronken, dat is jammer, maar wel gezonder. Hetzelfde geld voor roken.

Als ik twee jaar geleden de deur uitging hoefde ik alleen te denken aan: "portomonee, telefoon, sleutels, sigaretten"...

Dat is nu ook wel anders.

Maar ik denk dat wanneer je er zelf makkelijk in staat, alles ook makkelijker gaat. Ik heb lau-dochter vanaf dag 1 gewoon overal mee naar toe genomen. Bepakt en bezakt en het duurt allemaal wat langer, maar het gaat prima.

En het is LEUK! Baby's zijn leuk. (althans, je eigen baby )

's ochtends een kamertje inlopen en een stralende lach krijgen van een lief hummeltje is echt leuk!

Ik had dat vroeger nooit gedacht, maar ik ben nu net zo'n blije geiten-moeder als iedereen. (en dat is niet negatief)

Wat ons het meest 'zwaar' valt is de constante verantwoordelijkheid. Ook al is Lau-dochter bij opa en oma, nog steeds zit ze in mijn achterhoofd. Toen we laatst een dagje gingen winkelen en daarna uit eten zouden gaan, belde oma aan het eind van de dag op dat lau-dochter maar niet ophield met huilen. Toen zijn we haar gaan halen. Geen etentje.

Maar ach, we hadden verder een leuke ontspannen dag gehad met z'n tweetjes.

Wat Sanne al zei: je geniet er nu meer van als je samen bent (of alleen).

Succes!

Iedereen zal het anders ervaren, maar ik vond (en vind) de verandering in het leven en m'n relatie met de geboorte van dochter echt enorm. En zeker in het begin had ik daar best moeite mee, hoe geweldig ik dochter en het moederschap ook altijd heb gevonden. Je vrijheid is weg, om het maar even bot te stellen. Tijd voor jezelf is niet meer vanzelfsprekend, en tijd voor je partner wordt ook minder. Soms is het kiezen tussen tijd voor jezelf en tijd voor je partner, en in ons geval leverde dat geregeld spanning op. Je bent veel meer op elkaar aangewezen, van elkaar afhankelijk ook, al was het maar voor praktische zaken. Wat ik zo om me heen hoor geeft dat zelfs in de beste relatie wel eens trubbels. Samen een kind krijgen is volgens mij de zwaarste relatietest die er is.



Veel hangt denk ik af van hoe je leven en relatie er nu uitzien. Als je al een redelijk gesetteld leventje hebt zal de verandering minder groot zijn dan wanneer je (zoals ik tot 2,5 jaar terug) veel uitgaat, weinig thuis bent, zelden kookt - you get the picture. En als je relatie superstabiel is, nou ja, logisch, dan heb je ook minder strubbelingen.



Maar (daar is ie hoor ) het IS gewoon hartstikke mooi. Soms niet leuk, soms zwaar, soms verwarrend, dat wel. Maar het is prachtig! Natuurlijk moet je goed nadenken voordat je eraan begint, een kind. Maar het is zoiets allesomvattends, dat valt gewoon niet uit te drukken in een lijst met voor- en nadelen. Probeer op je gevoel af te gaan en te accepteren dat je een beslissing neemt die niet meer terug te draaien is, en waarvan je niet precies weet wat de gevolgen zullen zijn. Er zijn wel degelijk vrouwen die spijt hebben van hun kind(eren), en bij wie het niet allemaal vanzelf goed komt. Maar ik denk dat dat een minderheid is.



Overigens, als je vriend echt geen kinderen wil, en jij wel, dat is een heel moeilijke situatie....



Hele veel succes met je beslissing!

Het moederschap is prachtig, maar ook zwaar en belastend. Mijn relatie is erdoor veranderd. We hebben minder aandacht voor elkaar. Dat was ook hetgene waar ik bang voor was, voor ik zwanger werd. 's Avonds zijn we altijd moe. Een chronisch gebrek aan intimiteit in de breedste zin van het woord is daar onder andere het gevolg van. Altijd maar vliegen, van werk naar de creche, opvang regelen etc.



Maar: wat hebben we een heerlijke meid! Inmiddels alweer 2. Op en top genieten als ik zie hoe ze nieuwe dingen ontdekt, hoe leuk het is nu ze met kleine zinnetjes begint te praten, me spontaan een kus("tusje") komt brengen en hele verhalen ophangt tegen haar favouriete knuffel. Hoe moeilijk het is om haar naar de creche te brengen, nu ze het er op dit moment even niet zo naar haar zin heeft en zo hard moet huilen als ik afscheid nemen en mijn hart breekt. Dan realiseer ik me weer hoe ontzettend veel ik van haar hou, hoe anders deze liefde is, dan de liefde die ik voel voor mijn partner, familie etc. Onvoorwaardelijk. Overweldigend.



Daartegenover staat het continue gevoel van verantwoordelijk zijn. Dat is een zware, maar dankbare taak. Het ouderschap is 24 uur per dag, 7 dagen in de week. De rest van je leven lang, als ik mijn ouders moet geloven!



Ik heb enorm getwijfeld of ik aan het ouderschap moest beginnen of niet. Of ik de verantwoordelijkheden wel aan kon etc. Alhoewel ik soms twijfel of ik een tweede wil, heb ik nog geen enkel moment spijt gehad.



Groetjes, Josje

Kayla, als je nu al weet dat je vriend geen kinderen wil, lijkt het me zinvoller om met hem te praten over jouw veranderende gevoelens dan hier op het forum te vragen hoe anderen het hebben van een kind ervaren. Ik begrijp best dat je op zoek bent naar informatie om hem over te halen, maar in de praktijk werkt dat toch niet.



Als je vriend echt niet wil, dan sta je voor een heel andere keuze namelijk: doorgaan met je relatie en geen kinderen of breken met je huidige relatie en kijken of je dan alsnog iemand tegenkomt met wie je een stabiele relatie en kinderen kunt hebben.

dat lijkt mij ook een stuk zinvoller. (en moeilijk, maar daar weet ik alles van)

kayla schreef op 02 april 2008 @ 12:10:

dank jullie wel voor de reakties. Heel goed om te lezen.



Inderdaad geloof ik ook niet dat je aan de hand van lijstjes de voors en tegens tegen elkaar kunt wegstrepen en dan kiezen. Het is toch vooral een gevoel wat je hebt.



In mijn geval is het zo dat mijn vriend voor zijn werk 5 dagen per week weg is, ook 's nachts.Soms ook nog in het weekend. Dus het zal vooral op mij neerkomen. Dat dat zwaar is geloof ik zeker. Maar ik zie meer moeders om mij heen die het door een scheiding voornamelijk alleen moeten doen en waarbij dit ook heel goed gaat.



Daarom neem ik het hem ook wel een beetje kwalijk. We zien mekaar heel weinig door het werk dat hij heeft gekozen. Dat is alles voor hem en dat gun ik hem. Maar hij gunt mij dit niet terwijl zijn leven voor een heel groot deel gewoon hetzelfde blijft.

Dit vind ik een rare redenatie, want een baan kun je opzeggen. Als je eenmaal een kind hebt, kun je je kind niet "opzeggen". Ik vind een baan of een kind een wezenlijk andere keuze en het is ook geen kwestie van iemand iets wel of niet "gunnen".



Uit gaan we zowieso al niet veel meer omdat hij ook veel weekenden werkt. Hij wil alleen de momenten dat hij thuis is rust en niks hoeven...

Tja, dat lijkt me dan duidelijk. Echte rust en niets hoeven met een kindje kun je wel vergeten.



Ik ben dus eigenlijk eerst aan het uitzoeken hoe graag ik het wel. Al weet ik het diep in mijn hart eigenlijk al wel...



Daarna zal ik moeten beslissen of ik bij hem kan blijven zonder kinderen, of dat ik weg moet gaan en dan maar zien of ik een andere man leer kennen waar ik zoveel van zal gaan houden en waarmee ik een kindje zou kunnen krijgen. Of op hem inpraten om te kijken of ik hem van gedachte kan laten veranderen. We hebben er nog maar heel weinig over gepraat, maar ik heb er een hard hoofd in want hij is behoorlijk stellig in zijn mening...



Moeilijk, moeilijk.



Ben benieuwd naar nog meer reakties...

Onze post hebben elkaar net gecrost. Ik reageer nog even op wat je hier zegt.

In je posting zeg je dat je het diep in je hart al weet....



en wat is dat dan? kinderloos bij je vriend blijven?

Ze zegt toch niet dat ze met onze meningen haar vriend wil overtuigen?

Ik denk dat TO er eerst voor zichzelf definitief uit wil zijn wat ze wil alvorens hiermee naar partner toe te gaan.



Anyway,het enige wat ik (en zo te lezen een heleboel met mij) lastig vind is dat ik niet 'zomaar' meer even de deur uit kan gaan zonder aan 1001 dingen te hoeven denken. Maar ach, ook dat went!

Wat ertegenover staat is een grote smile als je 's ochtends de kinderkamer binnenkomt, de knuffels die je spontaan krijgt, het gebrabbel, ja eigenlijk gewoon alles! Tuurlijk zijn er ook mindere momenten die, althans bij ons, ook zijn weerslag hebben op de relatie met je partner maar dat weegt er niet tegenop. Nu moet ik wel zeggen dat we het wel getroffen hebben, dochter slaapt uit tot een uur of half negen en nu sinds de zomertijd tot half tien

Nee niet getwijfeld, hooguit over het meest geschikte moment. Ik zag mezelf gewoon niet oud worden zonder kinderen! En een sprong in het diepe blijft het altijd, je weet toch nooit wat je moet/kunt verwacht als je stopt met de anticonceptie.

Wat betreft het werken: wij werken beide in ploegendiensten, overdag, 's avonds en 's nachts. Ik werk weekenden, hij ook. Wij communiceren af en toe door briefjes voor elkaar achter te laten, of een kort telefoontje vanaf het werk. Toch is dat prima te doen.



Voorbeeld: vorige week had mijn partner avonddiensten en ik ochtenddiensten. We zien elkaar dan alleen slapend en dat een behoorlijk aantal dagen achter elkaar.



Dat hij rust wil, nadat hij gewerkt heeft, vind ik logisch. Ik wil dat zelf ook, maar jah......met een kindje gaat dat niet. En dat is helemaal niet erg. Het is heerlijk om je kind na het werk te zien, of op te halen van een kinderdagverblijf. Lekker samen eten, nog even spelen en dan het avondritueel afdraaien. Het geeft ook weer energie(om vervolgens na het avondritueel op de bank te belanden en er niet meer af te komen!).



Ik was als de dood voor slapeloze nachten, want ik had toch wel veel slaap nodig. Nou...dat valt reuze mee, en je went er aan.



Maar als hij echt "nee" zegt, dan is hij misschien ook niet genegen om er over na te denken. Dit is zo'n individuele keuze. Dit kan je een ander niet opleggen. Als hij nee blijft zeggen, ligt de moeilijkste keuze nog bij jou: blijf je of ga je weg?



Josje

wat ik onderschat heb, is dat je kind er ALTIJD is. Er zit niet een uitknop op, om het zo maar te zeggen. Dat is meestal niet erg, maar soms, als ik hartstikke moe ben, en mijn kind heeft net een jengelbui dan ga ik wel even op zoek naar die knop.



In de situatie waar jij in zit, ervan uitgaand dat je vriend zich niet aan zal passen, zou ik niet kiezen voor een kind. Ik zou het te zwaar vinden. Alle respect ook voor alleenstaande moeders!

Je vriend heeft echt een passie voor zijn werk, zeg maar. En jij ziet er niet zo snel verandering in komen dat hij minder van huis zal zijn.



Ik vind het echt heel rot van je, dat jullie visie op het gebied van wel of geen kinderen zo ver uit elkaar ligt. Misschien dat je het beste met hem kunt praten en nog eens kunt onderstrepen dat een kind voor jou wel een verrijking van jouw leven zou zijn. Alleen, als hij echt niet wil en jij vind kinderen wel dusdanig belangrijk, dan ligt de keuze aansluitend bij jezelf.



Heel veel sterkte in ieder geval!

Kayla, het valt me op dat je zegt dat je het geen probleem vond dat je vriend geen kinderen wilde. Dat lijkt me toch iets anders dan dat je daar zelf ook achter stond? Was het min of meer zijn beslissing en vond jij dat wel prima?



Ik kan me nl niet goed voorstellen dat als je zelf voelt dat je geen kinderen wil, dat opeens kan veranderen. Ik ben zelf bewust kindvrij en heb me mijn ideale leven altijd voorgesteld zonder kinderen. Ik neem dus aan dat jij dat ook gedaan hebt en daar dus een bepaald beeld bij hebt over hoe de rest van je leven eruit gaat zien. Dat zijn keuzes die je maakt omdat je dat graag wil, omdat dát het leven is wat je voor je ziet.



Hoe komt het dan dat je opeens 180 graden draait? Hoe kan het dat je je ideale leven opeens zo anders ziet? Want face it, je zult je hele toekomstbeeld bij moeten stellen.



Heb je die avatar bewust gekozen? Of is dat een onbewuste hint?

Kayla,



Mijn vriend heeft ook erg lang geroepen dat hij geen kinderen wilde (lees...vader durfde te worden). Maar nu ben ik 20 weken zwanger, en aanstaande papa is zo trots en blij! Hij is nog steeds bang voor de verantwoordelijkheid, en of hij het wel aankan, maar ik geloof dat we dat samen wel kunnen.



Ik heb ook een vriendin die nu 40 word, en volgens mij ook wel kinderen had willen hebben..maar zij heeft voor haar man gekozen die geen kinderen wilde hebben. Wanneer ik met haar praat voel ik het gemis. Hoewel ze dat zelf niet makkelijk zal toegeven..



Ik ben blij dat ik niet in een situatie ben beland dat ik heb moeten kiezen.

Houd voor ogen dat een kinderwens heel vrouwelijk is en normaal en niet iets geks of raars..ook niet als je altijd hebt geroepen dat je nooit kinderen wilde.



Ik heb het zo gedaan: ik heb m'n spiraaltje er uit laten halen omdat ik het een kans wilde geven, en heb mijn partner daar van meteen op de hoogte gebracht. Toen lag de keuze bij hem... 10 maanden lang is hij niet in mij klaargekomen... maar de 11 de maand deed hij dat opeens wel...en in diezelfde maand werd ik zwanger!!



Ik hoop, Kayla, dat je je hart volgt, wat de keuze ook mag zijn. Ik hoop dat je ook geen keuze tussen hem en een baby hoeft te maken, maar dat ze allebei in je leven mogen komen en blijven.



Katwoman

Ik heb getwijfeld en flink ook. Ik wilde nooit kinderen en vond kinderen niet leuk. Mijn kinderwens begon pas te groeien toen ik met 24 een abortus heb gehad. Toen werd voor mij alles langzaam pas een beetje duidelijk. Dat kinderen uberhaupt een optie zijn in het leven. Het begon letterlijk pas voor mij te leven toen de zwangerschap werd afgebroken.



Ik heb hier intern (binnenin mezelf) hard mee lopen stoeien, want het beeld dat ik van mezelf en de wereld had, veranderde daarmee ook erg. Ik was er gewoon echt beduusd van. Maar dat verlangen groeide en groeide maar en werden rammelende eierstokken. Tja, sorry, maar die vallen gewoon niet (meer) te negeren. Of men nu tegen me had gezegd het wel of niet te doen, dat had niks uitgemaakt. De natuur had beslist. Ik heb toen alleen nog strijd hoeven leveren met mijn vriend over het wanneer. Dat hij in de basis kinderen wilde, was wel duidelijk vanwege vroegere uitspraken. Maar zelfs deze strijd was al erg vervelend, zeker als je een man hebt die daar liever zo min mogelijk over praat omdat anders z'n rust verstoort wordt.



Maar goed, om antwoord te geven op je vraag. Mijn leven is dratsisch verandert. Niet per se in de praktijk, maar wel in beleving.

Het grootste nadeel van een kindje krijgen is dat je niet meer (zo) egoistsch kunt zijn. Nu denk je misschien dat je niet egoistisch bent, dus dat het dan wel mee zult vallen. Maar je komt er vanzelf achter hoe egoistisch mensen meestal wél zijn. De mate van flexibiliteit maakt denk ik hoe makkelijk je je hieraan kunt aanpassen.



Wat ik bedoel met egoistisch:

in het geval zonder kind zit je misschien thuis achter de computer en moet je nog even wat boodschappen halen. Je bepaalt op een moment de tijd dat je de deur uit moet (boodschapjes kosten misschien half uurtje) en sprint nog even naar de winkel voor een makkelijke edoch gezonde hap.



met kind zit je thuis achter de computer. Je kunt toch niks zinnigers doen, want je kind slaapt. Je kunt dus geen herrie maken (stofzuigen ofzo) en de deur uit dus ook niet. Bovendien heb je eigenlijk altijd wel werk liggen, want tijdens de wakkere uren van kind kom je er niet aan toe (matig iig). Je bent dan vooral bezig met kind te entertainen, danwel betrekken in je dagelijks-te-doen-dingen (die daardoor duizend keer langzamer gaan). Je wiebelt al een tijd op je stoel, want met kind ben je minimaal een uur bezig met diezelfde boodschappen en de winkels gaan dicht en jij moet het voer ook op een verantwoorde tijd op tafel hebben staan. Je hoopt dat het nu toch wel snel wakker wordt. Aha, een kreetje...snel kind uit bed plukken, kleren aanhijsen, de koek en melkdrankje heb je al klaargezet voor onderweg, je bent bijna zover dat je op de fiets kunt stappen, nadat je tig kleine kleren hebt aangehesen en jezelf in de jas hebt, waarna je constateert dat je weer naar boven kunt, want je puk heeft een strontbroek. Je vliegt snel naar de winkel, maar chagerijniger dan je zelf wilt.



egoistisch, je hebt altijd maar dan ook altijd rekening te houden met je kleintje. Je kunt niet meer (samen) uitslapen (tenzij je een groot netwerk hebt en je kind vaak uit kunt besteden), soms ben je christelijk vroeg op (07.00 uur) en soms ook onchristelijk (05.30 uur) vroeg. Alles wat je doet gaat erg veel langzamer, dus je moet de - 5 versnelling vinden (soms moeilijk voor vlotte zelfstandige dertigers). Als je een dag hebt gewerkt of andere dingen hebt gedaan en je betn moe en je wilt niks meer, dan is je pukje degene die aandacht wilt. Je kunt niet zeggen 'nu even niet'. Ja, kan wel, maar de vraag is of daarnaar geluisterd wordt...



Ik blijk best egoistische en heb echt moeten leren dat het niet meer om mij en mijn belangetjes draait en mijn wensen. Als ik mijn verjaardag vier met lief, door dochter eindelijk na weken eens te logeren kan laten en we net saampjes als vriend/vriendinnetje de deur uit zijn en ik wordd gebeld door oma dat dochter ziek is en onophoudelijk huilt en of we haar ajb willen komen halen, merk ik dat ik best egoistisch ben. Ik moet zelf ook even slikken, dit is waar ik naar uit heb gekeken en nu gaat dochter -uiteraard en met veel liefde natuurlijk- voor.



Ik hou van haar, maar ben tevens een nuchtere en realistische moeder. Lyrisch ben ik ook echt wel, als ik een lief nat kusje krijg, ze mij wil knuffelen boven oma , ik haar 's avonds een aaitje geef over haar wangetjes, terwijl beer stevig in haar armen geklemd ligt, als ze grappige dingen zegt omdat ze niet weet hoe dingen heten en dan maar haar eigen kinderlogica erop los laat (met fantastisch woordresultaat), als we soms samen zijn (vriedn heeft dan een vergadering) en ik ben moe en ga daarom met dochter samen voor de tv eten en ze kruipt lekker gezellig tegen me aan, als ze kapper wil zijn en staartjes in mijn haren wil maken, waardoor ze ongemerkt met lekkere zachte kleine warme handjes mijn haar loopt te friemelen (lekker haha), als ze de voor ons allang bekende dingen ontdekt is dat leuk en ontroerend om te zien hoe nieuw alles voor haar is, etc.



Maar de praktijk is echt 180 graden anders dan mijn 'vorige' leven!

Tja dat je verandert van gedachte qua kinderen begrijp ik wel.

natuurlijk ben je gek op elkaar en sta je in het begin helemaal nog niet stil bij kinderen en denk je; ach dat zien we later wel maar als het later nog steeds zo blijkt te zijn is dat heel ingewikkeld!

Je kunt (zeker als vrouw) je gevoelens niet uitschakelen,

en idd die eierstokken gaan hoe dan ook klapperen!



Kayla, ik zou er eerst proberen achter te komen of je ertoe bereid bent om zoveel verantwoordelijkheid in je eentje te gaan dragen want hij werkt zoveel dat je amper samen bent!

Het is echt geen eitje, lang niet altijd dat 'mooie geluk' waar je nu tegenaan kijkt.

Het is gewoon loodzwaar en aanpakken en als je vriend niet 100% achter je staat gaat dat gegarandeerd je relatie kosten.

Misschien als je dan nóg denkt; ja ik wil het!

dan zou ik het gaan aankaarten bij je vriend, kijken hoe hij erop reageert.

@ intiem: Ik ben het volledig met je eens. Ik heb een dochter van zeven maanden. Ik ben stapelgek op haar. Maar ik had van te voren niet kunnen weten hoe ingrijpend m'n leven is veranderd. Dat kùn je ook niet weten denk ik, hoe vaak een ander dat ook zegt.

parel27 schreef op 02 april 2008 @ 13:40:

Kayla, ik zou er eerst proberen achter te komen of je ertoe bereid bent om zoveel verantwoordelijkheid in je eentje te gaan dragen want hij werkt zoveel dat je amper samen bent!

Het is echt geen eitje, lang niet altijd dat 'mooie geluk' waar je nu tegenaan kijkt.

Inderdaad, ik bemerk vaak dat het nogal als een romantisch iets wordt gezien, terwijl het dat in de praktijk niet is. Ik vind er tenminste niks romatisch (meer) aan, ja, als je zwanger bent misschien, maar toen vond ik het zelfs ook niet romantisch meer.

Het is gewoon loodzwaar en aanpakken en als je vriend niet 100% achter je staat gaat dat gegarandeerd je relatie kosten.

Absoluut mee eens, tis loodzwaar als je dit alleen blijkt te moeten doen en het gaat bijna zeker je relatie kosten als hij kinderen gaat krijgen tegen zijn wens in. Dus vraag hem goed hoe zeker hij is over wel of geen kinderen, is het bij hem ook iets van de lange baan en onbewust wil hij ooit wel kinderen. Of voelt hij stellig -net als Evidenza- dat hij gewoon echt geen kind in zijn leven wil?

Misschien als je dan nóg denkt; ja ik wil het!

dan zou ik het gaan aankaarten bij je vriend, kijken hoe hij erop reageert.