hoe is jullie leven en relatie veranderd?

Weet je Kayla, even de praktijk voor je op een rijtje (en misschien prik ik daarmee je zeepbel door):



's Ochtends als ik mijn dochter uit bed pluk, is ze soms gezellig, maar soms heeft ze net als ieder ander een pokkehumeur. Net als ik, als ik net wakker ben, ben ik ook lang niet altijd juffie gezellig. Dus in theorie klinkt het leuk dat samen opstaan en wassen verhaal. Maar de in de praktijk komt dat ook zeker en absoluut voor, naast de tig keren dat ik ruzie heb met dochter, omdat zij loopt te klieren en ik er strontchagerijnig van word. Omdat ze bijvoorbeeld haar mond niet wil opendoen voor tandelpoetsen en ik bijna mijn zwarte band uit de kast moet trekken om haar in de toekomst zonder rotte tanden door het leven te moeten laten gaan.

Of omdat zij en ik misschien best gezellig zijn opgestaan, maar de creche en het werk wachten en er simpelweg geen tijd is om te tutten. Dus dan is het snel, snel, kus, daaaag....



Overigens zou ik je adviseren om eens een vriend of vriendin aan te bieden op zijn/haar kroost te passen. En dan niet voor 1 of 2 nachtjes, maar een klein weekje. Kunnen pa en ma misschien een kort vakantie-tje doen en krijg jij een beter beeld wat het in de praktijk betekend. Dan nog komt het niet in de buurt van de praktijk, maar dan merk je iig wel beter wat het betekend als het een dagje geen mooi weer is en je kunt geen kant uit. Of dat je na drie nachten slecht slapen minder energiek bent en je plannetjes op beginnen te drogen en vermaak een andere dimensie krijgt. Of dat je al je schoonmaakwerkzaamheden er toch een beetje bij moet gaan doen, want een kleine week niet schoonmaken is geen optie (meestal als mensen oppassen, krijgen ze kinderen op hun schattigst te zien, vinden die kids alles leuk, want nieuw. Zijn de plannetjes natuurlijk nieuw en leuk en ben je ook nog niet getergd door slaapgebrek of mot met je lief, alias papa over opvoedingsdingen).

Niet om lullig te zijn, maar ik was zo compleet naief en had nul benul waar ik eigenlijk aan begon toen ik kinderen wilde. Als ik wat meer op andermans kinderen had gepast, zou ik waarschijnlijk nog steeds mijn eierstokken voorang hebben gegeven, maar was ik beter voorbereid op dat totale andere leven.

Mijn vriend wilde geen kinderen. Nooit. Dat heeft hij jaaaaren geroepen. Toen kregen enkele van onze vrienden kinderen, en ook nog leuke kinderen. Na een paar gezamelijke vakanties begon hij er steeds meer aan te twijfelen of hij het echt niet wilde. Ik heb altijd gezegd dat ik wel kinderen wilde, maar toen we elkaar leerden kennen waren we 19, dus het heeft vrij lang geduurd voor het echt een issue werd. Toen hebben we er veel over gepraat, ook zijn grote angst was het verliezen van zijn vrijheid, zijn rust. We hebben besproken dat we inderdaad vrijheid en rust in zouden leveren, en of dat op zou wegen tegen wat we ervoor terug zouden krijgen. Hoewel dat moeilijk van tevoren is in te schatten. Ook hebben we het erover gehad met onze vrienden met kinderen. Die waren heel eerlijk over wat er leuk aan was, maar ook wat tegenviel.

Ik heb er lang en hard over nagedacht wat ik zou doen als Vriend echt geen kinderen wilde. Ik ging ervan uit dat ik bij hem zou blijven, maar vind het nog steeds moeilijk om te zeggen of dat echt zo was gegaan.

Die keus heb ik niet hoeven maken, om een lang verhaarl kort te maken: we hebben inmiddels een dochter van 4 maanden. Ze is uiteraard geweldig en ook mijn vriend is stapel op haar. Achteraf zegt hij dat hij blij is dat ik zo heb doorgedramd erover, want uit zichzelf zou hij de knoop nooit hebben doorgehakt. We hebben tot nu toe ontzettend veel geluk want onze dochter huilt nauwelijks, slaapt vanaf dat ze 6 weken was hele nachten door en lacht de hele dag. Dus weinig gebroken nachten en achter-het-behang-plak momenten hier. (jaja, ze is pas 4 maanden, wie weet wat ons nog te wachten staat)



Maar we zijn inderdaad veel vrijheid kwijt. Even zomaar de deur uit gaat niet meer, je moet denken aan flesjes, luiers, timing etc. Dan is er nog werk, opvang, etc. Op dit moment slaapt ze nog veel, maar als ze wakker is ben je er wel de hele tijd mee bezig. Ze kan zich prima een half uurtje in de box vermaken, maar dat is het dan wel. Voor een avondje eten, film of stappen moet je oppas regelen. Eigenlijk is alles wat je sámen wilt doen, zonder kind, een onderneming. Met aardig wat haken en ogen.



Maar ja, het cliché is waar: zodra ze naar me lacht als ik haar uit bed kom halen maakt dat allemaal niets meer uit.....

Ik heb enorme twijfels gehad of ik wel een kind wou. In eerste instantie (tot ongeveer mijn 25ste) moest ik er niet aan dénken en zag alleen maar de nadelen. Na een wat heftige periode in mijn leven, veranderde dit. Het was alsof ik ineens besefte dat mijn leven altijd min of meer hetzelfde zou blijven, zonder kinderen. Ja, je kunt eindeloos uitgaan, reizen maken en je hele leven op jezelf focussen, maar dit alles leek ineens zo oppervlakkig en onbevredigend. Ik denk dat je nooit 100% zeker weet dat je een kind wil of dat je eraan toe bent. Als je op dat moment wacht, krijg je ze waarschijnlijk nooit.

Wij besloten juni vorig jaar dat we voor een kind wouden gaan. Een maand later was ik al zwanger!! De twijfel sloeg toen meteen weer toe (had nooit gedacht dat het zo snel zou gaan). Ik heb dan ook tijdens mijn hele zwangerschap geen roze wolk gezien (ben daar misschien ook wat te nuchter voor). Ik was op het laatst dan ook behoorlijk bang dat ik geen moedergevoelens zou hebben. Alles veranderde toen ik hem bij de geboorte voor het eerst hoorde huilen. Er nam een soort oergevoel bezit van mij dat ik totaal niet kende, ik voele me euforisch. Onze zoon is vandaag 3 weken oud. Natuurljk ben ik daardoor geen ervaringsdeskundige, maar merk wel de verschillen. Al tijdens mijn zwangerschap is mijn relatie veranderd. Je kunt beiden niet alleen meer aan je eigen (en elkaars) belang denken. Er is ineens iemand (hoe klein ook) wiens belang altijd voorop staat. Dit heeft er bij mij voor gezorgd dat mijn gevoelens voor mijn man alleen maar sterker zijn geworden. Je deelt een gevoel dat uniek is, dat niemand behalve jullie twee, voor dit kind voelt. Dit bindt je op een intense manier aan elkaar!

Het is volgens mij wel heel erg belangrijk dat je allebei overtuigd voor een kind kiest. Wanneer jouw vriend uiteindelijk 'overstag' gaat en jou een kind 'gunt', denk ik niet dat je op deze manier je gevoel met hem kunt delen. Je loopt dan het risico dat het kind altijd een beetje jouw 'pakkie aan' blijft.

Volgens mij ben jij er al lang uit dat je een kind wil! De vraag is nu meer; wil je het ongeacht alles...

Evidenza schreef op 02 april 2008 @ 13:14:



Ik kan me nl niet goed voorstellen dat als je zelf voelt dat je geen kinderen wil, dat opeens kan veranderen. Ik ben zelf bewust kindvrij en heb me mijn ideale leven altijd

Hoe komt het dan dat je opeens 180 graden draait? Hoe kan het dat je je ideale leven opeens zo anders ziet? Want face it, je zult je hele toekomstbeeld bij moeten stellen.

Ik heb dit ook gehad. Ik wilde echt geen kinderen. Kinderen zijn hinderen en ik had last van de kinderen om mij heen. Altijd. Vond er niks aan.

Tot mijn hormonen om de hoek kwamen op zware oorlogssterkte.



Blijkbaar krijgt de een die wel en de ander niet ofzoiets?



Ik vond het doodeng, want Miss Twijfelkont had nu dus 2 scenario's in haar hoofd. Ik heb het besproken met mijn man en we hebben mijn hormonenbom een jaar de tijd gegeven. Om te kijken of het zou blijven of weg zou ebben.

Het werd alleen maar erger, en tegelijk werd ook de twijfel alleen maar erger. Want ik prentte mezelf in dat het mogelijk ook gewoon ingebeeld gevoel was.



Uiteindelijk heb ik mezelf drie maanden respijt gegeven, door wel met de pil te stoppen, maar veilig seks te hebben. Dat was voor mij een soort buffer, maar vol vertrouwen gingen we ervoor. Ik was hierna echter direct zwanger en op dat moment kwam de twijfel weer om de hoek, want nu zat ik eraan vast, en kon ik niet meer terug...



Ik heb een zware tijd gehad, een zware maar geweldig leuke zwangerschap, waarin er toch wel een groot deel van de huishoudelijke taken op mijn man aankwam. Eigenlijk alles zeg maar.

Na de geboorte van onze zoon heb ik een postnatale depressie gehad die overging in een reguliere depressie. Ook toen kwam alles op de schouders van mijn man terecht. Twee jaar lang. Twee jaar lang alles doen, alles regelen, jezelf volledig wegcijferen, een depressieve vrouw hebben die je links laat liggen, fulltime werken en het huishouden draaiende houden.



MIjn lieveling stond zelf volledig op instorten toen ik eindelijk na ruim twee jaar bijdraaide en heeft een half jaar nodig gehad om op adem te komen. Dat is nu vier maanden geleden.



En een tijdje geleden hebben we besloten om voor een tweede te gaan, ben ook alweer zwanger geweest maar dat is misgegaan. Onze relatie heeft vreselijk onder druk gestaan, en het zijn echt klotejaren geweest. En toch: onze relatie is sterker dan ooit.



Ik weet echter niet hoe het was gelopen als hij niet net zo graag als ik een kinde had gewild. Nou ja, eigenlijk denk ik dat ik dat wel weet. Ik denk niet dat hij dat dan vol had gehouden.



Natuurlijk verandert je relatie als je een kindje krijgt. Je kunt niet meer zomaar weg, je moet je aanpassen, je ziet elkaar minder, en je leven draait niet meer om jouw genoegen, maar in eerste instantie om dat van je kindje. Daarna kom jij pas. dat moet je incalculeren.

Maar ik vind eigenlijk (in mijn geval )niet dat het nou zo vreselijk moeilijk is allemaal.

Ik heb de mogelijkheid om 20 uur te zijn gaan werken. Ik werk onregelmatig en mijn man ook. (38 uur)

Ons kind gaat 1 hele dag en twee middagen naar de creche. Om de week is mijn man twee om drie dagen vrij.



OP 1 dag in de week zijn we samen vrij als ons kind een dag(deel) creche heeft, de andere crechedag werken we contra aan elkaar, de andere dag ben ik gewoon thuis(meestal als hij een middag naar de creche is, maar soms ook op de "hele"crechedag).



Dan doe ik het huishouden, boodschappen, alles waar ik met zoon erbij niet aan toe ben gekomen, en lig ik ook zelfs wel gewoon eens een middag op de bank naar een film te kijken met een kop thee, of ga ik de stad in met een vriendin, of duik lekker nog even mn bed in met een boek.



Ik heb dat nodig. Ik vind het heerlijk om bij mijn kind te zijn maar ik heb ook tijd voor mezelf nodig, en die tijd pak ik dus ook. Ik heb dus geen stress dat ik niks voor mezelf kan doen, of mijn man niet genoeg zie.

Ik heb een goed vangnet in de buurt, mijn moeder, zusje en vriendinnen willen met alle liefde oppassen en we hebben een oppas voor als we gewoon ff een hapje willen eten.



Omdat we 1 dag in de week samen thuis zijn als zoon smiddags op de creche is, doen we samen iedere week een dag wel wat leuks. Smiddags lunchen, ff de stad in, of lekker samen lummelen op de bank en uitgebreid in bad. Soms gaan we op een hele dag zelfs lekker naar de sauna.

Dat moet je echter wel willen. Ik ken genoeg mensen die dat niet zouden kunnen, hun kind op de creche als zij thuis zijn.

Ik heb daar geen problemen mee, want mijn kind heeft het naar zijn zin op de creche en het is uiteindelijk ook in zijn belang dat papa en mama het leuk hebben.



Dus: Voor een deel is het koffiedik kijken hoe je relatie en leven verandert, maar je hebt een groot deel ook zelf in de hand.



Ik zou je gevoel op tafel gooien bij je vriend. geef hem de tijd om eraan te wennen, verwacht niet meteen een gesprek, laat het bezinken bij hem en op hem inwerken.



Succes met je keuze!

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar hierbij de mijne:

mijn leven is vooral veranderd in gevoelsmatig opzicht. Er is een heel mooi groot gevoel bijgekomen wat niet te vergelijken is met wat dan ook. Ik voel me gegroeid als persoon, met veel meer aspecten dan die ik hiervoor van mezelf kende. Het is heus weleens zwaar als je je bed uit moet 's nachts of combi werk en een ziek kind, uberhaupt combi werk en kind, maar voor mij persoonlijk is het echt een verrijking van mijn/ons leven.

Verder herken ik me niet zo zeer in verhalen van mensen die vinden dat hun leven, buiten het gevoel, echt enorm is veranderd. Hangt er misschien ook vanaf wat je zelf nog allemaal onderneemt, of je handig plant en of je een makkelijk kind hebt. Wij hebben wat dat betreft denk ik wel geluk.

Onze relatie is op de logische dingen na (minder uit, minder spontane dingen want meer plannen, etc.) eigenlijk niet heel veel veranderd. Naar mijn gevoel is ie alleen maar verdiept, want we hebben iets schitterends samen, waar we ook samen als geen ander om kunnen lachen, bezorgd om kunnen zijn, etc. Dat samen is voor mij dus wel belangrijk, hoewel ik er ook niet voor zou terugschrikken om het als moeder alleen te doen.

Qua slaapgebrek valt het me ook behoorlijk mee. Moet er wel bijvertellen dat mijn zoontje nog geen jaar is, dus als hij zelf zijn bedje uit kan, kan ik me voorstellen dat het afgelopen is met de rust 's ochtends. Maar in het weekend slapen wij, met zijn 3-en , nog altijd gezellig uit, nadat ons zoontje om 8.00 zijn eerste maaltje heeft gehad.

Kortom, het klinkt te mooi om waar te zijn, maar zo ervaar ik het echt. En die roze wolk, je raadt het al....., die heb ik ook inderdaad meegemaakt.

Neemt niet weg dat ik zelf niet aan kinderen zou willen beginnen als ik zeker zou weten dat mijn partner dat niet ziet zitten. Als het gaat om zgn cold feet, ok, maar als het een diepgeworteld gevoel is, nee....



Heel veel sterkte bij je beslissing!

Net als wat sunlight heeft gedaan, hebben wij ook gedaan. Vooral ook vanwege mijn eigen geestestoestand, maar het werkt beide kanten uit. Dochter zit met veel plezier op de creche, ik heb ook wat 'vrije' dagen als zij crechedagen heeft (dus gewoon zij op de creche en ikke thuis, studeren, rommelen, niks doen, huishouden of administratie, met iemand wat afspreken). Ik zou mij een leven zonder deze "luxe" niet voor kunnen stellen.

Sommigen vinden het misschien vreemd om juist op vrije dagen je kind uit te besteden, maar voor mij is het prioriteit en levensbehoefte nr. 1.

Doordat dochter ook naar de creche gaat op een gezamelijk vrije dag, kunnen we in theorie ook samen iets ondernemen. Maar in de praktijk gebeurt dit toch weinig. We hebben kennelijk allebei behoefte om die vrije dag naar eigen inzicht te kunnen indelen of achterstallig onderhoud te doen aan huis of administratie. De creche is ons vangnet. Ik heb wel een zusje waar dochter af en toe terecht kan en er is een oma in het leven die af en toe wil oppassen. Maar dan moet je denken aan 1 x per 6 weken hooguit. Vangnet is erg belangrijk en zeker als je het in je eentje wil doen (dus zonder de support van je vriend), dan kun je gewoon niet zonder. Tenzij je tekent voor een zielig hoopje depressie...



Ik snap wel dat de nuchtere ervaringen je gevoel of verlangen niet minder maken. Dat zou het bij mij iig niet gedaan hebben. Zoals Sunligt mooi beschrijft, waren mijn hormonen op oorlogspad. Daar kon geen ratio tegenop.



Maar alvast oefenen (meerdere dagen achter elkaar) op kinderen van vrienden geeft je wellicht een realistischer beeld en maakt je beter voorbereid op waar je voor kiest. Het verkleint misschien de kans op een postpartum depressie. Want ook ik heb in zekere zin last gehad van een PPD en ik denk dat niet weten wat me boven het hoofd hing daar ook een rol in gespeeld heeft. Hoe noem je zoiets: mindblasted geloof ik. Mijn wereld stond werkelijk op z'n kop en ik dacht dat het noooooooooit meer overging.

Wat dat betreft heeft mijn (nu zwangere) zusje een veel gedegener voorbereiding met mijn dochter (haar nichtje) en de vele vriendinnen van haar die zwanger zijn en kinderen hebben en waar ze al vaker op gepast heeft.

Dus dat is echt een advies van mij, probeer het eens uit. Niet als voorbehoedmiddel, maar als voorbereiding mocht je er voor willen gaan.

Overigens wil ik je wel waarschuwen dat ik volgens mij wel een van de serieuzere en zwaarder aan tillende moeders ben op dit forum. Dus mijn ervaring en beleving is vast niet de gemiddelde beleving. Maar aangezien je niet weet welke kanten je gevoelens opgaan na (en zelfs tijdens) een zwangerschap,

vast mijn kant van het verhaal

U bent gewaarschuwd...

Hoi Kayla,



Ik wil je ook mijn ervaringen vertellen over hoe ik het moederschap ervaar.



Op 22 jarige leeftijd ben ik moeder geworden van een dochter. Inmiddels is zij bijna 20 maanden. De zwangerschap liep (op het eind) al anders dan ik van te voren dacht (een maand te vroeg bevallen). Ik was zo ingesteld op ong. 38 - 41/42 weken zwangerschap dat dit al een omschakeling was .

Onze dochter was een makkelijke baby die veel sliep en nu nog steeds is ze een makkelijke slaper. Maar als ouder heb je altijd je (kleine/grote) zorgen om de gezondheid of ontwikkeling van je kind. Zo ook wij, en dan voornamelijk de ontwikkeling van onze dochter. Die zorgen krijg je er gratis bij .

Onze relatie is erg stabiel en ik kan op veel hulp van m'n man rekenen wat alles alweer makkelijker maakt. In die zin is er weinig veranderd, we doen de opvoeding, verzorging en het huishouden merendeel samen.

qua vangnet in je omgeving, dat is zeker een belangrijke om over na te denken, want zeker als je er grotendeels alleen voor staat is het belangrijk dat je af en toe even kan luchten, even iets anders dan alleen je kind. Want inderdaad, je kind is er gewoon altijd, 24 per dag. Hier is ook dat vangnet aanwezig, en nu ik zwanger ben van de 2e en lichamelijk niet lekker in m'n vel zit is dit heel fijn, want de zorg voor m'n dochter valt op dit moment erg zwaar.



Maar de mooie dingen, die krijg je er ook gratis en voor niets bij. M'n dochter is een (over het algemeen) erg vrolijke, knuffelige dreumes, en ik smelt dan ook regelmatig als ze haar armpjes om me heen slaat en zomaar een kusje geeft . Een leven zonder haar kan ik me niet meer voorstellen, het leven met kinderen vind ik zoveel mooier geworden! Je ziet weer de kleine dingen door kinderogen en er worden andere dingen belangrijk, het geluk van je kinderen staat voorop.



Ik hoop dat ik je ook een beetje een realistisch beeld heb kunnen geven van een leven met kinderen.



Veel succes met deze moeilijke beslissing. Goed dat je eerst voor jezelf probeert duidelijk te krijgen of dit ook echt is wat je wilt. Volg je hart!

Het valt me op dat hier vooral moeders van echt kleine kinderen en baby's hebben gereageerd. Een baby vond ik nog relatief makkelijk, zeker als het de eerste is. Als ze groter worden begint het opvoeden en komen er andere consequenties voor je relatie. Zoals nog minder tijd voor elkaar, want het is over met de middagslaapjes en ze gaan ook later naar bed. Je kunt ze ook niet zomaar overal mee naar toe nemen, want dat willen ze vaak niet. Het worden meer eigen individuen, waarin je de leuke maar ook de minder leuke eigenschappen van je partner terugziet. En je kunt het met je partner oneens zijn over hoe daarmee om te gaan. Ook heb je een ander soort zorgen, bijvoorbeeld over of je kind wel vriendjes heeft en of het wel goed gaat op school.



Voor mij horen kinderen gewoon bij het leven, met alle leuke en minder leuke kanten. Maar ik zou het zonder steun van partner erg moeilijk vinden. Het lijkt me bijzonder zwaar als je de verantwoordelijkheid niet kunt delen. En ook gewoon niet leuk als je niet allebei evenveel ouder bent, want ook de leuke dingen zijn veel leuker met zijn tweeen.

Je vertelde dat je voor deze partner een andere relatie had en dat het toen een soort van vanzelfsprekendheid was, dat in die relatie ooit kinderen geboren zouden worden. Ik herken dat. Ook ik had een relatie voor mijn huidige partner en was er heilig van overtuigd dat ik met hem kinderen zou krijgen(indien mogelijk). Na 6 jaar liet hij mij in de steek en was ik er van overtuigd dat ik nooit weer een relatie zou krijgen. Toen ik opnieuw een relatie kreeg, twijfelde ik erorm aan die kinderwens. Want wie zegt mij, dat deze partner mij ook niet na een x aantal jaren in de steek laat en mij achterlaat met een paar kindjes. Niemand kan je natuurlijk die garantie geven, maar het heeft mijn overtuiging dat ik dolgraag kinderen wilde wel een duw gegeven. Maar dit terzijde....



Josje

Latten om een kind zou ik nooit doen. Dan draai je dus overal alleen voor op, en dat is en zwaar en niet leuk. Bovendien is het ook wel erg makkelijk: zijn leventje gaat gewoon lekker verder en jij moet je aan alle kanten aanpassen. Ik zou dat mijn partner gaan verwijten.

Hoe had je je dat voorgesteld, dat latten?Als hij geen kind wil, gaat dat latten om dat kind denk ik ook niet werken. Als hij bij jou is, dan wil hij al je aandacht, want hij wilde geen kind. Als je naar hem gaat, ga je dan iedere keer jullie kind onderbrengen bij iemand?

Of had je het je voorgesteld als zijn huis aanhouden als terugtrekplek voor hem alleen? Dat zou dan idd wel een optie zijn.

Hoewel ik eigenlijk denk dat het niet gaat werken, want als hij geen kind wil, wil hij geen kind, ook niet als hij zijn eigen huis heeft om naar te vluchten. Ik denk dat als het dat gaat worden, een plek om naartoe te vluchten, dat de vluchten per keer steeds langer gaan duren.



En dat ga je hem verwijten. En hij jou ook. HIj wil namelijk geen kind, en wil jou dus ook neit delen. En dat moet hij wel, want hoe dan ook komt er dan een kind tegen zijn zin in. Hij moet hoe dan ook concessies doen, want onverwacht spontaan naar de film, weekend weg, of uit eten met jou kan niet meer, want jij hebt dan een kind, danwel in jullie huis, danwel in je eigen huis. Dus sowieso gaat je leven en relatie veranderen. Heb je het er al met hem over gehad inmiddels? of ben je van plan dit op korte termijn te gaan doen? Je gevoel voor jezelf houden vreet aan je, en misschien kan hij je wel op korte termijn uitsluitsel geven...

Of ben je misschien bang dat hij de relatie verbreekt om jouw kinderwens?

Hallo Kayla,



Misschien was ik niet geheel duidelijk: ik heb namelijk al een dochter inmiddels! Ze is nu 2. Het doorhakken van de knoop was erg moeilijk, wikken en wegen. Het grote verschil echter tussen jou en mij, is dat ik een partner heb met kinderwens. Het hing meer van mij af, dan van hem.



Ik twijfel nu ook weer over een tweede(in de toekomst). Maar dit heeft ook te maken met het momenteel niet goed in mijn vel zitten. En inderdaad ik ben van 1975. Ik heb dus nog wel even de tijd om rustig na te denken over een eventuele tweede, maar daar zit natuurlijk wel een soort van limiet aan. Je kan niet eeuwig blijven twijfelen, voor je weet ben je te oud. De tijd gaat nou eenmaal snel en staat niet stil.



Josje

Ik ben 31, vriend is 32 en onzew dochter wordt binnenkort 3 jaar. En wij latten. Atijd al gedaan trouwens. Toen ik zwanger was, heb ik even getwijfeld of ik nu niet 'hoorde' samen te wonen, maar het werd ons al snel duidelijk dat dit voor ons de meest ideale oplossing was. Tuurlijk is lang niet alles ideaal, want toen dochter geboren werd, woonde we relatief dicht bij elkaar. Ik ben juist vorig jaar verhuisd naar een andere stad, waar dochter ook naar de creche gaat en straks naar school. Dus we moeten hierdoor veel reizen en dat is een mega groot nadeel. Nog net neit erg genoeg om te kiezen voor samen wonen. Maar de meeste stellen zullen hier toch snel de brui aan geven en toch gaan samenwonen. Al was het om de practische bezwaren en dat het leven gewoon duurder is met alles dubbel.



Maar goed, het ideale van niet samen wonen voor mij is dat ik nu -as we speak- alleen thuis ben en dochter bij vriend is. Ik heb een middagje alleen. Dat komt zo eens 1 a 2 keer per twee maanden voor. We hebben altijd wel een escape huis.



Maar zoals iemand al zinnig opmerkte, wat dacht je dat de praktijk zou behelsen als je niet samenwoont? Mijn vriend kiest voor zijn dochter, hij wilde haar al voordat ze er was. Jouw vriend niet. Hij krijgt er niet alleen een kind bij, maar ook een andere of in zijn ogen misschien zelfs mindere vriendin voor terug. Een vriendin die minder tijd heeft, minder flexibel, moe, misschien verwijtend om zijn houding in deze, etc.

Je kunt wel niet samenwonen. Maar als je nog bij elkaar slaapt, hoort ook hij jullie baby huilen 's nachts. Dan kun je wel altijd afgesproken hebben dat jij de lul bent (wil je dat uberhaupt), maar hij zal het toch horen als je jullie kind niet snel stil krijgt. Dus welke constructie je ook verzint, hij zal hoe dan ook op welke manier dan ook geconfronteerd worden met een kind en verandert leven. Het is een illusie om te denken dat je die "last" voor hem kunt beperken.



Ik weet niet wie het zei, maar ik vond het wel grappig. Het leven is ook heel anders met een baby, met een peuter, met een kleuter en telkens groter wordend kind. Ik heb een bijna 3 jarige peuter. En dat is met geen mogelijkheid te vergelijken met een baby. Ik hoopte alleen dat het makkelijker werd naarmate kinderen ouder en zelfstandiger werden haha . Maar da's dus een illusie?? Niet dat ik een peuterkind makkelijker vind (op veel fronten vermoeiender en beperkender). Maar ik dacht zo: hé, tegen de tijd dat ze naar school gaan...